Άρχισα να γράφω αυτό το τεμάχιο προβληματισμένος εξ αιτίας κάποιων σημαντικών για
μένα φράσεων από το περιεχόμενο του Τυπικού του Α! Βαθμού του Σκωτικού Τύπου, το οποίο σε κάθε ευκαιρία μελετώ.
Για να μπορέσει λοιπόν κάποιος να μυηθεί στον Τεκτονισμό πρέπει να πληροί δύο βασικές προϋποθέσεις :
Πρώτη είναι να είναι ελεύθερος και η Δεύτερη να είναι χρηστοήθης, δηλαδή Χρηστών Ηθών και αν μπορεί να υπάρξει μια «καθολική ηθική»
Την παραθέτω αυτούσια.
Από την ημέρα της μυήσεώς μου στον Α! Βαθμό με απασχολεί έντονα η δήλωση του Αδελφού Δοκιμαστή/Διακόνου προς τον Σεβάσμιο. Η δήλωση που αφορά την ποιότητα του μυούμενου. Όταν δε λέγω ποιότητα, δεν εννοώ το αν είναι κάτοχος Πανεπιστημιακών Τίτλων ή είναι Οικονομικά ισχυρός, αλλά εννοώ την πνευματική και ηθική ποιότητα του μυούμενου αυτού, που ζητά να μετάσχει των Τεκτονικών Μυστηρίων και να καταστεί δέκτης
Φωτός εξ ακτινών τινών.
Κατά την διάρκεια της μυήσεως και ενώ ο Διάκονος/Δοκιμαστής συνοδεύει τον υπό μύ-
ηση σε κάθε του βήμα, τίθεται τρις η ερώτηση κλειδί, την οποία του απευθύνουν τα τρία
Μεγάλα Φώτα της Στοάς, δηλαδή ο Σεβάσμιος, ο Α! Επόπτης και ο Β! Επόπτης, “Πως ετόλμησε ούτος να διέλθει” και η απάντηση που δίνεται από τον μυούμενο δια του στόματος του Δοκιμαστή “Ως Ελεύθερος και Χρηστοήθης” ή “Ως Ελεύθερος και Χρηστών Ηθών” ή
“Ως Ελεύθερος και Καλής Μαρτυρίας”.
Ιστορικά, οι μετέχοντες σε Εσωτερικά Μυστήρια, στην αρχαία Αίγυπτο, στην αρχαία Ελ-
λάδα αλλά και σε οποιοδήποτε μέρος του Πλανήτη όπου ετελούντο Εσωτερικά Μυστήρια,
έπρεπε να είναι ελεύθεροι πολίτες και στη χειρότερη των περιπτώσεων να είναι απελεύθε-
ροι. Οι λόγοι που θα μπορούσαν να αναφερθούν για την επιλογή αυτή θα μπορούσαν να
είναι πολλοί. Κατά τη δική μου εκδοχή ένας σημαντικός λόγος θα ήταν ίσως το γεγονός της
δέσμευσης που προέκυπτε για τον μυούμενο από την αποδοχή των όρων για την εισδοχή
του στα Μυστήρια.
Η δε Άνοδος του Μεμυημένου, σε ανώτερα επίπεδα των Μυστηρίων και περισσότερο
Φωτισμό, δεν θα επέτρεπε, σε μη ελεύθερο άνθρωπο, να μετέχει στις Μυστικές και Μυ-
στηριακές τελετές, οι οποίες θα προϋπέθεταν ικανό χρόνο και κάποιες συνεισφορές στον
κοινό κορβανά για το Ναό ή την Ομάδα, τις οποίες συνεισφορές οι μη ελεύθεροι άνθρωποι
δεν θα είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν.
κλοπαίδειά του : “Εν τη ευρυτάτη της σημασία, η λέξις Ελευθερία σημαίνει τον αυτοπροσ-
διορισμό της λογικής θελήσεως, την δύναμιν του πράττειν ή μη πράττειν τι εξ ιδίας βουλή-
σεως και πρωτοβουλίας. Κατά την φιλοσοφικήν έννοιαν, η Ελευθερία είναι από της μετα-
φυσικής μεν απόψεως αοριστολογισμός, από ψυχολογικής δε, η ικανότης της ατομικής, ε-
νεργού και αδιαταράκτου θελήσεως και δράσεως και από ηθικής τέλος απόψεως, η ικανότης του ατόμου να κυριαρχεί δια του λογικού επί των επιβλαβών ορμών και τάσεών του”.
Μία άλλη εκδοχή, για τις λέξεις Ελεύθερος και Ελευθερία, είναι αυτή η οποία υποδηλώ-
νει τον άνθρωπο τον απελευθερωμένο από πάθη και προκαταλήψεις. Αλλά όταν αναφερόμαστε σε πάθη, τι εννοούμε; Εννοούμε μήπως σωματικά πάθη και ανομολόγητους πόθους ή μήπως εννοούμε την εμπάθεια έναντι των συνανθρώπων μας, την μικρότητα που επιδεικνύουμε έναντι των άλλων, τη μνησικακία, τον εγωισμό, την αδιαφορία στον ανθρώπινο πόνο, την κακότητα προς όσους νομίζουμε ότι μας έχουν βλάψει; Μήπως η λέξη Ελεύθερος έχει άμεση σχέση με τα μέταλλα, τα οποία ο Σεβάσμιος μας καλεί να τα αποβάλουμε πριν από την είσοδό μας στο Ναό και τα οποία συμβολίζουν αυτά ακριβώς τα πάθη και τις μικρότητες που βασανίζουν τον άνθρωπο σε όλη του τη ζωή και σε κάθε του βήμα;
εκείνο κείμενο, που θα μπορούσε να αποτελεί το Ευαγγέλιο κάθε Τέκτονα, μας μυεί στα
μυστικά της Ελευθερίας της σκέψης και της νόησης, μας δείχνει δρόμους που ο αμύητος
δεν μπορεί να αντιληφθεί και να ερμηνεύσει.
“Ξέρω τώρα, δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από τον νου και από
την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα
λευτεριά !!!!”.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω ότι, και ας μου το συγχωρήσουν οι Μεγαλόβαθμοι
και Μεγαλόσχημοι Αδελφοί, ότι οποιοσδήποτε μπορεί να μελετήσει οποιοδήποτε τεκτονικό
ή μυητικό κείμενο, ή Τυπικό, οποιουδήποτε Βαθμού και Τύπου, αφού αυτά έχουν καταστεί
δημόσια από τα τέλη του 19ου αιώνα, πιστεύω όμως και επιμένω σ’ αυτό, ότι, κανείς δεν
πρόκειται να αντιληφθεί την έννοια των όσων περιγράφονται, ειμή μόνον εάν μυηθεί στο
συγκεκριμένο Βαθμό, αφού ο Τεκτονισμός και οι Λειτουργίες του συνιστούν βιωματική μυ-
σταγωγική διαδικασία.
Πόσοι από μας Αδελφοί μου έχουν λυτρωθεί από τον νου και την καρδιά; Πόσοι μεγαλό-
σχημοι ανέβηκαν πραγματικά επάνω και ενατένισαν κάποια ακτίνα Τεκτονικού Φωτός, με
Ελεύθερο το πνεύμα τους και καθαρή την καρδιά τους και όχι με τον Τρόπο που ανέβηκε ο
σαλίγκαρος στον Όλυμπο, έρποντας λείχοντας και με τα κέρατά του;
Πόσοι από μας έγιναν πραγματικοί Τέκτονες και ενστερνίστηκαν τις διδασκαλίες και τα
ιδανικά του Τεκτονισμού;
Μικρότητα και κακότητα μας διακρίνουν. Εθελοτυφλούντες, κοροϊδεύουμε τους εαυτούς
μας με λιλιά, regalia και πετραχήλια, Βαθμούς και τυπολατρίες Αγγλικού τύπου, μη δυνάμενοι να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε ότι οι Τεκτονικοί Βαθμοί συνιστούν διδασκαλία προσφοράς, αγάπης, ανοχής και ταπεινότητας. Όσο υψηλότερα βρίσκεται ο Τέκτων, τόσο ταπεινότερος οφείλει να είναι και να προσφέρει στους Αδελφούς του.
Αποφεύγουμε την ουσία του ενεργού και μαχόμενου Τεκτονισμού δηλαδή την κοινωνική
δράση και προσφορά και αμπελοφιλοσοφούμε χωρίς ουσιαστικό λόγο για να επιδεικνύουμε πνευματικότητα και γνώση Τεκτονικών, Θεοσοφιστικών και συναφών Εσωτεριστικών κειμένων.
Κάνουμε ομιλίες για να επιδεικνύουμε πνευματικό δήθεν έργο, αρεσκόμενοι να ακούμε
τη φωνή μας και τους Λόγους μας. Τι έγινε λοιπόν ο Άνθρωπος;, αυτός ο Άνθρωπος με τον οποίο και για τον οποίο ασχολήθηκε και ο διαφωτισμός; Τι έγινε εκείνη η Ελευθερία που διδάσκει η μύηση του Α! Βαθμού; Τι απέγιναν οι βασικοί Κανόνες που υποτίθεται ότι αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της Τεκτονικής Βιοθεωρίας; Μήπως, το τρίπτυχο
“ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΙΣΟΤΗΣ - ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ”
αποτελεί πλέον γράμμα κενό περιεχομένου;
Κάποιοι μπορεί να με χαρακτηρίσουν ως γραφικό ή ως επαναστάτη, θα σέβομαι το δι-
καίωμά τους για την ελεύθερη έκφραση της άποψης τους, αλλά θα παραμένω αδιαπραγμάτευτα πιστός στις Αρχές μου, τις ίδιες Αρχές που διακηρύσσει ο Σκωτικός Τεκτονισμός.
Ο τόπος μας είναι μικρός, άγονος, αλλά πάμπλουτος. Ο λαός μας και η ράτσα μας πανέ-
ξυπνη και δυναμική, επιβιώνουν ανά τους αιώνες μαχόμενοι για την Ελευθερία. Πια Ελευ-
θερία όμως; Το πακέτο αυτό που ονομάζονται “ Ατομικές Ελευθερίες ” και ο κάθε ένας κα-
κοποιεί με τον δικό του βάναυσο τρόπο και το ερμηνεύει αυθαίρετα προξενώντας βλάβη
στους άλλους; Ή στη πραγματικότητα μαχόμεθα για κάποια άλλη Ελευθερία, την Ελευθερία που επιτρέπει την ανάπτυξη και την εξέλιξη του πνεύματος; Την Ελευθερία της βούλησης και του πράττειν, αυτή για την οποία οι πρόγονοί μας έχυσαν ποταμούς αίματος;
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω την λύπη μου και την απογοήτευσή μου για όλα
όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στον χώρο του Ελληνικού Τεκτονισμού. Σειρά από Συκοφαντίες κατά Αδελφών, Διώξεις και Τεκτονικά Δικαστήρια, για προσωπικά οφέλη,
Σχίσματα και Διαιρέσεις του Ελληνικού Τεκτονισμού προκάλεσαν το ευτράπελο φαινόμενο της ύπαρξης πλήθους Μεγάλων Στοών και Υπάτων Συμβουλίων, οι οποίες αλληλοκαταγγέλλονται στις διεθνείς Τεκτονικές Δυνάμεις για αταξία και αντικανονικότητα.
Επίσης η έλλειψη αναγνώρισης ως ισοτίμων και ομοτίμων ΟΛΩΝ των Τεκτονικών δυνά-
μεων ανεξάρτητα από το γεγονός εάν είναι αμιγείς Ανδρικές, αμιγείς Γυναικείες η Μικτές
συνιστά μείζον θέμα ΙΣΟΤΗΤΑΣ, παραβλέποντας πλήρως τις βασικές Αρχές του Τεκτονισμού, την Ελευθερία, την Ισότητα και την Αδελφότητα.
Όπου κάποιοι έπρεπε τελικά να συρθούν στα Ευρωπαϊκά και Εθνικά Δικαστήρια για να
αντιληφθούν τα αυτονόητα και να υποχρεωθούν να εφαρμόσουν τους Νόμους.
Στην Πατρίδα μας, μία χώρα με 10.000.000 κατοίκους και 6, 7 χιλιάδες Τέκτονες σήμερα,
νομίζω ότι είναι τουλάχιστον ανεπίτρεπτη πολυτέλεια. Και το μόνο που επιβάλλεται να
πραγματοποιηθεί κάποτε, είναι η ενότητα, έστω και με μορφές ανάλογες και αντίστοιχες
των χαλαρών Ομοσπονδιών κατά τα πρότυπα του Σαν Μαρίνο ή της Ομοσπονδιακής Δημο-
κρατίας της Γερμανίας και άλλων Ομόσπονδων κρατών; Μία ενότητα στην οποία όλοι θα
είναι ίσοι μεταξύ ίσων και οι επικεφαλής πρώτοι μεταξύ ίσων;
Για ποιους λόγους όμως συντελέστηκαν τα Σχίσματα αυτά; Μήπως από ανθρώπινη μα-
ταιότητα για Τίτλους ή μήπως εξ αιτίας της στέρησης των βασικών ελευθεριών της Τεκτονι-
κής Βίο θεωρίας οδήγησε σε αυτά, που δηλώνει αλλά και απαιτεί όπως ο νεοεισερχόμενος και κατ’ επέκταση ο Τέκτων, είναι και πρέπει να είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ και ΧΡΗΣΤΟΗΘΗΣ;
διαφορία προς τους Νόμους και το Σύνταγμα της Πολιτείας, εις τους οποίους οι μεν άνδρες Ορκιζόμεθα Πίστη και Υποταγή λόγω στράτευσης, οι δε γυναίκες Υπόσχονται την πίστη τους, μαζί με τις Τεκτονικές Διαβεβαιώσεις, οδήγησε σε προσχηματικές αγκυλώσεις και προσκολλήσεις, κολλήματα σε μεγάλες καρέκλες, και απόδοση τιμών;
Δεν το πιστεύω Αδελφοί μου. Νομίζω ότι προσωρινές καταστάσεις και τα σημεία των
καιρών επηρέασαν απλά και τη λειτουργία του Ελληνικού Τεκτονισμού. Πιστεύω επίσης ότι
το Φως το οποίο πρέπει να καθοδηγεί τις πράξεις μας θα ρίξει τις ακτίνες του και θα υπο-
δείξει την Ατραπό που οφείλουμε να ακολουθούμε ως ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ και ΧΡΗΣΤΩΝ ΗΘΩΝ, σύντομα θα οδηγήσει τους Φωτισμένους Ταγούς των Τεκτονικών δυνάμεων σε συζητήσεις με σκοπό την σύγκληση απόψεων και συνεργασία με σκοπό την ενδυνάμωση, αφενός μεν, αυτού τούτου του Ελληνικού Ελευθεροτεκτονισμού, αφετέρου δε στην στήριξη της χειμαζόμενης Ελληνικής κοινωνίας.
Και για να κλείσω αντιγράφω από τον Φίλτατο Αδ:. Δημ. Συρ. 33ο
Ο Τέκτονας οφείλει να είναι Χρηστοήθης, χρηστών ηθών. Να σέβεται δηλαδή τους
νόμους της ηθικής.
Ας δούμε λοιπόν τι είναι αυτοί οι νόμοι ή τι είναι ηθική.
Κατά γενικό κανόνα όλοι σχεδόν οι άνθρωποι έχουμε την ιδέα του ηθικού και του μη
ηθικού, σύμφωνα με τις γενικές αντιλήψεις του περιβάλλοντος μας. Όμως όταν πρόκειται
να ορίσουμε την ηθική θα βρεθούμε μπροστά σε δυσκολίες γιατί η ηθική δεν είναι η ίδια σε
όλες τις χώρες, σε όλους τους λαούς.
Κάθε λαός δημιουργεί τη δική του ηθική σύμφωνα πάντα με τα ιδανικά της ευδαι-
μονίας του. Για παράδειγμα άλλα είναι τα ιδανικά ενός λαού πολεμικού άλλα ενός εμπορι-
κού κοκ.
σκοπούν στην πραγμάτωση του ιδεώδους της ευδαιμονίας του.
Για να γίνει πιο κατανοητός αυτός ο ορισμός θα πρέπει να παρακολουθήσουμε την ηθική
από τη γένεση της.
Από τη στιγμή που φάνηκε ο άνθρωπος πάνω στη Γη, πόθησε μια ζωή καλή κατά την
αντίληψη του, από όταν βέβαια άρχισε να διακρίνει το ωφέλιμο και το επιζήμιο και τότε
ταύτισε το ωφέλιμο με το πρέπον, το δίκαιο, το ηθικό και το επιζήμιο με το μη πρέπον, το
άδικο το ανήθικο.
Οι σκέψεις αυτές, ακαθόριστες και συγκεχυμένες στην αρχή, προάχθηκαν σιγά σιγά,
με την πάροδο των αιώνων και άρχισαν να γίνονται σαφέστερες ιδέες και ιδιαίτερα από τη
στιγμή που άρχισε ο άνθρωπος να ζει ομαδικό βίο. Στην προσπάθεια της ομαδικής αυτής
ζωής, ότι βρήκε ωφέλιμο και καλό για την ευδαιμονία του το χαρακτήρισε σαν πρέπον, δί-
καιο, ηθικό και φρόντισε να το επιβάλει με άγραφτους ή γραφτούς νόμους. Γι’ αυτό η κλο-
πή και ο φόνος χαρακτηρίσθηκαν, για παράδειγμα σαν πράξεις ανήθικες.
Όμως είναι ανήθικες;
Γι’ αυτόν που τον κλέβουν είναι! Δεν είναι όμως για τον κλέφτη αφού η πράξη αυτή
αποβλέπει στην ευδαιμονία του. Μα κι’ ο φόνος είναι πράξη ανήθικη. Δεν είναι όμως όταν
σκοτώνουμε σε πόλεμο προκειμένου να διατηρήσουμε την ευδαιμονία της ομάδας στην
οποία ανήκουμε.
Έχουμε λοιπόν εδώ:
Πρώτο την ατομική ηθική που απορρέει από το ίδιο το άτομο, αποβλέπει στην
ευδαιμονία αυτού και μόνο του ίδιου και αδιαφορεί εντελώς για τα συνυπάρχοντα άτομα
και Δεύτερο, την ομαδική ηθική που αποσκοπεί στην ευδαιμονία της ομάδας μέσα στην
οποία εντάσσεται το άτομο και που για να την διατηρήσει συγκρούεται συχνά με άλλες ο-
μάδες.
Όμως για να περάσουμε από την πρώτη στη δεύτερη μορφή ηθικής, πρέπει να δε-
χθούμε πως το ωφέλιμο για το άτομο μιας ομάδας ,δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς τον περιο-
ρισμό του να μην είναι επιζήμιο για την υπόλοιπη ομάδα ή ακόμα και για ένα άλλο άτομο
της ίδιας ομάδας.
Έτσι λοιπόν γεννιέται η ηθική στον ομαδικό βίο. Αλλά αν τώρα θεωρήσουμε το αλη-
θινά ωφέλιμο, όχι μόνο εκείνο που δεν βλάπτει τους άλλους, αλλά και τους ωφελεί, αν δώ-
σουμε δηλαδή θετική χροιά, ενεργητική απήχηση στο ατομικά ωφέλιμο, τότε θα έχουμε μια
μάλλον προηγμένη ηθική.
Έτσι, εμφανίζονται οι Θρησκείες και διατυπώνουν ηθικούς νόμους με βάση αυτή την
τελευταία θέση. Εμφανίζουν μάλιστα τους νόμους αυτούς σαν να προέρχονται από τον ίδιο
το Θεό.
εντολές του Θεού αλλά για να υψώσει την ηθική των Ιουδαίων, μέχρι την έννοια του Θεού,
περιβάλλοντας τη, με την παντοδυναμία του Θείου.
Έτσι οι ηθικές διδασκαλίες που παρουσίασαν κατά καιρούς οι διάφορες θρησκείες,
δεν προέρχονται από τον θεό, αλλά αυτές δημιούργησαν το Θεό, με βάση τις ηθικές που
ήταν ανάλογες του πολιτισμού της εποχής, προσαρμοσμένες στις γενικές αντιλήψεις του
περιβάλλοντος και φτιαγμένες έτσι ώστε να εξυπηρετούν την ευδαιμονία της ομάδας .
Για το λόγο αυτό έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Παράδειγμα, στο Μωαμεθανι-
σμό η πολυγαμία είναι πράγμα απόλυτα ηθικό ενώ για το Χριστιανισμό είναι ανήθικο και
αισχρό. Όχι μόνο έρχονται σε αντίθεση η μια ηθική με την άλλη, αλλά καθώς τα χρόνια περνούν τα Θεία και ηθικά διδάγματα, που υποτίθεται πως προέρχονται από την απόλυτη Θεία γνώση, γίνονται αναχρονιστικά. Έτσι αναγκαστικά αναθεωρούνται και προσαρμόζονται στον πολιτισμό.
Για παράδειγμα πριν 100 χρόνια, ήταν απόλυτα ηθικό και δίκαιο για τη Βραχμανική
ηθική το να καεί η γυναίκα ζωντανή μαζί με το νεκρό σύζυγο της. Τώρα βέβαια είναι παρά-
νομο και ανήθικο. Εξακολουθεί όμως να είναι ανήθικη η διατάραξη της ησυχίας των ιερών
αγελάδων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τεράστια προβλήματα στη χώρα των Βραχ-
μάνων.
Βλέπουμε λοιπόν πως οι ηθικοί νόμοι που θεμελίωναν οι διάφορες θρησκείες, όχι
μόνο δεν προέκτειναν την ηθική πέρα από τον ωφελιμισμό της ομάδας, αλλά με το δογμα-
τισμό απαγορεύουν ακόμα και την εξέλιξη αυτής της ηθικής, δημιουργώντας μεγάλα προ-
βλήματα στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Παράδειγμα: οι αμβλώσεις για τους Καθολικούς η κατανάλωση χοιρινού και τα δι-
καιώματα της γυναίκας για τους Μωαμεθανούς, οι ιερές αγελάδες για τους Ινδουιστές κτλ.
Η ανάπτυξη όμως του πολιτισμού απαιτούσε μια πιο εξελιγμένη ηθική, μια ηθική
που να πλαισιώνει όλο και περισσότερους ανθρώπους και αν γίνεται, μια καθολική ηθική.
Και έτσι λοιπόν, οι φιλόσοφοι γράφουν, οι ποιητές υμνούν, οι ηγέτες νομοθετούν, οι
λαοί ξεσηκώνονται και επαναστατούν, βίαια ή ειρηνικά και αρχίζει να δημιουργείται μια
καινούρια ηθική, όπου η δουλεία καταργείται, η γυναίκα παίρνει το ρόλο που της ανήκει, οι
διαφορές παύουν να λύνονται με όπλα, αναγνωρίζεται η ισότητα των φυλών, κλπ. κλπ.
Σε πολλούς τόπους, μάλιστα καταργούν και αυτή τη θρησκεία, σε μια προσπάθεια
να ωφεληθούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Αλλά ούτε και αυτή η «προηγμένη» ηθική
κατορθώνει να πλαισιώσει το σύνολο των ανθρώπων και να γίνει ίδια για όλα τα λογικά ό-
ντα. Καθήκον του Τέκ:. είναι να προχωρήσει πιο πέρα. Και πράγματι, τα Τεκ:. κείμενα,
προϊόντα μελέτης και σοφίας αιώνων ορίζουν την ηθική ως εξής:
« Η ηθική είναι η επιστήμη η βασιζομένη επί της ανθρώπινης διανοήσεως. Είναι ο παγκόσμιος ,ο αναλλοίωτος ο διέπων τα πάντα λογικά και ελεύθερα όντα νόμος.»
Τα Τεκ:. κείμενα εδώ μιλούν για έναν ηθικό νόμο, παγκόσμιο που διέπει όλα ανεξαι-
ρέτως τα λογικά όντα. Άρα λοιπόν για τον Τεκ:. η ηθική πρέπει να προεκταθεί πέρα από τα
όρια οποιουδήποτε ατόμου, ομάδας, ιδεολογίας, τόπου η χρόνου.
Πιο πάνω ταυτίσαμε το ηθικό με το ωφέλιμο και το ανήθικο με το επιζήμιο και είδα-
με πως η ηθική έχει σαν σκοπό την ευδαιμονία ΟΛΩΝ των ανθρώπων αν αυτό είναι δυνατό.
Ποια λοιπόν μπορεί να είναι η μορφή αυτής της ηθικής που θα ικανοποιεί τις ανά-
γκες όλων των ανθρώπων; και που θα στηριχθεί αυτή η ηθική;
Η απάντηση υπάρχει στην Τεκτονική τριλογία:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΙΣΟΤΗΣ - ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ
Ας οραματισθούμε ένα κόσμο που τα μέλη του θα έχουν σαν βάση, συνειδητά, αυτή
την τριλογία. Όχι πια πόλεμοι όχι πια εχθρότητες όχι πια μίση και πάθη. Όλοι μαζί για ένα
κοινό σκοπό: Τη βελτίωση της Ανθρωπότητας.
Το μεγάλο όμως πρόβλημα που μπαίνει τώρα είναι, πως θα επιβάλουμε τις ιδέες
αυτές, όχι πουθενά αλλού παρά μόνο στον εαυτό μας. Αν στρέψουμε λοιπόν το βλέμμα
προς τα μέσα και ρωτήσουμε με ειλικρίνεια:
Πιστεύω πως ο διπλανός μου είναι ελεύθερος να απολαύσει τα αγαθά της ζωής, όσο και
εγώ; Πιστεύω πως ο συνάνθρωπός μου έχει τα ίδια δικαιώματα με μένα ανεξάρτητα από το χρώμα του τη γλώσσα του τις πεποιθήσεις του, την οικονομική και κοινωνική θέση του και τη θρησκεία του;
Πιστεύω πως αυτός ο διπλανός συνάνθρωπός μου, που όμως τόσο διαφέρει από μένα είναι ο αδελφός μου;
Δύσκολα ερωτήματα. Ακόμα πιο δύσκολες οι απαντήσεις.
Το ανθρώπινο εγώ ορθώνεται σαν πελώριο τείχος, ακόμα και στον Τεκτονισμό. Ό-
μως εδώ δεν υπάρχει θέση για πάθη, φανατισμό προκαταλήψεις και εγωισμό. Ο διπλανός μας είναι Αδελφός, απόλυτα ίσος με μας, ελεύθερος όσο και εμείς.
Ο σκοπός της ύπαρξης, στους ανθρώπους της σκέψης είναι γνωστός.
Η φύση είναι πια γνωστό πως εξελίσσεται. Από τα κατώτερα στάδια περνάει ολοένα
στα ανώτερα με μοναδικό σκοπό να φτάσει το ανώτατο στάδιο το πραγματικό είναι, το τέ-
λειο, το απόλυτο Ένα.
Σκοπός μας είναι να επισπεύσουμε αυτή την εξέλιξη, να υψωθούμε πάνω από το
φυσικό μας είναι, πάνω από το νόμο της δυαδικότητας που διέπει τη φυσική γήινη ζωή μας
και να πετύχουμε την ένωσή μας με την πρωταρχική ουσία, το απόλυτο Ένα.
Ο παραπάνω δρόμος ανήκει βέβαια στη σφαίρα του ιδεατού. Η πραγματικότητα
διαφέρει πολύ. Είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους,
ανάμεσα σε πάθη που συγκλονίζουν τον κόσμο. Δεν μπορούμε να απομονωθούμε από όλα αυτά. Έτσι ο δρόμος είναι εξαιρετικά δύσκολος. Χρειάζεται την εφαρμογή κάποιου ηθικού νόμου.
Ο άνθρωπος αποτελείται από το υλικό φθαρτό σώμα και το άφθαρτο ενεργειακό
πνεύμα. Το πνεύμα είναι αναπόσπαστο από το φορέα του, τον άνθρωπο. Έτσι το υλικό σώμα δεν μπορεί να αγνοηθεί στη δημιουργία του ηθικού νόμου. Με άλλα λόγια δεν μπορούν να αγνοηθούν οι υλικές ανάγκες, που σε τελευταία ανάλυση εξασφαλίζουν την ύπαρξη του ανθρώπου στη ζωή.
Οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου θα μπορούσαν να χωρισθούν σε τρεις μεγάλες
κατηγορίες.
· Τη συντήρηση
· Τη διαιώνιση του είδους και
· Την πνευματική παρακαταθήκη.
Στον Τεκτονισμό οι τρεις αυτές βασικές ανάγκες παρουσιάζονται με τη μορφή των
στηλών της Ισχύος, της Σοφίας και του Κάλους.
Στη στήλη της Ισχύος, βρίσκεται ότι αφορά αυτή καθαυτή τη ζωή, την απόχτηση ι-
σχύος για την όσο καλύτερη συντήρησή της. Ευνόητο είναι ότι η αναζήτηση των άλλων δύο
είναι μάταιη αν δεν υπάρχει η πρώτη, δηλαδή το Ζην.
Και εδώ έχει εφαρμογή ο ηθικός νόμος του τεκτονισμού:
Μέτρο στην απόκτηση ισχύος! Η επιδίωξη υπερβολικών αγαθών θα στερήσει ελευθερία
από συνανθρώπους μας. Η φιλαρχία, η απληστία, η ματαιοδοξία δεν έχουν θέση ανάμεσα
στους Τεκ:.
Η στήλη του κάλους είναι συνδεδεμένη με τη διαιώνιση του είδους. Ούτε εδώ όμως
πρέπει να προσκολληθούμε. Αλίμονο αν μείνουμε δέσμιοι του κάλους, δηλαδή των ηδο-
νών και των απολαύσεων.
Η στήλη της Σοφίας αντιπροσωπεύει τη γνώση και την πνευματική απόλαυση. Ω-
στόσο η στείρα γνώση δεν ωφελεί. Τέτοιοι άνθρωποι γίνονται υπερόπτες, γεμάτοι συ-
μπλέγματα, που καταπονούν τους συνανθρώπους.
Ας περάσουμε λοιπόν από τις τρεις στήλες χωρίς να προσκολληθούμε σε καμία από
αυτές. Ας επιζητήσουμε τα πάντα με μέτρο σεβόμενοι πάντοτε την ελευθερία του άλλου
σκεπτόμενοι πως αυτός ο άλλος έχει τα ίδια δικαιώματα με μας, είναι απόλυτα ίσος με
μας.
Ας αφήσουμε τα μέταλλα “προ της θύρας του ναού” ας προσπαθήσουμε να αποβάλουμε από μέσα μας κάθε μίσος κάθε ζήλια, υπεροψία, εγωισμό, κάθε αντίθεση κάθε τι
που χωρίζει.
“Ας χαλιναγωγήσουμε τα πάθη μας υψούμενοι υπεράνω των ποταπών συμφερό-
ντων. Ας εργαζόμεθα άπαντες προς βελτίωση υμών αυτών εθίζοντες το πνεύμα μας προς
σύλληψη των υψηλών ιδεών της δόξης της αρετής και του καθήκοντος.
Έτσι λοιπόν ισορροπούμε ανάμεσα στις τρεις στήλες και θεμελιώνουμε την ύψιστη,
παγκόσμια, καθολική ηθική.
Την ΑΓΑΠΗ, με ΕΛΠΙΔΑ και ΠΙΣΤΗ
Η αγάπη είναι ο τρόπος με τον οποίο απολαμβάνουμε τα αγαθά του κόσμου. Είναι η
δύναμη που αναδείχνει τον κόσμο σε ενότητα στις άπειρες αντινομίες του, είναι ο συνδετι-
κός κρίκος των όντων, είναι ο ενωτικός δεσμός των ανθρωπίνων όντων. Στη φυσική της έν-
νοια η Αγάπη είναι ένα πρωταρχικό αίσθημα, μια ισχυρή ψυχική δύναμη, μια προδιάθεση,
μια έμφυτη ορμή που μας κάνει να ξεχυνόμαστε έξω από τον εαυτό μας και να επιστρέφουμε πάλι σ’ αυτόν αέναα, βρίσκοντας τον κάθε φορά να βαδίζει όλο και πιο σταθερά το δρόμο για την τελείωση.
Η Αγάπη λοιπόν είναι το θεμέλιο της τέλειας Ηθικής ας την αναζητήσουμε!
Αγνώστου Αδ:.
