Του Ετ.΄. Α. Μπ. αρχτκτν.
Προσοχή, δεν απαιτείται να είναι πλούσιος, διάσημος ή έστω όμορφος.
Επιβάλλεται ρητά να μην είναι άεργος !.
( Κάπου κατά την μύηση του Μαθητού ο Σεβάσμιος λέει : «Προς τούτοις, ο Τεκτονισμός θεωρεί την Εργασίαν ως τον πρώτον και ωφελιμότατον Νόμον της ανθρωπότητος, επομένως αποκλείει τους αέργους ).
Κατά την έναρξη των εργασιών μας υπάρχουν διάσπαρτα εργαλεία όπως κανόνας, διαβήτης, σμίλη, καλέμι και άλλα, τα οποία έχουν καθαρά εργασιακό συμβολισμό.
Γιατί , η Εργασία είναι ιερή !.
Βέβαια μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι αυτή η ανάγνωση των συμβόλων είναι μονοσήμαντη. Ότι στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο για να προκαλέσει τον Τέκτονα σε θεωρητική φιλοσοφική αναζήτηση που ίσως επιφέρει πνευματική άνοδο χωρίς καμία πρακτική εφαρμογή. Αυτό το συμπέρασμα είναι λανθασμένο !.
Ορίζεται από Τεκτονικά κείμενα ότι η Εργασία είναι η «πρακτική εφαρμογή τέχνης» . Προσοχή !. Πρακτική εφαρμογή τέχνης. Δεν είναι λοιπόν ο στόχος φιλοσοφικός μόνον. Η δε Εργασία, είναι εργαλείο πολύπλοκο, θεάρεστο και απαιτείται για την καλυτέρευση του Είναι. Δηλαδή δεν είναι αυτοσκοπός.
Και κατά το Μεσαιωνικό ρητό : Laborare est orare = Η Εργασία είναι προσευχή !.
Άλλωστε μέσω της Εργασίας λαξεύουμε τον ακατέργαστο εαυτό μας και έτσι θα συνεχίσουμε να το πράττουμε έως το τέλος των ημερών.
Δεν εργάζομαι για να εργάζομαι…αλλά εργάζομαι για να επιφέρω αποτέλεσμα !.
Τι αποτέλεσμα ; Αποτέλεσμα και πολιτισμικό, γιατί μέσω της «τελειοποίησης των εργαλείων» οδεύουμε προς τον πολιτισμό, άρα η τελειοποίηση του εαυτού μας είναι αδύνατη χωρίς την Εργασία.
Γιατί, η Εργασία είναι Ιερή.
Ας αφήσουμε προς το παρόν τον Τεκτονισμό και τον τρόπο με τον οποίο «βλέπει» την Εργασία και ας ταξιδέψουμε στην αρχαία Ελλάδα.
Οι πρόγονοί μας λοιπόν αποζητούσαν τη Θεϊκή βοήθεια σε κάθε πτυχή της εργασιακής τους ζωής. Όχι όμως λόγω δεισιδαιμονίας αλλά επειδή γι΄αυτούς κάθε πράξη δημιουργική αποτελούσε έργο θεάρεστο, έργο σε άμεση επαφή με το Θείο και γι΄αυτό η Εργασία αποκτούσε σημασία ανωτέρου επιπέδου. Δεν είχε δε, ιδιαίτερη σημασία το είδος της Εργασίας. Σε μια οποιαδήποτε κατασκευή π.χ. στα εγκαίνια του εργοταξίου τελούσαν θυσία και μάλιστα στο «Βωμό της Εργασίας», ενώ κάθε ημέρα ο Αρχιεργάτης ή ο Αρχιτέκτονας ( ανάλογα με το μέγεθος του έργου) κήρυττε την έναρξη των εργασιών με επίκληση στο Θείο ( σήμερα θα την λέγαμε προσευχή) !.
Εάν το έργο δε, προοριζόταν για θρησκευτική χρήση, όλα τα εργαλεία (σμίλες , καλέμια, νήματα της στάθμης, σφύρες κλπ.) μετατρέπονταν αυτομάτως σε «Σκεύη Ιερά», οπότε καθαγιάζονταν και γι΄αυτό το λόγο δεν μπορούσαν να «αφήσουν» ποτέ το εργοτάξιο, ακόμα και με την παράδοση του έργου προς χρήση. Έτσι, μετά την ολοκλήρωση της ιερής κατασκευής τα έθαβαν στο προαύλιο !.
Η αρχαιολογική σκαπάνη τα έχει βρει σε όλους (σχεδόν) τους ιερούς χώρους της αρχαιότητος. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η πρακτική συναντάται σε όλους τους χώρους και χρόνους του αρχαίου Ελληνισμού ως κοινό πολιτισμικό σημείο.
Γιατί η Εργασία είναι Ιερή.
Αυτoύ του είδους Ιερής Διαλεκτικής μεταξύ της Εργασίας και του Θείου εφαρμόστηκε και από τις μετέπειτα θρησκείες, χάθηκε όμως από τα περισσότερα είδη εργασιών.
Σήμερα έχει χάσει την Ιερότητά της. Έχουμε ακούσει ή διαβάσει τη Συνταγματική διατύπωση στην οποία αναφέρεται ότι « Η Εργασία αποτελεί δικαίωμα». Ας κρατήσουμε αυτή τη λέξη : «Δικαίωμα» η οποία επαναλαμβάνεται , σε όλους τους σχολικούς «Οδηγούς του Πολίτη» και αναφέρεται ακόμη σε όλα τα δημοκρατικά κείμενα των τελευταίων αιώνων, από το Διαφωτισμό και μετά.
Ας διερωτηθούμε λοιπόν:
Έχει ο άνθρωπος το δικαίωμα στην προάσπιση της ανθρώπινης ζωής ;
Έχει το δικαίωμα στην προάσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ;
Όχι βέβαια !.
Είναι υποχρέωση να προστατεύουμε την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.
Έτσι λοιπόν ο Ελευθεροτέκτων έχει υποχρέωση στην Εργασία, όχι σαν δικαίωμα, εφόσον αυτή είναι Ιερή Πράξη. Είναι Καθήκον.
Για να επιτευχθεί αυτό το «Ιερό Έργο» απαιτείται στις ημέρες μας βαθειά μελέτη, γνώση, κόπος-μόχθος. Έτσι επιβάλλεται με μια λέξη: Ειδίκευση.
Η Ειδίκευση μόνο μπορεί πια να επιφέρει αποτελέσματα υψηλού επιπέδου στο παγκόσμιο πλατώ του παραγωγικού πληθυσμού . Στην παγκόσμια κοινωνία η οποία παράγει-δημιουργεί. Ακριβώς εκεί πάσχει η Ελλάδα και ο πληθυσμός της. Έχουμε ήδη πει ότι η Εργασία έχει νόημα μόνο αν βοηθά την κοινωνία και προάγει τον πολιτισμό. Άρα είναι καθήκον του Τέκτονα να έχει ως σκοπό την τελειοποίησή της.
Η πολυπραγμοσύνη δεν μπορεί να καταφέρει αντίστοιχα αποτελέσματα. Ας παρατηρήσουμε τον πατριωτισμό στην Εργασία των Αμερικανών, το φλέγμα των Βρετανών, την αφοσίωση των Ιαπώνων, την εργατικότητα των Γερμανών και την αγάπη για το κάλλος των Ιταλών.
Αυτά τα χαρακτηριστικά, ενώ όλοι τα αναγνωρίζουμε και τα επιθυμούμε, δεν τα προάγουμε στην καθημερινότητά μας . Κρίμα γιατί ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα τα έχουμε μέσα μας , αλλά δεν τα εκδηλώνουμε.
Τα αίτια της οικονομικής κρίσης είναι πολλά και για πολλά από αυτά μπορεί να μην ευθυνόμαστε αποκλειστικά εμείς. Ευθυνόμαστε όμως και για τη βεβηλοποίηση της Εργασίας και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στην καλύτερη των περιπτώσεων έχουμε, ως κοινωνία, προάγει έναν επιφανειακό διασπασμένο πολυεπαγγελματισμό ( όλοι για όλα ) με κατάληξη την Αεργία.
Ο Τεκτονισμός, ευτυχώς, διαχωρίζει πλήρως την έννοια της Αεργίας από αυτήν την Ανεργίας υιοθετώντας το αρχαίο μας « Έργον δ΄ουδέν όνειδος. Αεργίη δε τ΄όνειδος».
Δεν είναι όμως αρκετό. Ο πολυεπαγγελματισμός διαμοιράζει τους κόπους και τις δυνάμεις μας σε πολλά επαγγέλματα, ακόμα και άσχετα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μην εξέχουμε πραγματικά σε κανένα από αυτά.
Είναι μαθηματικά απίθανο να έχει ένας άνθρωπος πραγματική ειδίκευση, γνώσεις-δηλαδή- ανωτάτου επιπέδου σε όλες τις ασχολίες του, που θεωρεί ότι «επαγγέλλεται». Ας σκεφτούμε πόσο καλός μπορεί να είναι ένας γιατρός στη διάγνωσή του όταν τα ¾ της κεφαλής του είναι αφιερωμένα σε άλλη εργασία που ίσως εξασκεί ; Το κακό αυτής της τακτικής είναι ευρύτατα κοινωνικό, διότι διδασκόμαστε ως πολίτες να έχουμε απαιτήσεις χαμηλού επιπέδου, είτε ως εργοδότες είτε ως εργαζόμενοι και αυτό αποτελεί μια πρωτοφανή ιδιαιτερότητά μας.
Ας θυμηθούμε τη φράση «Δεν βαριέσαι, το ψωμάκι του βγάζει». Η Εργασία όμως, δεν είναι μόνο θέμα βιοπορισμού, είναι Ιερό Καθήκον.
Γιατί, η Εργασία είναι Ιερή.
H Εργασία δεν είναι χόμπι. Είναι το εντελώς αντίθετο και εφόσον δεν είναι χόμπι δεν πρέπει να παρέχεται δωρεάν, πρέπει να αμείβεται. Άρα ο βιοπορισμός δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για την άσκηση επαγγελματικών ειδικοτήτων που δεν άπτονται των γνώσεών μας και μάλιστα με γνώσεις σε ανώτερο βαθμό. Οι εργασιακές απαιτήσεις είναι υψηλές…
Διότι, η Εργασία είναι Ιερή.
Δυστυχώς διανύουμε μια εξαιρετικά δύσκολη οικονομική περίοδο. όπως έχει ήδη ειπωθεί, έχουμε όλοι ευθύνες λίγες ή πολλές κι έτσι πολλοί από εμάς είμαστε άνεργοι ή εργαζόμαστε ελάχιστα.
Έτσι αποτέλεσμα της κρίσης είναι ότι η ανεργία δεν μας επιτρέπει να πράξουμε το ιερό Καθήκον προς τους εαυτούς μας, την κοινωνία και το Θείο. Παρ΄όλα αυτά ο Ελληνικός Τεκτονισμός, στα πλαίσια των δυνατοτήτων του, προσπαθεί να πράττει το κατά δύναμιν και αθορύβως κοπιάζει για την εργασιακή αποκατάσταση Αδελφών και μη, επιδεικνύοντας πράξεις αλληλεγγύης και σε άλλους τομείς ανθρωπίνων αναγκών.
Η ανεργία είναι εχθρός και η καταπολέμησή της Ιερός Πόλεμος.
Μένει να επιλέξουμε τη στρατηγική της μάχης. Θα την πολεμήσουμε ως τακτικός στρατός ή ατομικά ;
Πρέπει λοιπόν να διερωτηθούμε : Οι άνθρωποι μπορούν να «χτίσουν άνεργοι» ;
Διότι, αν και δείχνουμε ότι το έχουμε λησμονήσει…
Η Εργασία εξακολουθεί και θα συνεχίσει να είναι Ιερή !.
Σ.Σ.Σ ΠΛΑΤΩΝ Αρ. 64 Αν. Καβάλας
