Γούρια και συμβολισμός.

Τι συμβολίζουν τα γούρια που θα δωρίσουμε και φέτος στις γιορτές; Ρόδι, πέταλο, κλειδί, και πολλά άλλα όμορφα στολίδια, κρεμασμένα από πολύχρωμες κορδέλες και ματάκια, θα δημιουργήσουν τα δώρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, που θα χαρίσουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Παρακάτω λοιπόν, θα μάθουμε τον συμβολισμό μερικών από αυτά, που θεωρούνται τα πιο δημοφιλή, κι όλοι τα έχουμε συνδέσει με τις γιορτές και την καλή τύχη που προσμένουμε να φέρουν σε εμάς και τους δικούς μας ανθρώπους.

Το ρόδι

Σύμφωνα με την ελληνική παράδοση ο καρπός του ροδιού συμβολίζει τη γονιμότητα, την υγεία και την καλοτυχία. Για το λόγο αυτό, συνηθίζεται να σπάμε ρόδια στην πόρτα μας την Πρωτοχρονιά και συχνά στους γάμους  οι νεόνυμφοι σπάνε ένα ρόδι πριν μπουν στο νέο τους σπίτι. Για τους Αρχαίους Έλληνες συμβόλιζε την αναγέννηση, τη ζωή και την αφθονία, έτσι το χρησιμοποιούσαν και ως ευχαριστία προς τους θεούς. Εκτός των άλλων, το ρόδι είναι το σύμβολο της ομορφιάς και μακροζωίας, καθώς είναι γνωστό για τις θεραπευτικές και καλλυντικές του ιδιότητες.

Το πέταλο

Αν βρεις τυχαία πέταλο έλεγαν οι παλιοί, τότε θα έχεις μεγάλη τύχη στη ζωή σου. Ο συμβολισμός του πέταλου είναι η δύναμη, η ευτυχία και η προφύλαξη από το κακό μάτι.
Με την ανακάλυψη του πετάλου τα άλογα είχαν καλύτερη στήριξη στα πόδια τους, που τους έδινε μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη στο όργωμα, με αποτέλεσμα την καλύτερη σοδειά. Δεν θεωρείται λοιπόν τυχαία, το σύμβολο της αφθονίας, της προόδου και της ευμάρειας.
Γνωστή επίσης και η λαϊκή ρύση, "πάρε κανένα πέταλο καλού-κακού", σαν συμβουλή στους ανθρώπους που τους κυνηγάει  η κακή τύχη.

Το κλειδί

Ο συμβολισμός του κλειδιού είναι ο πλούτος, η αγάπη και η τύχη.
Στην Αρχαία Ελλάδα τα κλειδιά είχαν ιδιαίτερο συμβολισμό, καθώς αντιπροσώπευαν το κλειδί της ζωής, που ξεκλείδωνε την "πόρτα" από την οποία περνούσαν οι ευχές τους προς τους θεούς. Επίσης, για τους ερωτευμένους συμβολίζει το ξεκλείδωμα της καρδιάς των αγαπημένων τους. Γενικότερα το κλειδί θεωρείται καλότυχο, γιατί συμβολίζει το μέσο που θα χρησιμοποιήσουμε για να ανοίξουμε τις πόρτες που θα μας οδηγήσουν στην ευτυχία.
Το καράβι

Το καράβι συμβολίζει το ταξίδι μας στη ζωή, τη χαρά και την εξερεύνηση.
Για την Ορθοδοξία συμβολίζει τη νέα πλεύση που πήρε η ζωή των ανθρώπων μετά τη γέννηση του Ιησού Χρηστού. Γι' αυτό και σύμφωνα με το παλιό Ελληνικό έθιμο, στολίζαμε καραβάκια τα Χριστούγεννα.
Σημαντικό σύμβολο επίσης για εμάς τους Έλληνες, καθώς το καράβι αποτελεί παράδοση και είναι συνδεδεμένο με τη ναυτική ιστορία της χώρας μας. Τις παλιές εποχές, ξύλινα καράβια κατασκευάζονταν από τα παιδιά για το παιχνίδι τους και από τους μεγάλους για να διακοσμήσουν τα σπίτια ή τα μαγαζιά τους.

Η δεκάρα

Η γνωστή σε όλους μας τυχερή δεκάρα είναι το σύμβολο του πλούτου. Οι παλιοί συνήθιζαν να έχουν μία δεκάρα στο πορτοφόλι τους, για να είναι πάντα γεμάτο. Στα μαγαζιά συναντάμε συχνά γούρια με δεκάρες, για έχουν καλές δουλειές, χρήματα και αφθονία οι ιδιοκτήτες. Για όσους σκοπεύετε να κάνετε κάποια επαγγελματικά δώρα στις γιορτές, τι πιο ταιριαστό από ένα γούρι με την τυχερή δεκάρα.
Εκτός από τα παραπάνω, σύμβολα καλοτυχίας, ευτυχίας, υγείας και αγάπης, θεωρούνται η ελιά, το δέντρο της ζωής, το μάτι, το σπιτάκι και πολλά άλλα.

www.preciousandpretty.gr

“Να τα πούμε;”: Η ιστορία πίσω από τα κάλαντα | Φωτός

Τα κάλαντα είναι, ίσως, μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων γιατί εκτός του γεγονότος ότι αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι των εορτών των Χριστουγέννων είναι το έθιμο που αφορά, όσο κανένα άλλο, τα παιδιά.
Γιατί όπως και να το κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς κάλαντα δεν γίνονται.

Ο ενθουσιασμός της προηγούμενης νύχτας, που εσύ και η εκλεκτή παρέα σου, γιατί ναι φίλους μπορεί να είχες πολλούς αλλά για κάλαντα πήγαινες μόνο με τους κολλητούς, καταστρώνατε στρατηγικό σχέδιο για την ανάπτυξη της επιχείρησης “κάλαντα”.

Ναι στρατηγικό σχέδιο, μιας και κανονίζατε από την προηγουμένη ή τις προηγούμενες μέρες την ώρα της μεγάλης συνάντησης, τη διαδρομή, τα στενά τα σπίτια κλπ, όλα αυτά γιατί θυμόσασταν από την προηγούμενη φορά ποιοι σας έδωσαν το πιο γερό “χαρτζιλίκι” και ποιοι ήταν ψιλικατζήδες.

Η αλήθεια είναι ότι τα κάλαντα τα περίμενες με ανυπομονησία για δυο λόγους, ο πρώτος είχε να κάνει με τον χαβαλέ που θα κάνατε με τους φίλους, έχοντας πάρει σβάρνα τα στενά της περιοχής, φορώντας τόσα πολλά ρούχα κάτω από το μπουφάν, που δεν μπορούσατε να κουνηθείτε. Και ο δεύτερος λόγος είναι το χαρτζιλίκι που είχες βάλει στόχο να μαζέψεις, για να αγοράσεις εκείνο το ηλεκτρονικό παιχνίδι που ζητούσες για καιρό ή εκείνο το CD player ή οτιδήποτε είχες βάλει στο μάτι. Αυτή ήταν η ευκαιρία να το αποκτήσεις με τα δικά σου χρήματα. Τα χρήματα από τα κάλαντα ήταν ιερά, καθώς τα έβγαζες με τον “ιδρώτα” σου και δεν σήκωνες κουβέντα για το πως θα τα ξοδέψεις.

Τι είναι τα κάλαντα;

Οι λαογράφοι κάνουν λόγο για εθιμικά τραγούδια του λαού που ψάλλονται από μικρά παιδιά και από ώριμους άνδρες τα Χριστούγεννα, τη Πρωτοχρονιά και τα Θεοφάνια. Οι καλαντιστές τριγυρνούν είτε κατά μόνας είτε σε ομάδες και επισκέπτονται οικίες, καταστήματα, δημόσιους χώρους κλπ με τη συνοδεία του πατροπαράδοτου σιδερένιου τριγώνου αλλά ενίοτε και άλλων μουσικών οργάνων.

Ο ρόλος των παραμυθιών στη σύγχρονη εποχή.

Είναι τρομακτική και με ανυπολόγιστες ακόμα συνέπειες η διαπίστωση ότι η παιδική ηλικία ή τουλάχιστον τα βασικά συστατικά της τείνουν να περιοριστούν στις μέρες μας. Τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν, για να εισέλθουν σε μια παρατεταμένη εφηβεία, και οι γονείς, αποκομμένοι από τα ενοποιητικά, παραδοσιακά στοιχεία, που δόμησαν την οικογένεια, σε συμβολικό και πραγματικό επίπεδο, επιτείνουν με τις πραγματιστικές επιλογές τους τη δυσοίωνη αυτή κατάσταση.

Η παιδικότητα είναι συνυφασμένη με το μαγικό, το άρρητο και το υπερφυσικό. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το μύθο, τον ανθρωπομορφισμό και τον ανιμισμό, με άλλα λόγια με την παρηγορητική αφήγηση-το παραμύθι. Η ίδια η λογική αναπτύσσεται ως αντιπαραβολή προς το φανταστικό και χωρίς αυτό μένει κενό γράμμα και οικοδόμημα δίχως στέρεες ρίζες.

Η εξιστόρηση, η αναπαλαισίωση της πλοκής, η στιχομυθία, η ποιητικότητα, συνιστώσες, που δημιούργησαν το θέατρο και πολλές μορφές τέχνης και που διατήρησαν αλώβητες στα παραμύθια, έχουν αντικατασταθεί από την άχρωμη παράθεση δεδομένων, από τον περιληπτικό λόγο και την απύθμενη αιτιοκρατία.

Τα κυρίαρχα ψηφιακά μέσα της εποχής μας και τα ΜΜΕ δεν συντηρούν μυστικά, καταπνίγοντας την παιδική αγνότητα. Αποκαλύπτουν τα ανούσια και συγκαλύπτουν τα ουσιαστικά, αδιαφορώντας για την ψυχοσύνθεση και την ηλικία του τηλεθεατή-χρήστη-αναγνώστη-ακροατή.

Η πληροφορία σήμερα είναι σύντομη, δυναμική, παραπεμπτική. Έχει απωλέσει την ελκυστικότητα βασισμένη στην αληθοφάνεια. Οι αρχετυπικές αξίες, τα ινδάλματα και οι παραδοχές, που γαλούχησαν την ανθρωπότητα, παρουσιάζονται με τον πιο απροκάλυπτο και πεζό τρόπο, αποστεγνωμένα από το λυρισμό, την εφευρετικότητα της διήγησης, το παράδοξο, το απρόσμενο και το λυτρωτικό.

Οι κλασικοί ήρωες αντικαταστάθηκαν σταδιακά από βίαιους χαρακτήρες σε κόμικς και οι πριγκίπισσες εκθρονίστηκαν από καταναλωτικές, νευρωτικές φιγούρες, που εμποτίζουν τα παιδιά με άγχος και ένταση. Το ευτυχισμένο τέλος των παραμυθιών, η κάθαρση, έδωσε τη θέση του στο κενό, που συνοδεύει τα σύγχρονα υποκατάστατα, ενώ η αποκοπή από το φυσικό κόσμο αντικατοπτρίζεται στην έλλειψη αναφορών σε πλάσματα της γης, της θάλασσας και του αέρα, που παλιότερα συνόδευαν με καταλυτικούς ρόλους τους κεντρικούς ήρωες στις περιπέτειές τους. Στα παραμύθια μπορεί κανείς να ανακαλύψει την ίδια την πορεία του ανθρώπινου είδους, που ταυτίζεται με θαυμαστό τρόπο με το δρόμο του παιδιού προς την ενηλικίωση.

Δεν υπάρχει λαός χωρίς παραμύθια, ενώ πολλές από αυτές τις αφηγηματικές ιστορίες έχουν περάσει τα σύνορα και έχουν εξελιχθεί σε πανανθρώπινους μύθους. Οι

Ο Απωλεσθείς Λόγος

Δρ. Αλέξανδρος Κρικώνης

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο Ελευθεροτεκτονισμός είναι στενά συνδεδεμένος και συνυφασμένος με την λέξη και τον όρο «Λόγος». Παραδοσιακά μία συμβολική Στοά ανοίγει τις εργασίες της με την Βίβλο του Ιερού Νόμου στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο:

Εν αρχή ην ό Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ό Λόγος.

Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. Πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτόν εγένετο  ουδέ εν ό γέγονεν.

εν αυτώ ζωή ην, και ή ζωή ην το φως των ανθρώπων.

Και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και ή σκοτία αυτό ου κατέλαβεν.

Κατά την Έγερση ή Μύηση στον τρίτο βαθμό ο Τέκτων πληροφορείται ότι ο θά­νατος του Διδασκάλου Χιράμ σημαίνει και απώλεια του «μυστικού του Διδασκά­λου», το οποίο μυστικό άλλοτε αναφέρεται ως απολεσθείσα Λέξη και άλλοτε ως απολεσθείς Λόγος. Η απώλεια αυτή κατέχει σημαντικότατη και κυρίαρχη θέση στον Τεκτονισμό, εφ' όσον η ανεύρεση της στην Ιερά βασιλική Αψίδα αποτελεί ολοκλή­ρωση του Τεκτονισμού κατά την αγγλοσαξονική παράδοση, ενώ στον Σκωτικό Τύπο αποτελεί το υπόστρωμα του 18" βαθμού του Πρίγκηπος Ροδόσταυρου Ιππότου του Αετού και του Πελεκάνος.

Ενώ η Ιερά Βασιλική Αψίδα παραπέμπει στην εβραϊκή παράδοση της Παλαιάς Δι­αθήκης, ο Ροδοαταυρισμός παραμένει εντός της χριστιανικής παράδοσης με δεσπό­ζουσα φυσιογνωμία αυτήν του Χριστού (Ιησού), του οποίου το σταυρικό αρκτικόλε­ξο αποτελεί τη λύση για τον απωλεσθέντα Λόγο, Εν πάση περιπτώσει ο απωλεσθείς Λόγος ταυτίζεται με μία λέξη, η οποία αποκαλύπτει, περιγράφει ή ταυτοπονεί το θείο και κινείται, όπως θα δούμε παρακάτω, αφ' ενός μέσα στο πλαίσιο της παράδοσης των ανατολικών λαών που θεωρούν ότι ο Θεός έχει ένα ατομικό και μυστικό όνομα και αφ' ετέρου σε μία αδυναμία των λατινογενών γλωσσών (στις οποίες έχουν συγ­γραφεί τα τεκτονικά τυπικά) να αποδώσουν με σαφήνεια τον ελληνικό όρο "Λόγος».

Η έννοια της λέξεως «Λόγος» στην Καινή Διαθήκη στηρίζεται σε μία τεράστια ελληνική φιλοσοφική παράδοση πολλών αιώνων η οποία δημιουργήθηκε πολύ πριν την συγγραφή των Ευαγγελίων. Η έννοια αυτή δεν έχει καμία σχέση, με μία συγκε­κριμένη λέξη ή ένα συγκεκριμένο όνομα. Ας δούμε όμως εν συντομία την ιστορική ανατολική παράδοση του απολεσθέντος Λόγου ως απώλεια μίας συγκεκριμένης Λέ­ξης ή ονόματος του Θεού.

2. Ο ΑΠΟΛΕΣΘΕΙΣ ΛΟΓΟΣ

Είναι δεδομένο ότι οι ανατολικοί λαοί είχαν καλλιεργήσει ως μέρος της λατρευτικής και θεολογικής τους παράδοσης την εκφορά μυστικών ονομάτων Θεών. Τέτοιες πα­ραδόσεις υπήρχαν στους Βαβυλώνιους, τους Φοίνικες και τους Αιγυπτίους, ενώ από τους τελευταίους η σχετική παράδοση μάλλον μεταλαμπαδεύτηκε στους Εβραίους. Παραδείγματος χάριν, σε όλο το αιγυπτιακό μυθολογικό πλαίσιο σχετικά με την αι­γυπτιακή θεά 'Ισιδα αναφέρεται η δύναμη της μαγείας της, καθώς μπορούσε να επη­ρεάζει ακόμη και τους ίδιους τους θεούς.

Η Ίσις ήθελε ο Όσιρις να γίνει βασιλιάς στην Αίγυπτο. Έτσι, έστειλε ένα φίδι να δαγκώσει το Ρα, τον βασιλιά όλων των θεών. Ανίκανος να γιατρευτεί από το δηλη­τηριώδες και οδυνηρό δάγκωμα του φιδιού, ο Ρα κατέφυγε στη μαγεία της Ίσιδας. Εκείνη δέχθηκε να εξουδετερώσει το δηλητήριο, με την προϋπόθεση ότι ο Ρα θα της αποκάλυπτε το πραγματικό του όνομα, διαβιβάζοντας το από το σώμα του στο σώμα της θεάς και μέσω αυτής στον Όσιρι. Η γνώση του πραγματικού ονόματος του Ρα εξασφάλιζε τη μαγική επιρροή της Ίσιδας πάνω στον θεό αλλά και της έδιδε την ικα­νότητα της ανάστασης. Ο Ρα συμφώνησε και παρέδωσε τη δύναμη του στον Ώσιρι, με τον θάνατο του οποίου όμως θα απολεσθεί το μυστικό.

Από παρόμοιες μυθολογικές διηγήσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων αναφέ­ρονται σε αστρονομικά ή περιοδικά μετεωρολογικά φαινόμενα (επί παραδείγματι Άνοιξη - Χειμώνας) έχουν προκύψει οι διδασκαλίες για τον απολεσθέντα Λόγο (ή την απολεσθείσα Λέξη), οι οποίες υιοθετήθηκαν από τις περισσότερες θρησκείες της Ανατολικής Μεσογείου και της Μεσοποταμίας. Σύμφωνα με αυτές ο άνθρωπος έχει απολέσει το μυστικό όνομα ή την μυστική λέξη, λόγω του γεγονότος ότι έχει απομακρυνθεί από την θεότητα ή τους φυσικούς και ηθικούς νόμους, τους οποίους έχει αυτή θεσπίσει. Σκοπός του είναι η ανεύρεση του Λόγου ή της Λέξης ώστε να επανενωθεί με το θείο.

3. Ο ΛΟΓΟΣ

Ας μελετήσουμε όμως την έννοια της λέξεως «Λόγος» σύμφωνα με την ελληνική φιλοσοφική παράδοση. Η συγκεκριμένη λέξη είχε στην αρχαία ελληνική γραμμα­τεία μία ευρύτατη χρήση, με διαφορετικό κάθε φορά περιεχόμενο ανάλογα με τον συγγραφέα, το είδος της Γραμματείας ή την εποχή. Στο Λεξικό των Ι,ίαάυΐΐ - ίκοΐϊ αναφέρονται περισσότεροι από 80 ορισμοί, οι οποίοι δύνανται να αποδοθούν στην συγκεκριμένη λέξη. Συνοπτικά οι ορισμοί αναφέρονται ως:

1. Η ικανότητα του ανθρώπου να επικοινωνεί με τη γλώσσα αλλά και η ίδια η γλώσ­σα, ως οργανωμένο σύστημα σημείων

2. Αυτό το οποίο λέγεται, τα λόγια, η κουβέντα, η λέξη

3. Η δημόσια ομιλία

4. Η υπόσχεση

5. Η απολογία ή ο απολογισμός την οποία δίνει κάποιος για τις ενέργειες του

6. Η λογική ικανότητα του ανθρώπου, ή άλλως η λογική

7. Η αιτία

8. Η αφορμή

9. Στη χριστιανική θεολογία, ως κύριο όνομα, ο Υιός του Θεού

10.Στα μαθηματικά η σχέση δύο μεγεθών εκφρασμένη σε κλάσμα, η αναλογία κατά συνέπεια και η συμμετρία. Στην Φύση άλλοτε επικρατεί η συμμετρία και άλλοτε η αναλογία.

Φερ' ειπείν, η Χρυσή Τομή ή Χρυσή Αναλογία είναι η πιο αρμονική διαίρεση ενός ευθύγραμμου τμήματος σε δύο άνισα μέρη τα οποία έχουν μια συγκεκριμένη μαθη­ματική αναλογία. Αυτή η αναλογία είναι πολύ συχνή στη φύση και θεωρείται ιδα­νικό ομορφιάς και αρμονίας. Η Χρυσή Τομή, η οποία αποδίδεται στον Πυθαγόρα, μας αποκαλύπτει ότι, ο Λόγος του μικρότερου (τμήματος) προς το μεγαλύτερο είναι ίσος με το Λόγο του μεγαλύτερου (τμήματος) προς το Όλον (μήκος του ευθύγραμ­μου τμήματος). Οφείλουμε όμως να σημειώσουμε ότι η Χρυσή Τομή δεν αναφέρεται μόνο στα ευθύγραμμα τμήματα αλλά δύναται να εφαρμοστεί στα πάντα.

Είναι μήπως αυτή η αναλογία ή η συμμετρία ο απολεσθείς Λόγος, τον οποίο ανα­ζητούμε ώστε να ζήσουμε σύμφωνα με τους κανόνες του;

Λόγος, τέλος, είναι και η αρχέγονη φυσική Αναλογία, το μυστικό της δημιουργίας το οποίο αναζήτησαν οι Αλχημιστές του Μεσαίωνα και περιγράφεται στον «Σμαράγδινο Πίνακα^ του Ερμή του Τρισμέγιστου:

Είναι αληθέστατον, αψευδέστατον, βεβαιότατον. Το προς τα κάτω, αναλογεί τω προς τα άνω, και το προς τα άνω είναι ανάλογον τω προς τα κάτω, προς επιτέλεσιν των θαυμάσιων του Ενός μόνου Πράγματος.

Και όπως τα πάντα προήλθον εξ Ενός πράγματος, δια της Σκέψεως Ενός, ούτω τα πάντα εγεννήθησαν εκ του Όντος τούτου δια προσαρμογής.

«ΔΙΚΑΣΤΟΥ ΑΠΟΛΟΓΙΑ»

ΕΓΩ, Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ,

ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ Υ*****ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΣΑΣ…

Πρωτοέμαθα τους νόμους και το δίκαιο στα σχολεία των ανθρώπων. Παιδί, έφηβος, ενήλικας, νομικός, κριτής διδάχτηκα τα πρέπει τούτου του κόσμου.

Κι έπειτα μετά από πολλά χρόνια, μέσα σε έναν Σκοτεινό Θάλαμο, μου ζήτησαν να ξαναγίνω παιδί και να μάθω τον κόσμο από την αρχή. Μου είπαν ότι η Ηθική είναι o αναλλοίωτος παγκόσμιος Νόμος, που διέπει όλα τα λογικά κι ελεύθερα όντα κι ότι αν αναζητώ την Αλήθεια κι υπηρετώ τη Δικαιοσύνη, θα κερδίσω στη ζωή μου γαλήνη κι αρμονία.

Στο επόμενο βήμα μου, σαν άρχισα να μελετώ τις Επιστήμες, διδάχτηκα το έλεος, την ανοχή και την επιείκεια προς τον κρινόμενο. Μου χάρισαν προς τούτο το περίζωμα του σκεπτόμενου ανθρώπου, για να καλύπτω τα λάθη του συνανθρώπου κι αδελφού μου και με περίσσεια ενσυναίσθηση να τον οδηγώ αθόρυβα και πάλι στην οδό της Αρετής.

Όταν ενηλικιώθηκα, με δίδαξαν ότι η Δικαιοσύνη - ως ύψιστη Αρετή -επιβάλλει τον σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, αποδίδει στον καθένα ό,τι του αξίζει και κρίνει τις ανθρώπινες πράξεις με τα σταθμά της αγαθότητας, της τιμής, του ανθρωπισμού και της ηθικής. Κι έτσι με οριοθέτησαν και μου χάραξαν μια ευθεία γραμμή, για να περπατώ πάνω της χωρίς να αποκλίνω προς τις ατραπούς της κακίας, της αυθαιρεσίας και των ασυνείδητων πράξεων.

Στην πορεία αυτή δυο φάροι σκορπούσαν διάπλατα το φως τους, ως οδηγοί κι οδοδείκτες εσωτερικοί: ο Φυσικός Νόμος κι η Συνείδηση. Κανένας ανθρώπινος Νόμος (μου είπαν) δεν είναι δίκαιος, αν δεν έχει ως βάση τον Φυσικό Νόμο, που εναρμονίζεται απόλυτα προς τον Ορθό Λόγο. Και καμιά απόφαση δικαστή (αθωωτική ή καταδικαστική) δεν είναι δίκαιη, αν δεν έχει ως κριτήριο την καθαρή, ελεύθερη κι ανεπηρέαστη (από πρωτόγονα ορμέμφυτα) ανθρώπινη συνείδηση.

Στον δρόμο μου είδα, έπαθα κι έμαθα πολλά.

Είδα την Αγαθότητα και την Ηθική να πέφτουν στο σκότος, να σκοτώνονται. Είδα αχρείους ανθρώπους να υπονομεύουν τη Δικαιοσύνη και να μην σέβονται τους Νόμους. Είδα τον Ορθό Λόγο να φονεύεται και να επικρατεί η φαυλότητα.

Στην αρχή σιώπησα και θρήνησα αθόρυβα για τον θάνατο της Αρετής. Αισθάνθηκα να χάνω το κουράγιο μου και να απογοητεύομαι από την κακία που απλωνόταν γύρω μου. Όμως το αίσθημα του Δικαίου δεν σίγησε ποτέ μέσα μου.

Σύντομα ανασύνταξα τις δυνάμεις μου κι ορκίστηκα να αποκαταστήσω την ηθική τάξη και να τιμωρήσω το άδικο. Η οργή μου όμως έγινε κακός σύμβουλος. Μετατράπηκε σε πάθος κι έχασα το μέτρο. Το αίμα, που έτρεξε από την αποτρόπαιη πράξη, τύφλωσε τη συνείδησή μου, που άρχισε να ουρλιάζει ξέφρενα και να ζητά εκδίκηση.

Ποιοι ήταν οι Καθαροί, Ο Μύθος και τα Μυστικά τους

Ποιο είναι το μυστικό που έφερε σ' ένα μικρό χωριό,

τους Δρυίδες, την αίρεση των Καθαρών, τους Ναϊτες Ιππότες...?

 

Rennes Le Chateau είναι ένα μικρό χωριό στο διαμέρισμα Λανγκεντόκ της Νότιας Γαλλίας, την ύπαρξη του οποίου θα αγνοούσε ο περισσότερος κόσμος, αν δεν ήταν ο τόπος ενός μεγάλου μυστικού, το οποίο παραμένει άγνωστο στις περισσότερες λεπτομέρειές του εδώ και εκατοντάδες χρόνια.

   Ποιο μπορεί να είναι το μυστικό που τράβηξε στο μικρό αυτό χωριό τους Δρυίδες του απώτερου παρελθόντος, την αίρεση των Καθαρών, τους Ναϊτες Ιππότες, Μυστικές Εταιρείες και τον Μπερανζέ Σονιέρ, τον μυστηριώδη εκείνον Ιερέα που από φτωχός και άσημος εφημέριος του Ναού της Μαγδαληνής, κατέληξε να διαχειρίζεται τεράστια χρηματικά ποσά και να συναναστρέφεται με εξέχοντα πρόσωπα της Γαλλικής Κοινωνίας;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

   Ο Αβάς Σονιέρ, φτάνει το 1885 στη Rennes Le Chateau ως διορισμένος από την Καθολική Εκκλησία εφημέριος του Ναού της Μαγδαληνής. Η μικρή κοινότητα τον αποδέχτηκε αμέσως, μιας και είχε καταγωγή από μια κοντινή περιοχή.

    Ο Σονιέρ, ο Φρανσουά Μπερανζέ Σονιέρ (1852 – 1917) σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, ξεκίνησε εργασίες ανακαίνισης ενός Ναού, ο οποίος είχε χτιστεί τον 10ο αιώνα. Υποτίθεται ότι ο νεαρός Ιερέας σε ένα από τα κηρύγματά του είχε μιλήσει κατά της Δημοκρατίας και υπέρ της Μοναρχίας, με αποτέλεσμα να τον αποπέμψουν από τα καθήκοντά του για ένα χρόνο.

   Μετά την αποκατάστασή του το 1886, έλαβε μια δωρεά ύψους 3.000 φράγκων από την Κόμισσα του Σαμπόρ, τη χήρα ενός διεκδικητή του γαλλικού θρόνου. Τα χρήματα αυτά υποτίθεται ότι χρησιμοποίησε ο Σονιέρ προκειμένου να ανακαινίσει το Ναό.
   Σύμφωνα με τις περισσότερες αφηγήσεις, εκείνη την εποχή ο Σονιέρ ανακάλυψε «κάτι», πιθανότατα περγαμηνές, τις οποίες και παρουσίασε στον Επίσκοπο της Καρκασόν, ενώ στη συνέχεια τις πήγε για μετάφραση στον Εμίλ Οφέ στο Παρίσι, ο οποίος και τον σύστησε στους αποκρυφιστικούς κύκλους της πόλης, μεταξύ των οποίων ήταν και η διάσημη υψίφωνος της εποχής, Έμμα Καλβέ, την οποία μια φήμη θέλει να γίνεται ερωμένη του Αβά.
   Ο ναός της Μαγδαληνής είναι παράξενος, γεμάτος περίεργους συμβολισμούς .

   Πάνω από την είσοδο του Ναού είναι σκαλισμένο ένα χωρίο από τη Γένεση. Λίγο πιο μέσα από την είσοδο ένα φοβερό άγαλμα δαίμονα.  Ακριβώς απέναντι υπάρχει ένα γλυπτό του Ιησού, το οποίο είναι το εναντιόμορφο είδωλο του Δαίμονα. Επάνω από το Χριστό είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο οποίος ραίνει το Χριστό με νερό που βγαίνει από μια αχιβάδα.

   Το πάτωμα του Ναού είναι στρωμένο με μαύρες και άσπρες πλάκες και η οροφή με άστρα, τεχνοτροπία που συναντάμε στις Μασονικές Στοές. Μπροστά στην Αγία Τράπεζα υπάρχει το ανάγλυφο της Μαρίας της Μαγδαληνής, στο οποίο η Αγία απεικονίζεται να προσεύχεται γονατιστή, με ένα βιβλίο και ένα κρανίο, ενώ κοιτάζει ένα Σταυρό ο οποίος αποτελείται από ζωντανό ξύλο. Το γνωστό δοχείο με το μύρο απουσιάζει από το ανάγλυφο.

   Η ανακαίνιση του παρεκκλησίου δεν ήταν το μοναδικό έργο που έφερε σε πέρας ο Αβάς Σονιέρ. Παράλληλα έχτισε και μια βιβλιοθήκη, την οποία ονόμασε «Πύργο Μάγδαλα» και μια οικία που ονόμασε « Βίλα Βηθανία». Στη βίλα Βηθανία ο Σονιέρ και η πιστή του οικονόμος, Μαρί Ντεναρνό, υποδέχονταν και φιλοξενούσαν τους υψηλούς καλεσμένους τους, όπως την Έμμα Καλβέ και τον κύκλο της, που συχνά άρχισαν να ταξιδεύουν ως τη Rennes Le Chateau.
   Οι συμβολισμοί εξάπτουν την φαντασία. Τα ερωτηματικά πολλά.
   - Ποιο κοινό ενδιαφέρον μπορεί να συνέδεε τους αποκρυφιστικούς κύκλους του Παρισιού με τον άσημο Αβά Σονιέρ;

   - Τι το ιδιαίτερο είχε ο τόπος της Rennes Le Chateau από την αρχαιότητα έως και σήμερα;

   - Για ποιο λόγο υπάρχει πλήθος ναών και τοπωνύμιων που σχετίζονται με τη Μαγδαληνή και τον Ιωάννη το Βαπτιστή στη συγκεκριμένη περιοχή;

- Βρήκε πράγματι κάποιο εξαιρετικό μυστικό ο Σονιέρ ή η όλη ιστορία εντάσσεται στο πεδίο μιας ακόμα νεομυθολογίας;

   Καταρχήν, η ευρύτερη περιοχή του Λανγκεντόκ από την εποχή των Δρυίδων ακόμα θεωρούνταν σημαντικός τόπος Δύναμης και αποτέλεσε ένα από τα κέντρα τους. Ακόμα και σήμερα, ερευνητές ισχυρίζονται ότι κάποια από τα αρχαία κτίσματά του καθώς και σημαντικοί οικισμοί είναι κτισμένοι σύμφωνα με τους κανόνες της Ιερής Γεωμετρίας, σχηματίζοντας σε κάτοψη μεγάλες και μικρές Πεντάλφα η οποία, ως γνωστόν, αποτελεί πανάρχαιο Ηλιακό σύμβολο.
   Αργότερα, επικράτησε ο μύθος που θέλει τη Μαγδαληνή να καταφεύγει στην περιοχή μετά τη Σταύρωση του Ιησού, μια παράδοση που θα συζητήσουμε διεξοδικότερα λίγο παρακάτω.

   Μερικούς αιώνες μετά, το Λανγκεντόκ γίνεται κέντρο της αίρεσης των Καθαρών, οι οποίοι εκδιώχθηκαν λυσσαλέα από την Καθολική Εκκλησία ενώ και οι Ναϊτες Ιππότες έκαναν το πέρασμά τους από την περιοχή. Η αλχημεία γνώρισε άνθιση στα μέρη εκείνα, από τα οποία άλλωστε καταγόταν και ο Νοστράδαμος, ενώ από ακόμη αρχαιότερες εποχές, στο Λανγκεντόκ συναντάμε και τη λατρεία της Μαύρης Μαντόνας.

   Ο μύθος της γενιάς του Ιησού.

   Σύμφωνα με μια παράδοση, η Μαρία η Μαγδαληνή, μετά τη Σταύρωση του Ιησού κατέφυγε στη νότια Γαλλία, όπου και λατρεύτηκε ως Αγία. Στην περιοχή υπήρχε ήδη το ιδεολογικό υπόβαθρο, μιας και από τα αρχαία χρόνια

Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας, Γραμμένα σε Εβραϊκά, Αραμαϊκά και Ελληνικά

Τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας, τα οποία χαρακτηρίστηκαν ως η σπουδαιότερη αρχαιολογική ανακάλυψη του προηγούμενου αιώνα, είναι ένα σύνολο περίπου 900 ιουδαϊκών κειμένων, γραμμένα σε περγαμηνές και παπύρους, στην εβραϊκή, αραμαϊκή και ελληνική γλώσσα, που βρέθηκαν το 1947 κρυμμένα
σε έντεκα σπήλαια της ευρύτερης περιοχής του Κιρμπέτ Κουμράν κοντά στη Νεκρά Θάλασσα.

   Η ονομασία αυτή δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα, αφού χειρόγραφα δεν ανακαλύφθηκαν μόνο στο Κουμράν, ούτε αποκλειστικά σε παράκτιες περιοχές της Νεκράς Θάλασσας, αλλά και σε άλλες, που καλύπτουν ολόκληρη σχεδόν την έκταση της ερήμου της Ιουδαίας ή ερήμου του Ιούδα, όπως είναι γνωστή από την Παλαιά Διαθήκη.
   Η επικρατούσα θεωρία θέλει τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας να έχουν συντεθεί από τους Εσσαίους, μια εβραϊκή θρησκευτική ομάδα που έζησε κοινοβιακά σε εγκατάσταση κοντά στις σπηλιές του Κουμράν λίγο πριν ή γύρω στην εποχή του Χριστού.
   Η θεωρία ανήκει στον αρχαιολόγο και ιερέα Ρολάν Ντεβό, ο οποίος ηγήθηκε διεθνούς ομάδας μελετητών στα 1953 και εντόπισε αντιστοιχίες μεταξύ αρχιτεκτονικών λεπτομερειών της κοινοβιακής εγκατάστασης του Κουμράν και οδηγιών που αναφέρονταν στα χειρόγραφα για διάφορες τελετουργίες.
   Έτσι, οι εκτενείς δεξαμενές του κοινοβίου θα χρησίμευαν στα τελετουργικά λουτρά που περιγράφονταν στα κείμενα των χειρογράφων.
   Τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας μιλούν για έναν δίκαιο δάσκαλο και διακεκριμένο μεσσία, για καθαρμό μέσω του νερού και για μια μάχης του φωτός ενάντια στο σκοτάδι.
Αλλά όποιος μελετήσει τους παπύρους με σκοπό την αναζήτηση αποδείξεων, για παράδειγμα, ότι ο Ιησούς από την Ναζαρέτ ήταν ο μεσσίας που ανέφεραν οι προφήτες, ή ότι Ιωάννης ο Βαπτιστής έζησε ανάμεσα στους συντάκτες των χειρόγραφων, θα απογοητευθεί...
   Ορισμένες ιδέες που υπάρχουν στους παπύρους εμφανίζονται επίσης στην Καινή Διαθήκη, κάτι που σημαίνει ότι ο ισχυρισμός πως η εμφάνιση του Χριστιανισμού ήταν «θεία αποκάλυψη», δημιουργημένη ολόκληρη θαυματουργικά από τα χέρια του Θεού, είναι σαφώς λανθασμένος...
  

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΤΟΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ.

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ :

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΤΟΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ.

Σεβ:. Διδ:.,  αδδ:. μου,

Ο αποψινός πίνακας χάραξης αποτελεί τη συνέχεια του πίνακα με θέμα το ΛΕΥΚΟ και ΜΑΥΡΟ χρώμα της ενδυμασίας και έχει θέμα τα 2 κυρίαρχα χρώματα εντός της τεκτονικής στοάς το ΚΟΚΚΙΝΟ και το ΓΑΛΑΖΙΟ., Σε αυτόν τον πινάκα δούμε τους συμβολισμούς τους στο πέρασμα του χρόνου και πως καθιερώθηκαν ως τεκτονικά χρώματα. Για να μπορέσουμε να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα όσο αφορά τα χρώματα, θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να επαναλάβω την εισαγωγή από τον προηγούμενο πίνακα του λευκού και του μαύρου.

Επειδή το θέμα είναι εκτενές, για αυτό τον λόγο θα ήθελα να είστε επιεικής και να δείξετε την ανοχή σας.

Όπως μαθαίνουμε από την πρώτη στιγμή που εισερχόμαστε στον τεκτονισμό, τα πάντα είναι συμβολικά. Ο τεκτονισμός ενσωματώνει τα σύμβολα προκριμένου να μας διδάξει ηθικές αξίες. Ένας πολύ δημοφιλής ορισμός για το τι είναι τεκτονισμός αναφέρει χαρακτηριστικά :

Ο τεκτονισμός είναι ένα ιδιότυπο σύστημα ηθικής καλυμμένο με τον μανδύα της αλληγορίας και που παρουσιάζεται, αποκαλύπτεται, μέσα από την χρήση συμβόλων.

Δηλαδή προσπαθεί μέσα από την συμβολική χρήση της γλώσσας (τυπικό), των χρωμάτων αλλά και ήχων (κρούσεις σφυρών, μουσικής) να ενεργοποιήσει όλα τα πεδία της ανθρώπινης διάνοιας. Η αποκάλυψη της ερμηνείας των συμβόλων γίνεται σταδιακά ώστε να δοθεί στον τέκτονα ο απαραίτητος χρόνος για να αφομοιώσει τα μηνύματα και τα νοήματα που του φανερώθηκαν. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει κατά την διάρκεια των εργασιών.

Αλλά καλύτερα να περάσουμε στο αποψινό μας θέμα….. Χρώματα. Τι είναι χρώμα?

Σύμφωνα με τον ορισμό της φυσικής, το ορατό φως είναι τμήμα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Αυτό περιλαμβάνει τα ραδιοκύματα, την υπέρυθρη ακτινοβολία, το ορατό φως, την υπεριώδη ακτινοβολία και τις ακτίνες Χ και Γ. Το ορατό φως επιδεικνύει τόσο κυματικές όσο και σωματιδιακές ιδιότητες και το θεμελιώδες σωματίδιο του είναι το φωτόνιο.

Το λευκό φως περικλείει όλο το φάσμα των συχνοτήτων που αποτελούν το ορατό φως, όλες στην ίδια ένταση. Όταν αυτό το λευκό φως περάσει μέσα από ένα πρίσμα διασπάται και αναλύεται σε 7 χρώματα, μωβ, μπλε, γαλάζιο πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο.

Όταν μια επιφάνεια φωτίζεται, τότε κάποιο μέρος του φωτός απορροφάται και κάποιο αντανακλάται ανάλογα με την μοριακή δομή του αντικειμένου αλλά και της όποιας χρωστικής έχει στην επιφάνειά του. Το μέρος του φωτός που αντανακλάται είναι αυτό που καθορίζει και την χρωματική πληροφορία που λαμβάνει το μάτι μας και την αποκωδικοποιεί ανάλογα.

Όταν λοιπόν η αίσθηση της όρασης καλείται να αναγνωρίσει ένα χρώμα, αυτό στην ουσία που βλέπει είναι ένα συγκεκριμένο μήκος κύματος ορατού φωτός που παράγεται ή αντανακλάται από ένα σώμα.

Η σημαντικότητα, η αναγκαιότητα αλλά και η λειτουργικότητα των χρωμάτων είναι απολύτως εμφανής στη Μητέρα Φύση. Αν παρατηρήσουμε θα δούμε ότι έχουν κυρίαρχο ρόλο στην αναπαραγωγική διαδικασία, την άμυνα ή την εύρεση τροφής. Και αυτό ισχύει για όλα τα έμβια όντα. Ακόμα και πέραν των ορίων του μικρού μας πλανήτη, στο διάστημα, το φως και τα χρώματά του, δίνουν στους επιστήμονες πληροφορίες για μακρινά αστέρια ή πλανήτες αναλύοντας το φως που εκλύουν ή αντανακλούν.

Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι όλες οι πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας αλλά και του περιβάλλοντος του είναι άμεσα επηρεασμένα από τα χρώματα.

Και ας περάσουμε στην επίδραση του φωτός και των χρωμάτων στον άνθρωπο. Θα κάνουμε μια ιστορική αναδρομή για τον ρόλο των χρωμάτων στις ανθρώπινες κοινωνίες και τον συμβολισμό που αποδόθηκε στα διάφορα χρώματα.

Τα χρώματα ασκούσαν ανέκαθεν μεγάλη γοητεία στους ανθρώπους και απέκτησαν, πέρα από την προφανή αισθητική ή διακοσμητική τους διάσταση, και μια βαθιά συμβολική σημασία.

Οι μυθολογίες και τα αρχαία κείμενα όλων των πολιτισμών είναι γεμάτα για την χρήση των χρωμάτων ως σύμβολα. Έγιναν φορείς σημαντικών πολιτισμικών αλλά και θρησκευτικών ιδεών.

Χρώματα όπως το λευκό, το μαύρο, το κόκκινο, το μπλε είχαν βαθιά συμβολική αξία.

Αυτή η πανανθρώπινη ομοιότητα σκέψης οδήγησε τον Ελβετό ψυχολόγο Καρλ Γιούνγκ σε ενδελεχή έρευνα σε κείμενα σχετικά με την ιστορία, την φιλοσοφία, τα γραπτά κείμενα αλλά και με τις παραδόσεις των διαφόρων αρχαίων πολιτισμών και θρησκειών, όπου και βρήκε πάρα πολλά κοινά σημεία μεταξύ τους. Θεώρησε ότι αυτά τα κοινά σημεία προήρθαν από μια κοινή ρίζα στον ενστικτώδη νου των ανθρώπων. Αυτός ο ενστικτώδης νους, πάντα κατά τον Γιούνγκ, είναι κατάλοιπο του πρώιμου ανθρώπου ο οποίος λειτουργούσε με βάση το ασυνείδητο, τα ένστικτα και με χωρίς λογική σκέψη. Στην εξελικτική του πορεία όμως ο άνθρωπος ανέπτυξε την συνείδηση και το ασυνείδητο πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Ο Γιούνγκ πίστευε ότι αυτός ο πρώιμος, ενστικτώδης νους δεν χάθηκε, απλά υποκρύπτεται σαν σκιά μέσα στην συνειδητή σκέψη. Με γνώμονα τα παραπάνω ασπάστηκε την Ανατολίτικη θεώρηση ότι τα πράγματα που επαναλαμβάνονται συνεχώς παύουν να είναι σύμπτωση άσχετα αν δεν είναι επιστημονικά δυνατό να αποδεδειχθεί μια μεταξύ τους σχέση. Αυτό ονομάστηκε Συγχρονικότητα.

Περί ηθικής

Σήμερα, μερικοί από εμάς αναρωτιόμαστε:

Και γιατί πρέπει να βρίσκω πρόσχημα για να κάνω το φυσιολογικό ?

Και γιατί κάνω το αφύσικο σαν να είναι κάτι αποδεκτό ?

Και γιατί νιώθω ενοχές για το φυσιολογικό που κάνω ?

Πως μπλέχτηκα σ’ αυτήν την ηθική του παραλόγου της σημερινής εποχής ?

Και γιατί να μιλήσουμε για ηθική ?

Θα έπρεπε να είμαστε ανήθικοι για να μιλήσουμε για ηθική. Όμως είμαστε όλοι ηθικότατα όντα από την φύση μας. Αφού λοιπόν είμαστε ηθικότατα όντα, τότε γιατί ν’ ασχολούμαστε με αυτό το ζήτημα ?

Υπάρχει λόγος για όλα!!!

Πρώτα –πρώτα, ο βασικός λόγος που ο Τεκτονισμός θέτει το ζήτημα από τον 1^ο βαθμό είναι για να υποδηλώσει κάτι πολύ σημαντικό. Ο Τεκτονισμός δεν είναι θεωρητικός. Θα μου πείτε , μα έχει σύμβολα, έχει λέξεις , έχει…..

Ναι, όμως ό,τι λέει το εννοεί ακριβώς. Και το περίεργο είναι ότι όλοι μας πιστεύουμε πως είναι αλληγορίες αυτά που ακούμε σ’ αυτό το χώρο. Πιστεύουμε δηλ. ότι βρισκόμαστε σ’ έναν ιδεατό κόσμο, ο οποίος πρέπει να ερμηνευτεί κάπως. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Εσωτερικά, το που βρίσκεται ο καθένας μας σ’ αυτό το χώρο είναι προσωπική υπόθεση. Ο Τεκτονισμός δεν επιβάλλει σε κανέναν, κανέναν βηματισμό και καμιά κριτική.

Ο κάθε άνθρωπος κρίνει μόνος του τον εαυτό του και διαβλέπει ή διαγνώνει το σημείο στο οποίο βρίσκεται. Αν θέλει, διορθώνει την πορεία του, αν θέλει συνεχίζει όπως ήταν.

Και αυτό είναι το όμορφο, το ωραίο στον τεκτονισμό, που είναι πρακτικός και μόνο πρακτικός , εντούτοις δεν επιβάλλει την θέληση του σε κανέναν.

Είναι ένα εκπληκτικά φιλελεύθερο σύστημα , το οποίο λέει τα πάντα, πως θα ζήσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο, με ποιόν τρόπο θα γίνουμε ευτυχισμένοι, κανένας μας όμως δεν σκέφτεται να εφαρμόσει αυτά τα οποία λέει.

Για την ηθική τι λέει ? Στην διαδικασία εισδοχής , περί ηθικής λέει ότι η ηθική είναι η επιστημονική απόδειξη της συνειδήσεως. Και όχι μόνο. Δεν είναι η μόνη άγνωστη λέξη που μας τοποθετεί, τι είναι συνείδηση , αλλά αναφέρεται και σε άλλα θέματα. Είναι μεν η επιστημονική απόδειξη της συνειδήσεως, είναι η επιστήμη η οποία ασχολείται με αυτό το θέμα, αλλά ταυτόχρονα είναι ο φυσικός, ο παγκόσμιος και αναλλοίωτος νόμος με το «Φ» και το «Ν» κεφαλαίο. Παντού αναφέρεται στον θρίαμβο του λόγου και της αρετής.

«ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΩΣ»

Όπως καταγράφεται στην Τραγωδία του Αισχύλου

και αποσυμβολίζεται.

1.ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στην μακρινή του κόσμου άκρη, σε τόπο έρημο, στη χώρα των Σκυθών, στην κορυφή του κόσμου, στον Καύκασο, συντελείται η τραγωδία του Προμηθέα.

H εις Άδου κάθοδος του αθανάτου Πάσχοντος.

Κατερχομένου εις τα βάθη της Γνώσεως.

Η Άνοδος απαιτεί ιχνηλασία στους δρόμους του Φωτός…

…Πορεία της μυητικής διαδρομής εις τους αιώνας των αιώνων.

Επάνω, η κατοικία των θεών, η θεϊκή εξουσία, το Φώς. Κάτω τα μαύρα Τάρταρα, ο τόπος της εξορίας, της τιμωρίας, το Σκότος. Παγκόσμιο αρχέτυπο του καλού και του κακού. Ανάμεσά τους ο τόπος των θνητών. Εκεί διαδραματίζεται το δράμα του Τιτάνα Προμηθέα. Μήπως πρόκειται για το ανθρώπινο δράμα;

2. ΑΙΣΧΥΛΕΙΑ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΥ

Η δραματική δράση της τραγωδίας του Αισχύλου, συνίσταται σε ένα μυστικό που γνωρίζει ο Προμηθέας, αλλά το αγνοεί ο Δίας.

Η κορύφωση της εν λόγω τραγωδίας, συντελείται με την άρνηση του Προμηθέα, να αποκαλύψει στον Δία, το μέλλον της κυριαρχίας του, ονομάζοντας τη γυναίκα, που θα γεννήσει τον ανατροπέα θεϊκό-υιό. Η κάθοδος στα Τάρταρα έχει πλέον προδιαγραφεί. Με αυτή την άρνηση ο Προμηθέας, σηματοδοτεί την Ανάγκη της Ανατροπής, ως προϋπόθεση της κοσμικής εξέλιξης, κάτι που απαιτεί την βαθύτερη γνώση.

Ο Δίας είναι η «Εξουσία». Ο Προμηθέας όμως είναι η «Γνώση», είναι αυτός που γνωρίζει το μέλλον του Δία. Συνεπώς, το μέλλον της «Εξουσίας = Δίας», εξαρτάται από την «Γνώση = Προμηθέας». Ο Δίας έχει την δύναμη, αλλά όχι την ευφυΐα, ενώ ο Προμηθέας έχει την ευφυΐα αλλά όχι την δύναμη. Μόνο μια συμμαχία των δύο θα μπορούσε να οδηγήσει σε καλή κατάληξη. Όμως εν προκειμένω, σε αυτή την Αισχύλεια τραγωδία, αυτό δεν ισχύει. Επικρατεί η αντίθεση, που θα φέρει την δράση και την αναμενόμενη εξέλιξη.

Η Αισχύλεια κοσμογονία είναι δραματική. Ο Δίας είναι παντοδύναμος, ο Προμηθέας όμως γνωρίζει το μέλλον. Το μέλλον του τυράννου εξαρτάται από τον δεσμώτη του. Αυτή η αντίθεση βάζει σε κίνηση τον κόσμο. Η εξουσία περιορίζεται από την άγνοια, η γνώση από την εξουσία. Ποιος άραγε είναι εδώ ο Ελεύθερος και ποιος ο Δεσμώτης; Πρόκειται για μια διαλεκτική, φιλοσοφική προσέγγιση του μύθου από τον Αισχύλο:

ΘΕΣΗ- ΑΝΤΙΘΕΣΗ,

Η Αναπνοή Θεραπεύει

Αναπνοή και ζωή είναι δύο έννοιες αναπόσπαστα συνδεδεμένες. Ο κύκλος της αναπνοής διέπει ολόκληρη τη Δημιουργία, δίνει ζωή σε κάθε ύπαρξη.

Οι πλανήτες, τα αστέρια, οι γαλαξίες, όλα μέσα στο Σύμπαν, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, βρίσκονται σε αρμονία ακολουθώντας έναν συμπαντικό ρυθμό. Η εσωτερική φιλοσοφία περιγράφει το Σύμπαν ως ζωντανή οντότητα που πάλλεται ρυθμικά και κατά κάποιο τρόπο «αναπνέει», καθώς συστέλλεται και διαστέλλεται.

Σύμφωνα με την ινδική κοσμογονία, τα σύμπαντα αναπτύσσονται και διαλύονται μέσα από το Μπράχμαν, από την εκπνοή και εισπνοή αυτής της υπέρτατης Αρχής του Σύμπαντος. Μεγάλες περίοδοι χιλιάδων ετών που ονομάζονται γιούγκας (yugas) αποτελούν μια στιγμή αναπνοής αυτής της αιώνιας αρχής που εκδηλώνεται μόνο περιοδικά.

Η Αναπνοή στις Παραδόσεις

Καθώς η αναπνοή αποτελεί θεμελιώδη λειτουργία για τον άνθρωπο μελετήθηκε ιδιαιτέρως από τους αρχαίους χρόνους. Έχει χρησιμοποιηθεί από πολλές παραδόσεις και συστήματα ψυχοπνευματικής ανάπτυξης μεθοδικά, επιδιώκοντας είτε καλή υγεία, θεραπεία και μακροζωία, είτε συνειδησιακή διεύρυνση. Και ακριβώς επειδή η αναπνοή προσφέρει ζωή, συσχετίστηκε με την πνοή ή ανάσα του Θεού, με το πνεύμα, καθώς και με τη δύναμη της ζωής, ή πράνα κατά την ανατολική παράδοση.

Οι αρχαίοι λαοί ζούσαν σε απόλυτη αρμονία με τον γήινο πλανήτη και μπορούσαν να νιώθουν τη δική του ανάσα -την εισπνοή και την εκπνοή του- μέσα από τα κυκλικά επαναλαμβανόμενα φυσικά φαινόμενα, που συνδέονταν επίσης με τον ήλιο και τη σελήνη. Οι πνευματικοί οδηγοί, ιδιαίτερα εκείνοι που εργάζονταν στις εσωτερικές παραδόσεις του κόσμου, αναγνώριζαν πάντοτε τον παράγοντα της αναπνοής, τη δύναμή της και τη δυνατότητά της ως εργαλείο μετασχηματισμού.

Στην αρχαία Κίνα αναφέρεται πως εφάρμοζαν ορισμένες σαμανικές τεχνικές, που μιμούνταν την αναπνοή και τις κινήσεις των ζώων. Η ζωή των ζώων, σε αρμονία με τη Φύση, αποτελούσε για τους Κινέζους το κατ' εξοχήν πρότυπο μιας ύπαρξης σε τέλεια αρμονία με τον κόσμο. Χρησιμοποιούσαν τεχνικές έκστασης, όπου η εμπειρία της «βαθιάς και σιωπηλής» αναπνοής που επιδίωκαν έμοιαζε με την αναπνοή των ζώων κατά τη χειμερία νάρκη[1].

Στην αρχαία κινεζική παράδοση ανάγεται και το Τσιγκόνγκ (Qigong), μια μέθοδος αυτοθεραπείας και ενίσχυσης της σωματικής υγείας και της ζωτικής ενέργειας. Το Τσιγκόνγκ συνδέεται με την ισορροπημένη ανάπτυξη του Τσι (Qì), την ενέργεια της ζωής, σε αρμονία με τη Φύση. Η συνειδητή αναπνοή επιφέρει εσωτερική γαλήνη και δίνει στο Τσι τη δυνατότητα να ρέει με όλη του τη δύναμη. Στόχος των ασκήσεων είναι η σύνδεση σώματος και πνεύματος και η αύξηση της παγκόσμιας ενέργειας Τσι.

Μεγάλη ποικιλία μορφών Τσιγκόνγκ έκαναν την εμφάνισή τους στην Κίνα διευρύνοντας τη χρήση τους στην παραδοσιακή κινεζική ιατρική, αλλά και για

Το Τάγμα την Ναζαρηνών.

 

Στο παρόν άρθρο, θα ερευνήσουμε μαζί ένα Τάγμα, το οποίο είναι από τα πολύ παλαιά και παραδόξως, από τα πλέον άγνωστα και αναφέρομαι στο Τάγμα των Ναζαρηνών, ένα τάγμα μυητικό, το οποίο και αυτό, ποτίσθηκε για να ανατραφεί από το «Ζων Ύδωρ» του κεφαλόβρυσου, που ακούει στο όνομα Εσωτερισμός.

Τι είναι όμως αυτός ο Εσωτερισμός, από τον οποίον τα υγιή μυητικά τάγματα και οι υγιείς φιλοσοφικές ομάδες και σχολές προέρχονται και τον οποίο ΠΟΛΛΟΙ «επικαλούνται», όμως ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ μπορούν να «εφαρμόζουν»…;;;;

Ο Εσωτερισμός εξετάζει ΟΛΑ τα φαινόμενα και προπαντός, τις αιτίες που τα προκαλούν και που η «ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ» επιστήμη είτε ΑΓΝΟΕΙ, είτε κάνει πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ...

Μελετάει κάθε τι που είναι ΑΓΝΩΣΤΟ, ΜΗ ΕΝΤΟΠΙΖΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΙΣ 5 ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ και προσπαθεί με την ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ του Φυσικοεγκεφάλου, να ΣΥΛΛΑΒΕΙ, να ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ, να ΓΝΩΡΙΣΕΙ, να ΑΝΑΛΥΣΕΙ και τέλος να ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΣΕΙ - ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΕΙ, κάθε τι που θεωρείται ΚΡΥΦΟ, ΑΟΡΑΤΟ, ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ και ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ στην Ανθρώπινη φύση...

Όσα ο «ΕΞΩΤΕΡΙΣΜΟΣ» (ως αντίθετο του Εσωτερισμού) δεν κατέχει και δεν γνωρίζει, είτε ως φαινόμενα, είτε ως αιτίες, ο Εσωτερισμός προσπαθεί να ΓΝΩΡΙΣΕΙ και να βοηθήσει (με όσα εκείνος ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕ και ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΕ ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΑ) τον «ΕΞΩΤΕΡΙΣΜΟ», να εμβαθύνει και να γνωρίσει και εκείνος, με τα δικά του μέσα, τα οποία είναι οι 5 αισθήσεις και η συνισταμένη αυτών Λογική…

Τα μέσα που χρησιμοποιεί ο Εσωτερισμός, είναι η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΟΥ με συγκέντρωση και διαλογισμό, καθώς και με βαθύτερα συστήματα, που σκοπό τους έχουν να κάνουν το Νου πιο

Το ερμητικό νόημα του Σταυρού

 

 

Οι χειρονομίες και τα σύμβολα πάντα έπαιζαν ένα κύριο ρόλο στις δυτικές μυστηριακές παραδόσεις. Ωστόσο, από όλα τα σύμβολα, ο σταυρός υπήρξε πάντα εκείνο με τη μεγαλύτερη σημασία και επιρροή στους δυτικούς μυστικιστές, ως προς τη συναίσθηση του κόσμου. Αν και δίνει την εντύπωση ενός σχεδόν αποκλειστικά χριστιανικού συμβόλου, έχει υπάρξει από την αρχή των μυστηρίων. Ο αιγυπτιακός Ταυ και Ankh, ο Σταυρός των Παθών του Χριστού, ο Ροδόσταυρος των αλχημιστών του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης μέχρι και ο διπλούς Σταυρός του Αναστηθέντα Σωτήρα -κατά το νεώτερο Βατικανό- είναι όλοι ιστορικές παραλλαγές του ίδιου συμβόλου που καθοδήγησε ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας στο μονοπάτι της προς το Θεό.

Σε γενικές γραμμές, ο σταυρός είναι η ένωση μιας κάθετης και μιας οριζόντιας γραμμής ή η ένωση του ενεργού ( | ) με το παθητικό ή δεκτικό ( - ). Όταν αυτές οι δυο δυνάμεις συνδυάζονται δημιουργείται μια τρίτη δύναμη, ιδέα ή οντότητα. Ενώ ο κατ' αρχήν σεξουαλικός συμβολισμός είναι σαφής, ο σταυρός πρέπει να ερευνηθεί πληρέστερα με την ψυχολογική και πνευματική έννοιά του. Ο αιγυπτιακός Ankh (που στο επάνω μέρος του σχηματίζει θηλιά) λέγεται ότι αποτελεί παράδειγμα αυτού του αρχικού σεξουαλικού (δηλ. δημιουργικού) συμβολισμού· ωστόσο, στις περισσότερες από τις μεταγενέστερες χρήσεις του αποτελεί, στην πλήρη του σημασία, ένα σύμβολο ζωτικής δύναμης και θείας ισχύος.

Ο Πανθεϊσμός του Τζορντάνο Μπρούνο. ( Αποσπάσματα από τις φιλοσοφικές του πεποιθήσεις)

 

 

Ο Τζορντάνο Μπρούνο γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1548 στην Nola ως Filippo Bruno, και το πλήρες Λατινικό του όνομα ήταν Iordanus Brunus Nolanus. Ο Μπρούνο από πολύ μικρή ηλικία ανακάλυψε το πάθος του για την Επιστήμη, και ως Φιλόσοφος, Κοσμολόγος, Μαθηματικός και ποιητής, μετατράπηκε σε ένα ανατρεπτικό άνθρωπο της εποχής του.

 

Η κοσμολογική του αντίληψη ξεπέρασε, όχι μόνο το δόγμα της Εκκλησίας, αλλά και το ριζοσπαστικό μοντέλο του Κοπέρνικου, καθώς αρνείται τον ηλιοκεντρισμό, υποστηρίζοντας πως  ζούμε σε ένα άπειρο σύμπαν με τον Ήλιο μας, να είναι απλώς  ένα μόνο από τα άπειρα κινούμενα ουράνια σώματα.

 

Ο Τζορντάνο Μπρούνο αντλούσε τις γνώσεις του από την Αρχαιότητα, κυρίως μέσα από τα έργα των Νεοπλατωνικών, του Πυθαγόρα αλλά και της Ερμητικής παράδοσης, όπως εκείνη αναδύθηκε από τον Ιταλό ανθρωπιστή Marsilio Ficino και τον Φιλόσοφο Giovanni Pico della Mirandola.

 

Η Φιλοσοφία του Τζορντάνο Μπρούνο ήταν κατ’ουσίαν μία μορφή Πανθεϊσμού η οποία ακολουθούσε και μαγικές πρακτικές, βασισμένη στον νόμο της αναλογίας (της αλληλοσύνδεσης του σύμπαντος), και της συμπάθειας (βλέπε Στωικό Ποσειδώνιο τον Ρόδιο). Κάπως έτσι, ο Μπρούνο αρχίζει να αμφισβητεί το θεολογικό δόγμα, και αναπτύσσει ένα πανθεϊστικό υλοζωιστικό σύστημα το οποίο, ναι μεν αποδέχεται τη ύπαρξη του θεού, αλλά αντιβαίνει απόλυτα στις χριστιανικές τριαδικές πεποιθήσεις. Λόγω των Πανθεϊστικών του

ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΓΕΩΜΕΤΡΕΙ...

Η ανωτέρω εικαστική σύνθεση ανήκει στον μυστικιστή/οραματιστή ζωγράφο Ουίλιαμ Μπλέικ και φέρει την ονομασία "Ο Αρχαίος των Ημερών", απεικονίζοντας την έμπνευση του καλλιτέχνη σε σχέση με το ΄Υπατο Ον...

Επειδή κάθε εικαστική ή πνευματική σύλληψη συνιστά τον αντικατοπτρισμό των εσωτερικών/ψυχικών και διανοητικών αντιλήψεων που διακατέχουν τον δημιουργό του, αναμφίβολα το ίδιο ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση, μη μπορώντας να αποτελέσει το έργο του Μπλέϊκ την εξαίρεση αυτού του κανόνα...

Αποτύπωσε λοιπόν αυτός ο δαδούχος του χρωστήρα, τον Μέγα Γεωμέτρη του Σύμπαντος, όπως των αντιλαμβανόταν με τα μάτια της ψυχής του, απεικονίζοντάς τον ως μία σεβάσμια μορφή, η οποία προβάλλει μέσα από την εκπύρωση του Ηλίου και την διάχυση του Φωτός στο κοσμικό στερέωμα. Παριστάνεται κρατώντας τον γνώμονα, σύμβολο της επιστήμης της γεωμετρίας και της ακρίβειας, υποβάλλοντας σε έναν αρμονικό διακανονισμό σύμπασα τη Δημιουργία...

Η εικαστική περιγραφή του Υπάτου Όντος από τον Μπλέϊκ, αναμφίβολα προσιδιάζει στην πλατωνική περιγραφή που πραγματοποιείται στον διάλογο "Τίμαιος", όπου ο Αριστοκλής/Πλάτων, περιγράφει την Κοσμική Διάνοια ως τον θεϊκό Τεχνίτη. Σ΄ αυτή τη μορφή αναμφίβολα ταιριάζει η περιγραφή "Μέγας Αρχιτέκτων ή Γεωμέτρης του Σύμπαντος", ο οποίος για τους αρχαίους μυσταγωγούς και τους συνεχιστές αυτής της πορείας, αναδεικνύεται στο πρόσωπο του Δία-Ζευγνύοντος, της ενοποιού δηλαδή αρχής των κοσμικών πολικοτήτων.

Η Γεωμετρία περί της οποίας γίνεται ιδιαίτερη μνεία στο κείμενο αυτό, δεν αφορά καθεαυτή την επιστήμη της μέτρησης και των υπολογισμών, αλλά προσλαμβάνει ευρύτερο περιεχόμενο και αλληγορική διάσταση και σημασία, εννοώντας τη συμμετρία, την αναλογία, τις αρμονικές σχέσεις και τους αόρατους νόμους που διέπουν κάθε έκφανση στο γήϊνο πεδίο, αλλά όχι μόνο σε αυτό... Πραγματικά στην φύση υφίστανται πολλοί μαθηματικοί τύποι και συμμετρικές διαστάσεις, από την κρυσταλλική δομή των πετρωμάτων μέχρι τον γενετικό πυρήνα του ανθρώπου...  

Η ΑΛΗΘΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗΣ ΥΦΗΣ...

Θεμέλια βάση του αρχαίου Ελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού και πηγή όλων των τελουμένων στον ελλαδικό χώρο μυστηρίων, αναμφίβολα αποτελεί η κληρονομιά που μας μεταδόθηκε από τον Θεολόγο Ορφέα. Πρόκειται δίχως άλλο για την αρχαιότερη ελληνική φιλοσοφική κοσμολογική θεώρηση. 

Η απόπειρα χρονολόγησης της Ορφικής φιλοσοφικής κοσμολογίας επιτυγχάνεται μέσω της χρονολογήσεως των Ορφικών Ύμνων,αλλά όχι μόνον, με γνώμονα αστρονομικές παρατηρήσεις. Αντιλαμβανόμενοι την κορυφαία θέση του Θεολόγου Ορφέα, όσο και ότι πρώτος παρουσίασε την φιλοσοφική κοσμολογία, γίνεται κατανοητό το γιατί σχεδόν όλοι οι μεταγενέστεροι Έλληνες φιλόσοφοι ασπάσθηκαν τις κοσμολογικές θέσεις του. Η Θεολογική αναμόρφωση που επέφερε ο μέγιστος αυτός Θεολόγος των Ελλήνων έγινε αποδεκτή από τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τους συνεχιστές της πλατωνικής Ακαδημίας.

Η Ορφική Θεολογική παράδοση, έχει διαμέσω των αιώνων, διαποτίσει ολόκληρη την αρχαία Ελληνική γραμματεία και διείσδυσε στους μυστηριακούς ορίζοντες, σε τέτοιο βάθος, ώστε η αρχαία Ελληνική μυστηριακή πραγματικότητα, να ευθυγραμμίζεται με τις ορφικές αρχέγονες δοξασίες...
Ο Ορφισμός, πηγή της υπέρτατης Γνώσεως, αποτελεί την πρώτη συγκροτημένη Ελληνική μυστηριακή θρησκεία, οι ρίζες της οποίας ανάγονται στην προϊστορική αρχαιότητα. Ο εμπνευστής της φανέρωσε με τις διδασκαλίες του τον σκοπό της ζωής, τον λόγο γεννήσεως του κόσμου και των θεϊκών οντοτήτων. Διαμέσου των «Ορφικών», βιβλία με ιερό περιεχόμενο στα οποία διασώζονται πολλές από τις διδασκαλίες του Θεολόγου Ορφέα, συνετελέσθη η αποκάλυψη του αληθινού Λόγου, των μυστηρίων της ψυχής και της σχέσεώς της προς το σώμα.
Σε μία αρχέγονη εποχή όπου επικρατούσε η σεληνιακή λατρεία, οι ιερείς της Ροδόπης υποδέχθηκαν τον φωτεινό Ορφέα, όταν επέστρεψε από την Αίγυπτο όπου μετέβη για να "εκλοχεύσει" (διδάξει) τον Ιερό Λόγο, ως Λυτρωτή. Αυτός καθιέρωσε τη βασιλεία του Δία στη Θράκη και του Απόλλωνα στους Δελφούς, έθεσε τις βάσεις του Αμφυκτιονικού Συνεδρίου, μία ιερατική θεσμοθεσία Πόλεων-Κρατών που υπήρξε η απαρχή της πολιτικής ενώσεως των Ελλήνων. Τέλος με τη δημιουργία των Μυστηρίων διαμόρφωσε τη θρησκευτική ψυχή της πατρίδας του.

Από τον Θεολόγο Ορφέα που καθιέρωσε στην Θράκη μυστηριακά ιερουργικά δρώμενα ηλιακής υφής, έλαβε η δοξασία των θείων δυνάμεων την ονομασία "Θρησκεία" (παραγόμενη δηλαδή από την Θράκη), ενώ αργότερα η πλατωνική φιλοσοφική και μυστηριακή σκέψη τεκμηρίωσε την ύπαρξη των θείων δυνάμεων και την αθανασία της ψυχής...

Στην κορυφή της ορφικής μυήσεως, ο φωτεινός Μυσταγωγός Ορφεύς, συγκέρασε τη θρησκεία του Δία με τους λατρευτικούς τύπους του Διονύσου. Οι μύστες λάμβαναν από τα διδάγματά του το αγνό φως των υπέρτατων αληθειών. Κατ' αυτό τον τρόπο έγινε ο αρχιερέας της Θράκης, μέγας ιερέας του Ολυμπίου Δία, και για τους μύστες ήταν αυτός που τους εισήγαγε στην λατρεία που ξεκινά από τον Απόλλωνα και φθάνει έως τον Ουράνιο Διόνυσο.
Απόλλων και Διόνυσος ισορροπούν και συγκεράζουν το στοιχείο της Τάξεως και της Πνευματικότητος με το στοιχείο του εκστασιασμού, καλύπτοντας την διττότητα του Είναι...

Διδάγματα χαραγμένα στην πέτρα!!

Διδάγματα χαραγμένα στην πέτρα- η στήλη του Μαθητή στο παρεκκλήσι του Ρόσλυν

«Δύο μίλια μακρύτερα είδαμε το παρεκκλήσι του Ρόσλυν […] η ιστορία που μας αφηγήθηκαν αναφέρει ότι ο Διδάσκαλος (σημ.: ο μύθος αναφέρει ότι πριν φύγει διέταξε το Μαθητή να σκαλίσει μια στήλη αποσκοπώντας στην αποτυχία του) ταξίδεψε μακριά σε αναζήτηση όμορφων σχεδίων, αλλά πριν την επιστροφή του ο Μαθητής είχε κατασκευάσει μια στήλη η οποία όχι μόνο ξεπερνούσε οτιδήποτε θα μπορούσε αυτός να δημιουργήσει αλλά και οτιδήποτε είχε ποτέ του δει, για αυτό το λόγο τον σκότωσε (σημ.: παραδίδεται ότι τον σκότωσε χτυπώντας στον στο μέτωπο με μια σφύρα)» Thomas Kirk, "Account of a Tour in Scotland" 1677

«Ο μύθος αναφέρεται στην αποτυχία του Τέκτονα Διδασκάλου να εκτελέσει το κύριο καθήκον του της καθοδήγησης του Μαθητή και αντί αυτού, στην σκευωρία που εξυφαίνει για να τον δυσφημίσει και να διεκδικήσει την δόξα για τον εαυτό του. Το σχέδιο του όμως έχει αντίθετο αποτέλεσμα αφήνοντας στην μνήμη την δολιότητα του Τέκτονα Διδασκάλου αντί της υψηλής τέχνης του, ενώ το κάλος που δημιούργησε ο Μαθητής παραμένει το ανεξίτηλο μνημείο του στο χρόνο.

Η ιστορία αυτή διδάσκει τρία Τεκτονικά διδάγματα που δε θα πρέπει να ξεχνάμε.

• Πρώτον, είναι καθήκον κάθε Τέκτονα Διδασκάλου να ενθαρρύνει και να περιβάλλει με τις γνώσεις και τα εργαλεία που χρειάζονται κάθε Αδελφό Τέκτονα για να επιτύχει στο έργο του. Κάθε Μαθητής διδάσκεται ότι κάθε μελλοντικό ηθικό και Τεκτονικό οικοδόμημα θα ολοκληρωθεί πραγματικά με άριστο τρόπο μόνο αν εργάζεται δίπλα στον “αρχιεργάτη” της Στοάς του – συμβολικά αντιπροσωπευόμενο από τον Σεβάσμιο Διδάσκαλο της Στοάς. Αυτό, με τη σειρά του απαιτεί από τον Διδάσκαλο να διδάσκει τον Ελευθεροτεκτονισμό σε εκείνους με τους οποίους είναι επιφορτισμένος και ειδικά σε κάθε νέο Τέκτονα.

• Δεύτερον, διδασκόμαστε να περιορίζουμε τα πάθη μας και να τα κρατάμε εντός των απαιτούμενων ορίων. Η εστιασμένη ενέργεια είναι ευλογία, ο ανεξέλεγκτος θυμός και οργή είναι καταστροφικά για κάθε κοινωνία και ειδικά για την Τεκτονική. Η ζήλια δεν έχει θέση στον Ελευθεροτεκτονισμό, γιατί – όπως διδασκόμαστε- ο Τέκτονας επιτυγχάνει μόνο μέσα στο περιβάλλον εκείνων με τους οποίους μπορεί να συνεργαστεί και να συμφωνεί.
• Τελευταίο, υπάρχει ακόμα ένα δίδαγμα που πηγάζει από τον παλιό μύθο της Στήλης του Μαθητή του παρεκκλησίου του Ρόσλυν: το δίδαγμα ότι πρέπει να πράττουμε εκείνο που απαιτείται, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που μπορούμε, ανεξαρτήτως των συνεπειών. Είναι πιθανό ο Μαθητής να γνώριζε ότι θα αντιμετώπιζε πρόβλημα αν ολοκλήρωνε το σκάλισμα της στήλης την οποία ο Διδάσκαλος ήθελε να ολοκληρώσει ο ίδιος. Όμως το έκανε θέλοντας να δημιουργήσει ένα έργο απαράμιλλου κάλους. Αυτή η σφοδρή επιθυμία υπερίσχυσε κάθε άλλης πιθανότητας»

Απόσπασμα από το το άρθρο The Death of a Craftsman - John Cooper (Past Grand Master - Grand Lodge of California),
California Freemason - τεύχ. 8ος-9ος 2011

Silence Serenity

Προέλευση της λέξης "Mason"

Αλλ’ επειδή και είπαμεν περί των ειρημένων δυσσεβειών, αιρέσεων αναθεματισμένων, ας πούμεν και περί αυτής, όπου εις τους καιρούς μας κρημνίσθηκε και έφθασε κ’ εις τόπους τους δικούς μας. Εις την οποίαν, λεν, πολλοί έπεσαν Ευρωπαίοι ως και ρηγάδες, ιερείς, Λατίνοι και σπουδαίοι.»
(Ιερομόναχος Καισάριος Δαπόντες)

« Τα λόγια του Αιδεσιμότατου George Oliver προσφέρουν ένα συμπέρασμα για την προέλευση της λέξης που ανάγεται στο μύθο : “Η λέξη "Μασονία (Masonry) ", όταν πρώτα υιοθετήθηκε, ήταν απλώς μια αλλοίωση της έκφρασης [...]"sum in medio cœli(είμαι στη μέση του ουρανού)" […] η ονομασία αποδόθηκε στην επιστήμη περίπου το 3490A.M*. , όταν ο Πυθαγόρας […] έκανε πολλές προσθήκες στα μυστήρια της χώρα καταγωγής του[…].”

*Anno Mundi

Άλλες ευφάνταστες ιδέες για την ετυμολογία της λέξης "Mason" βρίσκονται στην αμερικανική εγκυκλοπαίδεια Masonry Defined που είναι ένα κολάζ από άρθρα που έχουν ληφθεί από άλλες Τεκτονικές εγκυκλοπαίδειες και λεξικά. Η Εγκυκλοπαίδεια, απαριθμεί τις ακόλουθες, εν μέρει ασαφείς, επεξηγήσεις που έχουμε αριθμήσει για μια καλύτερη επισκόπηση:

1. [...] κάποιος συγγραφέας στο "European Magazine", το Φεβρουάριο του 1792, ο οποίος υπογράφει με το όνομα George Drake, υπολοχαγός πεζοναυτών, προσπαθεί να εντοπίσει τους Τέκτονες στους Δρυίδες, και υποστηρίζει ότι η λέξη Μασόνος (Mason) προέρχεται από την φράση "May's on" (Ma(y)son), δηλ. τo μήνα Μάιο (May) σε σχέση με την πρωτομαγιά ,τη μεγάλη γιορτή των Δρυίδων, και τη λέξη "on" να σημαίνει άνθρωποι ,όπως στα γαλλικά χρησιμοποιούν το "on dit" (λένε ) για την έκφραση "homme dit" [ οι άνθρωποι μιλάνε...(λένε )]. Σύμφωνα με αυτό υποδηλώνει τους "Ανθρώπους του Μαϊου" (Men of May) . Η ερμηνεία αυτή όμως δεν είναι πρωτοτυπία του Drake, καθώς ο ορισμός αυτός αναδείχτηκε το 1766 από τον Cleland, στα δοκίμιά του "The Way to Things in Words" , και στο "The Real Secret of Freemasons".

2. Ο Hutchinson [...] τείνει να πιστεύει ότι η λέξη "Mason" “προέρχεται από μια γλώσσα η οποία έχει ισχυρές διακρίσεις σε σχέση με τη φύση της κοινωνίας, και ότι δεν έχει καμία σχέση με τους αρχιτέκτονες”, και αναζητά τη ρίζα στην ελληνική γλώσσα. Έτσι νομίζει ότι η λέξη "Mason" μπορεί να έχει προέλθει από τη φράση "Mao Soon"(Ζητώ Σωτηρία), ή από τη λέξη "Μύστες" και ότι η λέξη Masonry δεν είναι παρά μία αλλοίωση της λέξης "Mesouraneo" («Μεσουρανώ» είμαι στη μέση του ουρανού), ή ότι προέρχεται από την λέξη "Mazourouth", ένα αστερισμό που αναφέρεται στον Ιώβ, ή από τη λέξη "Mysterion" (Μυστήριο).

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Σε όλες σχεδόν τις θρησκείες, ως γνωστόν, ο κεντρικός τους ήρωας πεθαίνει και κατόπιν ανασταίνεται κατά την εαρινή ισημερία π.χ. ο Καδμίλος των Καβείρων, ο Άδωνις των Φοινίκων, ο Κρίσνα των Ινδουιστών, ο Διόνυσος στην Ελληνική θρησκεία και ο Ιησούς στην Χριστιανική Θρησκεία. Αυτό σημαίνει ότι αυτός ο Θάνατος και η εν συνεχεία Ανάσταση έχουν κάποια κρυμμένη σημασία και συμβολίζουν κάτι βαθύτερο που μόνον οι βαθειά μυημένοι καταλαβαίνουν ενώ οι αμύητοι το θεωρούν ως απλό ιστορικό γεγονός. Επίσης είναι αξιοπρόσεκτο ότι ο θάνατος του κεντρικού ήρωα είναι πάντα οδυνηρός.

Στον χριστιανισμό, η αλληγορική εικόνα του ΘΑΝΑΤΟΥ και της εν συνεχεία ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ εμφανίζεται με τον οδυνηρό σταυρικό θάνατο του Ιησού και ακολούθως την ανάστασή του. Ο θάνατος και εν συνεχεία η ανάσταση του Ιησού δεν τιμάται από τον χριστιανισμό σε κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία, όπως θα έπρεπε να γίνει αν επρόκειτο για ένα ιστορικό γεγονός αλλά κατά την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Εδώ έχει ιδιαίτερη σημασία να επισημανθεί ότι έχει συνδυαστεί με τα αστρονομικά γεγονότα της εαρινής ισημερίας του Ηλίου και την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Επίσης η σχετική παράδοση αναφέρει επίσης ότι ο Ιησούς μετά την ανάστασή του παραμένει στο γήινο επίπεδο και εμφανίζεται συχνά στους μαθητές του επί 40 ημέρες και κατόπιν έχουμε την ΑΝΑΛΗΨΗ του και την απομάκρυνσή του από το γήινο επίπεδο και η οποία γίνεται λίγο πριν από την θερινή τροπή του Ηλίου. Και για να τα συνοψίσουμε έχουμε: θάνατο, ανάσταση (κατά την εαρινή ισημερία και μάλιστα μετά την πρώτη πανσέληνο) και ανάληψη κατά την θερινή τροπή του Ηλίου.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το θέμα του θανάτου, της ανάστασης και της ανάληψης που αποτελούν το επίκεντρο του χριστιανισμού θα προσφύγουμε στην Ελληνική παράδοση. Στην Ελληνική παράδοση έχουμε τους πλέον αποκαλυπτικούς συμβολισμούς σχετικά με τον θάνατο και την ανάσταση που συμβαίνουν κατά την εαρινή ισημερία ως και την ανάληψη που λαμβάνει χώρα κατά την θερινή τροπή του Ηλίου. Επίσης με βάση την Ελληνική παράδοση θα εξετάσουμε την ιδιαίτερη σημασία της πρώτης πανσελήνου.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ.

ΣΤΑ ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ κατά την εαρινή ισημερία συνέβαινε ο θάνατος του Διονύσου του Ζαγρέως ο οποίος κατασπαράζεται από τους Τιτάνες. Αυτό σημαίνει ότι ο Διόνυσος πεθαίνει με έναν οδυνηρό θάνατο (όπως ο Ιησούς). Όμως παρεμβαίνει η Θεά Αθηνά (δηλαδή το σοφό πνεύμα) και σώζει την καρδιά του, η οποία θεωρείται ως η έδρα της ψυχής του και την τοποθετεί στην κνήμη του πατρός της Διός όπου κυοφορείται και κατόπιν γεννάται εκ νέου αλλά τώρα από την φύση του Ολυμπίου Διός (δηλαδή του υπάτου πνεύματος του ηλιακού μας συστήματος), ως Διόνυσος ο Άνθιος, ο οποίος κατόπιν μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευθερέα.

Ο συμβολισμός αυτός των ορφικών δείχνει ότι ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς πεθαίνει ως χθόνια θεότητα (του γήινου επιπέδου) και κατόπιν ανασταίνεται ως Διόνυσος ο Ελευθερέας δηλαδή ως ελευθερωτής των ανθρωπίνων ψυχών εκ των δεσμών της ύλης και της εν γένει υλοβαρούς τους φύσεως που τώρα είναι ουράνια θεότητα. Ο θάνατος του Διόνυσου του Ζαγρέα συμβολίζει, κατά την ελληνική παράδοση, τον θάνατο της τιτανικής του φύσεως. Τιτανική φύση έχει κάθε οντότητα που βρίσκεται στο ανθρώπινο επίπεδο και έχει πάθη και γενικά ελαττώματα και κακίες συνεπώς θάνατος της τιτανικής φύσεως του ανθρώπου είναι ο θάνατος των παθών του δηλαδή η αποβολή των ελαττωμάτων του. Κατόπιν ανασταίνεται και μεταμορφώνεται σε ουράνια θεότητα, τον Διόνυσο τον Ελευθερέα.

ΣΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ η εαρινή ισημερία συμβολιζόταν με την απελευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλούτωνα (δηλαδή την ανάστασή της από το βασίλειο του Πλούτωνα). Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευθερέας (που είναι πλέον ουράνια θεότητα), ο οποίος την μεταφέρει στον Όλυμπο (δηλαδή την ανάληψή της στα ουράνια επίπεδα) όπου η Περσεφόνη μεταμορφώνεται και αυτή σε ουράνια θεότητα.

Ο συμβολισμός αυτός των Ελευσίνιων μυστηρίων, δείχνει και την περαιτέρω δράση των πνευματικών οντοτήτων. Επίσης θεωρούσαν ότι η εαρινή ισημερία αντιπροσωπεύει τον θάνατο της τιτανικής φύσεως των ανθρωπίνων ψυχών και την μεταμόρφωσή και την αναγέννησή της στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου με την απόκτηση της αιωνίας ζωής δηλαδή ζωής η οποία δεν διέρχεται δια της διαδικασίας του θανάτου και της εκ νέου ενσαρκώσεώς της και συνεπώς ζωής η οποία έχει εξασφαλίσει την αιωνιότητα. Τελούσαν (κατά την εαρινή ισημερία) την γιορτή των Παναθηναίων, ενώ παράλληλα γινόντουσαν και εσωτερικές τελετές που όμως δεν μας είναι γνωστές.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ.

Από την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, αρχίζει η κυριαρχία της Θεάς Αθηνάς δηλαδή του σοφού πνεύματος και στα ελληνικά μυστήρια εορτάζεται αυτό το γεγονός γιατί αποτελεί την εκδήλωση του πέμπτου ιερού δράματος της εξελικτικής πορείας της Φύσεως.

Το πέμπτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνη η οποία απαλλάχθηκε οριστικά από όλα της τα πάθη (ΘΑΝΑΤΟΣ παθών) και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πνευματική αναγέννηση της ψυχής (ΑΝΑΣΤΑΣΗ της ως νέας χωρίς πάθη οντότητας). Αποτέλεσμα αυτού είναι η ψυχική αυτή οντότητα να επιτύχει την κατάκτηση της ΣΟΦΙΑΣ (κυριαρχία της Θεάς Αθηνάς). Η σοφία θα επιτρέψει στον μύστη, ο οποίος απαλλάχθηκε από τα πάθη του, να έλθει σε επικοινωνία με τον Ουρανό και να αποκτήσει τα μεταμορφωτικά εκείνα μέσα που θα του επιτρέψουν να αποκτήσει τον πνευματικό του οργανισμό, ώστε να έχει την δυνατότητα να οδεύσει στους χώρους του ανέσπερου φωτός.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΘΕΡΙΝΗ ΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ.

Στα Ορφικά μυστήρια η τρίτη μύηση λάμβανε χώρα κατά την εαρινή ισημερία του Ήλιου. Ο χρόνος από της μυήσεως αυτής μέχρι την επομένη μύηση που ελάμβανε χώρα κατά την θερινή τροπή του Ήλιου ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυούμενος έπρεπε να εκδηλώσει αρμονική ιδεολογία ανάλογη προς τα εκδηλούμενα χρώματα των ανθέων αυτής της εποχής καθώς και αρμονική εκδήλωση αισθημάτων ανάλογη προς τα αρώματα των ανθέων αυτής της εποχής. Κατά τους Ορφικούς τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούν την βαίνουσα προς αποθέωση ανθρώπινη ψυχή, η οποία απέβαλε το έρεβος και προορίζεται πλέον σε θεία πνευματική ανάσταση.

Κατά τους μύστες της Ελευσίνας, η εποχή που περιλαμβάνεται μεταξύ εαρινής ισημερίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η περίοδος κατά την οποία το ανιστάμενο πνεύμα έρχεται στην αποθέωση και την απόκτηση της αιώνιας ζωής.

Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του Ηλίου είναι η περίοδος της αναγεννήσεως και μεταμορφώσεως των ανθρωπίνων ψυχών στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου, καθώς και της προετοιμασίας για τον πλήρη αποχωρισμό τους από το έρεβος.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΡΙΝΗΣ ΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Οι Ορφικοί κατά την θερινή τροπή του Ηλίου τελούσαν γιορτές που αναφέρονταν στον θρίαμβο κατά του νόμου του θανάτου, της τιτανικής φύσεως του Διονύσου. Κατά τις εορτές αυτές εξέφραζαν την λατρεία τους προς την θεία δημιουργία που έφθασε δια των εκδηλώσεων των Νόμων της στην εμφάνιση των νόμων της αποθεώσεως των όντων της που είναι το έκτο ιερό δράμα της δημιουργίας. Επίσης εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους προς τα αποθεωθέντα τέκνα της, υπό την προστασία των οποίων ετίθεντο με την θέλησή τους. Στις γιορτές που τελούσαν οι Ορφικοί κατά την θερινή τροπή του Ηλίου λάμβαναν μέρος μόνον εκείνοι που είχαν διέλθει όλους τους βαθμούς της ορφικής μυήσεως και τα συμπόσιά τους δεν τα αποτελούσαν πλέον τα ωμοφάγια, αλλά τροφή που την αποκαλούσαν αμβροσιακή και ποτό που αποκαλούσαν Διονυσιακό οίνο. Αποκορύφωση των εκδηλώσεων των

Την Άνοιξη στην Αρχαία Ελλάδα, γιόρταζαν τον θάνατο και την Ανάσταση

Ο Θάνατος και η Ανάσταση στην Αρχαία Ελλάδα

Το μαρτυρούν όλα τα Αρχαιοελληνικά Μυστήρια που διδάσκουν τους ανθρώπους, πώς να μην φοβούνται τον θάνατο. Εκείνος ο οποίος έχει μυηθεί στα μυστήρια της ζωής και της φύσης, γνωρίζει πολύ καλά ότι θάνατος δεν υφίσταται.

Οι σημαντικότερες εορτές των Αρχαίων Ελλήνων ήταν στις ισημερίες και στα ηλιοστάσια (τροπή του ήλιου).

Οι πρώτοι Έλληνες παρατήρησαν ότι τον χειμώνα η γη δεν καρποφορεί. Ενώ όταν ερχόταν η Άνοιξη η φύση άλλαζε. Η γη άνθιζε και καρποφορούσε.

Έτσι θεσπίστηκαν οι πρώτες εορτές αφιερωμένες στην Μητέρα Γη. Εόρταζαν τόσο τον θάνατό της τον χειμώνα και την ανάστασή της την Άνοιξη. Αργότερα την Μητέρα Γη εκπροσώπησαν αρκετοί θεοί.

Ο μύθος του Άδωνη

Στην Αθήνα λοιπόν εόρταζαν τον θάνατο και την ανάσταση του Άδωνη. Ο συμβολισμός των μυστηρίων είχε σχέση με την βλάστηση και την καρποφορία της Γης. Το έθιμο αυτό ήταν αρκετά μεταγενέστερο και «εισήχθη» στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Τι αναφέρει όμως ο μύθος του Άδωνη. Κάποτε η Αμαζόνα Σμύρνα καυχήθηκε ότι είναι ομορφότερη από την Αφροδίτη. Τότε η θεά την έκανε να ερωτευθεί τον πατέρα της. Ένα βράδυ η Σμύρνα μεθυσμένη ενώθηκε μαζί του. Την άλλη μέρα όταν ανακάλυψε τι είχε κάνει πήγε σε ένα δάσος να κρυφτεί. Η θεά την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε ένα δέντρο που ονομάστηκε «Μυρσίνη». Αργότερα από τον φλοιό αυτού του δέντρου γεννήθηκε ο Άδωνης.

Η Αφροδίτη έδωσε το βρέφος στην Περσεφόνη να το μεγαλώσει στο βασίλειο του Άδη. Ο Άδωνης έγινε ένας πανέμορφος άντρας. Τόσο η Περσεφόνη όσο και η Αφροδίτη τον ερωτεύτηκαν. Την διαμάχη αυτή ανέλαβε να λύσει ο Δίας. Αποφάσισε ότι ο Άδωνης το ένα τρίτο του χρόνου μπορεί να τον περνάει με την Περσεφόνη, το άλλο τρίτο του χρόνου με την Αφροδίτη, και το υπόλοιπο χρόνο όπου εκείνος ήθελε.

Η Αφροδίτη όμως χρησιμοποιώντας την μαγική της ζώνη επηρεάζει τον Άδωνη, ο οποίος τελικά αποφασίζει να περνά το ένα τρίτο (τέσσερις μήνες) στον κάτω κόσμο με την Περσεφόνη και τα υπόλοιπα δύο τρίτα (οκτώ μήνες) στον επάνω κόσμο με την Αφροδίτη.

Έτσι λοιπόν κάθε φορά που ο Άδωνης κατέβαινε στον κάτω κόσμο η φύση πάγωνε και τα λουλούδια μαραίνονταν, ενώ η Αφροδίτη έμενε στο παλάτι της αναμένοντας την άφιξή του. Η κάθοδος του Άδωνη συμβόλιζε τον χειμώνα.

Όταν ο Άδωνης ανέβαινε στον επάνω κόσμο τότε η φύση τον πρώτο καιρό

«Ο θάνατος και η ανάσταση των θεών (θρησκευτικός συγκρητισμός)

«Οι Φρύγες, επίσης, που πίστευαν ότι ο Θεός κοιμάται τον χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι είναι ξυπνητός….»

Πλούταρχος, Ηθικά

Ο πρωτόγονος άνθρωπος βρέθηκε μπροστά σε δυο πραγματικότητες απέναντι στις οποίες ένιωσε αδύναμος βιολογικά. Αυτές ήταν το φυσικό περιβάλλον και ο Θάνατος. Ως προς το φυσικό περιβάλλον ένιωσε άμεσα εξαρτημένος, αφού αυτό αποτελούσε (εί) πηγή της βιολογικής του συντήρησης και επιβίωσης. Απέναντι στις φυσικές δυνάμεις (βροχή, σεισμός, εναλλαγή εποχών…) ήταν άοπλος και εκτεθειμένος στη μη προβλεψιμότητά τους.

          Ο θάνατος για τον πρωτόγονο στο βαθμό που ταυτίστηκε με τη βιολογική περατότητά του συνιστούσε τον απόλυτο φόβο και απέκτησε ένα μυστηριακό χαρακτήρα που ακόμη και σήμερα η επιστήμη – φιλοσοφία δεν απάντησε στο ερώτημα «γιατί πεθαίνουμε».

          Έτσι τις δυο αυτές πραγματικότητες (φυσικό περιβάλλον – θάνατος) σε μια ύστερη φάση τις αναγνώρισε ως νομοτέλεια και αναγκαιότητα. Ωστόσο αυτή η αναγνώριση δεν σήμανε και μια τυφλή παραίτηση ή αποδοχή αλλά το πρώτο βήμα για να τις ερμηνεύσει και να τις υπερβεί. Απώτατος στόχος να νιώσει ελεύθερος και ασφαλής«Ελευθερία είναι η αποδοχή της αναγκαιότητας»(Έγελος).

          Όσο κι αν η θέση του Hegel συνιστά οξύμωρο σχήμα δεν παύει να υποδηλώνει την αγωνία του ανθρώπου να επιβιώσει (βιολογικά – πνευματικά – ηθικά…) μέσα από τις επιταγές μιας αδήριτης αναγκαιότητας. Προς το σκοπό αυτόθεοποίησε τις φυσικές δυνάμεις ως μια μορφή άμυνας απέναντι στη «δύναμή» τους.

  Ο Ουρανός και η Γαία (γη) αποτέλεσαν το πρώτο δίδυμο των θεών. Έκτοτε ακολούθησαν κι άλλες θεοποιήσεις σε μια προσπάθεια να κατανοήσει την αναγκαιότητα της δύναμης της φύσης και να συμφιλιωθεί μαζί της. Κι αυτό γιατί αυτή για τον άνθρωπο ήταν ο μέγιστος «χορηγός» και«διδάσκαλος». Η δικαιοσύνη, το μέτρο, η κοσμιότητα και η αρμονία αποτελούσαν τα βασικά στοιχεία της ύπαρξής της.

        

Η Αδελφότητα της Στρογγυλής Τράπεζας και η Ύψιστη Περιπέτεια

Οι μύθος του 'Aγιου Δισκοπότηρου και η Αναζήτησή του από τους Ιππότες της Στρογγυλής Τράπεζας του Αρθούρου επιδρά άμεσα στις ανθρώπινες ευαίσθητες χορδές, ζωντανεύοντας στη συνείδηση τα ανώτερα ιδανικά των Ιπποτών. Μεταμορφωνόμαστε σε έναν ιππότη που αναλαμβάνει την Περιπέτεια της Αναζήτησης του Δισκοπότηρου μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό, και γινόμαστε ικανοί να λειτουργήσουμε στο χώρο σαν μια αληθινά συνειδητή οντότητα. Γινόμαστε ο Τέλειος Ιππότης.

Διάλεξη που δόθηκε από το Φιλοσοφικό Σύλλογο ΙΑΜΒΛΙΧΟ στις 27 Ιανουαρίου 1982

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Για μια όσο το δυνατόν πληρέστερη ανάλυση του θέματος, η διάλεξη χωρίστηκε σε δύο μέρη. Στο πρώτο καλύπτεται το ιστορικό του μύθου, ενώ στο δεύτερο αναπτύσσεται η συμβολική του όψη.

Κατά το πρώτο μέρος παρατίθεται ο μύθος και δίνεται η σημασία του για τον άνθρωπο, εξηγείται ακόμη το πώς δημιουργήθηκε η ανάγκη ύπαρξής του και πώς μπορεί να επιδράσει στο ανθρώπινο ασυνείδητο. Επίσης, περιλαμβάνονται συνδυασμένα και τα κυριότερα ιστορικά γεγονότα που αφορούν τα πρόσωπα του μύθου.

Στο δεύτερο μέρος επιχειρείται μια διείσδυση στα πλούσια νοήματα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις και τα σύμβολα, καθώς τραβώντας το πέπλο του μύθου, αποκαλύπτονται τα αιώνια αρχέτυπα που τον δημιούργησαν.

Ο κύκλος των μύθων αυτών περιλαμβάνει αμέτρητες ιστορίες και θα ήταν δύσκολο, αν όχι ανεφάρμοστο, να αναφερθούμε λεπτομερειακά σε όλες, πόσο μάλλον και σε όλες τις αποδόσεις που υπάρχουν.

΄Ενας από τους κεντρικούς χαρακτήρες του μύθου είναι ο βασιλιάς Αρθούρος. Υπήρξε, όμως, άραγε σαν ιστορικό πρόσωπο; Μέχρι τώρα δεν έχει δοθεί συγκεκριμένη απάντηση. Ορισμένοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο Αρθούρος ήταν ένας από τους μεγάλους αρχηγούς των Κελτών και γιος του Πέντραγκον (Pentragon), αρχιστράτηγου των Βρετανών. Το 516 μ.Χ. διαδέχτηκε τον πατέρα του στο αξίωμα του στρατηγού και επιτέλεσε τις ηρωικές εκείνες πράξεις εναντίον των Σαξόνων, των Σκώτων και των Πικτών, οι οποίες απέδωσαν μεγάλη φήμη σε αυτόν και στους Ιππότες της Στρογγυλής Τράπεζας. Σύμφωνα με μια παράδοση, σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να καταστείλει μια εξέγερση. Στην «Ιστορία των Βρεττόνων», του Ουαλού συγγραφέα Νένιου (Neniou), ο οποίος έζησε στις αρχές του 9ου αιώνα, ο Αρθούρος αναφέρεται σαν Δούκας Μπελόρουμ (Dux Bellorum) και σαν ένας στρατιωτικός ηγέτης πoυ διεξήγαγε 12 μάχες εναντίον των εισβολέων Σαξόνων. Αλλά ο κληρικός και ιστορικός του 6ου αιώνα Γίλδας δεν κάνει καθόλου μνεία του ονόματος του Αρθούρου.

Ωστόσο, ο μύθος εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη και δημιουργήθηκαν διάφορες αποδόσεις. Το μεγαλύτερο μέρος των διηγήσεων αυτών εμφανίζεται ανάμεσα στο 1170 και το 1220. Χώρες προέλευσής τους είναι η Γαλλία και η Γερμανία, από όπου εξαπλώθηκαν στην Αγγλία, Ουαλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία. Το 12ο αιώνα εμφανίζονται διάφορες παραδόσεις σε γραπτά κείμενα για τον Αρθούρο. Μία από αυτές περιλαμβάνεται στην ψευτο-ιστορία του «Βασίλειου των Βρετανών», (1136), που είναι γραμμένη από τον Τζόφρεϊ του Μονμάουθ (Geoffrey of Monmouth). Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι απλά μετέφερε στην αγγλική γλώσσα ένα «πολύ αρχαίο βιβλίο» γραμμένο στην κελτική. Η ύπαρξη του βιβλίου αυτού αμφισβητείται από πολλούς μελετητές, ενώ άλλοι το αποδέχτηκαν σαν ιστορικά αξιόπιστο κείμενο.

Μία από τις κύριες παραδόσεις υιοθετήθηκε και αποδόθηκε από το Γάλλο συγγραφέα Κρετιέν ντε Τρουά (Chretien de Troyes), που γεννήθηκε στην Καμπανία τον 12ο αιώνα. Σημαντικότερο από τα έργα του είναι το «Πέρσιβαλ», ή «Ο Κόμης του Δισκοπότηρου». Η επίδραση του Κρετιέν ντε Τρουά υπήρξε σημαντικότατη και πολλά κατοπινά έργα βασίστηκαν σε αυτόν.

Μια άλλη απόδοση, στην οποία βασίστηκαν αργότερα αρκετοί συγγραφείς, είναι του Βαυαρού τροβαδούρου Βόλφραμ φον ΄Εσενμπαχ (Wolfram von Eschenbach). Θεωρείται ότι περιέχει την σπουδαιότερη ιστορία σ