Σήμερα, μερικοί από εμάς αναρωτιόμαστε:
Και γιατί πρέπει να βρίσκω πρόσχημα για να κάνω το φυσιολογικό ?
Και γιατί κάνω το αφύσικο σαν να είναι κάτι αποδεκτό ?
Και γιατί νιώθω ενοχές για το φυσιολογικό που κάνω ?
Πως μπλέχτηκα σ’ αυτήν την ηθική του παραλόγου της σημερινής εποχής ?
Και γιατί να μιλήσουμε για ηθική ?
Θα έπρεπε να είμαστε ανήθικοι για να μιλήσουμε για ηθική. Όμως είμαστε όλοι ηθικότατα όντα από την φύση μας. Αφού λοιπόν είμαστε ηθικότατα όντα, τότε γιατί ν’ ασχολούμαστε με αυτό το ζήτημα ?
Υπάρχει λόγος για όλα!!!
Ναι, όμως ό,τι λέει το εννοεί ακριβώς. Και το περίεργο είναι ότι όλοι μας πιστεύουμε πως είναι αλληγορίες αυτά που ακούμε σ’ αυτό το χώρο. Πιστεύουμε δηλ. ότι βρισκόμαστε σ’ έναν ιδεατό κόσμο, ο οποίος πρέπει να ερμηνευτεί κάπως. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Εσωτερικά, το που βρίσκεται ο καθένας μας σ’ αυτό το χώρο είναι προσωπική υπόθεση. Ο Τεκτονισμός δεν επιβάλλει σε κανέναν, κανέναν βηματισμό και καμιά κριτική.
Ο κάθε άνθρωπος κρίνει μόνος του τον εαυτό του και διαβλέπει ή διαγνώνει το σημείο στο οποίο βρίσκεται. Αν θέλει, διορθώνει την πορεία του, αν θέλει συνεχίζει όπως ήταν.
Και αυτό είναι το όμορφο, το ωραίο στον τεκτονισμό, που είναι πρακτικός και μόνο πρακτικός , εντούτοις δεν επιβάλλει την θέληση του σε κανέναν.
Είναι ένα εκπληκτικά φιλελεύθερο σύστημα , το οποίο λέει τα πάντα, πως θα ζήσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο, με ποιόν τρόπο θα γίνουμε ευτυχισμένοι, κανένας μας όμως δεν σκέφτεται να εφαρμόσει αυτά τα οποία λέει.
Για την ηθική τι λέει ? Στην διαδικασία εισδοχής , περί ηθικής λέει ότι η ηθική είναι η επιστημονική απόδειξη της συνειδήσεως. Και όχι μόνο. Δεν είναι η μόνη άγνωστη λέξη που μας τοποθετεί, τι είναι συνείδηση , αλλά αναφέρεται και σε άλλα θέματα. Είναι μεν η επιστημονική απόδειξη της συνειδήσεως, είναι η επιστήμη η οποία ασχολείται με αυτό το θέμα, αλλά ταυτόχρονα είναι ο φυσικός, ο παγκόσμιος και αναλλοίωτος νόμος με το «Φ» και το «Ν» κεφαλαίο. Παντού αναφέρεται στον θρίαμβο του λόγου και της αρετής.
Το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόταν ο Τεκτονισμός είναι να κάνει διδασκαλία περί ηθικής. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι να μάθουμε να σκαφτόμαστε περί ηθικής. Αλλά για να μάθουμε να σκεπτόμαστε πάνω σ’ αυτό το θέμα, θα πρέπει να έχουμε το κατάλληλο ήθος. Το ήθος και η ηθική μπορεί να έχουν κοντινές ερμηνείες, ωστόσο το μεν ήθος είναι η προσωπική, ατομική αν θέλετε καλλιέργεια που διαθέτει κάθε άνθρωπος στην ψύχη του για να μπορεί να εφαρμόσει την ηθική. Ενώ η ηθική είναι μια επιστήμη.
Έτσι λοιπόν ο Τεκτονισμός επιμένει να μας δείξει αυτόν τον δρόμο. Δεν μας λέει όμως ούτε τι είναι ηθικό, ούτε τι είναι ανήθικο. Μας λέει ποιός είναι ο δικός του δρόμος στο δρόμο της σκέψης. Και ποιός είναι ο δικός του δρόμος ? Τον θυμόμαστε όλοι, αλλά δεν σκεπτόμαστε να τον συνδυάσουμε. Ειναι ο απορρέων εκ του ορθού λόγου. Εκείνος ο δρόμος ο οποίος ουδέν θέτει εμπόδιο εν τη αναζητήσει της αληθείας. Ωστόσο υπάρχουν μερικά πράγματα τα οποία επιθυμεί να καταστήσει γνωστά στον δόκιμο. Ας θυμηθούμε την φράση του τυπικού που λέει ο Σεβ:. κατά την μυήση:
« Κύριε, η στοά την οποία αυτήν την στιγμή εκπροσωπώ, πρίν εγκρίνει την εισδοχή σας, με έχει επιφορτίσει με ένα καθήκον. Να σας γνωρίσω τις πρώτες αρχές του Τεκτονισμού. Αυτές οι πρώτες αρχές του τεκτονισμού είναι βασικά οι ηθικές αρχές του τεκτονισμού».
Θα μιλήσει λοιπόν εκεί για την ελευθέρια, θα μιλήσει αμέσως στην συνέχεια για την ηθική, θα μιλήσει για την αρετή και σε αντιδιαστολή με την αρετή θα μιλήσει για το ελάττωμα για να καταλήξει σε κάτι σημαντικό. Ότι:
« Οφείλετε να λάβετε την στεράν απόφασιν να εργαστείτε αδιαλείπτως για την ηθικήν σας τελειοποίηση, εφόσον επιμένετε να γίνετε δεκτός παρ΄ ημίν».
Και βέβαια εγώ θα πάω στην ιδία σύνθεση του τυπικού. Μιλάει πρώτα για την ελευθερία, μετά για την ηθική και τέλος για την αρετή. Δεν κάνει λάθη στις διατυπώσεις του, ούτε είναι άσκοπη η σειρά των κείμενων. Πράγματι, για να μπορέσει να αναπτύξει ηθική κάποιος άνθρωπος, θα πρέπει πρώτα να είναι ελεύθερος. Γιατί ο ανελεύθερος άνθρωπος άπλα υπακούει στις βουλές εκείνου που τον ποδηγετεί. Συνεπώς ουσιαστικά υπηρετεί την ηθική του άλλου. Άρα για να μπορέσει λοιπόν ο άνθρωπος να είναι ηθικό ον, πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι ελεύθερος. Ο τεκτονισμός δεν χρειάζεται να μας το πει με φανερά νοήματα, μας το βάζει στην σειρά που πρέπει. Και αφού ο άνθρωπος γίνει ηθικό ον, τότε θα μπορεσει να κτίσει το Ναό της Αρετής. Και όταν εμείς ερχόμαστε να ανάψουμε εδώ την στήλη της Σοφίας και να πούμε:
« Η Σοφία ας οδηγεί εμάς στην ανοικοδόμηση του ναού της αρετής ».
υπονοούμε ότι έχει γίνει πρώτα η ηθική τελείωση του ανθρώπου.
Ναι! αλλά Αδδ:. μου, εγώ σ’ αυτόν τον Ναο ξέρω δυο πράγματα. Ξέρω αυτόν τον κυανού Ναό, δηλ. τις στήλες όπως τις ξερω, την Ανατολή και πίσω απ’ αυτόν τον ναό πρίν μπω δηλαδή μέσα, ξερω το Διασκεπτήριο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο . Δεν υπάρχει ενδιάμεσος χώρος να μεσολαβεί. Άρα τι ξέρω ? Ξέρω τι έχει γίνει πριν την γέννηση μου και βγάζω ένα συμπέρασμα. Και αν το άνοιγμα των εργασιών δηλώνει στην πραγματικότητα την γέννηση του ανθρώπου, τότε σ’ αυτήν την περίπτωση, κάθε άνθρωπος είναι ένα ηθικό ον. Και κάθε άνθρωπος είναι ένα τέλειο ον. Εκ των πρότερων.
Που βρίσκεται λοιπόν η ατέλεια του ανθρώπου ? Η ατέλεια βρίσκεται πάλι στην πλάνη των διαφόρων διδασκαλιών. Δηλαδή των σχολών εκείνων οι οποίες θέλουν να ερμηνεύσουν τον μεγάλο, τον αναλλοίωτο και τον παγκόσμιο φυσικό νομό κατά το δοκούν. Διότι Αδδ:. και Αδδ:. μου, ο άνθρωπος γεννιέται τέλειος. Εκείνο που δεν είναι τελειωμένο ακόμα, είναι το έργο του και η ερμηνεία του. Διότι δεν μπορεί ποτέ να φτάσει ένα ον στην τελειότητα αν δεν είναι εκ των προτέρων τέλειο.
Αυτό μας το διδάσκει και η λογική σκέψη και η επιστήμη και η φιλοσοφία. Άρα, το ανθρώπινο ον είναι εκ των προτέρων αναλυτικό. Γιατι λοιπόν να χρειάζεται καθοδηγητές πάνω σ’ αυτό το θέμα ? Διότι αυτό αποφασίζει ο κάθε ανελεύθερος άνθρωπος.
Ο κάθε ανελεύθερος άνθρωπος είμαστε εμείς Αδδ:. μου.
Εμείς οι οποίοι χτυπήσαμε αυτήν την πόρτα και όντας ανελεύθεροι ζητάμε το Φως, διότι ζούμε στο σκοτάδι και επιδιώκουμε την ελευθερία μας. Όμως πόσες φόρες έχουμε αναρωτηθεί αν είναι κυριολεξία αυτό ή αλληγορία ? Κι όμως δεν είναι αλληγορία.
Είναι η κυριολεξία της πραγματικότητας.
Συνεπώς από την ελευθερία θα περάσω στην ηθική. Το τι είναι η ελευθερία το λέει ξεκάθαρα το τυπικό.
Όμως ας έλθουμε στο θέμα της ηθικής και του ήθους.
Θα σας θυμίσω την γνωστή ρήση του Ηράκλειτου: « Ήθος ανθρώπω δαίμων» δηλ. « για τον άνθρωπο , Θεός είναι το ήθος του ».
Τόσο απλή αυτή η φράση και τόσο δύσκολη, που θα μπορούσαμε να μιλάμε μέρες πάνω σ’ αυτό το θέμα. Τι σημαίνει αυτό ? Ότι ο άνθρωπος είναι αυτός ο οποίος καθορίζει το εύρος της ηθικής συνειδήσεως που διαθέτει, αλλά και την ερμηνεία του ειδέναι.
Δυστυχώς όμως όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες φιλοσοφικές τοποθετήσεις και να κάνουμε, επανερχόμαστε σε αυτό το απλοϊκό θέμα. Και γιατί ? Διότι ο άνθρωπος είναι ερμηνευτής της ζωής.
Και εδώ έρχεται ακριβώς το πρώτο στοιχείο της ηθικής. Τι λέει ?
Είναι η επιστημονική απόδειξη της συνειδήσεως. Τι εστί συνείδηση ? Η ερμηνεία της ζωής.
Αυτό το απλό θέμα είναι η συνείδηση. Εμείς μπορούμε ν’ ανοίξουμε όσες εγκυκλοπαίδειες θέλουμε και βέβαια καλά θα το κάνουμε, για να διαβάσουμε για την συνείδηση δεκάδες πράγματα …
Όμως ποιός έχει δίκιο, η καρδιά μας ή ο νους μας όταν συμβαίνει κάτι ?
Το βίωμα το παίρνουμε με την λογική μας ή με την καρδιά μας ? Ποιός μπορεί να πει ότι έζησε κάτι με τον νου του ? Ολοι μας ότι έχουμε ζήσει το έχουμε ζήσει με τις αισθήσεις μας και με την καρδιά μας. Τα συναισθήματα μας είναι αυτά που ερμηνεύουν την ζωή, τα συναισθήματα μας είναι αυτά που δονούν την ύπαρξη μας, η καρδιά μας είναι εκείνη η οποία ανοίγει και φωτίζει τον δρόμο μας. Και στο άνοιγμα των εργασιών λέμε:
« Αφήσαμε τα μέταλλα μας, προ της θύρας του Ναού, ας ενώσουμε τας καρδίας μας εν αδελφότητι και τα βλέμματα μας ας στραφούν προς το Φως » .
Είμαστε παρατηρητές του Φωτός . Είμαστε απλοί παρατηρητές. Συνεπώς Αδδ:. μου, η συνείδηση είναι αυτό που διαθέτουμε ως όργανο για να ερμηνεύσουμε τι γίνεται.
Έχουμε όμως ένα τρωτό σημείο και ένα πλεονέκτημα.
Το πλεονέκτημα είναι ότι η συνείδηση μας είναι πολύπλοκη, σύνθετη. Μπορεί να γνωρίζει τα φυσικά πράγματα, τα πνευματικά, τα ηθικά και να αναπτύσεται σε τομείς οι οποίοι είναι ορατοί ή και αόρατοι. Το μειονέκτημα όμως ποιό είναι ? Είμαστε τόσο πολύπλοκα όντα που δεν βλέπουμε την αλήθεια. Βλέπουμε μονό αυτό που παρασκευάσαμε εμείς στον εαυτό μας. Και ο τεκτονισμός, μας το έχει δείξει πολύ απλά. Έχουμε μια καλύπτρα στα μάτια μας και κάνουμε βόλτες. Μοναδικός οδηγός μας σε αυτήν την ζωή που έχουμε ακόμα καλυμμένους τους οφθαλμούς είναι το ένστικτο, ο δοκιμαστής, ο οποίος μας σέρνει προς κάποια κατεύθυνση και μας λέει, ίσως βρεθείτε κάποια στιγμή στην κατάλληλη ισορροπία για να ατενίσετε την Ανατολή. Αυτή είναι η συνείδηση μας. Ωστόσο υπάρχει επιστημονική απόδειξη . Είναι η ηθική.
Και στην συνέχεια τι λέει το τυπικό ?
«Είναι η επιστήμη της ανθρώπινης διανόησης η οποία μας οδηγεί τελικά στον θρίαμβο του Λόγου και της Αρετής » .
Ποιός είναι αυτός ο Λόγος ? Με το Λ κεφαλαίο ? Το μοναδικό προσόν που έχει ο άνθρωπος είναι να μπορεί να συνδυάσει αυτό που σκάφτεται με αυτό που λέει. Δηλαδή μπορεί να συνδυάσει αυτό που σχεδιάζει (κόσμος υπεραισθητός ) με αυτό το οποίο πράττει ( επαισθητός = υλικός κόσμος). Αυτό λέγεται Λόγος. Ο Λόγος δεν είναι στοιχείο του ανθρώπου, αλλά είναι στοιχείο του Σύμπαντος. Ο άνθρωπος κοινωνεί τον Λόγο. Ο άνθρωπος έχει το προνόμιο να γνωρίζει τον Λόγο. Όχι όμως να τον παράγει. Και η επιστήμη λοιπόν της ηθικής θα έρθει να θριαμβεύσει πάνω σ’ αυτόν τον Λόγο.
Άρα να βγάλω ένα συμπέρασμα Αδδ:. μου ?
Ότι οποτεδήποτε ο λόγος δεν θριαμβεύει μέσω της ηθικής, τότε δεν μιλάμε για ηθική. Και σήμερα, όλα τα ηθικά συστήματα έχουν προτάξει μια ηθική πάνω στον καθένα μας.
Οι θρησκείες χωρίζουν τον άνθρωπο με τα διαφορετικά τους δόγματα.
Ο τεκτονισμός ενώνει. Διότι ο τεκτονισμός δεν υπηρετεί κανένα δόγμα. Αλλά για να φτάσεις στο σημείο να το πεις αυτό θα πρέπει να είσαι πρώτα ελεύθερος. Και το πρώτο δόγμα που δεν μπορούμε να το εγκαταλείψουμε εύκολα είναι το δόγμα του εαυτού μας. Το δόγμα των πεποιθήσεων μας. Το δόγμα των ενοχών μας. Ή το δόγμα του κατεστημένου που εμείς έχουμε επιφυλάξει στον εαυτό μας.
Μιλάμε για ηθική ? Πολύ ωραία. Για τίνος την ηθική μιλάμε ?
Υπάρχουν δύο οδοί σκέψεις. Αυτή της Ηλιακής οδού και η άλλη της Σεληνιακής οδού.
Ποιός ακολουθεί την γραμμή σκέψης που λέει ότι είμαι αυτάρκης, είμαι αυτόνομος και έχω την ευθύνη των πράξεων μου ? Αυτή είναι η γραμμή του Ηλιακού Λόγου ( Ηλιακής οδού). Και ποιός είναι εκείνος που αποφασίζει να υπηρετεί και να λατρεύει , να υπηρετεί και να λατρεύει τρίτους, όποτε δεν έχω την ευθύνη των πράξεων μου, δεν έχω την αυτάρκεια της ζωής και περιμένω από την Θεία πρόνοια να έρθει να ασχοληθεί μαζί μου ? Αυτή είναι η Σεληνιακή Οδός.
Και οι δυο δρόμοι είναι αποδεκτοί ως προς την ζωή. Ο καθένας είναι ελεύθερος να διαλέξει όποιον από τους δυό θέλει. Αλλα και οι 2 δρόμοι έχουν συνέπειες. Ή διαφορετική ηθική βάση.
Η ηθική της Ηλιακής αν θέλετε ενέργειας ή του Ηλιακού Λόγου, ζητά από τον άνθρωπο να είναι δημιουργός και όντας δημιουργός να έχει και τις συνέπειες και την ευθύνη του δημιουργήματος του.
Η ηθική της άλλης ατραπού, ζητά από τον άνθρωπο να είναι πιστός. Και όντας πιστός, να έχει τα ευεργετήματα του οπαδού. Το που ανήκουμε είναι δίκη μας επιλογή στην ζωή μας.
Ο τεκτονισμός όμως ανήκει σε συγκεκριμένο ρυθμό και γραμμή πλεύσης.
Είναι ο Ηλιακός Λόγος. Εάν αμφιβάλουμε μπορούμε να διαβάσουμε προσεκτικά τα τυπικά. Αναφέρεται στα τέκνα του φωτός, αναφέρεται στο Φως στο οποίο θα στραφούν τα μάτια μας και οι οφθαλμοί μας, αναφέρεται με χιλιάδες τρόπους στην αυτοδυναμία και στην αυτοτέλεια του ανθρώπου.
Εάν έτσι είναι, τότε πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα από την έννοια της ηθικής και να μάθουμε να σκεπτόμαστε. Να μάθουμε να αποφεύγουμε πρώτα – πρώτα τις ενοχές μας. Ας ξεκινήσουμε από απλά πράγματα.
Γιατί έχουμε ενοχές στην ζωή ? Γιατί κάποιος μας υπέβαλε στις δικές του ιδέες ?
Τι σημαίνει αυτό ? Ότι είμαστε ανελεύθεροι. Ότι ετεροπροσδιοριζόμαστε, όπως λέει και η ψυχιατρική. Δηλαδή δεν έχουμε προσωπική βούληση, ούτε προσωπική κρίση.
Συνεπώς δεν έχουμε κάτσει καν, κατά τον τεκτονισμό, ανάμεσα στις 2 στήλες. Είμαστε πίσω από τις 2 στήλες. Ποιοί βρίσκονται σ’ αυτήν την κατάσταση ? Πάντως όχι ο άνθρωπος. Ο άναρθρων ά όπωπε ( κατά τον Πλάτωνα στον Κρατύλο).
Είναι αυτοί που πείθονται δια της επιβολής. Αυτοί που κουβαλούν τις ενοχές που τους επιβάλλουν οι άλλοι άνθρωποι. Αυτοί είναι που θα φοβηθούν ή δεν θα φοβηθούν να κάνουν κάτι. Και η μόνη σωτήρια αρχή γι αυτούς είναι το ένστικτο τους.
Το επιβιωτικό τους ένστικτο. Αυτό είναι που έχουμε επιφυλάξει για τον εαυτό μας ? Πιθανότατα .
Αλλά αυτή η επιλογή μας, έχει άλλες ηθικές αρχές, που ο τεκτονισμός δεν τις ακολουθεί. Ο τεκτονισμός θέλει τον άνθρωπο να γίνει άνθρωπος ελεύθερος. Συνεπώς δεν μπορεί να του επιβάλλει την οδό, μπορεί μόνο να του δείξει την οδό.
Αυτή είναι η πρώτιστη ηθική αρχή. Είστε ελεύθερος κύριε. Αρκεί να ξέρετε τι σημαίνει αυτό που πάτε να κάνετε.
Δεύτερο σημαντικό βήμα . Πόσοι από εμάς τους τέκτονες ανέχονται την κοινωνική ή την ηθική καταπίεση ? Θα σας απαντήσω πολύ απλά. ΟΛΟΙ ΜΑΣ.
Δεν υπάρχει κανείς από μας που να πει ότι είναι τόσο ελεύθερος ώστε να μην δέχεται καταπίεση. Απλές κουβέντες, απλά αιτήματα και απλές κοινωνικές συνθήκες, ή αν θέλετε, ανάγκες ή δήθεν ανάγκες είναι εκείνες οι οποίες επιβάλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο να αλλάζει τον προσωπικό του ρόλο. Όμως εμείς δεν χτυπήσαμε αυτήν την πόρτα ως ελεύθεροι και χρηστοήθεις ? Μα βεβαίως.
Ως ελεύθεροι και χρηστοήθεις τολμήσαμε να χτυπήσουμε αυτήν την πόρτα.
Αλλα τι σημαίνει ελεύθεροι και χρηστοήθεις ? Το μαθαίνουμε όταν είμαστε εδώ μέσα. Το μαθαίνουμε με την σκληρή εργασία. Την πραγματική εργασία που απαιτεί ο τεκτονισμός. Δεν θα σκάψουμε, ούτε θα κτίσουμε κανένα πραγματικό οικοδόμημα. Θα κοιτάξουμε απλά και μόνο τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
Αυτή είναι η ύψιστη επιταγή της ηθικής του τεκτονισμού.
Δυο πράγματα μπορούν να συμβούν εκεί περά. Ή δεν θ μπορέσουμε να τον αντικρύσουμε και θα φύγουμε όσο γίνεται ταχύτερα από αυτόν τον χώρο ή θα συμφιλιωθούμε μαζί του.
Όταν θα συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας, θα καταλάβουμε κάποια πολύ απλά πράγματα. Ό,τι λάθος κάναμε , καλώς καμωμένο, δικό μας είναι κι αυτό.
Δεν υπάρχει ηθικός νόμος που να δικάζει τα λάθη. Διότι κάθε ανθρώπινο ον, κάθε ον που περπατά πάνω στην γη έχει δικαίωμα να κάνει λάθος.
Να συμφιλιωθούμε λοιπόν με τον εαυτό μας. Διότι έτσι ό,τι στραβό βρούμε στον εαυτό μας, θα προσπαθήσουμε να το αναγνωρίσουμε και να το διαχειριστούμε.
Δεν θα τον ψέξουμε επειδή αστόχησε, επειδή σκόνταψε. Αρκεί να αντέξουμε να το κοιτάξουμε. Θα συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας γιατί θα αναγνωρίσουμε ότι είναι τέλειος εν δυνάμει, όπως τέλεια είναι και η φύση, της οποίας είμαστε μεριστή ουσία.
Και θα πρέπει να ολοκληρώσουμε το έργο για το οποίο ήρθαμε. Και αυτή είναι η ύψιστη ηθική του τεκτονισμού. Δεν θέλει πολλά λόγια. Μια παράσταση. Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Και από κει και πέρα άφησε να θριαμβεύσει ο λόγος και η αρετή.
Εφόσον είσαι ελεύθερος άνθρωπος.
Αυτές τις σκέψεις ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Είπον
