Tο ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΔΕΛΦΟΙ με την υπ΄αριθ. 5/2014 χ:. κ:. απόφαση, στην συνεδρία υπ΄ αριθ. 58 της 1ης Φεβ. 2014 χ:. κ:. ενέκρινε την επαναλειτουργία της Σεπ:. Συμβ:. Στ:. ΑΘΗΝΑ-ΣΟΦΙΑ 2030 ¨ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ¨ ως ¨Aνεξάρτητη¨ πλέον Στοά.
O Henry David-Thoreau (1817-1862) ήταν 
Αμερικάνος συγγραφέας, ποιητής και φιλόσοφος. Υπήρξε συνεπής κήρυκας της κατάργησης της δουλείας στον Νότο, ενώ έγραψε πολλά βιβλία με φυσιοδιφικές παρατηρήσεις, καθώς ο ίδιος έζησε το μεγαλύτερο μέρος της σύντομης ζωής του κοντά στην φύση. Σε ηλικία μόλις 28 χρονών ξεκίνησε το ριζοσπαστικό κομμάτι της ζωής του, όταν αποφάσισε να αποτραβηχθεί στην λίμνη Walden και να ζήσει σε απόλυτη απομόνωση δίπλα στην φύση για πάνω από 2 χρόνια. Τις εμπειρίες του από τον απλό βίο που έζησε τις περιέγραψε στο ομώνυμο βιβλίο του , έναν ύμνο στην φύση, στην απλή ζωή και στην εσωτερική ανθρώπινη δύναμη για επιβίωση και ατόφια έμπνευση. Επιστρέφοντας από την λίμνη του ζητήθηκαν φόροι από το κράτος για τα έτη που είχαν περάσει, τα οποία ο Thoreau αρνήθηκε επίμονα να πληρώσει και για αυτό φυλακίστηκε. Αποφυλακίστηκε όταν οι συγγενείς του πλήρωσαν τους χρωστούμενους φόρους, αλλά κατέγραψε την αντίρρηση του στο βιβλίο "πολιτική ανυπακοή" (civil disobedience) στο οποίο διεκδικεί το δικαίωμα του ιδιώτη να αρνηθεί να συμμορφωθεί έναντι των νόμων του κράτους όταν θεωρεί ότι το κράτος τον αδικεί, είτε θεωρεί την ακολουθούμενη κρατική πολιτική ως "αδική".
"Όλη η ζωή μας είναι καταπληκτικά ηθική. Δεν σταματάει ποτέ η πάλη ανάμεσα στο κακό και στο καλό. Η καλοσύνη είναι η μόνη επένδυση που θα σου βγει σε καλό. Όσο και αν τα νιάτα σιγά-σιγά αδιαφορούν, οι νόμοι του Σύμπαντος ποτέ δεν παύουν να ισχύουν. Προσέξτε τον Ζέφυρο πως φυσάει και θα τον ακούσετε να σας μαλώνει. Και είναι δυστυχισμένος όποιος δεν ακούει τίποτα. Αισθανόμαστε μέσα μας την ύπαρξη του κτήνους. Ξυπνάει όταν αποκοιμιέται η υψηλότερη φύση μας. Είναι ερπετό και αισθησιακό και ίσως δεν μπορούμε να το σκοτώσουμε ολότελα, όπως και τα σκουλήκια, που ακόμη και όταν είμαστε ζωντανοί και γεμάτοι υγεία βρίσκονται στο Σώμα μας..."
Για λίγο όμως, το πνεύμα μπορεί να μπει παντού και να έχει στον έλεγχο του κάθε μέλος και κάθε λειτουργία του Σώματος και να μετουσιώσει αυτό, που στην μορφή, είναι ο χονδροειδέστατος αισθησιασμός σε αγνότητα και ευσέβεια. Έχουμε μια τάση μέσα μας που, όταν είμαστε χαλαροί μας διαφθείρει, όταν συγρατιόμαστε μας δυναμώνει και μας εμπνέει. Η αγνότητα είναι η άνθηση του ανθρώπου και αυτά που λέμε "μεγαλοφυΐα", "ηρωισμό", "αγιότητα" και τα παρόμοια, οι καρποί της. Ο άνθρωπος πάει αμέσως προς τον Θεό, μόλις ανοίξει το κανάλι της αγνότητας. Ευλογημένος εκείνος που έχει την βεβαιότητα πως το κτήνος μέσα του πεθαίνει μέρα με την μέρα, και το θείο έρχεται και μένει μέσα του σταθερά."
1.Η αναμνηση της αθανασιας
Αραγε τελειωνουνε όλα με τον θανατο? Και αν τελειωνουν όλα με τον θανατο, τοτε τι νοημα εχει το συντομο επεισοδιο της ζωης μας? Ο Στοχασμος, η Φιλοσοφια, η Τεχνη, η Θρησκεια και εν γενει όλα τα πνευματικα δημιουργηματα του Πολιτισμου, ενδεχομενως να προεκυψαν απ’ την αγωνιωδη αναζητηση του ανθρωπου, να δωσει απαντησεις σ’ αυτα τα αρχεγονα ερωτηματα. Και κατ’ επεκτασιν να αντεξει το βαρος μιας επιπονης ζωης, που αποξενωμενη απο τα νοηματα της, θα ηταν αβασταχτη.
Δεν είναι όμως η εμπειρια του θανατου, αυτό που μας καμει να ξεπερναμε το επιπεδο του ζωου και να θετουμε ερωτηματα περι του Νοηματος. Τα ζωα, φαινεται ότι ως έναν βαθμο διαθετουν και αυτά την εμπειρια της θνητοτητας τους. Το αηδονι που αρνειται να δεχτει τροφη στην αιχμαλωσια ή η φαλαινα που με δικη της βουληση ξεβραζεται στις αβαθεις ακτες, προφανως το καμουν επειδη αντιλαμβανονται ότι η ζωη εχει ένα περας, το οποιο μαλιστα είναι στο χερι τους να το επισπευσουν όταν αυτή η ζωη, τους γινει αφορητη. Είναι η «αναμνηση» της αθανασιας, που διαφοροποιει τον ανθρωπο από όλα τα αλλα οντα του ζωϊκου βασιλειου και τον οδηγει στον πολιτισμο, προκειμενου να κατανοησει την ιδια του τη ζωη, ως αιωνιο Νοημα και όχι ως παροδικη τυχαιοτητα.
Η φιλοσοφια του Πλωτινου γεννιεται ακριβως σε εκεινο το κομβικο σημειο της Υπαρξης, οπου ο θνητος ανθρωπος «αναμιμνησκεται» μιαν άλλη κατασταση, εντος της οποιας αντιλαμβανεται
Ένα από τα σημαντικότερα βήματα που πρέπει να κάνει λοιπόν το ανθρώπινο είδος, για να πετύχει την ποθητή σ’ αυτόν χαρά της ζωής, είναι να απαλλαγεί από το φόβο του θανάτου.
Επίκουρος: Επιστολή προς Μενοικέα
"Κοίτα να συνηθίσεις στην ιδέα ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα. Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθηση μας όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι' αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για μας, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου: όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας"
"Δεν υπάρχει, βλέπεις, τίποτα το φοβερό στη ζωή του ανθρώπου που 'χει αληθινά συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο να μη ζεις. Άρα είναι ανόητος αυτός που λέει ότι φοβάται το θάνατο, όχι γιατί θα τον κάνει να υποφέρει όταν έρθει , αλλά
Ομιλία που διοργανώθηκε από την ΕΜΣτΕ την 23η Ιουνίου 2010
Εισαγωγή
Η “Θεωρητική Ελευθεροτεκτονική”, όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα στον Αγγλόφωνο
κόσμο, δημιουργήθηκε από ανθρώπους του Διαφωτισμού στο Λονδίνο κατά τις πρώτες
δεκαετίες του 18ου αιώνα. Αυτό που υπήρχε ενωρίτερα δεν ήταν η “Ελευθεροτεκτονική” που
ασκείται στον Αγγλόφωνο κόσμο από τα μέσα του 18ου αιώνα και εντεύθεν.
Η Αγγλική Θεωρητική Ελευθεροτεκτονική όπως εφαρμόζεται σήμερα ήταν εν πολλοίς προϊόν
του τρόπου σκέψεως του Διαφωτισμού, όπως αυτός ενσωματώθηκε σε πολύπλοκες μορφές –
για παράδειγμα στο έργο του William Preston Syllabuses or Lectures (Κατάλογοι Γνωστικών
Αντικειμένων ή Διαλέξεις-Διδασκαλίες)–, όπου γίνεται αναλυτική επεξεργασία του
συμβολισμού και ημι-ιστορικών θεμάτων σε μια πλήρως ενοποιημένη και εξόχως δομημένη
μορφή. Τα διάφορα στοιχεία που αποτελούν αυτό που σήμερα ονομάζεται
“Ελευθεροτεκτονική” συνδυάστηκαν στις αρχές του 18ου αιώνα. Την εποχή αυτή, στο Λονδίνο
επινοήθηκε για πρώτη φορά η κατάλληλη μορφή που έδωσε στα επί μέρους αυτά στοιχεία το
μέσον για να εκφρασθούν σε ολόκληρο το έθνος. Υπάρχουν ουσιώδη χαρακτηριστικά της
“Ελευθεροτεκτονικής”, τα οποία μπόρεσαν να συνδυασθούν μόνο στις αρχές του 18ου αιώνα.
Πιθανόν να υπήρχαν μεμονωμένα πρίν ιδρυθεί η πρώτη Μεγάλη Στοά το 1717, όμως μόνον
αφού δημιουργήθηκε το εθνικό οργανωτικό πλαίσιο και υπήρξαν άνθρωποι που
ενεργοποιήθηκαν μέσα σε αυτό υπήρξαν οι ευκαιρίες και τα μέσα για να αποδώσει αυτή η
εκλεκτική διαδικασία.
Η εγκυκλοπαιδική προσέγγιση του Preston παρήγαγε ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο που
περιέχει μερικές αρκετά προηγμένες ιδέες. Μπορούμε να εντοπίσουμε τα ακόλουθα θέματα
που είναι τυπικά του Αγγλικού Διαφωτισμού:
Ο Πύργος της Κόρης ή άλλως ο Πύργος του Λεάνδρου (τουρκικά Kiz Kulesi) είναι ένα από τα σημαντικότερα σύμβολα της Πόλης και φημίζεται για τη μυθολογική του σημασιολογία. Υπάρχουν πολλές ιστορίες σχετικά με τον Πύργο ο οποίος γεωπολιτικά δίνει χρώμα στη μεγαλοπρεπή όψη του Βοσπόρου. 
κύματα πνίγηκε. Το πρωί το πτώμα του ξεβράστηκε στη ακτή της Σηστού. Αλλόφρων η Ηρώ όταν έμαθε το δυστύχημα "έσπευσε και ρίφθηκε στη θάλασσα αγκαλιάζοντας τον νεκρό αγαπημένο της, μη κολυμβούσα όμως βυθίστηκαν". Αργότερα οι τραγικοί αυτοί εραστές "εκβράσθηκαν αγκαλιασμένοι στην ακτή, όπου οι κάτοικοι τους έθαψαν σε κοινό τάφο".
Κατά τον Ηρόδοτο Φοίνιξ ονομαζόταν ένα ιερό μυθικό πουλί, το οποίο είχε μέγεθος αετού και πούπουλα χρυσοκόκκινα (βιβλ. 2,73). Κάθε 500 έτη ερχόταν από την Αραβία στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου, μεταφέροντας το νεκρό πατέρα του, τον οποίο τύλιγε σε σχήμα αβγού μέσα σε σμύρνα και τον έθαβε στο Ιερό του Ήλιου. Ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος, γράφει: «Δεν έχω δει ποτέ αυτό το πουλί παρά μόνο σε εικόνες. Μέρη του φτερώματός του έχουν το χρυσό χρώμα και άλλα βαθυκόκκινο και μοιάζει στο περίγραμμα και τις διαστάσεις με αετό". Σύμφωνα με τον μύθο ο Φοίνικας δεν τρέφεται με φρούτα ή λουλούδια, αλλά με μία υγρή κολλώδη ουσία, όπως το ρετσίνι, που ευωδιάζει λιβάνι.
Αυτό το οποίο όλοι αντιλαμβανόμαστε είναι ότι η συντήρηση της λειτουργίας της ανθρώπινης ζωής απαιτεί ενέργεια. Για τον λόγο αυτό όλα τα όντα του πλανήτη μας έχουν το δικαίωμα στην ενέργεια που χρειάζονται, η οποία προέρχεται από τον Ήλιο και τη Γη. Χωρίς ελεύθερη και δίκαιη πρόσβαση σε αυτή, οι άνθρωποι, αλλά και οι οργανωμένες κοινωνίες τους δεν μπορούν να ολοκληρώσουν τον κύκλο της ζωής τους.
Το γεγονός αυτό είναι ο λόγος που η διανομή και το κόστος της ενέργειας αποτελούν το ισχυρό εκβιαστικό μέσο των δυνατών προκειμένου να εξουσιάζουν τις βιομηχανικές κοινωνίες. Υπόσχονται ενέργεια, αλλά παράλληλα ζητούν σε αντάλλαγμα κομμάτι ή το σύνολο των ελευθεριών τους. Άλλωστε για την κατοχή και τη διανομή της γήινης ενέργειας δεν έχουν γίνει οι μεγάλοι πόλεμοι, οι μεγάλες αιματηρές γεωστρατηγικές ανακατατάξεις και σχεδιασμοί;