Λαμπαδοφόροι στα Ελευσίνια μυστήρια
Την Μ. Εβδομάδα των παθών του Xριστού, μία από τις ιερότερες μυσταγωγικές τελετές που τελούνται, είναι η ιερή τελετή του αγίου φωτός, στην πόλη της Ιερουσαλήμ όπου έγινε η ταφή και η ανάσταση του Ιησού.
Με την αφή του αγίου φωτός, σε όλες τις Ορθόδοξους Εκκλησίες, γίνεται η τελετή της διανομής του αγίου φωτός στο ποίμνιο ψάλλοντας: «Δευτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και ασπάσασθε Χριστόν τόν αναστάντα εκ νεκρων».
Στην τελετή του αγίου φωτός, έλκει την καταγωγή του, το Χριστιανικό έθιμο να κρατάμε λαμπάδες το βράδυ της αναστάσεως. Η φλόγα από το Άγιο Φως συμβολίζει τη δύναμη της Αγάπης και της Γνώσης. Καθώς μοιράζεται το άγιο φως από τον ένα πιστό στον άλλον, μεταδίδεται, δυναμώνει και εξαπλώνεται το άγιο πνευματικό φως, ζεσταίνοντας τις καρδιές με αγάπη, και διευρύνοντας το μήνυμα της σταύρωσης και της ανάστασης του Ιησού Χριστού. Για αυτό τον λόγο, οι λαμπάδες αρχικά ήταν λευκές, συμβολίζοντας τη νίκη της ζωής και του φωτός απέναντι στον θάνατο και το σκοτάδι.
Η Πασχαλινή λαμπάδα συμβολίζει επίσης τον ήλιο της Άνοιξης και την αναγέννηση της φύσης, ένα κοινό αρχετυπικό μοτίβο, που συναντάμε σε όλες τις αρχαίες Θρησκείες.
Στον Ζωροαστρισμό το άσβεστο ιερό πυρ φυλάσσονταν στο κέντρο των ιερών σπηλαίων όπου υπήρχε ο βωμός, στον οποίο έκαιγε η άσβεστη ιερή φωτιά που την συντηρούσαν οι Ιερείς. Όποιος πλησίαζε στο πυρ όφειλε να καλύπτει το πρόσωπό του για να μην το μολύνει. Στην ιερή φωτιά παρασκεύαζαν και το ποτό της αθανασίας, που μετά το πέρας της τελετής κοινωνούσαν οι λειτουργοί ιερείς. Στα Μιθραικά μυστήρια υπήρχε ειδικός μυσταγωγός, ο οποίος είχε υπό την επίβλεψη του - ανάμεσα στα άλλα- , στην συντήρηση της ιερής αιώνιας φλόγας.
Στην αρχαία Ελλάδα, η Εστία είναι η θεά της φωτιάς, είναι η ζωντανή φλόγα που καίει ασταμάτητα στο κέντρο του σπιτιού, του ναού, της πόλης. Υπήρχε σε κάθε πόλη κοινός βωμός στο κέντρο της , το πρυτανείο, που έσβηνε μόνο όταν η πόλη βρισκόταν σε κίνδυνο, ήταν άσυλο ιερό των Ικετών και τόπος υποδοχής δια τους ξένους. Στον
Πρώτοι οι Ελληνες και κατόπιν Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Ινδοί, Ατζέκοι, Μάγια, Ινδιάνοι, Βίκινγκς κλπ. λένε στις παραδοσιακές ιστορίες τους ότι η ζωή στην Γη ξεκίνησε από ένα τεράστιο αυγό. Το αυγό είναι σύμβολο νέας ζωής, ανανέωσης και θανάτου, εδώ κι αιώνες. Υπάρχουν διαφορές αλλά οι περισσότεροι λαοί με κάποιο τρόπο συσχέτισαν την αναγέννηση της φύσης, την Ανοιξη, με το αυγό. Υπάρχει η Λατινική φράση «Omne vivum ex ovo» που σημαίνει «Η ζωή προέρχεται από το αβγό» αλλά μύθοι πολύ πιο παλιοί, από τις αρχές τις ανθρωπότητας, από την αρχαία Ελλάδα, Βαβυλωνία, Σουμερία, Αίγυπτο, Ινδία, Πολυνησία, Ιράν, Εσθονία, Φινλανδία, Κεντρική Αμερική, περιέγραψαν την αρχή του σύμπαντος μέσα από το σχήμα του αβγού. Οι σύγχρονοι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητη την σύνδεση των αυγών με το Πάσχα, όμως προτού το αυγό αποκτήσει αυτή την άμεση σχέση με το χριστιανισμό, ήταν σύμβολο ζωής και θανάτου, τουλάχιστον 2.500 χρόνια πριν.