Ξωτικά, Νεράιδες και Στοιχειακά της Φύσης

 

Ένα ταξίδι στο βασίλειο των ξωτικών, για να γνωρίσουμε έναν άλλο κόσμο, πέρα από τον ανθρώπινο.

Μέσα στα σιωπηλά φαράγγια και τις σκιές των δασών με τα απόκοσμα σχήματα, στις σπηλιές και τα ποτάμια, στις στέρνες και τις λίμνες, μοιάζει το θρόισμα των φύλλων ή το φύσημα του ανέμου σαν κάποιο αδιόρατο πανάρχαιο κάλεσμα. Ένα κάλεσμα που μας προσκαλεί να ταξιδέψουμε σε μαγικά μονοπάτια και μυστικούς δρόμους, μέσα σε ένα βασίλειο παράξενο και θαυμαστό· το αόρατο Βασίλειο των Ξωτικών και των Νεράιδων, ένας κόσμος κρυμμένων λαμπερών και πολύχρωμων υπάρξεων, σχεδόν άυλων, που μας περιμένει να τον ανακαλύψουμε.
Αυτές οι παράξενες μορφές ύπαρξης, με την παιχνιδιάρικη και ανέμελη φύση τους και με την αρχέγονη σοφία τους, ανέκαθεν αλληλεπιδρούσαν με τον άνθρωπο, ενώ έχουν αποτελέσει διαχρονικά αντικείμενο λαογραφικών παραδόσεων σε όλο τον κόσμο. Μύθοι και παραδόσεις όλων των λαών μιλούν για μυστικές πύλες και περάσματα, που οδηγούν σε κόσμους όπου υπάρχουν όντα μιας άλλης πραγματικότητας. Η παρουσία τους μοιάζει να μαγνητίζει τον ανθρώπινο νου, να τον μαγεύει και να τον εισάγει σε νέες διαστάσεις, πέρα από το χώρο και το χρόνο, πέρα από κάθε λογική.
Στα βάθη κάθε ανθρώπινης ύπαρξης λέγεται πως υπάρχουν εκείνες οι κρυμμένες δυνατότητες που ανοίγουν τις «πύλες» προς αυτούς τους κόσμους. Πύλες που δημιουργούν μονοπάτια επικοινωνίας των κόσμων, ώστε να ρέει ο ένας μέσα στον άλλο, αμβλύνοντας τα στενά όρια της ύλης. Αποκαλύπτοντας αυτά τα αόρατα μυστικά μονοπάτια οδηγούμαστε σε μια γοητευτική «χώρα», που έχει κάτι από τη φευγαλέα φύση, το απόκοσμο άγγιγμα και τη μαγεία ενός ονείρου. Έναν κόσμο που είναι συνώνυμος με την ομορφιά, τη δημιουργία, τη χαρά για τη ζωή και την αιώνια νεότητα. Έναν ξωτικόκοσμο του οποίου οι κάτοικοι συχνά επισκέπτονται το δικό μας κόσμο, όταν τα «πέπλα» της ύλης λεπταίνουν και επιτρέπουν αυτή την επαφή.

Το Στοιχειακό Βασίλειο

Στην Εσωτερική Παράδοση ο κόσμος των ξωτικών περιγράφεται ως «στοιχειακό βασίλειο». Πρόκειται για οντότητες που υπάρχουν επάνω στη Γη από την αυγή της δημιουργίας της και είναι πιο αρχαίες και από τον άνθρωπο. Ουσιαστικά είναι εγγενείς δυνάμεις της φύσης, που ζουν και εργάζονται επάνω στη Γη. Η ύπαρξή τους αποτελεί μορφή έκφρασης και δράσης εκείνων των θεμελιωδών αρχών της Εκδήλωσης που αναφέρονται ως Τέσσερα Στοιχεία (Αέρας, Φωτιά, Νερό, Γη), παρόλο που δεν ταυτίζονται με τα τελευταία, αλλά αποτελούν μια κατώτερη αντανάκλασή τους. Τα στοιχειακά στο έργο τους, το οποίο αφορά στην ανοικοδόμηση, την υλοποίηση, τη διαμόρφωση και τη συντήρηση ολόκληρου του «φυσικού πεδίου» ύπαρξης, καθοδηγούνται από τους Αρχαγγέλους και τους Αγγέλους.
Πρόκειται για μορφές ύπαρξης οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «δημιούργημα του δημιουργήματος», καθώς συνιστούν ενεργειακά εργαλεία, τα οποία δομήθηκαν από το αγγελικό βασίλειο. Ως «τεχνητές» οντότητες, συνεπώς, στερούνται εκείνης της πνευματικής αρχής που ενυπάρχει, για παράδειγμα, στον άνθρωπο και την οποία οι εσωτερικές παραδόσεις αναφέρουν ως «πνευματικό σπινθήρα». Ωστόσο, τους έχει δοθεί η δυνατότητα να αποκτήσουν αυτόν τον πνευματικό σπινθήρα, μοχθώντας και μαθητεύοντας δίπλα στον άνθρωπο, ο οποίος έχει, για αυτόν το λόγο, τεράστια ευθύνη. Παραδοσιακά, τα στοιχειακά όντα τα οποία έχουν αποκτήσει αυτόν τον πνευματικό σπινθήρα αναφέρονται ως «στοιχειακοί βασιλιάδες» και αποτελούν ένα είδος γέφυρας με τον κόσμο των ανθρώπων, αλλά και καθοδηγητές των υπόλοιπων στοιχειακών. Τα στοιχειακά είναι άφθαρτα και η ζωή τους δεν διέπεται από τους κύκλους γέννησης και θανάτου που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά διαρκεί όσο και η ίδια η Εξέλιξη. Όταν, για παράδειγμα, ένα άνθος, ένα δέντρο ή οτιδήποτε άλλο με το οποίο συσχετίζονται πεθαίνει, εκείνα εξακολουθούν να ζουν, έστω και αν δεν φαίνονται πουθενά, συνεχίζοντας αλλού το έργο της δημιουργίας.
Συνδέονται με κάθε μορφή ύπαρξης επάνω στη Γη, συμπεριλαμβανομένων των βουνών, των ποταμών, των

Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στα βάθη των αιώνων

 

«Το άστρο της αληθινής αγάπης του κόσμου, δεν αποτελεί το έπαθλο κάποιας ανθρώπινης αλαζονικής κατάκτησης, ούτε απόδειξη οποιασδήποτε μεταφυσικής πίστης. Το μαγικό του φως αποκαλύπτεται, έτσι αυθόρμητα, μόνο σε εκείνους που έταξαν σκοπό της ζωής τους, να το λευτερώσουν από τη σκλαβιά της φυλακής της ανθρώπινης ύπαρξής τους. Το μαγικό αστέρι των Χριστουγέννων είναι πάντα εκεί και μας περιμένει μόνο αν το ψάχνουμε ζητώντας, αλλά και δίνοντας, αγάπη ειρήνη και δικαιοσύνη. Αν το αναζητήσουμε θα μας περιμένει εκεί κάθε παραμονή Χριστουγέννων».

Από το βιβλίο των Στράτου Θεοδοσίου και Μάνου Δανέζη, «Στα ίχνη του Ι.Χ.Θ.Υ.Σ», Εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 2000

 

Τα Χριστούγεννα δεν είναι αυτά που ξέρετε. Τρεις αιώνες μετά τη γέννηση του Χριστού ορίσθηκαν χρονολογικά ο ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η γέννηση του Χριστού. Οι ιστορικές πηγές υποδεικνύουν ότι ο εορτασμός των Χριστουγέννων άρχισε να τηρείται στη Ρώμη γύρω στο 335 μ.Χ., αν και κάποιοι ερευνητές, βασιζόμενοι σε αρχαίους ύμνους με χριστουγεννιάτικη θεματολογία, θεωρούν ότι τα πρώτα βήματα που οδήγησαν στον εορτασμό αυτό έγιναν μέσα στον 3ο αιώνα. Η παράδοση θεωρεί ότι η αρχαιότερη ομιλία για τη γιορτή των Χριστουγέννων εκφωνήθηκε από τον Μέγα Βασίλειο στην Καππαδοκία το έτος 376 μ.Χ.  Ποιοι είναι λοιπόν οι Μύθοι των Χριστουγέννων;

 

ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΤΕΛΕΤΩΝ

Μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού, οι γιορτές και οι τελετές των προηγούμενων θρησκειών όχι μόνο δεν σταμάτησαν αλλά σε μερικές περιπτώσεις ενισχύθηκαν. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, συνηθισμένοι και εθισμένοι στο διονυσιακό πνεύμα, ανέμεναν τις χρονικές περιόδους αυτών των εορτών για να τις τιμήσουν δεόντως. Μια από τις πλέον σημαντικές γιορτές ήταν η ρωμαϊκή γιορτή των Καλενδών, που ξεκινούσε στις 25 Δεκεμβρίου και κρατούσε έως στις 7 Ιανουαρίου. Στο διάστημα αυτό, λαός και εξουσία τελούσαν ένα ατέλειωτο ξεφάντωμα που περιελάμβανε κρασοκατανύξεις, φαγοπότια, πανηγύρια, θεατρικές παραστάσεις και κάθε είδους δημόσια θεάματα. Οι πολίτες συνήθιζαν να στολίζουν σπίτια και καταστήματα, να παίζουν τυχερά παιχνίδια, να μεταμφιέζονται, να τραγουδούν και να χορεύουν.

Ο χριστιανισμός,  προσπάθησε πολύ να δώσει ένα τέλος στις κρατούντες παγανιστικές γιορτές. Κλήθηκε με τον τρόπο του να συμβάλει ως αναμορφωτικός και ενοποιητικός παράγοντας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, προσπαθώντας να ακυρώσει το περιεχόμενο των ειδωλολατρικών εθίμων που ήταν δημοφιλή τότε, μετατρέποντας το περιεχόμενό τους σε χριστιανικό. Δεν ήταν όμως εύκολο να ξεριζώσει και να βάλει φραγμό σε συνήθειες αιώνων. Μία από τις πρώτες ενέργειες του χριστιανικού κράτους ήταν να απαγορεύσει τις διονυσιακές γιορτές του Δωδεκαήμερου των Καλενδών. Το να καταργήσει όλες τις προϋπάρχουσες γιορτές με κύρια και προεξέχοντα αυτή της περιόδου των Καλενδών σήμαινε βαθιά ρήξη με το κατεστημένο και ιδιαίτερα με το λαό.

Έτσι ξεκίνησε μια σειρά από διαφωτιστικές, προπαγανδιστικές έως και καταδικαστικές ενέργειες που θα έφερναν σχετικά αποτελέσματα. Οι τότε ρήτορες της εκκλησίας χαρακτήριζαν τις γιορτές «έργα του διαβόλου» και των «κακοποιών πνευμάτων». Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος τις  κατακεραύνωνε και  προέτρεπε τους χριστιανούς να απέχουν από αυτές. «Τίποτε δεν είναι εχθρικότερο προς το πνεύμα του χριστιανισμού, όσο τα συμβαίνοντα κατά τις νύχτες εκείνες», διακήρυττε. Η «Εν Τρούλλω» ή «Πενθέκτη» Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, καταδικάζει τον εορτασμό των Καλενδών, των Βρουμαλίων, των Ανθεστηρίων, καθώς και τις Διονυσιακές Πομπές και τις μεταμφιέσεις.  Ο χριστιανισμός στάθηκε αμείλικτος απέναντι  στις γιορτές των Καλενδών, όπως επίσης  και  σε κάθε υπόλειμμα διονυσιακής τελετής. Ο λαός όμως επέμενε, έστω και κάπως περιορισμένα, να γιορτάζει, μη λογαριάζοντας τις συνέπειες και καταδίκες
Έτσι η εορτή της γέννησης του Χρίστου στήθηκε στην περίοδο της γιορτής των Καλενδών για να περιορίσει την αρχή της οργιαστικής περιόδου και να βάλει φραγμό στις ειδωλολατρικές συνήθειες. Όσο όμως η βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν στην ακμή της, οι παλιές συνήθειες συνέχιζαν να τηρούνται, μάλιστα τις μέρες των  Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων, με τον πιο έντονο τρόπο. Ο κόσμος έξαλλος ξεχύνονταν στις πλατείες και στους δρόμους τραγουδώντας και χορεύοντας, αδιαφορώντας για τις προτροπές της εκκλησίας. Όταν άρχισε να ξεπέφτει η Βυζαντινή αυτοκρατορία, τότε μόνο άρχισαν να  εκφυλίζονται και οι ειδωλολατρικές αυτές γιορτές…

HAPPY BIRTHDAY JESUS!

Η γέννηση του Ιησού τοποθετείται γύρω στο 7 ή 6 π.Χ. ή μεταξύ του 4 ως 1 π.Χ. Αυτό συμβαίνει καθώς το σημερινό ημερολόγιο, στηρίζεται βασικά στους υπολογισμούς του μοναχού και αστρονόμου Διονυσίου του Μικρού, που κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ. καθόρισε με τα τότε υπάρχοντα δεδομένα, το έτος 754 από κτίσεως Ρώμης ως το χρόνο της γέννησης του Ιησού, αντί του έτους 747 όπως θα έπρεπε με τα σημερινά δεδομένα. Αυτό σημαίνει πως, αν σήμερα ήταν δυνατό να γίνει επανακαθορισμός του παγκόσμιου ημερολογίου, η αρχή του χριστιανικού ημερολογίου θα βρισκόταν επτά περίπου χρόνια νωρίτερα. Τη στιγμή αυτή, συμβαίνει το παράδοξο να θεωρούμε ότι εξαιτίας των λανθασμένων υπολογισμών, η γέννηση του Ιησού να τοποθετείται σε χρόνια προ Χριστού. Η ακριβής χρονολόγηση της ζωής του Ιησού είναι αδύνατη, αφού οι υπάρχουσες μαρτυρίες που προέρχονται από την Καινή Διαθήκηχαρακτηρίζονται από χρονολογική ασάφεια και επίσης το αφετηριακό 1 μ.Χ. δεν εναρμονίζεται επακριβώς με τα γενικότερα ιστορικά δεδομένα των χρόνων εκείνων. Για την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού δεν γίνεται καμιά αναφορά στην Καινή Διαθήκη, αλλά και κανείς από τους Αποστόλους δεν μιλά για την 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα γενεθλίων.

Για κάποιους ερευνητές, τις πρώτες αναφορές περί εορτασμού της γέννησης του Ιησού –αρχικά στις 6 Ιανουαρίου– τις συναντάμε στα κείμενα του Πάπα Τελεσφόρου 125-136 μ.Χ., στοιχεία που από άλλους δεν θεωρούνται αυθεντικά, αλλά παρεμβολές που έγιναν σε μετέπειτα χρόνο.  Σύμφωνα με τα γραφόμενα στην Καινή Διαθήκη, τόσο ο Χριστός όσο και οι μαθητές του δεν γιόρταζαν γενέθλια. Ο ίδιος ζήτησε από τους μαθητές του να γιορτάζουν την ανάμνηση του θανάτου του. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι υπήρχε  κάπου  συγκεκριμένη εντολή ή απαγόρευση του εορτασμού των γενεθλίων, οι Ιουδαίοι της συγκεκριμένης περιόδου απέρριπταν αυτόν τον εορτασμό, θεωρώντας τον παγανιστική συνήθεια. Παρόμοια στάση ακολούθησαν και οι Χριστιανοί στους δύο πρώτους αιώνες της χριστιανικής εκκλησίας Όσο κι αν προκαλεί έκπληξη σήμερα, τα Χριστούγεννα δεν γιορτάζονταν στην πρώτη Εκκλησία.

Ο Ωριγένης θεωρεί ότι στην Βίβλο μόνο εκείνοι που δεν αναγεννήθηκαν (που δεν έγιναν Χριστιανοί) τηρούν τέτοιους εορτασμούς. Ο Άγιος Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός επίσης, δεν εμφανίζουν τη Γιορτή της Γέννησης στους καταλόγους τους με τους χριστιανικούς εορτασμούς. Γεγονός είναι πως δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός. Από υπολογισμούς θεωρείται ως πιθανή χρονική περίοδος μεταξύ του 6 – 2 π.X. Η ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα γέννησης του Χριστού, αναφέρεται για πρώτη φορά από τον επίσκοπο Ρώμης, Ιππόλυτο, το έτος 235 μ.Χ. και μόλις το 336 μ.Χ. εμφανίζονται για πρώτη φορά στο Ρωμαϊκό ημερολόγιο. Η επιλογή της 25ης Δεκεμβρίου έγινε από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.Χ. αιώνα μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά της επί αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου απογραφής, και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων, επειδή η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπιπτε με τα ειδωλολατρικά τελετουργικά για το Χειμερινό Ηλιοστάσιο ή την Επιστροφή του Ήλιου. Επίσης, στα αρχεία της Εκκλησίας της Ρώμης φέρεται να υπήρχε έγγραφο του Ιωσήπου που έδειχνε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε την 9η του μήνα Σαπέτ, που αντιστοιχεί στην 25η Δεκεμβρίου. Το ευαγγελικό στοιχείο που λήφθηκε υπόψη είναι η φράση από το κατ’ Ιωάννη κεφ. γ’ εδαφ. 30: «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι».

25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ: Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΚΑΤΑΝΙΚΗΤΟΥ ΘΕΟΥ ΉΛΙΟΥ, ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΙΘΡΑ!

Στη Ρώμη το καλαντάρι των Φιλοκαλίων (354 μ.Χ.) περιλαμβάνει στην ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου, απέναντι από την παγανιστική «Natalis invicti», δηλαδή «γέννηση του ακατανίκητου (ήλιου)», την φράση «VIII kaalitan nattis Christus in Bethleem Iudea». Τον καιρό του Αγίου Αυγουστίνου η ημερομηνία της Γιορτής της Γέννησης είχε καθοριστεί, πάντως ο Αυγουστίνος την παραλείπει από τον κατάλογό του με τις σημαντικές χριστιανικές επετείους. Θεωρείται ότι θεμελιώδη σχέση με την επικράτηση αυτής της ημερομηνίας δεν είχε το χειρόγραφο του Ιωσήπου, αλλά  η ανταγωνίστρια του Χριστιανισμού λατρεία του Ήλιου με  τη γιορτή του «Dies Natalis Solis Invicti», όπως ήταν ο πλήρης τίτλος της (ημέρα γέννησης του ακατανίκητου Ήλιου).

Στον καθορισμό της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας εορτασμού συντέλεσαν προφανώς η μεγάλη εθνική εορτή του «ακατανίκητου» θεού Ήλιου και ο εορτασμός των γενεθλίων του Μίθρα, που ήταν διαδεδομένη σε όλη την επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο εορτασμός αυτής της ημέρας ως ημέρας γέννησης του Χριστού επηρεάστηκε από τις παγανιστικές γιορτές που τηρούνταν εκείνον τον καιρό, όπως τα Σατουρνάλια και τα Μπρουμάλια, που τηρούνταν τις τελευταίες μέρες του Δεκεμβρίου σε ανάμνηση της χρυσής εποχής ελευθερίας και ισότητας, και προς τιμήν του ήλιου, ο οποίος κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο ξαναγεννιέται και αρχίζει τη νικηφόρα πορεία του. Αυτό το φυσικό φαινόμενο θεωρούνταν κατάλληλο σύμβολο της εμφάνισης του Ήλιου της Δικαιοσύνης, που διέλυε τη μακρά νύχτα της αμαρτίας και των σφαλμάτων. Για τον ίδιο λόγο το θερινό ηλιοστάσιο (24 Ιουνίου) επιλέχθηκε αργότερα για τη γιορτή του Ιωάννη του Βαπτιστή, ως της καταλληλότερης υπενθύμισης την δικής του χαμηλής αυτο-εκτίμησης ότι θα έπρεπε να μειώνεται, ενώ ο Χριστός θα έπρεπε να αυξάνεται. Έκτοτε ο Χριστός όφειλε να είναι ο Ήλιος, ο δίδων το φως εις τον κόσμο.

Στις προθέσεις του Πάπα Ιουλίου Α΄ ήταν να αντικατασταθεί ο ειδωλολατρικός εορτασμός από το Χριστιανικό. Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τον εορτασμό των Θεοφανίων. Μετέπειτα το έθιμο μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανότατα  από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού, αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή. Το 529 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός απαγόρευσε την εργασία και τα δημόσια έργα κατά τη διάρκεια των εορτών των Χριστουγέννων και ανακήρυξε δημόσια αργία. Ως το 1100, καθώς είχε επεκταθεί η δράση των χριστιανών ιεραποστολών στις παγανιστικές ευρωπαϊκές φυλές, σχεδόν όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί γιόρταζαν τα Χριστούγεννα.

Εντούτοις, αργότερα, εξαιτίας της μεταρρύθμισης, απαγορεύτηκε ή περιορίστηκε κατά περιόδους η τήρησή του εορτασμού τους σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική, καθώς θεωρούνταν ότι περιλάμβανε σε μεγάλο βαθμό ειδωλολατρικά στοιχεία.

Για την προέλευση του πληθυντικού (Χριστούγεννα) υποστηρίζονται δύο απόψεις. Η μία που τα συνδέει με μια αρχαία συνήθεια που είχε εφαρμοστεί από τον 5ο, περίπου, π.Χ. αιώνα στην ιουδαϊκή εορτή των Πουρείμ («Γι’ αυτό, ονόμασαν τις ημέρες αυτές Πουρείμ, από το όνομα Πουρ», Εσθ. 9:26). Κατά τη δεύτερη άποψη ο πληθυντικός προέρχεται κατ’ αντιστοιχία προς την ονομασία των αρχαίων ελληνικών και ρωμαϊκών εορτών, όπως τα Μπρουμάλια και τα Σατουρνάλια. Το 1752, αφαιρέθηκαν 11 ημέρες από το έτος, όταν έγινε η αλλαγή από το Ιουλιανό στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Κατά συνέπεια, η ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου μετακινήθηκε κατά 11 ημέρες. Κάποια τμήματα της Χριστιανικής εκκλησίας, οι λεγόμενοι παλαιοημερολογίτες, γιορτάζουν ακόμα και σήμερα τα Χριστούγεννα στις 7 Ιανουαρίου (25 Δεκεμβρίου με το Ιουλιανό ημερολόγιο). Πολλά θεολογικά επιχειρήματα προβλήθηκαν υποστηρίζοντας ή αντικρούοντας την ημερομηνία αυτή. Η 25η Δεκεμβρίου είχε ως αποτέλεσμα να θεσπίσει και την ανταλλαγή δώρων κατά τα Χριστούγεννα, συνήθεια που ήρθε από τις Ρωμαϊκές Καλένδες, εξ’ ου  και η ονομασία «Κάλαντα».

Στις σκανδιναβικές χώρες στο τέλος του έτους προστέθηκε και μία άλλη γιορτή, του Αγίου Νικολάου-Σάντα Κλάους, που είναι ο άγιος των παιδιών και γιορτάζεται μεν την 6η Δεκεμβρίου, πλην είναι ο άγιος που πολιτογραφήθηκε ως ο άγιος των χριστουγεννιάτικων δώρων.

Το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου δένδρου έχει τις ρίζες του στην αρχαία Αίγυπτο. ο Άγιος Βονιφάτιος, θέλοντας να αντικαταστήσει την ιερότητα που απέδιδαν οι ειδωλολάτρες στη δρυ, εντάσσει για πρώτη φορά το χριστουγεννιάτικο δέντρο στους ναούς του χριστιανικού κόσμου στη Γερμανία του 8ο αιώνα. Έως και τον 16ο αιώνα το δένδρο απαντάται μόνο στους ναούς, ενώ αργότερα μπαίνει και στολίζεται στα σπίτια των χριστιανών. Τα αναμμένα κεράκια στο δέντρο του σπιτιού του, λέγεται πως πρώτος τοποθέτησε ο Μαρτίνος Λούθηρος πολύ αργότερα. Στην Αγγλία, το φωτισμένο με κεράκια δέντρο, ήρθε επί βασίλισσας Βικτορίας. Ο πρίγκιπας Αλβέρτος υπήρξε ο πρώτος που οργάνωσε ένα φωτισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο για την βασιλική οικογένεια και το προσωπικό των ανακτόρων του Μπάκιγχαμ. Το 1833 το χριστουγεννιάτικο δέντρο φτάνει και στην Ελλάδα. Το πρώτο δέντρο φώτισε τα ανάκτορα του Όθωνα στο Ναύπλιο. Η εμπορική εκμετάλλευση των Χριστουγέννων σε πολλές χώρες πήρε γιγαντιαίες διαστάσεις. Ο καρδινάλιος Σπέλμαν είπε κάποτε: «Το κουδούνισμα των μηχανικών ταμείων σκεπάζει το μήνυμα της ειρήνης και της καλής θέλησης».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ-ΉΛΙΟΥ

Αυτή αναφέρεται στο Θεό Ήλιο, που ξεκινά περίπου το 10.000 χρόνια  π. Χ. Η ιστορία βρίθει από μνημεία και γραφές που απεικονίζουν το σεβασμό και την λατρεία του Ήλιου. Και είναι εύκολο να καταλάβει ο οποιοσδήποτε το γιατί. Κάθε πρωί ο ήλιος ανατέλλει φέρνοντας φως, ζεστασιά και ασφάλεια γλιτώνοντας τον άνθρωπο από το κρύο και τυφλό επικίνδυνο σκοτάδι της νύχτας. Οι πολιτισμοί κατάλαβαν ότι χωρίς αυτόν, τα σπαρτά δεν θα μεγάλωναν και δεν θα υπήρχε ζωή στον πλανήτη.  Η πραγματικότητα αυτή έκανε τον ήλιο το πιο λατρευτό αντικείμενο μέσα στο χρόνο. Επίσης, οι αρχαίοι πολιτισμοί  γνώριζαν πολλά και για τα άστρα.

Η τροχιά των άστρων, τους επέτρεπε να αναγνωρίζουν και να προβλέπουν γεγονότα που συνέβαιναν σε μακριές χρονικές περιόδους, όπως οι πανσέληνοι και οι εκλείψεις. Κατέγραψαν τις αστρικές ομάδες,  αυτό που σήμερα ξέρουμε ως αστερισμούς. Ο σταυρός του ζωδιακού κύκλου, μια από τις παλαιότερες θεμελιώδεις στην ανθρώπινη ιστορία γνώσεις, απεικονίζει τον ήλιο καθώς περνάει από τους 12 αστερισμούς κατά τη διάρκεια του έτους. Επίσης απεικονίζει τους 12 μήνες του χρόνου, τις 4 εποχές, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες. Ο όρος «ζωδιακός» σχετίζεται με τον ανθρωπομορφισμό των αστερισμών ή την προσωποποίηση με φιγούρες ή ζώα. Με άλλα λόγια οι πρώιμοι πολιτισμοί δεν παρακολουθούσαν απλά τον ήλιο και τα αστέρια, τους προσωποποίησαν με περίτεχνους μύθους για τις κινήσεις και τις σχέσεις τους. Ο ήλιος, με τις ζωογόνες και σωτήριες ιδιότητές του, προσωποποιήθηκε σαν εκπρόσωπος του αόρατου δημιουργού ή Θεού. Ο ήλιος του Θεού. Το φως του κόσμου. Ο σωτήρας του ανθρώπινου γένους.

Επίσης, οι 12 αστερισμοί αντιπροσώπευαν τα σημεία της διαδρομής του ήλιου, του Θεού. Και τους δόθηκαν ονόματα, που συνήθως απεικόνιζαν στοιχεία της Φύσης που συνέβαιναν την συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Όπως για παράδειγμα, ο Υδροχόος, ο νεροκουβαλητής, που φέρνει τις ανοιξιάτικες βροχές.  Ο Αιγυπτιακός θεός Ώρος, «Ήλιος» λατρευότανε από το 3000 π. χ.  Ήταν ο ήλιος με ανθρώπινη μορφή και η ζωή του σε μια σειρά αλληγορικών μύθων που περιλαμβάνουν την κίνηση του ήλιου στον ουρανό. Από τα αρχαία Αιγυπτιακά ιερογλυφικά γνωρίζουμε αρκετά για τον ηλιακό αυτόν μεσσία. Για παράδειγμα, ο Ώρος που σημαίνει ήλιος ή φως, είχε έναν εχθρό που ονομαζόταν Σετ. Και ο Σετ ήταν η προσωποποίηση του σκοταδιού ή της νύχτας. Και μιλώντας μεταφορικά, κάθε πρωί ο Ώρος κέρδιζε την μάχη ενάντια στον «Σετ», ενώ το απόγευμα ο «Σετ» νικούσε τον Ώρος και τον έστελνε στον κάτω κόσμο. Έχει σημασία να ξέρουμε ότι η πάλη του σκότους εναντίον του φωτός, του καλού εναντίον του κακού, είναι ένας από τους πιο διαδεδομένους μυθολογικούς δυϊσμούς που υπήρξαν ποτέ και εκδηλώνεται μέχρι σήμερα σε πολλά επίπεδα.

Η μυθική ιστορία του Ώρος περιγράφεται ως εξής: Ο Ώρος γεννήθηκε 25 Δεκέμβρη, από την παρθένο Ίσιδα. Η γέννηση του συνοδεύτηκε από την εμφάνιση ενός άστρου στην ανατολή το οποίο ακολούθησαν τρεις μάγοι για να τον βρουν και να φέρουν δώρα στον νεογέννητο σωτήρα. Στην ηλικία των 12 χρόνων ήταν παιδί-δάσκαλος. Όταν έγινε 30 βαπτίστηκε από κάποιον γνωστό σαν Άναπ και έτσι άρχισε η βασιλεία του. Ο Ώρος είχε 12 μαθητές που ταξίδευαν μαζί του, έκανε θαύματα θεραπεύοντας τους αρρώστους και περπατούσε στο νερό. Ο Ώρος προσφωνούνταν με πολλά ονόματα, όπως «αλήθεια» ή «φως», «ο γιος του θεού», «καλός ποιμένας», «αμνός του θεού» και πολλά άλλα. Αφού προδόθηκε από τον «Τύφων», ο Ώρος σταυρώθηκε, θάφτηκε για 3 μέρες και αναστήθηκε.

«ΗΛΙΑΚΟΙ ΜΕΣΣΙΕΣ»: ΈΝΑ ΜΟΤΙΒΟ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

Αυτά τα χαρακτηριστικά του  Ώρος, ανεξάρτητα αν είναι πρωτότυπα ή όχι, φαίνεται ότι διαπότισαν πολλούς πολιτισμούς. Έτσι για πολλούς ακόμα άλλους θεούς, βρέθηκε ότι υπήρχε η ίδια γενική μυθολογική δομή. Ο «Άττις» στη Φρυγία, γεννήθηκε από την παρθένα «Νάνα» στις 25 Δεκέμβρη. Σταυρώθηκε, Θάφτηκε σε τάφο και μετά από 3 μέρες αναστήθηκε. Ο Κρίσνα στην Ινδία, γεννήθηκε από την παρθένα «Ντεβάκι» με ένα άστρο στην ανατολή να σηματοδοτεί τον ερχομό του, έκανε θαύματα με τους μαθητές του και μετά τον θάνατό του αναστήθηκε. Ο Διόνυσος στην Ελλάδα, γεννήθηκε από την παρθένα Σέμελη στις 25 Δεκέμβρη, ήταν δάσκαλος που ταξίδευε κάνοντας θαύματα, όπως το να μετατρέπει το νερό σε κρασί, προσφωνούνταν σαν «βασιλεύς των βασιλέων, «σωτήρ» και «θείο βρέφος», «το άλφα και το ωμέγα» και πολλά άλλα, μετά το θάνατό του αναστήθηκε. Ο Μίθρα στην Περσία, γεννήθηκε από παρθένο στις 25 Δεκέμβρη. Είχε 12 μαθητές και έκανε θαύματα. Μετά τον θάνατό του θάφτηκε για 3 μέρες και μετά αναστήθηκε. Ονομαζόταν επίσης «η αλήθεια», «το φως» και πολλά άλλα. Ενδιαφέρον έχει το ότι η ιερή μέρα του Μίθρα ήταν η Κυριακή.

Είναι γεγονός ότι, υπάρχουν πολυάριθμοι σωτήρες σε διαφορετικές περιόδους σε όλο τον κόσμο που έχουν τα ίδια γενικά χαρακτηριστικά. Το ερώτημα παραμένει: γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα; Γιατί η γέννηση από παρθένο στις 25 Δεκεμβρίου; Γιατί ο θάνατος για 3 μέρες και η αναπόφευκτη ανάσταση; Γιατί 12 μαθητές ή οπαδοί; Για να το ανακαλύψουμε, ας εξετάσουμε τον πιο πρόσφατο από τους ηλιακούς μεσσίες.

Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου από την παρθένο Μαρία στη Βηθλεέμ. Η γέννησή του αναγγέλθηκε από ένα άστρο στην ανατολή, το οποίο ακολούθησαν 3 μάγοι για να φέρουν δώρα στον νεογέννητο σωτήρα. Ήταν ήδη δάσκαλος στην ηλικία των 12 και στα 30 βαπτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Και ξεκίνησε να κηρύττει. Ο Ιησούς είχε 12 μαθητές με τους οποίους ταξίδευε κι έκανε θαύματα, όπως να θεραπεύει τους αρρώστους, περπάτησε στο νερό, ανάστησε νεκρούς, ήταν γνωστός σαν «βασιλεύς των βασιλέων» και «υιός του θεού», «το φως του κόσμου», «Α και Ω», «ο αμνός του θεού» και πολλά άλλα. Αφού προδόθηκε από τον μαθητή του Ιούδα για 30 αργύρια σταυρώθηκε, ενταφιάστηκε και μετά από 3 μέρες αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς. Κατ’ αρχήν, η γενέθλια ακολουθία είναι τελείως αστρολογική. Το αστέρι ανατολικά είναι ο Σείριος, το φωτεινότερο άστρο στον νυκτερινό ουρανό το οποίο στις 24 Δεκέμβρη ευθυγραμμίζεται με τα 3 φωτεινότερα αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα. Αυτά τα 3 αστέρια εξακολουθούν να ονομάζονται και σήμερα όπως και στην αρχαιότητα.  Οι 3 μάγοι και το φωτεινό άστρο Σείριος δείχνουν την ανατολή της 25ης Δεκέμβρη. Γι αυτό οι 3 μάγοι ακολουθούν το αστέρι στα ανατολικά, με σκοπό να εντοπίσουν την ανατολή, την γέννηση του ήλιου. Η παρθένος Μαρία είναι ο αστερισμός της παρθένου, γνωστός σαν «Virgo», η παρθένος. «Virgo» στα λατινικά σημαίνει παρθένος. Το αρχαίο σύμβολο της παρθένου είναι ένα παραλλαγμένο «Μ». Γι αυτό η Μαρία όπως και οι υπόλοιπες παρθένες μητέρες, όπως η μητέρα του «Άδωνη» «Μύρρα», ή η μητέρα του Βούδα «Μάγια», αρχίζουν από «M». Η παρθένος αναφερόταν συχνά ως ο «οίκος του άρτου» και απεικονίζονταν σαν μια παρθένα που κρατούσε ένα δεμάτι σιτάρι. Ο οίκος του άρτου και το σύμβολό του το σιτάρι, συμβολίζουν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, τους μήνες του θερισμού.  Βηθλεέμ επίσης κυριολεκτικά σημαίνει «οίκος του άρτου»,  γι’ αυτό η Βηθλεέμ παραπέμπει στον αστερισμό της Παρθένου –ένα σημείο στον Ουρανό, όχι στη Γη.

 

25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΉΛΙΟΥ

Υπάρχει και ένα άλλο ενδιαφέρον φαινόμενο που λαμβάνει χώρα γύρω στις 25 Δεκέμβρη, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Από το Θερινό στο χειμερινό Ηλιοστάσιο, οι μέρες μικραίνουν και γίνονται πιο κρύες και από την πλευρά του βόρειου ημισφαιρίου ο ήλιος φαίνεται να κινείται νότια και να γίνεται μικρότερος και αδύναμος. Οι μέρες μικραίνουν και το τέλος της σοδειάς έρχεται, όσο πλησιάζουμε, το χειμερινό Ηλιοστάσιο συμβολίζοντας τον θάνατο για τους αρχαίους. Ήταν ο θάνατος του ήλιου. Και μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου ο θάνατος του ήλιου είναι πλήρως ορατός. Ο ήλιος που ταξίδευε νότια για 6 μήνες φτάνει στο χαμηλότερο σημείο του στον ουρανό. Εδώ συμβαίνει κάτι παράξενο, ο ήλιος σταματάει να κινείται νότια, έτσι φαίνεται για τρεις μέρες και σε αυτή την τριήμερη παύση, ο ήλιος βρίσκεται πλησιέστερα στον σταυρό του νότου, στον αστερισμό «crux».

Και μετά από αυτό το χρονικό διάστημα, στις 25 Δεκεμβρίου, ο ήλιος κινείται μία μοίρα, αυτή την φορά βόρεια, προμηνύοντας μεγαλύτερες μέρες, ζεστασιά και ζωντάνια. Και γι αυτό ειπώθηκε : Ο ήλιος πέθανε στον σταυρό, ήταν νεκρός για 3 μέρες για να αναστηθεί ξανά. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς και οι υπόλοιποι θεοί-ήλιοι έχουν κοινό σημείο την σταύρωση, το θάνατο για 3 μέρες και την πεποίθηση της ανάστασης. Είναι η μεταβατική περίοδος του ήλιου πριν αλλάξει την κατεύθυνσή του πίσω προς το βόρειο ημισφαίριο, φέρνοντας την άνοιξη άρα και την σωτηρία. Ωστόσο, δεν γιόρταζαν την ανάσταση μέχρι την Εαρινή ισημερία ή αλλιώς Πάσχα. Αυτό γίνεται επειδή κατά την διάρκεια της εαρινής ισημερίας ο ήλιος επίσημα υπερνικά το «κακό σκοτάδι» καθώς η μέρα γίνεται μεγαλύτερη σε διάρκεια από την νύχτα και οι αναζωογονητικές συνθήκες της άνοιξης εμφανίζονται.

Τέλος, ο πιο προφανής αστρολογικός συμβολισμός γύρω από τον Ιησού αφορά τους 12 μαθητές του. Είναι οι 12 αστερισμοί του ζωδιακού κύκλου στους οποίους ο Ιησούς, ως ήλιος, ταξιδεύει μαζί τους. Για την ακρίβεια ο αριθμός 12 ξεχειλίζει στη Βίβλο. Τα βιβλικά κείμενα έχουν περισσότερη σχέση με την αστρολογία από οτιδήποτε άλλο. Γυρνώντας πίσω στον σταυρό του ζωδιακού κύκλου, η απεικόνιση της ζωής του ήλιου δεν είναι απλά μια καλλιτεχνική έκφραση ή εργαλείο παρακολούθησης της κίνησής του ήλιου, είναι επίσης ένα πολυχρησιμοποιημένο παγανιστικό θρησκευτικό σύμβολο. Ο σταυρός δεν είναι αποκλειστικά χριστιανικό σύμβολο, είναι η παγανιστική προσαρμογή του ζωδιακού σταυρού. Γι αυτό ο Ιησούς στη πρώιμη θρησκευτική τέχνη απεικονίζεται με το κεφάλι του στον σταυρό. Γιατί ο Ιησούς είναι ο ήλιος. Ο υιός του Θεού, το φως του κόσμου, ο ανατέλλων σωτήρας που θα έλθει ξανά όπως κάνει κάθε πρωί με την δόξα του θεού που πολεμά ενάντια στα έργα του σκότους, καθώς γεννιέται ξανά κάθε πρωί και φαίνεται καθώς έρχεται μέσα από τα σύννεφα, ψηλά στο στερέωμα με το στέμμα του από αγκάθια ή ηλιαχτίδες…

'Άρθρο του Μπάμπη Ιμβρίδη, στο zenithmag.wordpress.com

Όσον αφορά τον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς, ενδιαφέρον παρουσιάζει το άρθρο του Γιώργου Τσαγκρίνου, από το περιοδικό «Ιχώρ (2003 )»ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΩΝ, ΜΙΑ ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ».

Η αρχιχρονιά, ή Πρωτοχρονιά, όπως έχουμε περισσότερο συνηθίσει να την λέμε, είναι μια από τις πιό αγαπημένες γιορτές των Ελλήνων, αλλά και ολόκληρης σχεδόν της ανθρωπότητας. Έχει καθιερωθεί στους περισσότερους λαούς του κόσμου να γιορτάζουν σαν πρωτοχρονιά την 1^η Ιανουαρίου και είναι γεγονός πλέον η ύπαρξη δορυφορικών εκπομπών από όλες τις χώρες προς όλες τις χώρες της γης, για μια όσο το δυνατόν πιο «συντονισμένη» αλλαγή του χρόνου, παρ' όλη τη διαφορά της ώρας.

Από την Αυστραλία και την Ιαπωνία μέχρι τη Βρετανία και την
Ισλανδία, έως τις χώρες της Μεσογείου, οι άνθρωποι γιορτάζουν με
χαρά και πανηγυρισμούς την Πρωτοχρονιά, ίσως γιατί κάθε νέος χρόνος φέρνει μαζί του την ελπίδα για καλύτερες μέρες.

Η 1η Ιανουαρίου καθιερώθηκε σαν ημέρα της πρώτης του χρόνου από τους Ρωμαίους το 153 π.Χ. Στο Βυζάντιο η 1η Ιανουαρίου υιοθετήθηκε και καθιερώθηκε σαν ημέρα πρωτοχρονιάς το 1000 μ.Χ.

Πριν από το 153 π.Χ., σαν πρώτη του έτους ημέρα, εορταζόταν η 1^η Μαρτίου, ενώ σε άλλες περιοχές του τότε γνωστού κόσμου η πρώτη ή η ενδέκατη Σεπτεμβρίου, αλλά και η πρώτη νουμηνία (αρχή της νέας Σελήνης) μετά το θερινό ηλιοστάσιο (21η Ιουνίου), όπως συνέβαινε στο αττικό σεληνιακό ημερολόγιο ή η πρώτη νουμηνία μετά την φθινοπωρινή ισημερία, όπως ίσχυε στο μακεδονικό ημερολόγιο. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα κάτι που συνήθως διαφεύγει της προσοχής μας. Εάν η πρώτη Μαρτίου εκληφθεί σαν η πρώτη ημέρα του χρόνου, τότε δικαιολογείται και μιας άλλη μορφής αρίθμηση των μηνών του έτους, σύμφωνα με την οποία ο Σεπτέμβριος, ο Οκτώβριος, ο
Νοέμβριος και ο Δεκέμβριος είναι ανιστοίχως ο έβδομος (επτά-
Σεπτέμβριος), ο όγδοος (οκτώ-Οκτώβριος) ο ένατος (εννέα-Νοέμβριος] και ο δέκατος (δέκα-Δεκέμβριος) μήνας του χρόνου.

Ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος είναι ο 11ος και 12ος μήνας αντιστοίχως του έτους σε αυτήν την περίπτωση. Κατανοούμε ότι μέσα από μια εσωτερική μυστική παράδοση όπου ο Μάρτιος είναι ο μήνας της εαρινής ισημερίας, όπου έχουμε ίση ημέρα – ίση νύκτα, ίσο φως – ίσο σκοτάδι και αρχίζει κατόπιν μια σταδιακή αύξηση του φωτός εις βάρος του σκότους μυημένοι των ιερατείων «περνούν» το συμβολισμό της σύλληψης του εμβρύου του θεού του φωτός ή σε άλλο κωδικοποιημένο συμβολισμό την ανάσταση το Θεού.

Γι' αυτό άλλωστε στην πρώτη περίπτωση από, την 25η Μαρτίου (περίοδος εαρινής ισημερίας) έως την 25η Δεκεμβρίου, ημέρα γέννησης του Χριστού, παρέρχεται χρόνος εννέα μηνών ακριβώς. Το σημαντικότερο, που πρέπει όμως να προσέξουμε εδώ, είναι η καλά κρυμμένη και κωδικοποιημένη σημασία των ημερομηνιών που λαμβάνονται σαν Πρωτοχρονιές. Ενώ λογικά η μετά την γέννηση του Χριστού χρονολόγηση θα έπρεπε να ξεκινά από την 25η Δεκεμβρίου που είναι το σημείο αντιστροφής της χρονολόγησης, όλως περιέργως, ξεκινά μια εβδομάδα αργότερα, την πρώτη Ιανουαρίου, που είναι η πρώτη ενός μηνός, αφιερωμένου στον αγαπημένο Θεό των Ρωμαίων Ιανό, το θεό των θεών, όπως τον αποκαλούσαν. Ο χριστιανικός κόσμος θεωρεί σαν πρώτη ημέρα του χρόνου την πρώτη Ιανουαρίου επειδή αυτή ήταν όπως λέγεται η
ημέρα της περιτομής του Ιησού.

Ο Γ.Ζ. Κωσταντινίδης γράφει στο λεξικά του της Αγίας Γραφής: «Παρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας η περιτομή του Ιησού Χριστού εορτάζεται μετά οκτώ ημέρας από τα Χριστούγεννα, ήτοι την 1ην Ιανουαρίου». Στο Λουκά διαβάζουμε
επίσης: «Όταν συμπληρώθηκαν οκτώ μέρες, έκαναν στο παιδί περιτομήκαι του έδωσαν το όνομα Ιησούς». Γνωστά σε κάποιους από μας ίσως είναι και κάποια θρακομακεδονικά κάλαντα που ξεκινούν ως εξής: «Πρωτοχρονιά του χρόνου αρχή η του Χριστού περιτομή και η μνήμη του Αγίου του Μεγάλου Βασιλείου».

Προκύπτει όμως αμέσως ένα μεγάλο ερώτημα: Αφού η 1η Ιανουαρίου καθιερώθηκε σαν Πρωτοχρονιά το 153 π.Χ., πώς είναι δυνατόν να συνέπεσε με τόση ακρίβεια ώστε 153 χρόνια αργότερα ο Χριστός να γεννιέται την 25η Δεκεμβρίου (ημέρα γέννησης και του Μίθρα), ώστε να μεσολαβούν ακριβώς 8 ημέρες μέχρι την περιτομή του, την 1^ηΙανουαρίου; Μια θεία χριστιανοκεντρική διαδικασία ελάμβανε υπόψη της ένα παγανιστικό ημερολόγιο, τους Εβραίους, οι οποίοι ακολουθούσαν άλλη ημερολογιακή διαδικασία;

Και κάτι ακόμη: Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι η αρχή της ισχύουσας
χρονολόγησης, αλλά και η Πρωτοχρονιά μεχρι τις μέρες μας έχει
καθιερωθεί εξαιτίας της εβραϊκής περιτομής του Χριστού και όχι
εξαιτίας της γέννησής του; Αλλά και στην Πάτμο, ένα από τα σημαντικά κέντρα του χριστιανισμού, γιατί εορτάζεται η Πρωτοχρονιά το Σεπτέμβριο και αποκαλείται Πρωτοσεπτεμβρία;

http://mythagogia.blogspot.gr/

Τα Μέταλλα...

Φίλτατε, αμύητε και μονίμως διστακτικέ (κατρουλιάρη) φίλε Θανάση, ξέρω ότι σε παράτησα για πάνω από 2,5 χρόνια μόνο σου, να αναζητάς την Αλήθεια που μόνο τα αφελή Τεκτονικά μου κείμενα μπορούν να σου προσφέρουν. Τι να κάνουμε όμως, βλέπεις η κρίση χτύπησε αλύπητα κι εμάς τους Μασόνους, ακόμα κι αν κάποιες φυλλάδες σου λένε ότι εμείς την προκαλέσαμε και τη διαχειριζόμαστε.

Δεν έχω πια το πνευματικό σφρίγος να σε κατακλύζω με ένα ορυμαγδό πονημάτων, Θανάση μου, αλλά που και που θα κάνω μια προσπάθεια να σε ενημερώνω για την Τεκτονική θεώρηση κάποιων πραγμάτων, ώστε να μη μένεις παραπονεμένος. Ο κυριότερος λόγος που σταμάτησα να ασχολούμαι με το φτωχό αυτό μπλογκ είναι ότι δεν επιθυμώ να μπαίνω στα χωράφια των Τυπικών και της τελετουργίας των εργασιών μας, γιατί αυτή η εμπειρία ανήκει μόνο σε αυτούς που ξεπέρασαν τις προκαταλήψεις τους και «έκρουσαν ατάκτως» τη θύρα του Ναού της Σκέψεως.

Νομίζω λοιπόν ότι δεν θα παραβιάσω κάποιο μυστικό της Αδελφότητάς μας, αν σου αναφέρω μία φράση από το Τυπικό του ανοίγματος των εργασιών, όπου ο Σεβάσμιος λέει στο πλήρωμα της Στοάς ότι «…αφήσαμε τα μέταλλα προ της θύρας του Ναού …. και τα βλέμματά μας ας στραφούν προς το Φως».

Γι αυτά τα μέταλλα θέλω να σου μιλήσω Θανάση μου, δηλαδή για όλα αυτά που ο Τέκτων οφείλει να αφήσει «προ της θύρας του Ναού» για όσο διάστημα διαρκούν οι εργασίες της Στοάς, αλλά και

για όσο διάστημα μπορεί να το καταφέρει ο ίδιος, στην προσωπική του ζωή.

Πότε ένας άνθρωπος γίνεται Τέκτων;

 

• Όταν μπορεί να δει πέρα από τους λόφους, τα ποτάμια, και τον μακρινό ορίζονται με μια βαθιά αίσθηση της προσωπικής μικρότητας του μέσα στο τεράστιο σχήμα των πραγμάτων και παρ΄όλα αυτά να έχει πίστη, ελπίδα, κουράγιο που είναι η ρίζα κάθε αρετής.
• Όταν γνωρίζει πως μέσα στο βάθος της καρδιάς του κάθε ανθρώπου βρίσκεται τόσο  η ευγένεια όσο και η δειλία, τόσο το θείο όσο και το δαιμονικό, έτσι μοναχικό όπως αυτός και προσπαθεί να γνωρίσει, να συγχωρέσει και να αγαπήσει τον συνάνθρωπο δίπλα του.
• Όταν γνωρίζει πώς να συναδελφώνεται με τον κάθε άνθρωπο στην ποινή του, ακόμα και στην ενοχή του, γνωρίζοντας ότι κάθε άνθρωπος δίνει μια τεράστια μάχη με χιλιάδες προβλήματα.
• Όταν ξέρει πώς να κάνει φίλους και να τους κρατά.
• Όταν αγαπάει τα λουλούδια, και μπορεί να ακολουθήσει τα πουλιά χωρίς κανένα όπλο και δοκιμάζει το ρίγος μιας αρχαίας και ξεχασμένης χαράς, όταν μπορεί να δει το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού.
• Όταν μπορεί να είναι ευτυχισμένος και πλούσιος μέσα από ηθικές αρχές που ακολουθεί ακόμα κι αν κάνει τις πιο άχαρες δουλειές με την μεγαλύτερη κούραση.
• Όταν τα δέντρα που στεφανώθηκαν με αστέρια, και η λάμψη του ήλιου μέσα στο νερό που τρέχει, τον αγγίζουν σαν μια σκέψη πολύ αγαπητή και πεθαμένη εδώ και χρόνους πολλούς.
• Όταν καμιά φωνή αγωνίας δεν φτάνει μάταια στα αυτιά του και κανένα χέρι που ψάχνει την βοήθεια του δεν μένει χωρίς απάντηση.
• Όταν βρίσκει το καλό σε κάθε πίστη και βοηθάει τον άνθρωπο να αφαιρέσει άχρηστες όψεις του θεϊκού και να δει μέσα στην ζωή του υπέροχα νοήματα, οποιαδήποτε κι αν είναι το όνομα της πίστης του.
• Όταν μπορεί να παρατηρήσει μια λακκούβα με νερό μέσα στον δρόμο και μπορεί σε αυτή να δει πέρα από το βούρκο και να κοιτάζει το πρόσωπο του πιο δυστυχισμένου ανθρώπου και να βλέπει κάτι πέρα από την αμαρτία και την δυστυχία του.
• Όταν ξέρει πώς να προσεύχεται, πώς να αγαπάει, πώς να ελπίζει.
• Όταν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, στον διπλανό του, στον Θεό, στο χέρι κρατάει ένα σπαθί για τον δαίμονα και στη καρδιά του ένα μικρό τραγούδι, χαρούμενος που ζει χωρίς να φοβάται όμως το θάνατο.
• Αυτός ο άνθρωπος βρήκε το μόνο πραγματικό μυστικό του Τεκτονισμού και μόνος του θα προσπαθήσει να το δώσει δώρο στον κόσμο
• Κείμενο από το «Θησαυρό της Τεκτονικής Σκέψης» (.A Treasury of Masonic Thought) του αδ. Joseph Fort Newton (1880-1950)
  μεταφρ. ΟΥΤΙΣ
http://filotektonvolos.blogspot.gr/

Τα γράμματα Ύψιλον και Έψιλον, και η σχέση τους με τα Ελευσίνια μυστήρια

 

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και Αριστοτέλη τα γράμματα χωρίζονται σε τρείς κατηγορίες:   

Α) Ήχοι και εικόνες που οφείλονται στο φυσικό ανθρώπινο περιβάλλον, γεωγραφικός και φυσικός χώρος ( κλίμα - χλωρίδα - πανίδα).
Β) Ήχοι και εικόνες που προεκλήθησαν από τις δραστηριότητες (έργα) του ανθρώπου (εργαλεία-όπλα- εκμετάλλευση φυσικών πηγών κ.α.).
Γ) Ήχοι και εικόνες που οφείλονται στις υποστάσεις τους.

Επ’ ευκαιρίας της  πρό ημερών Φθινοπωρινής Ισημερίας η οποία συνέπεφτε στην αρχαιότητα  με τις σεπτές και άρρητες τελετουργίες ων Ελευσινίων μυστηρίων,  όπως επίσης και  των πρόσφατων πρώτων βροχών, στο παρόν άρθρο θα κάνω (όπως υποσχέθηκα), μία απόπειρα ερμηνείας των γραμμάτων Ύψιλον και Έψιλον.
Το γράμμα Ύψιλον συνδέεται τόσο με τα Υγρά και την βροχή, όσο και με την λέξη   που αναφωνούσαν οι μύστες στα Ελευσίνια : “ΥΕ -  ΚΥΕ”. Το ΥΕ (βρέξε) απευθυνόταν στο Δία, ενώ το ΚΥΕ (κυοφόρησε) στη Δήμητρα...

Το γράμμα Ύψιλον είναι το 20^ο  γράμμα του Ελληνικού αλφαβήτου  και το 22^ο  του αρχαίου Ελληνικού (το οποίο είχε 28 γράμματα  ένα για κάθε σεληνιακό μήνα).    Τα τέσσερα γράμματα τα οποία  δεν έχουν συμπεριληφθεί  στο νέο αλφάβητο των 24 γραμμάτων είναι, το Στίγμα (ς) το Δίγαμμα (F) – και τα δύο - στην 6 (στ) θέση, το Kόππα (Q) στην 18η, και το Σανπί στην 27η.

Το γράμμα Ύψιλον ως σχήμα  υποδυκνύει  την κοιλότητα, όπου συγκρατούνται τα υγρά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο λέξεις που περιέχουν το γράμμα αυτό,  σχετίζονται με το κοίλο ή το κυρτό σχήμα είτε με τα υγρά, όπως λ.χ Υγρό, Ύδωρ,  Υάδες (βροχή), Υδρία, Υδρα Ύδρευσις, Ρύσις, Ρυνική κοιλότητης, Κύπελλο, Χύτρα, Υδρώτας, ψύχος, ψυχή, κύπελλο κ.λ.π . Φυσικά δεν είναι τυχαίο πως το  γράμμα Ύψιλον  το συναντάμε και ως Μινωικό ιδεόγραμμα όπου επίσης σήμαινε Υγρό.

Ας δούμε τώρα τι  μας αποκαλύπτει η  αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία και μυσταγωγία σχετικά  με το Ύψιλον. Σύμφωνα με την ‘μυστική’ διδακαλία του Πυθαγόρα, οι δύο κεραίες του γράμματος  ( Υ ) συμβολίζουν τις δύο διαφορετικές οδούς της αρετής και την κακίας. Η προς τα δεξιά κεραία οδηγεί στην Αρετή στα Ηλύσια Πεδία,  στην πύλη της Σελήνης  που είναι στραμμένη προς τον Ήλιο και χαρίζει την Απολλώνια νίκη, την Ευδαιμονία, και έχει ως έπαθλο τον στέφανο της

Oι τρεις μυστηριωδεις κιονες

 

Εάν κάποιο πρόσωπο εισέλθει σε έναν χώρο όπου συνεδριάζουν οι Τέκτονες, θα παρατηρήσει μία ιδιαίτερη διακόσμηση, θελκτική ίσως, αλλά εν πολλοίς ακατανόητη στον τρίτο. Ο λόγος είναι απλός. Ο ίδιος ο Τεκτονισμός σαν φιλοσοφία και κοσμοθεωρία, για την μετάδοση των μηνυμάτων του, στηρίζεται σε μέγιστο βαθμό, στην χρήση των συμβόλων, των υλικών παραστάσεων δηλαδή που σε διάφορες μορφές, ως επί το πλείστον εικαστικές αλλά και νοηματικές, μεταδίδουν διάφορα μηνύματα και νοήματα. Αυτή ακριβώς την δυνατότητα παρέχει η χρήση των συμβόλων, να μεταδίδει δηλαδή μηνύματα και νοήματα, που μόνο οι μεμυημένοι στο συγκεκριμένο σύστημα μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν και να κατανοήσουν, ενώ οι αμύητοι, αν και το σύμβολο είναι μπροστά στα μάτια τους αισθάνονται αδύναμοι στο να αναγνώσουν την έννοια που το σύμβολο κρύβει.

Ας μην λησμονούμε ότι ακόμη και η δύναμη της αναγνώσεως, της ερμηνείας δηλαδή των συμβόλων που κάποιοι άνθρωποι επινόησαν για να μεταδίδουν τις ιδέες τους, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποκρυπτογράφηση των κρυμμένων αυτών εννοιών και νοημάτων.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που στον Α. Βαθμό ερωτάται ο προς αναγνώριση τρίτος, εάν γνωρίζει ανάγνωση και γραφή.

Ο λαός μας, έχοντας ζήσει αιώνες πολιτικής και πολιτιστικής σκλαβιάς, στην μεγάλη του πλειοψηφία, μέχρι σήμερα σαν κύριο σκοπό της ζωής του, έχει βάλει για το παιδί του, να μάθει γράμματα, να γίνει γραμματιζούμενο, να μπορεί δηλαδή να αποκρυπτογραφεί τα μηνύματα που περιέχονται σ' εκεί- να τα σύμβολα που συνιστούν το αλφάβητο.

Ακόμη πιο δύσκολο όμως είναι, ακόμη και για τον άνθρωπο με μέση γνώση, να μπορεί να κατανοήσει τους συμβολισμούς που κρύβουν τεράστια ανθρώπινα έργα, όπως Θέατρα, Ναοί, Δημόσια Κτίρια, ιδιαίτερα Κτίρια Βουλών και Πανεπιστήμια, όταν βλέπει ακόμη και σήμερα, σε όλα τα μέρη του κόσμου, τις προσόψεις τους αλλά και το εσωτερικό τους, να κοσμούνται με τις τρείς κατηγορίες κιόνων που επινόησαν οι Αρχαίοι Έλληνες, δηλαδή τον Δωρικό τον Ιονικό και τον Κορινθιακό.

Και ξαφνικά, βλέπομε το ίδιο ακριβώς Αίνιγμα, να τίθεται μπροστά στον κάθε Τέκτονα κάθε φορά που ξεκινά τις Τεκτονικές Εργασίες του.

Παρατηρούμε δηλαδή εμείς οι Τέκτονες, ακριβώς στην μέση του Ναού μας, του Ναού της Αρετής, τρία είδη κιόνων, τον Ιωνικό τον Δωρικό και τον Κορινθιακό, να περιβάλλουν τον τάπητα της Στοάς μας. Παρακολουθούμε στην συνέχεια, κατά το άνοιγμα των εργασιών μας, ότι ο Σεβάσμιος και οι δύο Επόπτες, ταυτίζουν, τον Ιωνικό Κίονα, με την Σοφία, τον Δωρικό με την Ισχύ, και τον Κορινθιακό με το Κάλλος.

Βλέπομε δηλαδή ότι οι τρείς αυτοί Κίονες, συμβολίζουν τρείς πνευματικές δυνάμεις οι οποίες στηρίζουν τον οικοδομούμενο κατά την διάρκεια της Τεκτονικής Τελετουργίας, Ναό της Αρετής. Η Σοφία, η Ισχύς (Δύναμη) και το Κάλλος.

Είναι πάμπολλοι οι ορισμοί που κατά καιρούς έχουν δοθεί για κάθε μία από αυτές τις παραπάνω έννοιες. Είναι αμέτρητοι οι ποταμοί μελάνης που έχουν χυθεί για να τις περιγράψουν. Είναι δε ασύλληπτη η δική μας ανεπάρκεια στο να τις κατανοήσωμε από Τεκτονικής απόψεως, εάν δεν επικαλεσθούμε την αρωγή του Μεγάλου Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος στην άλλως απεγνωσμένη αυτή προσπάθειά μας.

Και αυτή ακριβώς την βοήθεια επικαλούμεθα, πριν ή ξεκινήσωμε τις εργασίες μας, με την τελετουργική Αφή των Φώτων.

Με την Αφή των Φώτων, που στην ουσία ξεκινά από τον Σεβάσμιο, με την λήψη του Φωτός από την έδρα του, το οποίο Φώς, της αρρήτου γνώσεώς του μεταλαμπαδεύεται στην Στοά, αρχίζουν να διαλύονται τα πνευματικά σκότη που περιβάλλουν το χοϊκό μας γίγνεσθαι, και έτσι εμείς οι μετέχοντες Τέκτονες ξεκινάμε το πνευματικό μας ταξίδι προς το πνευματικό Άρρητο.

Έτσι, αρχίζοντας την πνευματική μας πορεία, αρχίζωμε να συνειδητοποιούμε ότι Σοφία δεν είναι μόνο είναι η βαθειά γνώση και η ορθή κρίση. Τεκτονικά, είναι στην ουσία, η βαθεία και σταθερά γνώση των φυσικών δυνάμεων, των νόμων και των λειτουργιών της φύσεως, με άλλα λόγια, η έρευνα για την ανακάλυψη της ιδέας της Αλήθειας. Και τούτο, διότι ό,τι τελείται στην φύση είναι γνήσιο και αληθινό, ενώ ό,τι τελείται ενάντια στους φυσικούς νόμους, δηλαδή παρά φύσιν είναι κίβδηλο και ψεύτικο και σαν τέτοιο, μόνο κίβδηλα και ψεύτικα αποτελέσματα παράγει, δηλαδή καταστρεπτικά.

Υπερβαίνοντας εμείς οι Τέκτονες, τον υλικό κόσμο, κατά την διάρκεια της Τεκτονικής μυσταγωγίας, προχωρούμε πέρα από τα προβλήματα που απασχολούν τις φυσικές επιστήμες. Μεταβαίνομε σ' εκείνα τα προβλήματα, που έχουν μεταφυσική υπόσταση. Είναι εκείνα τα προβλήματα την λύση των οποίων καλούμεθα να ανεύρωμε χρησιμοποιούντες σαν ένα απαραίτητο εργαλείο, την εφαρμογή της Σοφίας, δηλαδή, από μεταφυσικής πλευράς, την βαθεία και σταθερά γνώση των μεταφυσικών δυνάμεων, των νόμων και των λειτουργιών της επέκεινα, αόρατης, απερίγραπτης και μόνο διαισθαντικά συλλαμβανόμενης και κατανοούμενης φύσης.

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί γενικά μόνο με την διεύρυνση της μεταισθητικής σκέψεως και ενοράσεως. Σαν δε απαραίτητο εργαλείο για την γνώση και χρήση αυτής της μεταισθητικής σκέψεως και ενοράσεως, είναι η διαβίωσή μας και στον βέβηλο κόσμο, κατά τρόπον ηθικώς υγιή. Ο Σωκράτης, στην πολιορκία της Ποτίδαιας, προσπαθώντας να εισχωρήσει στην μεταισθητική αυτή γνώση και επίγνωση, να γνωρίσει δηλαδή αυτού του είδους την Σοφία, την εύρεση της οποίας και εμείς επιδιώκομε στα Τεκτονικά μας Εργαστήρια, απομακρύνθηκε από το στρατόπεδο των Αθηναίων, βρήκε ένα απόμερο μέρος του δάσους, και μέσα στο καταχείμωνο, με το χιόνι να πέφτει, συγκεντρώθηκε σε τέτοιο βαθμό που επί ώρες κατανίκησε την φύση που λυσσομανούσε. Το εάν το βρήκε ή όχι, όλοι το γνωρίζωμε, μιά και μέσω του μαθητού του Αριστοκλή (που όλοι τον γνωρίζωμε με το παρανόμι του Πλάτων) μας άφησε επαρκή πνευματικά ερεθίσματα για να απασχολούμεθα στις επόμενες γενεές.

Ο άλλος Κίονας ο Δωρικός, συμβολίζει την Ισχύ, την Δύναμη. Είναι ίσως η πιο δόλια ιδέα την οποία καλείται να αντιμετωπίσει ο Τέκτονας. Δόλια , ακριβώς διότι είναι η πιο προφανής, η πιο προσιτή στην επιφανειακή της δομή και η πιο, επιφανειακά εύκολα κατανοητή. Κάθε συνήθης άνθρωπος γνωρίζει την έννοιά της, και την εφαρμόζει σε πολλές καθημερινές εκδηλώσεις της ζωής του.

Από την σωματική προσπάθεια που καταβάλλει για να διανύσει μία απόσταση, στην άσκηση πίεσης διαφόρων ειδών για να επιτύχει κάποιον υλικό σκοπό.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η δολιότητα αυτής της ιδέας, διότι, ο Δωρικός Κίονας που συμβολίζει την δύναμη, αναφέρεται όχι σ’ αυτού του είδους την ισχύ. Αναφέρεται στην εσωτερική δύναμη που είναι κρυμμένη στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, αυτή την δύναμη, που είναι ικανή να μετακινήσει και ολόκληρα βουνά. Αναφέρεται εμμέσως πλην σαφώς, στην εσωτερική πίστη που για τον οποιοδήποτε σκοπό θέτει ο άνθρωπος στη ζωή του. Αναφέρεται στην δύναμη εκείνη που δημιουργεί ορατούς και αόρατους κόσμους, συλλαμβάνει και υλοποιεί ιδέες χρησιμοποιώντας σαν μοχλό τις εσωτερικές δυνάμεις που κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος.

Αυτή η δύναμη, σε συνδυασμό με την Σοφία, είναι αυτή που δημιουργεί τα πάντα. Δημιουργεί το πάν, προς το οποίον το πάν τείνει.

Ερχόμαστε τώρα στον τρίτο κίονα, τον Κορινθιακό, που συμβολίζει το Κάλλος, την ομορφιά, την ξεκούραση της ψυχής, την ανύψωσή της σε άλλες σφαίρες ψυχικής ευδαιμονίας. Τις σφαίρες που δίνουν στον άνθρωπο την ψυχική γαλήνη, από την απόλαυση των επιτευγμάτων του.

Η έννοια του Κάλλους, υπ’ αυτή την διάσταση, σαν τελικό αποτέλεσμα μιάς σοφής προσπάθειας, που γίνεται με την χρήση ισχυρών δυνάμεων, και φέρνει ένα επιθυμητό αποτέλεσμα, που γαληνεύει την ψυχή και ξεκουράζει το πνεύμα, είναι σαφέστατα, λακωνικά και περιεκτικά διατυπωμένη, και μας προσκαλεί να την βιώσωμε και να την αποκρυπτογραφήσωμε, αναδιφώντας στις πρώτες δύο τρείς τέσσερεις αράδες του Βιβλίου της Γενέσεως.

Ας τις θυμηθούμε:

Γένεσις - Κεφάλαιον Α - Εδάφιον 1.

Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην. Η δε γη ην αόρατος και ακατασκεύαστος, και σκότος επάνω της αβύσσου, και πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος. Και είπεν ο Θεός «γεννηθήτω φως» και εγένετο φως. Και είδεν ο Θεός το φώς, ότι καλόν.

Σ’ αυτές τις αράδες, ανάγλυφα προκύπτει ο συνδυασμός της Σοφίας με την Ισχύ (η ύπαρξη του πνεύματος του Θεού που επιφέρεται επάνω του ύδατος, η κατασκευή της αοράτου γης υπεράνω του σκότους της αβύσσου), και τέλος η εκ του Θεού διαπίστωση ότι αυτό το δημιούργημα είναι όμορφο, διαθέτει δηλαδή κάλλος «και είδεν ο Θεός το φώς, ότι καλόν».

Αυτή ακριβώς την μεθόδευση καλούμεθα εμείς οι τέκτονες να ακολουθήσωμε κατά την ανοικοδόμηση του Ναού της Αρετής, που κάθε μέρα πασχίζομε να οικοδομήσωμε.

Αυτό το μήνυμα, οι πάνσοφοι ιδρυτές του Τάγματός μας, συνεχώς προσπαθούν να μας το μεταδώσουν, ακόμη και με την σοφά δομημένη χωροταξία της Στοάς μας.

Πόσοι από εμάς έχουν παρατηρήσει την λεπτομέρεια ότι οι καθήμενοι σε αμφότερες τις στήλες, του Βορρά και της Μεσημβρίας, δεν έχουν μέτωπο προς την Ανατολή. Για την ακρίβεια, μέτωπο προς την Ανατολή λαμβάνουν μόνον κατά την έναρξη των εργασιών όταν ο Σεβάσμιος καλεί τους Αδελφούς να τεθούν σε τάξη μαθητού κατά την διέλευση του Αδελφού Α’ Επόπτου.

Σε όλη των διάρκεια των εργασιών, όλοι οι κοσμούντες τις Στήλες, έχουν μέτωπο προς τους τρείς κίονες , ακριβώς για να ενθυμούνται ότι η οικοδόμηση του Ναού της Αρετής, (που συμβολίζεται με τον τάπητα της Στοάς – επίσης περιβαλλόμενο από αυτούς τους τρείς κίονες) γίνεται με τον συν-δυασμό αυτών των τριών δυνάμεων, της Σοφίας, της Ισχύος και του Κάλλους, όταν αυτές οι δυνάμεις είναι ενεργοποιημένες .

Η δε ενεργοποίηση αυτή , όπως ήδη προείπαμε γίνεται με την Αφή των Φώτων που τις επιστεγάζουν! Παύει δε να υφίσταται με την Σβέση των ιδίων Φώτων.

Ίσως κάποιος θα μπορούσε να διερωτηθεί, γιατί αυτοί οι κίονες είναι τοποθετημένοι στην μέση του Ναού, και όχι σε κάποιο άλλο σημείο του;

Η απάντηση είναι ότι και αυτή η τοποθέτηση επίσης δεν είναι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα προσεκτικής μελέτης των μυητικών πρακτικών που εφήρμοζαν οι πολύ προ ημών, γνήσιοι Μύστες. Είναι η τοποθέτηση που εφήρμοζαν οι Ελευσινείς στο Τελεστήριο της Ελευσίνος. Είναι επίσης η τοποθέτηση που εφαρμόζουν από αμνημονεύτων ετών οι Ιουδαίοι, στον δικό τους Ναό, τη Συναγωγή (κατά το χριστιανικό Εκκλησία – που σημαίνει περίπου το ίδιο) όπου προς την κατεύθυνση της Ιερουσαλήμ τοποθετείται η Ιερά Κιβωτός (Αρόν Ακόντες) καλυμμένη με κεντητό παραπέτασμα (το παρόχετ) που περιέχει τους κυλίνδρους του νόμου (Σιφρέ ή Σεφέρ Τορά), ενώ η ανάγνωση του Νόμου γίνεται στην μέση του Ναού, όπου υπάρχει μία εξέδρα η μπιμά (το ελληνικό βήμα) που ονομάζεται επίσης αλμελόρ (ο λόγος).

Ίσως κάποιοι από εμάς να διερωτηθούν. Σαν πρακτικοί και σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι που είμαστε (ας μην λησμονούμε ότι ο Τεκτονισμός αποκλείει τους αέργους) έχωμε κάποια πρακτική ανταμοιβή αν αφήσωμε τις καθημερινές ασχολίες μας και προσέλθωμε σ’ αυτόν τον χώρο όπου προσπαθούμε να ανυψώσουμε τους εαυτούς μας, στα υψηλά και δυσπρόσιτα πεδία του στοχασμού και της δράσεως;

Τυχαία η απάντηση ήλθε στα χέρια μου, με την ανάγνωση ενός άρθρου του περιοδικού Economist, τεύχος της 4^ης με 10^η Οκτωβρίου 2014 σ. 72. Το άρθρο αυτό έχει ένα ζωγραφισμένο σχέδιο που συμβολικά απεικονίζει έναν ορειβάτη, που με την σειρά του συμβολίζει το υψηλόβαθμο στέλεχος μιας εμπορικής εταιρείας, να προσπαθεί να σκαρφαλώσει στην κορυφή μιας προτομής ενός γίγαντα της Παγκοσμίου Φιλοσοφικής Διανοήσεως. Του Πλάτωνος.

Παρατηρούμε δηλαδή , ότι ακόμη και οι υλιστές της εποχής μας, έχουν ξαναρχίσει να κατανοούν ότι η εμβάθυνση στη φιλοσοφική σκέψη, τους βοηθά να κατανοήσουν τα διάφορα πρακτικά προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζουν, και να τα επιλύουν σφαιρικά σωστά και σε βάθος χρόνου. Ταυτόχρονα εξισορροπούν γαλήνια αλλά και με ηρεμία τις καθημερινές τους προκλήσεις.

Παρατηρούμε επίσης ότι αυτό που ο σύγχρονος άνθρωπος έχασε κατά την διάρκεια του αγώνος του προς κτήση υλικών αγαθών, και τώρα έχει καταστεί τόσο αντιπαραγωγικός που ακόμη και οι Υλιστικοί Ταγοί του, του δείχνουν τον δρόμο για να το ξαναβρεί, εμείς οι Τέκτονες το έχωμε μπροστά μας κάθε φορά που ξεκινούμε τις Συνεδρίες μας.

Και τούτο διότι, οι προ ημών πάνσοφοι διδάσκαλοί μας, μας παρέδωσαν ένα σύστημα φιλοσοφικό και κοινωνικό, που μπορεί να λειτουργήσει, μέσα και έξω από την Στοά, εφ΄ όσον κατανοήσωμε τα κρυφά μηνύματα των συμβόλων που το απαρτίζουν και φυλάξωμε τα διδάγματά τους, εις τόπον ασφαλή και ιερόν.

Αυτή ακριβώς, η ασφαλής φύλαξη (που εξαρτάται από τον καθένα από εμάς) συνιστά την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στον αληθή Τέκτονα, και τον κατ' επίφασιν καθώς και τον οποιονδήποτε τρίτο.

http://www.freemasonry.gr/

7ο Συνέδριο Νεαρών Τεκτόνων. Διοργάνωση ΜΜΣΤΕ

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΕ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΌ ΔΡΩΜΕΝΟ ΤΩΝ 12 ΑΘΛΩΝ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Στον άχρονο κόσμο των αρχαίων ελληνικών μύθων, όπου τα σύμβολα μαρτυρούν την προαιώνια αλήθεια και το θείο ενώνεται άρρηκτα με το ανθρώπινο, αναζητήσαμε έναν από τους πιο αγαπητούς ήρωες, που τα κατορθώματά του έμειναν ανεξίτηλα στις καρδιές των ανθρώπων για αιώνες ∙ τον Ηρακλή.

Ο Ηρακλής γεννήθηκε σε μια εποχή που ο κόσμος των Θεών κι ο κόσμος των Ανθρώπων πλησίαζαν πολύ ο ένας τον άλλον. Ήταν γιος του Δία, του Πατέρα των Θεών, και μιας θνητής, της Αλκμήνης… Είχε λοιπόν ουράνια, αλλά και γήινη καταγωγή. Το όνομά του προέρχεται από τις λέξεις Ήρα + κλέος και σημαίνει το κλέος, δηλαδή η δόξα, της Ήρας. Από τότε που ήταν βρέφος ακόμα φάνηκε η μεγάλη δύναμή του, όταν έπνιξε στην κούνια του τα δύο φίδια που έστειλε η Ήρα, για να τον θανατώσουν.

Όταν σε νεαρή ηλικία στάθηκε μπροστά στο σταυροδρόμι, όπου ο ένας δρόμος οδηγούσε στην Αρετή κι ο άλλος στην Κακία, ο Ηρακλής επέλεξε τον πρώτο, τον δύσβατο, δίχως να είναι καθόλου σίγουρος για την επιλογή του… Με αβέβαια βήματα τον ακολούθησε και κατόρθωσε να τον βαδίσει ως το τέλος.

Στην ενήλικη ζωή του όμως τυφλώθηκε από τη λύσσα που του έστειλε η Ήρα και κατέσφαξε τη γυναίκα και τα παιδιά του. Το στίγμα του φονιά και οι τύψεις τον κατέτρεχαν μέχρι που ζήτησε να εξαγνιστεί από τα Έργα και τις Ημέρες εκείνης της περιόδου… Ο χρησμός που έλαβε από το Μαντείο των Δελφών για το σκοπό αυτό ήταν ο εξής: «Ο δυνατότερος θα υπηρετήσει τον αδύνατο». Το τίμημα για την εξιλέωσή του ήταν οι δώδεκα άθλοι, δώδεκα υπεράνθρωπες ηρωικές πράξεις, που κλήθηκε να φέρει σε πέρας. Το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Περιπλανήθηκε σε ζοφερούς κόσμους, ζωντανών και νεκρών, και ήρθε αντιμέτωπος με τέρατα που η αγριότητα και η δύναμή τους ξεπερνούσε την πιο σκοτεινή φαντασία. Δεν υπάρχει, άλλωστε, τοπίο αγριότερο από τον απελπισμένο και απαίδευτο Νου. Απέτυχε ξανά και ξανά, πόνεσε, έχασε, όμως επέμεινε, πάλεψε και νίκησε.

Οι δώδεκα άθλοι τον μεταμόρφωσαν σταδιακά, αναδεικνύοντας τη θεία φύση του. Πιστοί σύμμαχοί του ήταν η ακλόνητη θέλησή του και η θεία εσωτερική του φωνή, που ακούραστα τον ενθάρρυνε και τον καθοδηγούσε.

Ποιος είναι όμως στην πραγματικότητα ο Ηρακλής; Τι κοινό υπάρχει μεταξύ μας; Είναι ένας μαθητής που βαδίζει την ατραπό της μαθητείας του; Τι μας διδάσκει η πορεία του; Είμαστε άραγε σε θέση να κατανοήσουμε τα κρυμμένα νοήματα της ιστορίας του;

Πολλοί προσπάθησαν να αποκρυπτογραφήσουν το μυστικό χάρτη της πορείας αυτού του ήρωα και ν’ ανασύρουν τους καλά κρυμμένους θησαυρούς της, όπως, μεταξύ άλλων, η συγγραφέας Αλίκη Μπέιλη, η οποία έγραψε το βιβλίο «Οι Άθλοι του Ηρακλή». Κάθε ερμηνευτής όμως της μυθολογίας προσεγγίζει με το δικό του τρόπο τους συμβολισμούς της, συνεισφέροντας το δικό του λιθαράκι στην αποκάλυψη των πολυδιάστατων νοημάτων τους.

Διακήρυξη Αρχών και Προθέσεων

 

ΣΥΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΙΚΤΗΣ ΣΤΟΑΣ ΤΗΣ ΕΛΑΔΟΣ

ΣΤΗΝ ΧVI ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (UMM)

ΤΟΛΕΔΟ ΙΣΠΑΝΙΑΣ 14 – 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016

Διακήρυξη Αρχών και Προθέσεων

Οι υπογράφοντες Αδογματικοί και Φιλελεύθεροι Τεκτονικοί Οργανισμοί, Μέλη της Μεσογειακής Τεκτονικής Ενώσεως, συνήλθαν στο Τολέδο την 15^η Απριλίου 2016 σε μία Συνδιάσκεψη ανοικτή στο Κοινό:

Η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας

Η Μεγάλη Ανατολή Λουζιτάνο

Η Γαλλική Ομοσπονδία του Διεθνούς Μικτού Τεκτονικού Τάγματος «Le Droit Humain»

Η Μεγάλη Στοά της Ιταλίας των Αρχαίων και Αποδεδεγμένων Ελευθεροτεκτόνων

Η Μεγάλη Μικτή Στοά της Ελλάδος του Διεθνούς Τεκτονικού Τάγματος «ΔΕΛΦΟΙ»

Η Μεγάλη Γυναικεία Στοά της Γαλλίας

Η Μεγάλη Φιλελεύθερη Στοά της Τουρκίας

Η Μεγάλη Στοά των Κέδρων (Λιβάνου)

Η Μεγάλη Συμβολή Στοά της Ισπανίας

Η Μεγάλη Γυναικεία Τεκτονική Στοά της Ιταλίας

Η Μεγάλη Ηνωμένη Στοά του Λιβάνου

Η Μεγάλη Γυναικεία Στοά της Ισπανίας

Η Μεγάλη Γυναικεία Στοά του Μαρόκου

Η Μεγάλη Γυναικεία Στοά της Ελλάδος

Η Μεγάλη Ανατολή της Σλοβενίας

Η Μεγάλη Εθνική Στοά της Κροατίας

Η Μεγάλη Συμβολική Στοά της Πορτογαλίας

Η Παγκόσμια Μεγάλη Μικτή Στοά (Γαλλίας).

Εργάσθηκαν επί του Θέματος: «Πώς μπορεί να συμβάλει ο Ελευθεροτεκτονισμός

ΧVI ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (UMM) ΤΟΛΕΔΟ ΙΣΠΑΝΙΑΣ 14 – 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016

 

 

ΜΕΓΑΛΗ ΜΙΚΤΗ ΣΤΟΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΧVI ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (UMM)

ΤΟΛΕΔΟ ΙΣΠΑΝΙΑΣ 14 – 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016

Από την ιστορία του Τεκτονισμού έχουμε την δυνατότητα, τουλάχιστον για τον 18^ο και 19^ο αιώνα, να μελετήσουμε τη σχέση του με το κοινωνικό σύνολο και τον πολιτικό και θρησκευτικό ιστό των ευρωπαϊκών κρατών.

Οι οργανωμένες επαναστάσεις κατά των απολυταρχικών καθεστώτων, έδωσαν στους τέκτονες την δυνατότητα να καταστούν αρκετά δημοφιλείς στα λαϊκά στρώματα, ενώ στην πραγματικότητα οι ίδιοι, ή τουλάχιστον τα ηγετικά στελέχη τους ανήκαν σε κοινωνικά στρώματα ανώτερης μόρφωσης και οικονομικής κατάστασης.

Ανέκαθεν ο μεγαλύτερος εχθρός της κρατικής, αλλά και της θρησκευτικής ηγεσίας, είναι οποιαδήποτε οργάνωση λειτουργεί προσπαθώντας να αφυπνίσει και να μορφώσει τους λαούς, διακηρύσσοντας την Ελευθερία την Ισότητα και την Αδελφότητα. Ως εκ τούτου ενώ οι τέκτονες «χρησιμοποιήθηκαν» κατά τους προαναφερθέντες αιώνες, ώστε να ανατρέψουν την καθεστηκυία τάξη, μετά τις ανατροπές και τις πολιτικές ανακατατάξεις κατέστησαν επικίνδυνοι.!!!

Οι νέες ηγεσίες, κυρίως της Ευρώπης, έχοντας εξασφαλίσει τους βασιλικούς θρόνους και τους προεδρικούς θώκους, απαξίωσαν τους ευεργέτες τους τέκτονες. Πλήθος μυημένων απέκρυψαν την τεκτονική τους ιδιότητα, φοβούμενοι την κοινωνική κατακραυγή, τόσον στην πολιτική όσον και στην θρησκευτική ιεραρχία.

Ειδικότερα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, η δύναμη των τεκτόνων μειώθηκε δραματικά, με αποτέλεσμα σήμερα να μην επιτυγχάνουν ούτε καν την επαφή με τα κοινωνικά σύνολα των λαών.

Οι χειρισμοί πολλών ηγετών τεκτόνων κατά τον 20^ο αιώνα, κατέστησαν καταστροφικοί διότι απομόνωσαν τις τεκτονικές οργανώσεις, προσδίδοντας τους έναν ύποπτο ρόλο τόσο για την κοινωνικοπολιτική, όσο και την θρησκευτική επιρροή τους προς τους λαούς.

Είναι λογικό η απομόνωση να επιφέρει φήμες παράνομης και επικίνδυνης οργάνωσης, της οποίας οι σκοποί είναι να ανατρέψουν το πολιτικό καθεστώς, αλλά και την θρησκευτική πίστη, όπως εμφανίζεται από τις επίσημες εκκλησίες. Για παράδειγμα αναφέρουμε ότι στα σχολικά βιβλία του γυμνασίου στην Ελλάδα ο τεκτονισμός αναφέρεται ως «θρησκευτική αίρεση», σχετιζόμενη με την σατανολατρεία κ.λπ. Παρά τις παρεμβάσεις και τις επισκέψεις μας στο παρελθόν μαζί με τον αείμνηστο Αδ:. μας Β. Πάτκα, σε τρείς υπουργούς παιδείας και τις διαβεβαιώσεις εκ μέρους τους, ότι θα απαληφθεί από τα σχολικά βιβλία αυτή η ανιστόρητη και παράλογη αναφορά, ουδέποτε διεγράφη, διότι υπάρχει η αντίδραση της επισήμου ορθοδόξου χριστιανικής εκκλησίας.

Με την σύντομη αναφορά μας στους λόγους που οι τέκτονες δεν εκπληρούν πλέον τους σκοπούς και τους στόχους τους στην εποχή μας, προσθέτουμε ότι και η αριθμητική δύναμη μας έχει μειωθεί δραματικά, σε ολόκληρο τον κόσμο, διότι διαπράξαμε το λάθος να αποδεχθούμε την σταδιακή περιθωριοποίηση μας και να αυξήσουμε την λανθασμένη εντύπωση της ύποπτης και μυστικοπαθούς οργάνωσης.

Η εποχή που διανύουμε είναι πολύ κρίσιμη για την ανθρωπότητα, για την Ευρώπη και για εμάς τους ίδιους. Άμεσα οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τις θέσεις μας και να επιδείξουμε στους λαούς τις ανθρωπιστικές και φιλοσοφικές μας προσπάθειες, οι οποίες δεν αντιβαίνουν κανένα κρατικό σύνταγμα ή νόμο, αλλά και δεν έχουν καμία σχέση με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις κάθε λαού. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται να αποκαλύψουμε τις μυητικές μας διαδικασίες, οι οποίες εξάλλου δεν χαρακτηρίζονται ούτε από μαγείες, ούτε από λατρεία κρανίων, κ.λπ. όπως μας κατηγορούν. Εξ άλλου όποιος είναι σοβαρός και έχει την περιέργεια να μάθει τι συμβαίνει μέσα στους ναούς μας, πηγαίνει στα παλαιοπωλεία και αγοράζει πλήθος βιβλία τεκτονικών τυπικών, που πωλούν οι κληρονόμοι των τεκτόνων. Από αυτό και μόνο είναι πλέον γνωστό ότι οι τελετές μας δεν είναι σατανιστικές κ.λπ. Άρα η συνέχιση της ιδέας αποτελεί επιτηδευμένη διατήρηση της κακής φήμης του τεκτονισμού. Η εκκοσμίκευση των τυπικών του τεκτονισμού δεν αφαιρεί τίποτα από την γοητεία των μυήσεων, διότι είναι εντελώς διαφορετικό να διαβάζεις ένα τυπικό, από το να βιώνεις την μυητική διαδικασία κατά την διάρκεια των τελετουργικών.

Πιστεύουμε λοιπόν ότι είμεθα απολύτως υπεύθυνοι σ’ αυτήν την ανατρεπτική περίοδο, για την διαλεύκανση επισήμως των παρεξηγήσεων που διαιωνίζονται. Οφείλουμε να διακηρύξουμε ο καθένας μόνος του, αλλά και όλοι μαζί, με κοινές επίσημες ανακοινώσεις ότι :

1. Δεν αποτελούμε θρησκευτική οργάνωση και δεν είμεθα αντίθετοι σε οποιοδήποτε θρησκευτικό δόγμα (Η Εκκλησία είναι ο κυριότερος κατήγορος των τεκτόνων διαδίδοντας ψεύδη, ανακρίβειες και φαντασιώσεις φανατικών εκπροσώπων της).

ΣΥΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΙΚΤΗΣ ΣΤΟΑΣ ΤΗΣ ΕΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΧVI ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (UMM) ΤΟΛΕΔΟ ΙΣΠΑΝΙΑΣ 14 – 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016

 

 

ΣΥΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΙΚΤΗΣ ΣΤΟΑΣ ΤΗΣ ΕΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΧVI ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (UMM) ΤΟΛΕΔΟ ΙΣΠΑΝΙΑΣ 14 – 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016

 

Ε∴ Δ∴ Τ∴ Μ∴ Α∴ Τ∴ Σ∴

Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α - Ι Σ Ο Τ Η Σ - Α Δ Ε Λ Φ Ο Τ Η Σ

ΜΕΓΑΛΗ ΜΙΚΤΗ ΣΤΟΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ "ΔΕΛΦΟΙ"

 
 
Την ΜΕΓΑΛΗ ΜΙΚΤΗ ΣΤΟΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΜΜΣΤΕ-«ΔΕΛΦΟΙ»), εκπροσώπησε ο Εθνικός Μεγάλος Διδάσκαλος (ΕΜΔ) Ενδοξότατος και Κραταιός Αδελφός Παναγιώτης Μουτζουράκης, 33^ο, επικεφαλής αντιπροσωπείας, στη 16^η Συνάντηση της Μεσογειακής Τεκτονικής Ένωσης (UMM), που πραγματοποιήθηκε στο Τολέδο Ισπανίας από τις 14 έως τις 17 Απριλίου 2016.
Η Μεσογειακή Τεκτονική Ένωση (UMM), ιδρύθηκε το 2000 και η ΜΜΣΤΕ-«ΔΕΛΦΟΙ», τυγχάνει ιδρυτικό και βασικό της μέλος.
Με κύριο motto τη λέξη «ΔΙΑΛΟΓΟΣ», γραμμένη σε όλες τις γλώσσες των Μεσογειακών Δυνάμεων, το θέμα της Συνάντησης ήταν: «Με ποιό τρόπο μπορεί ο Τεκτονισμός να συμβάλλει στο διάλογο μεταξύ των διαφορετικών πολιτικών και θρησκευτικών πεποιθήσεων που συνυπάρχουν στη Μεσόγειο;»
Η παρέμβαση του ΕΜΔ, με συνοδεία παρουσίασης σε PowerPoint, απέσπασε άριστα σχόλια από όλους τους Αντιπροσώπους των παρισταμένων Δυνάμεων.
Θέτοντας «τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων», σε ότι αφορά την τεκτονική πραγματικότητα και βασικό μήνυμα την έξοδο από την εσωστρέφεια και την απομόνωση, ο ΕΜΔ προέτρεψε όλους να συμμετέχουν σε μια πορεία ενημέρωσης και διαφώτισης, ρίχνοντας άπλετο φως σε όλες τις θετικές πλευρές του Τεκτονισμού.
Στις φετινές εκδηλώσεις συμμετείχαν δεκαοκτώ (18) Φιλελεύθερα Τεκτονικά Μεσογειακά Τάγματα.
Η επόμενη συνάντηση της UMM έχει προγραμματισθεί για τον Απρίλιο 2017 στην Τύνιδα Τυνησίας, με υπεύθυνη διοργάνωσης την ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ.
Ας σημειωθεί δε, ότι η 15^η Συνάντηση της Μεσογειακής Τεκτονικής Ένωσης (UMM), είχε πραγματοποιήθηκε 12-15/3/2015 στην Αθήνα, με διοργανωτή και οικοδεσπότη τη ΜΜΣΤΕ και τη συμμετοχή είκοσι δύο (22) ξένων τεκτονικών δυνάμεων και συνολικά περισσότερους από τριακόσιους (300) έλληνες και ξένους αδελφούς.
 
Συντακτης ΜΜΣΤΕ