Φίλτατε, αμύητε και μονίμως διστακτικέ
(κατρουλιάρη) φίλε Θανάση, ξέρω ότι σε παράτησα για πάνω από 2,5 χρόνια μόνο
σου, να αναζητάς την Αλήθεια που μόνο τα αφελή Τεκτονικά μου κείμενα μπορούν να
σου προσφέρουν. Τι να κάνουμε όμως, βλέπεις η κρίση χτύπησε αλύπητα κι εμάς τους
Μασόνους, ακόμα κι αν κάποιες φυλλάδες σου λένε ότι εμείς την προκαλέσαμε και τη
διαχειριζόμαστε.
Δεν έχω πια το πνευματικό σφρίγος να σε κατακλύζω
με ένα ορυμαγδό πονημάτων, Θανάση μου, αλλά που και που θα κάνω μια προσπάθεια
να σε ενημερώνω για την Τεκτονική θεώρηση κάποιων πραγμάτων, ώστε να μη μένεις
παραπονεμένος. Ο κυριότερος λόγος που σταμάτησα να ασχολούμαι με το φτωχό αυτό
μπλογκ είναι ότι δεν επιθυμώ να μπαίνω στα χωράφια των Τυπικών και της
τελετουργίας των εργασιών μας, γιατί αυτή η εμπειρία ανήκει μόνο σε αυτούς που
ξεπέρασαν τις προκαταλήψεις τους και «έκρουσαν ατάκτως» τη θύρα του Ναού της
Σκέψεως.
Νομίζω λοιπόν ότι δεν θα παραβιάσω κάποιο μυστικό
της Αδελφότητάς μας, αν σου αναφέρω μία φράση από το Τυπικό του ανοίγματος των
εργασιών, όπου ο Σεβάσμιος λέει στο πλήρωμα της Στοάς ότι «…αφήσαμε τα
μέταλλα προ της θύρας του Ναού …. και τα βλέμματά μας ας στραφούν προς το
Φως».
Γι αυτά τα μέταλλα θέλω να σου μιλήσω Θανάση μου,
δηλαδή για όλα αυτά που ο Τέκτων οφείλει να αφήσει «προ της θύρας του Ναού» για
όσο διάστημα διαρκούν οι εργασίες της Στοάς, αλλά και
για όσο διάστημα μπορεί να το καταφέρει ο ίδιος,
στην προσωπική του ζωή.
Η αρχαία Ελληνική μυθολογία, με τους αξεπέραστους
συμβολισμούς της, μας προσφέρει το μύθο του Ιάσωνα αλλά και του Οδυσσέα για
αποσυμβολισμό της πορείας του Ανθρώπου. Ο Οδυσσέας καταφέρνει να βρει την Ιθάκη
του μέσα από πάμπολλες και μακροχρόνιες περιπέτειες, στη διάρκεια των οποίων
χάνει όλους του τους συντρόφους. Και οι σύντροφοι αυτοί, καλέ μου Θανάση,
συμβολίζουν τα ανθρώπινα πάθη του που τον οδηγούν πάντα στη θανάσιμη αγκαλιά των
Σειρήνων ή στο να σφάξει και να φάει τα ζώα που ανήκουν στον Απόλλωνα, τη θεϊκή
έκφραση του Φωτός της Γνώσης. Ο Ιάσωνας πάλι, πρέπει να περάσει μέσα από πολλά
εμπόδια και να τα κατανικήσει με τη βοήθεια των ευγενέστερων ηρώων του
ανθρώπινου γένους, προκειμένου να φτάσει στο Χρυσόμαλλο Δέρας.
Οι αέναη αγωνία και πάλη που δίνουμε με τον
εσώτερο εαυτό μας στην προσπάθειά μας να κατακτήσουμε το Φως της γνώσης και τη
Σοφία. Έναν εαυτό που μέσα στην αμύητη κοινωνία έχει φορτωθεί με «μέταλλα»,
δηλαδή με μικρότητες, φιλοδοξίες, εξουσίες, πλούτη, διαστροφές, προκαταλήψεις,
αυταπάτες και μίση, που πρέπει να ξεφορτωθεί πριν καταφέρει να δει λίγο από το
υπεσχημένο Φως.
Δεν είμαστε ούτε σοφοί, ούτε εκλεκτοί, ούτε οι
μόνοι ικανοί να το πετύχουμε αυτό, όσοι επιλέξαμε να ενταχθούμε στην Τεκτονική
Αδελφότητα, καλέ μου Θανάση. Τόσοι και τόσοι ασκητικοί μοναχοί προσπαθούν και
κάποιοι από αυτούς το καταφέρνουν, ασπαζόμενοι την ατραπό της θρησκευτικής
πίστης, είτε βρίσκονται σε κάποια σκήτη του Αγίου Όρους, είτε σκαρφαλωμένοι στις
πλαγιές των Ιμαλαϊων ή την Αραβική έρημο.
Εμείς οι Τέκτονες απλά είμαστε άνθρωποι που μέσα
από την καθημερινότητά μας, χωρίς να αποχωριστούμε τα εγκόσμια, χωρίς να
επιλέξουμε να ασπαστούμε κάποιο άκαμπτο Δόγμα, προσπαθούμε να γίνουμε λίγο
καλύτεροι, σκάβοντας λαγούμια μέσα στη συνείδησή μας και πετώντας έξω όσα
στοιχεία του εαυτού μας είναι επιζήμια και άχρηστα, σε μια προσπάθεια να
ανακαλύψουμε λίγη περισσότερη Γνώση. Οι περισσότεροι δεν θα μπορέσουμε να
καταφέρουμε πολλά στο τέλος, αλλά προσπαθούμε και κάποιοι λίγοι το καταφέρνουν
μετά από αμέτρητο χρόνο ενδοσκόπησης, αναζήτησης και αγώνα.
Είναι μια μοναχική πορεία, καλέ μου Θανάση και το
πιο πιθανό είναι να μην καταφέρεις να δεις το Φως όταν ο πανδαμάτωρ
Χρόνος/Κρόνος σε καταβροχθίσει μαζί με τα άλλα του παιδιά.
Η Ιθάκη ίσως να μην βρεθεί ποτέ, αλλά το ταξίδι
(αν ο ίδιος αποφασίσεις να το κάνεις) θα σε κάνει καλύτερο Άνθρωπο. Μόνο αυτό
μπορώ να σου εγγυηθώ.
http://mason100.blogspot.gr/2016/10/blog-post.
