«Το Τρίστιγμο»

 

Σεβ:. Διδ:.,

Αδδ:. μου,

Το θέμα του αποψινού μου πίνακα χάραξης είναι ένα σύμβολο, το τρίστιγμο, όπως όλοι παρατηρούμε γύρω μας το εργαστήριό μας είναι γεμάτο σύμβολα που βοηθούν στο να εμβαθύνουμε και να διευρύνουμε τη σκέψη μας.

Ένα απ’ αυτά δηλαδή αυτή η ιερογλυφία που αποτελείται από 3 τελείες οι οποίες σχηματίζουν ένα άπλευρο τρίγωνο συναντάται σχεδόν σε όλα τα τεκτονικά έγγραφα, στα τυπικά μας, στις υπογραφές πολλών αδελφών.

Σαν σύμβολο στους τεκτ:. χώρους ίσως είναι αφανές και δεν απασχολεί όσο θα έπρεπε, εντούτοις είναι ένα πολύ σημαντικό σύμβολο αφού συγκεντρώνει τις έννοιες κάθε τρισυπόστατου νόμου, είναι το σύμβολο κάθε τεκτ:. όρκου και τέλος εκφράζει τους αριθμούς 1, 2 και 3 καθώς και τα 3 πρώτα γράμματα του αλφαβήτου, τα οποία κατά τους αποκρυφιστές αναφέρονται στη δημιουργία του κόσμου.

Ο Αλμπερτ Μακέυ αφιερώνει μονο μια μικρή παράγραφο στη Τεκτ:. Εγκ:., oπου γράφει ότι οι 3 τελείες σε μορφή τριγώνου τοποθετούνται μετά από γράμματα σε τεκτονικά έγγραφα για να δείξουν ότι αυτή η σύντμηση αφορά τεκτονικούς τίτλους (G:. M:. Grand Master), είναι απόλυτος ότι δε κρύβουν κανένα συμβολισμό και πιθανολογεί ότι μπορεί να προέρχονται από την διάταξη των 3 κύριων αξιωματικών στις Γαλλικές στοές. Ο Ραγκόν στο συγγραμμά του «τεκτονική ορθοδοξία» , αναφέρει ότι αυτό το σύμβολο το συναντάμε για πρώτη φορά σε ένα έντυπο που εξέδωσε η Μεγ. Στοά της Γαλλίας το 1774 στο οποίο έγραφε «G:. O:. de France». Ο Νέστορας Λάσκαρης αφιερώνει κι αυτός μια μικρή παράγραφο όπου αναφέρει ότι τις χρησιμοποιούμε σαν σημείο συντομίας στο τεκτονισμό και γι αυτό οι τέκτονες συχνά ονομάζονται «αδελφοί των 3 στιγμών» και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα μας αναφέρει ότι ο Ζαν Παβίλι υποστηρίζει ότι οι 3 στιγμές προέρχονται από τον εταιρισμό, δηλ. από τους μυστικούς συλλόγους των οικοδόμων και τεχνιτών που

περιόδευαν κατά το Μεσαίωνα τον κόσμο και κυρίως τη Γαλλία και για τους οποίους το σύμβολο αυτό συμβόλιζε το τρίγωνο. Ο Όσβαλντ Βίρθ θεωρεί ότι είναι ένα ύψιστο σύμβολο διότι συγκεντρώνει μέσα του όλη τη φιλοσοφική έννοια του τεκτονισμού. Θα μπορούσε κάποιος να πεί ότι είναι το σύμβολο των συμβόλων που χάραξε η τεκτονική διανόηση από τη πορεία της από το σκοτάδι προς το φώς.

Και μπορεί οι κανονισμοί και τα τυπικά μας να μην αναφέρουν τίποτα για την ιερογλυφία αυτή, την έχουν όμως ενσωματώσει και την χρησιμοποιούν σε όλα τα τεκτονικά κείμενα, ακόμη και στο καταστατικό χάρτη, έχει καθιερωθεί απο πολύ παλιά και έχει γίνει κανόνας απαράβατος κατά τη σύνταξη και υπογραφή κάθε τεκτονικού εγγράφου.

Πρώτος ο Sir Francis Bacon , εισήγαγε με το Τρίστιγμο το τεκτονικό αλφάβητο προς χρήση των Ροδ+ , οι οποίοι επειδή τους θεωρούσαν αιρετικούς και μάγους εκείνη την εποχή, τους κυνηγούσαν ανηλεώς και έπρεπε να κάνουν μυστικότερη την αλληλογραφία μεταξύ τους. Ο βιογράφος του Bacon αναφέρει σε πολλές σημειώσεις του ότι αυτή η μικρή ιερογλυφία συγκέντρωνε για το Βacon όλη τη λατρεία του για τα σύμβολα.

Ο William Fish γράφει «… δυνάμεθα να βεβαιώσουμε ότι το τεκτονικό σημείο των 3 στιγμών προέρχεται από την Αιγυπτιακή ιερογλυφική τέχνη. Οι Αιγύπτιοι για να σημειώσουν έναν αριθμό φυτών του αυτού γένους, χάραζαν το αρχικό στοιχείο του γένους και όπισθεν αυτού τοποθετούσαν τρία άνθη λωτού, τοποθετούσαν επίσης 3 κόκκους ή 3 στιγμές πίσω από το αρχικό στοιχείο ενός μετάλλου και 3 κυματοειδείς γραμμές πίσω από το αρχικό όνομα ενός υγρού. Έτσι και οι 3 στιγμές του τεκτονισμού είναι η μίμηση των 3 ανθέων του λωτού, των 3 κόκκων η των 3 κυματοειδών γραμμών».

Στη Φιλανδία βρέθηκαν κολοσσιαία τείχη και πάνω σ’ αυτά χαραγμένες οι ιερογλυφίες των 3 στιγμών. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας έχουν μια παράδοση παρμένη από τη μυθολογία τους που λέει :

«Οι Δρυίδες που ήταν οι θρησκευτικοί λειτουργοί των αρχαίων Κελτών, θέλοντας να δώσουν εικόνα στο φώς, πήραν σαν υπόδειγμα το σχήμα του Ήλιου και το απεικόνισαν με την χάραξη μιάς στιγμής. Η στιγμή αυτή που χάραξαν στους βράχους των σπηλαίων και στους κορμούς των δέντρων υπήρξε το πρώτο σύμβολο και συμβολίζει την πρώτη αποκάλυψη. Συχνάζοντας στα δάση επειδή συγκινήθηκαν από το μεγαλείο και από την ομορφιά της φύσης φωτίστηκαν από μια δεύτερη αποκάλυψη. Το μυστήριο του δάσους, όπου το θρόισμα των φύλλων των δέντρων από τους αόρατους ανέμους που πνέουν, τους έκανε να αισθάνονται την ύπαρξη μυστηριωδών δυνάμεων. Ο άνθρωπος φαίνεται πολύ μικρός κατ’ αντιπαράσταση με τα ψηλά δέντρα του δάσους τα οποία με τους κορμούς τους φαίνονται να υποβαστάζουν το γαλάζιο στερέωμα. Κάτω από τη διαύγεια των φανταχτερών φασμάτων της φύσης του Ήλιου, οι καρδιές των ανθρώπων αισθάνονται να βάλλονται από ερωτικές δυνάμεις και αυτό αποτέλεσε τη δεύτερη αποκάλυψη. Τότε οι Δρυίδες έδωσαν σαν νύφη στον Ήλιο το Ιερό Δάσος, οπότε κοντά στην πρώτη στιγμή, που αποτέλεσε το δίστιγμο, σύμβολο της γής που βλαστάνει. Τέλος αφού κατανόησαν ότι σαν άνθρωποι εξουσίαζαν τα φυτά και τα ζώα, θέλησαν να αποκαλύψουν εαυτούς, οπότε στις δύο στιγμές πρόσθεσαν την τρίτη και συμπληρώθηκε το τρίστιγμο. Το μυστηριώδες σύμβολο των 3 στιγμών με την απλούστερη πρωτογενή του μορφή συμβολίζει τη φυσική Τριάδα, τον Ουρανό, τη Γή και τον Άνθρωπο. ΄Εκτοτε οι Δρυίδες δίδασκαν ότι η μια στιγμή συμβολίζει την πρώτη αποκάλυψη, δηλ. τη γονιμότητα της γης, οι δύο στιγμές τη βλάστηση της γης και οι 3 την φυσική τριάδα. Εξηγούσαν δε αυτό το συμβολισμό με την εξής αλληγορία : « Αν ο ουρανός είναι ο πατήρ μου, αν η Γή είναι η μήτηρ μου, τότε εγώ ο άνθρωπος είμαι ο υιός της μεγαλοπρεπούς αυτής ενώσεως».

Αξίζει να αναφερθεί ότι η αλληλογραφία μεταξύ του Τζέιμς Άντερσον και της Μ:.Σ:. της Αγγλίας κατά τη διάρκεια της σύνταξης του Τεκτονικού Συντάγματος και του Καταστατικού Χάρτη είναι γεμάτο από λέξεις διακεκομμένες με το τρίστιγμο, οι δε υπογραφές συνοδεύονται επίσης από αυτό το σύμβολο.

Από την ιστορική αυτή αναδρομή γύρω από τη προέλευση, καθιέρωση και ερμηνεία του συμβόλου θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι το Τρίστιγμο καθιερώθηκε από κάποιες τεκτονικές αυθεντίες, που το πήραν το μετέδωσαν ή το εμπνεύστηκαν από διάφορα παλιά θρησκευτικά κείμενα και ιδίως από το ιερό βιβλίο των Εβραίων την Καμπαλά καθώς και από τις ιερογλυφίες των Αιγυπτίων και επικράτησε σιωπηρά, θα έλεγα εθιμικά, τα δε τεκτονικά κείμενα, το σεβάστηκαν και τελικά το αναγνώρισαν ως ένα είδος «ιεράς γλώσσης» νοητής μόνο από λίγους, τους μυημένους και φυσικά τους τέκτονες στους οποίους καθιερώθηκε πλέον σαν το μοναδικό χαρακτηριστικό της γραπτής τεκτονικής διαλέκτου.

Ανατρέχοντας σε θρησκευτικές δοξασίες θα δούμε ότι όλες διατηρούν την ανάμνηση ενός πρωτογενούς βιβλίου που γράφτηκε με εικόνες και διάφορες ιερογλυφίες κατά τους πρώτους χρόνους της δημιουργίας του κόσμου. Στο βιβλίο αυτό, όλοι οι θεοί της αρχαιότητας ήταν γράμματα του αλφαβήτου, τα γράμματα ιδέες και οι ιδέες αριθμοί. Οι Εβραίοι αποδίδουν το βιβλίο αυτό στον Ενώχ, τον 7^ο διδάσκαλο του κόσμου μετά τον Αδάμ, οι Αιγύπτιοι στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, οι Φοίνικες στον Κάδμο και οι Έλληνες στον Ορφέα. Ανεξάρτητα αν το βιβλίο αυτό είναι η Καμπαλά των Εβραίων ή τα 36 ή κατά άλλους 65, λίθινα βιβλία του Ερμή του Τρισμέγιστου, η κάποιο παρόμοιο του Κάδμου ή του Ορφέα ή και όλα μαζί, το αξιοπρόσεκτο είναι ότι όλοι αναφέρονται σε ένα βιβλίο του Ουρανού στο οποίο αποκαλύπτεται το μυστήριο της Δημιουργίας. Το βιβλίο αυτό περιείχε την ιερά επιστήμη την οποία μόνο οι μεμυημένοι ιερείς, πατριάρχες και βασιλιάδες γνώριζαν, τα δε περίεργα σχήματα και εικόνες του ήταν αντιγραφή των κινήσεων του σύμπαντος.

Τα γράμματα και οι αριθμοί υπήρξαν τα πρώτα σύμβολα των πρωτόγονων. Ο Πυθαγόρας λέει για τους αριθμούς ότι βρέθηκαν στη φύση και είναι πνευματικοί και επιστημονικοί, οι πνευματικοί υπάρχουν από ανέκαθεν στο πνεύμα του Δημιουργού, είναι τα θεμέλια της αρμονίας του σύμπαντος, είναι ο κρίκος που συνδέει τα πάντα. Ο πνευματικός αριθμός είναι η γονιμοποιός αιτία του πλήθους που απορρέει από την ενότητα, επιστρέφει στη μονάδα και διαλύεται. Ο επιστημονικός αριθμός αν και είναι άρτιος και κατά συνέπεια διαιρετέος, υπολείπεται του πνευματικού ο οποίος αν και περιττός, είναι τελειότερος. Έτσι ο αριθμός 1 που γράφεται με μια τελεία, είναι η αρχή και πηγή όλων των αριθμών και σαν αδιαίρετος που είναι παριστά το πνεύμα, την ιδέα κάθε μοναδικού άπειρου και αρμονικού, σηλ. Συμβολίζει την ταυτότητα, την ύπαρξη, τη συντήρηση της καθολικής αρμονίας. Ο αριθμός 1 είναι το πρώτο και το τελευταίο, είναι η αρχή χωρίς τέλος και το τέλος χωρίς αρχή. Οι δύο τελείες, ο αριθμός 2 είναι η δυάδα, η οποία συμβολίζει τη δυστροπία, την αντιλογία, την ανισότητα. Είναι η πηγή κάθε δυσαρμονίας, αντιθέσεως και πάλης. Αν λοιπόν ο αριθμός 1 συμβολίζει την ενεργητική αρχή, τη τάξη, την αρμονία που βρίσκει την έκφρασή της στην αρχή του καλού, στο Μ:.Α:.Τ:.Σ:., η δυάδα μας παρουσιάζει την αντίθετη έννοια, την αρχή της ολέθριας επιστήμης του κακού. Κάθε τι που είναι διπλό και ψευδές έναντι της πραγματικότητας συμβολίζεται πάντα με τη δυάδα. Είναι η απεικόνιση της αδιάλειπτης εναντιότητας με την οποία παλεύει η φύση και μας παρουσιάζεται με δύο διαφορετικές όψεις, ημέρα και νύχτα, φώς και σκοτάδι, θετικό και αρνητικό, αρσενικό και θηλυκό, άσπρο και μαύρο. Έπρεπε λοιπόν από τον ανταγωνισμό και τη πάλη των δύο αυτών αντίρροπων δυνάμεων να υπάρξει και μια άλλη δύναμη η οποία να εξουσιάσει τις δύο πρώτες. Εμφανίστηκε με μεγαλοπρέπεια η Τριάδα που συμβολίζεται με το Τρίστιγμο.

Ο Τέκτονας θέλει να δείξει ότι γνωρίζει να οδηγήσει από την τριαδικότητα, την δυαδικότητα στην ενότητα, η τριαδική ενότητα. Από τη θέση της τρίτης – καθ’ ύψος- τελείας μπορεί ο τέκτονας να αντιληφθεί τη «Λύση» που ανασύρεται μέσα από μια αντιφατική συζήτηση.

Θέση – Κατάφαση, Αντίθεση – Άρνηση και από πάνω η Σύνθεση – Λύση.

Από αυτή την πιο πάνω θέση, ο Τέκτονας έχει τη δυνατότητα να κρίνει χωρίς μεροληψία, με αίσθημα δικαιοσύνης και αγάπης και να κατορθώσει να αναβλύσει το ΦΩΣ μέσα από τη σύγκρουση της Κατάφασης και της Άρνησης.

Με τον τρόπο αυτό, ανακαλεί πάντα τον ύψιστης σημασίας νόμο της τριάδας και τοποθετεί τις τρείς τελείες, σε τριγωνική διάταξη σαν ένα από τα κυριότερα σύμβολα του Τεκτονισμού.

Η ανθρώπινη ψυχή από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου, πάνω στη τριάδα θεμελίωνε τη θρησκευτική της πίστη, σε όλες τις αρχαίες μυθολογίες υπήρχαν τριάδες που αποτελούσαν την ένωση τριών θεοτήτων. Η κάθε τριάδα περιείχε έναν δημιουργό, ένα συντηρητικό και ένα καταστροφέα.

Ο συμβολισμός του 3 και του τριγώνου υπάρχει σε όλους τους λαούς και σε όλες τις εποχές, αμυδρή αντανάκλαση του τριαδικού Θεού, του σχεδίου και του σκοπού της Δημιουργίας.

Στην Ελληνική Μυθολογία βρίσκονται πανάρχαιοι ιεροί τύποι σε παραστάσεις , επιγραφές και συγγράμματα. Ακολουθούν ορισμένα παραδείγματα που αντανακλούν τη πρωτογενή παράδοση και πίστη και αποτυπώνουν τη τριγωνική τελειότητα.

Η Πυθία καθόταν πάνω σε τρίποδα και εκφωνούσε τους χρησμούς, ήταν ένας χρυσός τρίποδας πάνω σε τρικέφαλο χάλκινο φίδι. Η εξουσία του σύμπαντος ήταν ο Ζεύς, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας, 3 κυρίαρχες θεότητες που αντιστοιχούσαν στον ουρανό, τη Γή και τα καταχθόνια (Άδης). Τρικέφαλος και Τρισμέγιστος ο Ερμής.

Ο κεραυνός του Δία ήταν τριπλός, το σκήπτρο του Ποσειδώνα ήταν η Τρίαινα, ο Κέρβερος του Άδη είχε 3 κεφάλια. Ο Ήλιος είχε 3 ονομασίες Απόλλων Ήλιος και Ελευθερωτής. Σε όλους τους μύθους ο αριθμός 3 ηταν ιερός γιατι όπως λέει ο Αριστοτέλης περικλείει μια Αρχή, ένα Μέσον και έν Τέλος.

Στη φιλοσοφία του Πλάτωνα η τριάδα είναι η εικόνα του υπέρτατου όντος, για τους Πυθαγόρειους η αρχή της τελειότητας. Να μη ξεχνάμε την τριάδα από την οποία εξαρτάται το μοιραίο της ανθρώπινης ζωής, δηλ. τις 3 Μοίρες, ακόμη τις 3 Ερινύες, τις 3 Γοργόνες, τις 3 Σειρήνες, τις 3 Χάριτες τα ονόματα των οποίων εκπροσωπούσαν τη Λαμπρότητα, την ανθηρότητα και τη χάρη. Στο Τίμαιο του Πλάτωνα η Θεία Τριάδα ονομάζεται Θεός, Λόγος και Ψυχή.

3 Μάγοι προσκύνησαν τον Ιησού και του πρόσφεραν 3 δώρα, χρυσό, λιβάνι και σμύρνα. Τρεις φορές ο Πέτρος αρνήθηκε το δάσκαλό του, 3 Απόστολοι αμάρτησαν προς το Ναζωραίο, ο Ιούδας που τον πρόδωσε, ο Πέτρος που τον αρνήθηκε και ο Θωμάς που αμφέβαλλε για την ανάστασή του με την οποία έλαμψε στο Χριστιανικό στερέωμα η θεια τριάδα Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα.

Οι Κινέζοι πιστεύουν ότι ο αριθμός αυτός έχει μυστικές αρετές και γι αυτό λένε ότι, οι αριθμοί αρχίζουν από το ένα και γίνονται τέλειοι στο τρία. Στους Ινδούς ο θεός Βράχμα παρουσιάζεται με 3 πρόσωπα, Βράχμας, Βισνού και Σίβα. Στους Πέρσες Ωρομάσδης, Μίθρας, Αρειμάνιος. Ο Μίθρας λέγεται και Τριπλάσιος. Ο Ζωροάστρης που ρύθμισε τη θρησκεία των Περσών θέσπισε το δόγμα : ένθα η αιώνια μονάς εστί, γεννά δυάδα. Τριάς θεότητος λάμπει δια του σύμπαντος κόσμου. Στους Αιγύπτιους Όσιρις, Ίσιδα, Τυφώνας που συμβόλιζαν το φώς, το πύρ το πνεύμα και κοσμούσαν τις θύρες και τις ιερές οικοδομές με 3 μορφές, σαν Σφαίρα, σαν Πτέρυξ και σαν Όφις, Θεός τρίμορφος. Στο Θιβέτ πιστεύουν σε 3πλό θεό, ο Δαλάι Λάμα προσφέρει μέταλλα με αυτή την εικόνα που τα φορούν στο λαιμό και τα έχουν ως σύμβολο λατρείας. Στους Γερμανούς, Ρωμαίους και Γαλάτες λατρευόταν τριαδικός θεός. Οι Περουβιανοί λάτρευαν τριάδα που την ονόμαζαν Πατέρα ή Κύριο Ήλιο, Υιό Ήλιο και Αδελφό Ήλιο, επίσης λάτρευαν εικόνα που την αποκαλούσαν Ταγγατάγα δηλ. «εις εν τρίσιν και τρείς εν ενί».

Παρατηρώντας μεσα σε ένα τεκτονικό Ναό βλέπουμε 3 Στήλες, 3 Μεγάλα και 3 μικρά φώτα , τρείς κύριοι Αξιωματικοί, 3 αρχιτεκτονικοί ρυθμοί, 3 συμβολικοί βαθμοί, 3 σπουδαίες λέξεις στη προμετωπίδα του Ναού « Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα». Παντού γύρω μας επικρατεί η τριάδα, σε όλο το σύστημα ο αριθμός 3 παρουσιάζεται ως εξέχων σύμβολο, σε όλα τα τεκτονικά δόγματα ανεξαρτήτως των βαθμών που έχουν οι 3 πρώτοι από τελούν πάντοτε τη βάση των υπολοίπων. Οι τριάδες εντός των τεκτονικών ναών βρίσκουν την έκφρασή τους σε ένα ισόπλευρο τρίγωνο που σχηματίζεται από τη διάταξή του μέσα στη στοά.

Συμβολίζει τη τριαδική θεότητα και γι αυτό συνήθως φέρει στο κέντρο του το ιερό τετραγράμματο ή τον παντεπόπτη οφθαλμό που συμβολίζει το Λόγο και την δημιουργό Αρχή. Οι πλευρές του αντιπροσωπεύουν τα 3 βασίλεια της φύσης, η πρώτη το βασίλειο των ορυκτών, δηλ. των ακατέργαστων μετάλλων και λίθων που κατεργάζονται οι Μαθθ:., η δεύτερη το φυτικό βασίλειο, το χώρο του Εταίρου που εξετάζει τις μορφές της γήινης φύσης με πρώτη αυτή του ανθρώπου και η Τρίτη πλευρά το ζωικό βασίλειο, το βασίλειο του τέλειου, των Διδασκάλων. Και οι 3 πλευρές μαζί με το γράμμα «Γ» στο κέντρο συμβολίζουν την απεραντοσύνη της εξωτερικής και της εσωτερικής γνώσης.

Αν παραδεχτούμε αδδ:. μου τη παγκοσμιότητα του τεκτονισμού η διαφορετικότητα των εννοιών που δίνονται στα σύμβολα είναι απαραίτητη γιατί οι τέκτονες έχουν διαφορετική κοινωνική, πολιτιστική και θρησκευτική προέλευση. Συνεπώς τα σύμβολα δε μπορούν να έχουν συγκεκριμένη στατική και αυστηρή ερμηνεία, συνεχώς εξελίσσονται και επιβάλλουν παράλληλη εξέλιξη στη τεκτονική αντίληψη. Η ερμηνεία των συμβολισμών δίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε ο κάθε τέκτονας να δώσει ερμηνεία ανάλογη με τη δική του αντίληψη, τη πνευματική και ψυχική του ανάπτυξη.

Η αλήθεια που κρύβεται στα σύμβολα μόνο από τον ίδιο το τέκτονα μπορεί να ανακαλυφθεί, απόλυτη αλήθεια δεν προσφέρει ο τεκτονισμός, η ανεύρεσή της βασίζεται σε συνεχή έρευνα.

Όσες ερμηνείες κι αν βρούμε γι αυτό το σύμβολο όλες οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα, το Τρίστιγμο δεν έφτασε ως εμάς σαν ένα άψυχο και βουβό κειμήλιο μιάς παλιάς ιερογλυφίας που χαράχτηκε τυχαία σε κάποιο τεκτονικό κείμενο αλλά σαν ένα αστέρι πνευματικής κληρονομιάς που θα φωτίζει πάντοτε με την μυστική ακτινοβολία του το τεκτονικό στερέωμα και θα κατευθύνει την ανοδική πορεία των τεκτόνων, οι οποίοι εξ αιτίας του μάλιστα, βαφτίστηκαν ως « αδελφοί των τριών στιγμών».-

Ειπον

Bas Bacol