Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Νόμος της Ειμαρμένης

 

Ο πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου Πνευματικός Κόσμος (αυτούς τους οποίους οι Έλληνες ονομάζουν θεούς) προκειμένου να βοηθήσει τους ανθρώπους ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από τους κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας, καθιέρωσε τον Νόμο της Ειμαρμένης. Διευκρινίζεται ότι η λέξη ειμαρμένη προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα είμαρται που σημαίνει είναι πεπρωμένο. Η ειμαρμένη είναι το πεπρωμένο, το από την μοίρα διδόμενο, το αναπόφευκτο και ο Νόμος της Ειμαρμένης είναι Νόμος της Πνευματικής Δικαιοσύνης που καθιέρωσε ο πνευματικός κόσμος.
Συνεπεία του Νόμου της Ειμαρμένης είναι να υποβάλλονται σε δοκιμασίες οι ψυχικές εκείνες ατομικότητες που δεν έχουν εναρμονισθεί προς τους Νόμους της θείας Φύσεως και τους παραβιάζουν.
Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω μερίδιο, δηλαδή λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να δοθούν ή ποιες πρέπει να στερηθεί ο κάθε άνθρωπος, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσει στο δρόμο της ζωής του ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί, για την εναρμόνιση  ή μη εναρμόνιση κάθε ψυχής προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.
Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως, αλλά, αντίθετα, βασίζεται σ’ αυτόν. Συγκεκριμένα στον άνθρωπο οι Μοίρες που καθορίζουν την ειμαρμένη, δίδουν ή στερούν δυνάμεις και καθορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει. Έτσι ανά πάσα στιγμή τίθεται στον κάθε άνθρωπο το δίλημμα ποιόν δρόμο να ακολουθήσει. Αυτό το δίλημμα ετέθη και στον ήρωα Ηρακλή, ο οποίος μεταξύ του δύσκολου δρόμου της αρετής και του εύκολου  της κακίας επέλεξε τον δρόμο της αρετής.
Οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι ψυχικές ατομικότητες είναι ανάλογες με τις πράξεις τις οποίες έκαναν, συνήθως σε προηγούμενη

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Όταν η Θεοσοφία συνάντησε τον Πλωτίνο....

 

"O χαρακτηρισμός Έν περιέχει μόνο την αναίρεση της πολλαπλότητας. Για αυτό οι Πυθαγόρειοι, μεταξύ τους, το χαρακτήριζαν συμβολικά "Απόλλων" ως άρνηση των πολλών [α-πολλών]"

Πλωτίνος, Εννεάδες, V 5,6

Ο κύκλος της ζωής είναι μια κίνηση που έχει την ρίζα του στην πνευματική όψη του κόσμου, την εκτίναξή του στην άλλη όψη που λέγεται ύλη και τελικά την επιστροφή του στο σημείο από το οποίο πήγασε. Είναι ένας κύκλος με δύο τόξα, το ένα καθοδικό προς την ύλη και το άλλο ανοδικό προς το πνεύμα.

"Φαντάσου μία πηγή που δεν έχει καμία άλλη προέλευση αλλά δίνει ολόκληρο τον εαυτό της στα ποτάμια. Κι όμως δεν καταναλώνεται από αυτά τα ποτάμια αλλά παραμένει αυτή η ίδια μέσα σε ηρεμία, ενώ τα ποτάμια που προκύπτουν από αυτήν, παραμένουν κατ’ αρχήν επί ένα διάστημα μαζί, προτού διαρρεύσουν άλλο εδώ κι άλλο εκεί. Ήδη όμως κάθε ποτάμι γνωρίζει πού θα εκβάλλει τα ρεύματά του.  Ή φαντάσου ένα τεράστιο δένδρο, του οποίου η ζωική δύναμη διατρέχει ολόκληρο το δένδρο, αλλά η αρχέγονη αιτία παραμένει εντός αυτής και δεν διασκορπίζεται σε όλο το δένδρο. Έχει εγκαθιδρυθεί, κατά κάποιο τρόπο, μέσα στην ρίζα. Αυτή η αρχέγονη αιτία παρέχει έτσι στο δένδρο ολόκληρη την ζωή του μέσα στην πολλαπλότητά της, αλλά η ίδια η αρχέγονη αιτία παραμένει ακίνητη, γιατί αυτή δεν είναι πολλαπλή, αλλά αρχέγονη αιτία της πολλαπλής ζωής".

Πλωτίνος, Εννεάδες , ΙΙΙ 8,10.

Αυτός ο κύκλος της ζωής αποδίδεται με ένα φίδι που δαγκώνει την ουρά του και συμβολίζει την κοσμική γνώση και τη σοφία. Το σύμβολο του ουροβόρου όφι, αποδίδει την περιπέτεια της ατομικής ψυχής, μέσα στον μορφοποιημένο κόσμο.

Είναι το προσκύνημα της ψυχής στην ύλη και η επαφή της με όλα τα φαινόμενα της εκδηλωμένης ζωής. Από αυτήν την επαφή γεννιέται η γνώση της ζωής η οποία μετατρέπει την ψυχή από μπουμπούκι σε ανθισμένο ρόδο. Αυτό το ρόδο συμβολίζει τη συνειδητότητα και επομένως τη σοφία, δηλαδή την ικανότητα να διακρίνει κάποιος το Καλό και το Κακό και τη δυνατότητα να εκφράζει το Καλό στο πεδίο της αντίθεσης και της αντινομίας.

Η κίνηση αυτή της Ζωής διαγράφει μια κλίμακα αμφίδρομη της οποίας κάθε βαθμίδα αποτελεί έναν κόσμο, δηλαδή ένα επίπεδο ζωής το οποίο διαθέτει τη δική του Αρχή, τη δική του ύλη και τα δικά του χαρακτηριστικά. Την Κλίμακα αυτή θα τη χωρίζαμε σε τρία βασικά στάδια, σε Πνεύμα, Ψυχή και Φύση. Κάθε στάδιο Ζωής έχει τη δική του αυτοτέλεια αλλά το Πνεύμα είναι και παραμένει η ρίζα των άλλων δύο.

H Χριστιανική θρησκεία, υπήρχε ήδη ανάμεσα στους αρχαίους…

Μωησής και Ακενατόν

«Αυτό που σήμερα αποκαλείται Χριστιανική θρησκεία, υπήρχε ήδη ανάμεσα στους αρχαίους και δεν έλειπε και στις απαρχές της ανθρώπινης φυλής. Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε ένσαρκος , η αληθινή θρησκεία που ήδη υπήρχε, έλαβε την ονομασία Χριστιανική ».Άγιος Αυγουστίνος
Η ιστορία του Μωυσή συγγραφέα και συντάκτη της «Αγίας γραφής» (Παλαιάς διαθήκης/Πεντατεύχου- τα πέντε πρώτα βιβλία της Εβραϊκής Βίβλου) είναι γνωστή στους περισσότερους. (1)

Στην παρούσα μελέτη θα παρουσιάσουμε μία εναλλακτική εξιστόρηση των σχετικών με τον Μωυσή γεγονότων, που βασίζεται κυρίως στον Αιγύπτιο αρχιερέα και ιστορικό Μανέθωνα ο οποίος έζησε περί τον 3ο αιώνα π.Χ. (Ο Μανέθωνας έγραψε στα Ελληνικά την ιστορία της Αιγύπτου κατόπιν εντολής του Πτολεμαίου Β΄του Φιλάδελφου ) (2).


Σύμφωνα με την Γένεση (κεφ. 46), ο λαός του Μωυσή ήταν μια ομάδα οικογενειών που ζούσαν νομαδικά και είχαν εγκατασταθεί στην Αίγυπτο με τον πατέρα τους τον Ιακώβ ή αλλιώς Ισραήλ. Λόγω όμως του συνεχώς αυξανόμενου αριθμού τους οι Αιγύπτιοι εφάρμοσαν σχέδιο ελέγχου τους.


Μία άλλη εκδοχή για την καταπίεση των Εβραίων από τους Αιγυπτίους είναι, πως οι Εβραίοι είχαν ενωθεί με τους εισβολείς Υξώς και είχαν πολεμήσει ενάντια στους Αιγυπτίους. Οι Υξώς κατάφεραν να υποδουλώσουν την Αίγυπτο για αρκετά χρόνια, έως ότου οι Αιγύπτιοι κατάφεραν να τους διώξουν. Ακόμα όμως και μετά την εκδίωξη τους, οι Υξώς επανήλθαν για ένα σύντομο διάστημα σε τμήμα της Αιγύπτου για να εκδιωχθούν οριστικά και να διαλυθούν από τον Τούθμωση Γ' (1490-1436π.Χ.).


Το γεγονός όμως πως οι Εβραίοι ίσως υπήρξαν σύμμαχοι των Υξώς, έδωσε την αφορμή στον Φαραώ να καταργήσει τα δικαιώματα όλων των Εβραίων, και να τους μετατρέψει σε δούλους.


Σε κάθε περίπτωση σύμφωνα με την Βίβλο, οι Αιγύπτιοι αρχικά είχαν τους Εβραίους ως δούλους, και στην συνέχεια εκδόθηκε διάταγμα σύμφωνα με τον οποίο έπρεπε να σκοτώνεται κάθε αρσενικό παιδί που γεννούσαν οι γυναίκες των Ισραηλιτών. Ένα ζευγάρι όμως Ισραηλιτών, ο Αμράμ και η Ιωχαβέδ γονείς του Μωυσή, έκρυψαν τον νεογέννητο γιο τους ώστε να μην εκτελεστεί. Στην συνέχεια η μητέρα του Ιωχαβέδ έβαλε το βρέφος σε ένα κιβώτιο από πάπυρο και το άφησε στον ποταμό Νείλο.


Το μικρό κιβώτιο με το Μωυσή βρέθηκε σύντομα από την κόρη του Φαραώ που είχε πάει στον Νείλο για να λουστεί. Όταν διαπίστωσε πως υπήρχε ένα μωρό μέσα σε αυτό, αποφάσισε να το υιοθετήσει και του έδωσε το όνομα Μωυσής («σωσμένος από το νερό» ).
Ο Μωυσής μεγαλώνει μέσα στο παλάτι σαν πρίγκιπας, γνωρίζει τα μυστικά της Αιγυπτιακής λατρείας και «μυείται» στην σοφία των Αιγυπτίων, εισχωρώντας στα άδυτα του μακραίωνου Αιγυπτιακού παρελθόντος!


Σύμφωνα με την παλαιά διαθήκη κάποια στιγμή συνειδητοποίησε την καταγωγή του, και αποφάσισε να παίξει λόγω της θέσης του καθοδηγητικό ρόλο στην σωτηρία του Εβραϊκού λαού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Μωυσής θα αναλάβει να απελευθερώσει τον λαό του και να τον οδηγήσει έξω από την Αίγυπτο στην Γη της Επαγγελίας.


Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Θεός Ερμής, ο «αγγελιοφόρος των θεών» και ψυχοπομπός.(ετυμολογία)

 

Το όνομα τού θεού Ερμή, που απαντάται ήδη κατά τους  Μυκηναϊκούς χρόνους, προήλθε πιθανόν από τη λέξη έρμα «σωρός από πέτρες» (οι πέτρες που σωρεύονταν πάνω από τους τάφους θεωρούνταν χαρακτηριστικό τού Ερμή ως ψυχοπομπού).
Από το όνομα τού Ερμή πλάστηκε η λέξη
ρμηνεύς «ο διερμηνέας, ο μεταφραστής», αφού ο Ερμής εθεωρείτο μεσολαβητής μεταξύ θεών και ανθρώπων και εξηγητής τής βούλησης των θεών. Από το ρμηνεύς παρήχθη το ερμηνεύω με τα παράγωγα (ερμηνεία, ερμηνευτής, ερμηνευτικός, ερμήνευμα, ερμηνεύσιμος κ.ά.) και τα σύνθετά του (διερμηνεύω, μεθερμηνεύω, παρερμηνεύω κ.ά.).


Τον αιγυπτιακό θεό Θωθ οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι αποκαλούσαν Ερμή Τρισμέγιστο, λόγω των ιδιοτήτων του (εύρεση τής γραφής και των τεχνών) που αποδίδονταν στον Ερμή. Σ’ αυτόν τον Τρισμέγιστο Ερμή, με τις πνευματικές όσο και αποκρυφιστικές ιδιότητες, απέδωσαν την τέχνη τους οι αλχημιστές τού Μεσαίωνα, οι οποίοι ονομάστηκαν γι’ αυτό Ερμητικοί (Hermetici).

Οι ίδιοι μάλιστα σφάλιζαν τα δοχεία τους με τα πολύτιμα υλικά που χρησιμοποιούσαν εφαρμόζοντας μια ιδιαίτερη τεχνική που δεν επέτρεπε να ανοίξουν εύκολα.Από αυτή την τεχνική προήλθε το ερμητικός «ο καλά κλεισμένος, σφαλισμένος, στεγανός».

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα (στον «Κρατύλο») το Ερμής,  προέρχεται από το ρήμα το «είρω» (αναγγέλλω),« ερέα»ς και (κατά πλεονασμό του μ) Ερμέας, Ερμής με συναίρεση, ή κατ' άλλους από το έρυμα, δηλαδή το λόγο καθώς, ως γνωστόν, ήταν ο αγγελιοφόρος των θεών, αλλά και γενικότερα ο θεός του λόγου, της επικοινωνίας, της νόησης, της ομιλίας, της ευφράδειας.

Ο Ερμής κρατούσε το κηρύκειο το οποίο σχηµατιζόταν από λεπτή ράβδο δάφνης

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Λευκή συνείδηση

 

Όταν οι συνισταμένες της ζωής μας αλλάζουν και τα φώτα σβήνουν, όταν οι αναμνήσεις αποκτούν το χρώμα του ονείρου, τότε είναι η στιγμή που συναντάμε τη συνείδησή μας λευκή. Όταν αυτά που οικοδομήσαμε με την επιμέλεια του μυρμηγκιού διαλύονται στον άνεμο των φαινομένων και μένουμε γυμνοί απέναντι στον καθρέφτη της ψυχής μας, τότε είναι η στιγμή που συναντάμε τη συνείδησή μας λευκή.
Λευκή συνείδηση σημαίνει συνείδηση ελαστική και εύπλαστη. Σημαίνει ότι μπορούμε να επικαιροποιήσουμε τις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις μας και να ανα-καλύψουμε τη θέση μας στον κόσμο. Αυτό μας δίνει μια τεράστια ελευθερία. Την ελευθερία της μετέωρης στιγμής ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, ανάμεσα στην αυτό-εικόνα μας και στη πραγματικότητα ως έχει. Κι επειδή θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, είναι αλήθεια ότι η λευκή συνείδηση μπορεί να μας τρομάζει. Φοβόμαστε να μηδενίσουμε τις αγκυλώσεις μας, καθώς νομίζουμε ότι αυτές μας προσδίδουν μια σταθερή προσωπική και κοινωνική ταυτότητα. Υποψιαζόμαστε βέβαια ότι το οικοδόμημα που χτίζουμε γύρω μας και μέσα μας στη διάρκεια της ζωής μας δεν ανταποκρίνεται στη βαθύτερη φύση μας, που ασφαλώς δεν «έχει», ούτε «χρειάζεται» τίποτα- απλώς «είναι». Παρόλα αυτά, όταν έρχεται η στιγμή που αντιμετωπίζουμε τη λευκή συνείδηση, συνήθως στεκόμαστε αμήχανοι και φοβισμένοι απέναντί της.
Τι μπορεί να μας βοηθήσει τότε, εκτός από τα βιβλία αυτοβοήθειας και τις ομάδες αυτογνωσίας, ώστε να σταθούμε και να παραμείνουμε όρθιοι και ήρεμοι; Οι παλιοί Βουδιστές δάσκαλοι Καντάμπα μάς έχουν δώσει τρεις σοφές συμβουλές. Μας έχουν πει, πρώτα, μην γίνεσαι στόχος για το βέλος , ύστερα, κράτα επαφή με την καρδιά σου και τέλος, δες όλα όλα σαν όνειρο.

Μην γίνεσαι στόχος για το βέλος.


Ένα βέλος δίχως στόχο, είναι ένα απλό άχρηστο κλαδί. Όταν μπαίνουμε στη θέση του στόχου, νοηματοδοτούμε και το βέλος και του δίνουμε τη δυνατότητα νας μας πληγώσει, ή έστω, να μας επηρεάσει. Αυτό ισχύει για τα πάντα. Για τα συναισθήματα, για τις σχέσεις, για τους αγώνες και τις διεκδικήσεις μας. Δεν υπάρχει θύτης χωρίς θύμα. Δεν υπάρχουν καταστάσεις δυστυχίας χωρίς θυματοποίηση. Δεν υπάρχει θυμός χωρίς αποδέκτη. Δεν υπάρχει φόβος χωρίς αποδέκτη. Ας θυμηθούμε εδώ την γνωστή εικόνα του Βούδα, όταν αντιμετώπισε τους

Αλμα στο κενό

 

Τα κακά νέα είναι ότι πέφτουμε στο κενό
Τα καλά νέα είναι ότι δεν υπάρχει έδαφος
(Τσόγκυαμ Τρούνγκπα)

ARIADNI GEROUKI

Στην χώρα μας οι συνθήκες έχουν ωριμάσει ραγδαία για να μας διδάξουν την «ανεδαφικότητα» των πραγμάτων. Ο, τι και να κάνουμε πλέον, είτε σε προσωπικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο, δεν είναι δυνατόν να νιώσουμε γειωμένοι και ασφαλείς. Αυτό δεν είναι κάτι που οφείλεται μόνον στην οικονομική και κοινωνική ανέχεια. Μπορεί να μοιάζει, αλλά δεν είναι! Γιατί από πάντα και για πάντα τα πράγματα είναι εκ φύσεως «ανεδαφικά». Τα πλαίσια αναφοράς που μας προσέδιδαν σιγουριά καταρρέουν σιγά σιγά για να φανεί απλά…ότι ήταν πάντοτε νοητικά πλαίσια και ποτέ αληθινά «υπαρκτά».
Σκεφτείτε μόνο: πόσο «πραγματικά υπαρκτό» είναι το τερατώδες κατασκεύασμα της παγκόσμιας οικονομίας; Πόσο «πραγματικά υπαρκτό» είναι το «χρήμα»; Πόσο «πραγματικά υπαρκτές» είναι όλες οι κοινωνικές ψευδαισθητικές επινοήσεις, οι «θεσμοί» πάνω στους οποίους έχουμε δομήσει τη ζωή μας; Το κράτος, η εκπαίδευση, ο γάμος, η αγορά, τα κοινωνικά δικαιώματα, η ιδιοκτησία, οι πολιτικές ιδεολογίες, τα κόμματα, η διοίκηση… Όλα φαίνεται να «λειτουργούν» απλά και μόνο σε ένα σχετικό επίπεδο, κατασκευασμένο μέσα από μια, λίγο ως πολύ, κοινή συναίνεση, που φυσικά, εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα.
Με δυο λόγια, θα μπορούσαμε κάλλιστα να φανταστούμε τη ζωή μας να είναι εντελώς διαφορετικά οργανωμένη- τουλάχιστο θεωρητικά! Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να ζούμε σε αλληλέγγυες κοινότητες , δίχως προσωπική ιδιοκτησία, δίχως μονογαμικές σχέσεις και τα παιδιά μας θα μπορούσαν να ανατρέφονται συλλογικά και να εκπαιδεύονται στο κυνήγι και στη καρποσυλλογή. Υπάρχουν ιστορικά και ανθρωπολογικά παραδείγματα τέτοιου είδους… αλλά θα μπορούμε να φανταστούμε ακόμη παραπέρα: θα μπορούσαμε να ζούμε με γνώμονα το «εμείς» κι όχι το εγώ. Θα μπορούσαμε να επικοινωνούμε ελεύθερα τηλεπαθητικά δίχως τεχνολογία. Θα μπορούσαμε να είμαστε αυτάρκεις, να τρεφόμαστε από αιθερική ενέργεια και να μετακινούμαστε στο χωροχρόνο αβίαστα…
Σενάρια επιστημονικής φαντασίας; Οχι περισσότερο από ο, τι ήταν το τηλέφωνο ή το αεροπλάνο πριν από μερικές δεκαετίες ή το ίντερνετ πριν από μερικά μόλις χρόνια…! Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι τα όρια των δυνατοτήτων μας μπαίνουν αποκλειστικά και μόνον από τον νου μας.
Σκεφτείτε τις δυνατότητες μας σαν μια βεντάλια, σαν ένα ανάπτυγμα. εμείς συντονιζόμαστε με μια του συχνότητα και παραμένουμε εκεί, νομίζοντας ότι είμαστε παγιδευμένοι, χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Παρόλα αυτά, στη πραγματικότητα οι δυνατότητές μας είναι απεριόριστες αλλά για να έρθουμε σε επαφή με το ανάπτυγμά τους, πρέπει (οικειοθελώς ή μη) να τολμήσουμε ένα άλμα, ένα πήδημα στο κενό.

ariadnigerouki.wordpress.com

Η Μυστική Σημασία του Σαββάτου

 

του Στέφανου Ελμάζη

H mistiki simasia toy sabatou

Υπήρχε μια εποχή που το Σάββατο ή η Κυριακή –ανάλογα την κουλτούρα και τη θρησκεία– ήταν ιερή μέρα. Οι άνθρωποι δεν δούλευαν και τη μέρα αυτή την αφιέρωναν στα θρησκευτικά τους καθήκοντα, στην οικογένεια και στην ξεκούρασή τους.

Σταδιακά η παράδοση αυτή ατόνησε. Με την πάροδο των χρόνων οι κοινωνίες, ιδίως στη Δύση, μοντερνίστηκαν, εκκοσμικεύτηκαν και τελικά σχεδόν τίποτε δεν επιβίωσε από τις αξίες εκείνες, παρά μόνο η ξεκούραση, κι αυτή μπασταρδεμένη με ψώνια και άλλες υποχρεώσεις που δεν προλάβαμε την εργάσιμη εβδομάδα.

Μόνο που και η αναιμική αυτή μορφή σχόλης, συνοδευμένη συχνά και με κάποια μορφή διασκέδασης, δέχεται χρόνο με το χρόνο ολοένα και ισχυρότερα πλήγματα.

Σήμερα, οι περισσότερες επιχειρήσεις στο λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο κινούνται στον αστερισμό της εβδομάδας των επτά ημερών. Πολλά καταστήματα στην Ευρώπη είναι ανοικτά και Σάββατα και Κυριακές, ενώ η οικονομική κρίση που χτύπησε και τη δική μας πόρτα, έχει αναγκάσει πολλούς Έλληνες εργαζόμενους να δουλεύουν έξι και επτά μέρες την εβδομάδα, προκειμένου να τα φέρουν βόλτα.

Όμως ακόμη και ο Θεός, την έβδομη μέρα της δημιουργίας πήρε ρεπό… Ίσως όχι το ρεπό που έχουμε εμείς στο νου μας, αλλά σίγουρα κάποια μορφή παύσης στη δραστηριότητά Του. Γιατί άραγε; Τι στ’ αλήθεια θέλει να μας πει η γνωστή αυτή βιβλική φράση;

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΤΑ

Σήμερα γνωρίζουμε ότι υπάρχουν νόμοι που διέπουν το σύμπαν. Ορισμένους από αυτούς η σύγχρονη επιστήμη τους έχει ανακαλύψει, άλλους όχι. Όσο η επιστήμη προχωράει, τόσο καταλαβαίνει ότι στο σύμπαν δεν βασιλεύει η τυχαιότητα αλλά η τάξη, μια τάξη τόσο αρμονική που είναι ασύλληπτη για τη δική μας περιορισμένη κατανόηση.

Υπάρχει μια νομοτέλεια στην οποία τα πάντα υπακούν μέσα από κοσμικούς νόμους. Ένας από αυτούς είναι ο «νόμος του επτά».

Χιλιάδες χρόνια πριν, οι αρχαίοι σοφοί, παρατηρώντας τη Φύση, ανακάλυψαν ότι όλα τα φαινόμενα, από το πολύ μικρό μέχρι το πολύ μεγάλο, όλες οι διαδικασίες και εκδηλώσεις, αλλά και η ίδια μας η ζωή, τόσο η βιολογική όσο και η ψυχολογική, παρουσιάζουν πάντοτε κατά την πραγματοποίησή τους επτά ανεξάρτητες όψεις. Ονόμασαν λοιπόν αυτή την πραγματικότητα «νόμο των επτά όψεων κάθε ολοκληρωμένου φαινομένου» ή απλά «νόμο του επτά».

Προκειμένου η πολύτιμη αυτή γνώση να μη χαθεί, αποτυπώθηκε σε ορισμένα γνωστά φαινόμενα, όπως ο ήχος, με τη δημιουργία της επτατονικής κλίμακας (νόμος της οκτάβας), το φως, με τα επτά χρώματα του φάσματος κοκ.

«Ακόμη και ο τρόπος που διαιρούμε το χρόνο, δηλαδή η διαίρεση των ημερών της εβδομάδας σε εργάσιμες μέρες και σε Κυριακές (…) αλλά και  βιβλικός μύθος της δημιουργίας του κόσμου σε έξι μέρες και της έβδομης μέρας κατά την οποία ο Θεός αναπαύτηκε από τα έργα του, είναι επίσης έκφραση του νόμου της οκτάβας ή μια ένδειξή του, αν και ατελής» (Γ. Ι. Γκουρτζίεφ).

Πρόσφατα λοιπόν, ο γενικός αυτός νόμος, που γνώριζαν οι αρχαίοι σοφοί, αποδείχτηκε και από τους σύγχρονους επιστήμονες, οι οποίοι μας είπαν το εξής καταπληκτικό: όλη η ζωή, τα πάντα, κινούνται, δονούνται στη συχνότητα του επτά. Το επτά είναι το beat της δημιουργίας! [Περισσότερα για το θέμα αυτό στο τεύχος μας Νο 99, «Η Μυστική Σημασία της Εβδομάδας»]

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑΜΕ

Ο Τέλειος Δάσκαλος

 

krishnamurtiTο κείμενο που ακολουθεί είναι η καταγραφή μιας ομιλίας του Τζίντου Κρισναμούρτι, στο πλαίσιο μιας συνάντησης ανάμεσα στον ίδιο και σε δασκάλους και εκπαιδευτικούς. Η συνάντηση έλαβε χώρα στη Βομβάη της Ινδίας, στις 13 Μαρτίου του 1948 και την παρακολούθησε πλήθος κόσμου.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον πως παρότι έχουν περάσει από τότε 60 περίπου χρόνια, αυτά που λέει ο Κρισναμούρτι είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρα σήμερα, παραμένοντας ισχυρό ζητούμενο.

Ο Κρισναμούρτι (1895-1986) υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους φιλόσοφους και πνευματικούς δασκάλους του 20ού αιώνα. Η σκέψη του  επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ πολλά από τα βιβλία του κυκλοφορούν και στα ελληνικά.

ΑΒΑΤΟΝ

Σε ολόκληρο τον κόσμο, γίνεται ολοένα και πιο εμφανές πως ο δάσκαλος χρειάζεται εκπαίδευση. Το ζήτημα δεν είναι η εκπαίδευση του παιδιού, αλλά του εκπαιδευτή, γιατί τη χρειάζεται περισσότερο από το μαθητή. Άλλωστε, ο μαθητής είναι σαν ένα τρυφερό βλαστάρι που χρειάζεται καθοδήγηση, βοήθεια. Αλλά αν ο δάσκαλος, ο καθηγητής είναι ανίκανος, στενόμυαλος και άλλα τέτοια, φυσικό είναι πως το αποτέλεσμα της δουλειάς του θα είναι όπως και ο ίδιος.

Συνεπώς, το σημαντικό δεν είναι τόσο η τεχνική του τι να διδάξει κανείς, όσο η νοημοσύνη, το επίπεδο του ίδιου του εκπαιδευτή.

Σε ολόκληρο τον κόσμο, η εκπαίδευση έχει αποτύχει, επειδή παρήγαγε δυο από τους μεγαλύτερους και πιο καταστρεπτικούς πολέμους της ιστορίας. Εφόσον απέτυχε, το να υποκατασταθεί απλά και μόνο ένα σύστημα με ένα άλλο μου φαίνεται μάταιο. Αλλά αν υπάρχει μια πιθανότητα να αλλάξουμε τη σκέψη, το συναίσθημα, τη στάση του δασκάλου, τότε ίσως να μπορέσει να υπάρξει μια νέα κουλτούρα, ένας νέος πολιτισμός.

Ηλιοστάσια και Ισημερίες από την Αρχαιότητα μέχρι Σήμερα

 

 

ΘΕΡΙΝΑ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΑ 2

Αστρολογική εμμονή ή πνευματική προτροπή; Ευκαιρία στείρας τελετουργίας ή εσώτερη αναζήτηση;
Σε κάθε σχεδόν πνευματικό οργανισμό, οι 4 «τροπές» του έτους έχουν περίοπτη θέση. Σε άλλους οργανισμούς έχουν απλά μία συμβολική θέση την οποία απλά τηρούν τα μέλη από συνήθεια, σε άλλους όμως, πιο λίγους, τα δύο Ηλιοστάσια και οι δύο Ισημερίες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ενδιαφέροντός τους και είναι ευκαιρίες για συγκεκριμένο διαλογισμό, για προτροπή εσωτερικής μεταμόρφωσης, για ενδοσκόπηση και ευκαιρία για μία ακόμη πνευματική ώθηση.
Παρόλο ότι οι 4 αυτοί χρονικοί σταθμοί είναι άμεσα συνδεδεμένοι με θρησκευτικά γεγονότα (γέννηση του Ιησού και όχι μόνο κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, Σταύρωσή Του και Ανάστασή Του κοντά στην Εαρινή Ισημερία και πολλά άλλα) οι περισσότερες θρησκείες είναι επίσημα αμέτοχες. Έχουν αφήσει να εννοηθεί με ανεπίσημες ή ημιεπίσημες δηλώσεις τους ότι πρόκειται απλά για παγανιστικές εορτές, υπονοώντας ότι πρόκειται για κάτι που δεν αφορά άμεσα την πνευματική πορεία του ανθρώπου.
Λίγοι, ίσως γνωρίζουν ότι γύρω από την ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου, εκτός από τη γέννηση του Ιησού, σχεδόν όλοι οι λαοί γιορτάζουν την γέννηση κάποιου θεϊκού προσώπου, ενός Ηλιακού Θεού. Στην Αίγυπτο εορταζόταν η γέννηση του Ώρου και πιστευόταν ότι και ο πατέρας του Όσιρις, γεννήθηκε περίπου την ίδια περίοδο. Στο προκολομβιανό Μεξικό ο Θεός QUETZALCOATH, και ο Ατζέκος HUITZILOPOCHTLI. Στην Αρχαία Ελλάδα ο Θεός Βάκχος. Ο Θεός FREYR επίσης, στους λαούς του Βορρά. Ο ZARATUSTRA στο Αζερμπαϊτζάν. Ο Βούδας στην Ανατολή, ο Κρίσνα στην Ινδία, ο Scing shin στην Κίνα. Ο Μίθρας στην Περσία, ο TAMMUZ στην Βαβυλωνία, μοναδικός υιός της Θεάς IΗSTAR, που απεικονιζόταν με το θείο βρέφος στα χέρια και δώδεκα αστέρες γύρω-γύρω.
Αυτός ο Θεός ή Θείος Άνθρωπος, που θα γεννηθεί κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, θα πεθάνει και θα αναστηθεί κατά την Εαρινή Ισημερία, σημείο του προσανατολισμού της Μεγάλης Πυραμίδας, κατά την στιγμή της κατασκευής της. Η Μεγάλη Πυραμίδα είναι ακριβώς προσανατολισμένη προς την Εαρινή Ισημερία, διότι συμβολίζει την έναρξη, την εκκίνηση, την γέννηση, συνδεόμενη αστρολογικά με το σημείο του Κριού, το οποίο ακριβώς συμβολίζει την εκκίνηση, το ορμέμφυτο.