Αλμα στο κενό

 

Τα κακά νέα είναι ότι πέφτουμε στο κενό
Τα καλά νέα είναι ότι δεν υπάρχει έδαφος
(Τσόγκυαμ Τρούνγκπα)

ARIADNI GEROUKI

Στην χώρα μας οι συνθήκες έχουν ωριμάσει ραγδαία για να μας διδάξουν την «ανεδαφικότητα» των πραγμάτων. Ο, τι και να κάνουμε πλέον, είτε σε προσωπικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο, δεν είναι δυνατόν να νιώσουμε γειωμένοι και ασφαλείς. Αυτό δεν είναι κάτι που οφείλεται μόνον στην οικονομική και κοινωνική ανέχεια. Μπορεί να μοιάζει, αλλά δεν είναι! Γιατί από πάντα και για πάντα τα πράγματα είναι εκ φύσεως «ανεδαφικά». Τα πλαίσια αναφοράς που μας προσέδιδαν σιγουριά καταρρέουν σιγά σιγά για να φανεί απλά…ότι ήταν πάντοτε νοητικά πλαίσια και ποτέ αληθινά «υπαρκτά».
Σκεφτείτε μόνο: πόσο «πραγματικά υπαρκτό» είναι το τερατώδες κατασκεύασμα της παγκόσμιας οικονομίας; Πόσο «πραγματικά υπαρκτό» είναι το «χρήμα»; Πόσο «πραγματικά υπαρκτές» είναι όλες οι κοινωνικές ψευδαισθητικές επινοήσεις, οι «θεσμοί» πάνω στους οποίους έχουμε δομήσει τη ζωή μας; Το κράτος, η εκπαίδευση, ο γάμος, η αγορά, τα κοινωνικά δικαιώματα, η ιδιοκτησία, οι πολιτικές ιδεολογίες, τα κόμματα, η διοίκηση… Όλα φαίνεται να «λειτουργούν» απλά και μόνο σε ένα σχετικό επίπεδο, κατασκευασμένο μέσα από μια, λίγο ως πολύ, κοινή συναίνεση, που φυσικά, εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα.
Με δυο λόγια, θα μπορούσαμε κάλλιστα να φανταστούμε τη ζωή μας να είναι εντελώς διαφορετικά οργανωμένη- τουλάχιστο θεωρητικά! Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να ζούμε σε αλληλέγγυες κοινότητες , δίχως προσωπική ιδιοκτησία, δίχως μονογαμικές σχέσεις και τα παιδιά μας θα μπορούσαν να ανατρέφονται συλλογικά και να εκπαιδεύονται στο κυνήγι και στη καρποσυλλογή. Υπάρχουν ιστορικά και ανθρωπολογικά παραδείγματα τέτοιου είδους… αλλά θα μπορούμε να φανταστούμε ακόμη παραπέρα: θα μπορούσαμε να ζούμε με γνώμονα το «εμείς» κι όχι το εγώ. Θα μπορούσαμε να επικοινωνούμε ελεύθερα τηλεπαθητικά δίχως τεχνολογία. Θα μπορούσαμε να είμαστε αυτάρκεις, να τρεφόμαστε από αιθερική ενέργεια και να μετακινούμαστε στο χωροχρόνο αβίαστα…
Σενάρια επιστημονικής φαντασίας; Οχι περισσότερο από ο, τι ήταν το τηλέφωνο ή το αεροπλάνο πριν από μερικές δεκαετίες ή το ίντερνετ πριν από μερικά μόλις χρόνια…! Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι τα όρια των δυνατοτήτων μας μπαίνουν αποκλειστικά και μόνον από τον νου μας.
Σκεφτείτε τις δυνατότητες μας σαν μια βεντάλια, σαν ένα ανάπτυγμα. εμείς συντονιζόμαστε με μια του συχνότητα και παραμένουμε εκεί, νομίζοντας ότι είμαστε παγιδευμένοι, χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Παρόλα αυτά, στη πραγματικότητα οι δυνατότητές μας είναι απεριόριστες αλλά για να έρθουμε σε επαφή με το ανάπτυγμά τους, πρέπει (οικειοθελώς ή μη) να τολμήσουμε ένα άλμα, ένα πήδημα στο κενό.

ariadnigerouki.wordpress.com