Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΩΝ ΤΕΚΤΟΝΩΝ

 

Τα «Αρχαία καθήκοντα» συμπεριελήφθησαν στα Τεκτονικά Συντάγματα του Anderson, που εκδόθηκαν το 1723 στο Λονδίνο.

clip_image003

Σήμερα, έχουν καθαρά ιστορική σημασία, αφού αρκετά σημεία του δεν ανταποκρίνονται στην σημερινή εποχή.

Κάθε Τεκτονικό Τάγμα σήμερα, έχει εκδώσει Κανονισμούς προσαρμοσμένους στην σύγχρονη εποχή. Τα «Αρχαία καθήκοντα» μεταδίδουν παρ’όλα αυτά, και σήμερα, το πνεύμα ηθικής που πρέπει να διέπει έναν Τέκτονα.

Και, αφενός μεν οι «εσωτερικές διδασκαλίες» και τα «Τυπικά» ενός αυθεντικού Μυητικού Οργανισμού, που δημιουργήθηκαν για να υπηρετήσουν αιώνιες αξίες οφείλουν, για τον σκοπό αυτό, να μένουν αναλλοίωτα, αφετέρου δε οι Κανονισμοί οφείλουν να προσαρμόζονται στην εκάστοτε εποχή, για να έχουν την δυναμική της αποτελεσματικής εφαρμογής.

Με γνώμωνα τα παραπάνω, παρουσιάζουμε σήμερα το κείμενο των «Αρχαίων Καθηκόντων» με σκοπό να μπορέσει ο μελετητής να μεταφερθεί νοερά στο πνεύμα εκείνο που διήπε τα πρώτα χρόνια του Τεκτονισμού.

ΠΛ

Περιεχόμενα

1. Περί του Θεού και της Θρησκείας.

2. Περί της ανώτερης και κατώτερης αστικής Διοίκησης.

3. Περί των Στοών.

4. Περί των Διδασκάλων, Εποπτών, Εταίρων και Μαθητών.

5. Περί της διευθύνσεως της Τέχνης κατά την Εργασία.

6. Περί της συμπεριφοράς, δηλαδή:

α. Μέσα στην Στοά, όταν είναι συγκροτημένη.

β. Αφού κλείσει η Στοά και οι Αδελφοί δεν έχουν εξέλθει.

γ. Όταν οι Αδελφοί συναντώνται δίχως ξένους, αλλά όχι σε Στοά. δ. Παρουσία ξένων μη Τεκτόνων.

ε. Στην οικία και στους γειτονικούς χώρους. στ.Προς έναν άγνωστο Αδελφό.

ΑΡΘΡΟ 1

Περί του Θεού και της Θρησκείας

Ο Τέκτονας υποχρεούται λόγω της ιδιότητας του να υπακούει στον ηθικό νόμο· και, εάν κατανοεί ορθώς την Τέχνη, δεν θα είναι ποτέ ένας ηλίθιος άθεος, ούτε ένας ακόλαστος άθρησκος. Όμως, αν και στους αρχαίους καιρούς οι Τέκτονες ήσαν υποχρεωμένοι, σε κάθε Χώρα, να ανήκουν στην θρησκεία αυτής της Χώρας, ή αυτού του Έθνους, όποια και αν ήταν αυτή, σήμερα, εκτός των άλλων, θεωρείται καταλληλότερο να τους υποχρεώνουμε μονάχα σε εκείνη την Θρησκεία όπου συναντώνται όλοι οι άνθρωποι, αφήνοντάς τους τις ιδιαίτερες γνώμες τους· δηλαδή να είναι άνθρωποι καλοί και ειλικρινείς, ή άνθρωποι με τιμή και εντιμότητα, όποιες και αν είναι οι διομολογήσεις ή οι δοξασίες που μπορεί να τους διακρίνουν μεταξύ τους· συνεπώς ο Τεκτονισμός καθίσταται το κέντρο Ενότητας και το μέσο για την επίτευξη ειλικρινούς φιλίας μεταξύ ανθρώπων που διαφορετικά θα παρέμεναν για πάντα μακρινοί.

ΑΡΘΡΟ 2

 

Οι Ρίζες τωv Iππoτώv τoυ Ναoύ - Iστoρική Εξέλιξις - Σχέσις με τov Τεκτovισμό

 

Τo Τάγμα τωv Iππoτώv τoυ Ναoύ, αρχικά συvεστήθη από εvvέα (9) Γάλλoυς ιππότες περί τo έτoς 1118, με εμφαvή σκoπό vα πρoστατεύσει τoυς Χριστιαvoύς πρoσκυvητές τωv Αγίωv Τόπωv από τις επιδρoμές τωv Αράβωv. Η oλιγoμελής αυτή oμάδα, εξελίχθηκε με τov χρόvo ως στρατιωτικoθρησκευτική oργάvωση τα μέλη της oπoίας συvεδέovτo με όρκo.

Οι Iππότες τoυ Ναoύ, αρχικά απoκαλoύvτo "Πτωχoί στρατιώτες τoυ Χριστoύ", ακoλoύθως όμως ovoμάσθηκαv Ναϊτες, όvoμα τo oπoίo πήραv από τo αvάκτoρo πoυ τoυς παραχώρησε vα διαμέvoυv o βασιλεύς της Iερoυσαλήμ Βαλδoυϊvoς και τo oπoίo ευρίσκετo πλησίov τoυ xώρου όπου είχε ανεγερθεί ο πρώτος Ναός του Σολομώντος.

Οι Ναϊτες ταχέως διακρίθηκαv ως αvδρείoι πoλεμιστές, με αυταπάρvηση εις τo έργo τo oπoίo αvέλαβαv vα επιτελoύv, μετριόφρovες και λιτoδίαιτoι.

Τo τάγμα αυτό με τov χρόvo απέκτησε ισχυρoτάτη δύvαμη. Κατά τov 12ov αιώvα διαιρείτo σε τρεις τάξεις: Τoυς Iππότες, τoυς Εφημερίoυς και τoυς Υπηρέτες Αδελφoύς.

Τoυ τάγματoς πρoήδρευε o Μέγας Μάγιστρoς ή Μέγας Διδάσκαλoς, o oπoίoς βαθμιδόv, χάρις εις τα κτηθέvτα από τoυς Πάπες Πρovόμoια, εξισoύτo με ηγεμόvα εκλεγόμεvoς ισoβίως.

Τo τάγμα μετά τηv εξάπλωσή τoυ διαιρείτo σε δεκαπέvτε Επαρχίες, εκάστη τωv oπoίωv

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Μίθρας και Μιθραϊκά Μυστήρια

 

Σύμφωνα με τις περσικές παραδόσεις ο Μίθρας ήταν ο θεός του Φωτός και της Σοφίας, της Αγάπης και της Αλήθειας που ενσαρκώθηκε στην ανθρώπινη μορφή του Λυτρωτή, εκείνη που ανέμενε ο Ζωροάστρης προφήτης Ζαρατούστρα.

Ο Μίθρας γεννιέται από το βράχο,
την ίδια στιγμή που τον περιβάλλουν
τα δώδεκα σημεία του ζωδιακού

Ο Μίθρας γεννήθηκε από την Αναχίτα, μια παρθένο μητέρα, η οποία λατρευόταν σε αρχαιότερους χρόνους ως θεά της γονιμότητας. Η Αναχίτα λέγεται πως συνέλαβε τον Λυτρωτή από τον σπόρο του Ζαρατούστρα, που διατηρήθηκε στα νερά της Λίμνης Χαμούν, στην περσική επαρχία του Σιστάν. Η ανάληψη του Μίθρα στον ουρανό λέγεται πως συνέβη το 208 π.Χ., 64 χρόνια μετά τη γέννησή του.

Η Γέννηση του Ανίκητου Θεού Ήλιου

Η γέννησή του συνέβη σε μια σπηλιά ή φάτνη, κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, όπου τον περίμεναν βοσκοί για να του προσφέρουν δώρα. Ο αρχαιότερος μύθος που υπάρχει για τον Μίθρα αναφέρει την γέννησή του στην αυγή του χρόνου, από έναν βράχο τον οποίο διαμόρφωσε ο ίδιος ο Μίθρας με την θέλησή του. Κρατά στα χέρια του δαυλό και εγχειρίδιο. Ένα άγαλμα από το Χάουστιντς απεικονίζει το Μίθρα να γεννιέται από τον βράχο, την ίδια στιγμή που τον περιβάλλουν τα δώδεκα σημεία του Ζωδιακού. Εδώ απεικονίζεται ως αστρικός θεός που κυβερνά το σύμπαν, ακόμη και κατά την στιγμή της γέννησής του. Ενίοτε στην όλη απεικόνιση προστίθεται και ένα ερπετό που κουλουριάζεται είτε γύρω από τον Μίθρα ή γύρω από το πέτρινο αυγό της γέννας.

Η Γνώση-Σοφία

 

Ασπασία Παπαδομιχελάκη

gnoshΗ ζωή στον πλανήτη μας, είναι ένα μεγάλο σχολειό γεμάτο δυσκολίες, όπου οι άνθρωποι εκπαιδεύονται έως ότου κατακτήσουν με αυτό-προσπάθειες και ατομικές εμπειρίες, εκείνη τη γνώση- σοφία που θα τις εξομοιώσει με το Τέλειο.
Για την εκπαίδευση του ανθρώπου υπάρχει η εξωτερική γνώση, που προσλαμβάνει με τις αισθήσεις και τη λογική του. Όμως υπάρχει και η εσωτερική γνώση που δίνεται στον άνθρωπο με τη μύηση όταν ωριμάζει ηθικά και νοητικά.

Οι εξωτερικές γνώσεις δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες, γιατί μέσω των αισθήσεων και της λογικής ο άνθρωπος διαμορφώνει και τελειοποιεί τα ψυχολογικά και φυσικά του στοιχεία, τα οποία αποτελούν το σχήμα και την κατοικία της ψυχής του. Το ψυχολογικό και φυσικό του σώμα είναι οι διόπτρες μέσω των οποίων η ψυχή παρατηρεί τα πράγματα του δικού μας κόσμου και μέσω αυτών πρόκειται να εκφράσει στο μέλλον τις πνευματικές δυνάμεις της, που προς το παρόν, ληθαργούν.

Ο άνθρωπος πολύ πιο δύσκολα αποκτά την εσωτερική γνώση, γιατί, για την κατάκτησή της, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η σταθερή ενατένιση της εσωτερικής ζωής, η υπέρβαση των αισθήσεων και ο απόλυτος έλεγχος του νου. Σοφός είναι αυτός που έχει υπερβεί τον κόσμο των αισθήσεων και των επιθυμιών, επειδή γι’αυτόν ανασηκώθηκε το πέπλο της πλάνης και της λήθης και αντίκρισε την αιώνια Αλήθεια. Είναι αυτός που κατέκτησε τη Γνώση που αφορά στις εσωτερικές αιτίες των φαινομένων, στους παγκόσμιους νόμους και στις εφαρμογές αυτών των νόμων ως αιώνιες Σταθερές στη Φύση.

platonΚατά τον Πλάτωνα, ο οποίος καταχωρεί ως εξωτερική γνώση και την επιστήμη, λέγεται ότι θα πρέπει να υπάρχει μια ανώτερη και αυστηρότερη δυνατότητα της επιστήμης, την οποία ονομάζει διαλεκτική. Και λέει ότι «μια τέτοια επιστήμη θα διέφερε από τις επιστήμες του συρμού» με δύο τρόπους:
α) θα αντιμετώπιζε τις αρχικές παραδοχές των επιστημών ως απλές αφετηρίες για την ανακάλυψη άλλων, πιο θεμελιακών προτάσεων, που …. Είναι αυστηρά αυτόφωτες και προφανείς (ανυπόθετα), αποτελώντας πραγματική «αρχή του παντός». Έχοντας ανακαλύψει αυτή την αρχή (ή σύνολο τέτοιων αρχών) θα παρήγε στη συνέχεια τα πορίσματα που έπονται λογικά.
β) Σε αυτή την πορεία δεν θα γινόταν προσφυγή σε αισθητά βοηθήματα της φαντασίας. Η διπλή διεργασία της ανόδου στην «αφετηρία του παντός» και της επανακαθόδου θα προχωρούσε «από Ιδέες διαμέσου Ιδεών καταλήγοντας σε Ιδέες» (ΣΤ, 511 b-c). Θα λέγαμε ότι η «διαλεκτική» θα αναιρούσε τα αξιώματα των υπαρχουσών επιστημών (τας υποθέσεις αναιρούσα, (Ζ 533 c), γιατί μέσω διαλεκτικής προκύπτουν αλήθειες ακόμα πιο θεμελιακές.
Ο ρόλος της διαλεκτικής, που είναι ανώτερη και των μαθηματικών, είναι να οδηγεί άμεσα στη θέαση του Καλού, που σαν υπέρτατη Ιδέα αποτελεί το ύψιστο αντικείμενο μελέτης του φιλόσοφου.
«Στις επιστήμες η ενατένιση είναι αποτέλεσμα ενός συλλογισμού. Αυτός που κάνει τον συλλογισμό αυτοκαταφεύγει στις σκέψεις και όχι στις αισθήσεις, αλλά η έρευνά του μένει στις υποθέσεις, χωρίς να ανεβαίνει στην αρχή… είναι ανίκανος να έχει μια κατανόηση των πραγμάτων, αν και αυτά είναι κατανοητά, αν συνοδεύονται από την αρχή τους.» (Πολιτεία, 511 c-d, Γλαύκων)

Θεμελιωμένη πάνω σε αυτό το ανυπόθετο αξίωμα, που είναι η ύπαρξη της Αυτοϋπαρξης πάνω από κάθε αισθητό και νοητό, στέκεται η Μεγάλη Γνώση που μας λέει ότι:
Η ανθρώπινη ζωή είναι ένα ταξίδι κυκλικό από τον αόρατο κόσμο της Ψυχής στον ορατό κόσμο της φυσικής διαβίωσης με σκοπό, όπως μας λέει η Θεοσοφική διδασκαλία, να συνειδητοποιήσουμε την αφετηρία της ύπαρξής μας, να αντιληφθούμε ότι είμαστε προεκτάσεις πνευματικών δυνάμεων και αποτελέσματα εσωτερικών αιτίων.
Διαμέσου επαναληπτικών κύκλων γέννησης και θανάτου, ο άνθρωπος μαθαίνει προοδευτικά να διακρίνει το πρόσκαιρο αισθητό από το αιώνιο, και εν τω μεταξύ αναπτύσσει και οργανώνει εκείνες τις εσωτερικές δυνάμεις που γεφυρώνουν το πέρασμά του από το πεπερασμένο στο αθάνατο.
Η Αρχαία Σοφία λέει ότι αυτός είναι ο σκοπός που υπάρχουμε στη γη και αυτός ο σκοπός υποστηρίζεται με νόμους που υποχρεώνουν την ατομική ζωή να εκπαιδεύεται και να προοδεύει. Οι νόμοι αυτοί είναι οι νόμοι της Ανάγκης. Είναι γνωστοί ως νόμοι του Κάρμα και της Μετενσάρκωσης. Το Κάρμα είναι ο νόμος που με μια ακατανόητη για μας σοφία και δικαιοσύνη, επαναφέρει ό,τι διασαλεύεται από ατομική βούληση στην πρωταρχική του ισορροπία και αρμονία. Και ο νόμος της περιοδικής κυκλικής κίνησης, γνωστός ως Μετενσάρκωση, είναι αυτός που επαναφέρει την ανθρώπινη ψυχή σε ανθρώπινο σώμα κάτω από τις ίδιες συνθήκες έτσι ώστε μέσω της επανάληψης, που είναι η μάνα της μάθησης, ο άνθρωπος μαθαίνει να θέλει και να εφαρμόζει μόνον όσα συνάδουν με την Παγκόσμια Αρμονία.

o ueos geometrisΓια την πραγματοποίηση, λοιπόν, της πνευματικής μας τελείωσης, εκτός από τους νόμους της Ανάγκης, συνυπάρχει ο νόμος της Χάρης ή της Συμπόνιας. Ο νόμος αυτός φέρνει στην ανθρωπότητα την Πνευματική Γνώση που είναι η απορροή της Θείας Σκέψης και φθάνει έως εμάς μέσω της σειράς των πνευματικών ταγών, σοφών και μεγάλων μυστών. Αυτοί την μεταφέρουν και την διαδίδουν σε όλα τα έθνη και τις φυλές της ανθρωπότητας, μέσω απόκρυφων διδασκαλιών και θρησκειών. Αποστολή τους είναι να υπενθυμίζουν στον άνθρωπο τη θεία καταγωγή του, τον σκοπό της ζωής του και να του υποδεικνύουν τον τρόπο της επιστροφής του στο λίκνο της απορροής του.
Η Πνευματική Ιεραρχία μας υποδεικνύει τους τρόπους για την υπέρβαση του προσωπικού εαυτού μέσω α) Γνώσης, β) λατρείας-θρησκείας, γ) διαλεκτικής-διαλογισμού και δ) υπηρεσίας, προσφοράς προς το σύνολο της ζωής.
Οι τέσσερεις δρόμοι που οδηγούν την ανθρώπινη ψυχή από τις σκιές στο φως, έχουν ένα και μοναδικό σκοπό. Να ενώσουν την ψυχή με την Θεϊκή πηγή από την οποία κάποτε εκπορεύτηκε. Ο σκοπός είναι ένας και κοινός, οι μέθοδοι μόνο διαφέρουν.

Το 13ο Φεγγάρι

 

Μια εργασία ενός πολύ καλού φίλου σχετικά με το 13ο Φεγγάρι
Αποτέλεσμα εικόνας για τ0 13ο φεγγαριΤο αυγουστιάτικο φεγγάρι, χιλιοτραγουδισμένο, μαγευτικό, ερωτικό, γεμίζει με φως την ωραιότερη νύχτα του χρόνου, την πανσέληνο του Αυγούστου. Λένε, ότι τα φεγγάρια ήταν δώδεκα, ένα για κάθε μήνα. Μετά οι θεοί αποφάσισαν, να χαρίσουν στους ανθρώπους ακόμη ένα. Το δέκατο τρίτο φεγγάρι, συνδέεται με θρύλους και παραδόσεις...

Για τους παραδοσιακούς λαούς η Σελήνη αντιπροσώπευε πάντα τη σκοτεινή πλευρά της φύσης, την αόρατη όψη της. Εκείνη ελέγχει παλίρροιες, βροχές, ύδατα, πλημμύρες κι εποχές και ως εκ τούτου τη διάρκεια της ζωής. Η Πανσέληνος συμβολίζει την ολότητα, την ολοκλήρωση, την ισχύ και την πνευματική δύναμη.

Για τον βουδισμό η Πανσέληνος και η νέα Σελήνη είναι περίοδοι ισχύος και πνευματικής δύναμης. Για τους Ινδιάνους είναι το φως του μεγάλου πνεύματος αλλά σε κάποιες φυλές η Σελήνη είναι μια μοχθηρή και κακοποιός δύναμη. Για τους Σουμέριους η νύχτα της πανσελήνου ήταν περίοδος προσευχής αγαλλίασης και θυσίας.

Η αρχαιότερη ανάμεσα στις παραδόσεις είναι ο σύνδεσμος του φεγγαριού με το λαγό. Αυτή η ευρεία συσχέτιση, κατά τον Ρόμπερτ Μπράουν, πιστοποιείται από κυλίνδρους της Μεσοποταμίας, σφραγιδολίθους από αχάτη, που βρέθηκαν στη Συρία, κινεζικά αρχαία νομίσματα, τα «φεγγαρόγλυκα» της Κεντρικής Ασίας, καθώς και από τους θρύλους μακρινών μεταξύ τους φυλών και εθνών.

Οι Ινουίτ (Εσκιμώοι) πίστευαν ότι η Σελήνη είναι ένα κορίτσι που τρέχει μακριά από τον αδελφό του, τον ήλιο, επειδή της είχε παραμορφώσει το πρόσωπο πετώντας της στάχτες.

Οι Ίνκας μιλούσαν για μια όμορφη κοπέλα, που ερωτεύτηκε το φεγγάρι και ενώθηκε για πάντα με αυτό.

Στη βόρεια Γερμανία και την Ισλανδία οι Hjuki και Bil είναι δύο νέοι που φαίνονται στη Σελήνη να κουβαλούν ένα φορτίο υδρόμελι.

Οι «βιβλικά σκεπτόμενοι» τοποθέτησαν στον δίσκο της Σελήνης το πρόσωπο της «δακρυρροούσας Μαγδαληνής», ή του Ιούδα Ισκαριώτη.

Οι «σεληνομανείς» υπνοβατούν, οι πληγές ματώνουν εντονότερα, τα θεραπευτικά βότανα που μαζεύονται αυτή τη μέρα έχουν αυξημένες θεραπευτικές ιδιότητες. Τα δέντρα, που κλαδεύονται μπορεί να ξεραθούν. Η αστυνομία σε πολλές περιοχές της υφηλίου ενισχύει τις περιπολίες, αφού υπάρχει η πίστη ότι η εγκληματικότητα αυξάνεται και οι μαίες

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Ο Τεκτονισμός υπό το πρίσµα των ραγδαίων επιστηµονικών, τεχνολογικών και κοινωνικών αλλαγών της τελευταίας δεκαετίας


Του Θ. Δ. Ξ.

Το θέμα που θα σας αναπτύξω, παρουσιάζει µία εγγενή δυσκολία. Βρίσκεται, παρά την µεγάλη του σηµασία και τις σηµαντικότατες συνέπειές του ως µείζον γεωπολιτικό φαινόµενο, στα όρια της κανονικότητος του Τεκτονισµού, αφού πολύ εύκολα µπορεί στην ανάπτυξή του να παραβεί κανείς δύο πολύ σηµαντικά τεκτ. οροθέσια: των απαγορεύσεων δηλ. εν Στ. πολιτικών και θρησκευτικών συζητήσεων. Σπεύδω λοιπόν να σας προκαταλάβω λέγοντας ότι είναι ένα θέµα που ήδη από το 1998 έχει ξεφύγει από τα στενά πολιτικά και θρησκευτικά όρια, απετέλεσε αντικείµενο προβληµατισµού στον Ο.Η.Ε. και κατέληξε και σε απόφαση της ολοµελείας του. Συνεπώς, όντας οικουµενικό πλέον πρόβληµα µπορεί και πρέπει να µας απασχολήσει και να µας πρoβληµατίσει ως τέκτονες.

Αποτέλεσμα εικόνας για Samuel HuntingtonΤο καλοκαίρι του 1993 ο καθηγητής του  Ήττον και διευθυντής του Ινστιτούτου Στρατηγικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ Samuel Huntington δηµοσιεύει εργασία µε τίτλο "Ή σύγκρουση, των πολιτισµών;" στο περιοδικό Foreign Affairs. Ήδη από την δευτέρα παράγραφο η εργασία αυτή οριοθετώντας το θέµα δηλώνει: "Η υπόθεσή µoυ είναι: ότι η βασική πηγή αντιπαραθέσεως στο νέο κόσµο δεν θα είναι κατά κύριο λόγο ιδεολογική ή οικονοµική. Oι βασικές διαιρέσεις της ανθρωπότητος και η κυρίαρχη πηγή αντιπαραθέσεως θα είναι πολιτισµική. Τα κυρίαρχα κράτη θα συνεχίσουν να παραµένουν οι σηµαντικότεροι παίκτες στα παγκόσµια θέµατα, αλλά οι κύριες αντιπαραθέσεις της παγκόσµιας πολιτικής θα προκύψουν µεταξύ εθνών και οµάδων διαφορετικών πολιτισµών. Η σύγκρoυση των πολιτισµών θα κυριαρχεί στην παγκόσµια πολιτική. Οι γραµµές ρήξεων, µεταξύ των πολιτισµών θα αποτελέσουν στο µέλλον τις γραµµές πολέµου". Η εργασία αυτή προκάλεσε αµέσως σάλο και στα χρόνια, που εν τω µεταξύ ακολούθησαν, δηµιούργησε φανατικούς οπαδούς αλλά και ακόµα φανατικοτέρους αντιπάλους. Και βεβαίως, τα γεγονότα της 11ης Σεπτεµβρίου ελάχιστα συνέτειναν στο να γεφυρωθεί το χάσµα µεταξύ των δύο αυτών απόψεων, αντίθετα η πόλωση και η ξενοφοβία που επακολούθησε, συνέτειναν στο να ενταθεί η αντιπαράθεση από τα δύο µέρη.

Στην πραγµατικότητα, η θεωρία της συγκρούσεως των πολιτισµών εµφανίσθηκε πολύ πριν την ανακοίνωση του Huntington. Ήδη από το 1953 ο µεγάλος Άγγλος ιστορικός Arnold Toynbee χρησιµοποιεί αυτόν τον όρο σε µία σειρά διαλέξεών του ενώ το 1990, ο ειδικός σε θέµατα Μέσης Ανατολής Bernard Lewis γράφει ότι η µουσουλµανική έχθρα προς την Δύση, δεν είναι "τίποτε άλλο από µία σύγκρουση πολιτισµών". Γιατί λοιπόν η ανακoίνωση αυτή του Huntihgton προκάλεσε σάλο; Μία απλή κατ' αρχήν εξήγηση της αντιδράσεως αυτής ήταν, ότι ήδη από το 1992 περίπου ό διπoλικός διαχωρισµός επί τη βάσει πολιτικών ιδεολογιών είχε χάσει την σηµασία του.

Από την άλλη όµως µεριά, ο διογκούµενος ισλαµικός ριζοσπαστισµός αφ' ενός και ο εξτρεµισµός που κατά πόδας τον ακολούθησε, παραδόξως και παρά τις προβλέψεις των κρατουσών µαρξιστoγενών κυρίως θεωριών ούτε γεννώνται ούτε αναπτύσσονται σε αποκλήρους ή οµάδες και εθνότητες χαµηλού εισοδήµατος αντιθέτως, γιγαντώνονται σε µεσοαστικές τάξεις.

Γιατί λοιπόν προέκυψε και κυρίως γιατί εντείνεται η σύγκρoυση µεταξύ των πολιτισµών; Εδώ µπορούµε να διακρίνουµε κατ' αρχήν τρείς λόγους:

1. Οι διαφορές πρώτ' απ' όλα µεταξύ των πολιτισµών είναι "θεµελιώδεις". Περιλαµβάνουν ιστορία, γλώσσα, πολιτισµό, κοινωνική ζωή και θρησκεία. Διαφορετικές όµως θρησκείες ορίζουν διαφορετικά:

ι) την φύση του θείου: ξεκινώντας από το γένος του και καταλήγοντας στην ηθική του φύση δηλαδή στην αγαθότητα ή όχι των προθέσεών του,

ιι) την φύση του ανθρώπου π.χ. µη ξεχνούµε το Χριστιανικό κατ' εικόνα και οµοίωσιν και φυσικά και την σχέση Θεού - ανθρώπου.

Τα διαφορετικά πολιτικά συστήµατα πάλι διαφέρουν σηµαντικά σε θέµατα θεωρήσεως της πολιτείας, οριοθετήσεως της ελευθερίας, εφαρµογής της δηµοκρατίας, αναγνωρίσεως του κοσµικού χαρακτήρος του κράτους, πλουραλισµού, ανοχής και κυριαρχίας του νόµου. Παρ' όλα αυτά και πέραν τούτων δεν πρέπει να λησµονείται επίσης ότι οι θρησκείες είναι ίσως από τα πιο σηµαντικά στοιχεία προσδιορισµού ενός πολιτισµού. Οι µεγάλες παγκόσµιες θρησκείες, που αυτήν την στιγµή είναι ο Χριστιανισµός, ο Ισλαµισµός, ο Ινδουισµός και ο Βουδισµός, αποτελούν τα θεµέλια επί των οποίων εδράζονται οι µεγάλοι

Οι απαρχές του βαθμού του Ροδοσταύρου κατά την τεκτονική παράδοση

 
1. Εισαγωγή

Αποτέλεσμα εικόνας για ροδοσταυροι ιπποτεςΟ βαθμός του Ροδοσταύρου κατά τον τρόπο που έχει διαμορφωθεί και λειτουργεί από αρκετά Ύπατα Συμβούλια παγκοσμίως μοιάζει να έχει κατ’ αρχήν θεϊστικό χαρακτήρα, μολονότι το ενδιαφέρον του βαθμού είναι από μόνο του πολυσχιδές, διότι περιέχει συγκεκριμένα στοιχεία που δεν ανευρίσκονται σε άλλους βαθμούς του Τύπου. Ένα  επιπλέον σημαντικό στοιχείο που άπτεται της καταγωγής του βαθμού είναι ότι οι περισσότεροι συγγραφείς (κυρίως γαλλικής και αγγλοσαξονικής προέλευσης) επιχείρησαν να προβούν σε περαιτέρω ανάλυση του συμβολισμού και των αλληγοριών του, χωρίς καμία προσπάθεια να ανακαλύψουν την πραγματική προέλευση αυτού. Το πρώτο ερώτημα το οποίο οφείλουμε να θέσουμε είναι εάν ο βαθμός του Ροδόσταυρου σχετίζεται -και αν ναι κατά πόσον- με το Ροδοσταυρικό κίνημα.

Αν ξεκινήσουμε αυστηρώς ιστορικά θα δούμε ότι το κίνημα των Ροδοσταύρων προήλθε από το παραδοσιακό ρεύμα του Ερμητισμού που διαπότισε τη γνωσιολογική εξέλιξη του 18ου αιώνα, αλλά και τον Ελευθεροτεκτονισμό τα χρόνια της δημιουργίας του. Οι Ροδόσταυροι επηρεασμένοι από την παλαιά συμβολική γλώσσα των αλχημιστών, αλλά και χωρίς να ικανοποιούνται απόλυτα από αυτήν, διατύπωσαν τη φιλοσοφική τους υποθήκη βασιζόμενοι σε ένα γραπτό ορθολογιστικό σύστημα. Εντός μικρού χρονικού διαστήματος ιδρύθηκαν πολλές Ροδοσταυρικές εταιρίες σχεδόν σε όλη τη Δυτική Ευρώπη που υιοθέτησαν τα κύρια διδάγματα της Ροδοσταυρικής φιλοσοφίας, μια σύνθεση δηλαδή μεταξύ της μυστικιστικής αλχημείας, της Καββαλά και των νεοπλατωνικών παραδόσεων.

Βεβαίως, ουδείς αμφισβητεί την επίδραση των Ροδόσταυρων στον Ελευθεροτεκτονισμό. Το περιβάλλον της εποχής από μόνο του συνηγορεί υπέρ της ύπαρξης δεσμών μεταξύ των δύο πνευματικών κινημάτων. Άλλωστε, η ίδρυση της Βασιλικής Εταιρίας (Royal Society) στο Λονδίνο στα τέλη του 17ου αιώνα (1660) έφερε κοντά σημαντικές προσωπικότητες οι οποίοι ήταν ταυτόχρονα Ροδόσταυροι και αποδεδειγμένα από τους πρώτους Ελευθεροτέκτονες, όπως ο Sir Christofer Wren, o Robert Moray, o Elias Ashmole, ο Désaguliers[1].

Να θυμίσουμε ότι το σημείο επαφής ανάμεσα στη Ροδοσταυρική θεώρηση και την Επιστήμη, καταδεικνύει πόσο στην οδό της Γνώσης πραγματοποιήθηκε μια όλο και πιο προοδευτική σύνθεση της μεταφυσικής με τον ορθολογισμός του Καρτέσιου[2]. Η νοοτροπία αυτή διαπότισε κατά κόρον του τέκτονες που συνέβαλαν στην εγκαθίδρυση του θεωρητικού Τεκτονισμού. Κατά δε τον 18ο αιώνα η επιστημονική προσέγγιση μαζί με το ευρύ μυστικιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε, διαπότισε τους «ανώτερους» τεκτονικούς βαθμούς με αλχημιστικά και καββαλιστικά θέματα, αλλά κυρίως με έννοιες

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ

 

Αποτέλεσμα εικόνας για στοα BeneficenzaΣτην Ελλάδα, η πρώτη κανονική Τεκτονική Στοά, ιδρύθηκε στη Βενετοκρατούμενη τότε Κέρκυρα, το έτος 1782, με όνομα «Beneficenza» (Αγαθοεργία), η οποία υπαγόταν στη Μεγάλη Στοά της Βερόνας, που έδρευε στην Παδούη της Ιταλίας. Εν τω μεταξύ την ίδια περίοδο, άρχισαν, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, από Έλληνες της διασποράς, να ιδρύονται Ελληνόφωνες Στοές, ενώ το 1780 μια παραπλήσια προς τον Τεκτονισμό Οργάνωση είχε ιδρυθεί στη Βιέννη, με το όνομα «Καλοί Εξάδελφοι«. Αυτή ακολουθούσε τους τεκτονικούς τύπους και είχε σκοπό τη συνένωση όλων των Χριστιανών, που βρίσκονταν σε Βαλκανικές χώρες και αγωνίζονταν για την απελευθέρωσή τους απ” τον Τουρκικό ζυγό. Σ” αυτή την οργάνωση ανήκε και ο μεγάλος Έλληνας υμνητής της Ελευθερίας και κατόπιν Εθνομάρτυρας Ρήγας Φεραίος.

Αποτέλεσμα εικόνας για Διονύσιος Ρώμας

Αργότερα, το 1810, ο Διονύσιος Ρώμας ένωσε τις Στοές της Κέρκυρας «Αγαθοεργία» και «Φιλογένεια» σε μια κοινή Στοά, η οποία απ” το έτος 1811 αποτέλεσε την πρώτη Μεγάλη Στοά στον Ελληνικό χώρο με τίτλο «Γαληνοτάτη Μεγάλη Ανατολή της Ελλάδος, κατ” Ανατολήν Κερκύρας, 1811«. Η πρώτη αυτή Ελληνική Μεγάλη Στοά, όχι μόνο καλλιέργησε το έδαφος για την απελευθέρωση του αλύτρωτου Ελληνισμού, αλλά με την υπευθυνότητα και πρωτοβουλία του Διονυσίου Ρώμα, έλαβε αποφάσεις, που είχαν ανυπολόγιστο ευνοϊκό αντίκτυπο στην επιτυχία του ιερού Αγώνα. Για την αρχαιότητα αυτή αναγνωρίζεται στη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος, η αντίστοιχη ιεραρχική τάξη μεταξύ όλων των Κανονικών Μεγάλων Στοών.

Στα επόμενα χρόνια ανδρώθηκε γρήγορα ο Ελληνικός Τεκτονισμός στα Επτάνησα, πολυσχιδής δε και πολύτιμη υπήρξε η συμβολή του στην Ελληνική Εθνεγερσία. Ιστορική αποβαίνει η Στοά «Ένωσις» της Λευκάδας, γιατί εκεί μυήθηκε ο Εμμανουήλ Ξάνθος και εκεί οραματίστηκε την ιδέα για την ίδρυση της «Φιλικής Εταιρείας«, πάνω σε καθαρά τεκτονικές βάσεις. Τέκτονες που πρωτοστάτησαν στην Επανάσταση του 1821 ήταν, μεταξύ άλλων, οΠαλαιών Πατρών Γερμανός, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και Εθνομάρτυρας Γρηγόριος Ε”, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Νικόλαος Υψηλάντης, οΑλέξανδρος Μουρούζης ο, Ιωάννης Καποδίστριας κ.ά.

Η Μεταφυσική του Γάμου

 

gamos pic1Τι οδηγεί το άτομο σε γάμο κοινωνία; Αν η βιολογική απόλαυση της γενετήσιας ορμής ήταν το μοναδικό κίνητρο όπως απαντάνε οι περισσότεροι, τότε για ποιο λόγο θεσπίζετε ο γάμος ως κοινωνικό φαινόμενο; Αν η ένωση του ζευγαριού ήταν απλά μια δημόσια ανακήρυξη για την διασφάλιση της αποκλειστικότητας του ερωτικού συντρόφου -όπως πολλοί ισχυρίζονται- τότε γιατί ο χαρακτήρας του γάμου να είναι αυτός μιας θρησκευτικής τελετουργίας; Σήμερα βέβαια ο γάμος επιτελείτε και εκτός της αναφοράς στο θείο. Μήπως όμως η εκκοσμίκευση τούτη αφαιρεί από τον γάμο την θεμελιώδη αιτία καθεαυτή που διαμόρφωσε την ανάγκη ύπαρξης του θεσμού;
Στο γάμο πραγματοποιείται η συνάντηση δυο διαφορετικών ανθρώπων σε μια καινούργια, κοινή πορεία. Αποτελεί αλλαγή του τρόπου ζωής όπου η ατομικότητα παραδίδεται στη συλλογικότητα της οικογένειας που θα επέλθει. Είναι με λίγα λόγια μια υπαρξιακή μεταβολή, ένα πέρασμα από το «εγώ» στο «εμείς», μια αυθυπέρβαση. Και εδώ ακριβώς είναι που μπορούμε να εντοπίσουμε το βαθύτερο αίτιο του γάμου, στην αποζήτηση της υπέρβασης σε κάτι άλλο, σ’ αυτό που είναι πέρα και έξω από εμένα. Στην ετεροτοπία αυτή όπου τίποτε δεν είναι γνώριμο είναι που ενοικούν οι θεοί ως σύμβολα που συμβάλουν στη γεφύρωση του βατού τρόπου με το μεγάλο άγνωστο που επιφυλάσσει ο γάμος. Τις δυνάμεις αυτές λοιπόν επικαλείται ο άνθρωπος, ενέργειες που μπορεί να διαχειριστεί στην απόπειρα του να εξασφαλίσει ένα ευοίωνο μέλλον.
gamos pic3Με βάση όλα τα παραπάνω, ο γάμος αποτελεί μια οντολογική τροπή, μια πράξη (ανα)δημιουργίας. Και ακριβώς επειδή κατέχει τόσο καθοριστικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων, η στιγμή και ο τόπος του ορίζετε εξίσου διαφορετικός. Αν υπάγονταν στην καθημερινότητα της ζωής του ατόμου, δεν θα μπορούσε να προσφέρει την μεταβολή που σηματοδοτεί. Γι’ αυτό και εξαιρείτε ως συμβάν από την κανονική, δηλαδή την καθημερινή ροή του χρόνου. Όπως επίσης εντοπίζετε εκτός της καθημερινής διαδρομής του ατόμου. Γι’ αυτό και η τέλεση του γάμου συμβαίνει σε ιδιαίτερους χρόνους και σε ιδιαίτερους χώρους ώστε ως γεγονός να παραπέμψει χρονοχωρικά σε εκείνα τα συμβάντα που υπερβαίνουν την περατότητα του ανθρώπινου βίου. Ο γάμος με λίγα λόγια είναι μια πράξη μίμησης των αιώνιων αρχετύπων, μια επανάληψη της δημιουργίας έτσι όπως ο μύθος της εκάστοτε κοινότητας έχει συνθέσει με το πέρασμα των αιώνων.
Η γαμήλια τελετουργία είναι η επιστροφή στο πρωταρχικό ζευγάρι, στον Όσιρι και την Ίσιδα, τον Δία και την Ήρα, τον Αδάμ και την Εύα, στα πρόσωπα εκείνα δηλαδή που δεν υπάγονται στην φθαρτότητα και την μερικότητα των ανθρώπων αλλά δηλώνουν την ίδια την ουσία του αρσενικού και του θηλυκού αντίστοιχα. Όμοια, το (ανθρώπινο) ζευγάρι σβήνει ως πρόσωπο κατά την ερωτική έλξη, παύει να υφίσταται ο καθένας για τον εαυτό του αφού σημείο αναφοράς πλέον γίνεται ο άλλος. Η αμοιβαία αυτή έξοδος από τον μικρόκοσμο του εγωτισμού οδηγεί στην γέννηση ενός νέου προσώπου, του τέκνου που αποτελεί την βιολογική μετάφραση της μεταφυσικής ένωσης των αντιθέτων σε μια μοναδικότητα. Και ακριβώς επειδή η τεκνοποιία είναι μια στιγμιαία παραδοξότητα που αψηφά την φθαρτότητα του ανθρώπου, ο γάμος μας θυμίζει πως όπως οι ανθρώπινες σάρκες μπορούν να συναντηθούν για να νικήσουν τον χρόνο, όμοια οι ψυχές ενώνονται για να υπερβούν την μοναχικότητα τους, νοσταλγικά μιμούμενες τον καθολικό έρωτα του πεπερασμένου σύμπαντος για το Αιώνιο και τον γάμο της ύπαρξης με το Αληθές.

http://www.apophenia.gr/