Ο Μύθος του Μίθρα και του Γιαχβέ-Ιησού

Γιατί γιορτάζονται στις 25 Δεκέμβρη;

Μετά την επικράτηση του χριστιανισμού στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά τον 4ο μ.κ.ε. αιώνα, οι γιορτές και οι τελετές των προηγούμενων θρησκειών όχι μόνο δεν εγκαταλείφθηκαν αλλά μεταμορφώθηκαν και σε ορισμένες περιπτώσεις ενισχύθηκαν κιόλας. Οι Ελληνες και οι Ρωμαίοι, συνηθισμένοι κι εθισμένοι στο Διονυσιακό πνεύμα, θεωρούσαν πολύ σημαντικές αυτές τις εορτές και δεν ήταν διατεθειμένοι να τις εγκαταλείψουν ξαφνικά και εντελώς για χάρη ενός νέου θεού από την Ιουδαία.

Μια τέτοια δημοφιλή γιορτή ήταν και η Ρωμαϊκή γιορτή των Καλενδών, η οποία ξεκινούσε στις 25 Δεκεμβρίου και κρατούσε έως στις 7 Ιανουαρίου, κατά την διάρκεια δηλαδή του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Την περίοδο αυτή, του «θανάτου» (Χειμερινό Ηλιοστάσιο 22 Δεκεμβρίου) και της Αναγέννησης του Ηλιου, ο Ελληνικός κι αργότερα ο Ρωμαϊκός κόσμος ξεφάντωνε με πανηγύρια, οινοποσίες, συμπόσια, θεατρικές παραστάσεις και κάθε λογής δρώμενα και θεάματα.

Με την επίσημη υιοθέτηση του χριστιανισμού ως «κυρίαρχης θρησκείας» από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στην αρχή έγινε προσπάθεια να σταματήσουν αυτές οι πανάρχαιες γιορτές προς τιμήν των προηγούμενων θεών. Επειδή ωστόσο ήταν τόσο βαθιά ριζωμένες στην παράδοση και στις συνήθειες του Ελληνικού κόσμου δεν ήταν καθόλου εύκολο να ξεριζωθούν εντελώς, και γι’ αυτό επιχειρήθηκε η «μετάλλαξή» τους με την μετατροπή του περιεχομένου τους σε χριστιανικό. Μέσα σε αυτή την μεταμόρφωση και τον εκχυδαϊσμό του αρχαίου πολυθεϊστικού Ελληνικού κόσμου σε μονοθεϊστικό χριστιανικό κόσμο, προέκυψε και η γιορτή των Χριστουγέννων ως κατάλοιπο αρχαίων παγανιστικών εορτών που «παντρεύτηκαν» με τον χριστιανισμό.

Ως γνωστόν, κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της ύπαρξης του χριστιανισμού, η γέννηση του Γιαχβέ-Χριστού δεν εορτάζονταν καθόλου. Για την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού δεν γίνεται καμιά αναφορά στην Καινή Διαθήκη, αλλά και κανείς από τους Αποστόλους δεν μιλά για την 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα γενεθλίων. Οι μεγάλες χριστιανικές εορτές ήταν τα Θεοφάνια, στις 6 Ιανουαρίου και το Πάσχα. Η πρώτη επίσημη αναφορά της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα γιορτής της γέννησης του Ιησού εμφανίζεται σε Ρωμαϊκό ημερολόγιο του 336 μ.κ.ε. Ο Πάπας Ιούλιος Α΄ (337-352) καθιέρωσε επίσημα στην Ρώμη τον εορτασμό της «Χριστού Γεννήσεως» και από τότε στην Δύση κατέστη η σημαντικότερη χριστιανική γιορτή.

Στην Ρώμη το «καλαντάρι των Φιλοκαλίων» (354 μ.κ.ε.) περιλαμβάνει στην ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου, απέναντι από την παγανιστική «Natalis invicti» δηλαδή «γέννηση του ακατανίκητου (ήλιου)» την φράση «VIII kaalitan nattis Christus in Bethleem Iudea». Ιστορικές μαρτυρίες μας πληροφορούν πως το 356 στην Ρώμη εορτάζονταν πλέον τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, ενώ αντίθετα στην Αρμενία και Συρία εορτάζονταν στις 6 Ιανουαρίου. Στην Ανατολή η 25η Δεκεμβρίου

Ο Μύθος του Μίθρα

Το φως εκπορευόμενο από τον ουρανό ο οποίος κατά την μυθολογία είναι στέρεος έγινε ο Μίθρας που γεννήθηκε από βράχο. Το γεγονός συμβαίνει πλάι στις όχθες ενός ποταμού κάτω από την σκιά ενός ιερού δέντρου. Αυτόπτες μάρτυρες στο συμβάν αυτό ήταν μόνο οι ποιμένες που βρίσκονταν στο γειτονικό βουνό και τον είδαν να ξεπροβαίνει από την πέτρινη μάζα φορώντας στο κεφάλι του ένα φρυγικό καπέλο, κρατώντας ένα μαχαίρι κι ένα πυρσό που φώτιζε τα σκοτεινά πάθη. Λατρευτικά οι ποιμένες τον πλησίασαν και του πρόσφεραν τους πρώτους καρπούς της σοδειάς και τους ποίμνιους τους αλλά ο νεαρός ήρωας ήταν εκτεθειμένος στους ανέμους που φυσούσαν δυνατά και γι αυτό κρύφτηκε στα κλαδιά μιας συκιάς όπου με το μαχαίρι του έκοψε τους καρπούς της για να τραφεί, ενώ με τα φύλλα της έφτιαξε τα ρούχα του.

Ετσι λοιπόν εξοπλισμένος για την μάχη μπόρεσε να αναμετρήσει την δύναμή του με άλλες δυνάμεις που υπήρχαν στον κόσμο. Ο θεός με τον οποίο αναμετρήθηκε πρώτα ήταν ο Ηλιος όπου ο νικητής τοποθέτησε πάνω στο κεφάλι του το ακτινοβόλο στέμμα το οποίο γεννά στην καθημερινή πορεία μέχρι την Δύση, έπειτα τον αναγκάζει να ανατείλει ξανά και του απλώνει το δεξί του χέρι σε μια σοβαρή συμφωνία φιλίας και συμμαχίας. Η πιο γνωστή αλλά και ασυνήθιστη περιπέτεια του Μίθρα είναι αυτή με τον ταύρο που ήταν δημιούργημα του Ορμαζους.

Ο φοβερός ταύρος που βοσκούσε στην πλαγιά του βουνού παγιδεύτηκε από ένα έξυπνο στρατήγημα του ήρωα όπου τον έπιασε από τα κέρατα και το καβάλησε. Ο ταύρος εξοργισμένος άρχισε να χτυπιέται και να τρέχει με μάγια αλλά ο Μίθρας ούτε μια στιγμή δεν άφησε τα κέρατά του. Το ζώο τελικά εξαντλημένο από τις προσπάθειες του αναγκάστηκε να παραδοθεί και στη συνέχεια ο νικητής τον έπιασε από τις οπλές των πισινών ποδιών και τον έσυρε στη σπηλιά όπου ήταν και η κατοικία του. Το

Ηλιακός Μύθος – Μυθικός Χριστός

Σεβ:. Διδ:.,

Αδδ:. και Αδδ:. μου,

Με την εισδοχή μας στον τεκτονισμό δείχνουμε έμπρακτα ότι θέλουμε να μάθουμε περισσότερα από αυτά που προσφέρονται εκτός της θύρας του Ναού.

Ο Πίνακας Χάραξης που απόψε θα σας αναπτύξω έχει σαν σκοπό το ξεκαθάρισμα των αμφιβολιών που δημιουργούνται σχετικά με τις επαναλήψεις των ηλιακών μύθων μέσα στους αιώνες, την ανθρωπότητα και τη Χριστιανική θρησκεία.

Σκοπός μου επίσης δεν είναι η θεολογία, ούτε ο προσηλυτισμός χρησιμοποιώντας λογικές αποδείξεις της θείας φύσεως του Ιησού. Γιατί τ ο θείο είναι πάνω από λογική και ιστορία και δεν μπορεί να κλειστεί στον περιορισμένο αυτό χώρο.

Ξεπερνώντας το <πίστευε και μη, ερεύνα> αποδεικνύεται με ποιο τρόπο οι Τέκτονες είναι συνειδητοί Χριστιανοί.

Τους μύθους τους οφείλουμε σε εκείνους που μεταλαμπάδευσαν τις χαμένες γνώσεις και εμπειρίες πίσω από το μανδύα του συμβολισμού, της τελετουργίας, της αλληγορίας, του απόκρυφου. Ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι κάποια μέρα ο άνθρωπος θα αφυπνιζόταν από το μεθύσι της ύλης και θα γύριζε το βλέμμα του προς την κατεύθυνση της πραγματικής Ανατολής, διψώντας πια όχι για εμπειρίες απατηλών και φευγαλέων απολαύσεων αλλά για εμπειρίες επαφής με την ίδια την ψυχή και μέσω αυτής με τον Δημιουργό.

Ήταν εκείνοι που τύλιξαν τα κείμενα των γνώσεων με το ιερό πέπλο της αλληγορίας προκειμένου να διατηρηθούν απαραβίαστες από βέβηλα χέρια.

Αυτό το πέπλο θα προσπαθήσω να σηκώσω έστω και λίγο απόψε.

Μελετώντας την εποποιία των πανάρχαιων τελετών γονιμότητας, των ποικίλων τελετουργιών και γιορτών που γίνονταν για τις εκδηλώσεις της φύσης, των μυστηριακών τελετών και των γραφικών παραδόσεων, όλων των λαών, θα οδηγηθούμε μοιραία στο ερώτημα: ήταν άραγε όλα αυτά μία μίμηση των αέναων διεργασιών της φύσης ; ή μήπως αποτελούσαν την εξωτερική πλευρά κάποιων αληθειών που οι γνώστες φρόντιζαν να διατηρούν με διάφορες επιμελημένα σκηνοθετημένες παραστάσεις;

Αν η απάντηση είναι καταφατική στην πρώτη εκδοχή, θα έπρεπε ταυτόχρονα να απορρίψουμε τον αναζητητή άνθρωπο και την πνευματική του υπόσταση.

Αν όμως η δεύτερη εκδοχή μας ταιριάζει καλύτερα τότε μπροστά μας ανοίγεται μια πελώρια λεωφόρος που σίγουρα θα μας οδηγήσει στην ανακάλυψη της Αλήθειας.

Ο ερχομός του Χριστού στο κόσμο μας από μια Παρθένο τη συγκεκριμένη ημερομηνία

Το άγιο φως, το άσβεστο πυρ, συμβολισμοί και αρχαία μυστήρια...

Λαμπαδοφόροι στα Ελευσίνια μυστήρια

Την Μ. Εβδομάδα των παθών του Xριστού, μία από τις ιερότερες μυσταγωγικές τελετές που τελούνται, είναι η ιερή τελετή του αγίου φωτός, στην πόλη της Ιερουσαλήμ όπου έγινε η ταφή και η ανάσταση του Ιησού.

Με την αφή του αγίου φωτός, σε όλες τις Ορθόδοξους Εκκλησίες, γίνεται η τελετή της διανομής του αγίου φωτός στο ποίμνιο ψάλλοντας: «Δευτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και ασπάσασθε Χριστόν τόν αναστάντα εκ νεκρων». 

Στην τελετή του αγίου φωτός, έλκει την καταγωγή του, το Χριστιανικό έθιμο να κρατάμε λαμπάδες το βράδυ της αναστάσεως. Η φλόγα από το Άγιο Φως συμβολίζει τη δύναμη της Αγάπης και της Γνώσης. Καθώς μοιράζεται το άγιο φως από τον ένα πιστό στον άλλον, μεταδίδεται, δυναμώνει και εξαπλώνεται το άγιο πνευματικό φως, ζεσταίνοντας τις καρδιές με αγάπη, και διευρύνοντας το μήνυμα της σταύρωσης και της ανάστασης του Ιησού Χριστού. Για αυτό τον λόγο, οι λαμπάδες αρχικά ήταν λευκές, συμβολίζοντας τη νίκη της ζωής και του φωτός απέναντι στον θάνατο και το σκοτάδι.

Η Πασχαλινή λαμπάδα συμβολίζει επίσης τον ήλιο της Άνοιξης και την αναγέννηση της φύσης, ένα κοινό αρχετυπικό μοτίβο, που συναντάμε σε όλες τις αρχαίες Θρησκείες.

Στον Ζωροαστρισμό το άσβεστο ιερό πυρ φυλάσσονταν στο κέντρο των ιερών σπηλαίων όπου υπήρχε ο βωμός, στον οποίο έκαιγε η άσβεστη ιερή φωτιά που την συντηρούσαν οι Ιερείς. Όποιος πλησίαζε στο πυρ όφειλε να καλύπτει το πρόσωπό του για να μην το μολύνει. Στην ιερή φωτιά παρασκεύαζαν και το ποτό της αθανασίας, που μετά το πέρας της τελετής κοινωνούσαν οι λειτουργοί ιερείς. Στα Μιθραικά μυστήρια υπήρχε ειδικός μυσταγωγός, ο οποίος είχε υπό την επίβλεψη του - ανάμεσα στα άλλα- , στην συντήρηση της ιερής αιώνιας φλόγας.

Στην αρχαία Ελλάδα, η Εστία είναι η θεά της φωτιάς, είναι η ζωντανή φλόγα που καίει ασταμάτητα στο κέντρο του σπιτιού, του ναού, της πόλης. Υπήρχε σε κάθε πόλη κοινός βωμός στο κέντρο της , το πρυτανείο, που έσβηνε μόνο όταν η πόλη βρισκόταν σε κίνδυνο, ήταν άσυλο ιερό των Ικετών και τόπος υποδοχής δια τους ξένους. Στον

Το αυγό σαν σύμβολο ζωής και θανάτου.

Το αυγό και η Άνοιξη είναι πολύ στενά συνδεδεμένα γεγονότα.

Πρώτοι οι Ελληνες και κατόπιν Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Ινδοί, Ατζέκοι, Μάγια, Ινδιάνοι, Βίκινγκς κλπ. λένε στις παραδοσιακές ιστορίες τους ότι η ζωή στην Γη ξεκίνησε από ένα τεράστιο αυγό. Το αυγό είναι σύμβολο νέας ζωής, ανανέωσης και θανάτου, εδώ κι αιώνες. Υπάρχουν διαφορές αλλά οι περισσότεροι λαοί με κάποιο τρόπο συσχέτισαν την αναγέννηση της φύσης, την Ανοιξη, με το αυγό. Υπάρχει η Λατινική φράση «Omne vivum ex ovo» που σημαίνει «Η ζωή προέρχεται από το αβγό» αλλά μύθοι πολύ πιο παλιοί, από τις αρχές τις ανθρωπότητας, από την αρχαία Ελλάδα, Βαβυλωνία, Σουμερία, Αίγυπτο, Ινδία, Πολυνησία, Ιράν, Εσθονία, Φινλανδία, Κεντρική Αμερική, περιέγραψαν την αρχή του σύμπαντος μέσα από το σχήμα του αβγού. Οι σύγχρονοι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητη την σύνδεση των αυγών με το Πάσχα, όμως προτού το αυγό αποκτήσει αυτή την άμεση σχέση με το χριστιανισμό, ήταν σύμβολο ζωής και θανάτου, τουλάχιστον 2.500 χρόνια πριν.

Οι πρώτες ιστορικές μαρτυρίες συμβολισμού του αυγού στην κοσμογονία χρονολογούνται το 500 π.κ.ε. Στην περίοδο των Αχαιμενιδών, το Περσικό ημερολόγιο επηρεασμένο από τον Ζωροαστρισμό, η Εαρινή Ισημερία, η πρώτη ημέρα του ημερολογιακού τους έτους, καθιερώθηκε ως αργία. Με την ονομασία Nowruz, η συγκεκριμένη γιορτή εξακολουθεί σήμερα να γιορτάζεται με το βάψιμο, το κέρασμα και την κατανάλωση αυγών και έτσι εορταζόταν στο παρελθόν, όπως βλέπουμε σε ανάγλυφα από την Περσέπολη (500 π.κ.ε.) όπου ευγενείς και ιερείς παριστάνονται να κρατούν στα χέρια αυγά. Οι αρχαίοι Έλληνες, οι Πέρσες και οι Κινέζοι έδιναν τα αυγά σαν δώρα, στις ανοιξιάτικες γιορτές τους πολλούς αιώνες πριν τις προ-χριστιανικές ανοιξιάτικες γιορτές. Εμφανίζονται δε παράλληλα στην μυθολογία, όπου διαβάζουμε πως το Πουλί του Ήλιου έχει εκκολαφτεί από το Αυγό της Γης. Μερικά Παγανιστικά έθιμα δείχνουν τον παραλληλισμό του αυγού προς την δημιουργία της ζωής πάνω στην Γη.

Ο Ουρανός και η Γη είναι τα μισά ενός αυγού, απ’ όπου ξεπρόβαλε η ζωή πάνω στην Γη.

Το αυγό, πανάρχαιο σύμβολο της Γένεσης της Ζωής.

Πανάρχαιο σύμβολο της γέννησης της ζωής και του θανάτου, το συναντάμε σε πολλές λατρείες, τόσο πρωτόγονες, όσο και περισσότερο εξελιγμένες άρα καμία σχέση δεν έχει με τον χριστιανισμό μόνο. Αυτό το σύμβολο της ζωής, έχει μέσα του Δύναμη Ζωική που μπορεί να την μεταδώσει σε ανθρώπους, ζώα και φυτά. Μερικοί πιστεύουν ψευδώς ότι τα κόκκινα αυγά, διαδόθηκαν στην Ευρώπη, την Ασία και την Κίνα από ένα έθιμο των Καλανδών. Άλλοι θεωρούν αρχική κοιτίδα τους την Αίγυπτο, αλλά κι αυτό είναι ψευδές.

* Στην Ελλάδα απόθεταν αυγά στα χέρια ειδωλίων του Διονύσου ως σύμβολα αναγέννησης.

ΓΟΛΓΟΘΑΣ…ΣΤΑΥΡΩΣΗ…ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΟΛΓΟΘΑΣ

Ο Γολγοθας συμβολιζει τη δυσκολη πορεια του ανθρωπου να απαλλαγει απο ολες τις ψειδαισθησεις που προερχονται απο το εγω του και τη λανθασμενη αντιληψη της πραγματικοτητας.

Ο,τιδηποτε φαινεται να μας επιτιθεται απ΄εξω δεν ειναι παρα η προβολη απο κατι που υπαρχει μεσα μας.

Ο δρομος για το ξεπερασμα αυτων των πεποιθησεων αντιστοιχει στο ανεβασμα του Γολγοθα.

ΣΤΑΥΡΩΣΗ

Η Σταυρωση συμβολιζει το θανατο των παθων (ψευτικων δοξασιων), την απαλλαγη απο ολες τις λανθασμενες αρχικες καταγραφες που υπαρχουν στο νοητικο μας πεδιο απο το φυλετικο νου, την οικογενεια, την κοινωνια και ο,τιδοποτε μας απομακρυνει απο τον αληθινο μας Εαυτο.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η Ανασταση συμβολιζει τη νοητικη, ψυχικη και πνευματικη αναγεννηση του ανθρωπου που εχει απαλλαγει απο την περιοριστικη γηινη σκεψη, εχει εναρμιονιστει με τους Συμπαντικους Νομους, εχει αντιληφθει οτι ειναι ο δημιουργος των γεγονοτων της ζωης του, οτι και τα ανεπιθυμητα γεγονοτα ειναι σημαδια του Πνευματος που αν τα χειριστουμε καταλληλα μας απελευθερωνουν απο τα εμποδια που δυσκολευουν την εξελιξη μας.

Ο ανθρωπος εχει φτασει στην κατασταση συνειδητοτητας που αντιστοιχει στην Ανασταση, αν αντιλαμβανεται και διαχειριζεται τις καταστασεις της ζωης του με τελειως διαφορετικο τροπο απο τοτε που δεν ειχε μπει στην πορεια της πνειματικης αφυπνισης (ηταν στην κατασταση συνειδητοτητας που αντιστοιχει πριν τα Χριστουγεννα.)

Οταν η ανθρωπινη ψυχη εχει φτασει στι εξελικτικο στοδιο της Αναστασης, αντιλαμβανεται οτι πανω απο το 95% των προβληματων που αντιμετωπιζει ενας ανθρωπος στη ζωη του ειναι ανυπαρκτα και γι΄αυτο φαινεται τοσο δυσκολο να λυθουν. Υπαρχουν μονο στο μυαλο (τροπο σκεψης) αυτου που τα ζει. Γι΄αυτο την ιδια κατασταση καποιος τη θεωρει σοβαρο θεμα, ενω καποιος αλλος την επιλυει ευκολα. Αν το προβλημα ηταν υπαρκτο, θα το εβλεπαν ολοι το ιδιο.

Ολα τα αληθινα προβληματα εχουν λυση, ενω τα ανυπαρκτα φαινονται αλυτα, γιατι ειναι μαχη με μια σκια (μυθος σπηλαιου του Πλατωνα κλπ.)

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ σε ολα τα επιπεδα!

http://www.xn----vlbeabbjdo1agid3ao2cbewf8e5h.gr/