Ὁ βαθμὸς τοῦ Μαθητευόμενου συνετάχθη τὸ 1646 ἀπὸ τὸν Εlias Ashmole, Ῥοδόσταυρον Ἀλχημιστή, καὶ εἰσήχθη εἰς Ἐλευθεροτεκτονισμὸν κατὰ τὴν συγχώνευσην τῶν Ῥοδόσταυρων μετὰ τῆς Ἀδελφότητος τῶν Ἐλευθέρων Τεκτόνων (1)
Ἡ Μύησις ἀναπαριστᾷ κατὰ τρόπον δραματικὸν τὴν προέλευσιν, τὴν γέννησιν τοῦ Θεοῦ-Φύσις, τοῦ Μεγάλου Παντὸς (2)
Διδάσκει πὼς ἡ ἄποψις περὶ ἑνὸς ὑπερφυσικοῦ καὶ προσωπικοῦ Θεοῦ ἐστὶν ἀπάτην τοῦ ἱερατείου, ἡ ὁποία ἐπινοήθη πρὸς ἐκπολιτισμόν τῆς ἀγρίας ἀνθρωπότητος, καὶ ὅτι οὐδὲν ὂν ἐστὶ πλῆρως ἄϋλον, διότι αἱ δύο ἀρχαί, ὕλη καὶ μορφή, πῦρ καὶ ὕδωρ, ἀνὴρ καὶ γυνή, ἀεὶ ἐστὶ δύο εἰς ἕνα, καὶ ἓν εἰς δύο τὰ ὁποῖα αἰωνίως γεννοῦσιν. Ἀποκαλύπτει πὼς ὁ Θεὸς ἐστὶν ὃν ἔχων δύο φῦλα, καὶ πὼς ἡ δημιουργία ἐστὶ ἡ ἐπαγωγὴ τῆς γενετησίας πράξεως (3)
Ἐξερχόμενος ἀπὸ τὸ Δῶμα τῶν Στοχασμῶν, ἀπὸ τὸ Διασκεπτήριον, ἀπὸ τὴν Μήτραν, ὁ Μαθητευόμενος τελεῖ τρεῖς συμβολικὰς περιοδείας διότι, ἐὰν ἡ γενεσιουργὸς ἀρχὴ ἐστὶ μία τῇ ἀκεραιότητι της, ἐστὶ τριπλὴ τῇ ἐκδηλώσει της: 1ον) Τὸ αἴτιο, ὁ δρῶν, τὸ ἄρρεν, 2ον) Τὸ μέσον, ὁ πάσχων, τὸ θῆλυ, 3ον) Τὸ ἀποτέλεσμα, τὸ γεννημένο ὄν, τὸ παράγωγον τῆς δημιουργίας (4)
Ὁ βαθμὸς τοῦ Ἑταίρου συνετάχθη τὸ 1648 ἀπὸ τὸν Εlias Ashmole, Ῥοδόσταυρον Ἀλχημιστήν, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς κεντρικὴς ὁμάδος τῶν Ἀγγλων Ῥοδοσταύρων. Πρόκειται διὰ τὴν πιστὴν καὶ προοδευτικὴν συνέχειαν τοῦ βαθμοῦ τοῦ Μαθητευομένου (5)
Ὁ Μαθητευόμενος γεννᾶται, φύεται, ὁ Ἑταῖρος αὐξάνεται, μεγαλώνει (6)
Ἡ Μύησις ἀναπαριστᾷ τὴν φυσιολογικὴν τάξιν τοῦ Θεοῦ-Φύσις, ποὺ ἀεὶ ἐργάζεται, ἀεὶ γεννᾷ.
Διδάσκει πὼς ὁ Θεὸς ἔχει δύο φῦλα καὶ πὼς τὸ ὄνομα τοῦ σήμαινε πάντοτε "Θεὸς πάσης γενέσεως" (7).
Ἐπίσης ἡ λέξις Elohim ἔχει τὴν αὐτὴ συγκεκριμένη σημασία, καὶ ἡ λέξις Jehovah προφέρεται Ih-Oh, καὶ σημαίνει Αὐτός-Αὐτή, τὰ δύο φῦλα, τὸ Ἀνδρόγυνον ( 8 ).
Ὁ Ἑταῖρος μαθαίνει ὅτι ὁ Ναὸς ἀναπαριστὰ τὸν ἄνθρωπον, ὅτι ὁ Σολομὼν σημαίνει τὸν Ἥλιον, τὸν Ἄμμωνα Δία, ὅτι αἱ Δύο Στῆλαι ἀντιπροσωπεύουσιν τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα, ὅπου ἡ δημιουργὸς ἀρχὴ ἐστὶ ἡ λευκὴ στήλη, ἡ J, καὶ ἡ καταστρεπτικὴ ἀρχή, ποὺ ἀπαιτεῖ τὴν καταστροφὴν τοῦ σπέρματος ἐν μήτρᾳ, ἵνα ὁδηγήσει εἰς ἀναπαραγωγὴν καὶ ἀναγέννησιν, ἐστὶ ἡ μελανὴ στήλη, ἡ Β (9).
Τοῦτη ἡ διπλὴ ἀρχή, ἄρρεν καὶ θῆλυ, δημιουργὸς καὶ καταστροφεύς, φωτεινὴ καὶ ἐρεβώδης, ἀναπαρίσταται ἐξίσου ἀπὸ τὸ μωσαϊκὸν δάπεδον τὸ ἀπαρτιζόμενον ἀπὸ λευκὰ καὶ μελανὰ τετράγωνα, ἀπὸ τὸν διαβήτην, σύμβολον τοῦ Οὐρανοῦ, τοῦ Ἡλίου, τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀπὸ τὸν γνώμονα, σύμβολο τῆς Γῆς, τῆς Ἴσιδος, τῆς Γυναικός, καὶ ἀπὸ τὸν ἀκτινοβόλον Ἀστέρα (10).
Ὁ ἀκτινοβόλος Ἀστήρ, ὁ καλούμενος καὶ σφραγὶς τοῦ Σολομῶντος ἐστὶ τὸ κατ'ἐξοχὴν δημιουργικὸν ἔμβλημα. Ὁ ἄνδρας ὅταν κεῖται, παρουσιάζει πράγματι μίαν κεντρικὴν προεξοχὴν Λ. Ἡ γυναῖκα ὅταν κεῖται, παρουσιάζει ἀντιθέτως, μίαν κεντρικὴν κοιλότητα V.
Ἡ ἕνωσίς των, ἡ σύμπλεξις τοῦ membrum virile Λ μὲ τὰ genitalia mulieris V, δίδει τὸν ἀκτινοβόλον Ἀστέρα, ἐὰν ἐνώσουμε τὰ ἐλεύθερα ἄκρα, ὥστε νὰ δουμε ἓν σχῆμα κλειστὸν (11).
[eikona asteros] Εἰς τὸ κέντρον, ὁ ἀκτινοβόλος Ἀστὴρ φέρει τὸ φοινικικὸν γράμμα Σαμπί, ποὺ ἀντιστοιχεῖ μὲ τὸ ἑβραϊκὸν iod καὶ ἀντιπροσωπεύει τοὺς δύο σπερματικοὺς ἀγωγοὺς καὶ τὴν οὐρήθρα, τὰ ἀπαρτίζοντα τὸ σύνολον τοῦ membrum virile (12).
Ὁ βαθμὸς τοῦ Διδασκάλου συνετάχθη τὸ 1649 ἀπὸ τὸν Elias Ashmole, Ῥοδόσταυρον Ἀλχημιστή, πρὸς ἀναπαράστασιν τοῦ θανάτου τοῦ Καρόλου Α', καὶ ἵνα προκαλέσει, διὰ τῆς ἀναπαραστάσεως τοῦτης, τὰς ἰδέας περὶ ἐκδικήσεως τῶν σταθερῶν ὑποστηρικτῶν τῶν Στιούαρτ, οἱ ὁποῖοι ἦσαν προστάται τῶν Ῥοδόσταυρων (13).
Ἐπαναλαμβάνοντες τὸν μῦθον τοῦ Ἰουδαίου Targum, ὃς χρησίμευσεν εἰς τὸν Ashmole ὠς καμβὰς διὰ τὴν ἐργασίαν του (14), ὁ Anderson καὶ ὁ Desaguliers συνέταξαν τὸν Ἐλευθεροτεκτονικὸν βαθμὸν τοῦ Διδασκάλου, ἀντικαθιστώντας τὸν Κάρολο Ἀ' μὲ τὸν Οἰκοδόμον, τὸν βιβλικὸν Ἀρχιτέκτονα Χιρὰμ (15).
Ἐπειδὴ ἡ οἰκοδόμησις ἑνὸς Γνωστικοῦ Ναοῦ ἦν ὁ μῦθος ποὺ ἀπετέλεσεν τὴν ἰδρυτικὴν βάσιν τοῦ Τεκτονισμοῦ τὸ 1717, ἡ φυσικὴ συνέχεια τῆς υἱοθεσίας τοῦ αὐτοῦ μύθου ἦν νὰ καταστεὶ ὁ Χιρὰμ τὸ κεντρικὸν πρόσωπον τοῦ Ἐλευθεροτεκτονικοὺ μύθου.
Ὁ Χιρὰμ ἦν γλύπτης, χύτης, σμιλεὺς, βαφεὺς καὶ ζωγράφος, καὶ οὗτος κατασκεύασεν μὲ ὀρείχαλκον τὰς δύο χάλκινας στήλας, τὴν χάλκινην θάλασσαν, τοὺς δέκα κάδους καὶ τὰ δέκα βάθρα, τοὺς λέβητας, τὰς κούπας καὶ τὰ δοχεῖα ποὺ ἦσαν ἀπαραίτητα διὰ τὰς θυσίας τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος (16).
Ὁ Χιραμ ἦν υἱὸς ἑνὸς Σύρου ποὺ ὀνομαζόταν Οὒρ (= πῦρ) (17), καὶ μιᾶς χήρας ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Νεφθαλή.
Παρὰ τὴν βιβλικὴν ὕπαρξιν τοῦ Χιράμ, ἒς Τεκτονισμὸν θεωρεῖται ὠς ἓν ἀλληγορικὸν πρόσωπον, ἔμβλημα τοῦ Μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος, ἀκριβὼς ὄπως ὁ Ἱεροφάντης τῶν Ἀρχαίων Μυστηρίων ἀναπαριστοῦσε ἐμβληματικῶς τὸν Πτά, τὸν Ὀσιριν, ἢ τὴν ὁποιαδήποτε Θεότητα τῇ λατρείᾳ τῆς ὁποίας ἦν ἀφιερωθεῖς (18).
Ὁ Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος δὲν ἔχει, εἰς Ἐλευθεροτεκτονισμόν, οὐδεμίαν ἀποκλειστικὴν σημασίαν, καὶ πρὸ παντὸς δὲν ἔχει τὴν ὁποιαδήποτε θρησκευτικὴν σημασίαν. Ἐστὶ εἷς καθαρὸς καὶ ἁπλὸς τύπος, ὁ ὁποῖος δυναται ἵνα προσαρμοσθεῖ εἰς ὅλας τὰς γνώμας, ἀκόμη καὶ τῶν ἀθέων (19).
Ἡ Μύησις ἀναπαριστᾷ τὸν θάνατον τοῦ Χιράμ, τοῦ Ἀρχιτέκτονος, ὁ ὁποῖος φονεύεται ὑπὸ τριῶν Ἑταίρων, ἡ δὲ διδασκαλία αὐτοῦ ἐστὶν ἡ συνέχεια καὶ τὸ τέλος τῆς διδασκαλίας τῶν βαθμῶν τοῦ Μαθητευόμενου καὶ τοῦ Ἑταίρου (20).
Τὰ δύο φῦλα συνενώνονται, καὶ ἀνακαλύπτεται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ τὸ ὁποῖον ὁ μυούμενος ἀναζητοῦσε. Τὸ ὄνομα ἐστὶ Μahabone, ὁ υἱὸς ὁ προερχόμενος ἐκ τῆς μίξεως τοῦ Λὼτ μετὰ τῆς θυγατρὸς τοῦ (21), δηλαδή, ὁ ἄνδρας, υἱὸς τῆς ἑνώσεως τοῦ Ἡλίου, μὲ τὴν κόρην του, Γῆν. Ἐστὶν ἀκομη Mac-Benac, τὸ τέκνο τῆς σήψεως, ὁ ἄνδρας - γυναῖκα ἐν ταύτῃ τὴν τῆς γενέσεως πρᾶξιν, διότι κάθε τὶ ποὺ γεννᾶται καὶ ἔχει ζωή, προέρχεται ἀπὸ τὸν θάνατον καὶ τὴν σήψην (22).
Τὸ ἄρρητον Μυστήριον τῆς Φύσεως, τὸ ὁποιο ἐτοῦτη ἡ διδασκαλία συμπυκνώνει σὲ περιληπτικὴν μορφήν, ἀξίζει λεπτομερέστερης ἐξηγήσεως. Ἃς ἐξετάσουμε ἓνα σπόρον σίτου! Παραχθεὶς ἐξ ἑνὸς ὁμοίου σπόρου σίτου, ἐστὶ ταυτοχρόνως αἴτιον καὶ τέλος (23).
Ἀλληγορικώς, δυναται ἵνα θεωρηθεῖ πότε ὠς Πατήρ, πότε ὠς Υἱὸς (24).
Περικλείει ἐντός του τὸ σπέρμα τῆς ἀναπαραγωγής. Ἄρα, ἐστὶ ταυτοχρόνως Πατὴρ καὶ Υἱός, ἀλλὰ καὶ Πνεῦμα ζωογόνον καὶ ἀναπαραγωγικὸν (25).
Κατατίθεται ἔντος τῶν κόλπων τῆς Γῆς, τῆς Μητρὸς τοῦ, ἡ ὁποία καθίσταται Γυναῖκα του, ἀφοῦ ὁλοκληροῦσιν ἀπὸ κοινοῦ τὴν τῆς γενέσεως πρᾶξιν. Ἐστὶν ἀκόμη καὶ Ἀδελφὴ του, διότι ἀφοῦ κάθε γονιμοποίησις προϋποθέτει ὁμογένεια, ἡ Γῆ ἐστὶν Ἀδελφὴ τῆς ἀρχῆς τῆς περικλειομένης ἔντος τοῦ σπόρου (26).
Μόλις ἡ γενεσιουργὸς ἰσχὺς τοῦ σπόρου καὶ ἡ γενεσιουργὸς ἰσχὺς τῆς Γῆς ἔλθουσιν εἰς ἐπαφήν, ὁ σπόρος μεγαλώνει, μαλακώνει, ζυμώνεται καὶ ἀποσυντίθεται (27).
Τὰ στοιχεῖα ποὺ τὸν ἀπαρτίζουν, εἰσέρχονται εἰς μίαν ἀνηλεῆ μάχην μεταξὺ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου (28).
Ὁ θάνατος θριαμβεύει, κάθε συνένωσις θραύεται, ὁ σπόρος σήπτεται καὶ "τὸ Πᾶν τετέλεσται" (29).
Ἀμέσως μετὰ τὴν ἀποσύνθεσιν καὶ τὸν θάνατον, τὸ σπέρμα, τοῦ ὁποίου τὸ λεπτὸ περίβλημα ἐφαίνετο ὅτι τὸ καταδικάζε σὲ αἰώνια φυλακή, ἀπελευθερώνεται, ἐκτοξεύεται, διαπερνὰ τοὺς κόλπους τῆς Γῆς, ἐμφανίζεται καὶ ἀρχίζει τὴν ὕπαρξιν του (30).
Ἰδοῦ αἱ κεντρικαὶ ἰδέαι, ποὺ οἱ Ῥοδόσταυροι Anderson καὶ Desaguliers ἀνέπτυξαν εἰς τὴν σκηνοθεσίαν τῶν "Ἐλευθεροτεκτόνων", καὶ κατὰ συνέπειαν, αἱ ἀρχικαὶ ἰδέαι, αἱ μητρικαὶ τῶν βαθμῶν τοῦ Μαθητευόμενου, τοῦ Ἑταίρου καὶ τοῦ Διδασκάλου Τέκτονος (32).
Ἡ φιλοσοφικὴ ἀνάπτυξις τοῦ 18ου αἱ. τροποποίησε σημαντικὰ τὰ ἀρχικὰ δόγματα καὶ ἀρχαίς τοῦ 19ου αἱ., συνέβη μία ἀκόμη βαθύτερη τροποποίησις (33).
Ἃς μελετήσουμε τοὺς βαθμοὺς ὀπως ἐγίνοντο μυστηριακῶς κατανοητοί κατὰ τὸ πρῶτον ἥμισυ τοῦ 19ου αἱ.
Ὁ βαθμὸς τοῦ Μαθητευόμενου ἐστὶ ἡ βάσις τῆς Τεκτονικὴς Ἐπιστήμης. Ἀντιπροσωπεύει τὴν σύλληψην καὶ γέννησην τοῦ Ἡλίου, τὴν τάξιν καὶ ἁρμονία ἔντος τῶν κόλπων τοῦ ἀρχέγονου χάους (34).
Ὁ βαθμὸς τοῦ Ἑταίρου ἐστὶ τὸ ἔμβλημα τῆς ἑνότητος καὶ ῥώμης, ὅπου ὁ ἄνθρωπος, ὑποτάσσοντας τὰ πάθη τοῦ εἰς τὴν βούλησήν του, ἐνδυναμώνεται διὰ τῆς μελέτης τῶν ἐπιστημών, τῶν γραμμάτων καὶ τῆς φιλοσοφίας (36).
Ὠς τὸ θέρος, ὅταν ὁ ἥλιος εὑρισκόμενος ἐν τῷ μεγίστῳ τῆς ἰσχῦος του, διαποτίζει τὸ σύμπαν μὲ τὴν ἀγαθοεργὸν θερμότητά του, ἔτσι καὶ ὁ Ἑταῖρος θρέφει καὶ γονιμοποιεῖ τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὸ πῦρ τῶν ἔξοχων ἰδεῶν του, τῶν ἔργων τοῦ Ἔρωτός του, ποὺ κατευθύνονται ὅλα πρὸς τὴν πραγμάτωσιν τῆς εὐτυχίας τῆς ἀνθρωπότητας (37).
Ὁ βαθμὸς οὗτος ἀφιερωθεῖς ἐστὶ εἰς Πῦρ καὶ ὁ Ἀκτινοβόλος Ἀστὴρ τὸ ἔμβλημά του, διότι ἡ γένεσις τὴν ὁποίαν ἀναπαριστᾷ, εὑρίσκει ἐντὸς του τὸ αἴτιον τοῦ ἀποτελέσματός της. Δίχως τὸ Αἴτιον, δὲν ὑπάρχει κίνησις μήτε ὕπαρξις. Ἀπὸ τὸ Αἴτιον ἡ ὕλη, ἀποτέλεσμα τῆς κινήσεως, λαμβάνει τὴν μορφὴ ποὺ τῆς δίδει τὴν δικὴν της ὕπαρξιν (38).
Ἐπειδὴ τὸ Πῦρ ἐστὶν ἄπειρον, αἰώνιον, ὕψιστον, ἄφθαρτον, καὶ πανταχοὺ παρὸν καὶ ἐπειδὴ ὁ Ἀκτινοβόλος Ἀστὴρ τὸ παρουσιάζει ἐμβληματικῶς, ἐπιχειρῆσαν, προσφάτως, νὰ θέσουν ἒς κέντρον τοῦ Ἀστέρος τὸ γράμμα G, ἀρχικὸν τῆς λέξεως Θεὸς εἰς τὰς γλώσσας τοῦ Βορρᾶ, ὑπενθυμίζοντας πὼς ὁ Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος ἔχει ἐπίσης τὰς προαναφερθείσας ποιότητας (39).
Ὁ βαθμὸς τοῦ Διδασκάλου ἀναπαριστὰ ἀλληγορικῶς τὸν θάνατον τοῦ Θεοῦ-Φωτός, τοῦ Θεοῦ-Ἡλίου, εἴτε τὸν ἐξετάσουμε ἀπὸ φυσικῆς ἀπόψεως, ὠς ὁ φυσικὸς ἥλιος πεθαίνει τὸν χειμῶνα ἵνα ἀναστηθεῖ τὸ ἔαρ, κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Easter (ἑορτὴ τῆς Θεᾶς Ostara, εἰς Βόρειον Πάνθεον), κατὰ τὴν στιγμὴ τοῦ περάσματός του ἀπὸ τὸ ζῳδιακὸν σημεῖο τοῦ Κριοῦ ἢ τοῦ ἐπανορθωτικοὺ Ἀμνοῦ, εἴτε τὸν ἐξετάσουμε φιλοσοφικῶς, ὠς ἀναπαράστασις τοῦ χάους ἀπ' ὅπου ἐξῆλθε τὸ αἰώνιον Φῶς, τῆς σήψεως, φαινομενικοὺ θανάτου τῶν Ὄντων, ἀλλὰ ἄφθαρτος πηγὴ ζωῆς (40).
Καὶ ὠς ἡ Φύσις, ποὺ κατέστῃ χήρα χάνοντας τὸν ἄνδρα της, χάνει τὴν γονιμότητα καὶ τὰς χαρὰς της, οἱ Διδάσκαλοι Τέκτονες, τέκνα τῆς Φύσεως, καθίστανται Τέκνα τῆς Χήρας (41).
Ἡ σύγχρονη πρακτικὴ τῶν τριῶν βαθμῶν τοῦ Μαθητευομένου, τοῦ Ἑταίρου καὶ τοῦ Διδασκάλου διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὰ Ἐλευθεροτεκτονικὰ δόγματα τῶν ἀρχῶν τοῦ 18ου αἱ. καὶ ἀπὸ τὰς Ἐλευθεροτεκτονικὰς διδασκαλίας τῶν ἀρχῶν τοῦ 19ου αἰῶνα (42).
Ἀναλαμβάνει κατὰ μέτωπον, σῶμα μὲ σῶμα, τὴν μάχη ἐνάντια στον Καθολικισμὸ καὶ τὴν Μοναρχία (43).
Θέτοντας κατὰ μέρος τὴν μελέτην τοῦ Ἀνδρογύνου Θεοῦ, τοῦ Adonai καὶ τοῦ Jehovah τῶν Γνωστικῶν Ἰουδαίων, φθάνοντας πέρα ἀπὸ τὰς φιλοσοφικὰς τροποποιήσεις ποὺ ἐπήλθαν ταῖς ἀρχαῖς τοῦ 19ου αἱ, ἒς δοξασίαν τοῦ Δίφυλου Θεοῦ, ὁ σημερινὸς Ἐλευθεροτεκτονισμὸς περιφρονεῖ τὴν μελέτην τῶν μέσων καὶ στοχεύει μόνον εἰς ἀποτέλεσμα, κάτι ποὺ διατυπώνεται ἀπὸ τὴν ἔνθερμην πολεμικὴν ἰαχὴν του:
Θάνατος τῇ λατρείᾳ τοῦ ὑπερφυσικοῦ! Ἃς εἶναι διὰ παντὸς ἀναθεματισμένο καὶ ἃς παύσει διὰ παντὸς νὰ ὑπάρχει ! (44)
Ὄντως, ἐπειδὴ Δικαιοσύνη καὶ Ἀλήθεια εἰσὶ τὰ μόνα ἀναμφισβήτητα θεμέλια κάθε κοινωνίας, ἡ θρησκεία ἡ στηριχθεῖσα ἐπὶ τῆς ἀποκαλύψεως, τείνει νὰ καταστρέψει τοῦτα τὰ θεμέλια, καὶ καθίσταται ἀνήθικη, διότι ἐκμηδενίζει τὸν ἄνθρωπο πρὸς ὄφελος τοῦ ἀποκεκαλυμμένου Θεοῦ της, φθάνει δὲ μέχρι σημείου ἀρνήσεως τῆς ἀνθρωπότητος (45).
Ἐπειδὴ, ὅταν ἐμπίπτει σὲ τέτοιους τρόπους, ἡ θρησκεία αδυνατεῖ νὰ ἰκανοποιήσει τὰ συμφέροντα τῆς Ἀνθρωπότητας, ἔντος τῶν κόλπων τῆς ἐπιστήμης θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὸ ἔδαφος ποὺ νὰ ἐπιτρέπει τὴν κοινὴ συμφωνίαν ὅλων τῶν ἀνδρῶν (46).
Τὴν μάχη του ἐνάντιον τῆς Μοναρχίας, ἐνάντιον τῆς τυρρανικῆς ἐξουσίας, ὁ σύγχρονος Ἐλευθεροτεκτονισμὸς τὴν ἀναλαμβάνει μέσῳ τῶν τριῶν βαθμῶν, τοῦ Μαθητευόμενου, τοῦ Ἑταίρου καὶ τοῦ Διδασκάλου, λαμβάνοντας ὠς βάσιν τῆς διδασκαλίας του τὰς ἀκόλουθας ἀντιλήψεις:
Εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Μαθητευόμενου:
Φτωχὸς καὶ ταπεινωμένος, τυφλὸς καὶ ἄφωνος, ἀλλὰ φέρων ἐντὸς του ἔναν ἀδάμαστον πόθον για τὸ Μέγα Φῶς, ὁ Μαθητευόμενος κρούει τὴν θύραν τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ ποὺ τὸν ὑποδέχεται καί, ἀφοῦ τοῦ ἀποδώσει τὴν συνειδητοποίησην ὁλοκλήρης τῆς ἀξίας του ὠς ΑΝΘΡΩΠΟΥ, τοῦ δίδει μία ἀνθρωπίνην θέσιν μεταξὺ ἄλλων ἀνθρώπων ἴσων μὲ ἐκεῖνον, ἀδελφοὶ του (48).
Ἡ μόρφωσις, ἡ ἀπόκτησις νοητικῶν γνώσεων, ἡ καλλιέργεια τῆς φυσικὴς νοήσεως, ἀρκοῦν διὰ νὰ καταστήσουν τὸν ἄνθρωπον ἐτοῦτο ποὺ πρέπει νὰ εἶναι, κύριον τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ Κύριον καὶ Βασιλέα τῆς δημιουργίας, ἐφοσον ἐστὶ κύριος καὶ βασιλεὺς τῆς γεννήσεως τῆς ὁποίας ἐπαγωγὴ εἶναι ἡ δημιουργία. Ὁ Λαός, ποὺ ὁ βαθμὸς τοῦ Μαθητευόμενου τὸν δίδαξε νὰ ἵσταται ὄρθιος, μὲ ὀρθὴν τὴν κεφαλήν, διότι ἀπαρτίζεται ἀπὸ ἀνθρώπους ἴσους μεταξὺ των, μαθαίνει ὅτι διὰ τῆς Συνέσεως, τοῦ Χαρακτῆρος, τῆς Μετριοπάθειας, τῆς Δικαιοσύνης, καὶ ὄχι διὰ τῆς Ἀπελπισίας, τῶν Ὑπερβολῶν, ἢ τῆς Ἐκδικήσεως, θὰ κατακτήσει καὶ θὰ καταλάβει τὴν πολιτικὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν θρησκευτικὴν ἐλευθερίαν, ἐλευθερία πολιτικὴ τῆς ὁποίας τύπος ἐστὶ ἡ Στοά, ἐλευθερία θρησκευτικὴ ποὺ μόνο τὸ Τεκτονικὸν Δόγμα ἐξασφαλίζει εἰς ὅλην τὴν ἀκτινοβόλα πληρότητά της (49).
Εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Διδασκάλου:
Ὁ Διδάσκαλος Χιρὰμ ἐστὶ σύμβολον τῆς ὀρθολογιστικής, φυσικής, νοητικῆς καὶ πνευματικῆς ἐλευθερίας (50).
Οἱ ἄτιμοι δολοφόνοι εἶσιν ἡ Ἄγνοια τῆς Ὀλιγαρχίας ἢ τῶν πολιτικῶν Ὀργανώσεων, καὶ ἡ Ἀδιαλλαξία τοῦ φανατισμοῦ, τῆς ὑποκρισίας καὶ τῆς πολιτικῆς δεισιδαιμονίας ποὺ δύνανται ἐπίσης νὰ ἐξετασθοὺν καὶ ἀπὸ ἀπόψεως θρησκευτικῆς (51).
Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Χιρὰμ ἐς ζωὴν συμβολίζει τὴν ἀδάμαστον ἐνέργεια καὶ τὴν ὑψηλὴν ἰσχὺ τοῦ πνεύματος τῆς ἐλευθερίας πού, πάντοτε συνεθλιμμένη, ἀνεγείρεται καὶ θὰ ἀνεγείρεται πάντοτε, ὁποία κὶ ἂν εἶναι ἡ ἰσχὺς τῶν ἐχθρῶν της (52).
Ὁ Διδάσκαλος Τέκτων συνδέεται ἀρρήκτως μετὰ τοῦ σκοποῦ τῆς ἐλευθερίας τοῦ Λαοῦ, καθίσταται δὲ ὁ Ἀπόστολος τῆς καθοδηγήσεως για ὅλους καὶ ὁ θανάσιμος ἐχθρὸς κάθε τυρρανίας, κάθε ἀδιαλλαξίας (53).
Τὸ μάθημα ποὺ ἐνυπαρχει εἰς τοῦτην τὴν τριπλὴν διδασκαλίαν, ἐστὶ πὼς ὁ Τέκτων πρέπει νὰ πράξει τὰ πάντα, δίχως καμιαν ἐξαίρεσιν, ἵνα κατορθώσει νὰ πραγματοποιήσει εἰς τὸ ἀπτὸν ἐπίπεδον καὶ ἐν τῇ ὁλοτήτι των τὰς αὐτὰς διδασκαλίας.
Ἵνα φέρουμε εἰς φῶς τὴν σημασίαν τοῦτης τῆς πρακτικὴς διδασκαλίας, θὰ μεταγράψουμε τὰς μυστικὰς διδασκαλίας πρὸς τοὺς Σεβασμίους Διδασκάλους καὶ Ῥήτορας τῶν Συμβολικῶν Στοῶν, ἔτσι ὠς ἐθεσπίστησαν ἀπό: τὸ Ὕπατον Συμβούλιο τῆς Ἀγγλίας, τὰ Ὕπατα Συμβούλια τῆς Βορείου Ἀμερικής, τὴν Μεγάλην Ἀνατολὴν τῆς Ἰταλίας, καὶ τὸ Ὕπατον Συμβούλιο τῆς Γαλλίας.
Σημειώσεις
1. Orthodoxie Maconnique, τοῦ J.M. Ragon, σελ. 99, Παρίσι, 1853
The Rosicrucian and Masonic Record, Λονδίνο, 1877-78
2. Speculative Freemasonry, τοῦ John Yarker, Μεγάλου Διδασκάλου τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀρχέγονου Τύπου, Λονδίνο, 1873, σελ. 53 καὶ 54
Cours Philosophique et Interpretatif des Initiations, τοῦ J.M. Ragon, ἱερὰ ἔκδοσις, Νανσύ, 1842, σελ. 108 καὶ 110
The Ahiman Razon on Rituals of Freemasonry, Νέα Ὑόρκη, 1873
Education Elemental Masonica, τοῦ Antonio Viriato de Castro, Ἀβάνα, 1879, σελ. 50
Dictionary of Symbolical Masonry, τοῦ Georges Olivier, Ὑπάτου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Ἀγγλίας, Λονδίνο, 1853
Etudes Historiques et Symboliques sur la Franc-Maconnerie, τοῦ Adolphe Vaillant, Παρίσι, 1860, σελ. 25 και 26
3. Ibid.
4. Orthodoxie Maconnique, τοῦ J.M. Ragon, σελ. 99 καὶ ἐπόμ., Παρίσι, 1853
Cours Philosophique et Interpretatif des Initiations, τοῦ J.M. Ragon, Παρίσι, 1841, σελ. 95 καὶ ἐπόμ.
The Ahiman Razon on Rituals of Freemasonry, Νέα Ὑόρκη, 1873
Cours Oral de Franc-Maconnerie Symbolique, τοῦ Henri Cauchois, Μεγάλου Ῥήτορος τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Γαλλίας, Παρίσι, 1863, σελ. 90 καὶ ἐπόμ.
Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νοτίας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., Λονδίνο, 1873
Signs and Symbols, τοῦ Georges Olivier, Λονδίνο, 1872
5. The Rosicrucian and Masonic Record, Λονδίνο, 1877-78
6. Cours Philosophique et Interpretatif des Initiations, τοῦ J.M. Ragon, Παρίσι, 1841, σελ. 173
Etudes Historiques et Symboliques sur la Franc-Maconnerie, τοῦ Adolphe Vaillant, σελ. 167, Παρίσι, 1860
7. Speculative Freemasonry, τοῦ John Yarker, Μεγάλου Διδασκάλου τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀρχέγονου Τύπου, Λονδίνο, 1872, σελ. 14
Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νοτίας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., σελ. 156-229, Λονδίνο, 1873
Veritas, του Henrie Melville, Λονδίνο, 1874
8. Speculative Freemasonry, τοῦ John Yarker, Μεγάλου Διδασκάλου τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀρχέγονου Τύπου, Λονδίνο, 1872, σελ. 14
Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νοτίας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., σελ. 156-229, Λονδίνο, 1873
9. Cours Philosophique et Interpretatif des Initiations, τοῦ J.M. Ragon, Παρίσι, 1871, σελ 102
The Ahiman Razon on Rituals of Freemasonry, Νέα Ὑόρκη, 1873
Etudes Historiques et Symboliques sur la Franc-Maconnerie, τοῦ Adolphe Vaillant, Παρίσι, 1860, σελ. 25 και επόμ.
Cours Oral de Franc-Maconnerie Symbolique, τοῦ Henri Cauchois, Μεγάλου Ῥήτορος τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Γαλλίας, Παρίσι, 1863, σελ. 109
Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νοτίας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., Λονδίνο, 1873
Veritas, τοῦ Henrie Melville, Λονδίνο, 1874
Signs and Symbols, τοῦ Georges Olivier, Ὑπάτου Μεγάλου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Ἀγγλίας, Λονδίνο, 1857
10. Cours Philosophique et Interpretatif des Initiations, τοῦ J.M. Ragon, Παρίσι, 1871, σελ 102
The Ahiman Razon on Rituals of Freemasonry, Νέα Ὑόρκη, 1873
Etudes Historiques et Symboliques sur la Franc-Maconnerie, τοῦ Adolphe Vaillant, Παρίσι, 1860, σελ. 102 και επόμ.
Cours Oral de Franc-Maconnerie Symbolique, τοῦ Henri Cauchois, Μεγάλου Ῥήτορος τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Γαλλίας, Παρίσι, 1863, σελ. 109
Lexicon of Freemasonry, του Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νοτίας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., Λονδίνο, 1873
Signs and Symbols, τοῦ Georges Olivier, Λονδίνο, 1872
11. The Manual of Freemasonry, Richard Carlile, Λονδίνο, 1876, σελ. 97-99
Lights and Shadows of Freemasonry, τοῦ Robert Morris, Νέα Ὑόρκη, 1868
The signet of King Salomon, τοῦ Charles-Louis Arnold, Νέα Ὑόρκη, 1868
La storia, scoppo et dottrina della massoneria, ἀπὸ κάποιον ποὺ δὲν εἶναι πλέον Ἐλευθεροτέκτων, Μπολόνια, 1870
12. Ibid.
