«Το Μεσολόγγι δεν υπάρχει πια!»

 

#Άρθρο πρόταση αναγνώστη μας

Όταν νεαροί δημοσιογράφοι, που ετοιμάζουν εκπομπές στην τηλεόραση για την «εθνική μας γιορτή», μου ζητάνε να τους πω για την Έξοδο του Μεσολογγίου – αγνοώντας προφανώς πως αυτή δεν έγινε στις 25 Μαρτίου του 1821, αλλά στις 10 Απριλίου 1826 – στεναχωριέμαι, γιατί βλέπω ότι ένα τέτοιο συγκλονιστικό γεγονός που έχει γίνει μόνο στην Ελλάδα, είναι άγνωστο στους Έλληνες. Επειδή η πολιτεία δεν τους έχει διδάξει στα σχολεία της σε ειδικό μάθημα ήθους, πολιτισμού και αξιοπρέπειας που είχε την υποχρέωση να καθιερώσει. Απ’ την άλλη μεριά, δεν φρόντισε να συντηρήσει στο εξωτερικό την τρομερή συγκίνηση που είχε προκαλέσει σ’ όλον τον κόσμο. Γιατί στο άκουσμα της θυσίας του Μεσολογγίου όλοι οι λαοί συγκλονίστηκαν.

Τη νύχτα που μαθεύτηκε στο Παρίσι η φοβερή είδηση, οι εργάτες και οι φοιτητές, κρατώντας αναμμένες δάδες, περικύκλωσαν τα ανάκτορα του Κεραμεικού φωνάζοντας «Το Μεσολόγγι δεν υπάρχει πια!» κι ανάγκασαν τον βασιλιά να ξυπνήσει, να βγει στον εξώστη και να τους υποσχεθεί πως θα βοηθούσαν την Ελλάδα. Και μαζί μ’ αυτόν «ξύπνησαν» κι όλοι οι ισχυροί της «Ιερής Συμμαχίας» και βοήθησαν στο Ναυαρίνο. Και ο Μέτερνιχ έστελνε μήνυμα στο Σουλτάνο: «Δεν θα μπορούμε στο μέλλον να σας βοηθήσουμε όπως πριν. Δυστυχώς, μεσολάβησε το Μεσολόγγι». Όσο για την απήχηση που το γεγονός είχε στην Τέχνη, εκεί είχαμε μια πραγματική έκρηξη σ’ όλο τον κόσμο: μεγάλοι δημιουργοί (Γκαίτε, Ουγκώ, Πούσκιν, Λαμαρτίνος, Πουτσίνι, Ντελακρουά, Ντελανσάκ, Νταβίντ ντ’ Ανζέ) εμπνεύστηκαν απ’ αυτό κι έγραψαν, συνέθεσαν, ζωγράφισαν, σμίλεψαν, σπουδαία έργα. Στα θέατρα των μεγάλων πόλεων του εξωτερικού παίζονταν έργα με θέμα το δράμα του Μεσολογγίου και κυκλοφορούσαν χρηστικά και διακοσμητικά αντικείμενα με σκηνές απ’ αυτό. Και δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη Ιστορία των πολιορκιών και της Εξόδου που κυκλοφόρησε επτά μόλις μήνες μετά την Έξοδο, ήταν από ένα ξένο (Αύγουστο Φαμπρ).

Γιατί, πραγματικά, ήταν κάτι το πρωτοφανές αυτό που είχε συμβεί: Δεν ήταν ηρωισμός ενός ή δέκα ή τριακοσίων ανθρώπων, που πολέμησαν και σκοτώθηκαν. Ήταν η θυσία μιας ολόκληρης πόλης. Και δεν ήταν ο ηρωισμός μιας στιγμής, όπου ο ήρωας, ή οι ήρωες βρίσκονται ξαφνικά μπροστά στον κίνδυνο και τον αψηφούν και σκοτώνονται. Ήταν μια θυσία προμελετημένη και προαποφασισμένη επί ένα χρόνο. Μια πόλη πολιορκήθηκε, με διακοπές, επί τέσσερα χρόνια και επί ένα χρόνο αδιάλειπτα. Όμως η ψυχική δύναμη των κατοίκων της ήταν τέτοια, που δεν κλονίστηκαν ούτε στιγμή. Μεσ’ στην αντάρα του πολέμου, συνέχισαν τη ζωή τους

Η εξόντωση των Ναΐτών ιπποτών…

 

Η εξόντωση των Ναΐτών ιπποτών, με τις κατηγορίες του σοδομισμού, της βλασφημίας και του σατανισμού. Η άλλη εκδοχή είναι ότι είχαν γίνει μια μισητή τράπεζα...

Τα μεσαιωνικά χρονικά δείχνουν ότι οι Ναΐτες ιππότες υπήρξαν ένα από τα μεγαλύτερα τάγματα της ιστορίας. Μύθοι και θρύλοι έχουν χτιστεί γύρω από το όνομά τους. Ποια είναι όμως η αλήθεια; Οι Ναΐτες ιππότες ιδρύθηκαν γύρω στο 1119 από τον Ούγο Ντε Παϊν, έναν ευγενή από την Καμπανία στη βορειοδυτική Γαλλία, τον Γοδεφρείδο ντε Σεντ Ομέρ και άλλους επτά ιππότες. Αρχικός σκοπός του τάγματος ήταν η προστασία των προσκυνητών που ταξίδευαν στην Ιερουσαλήμ. Οι Ναΐτες σαν τάγμα αναγνωρίστηκαν από τον Πάπα το 1128. Η δομή και οι κανόνες του τάγματος  Οι ιππότες έπαιρναν μοναστικό όρκο για ένδεια και αγνότητα. Όμως, ήταν το μόνο θρησκευτικό τάγμα που αφιερώθηκε στη μάχη. Ένας Ναΐτης έπρεπε να είναι ανύπαντρος, να προέρχεται από οικογένεια ευγενών, να είναι ενήλικος, να μην έχει χρέη και να μην είναι μέλος άλλου τάγματος. Η ακμή των Ναϊτών ήρθε γρήγορα. Το 1307 υπήρχαν περίπου 15.000 άνδρες μέλη, οι 1.500 ιππότες. Οι Ναΐτες αναδείχθηκαν σε μεγάλη στρατιωτική και οικονομική δύναμη. Διακρίθηκαν κυρίως στη διάρκεια της δεύτερης σταυροφορίας, έδειξαν μεγάλη πειθαρχεία και αφοσίωση σε σχέση με άλλες δυνάμεις της Ευρώπης. Μετά τη δεύτερη σταυροφορία οι ιππότες συμμετείχαν και σε άλλες στρατιωτικές αποστολές στους Αγίους Τόπους, αλλά και στην Ευρώπη. Τα πράματα για τους Ναΐτες πήραν αρνητική πορεία στα τέλη του 12ου αιώνα. Ο λόγος ήταν οι συνεχείς συγκρούσεις με δυνάμεις της ανατολής όπως ο τρομερός μουσουλμάνος ηγέτης Σαλαδίνος. Οι Ναΐτες βρήκαν δυσκολία στην αντιμετώπιση των μουσουλμάνων, καθώς οι στρατιώτες του Σαλαδίνου ήταν αριθμητικά περισσότεροι και εξίσου πειθαρχημένοι.

Οι Ναΐτες προσπάθησαν με διπλωματικές κινήσεις να αντιμετωπίσουν τον Σαλαδίνο και τον στρατό του, αλλά έκανα λάθη που τους στοίχισαν. Οι Ναΐτες κυρίως μετά τη δεύτερη σταυροφορία έγιναν οι τραπεζίτες της Ευρώπης. Κοσμικοί και εκκλησιαστικοί άρχοντες συχνά δανείζονταν μεγάλα χρηματικά ποσά από τους ιδίους τους ιππότες. Το τάγμα είχε αναγνωριστεί από όλη την Ευρώπη ως ανερχομένη οικονομική δύναμη. Μάλιστα, πήρε

Ίσις - Η Μητέρα του Κόσμου

 

«Το κάλεσμα της Μητέρας θα δείξει τις πύλες απ' όπου είναι καιρός πια να περάσετε. Μόνο το κάλεσμα της Μητέρας μπορεί να δείξει τις πύλες». Με αυτά τα λόγια ο Διδάσκαλος Μορύα αποδίδει στη Μεγάλη Μητέρα το αποκλειστικό δικαίωμα να καλέσει τα παιδιά της πίσω στην τρυφερή της αγκαλιά, γιατί εκείνη θα τους χαρίσει ξανά την επικοινωνία με το Θείο.

Γιατί όμως η Μητέρα; Γιατί η γυναίκα; είναι τα δυνατά της συναισθήματα, είναι το μητρικό της ένστικτο, είναι τα συγκλονιστικά πάθη που μπορεί να ξεσηκώσει; Αυτό είναι κάτι που θα εξετάσουμε όλοι μαζί, ψάχνοντας τις απόκρυφες πτυχές της ψυχής μας.

Θεωρούμε απαραίτητο να δευκρινήσουμε πως, σκοπός μας δεν είναι να εξυμνήσουμε το γυναικείο φύλο. Στοχεύουμε στο να πλησιάσουμε και να αγγίξουμε μια ανώτερη πραγματικότητα. Μια όψη που διαπερνά όλα τα όντα, ανεξάρτητα σε ποιο φύλο ανήκουν.

Θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την Ύψιστη Θηλυκή Αρχή, είτε αυτή εκφράζεται από την εσωτερική υπόσταση κάθε γυναίκας, είτε από την όψη της άνιμα κάθε άντρα. Θα τη δούμε όπως πραγματικά υφίσταται. Σαν το μονοπάτι που οδηγεί το Γιο του Θεού στον Πατέρα. Η μητέρα του Κόσμου, για μας, είναι η Θεία Έμπνευση, εκείνο το απαλό αγεράκι που πνέει μέσα στη σιγή. Καθετί παθητικό και δεκτικό, όπως η πλάση μας, η Φύση, η Γη, κρύβει μέσα του τη Μητέρα του Κόσμου. Το παθητικό στοιχείο έχει μια κυρίαρχη θέση στο δρόμο που οδηγεί στα σκαλοπάτια του Θεού. Είναι η Πύλη της Ζωής και της Ανάστασης. Δίχως αυτό δε θα υπήρχε μορφή. Δίχως μορφή δε θα γευόμασταν τις εμπειρίες που θα ξαναφέρουν πιο πλουτισμένη την ψυχή μας στο θρόνο του Πατέρα. Η Μάνα είναι εκείνη που κρατάει τα κλειδιά εισόδου και εξόδου από τον κόσμο τούτο.

Διαλέξαμε απόψε να μιλήσουμε για τη Μάνα, επειδή αυτήν παραμελήσαμε όλα τούτα τα ατέλειωτα χρόνια. Την υποβιβάσαμε και την κακομεταχειριστήκαμε, εξυψώσαμε το λογικό νου και θάψαμε την έμπνευση, θεοποιήσαμε την τεχνολογία και περιφρονήσαμε τη φύση και τους νόμους της, σεβαστήκαμε τον Πατέρα και ρίξαμε όλα τα αμαρτήματα στη γυναίκα.

Απόψε, λοιπόν, θα μιλήσουμε για αυτόν τον αποδιοπομπαίο τράγο των τελευταίων χιλιετηρίδων και θα προσπαθήσουμε να τον αναστηλώσουμε στη θέση που του αρμόζει. Η θηλυκή Αρχή πρέπει να ξανακαθίσει στο θρόνο της, έναν πολύ ψηλό θρόνο. Κι αν κοιτάξουμε ολόγυρα, θα δούμε όλα τα σημάδια της επερχόμενης ανάστασής της. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τη Μάνα, τη Μητέρα του Κόσμου, αυτήν που τόσο έντονα απαρνηθήκαμε σαν ανθρωπότητα και ας βρούμε όλοι μαζί ένα σημείο ισορροπίας για τη Νέα Εποχή, όπου Μάνα και Πατέρας θα κατέχουν ομότιμους θρόνους.

Από όλα τα ονόματα με τα οποία η θηλυκή Αρχή έχει γίνει γνωστή, πιο έντονα στην ανθρώπινη μνήμη χαράχθηκε το όνομα «΄Ισις». Η ικανότητά της να ενσαρκώνει τη θηλυκή δύναμη τόσο πολύ, τόσο καθαρά, τόσο κατακλυστικά, τόσο έντονα, έκανε το όνομά της να συνδεθεί για πάντα με την ιδέα του Αρχετυπικού Θηλυκού. Η λέξη Ίσις είναι ελληνική και προέρχεται από την Αιγυπτιακή Ισέτ που σημαίνει θρόνος, ενώ κατά τον Πλούταρχο το όνομα φαίνεται να σημαίνει «αυτή που της αρμόζουν η γνώση και οι επιστήμες».

Η εικόνα της Ίσιδας ως Μητέρας του Κόσμου, είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές της Θεάς. Πάνω της είναι τοποθετημένα όλα τα κύρια σύμβολα της Θηλυκής Αρχής. Πίσω από το κεφάλι της διακρίνεται ένας ουροβόρος όφις, σύμβολο της αέναης λειτουργίας των νόμων του Σύμπαντος, αλλά και του ίδιου του Σύμπαντος που τρέφεται από τον εαυτό του. Η ίδια η Ίσις στεφανώνεται από φύλλα ελιάς, κορώνα της Βασίλισσας της Φύσης. Πάνω από το κεφάλι της προβάλλουν τρία κέρατα της Αμάλθειας, που περιέχουν τα απεριόριστα αγαθά της Φύσης. Στο αριστερό αυτί έχει σαν σκουλαρίκι το σύμβολο της Σελήνης και στο δεξί του Ήλιου. Η θέση τους είναι ενδεικτική της πολικότητας, αριστερά το δεκτικό, παθητικό στοιχείο, δεξιά το ενεργητικό. Το δεξί της στήθος καλύπτεται από ένα τσαμπί σταφύλια και το αριστερό από ένα δεμάτι στάχυα, συμβολίζοντας έτσι την πηγή της τροφής κάθε πλάσματος. Η ζώνη στη μέση της έχει μια τετράγωνη χάλκινη πόρπη, ενδεικτική των Τεσσάρων Στοιχείων.

Το άγαλμα είναι τοποθετημένο σε ένα μαύρο τετράγωνο βράχο, συμβολίζοντας το στήριγμα της Φύσης στον υλικό κόσμο. Οι κεφαλές κριών στις γωνιές του κύβου είναι σύμβολα του ζώδιου του Κριού. Ο Κριός είναι το σημείο της έναρξης της μακραίωνης πάλης της συνείδησης μέσα στην ύλη. Τα φίδια που είναι αιχμαλωτισμένα κάτω από τα πόδια της είναι οι ανισόρροπες και μη εξαγνισμένες όψεις του ανθρώπου, τα Κλιφόθ. Στο δεξί της χέρι

Ο Τελετουργικός Χορός

 

Ένα ταξίδι στην ομορφιά και τη μαγεία του χορού με οδηγό τις εσωτερικές παραδόσεις του κόσμου. Ανακαλύπτοντας τα μυστικά του τελετουργικού χορού, ο οποίος αποτελούσε και αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο Εξέλιξης για τον άνθρωπο από την αρχή της εμφάνισής του στη Γη.

Το Σύμπαν μέσα στο οποίο ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε αποτελεί έκφραση μιας αέναης κίνησης. Όπως αναφέρουν οι σύγχρονες φυσικές θεωρίες και όπως ανέκαθεν διακήρυσσαν οι εσωτερικές παραδόσεις των λαών, τα πάντα, από το μικρότερο αντικείμενο μέχρι τους μεγαλύτερους γαλαξίες, υπάρχουν διότι, απλά, κινούνται και γιατί και τα ίδια είναι αποτέλεσμα κίνησης. Αν δεν υπήρχε η κίνηση τίποτε από όλα όσα βλέπουμε γύρω μας δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Η κίνηση δημιουργεί, συντηρεί και εξελίσσει το ίδιο το Σύμπαν και κάθε τι μέσα σε αυτό. Πρόκειται για μια διαρκή ροή αρμονικών εναλλαγών και μετουσιώσεων που τις αντιλαμβανόμαστε ως Εξέλιξη και η οποία εκφράζεται συμβολικά με τη μορφή του Ουράνιου Χορευτή που συντηρεί το Σύμπαν.
Υπό αυτή την οπτική, ο χορός ταυτίζεται με τη κίνηση μέσα στο χώρο και το χρόνο και συνιστά δομικό συστατικό της ίδιας της ζωής, αλλά και πολύτιμο εργαλείο δημιουργικής έκφρασης και εξέλιξης. Αποτελεί διαχρονικό σύντροφο του ανθρώπου πάνω στο εξελικτικό μονοπάτι και έναν ουσιαστικό τρόπο επικοινωνίας, τόσο με τον ίδιο του τον εαυτό, όσο και με τον Κόσμο ολάκερο.

Ο Χορός στους Λαούς του Κόσμου

Ο πυρρίχιος χορός έχει αρχαία προέλευση

Ο χορός συνιστά παγκόσμιο φαινόμενο και κυριολεκτικά όλη η φύση φαίνεται να χορεύει. Οι πλανήτες, τα αστέρια και οι γαλαξίες ακολουθούν τα ρυθμικά και αρμονικά βήματα μια παγκόσμιας τάξης. Πάνω στη Γη τα θηλαστικά, τα ψάρια, τα έντομα, τα ερπετά, τα πτηνά εκδηλώνουν πλήθος τελετουργικών χορευτικών κινήσεων που σχετίζονται με τις σημαντικότερες λειτουργίες τις επιβίωσής τους όπως είναι η αναπαραγωγή. Το ίδιο το ανθρώπινο σώμα συνιστά την αποκρυστάλλωση ενός διαρκούς ρυθμού. Ο χτύπος της καρδιάς και η αναπνοή, η κίνηση των ρευστών του σε ρυθμούς γήινους και σεληνιακούς, ο περιοδικός θάνατος και η αναδόμηση των κυττάρων του, όλα υποδηλώνουν την παρουσία ρυθμού και αρμονίας. Και τελικά ολάκερος ο μικρός μας πλανήτης δονείται σε ρυθμούς αέναων κύκλων, ορισμένους από τους οποίους μόλις που έχει αρχίσει να τους ψηλαφίζει η επιστήμη.

Ηράκλειτος: Ο κόσμος - Η φωτιά

 

Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Ηράκλειτος υποστήριζε ότι η αρχή του κόσμου είναι η φωτιά. Με αφετηρία την σκέψη του σύγχρoνου φιλόσοφου Κ. Αξελού, ας ρίξουμε μια ματιά στο τι ακριβώς εννοούσε ο Ηράκλειτος κι ας συλλογιστούμε τι μπορεί να σημαίνουν αυτά για την σημερινή εποχή.

Ο Θαλής δηλώνει πως τα πάντα προέρχονται από το νερό.
Ο Αναξίμανδρος συλλαμβάνει την αέναη κίνηση που μέσα της τα αντίθετα, το ζεστό και το κρύο, το υγρό και το στεγνό, παράγουν τα κοσμικά φαινόμενα.
Ο Αναξιμένης δίνει προτεραιότητα στον αέρα.
Ο Πυθαγόρας αφοσιώνεται στην κοσμική αρμονία, στη μελέτη των αριθμών και των μορφών και το πνεύμα του είναι γεωμετρικό και μαθηματικό.
Ο Ξενοφάνης στρέφεται προς την γη ως πρωταρχικό κοσμικό στοιχείο.
Ο Ηράκλειτος είναι το μεγάλο ενοποιητικό πνεύμα. Νερό και γη, αέρας και φωτιά, υπακούουν σε μέτρα κι αποτελούν τον Κόσμο. Η αρμονία δεν ξεχωρίζεται από την σύγκρουση. Είναι κεφαλαιώδης η σημασία των αντιθέτων μέσα στην αέναη κίνηση του κόσμου.
Ο Κόσμος αποτελείται από το σύνολο των όντων και των πραγμάτων που υπάρχουν μέσα στο χώρο και τον χρόνο που τα περιέχουν. Ο χώρος μας περιέχει μα εμείς δεν μπορούμε να τον περιέχουμε επειδή μας απορροφάει. Τότε συλλαμβάνει η σκέψη τον χρόνο και τον προωθεί στην σειρά του πρωταίτιου του γίγνεσθαι του κόσμου.
Ο Ηράκλειτος συλλαμβάνει μια κοσμολογία που θέλει να ξεπεράσει το κοσμογονικό στάδιο. Αυτή η κοσμολογία, επειδή μεταχειρίζεται «σύμβολα» για να εκφράσει τις φυσικές δυνάμεις κι αποδίδει μια δύναμη σε αυτά τα σύμβολα, συνδέεται με τη μυθολογία και γίνεται δημιουργός μύθων. Βέβαια η σύλληψη του κοσμικού παιχνιδιού είναι μια πράξη του λογισμού.

Τι μας λέει για το σύμπαν ο Ηράκλειτος; -Αυτόν τον κόσμο που είναι για όλους, ούτε κανείς θεός ούτε άνθρωπος τον έκανε, αλλά ήταν από πάντα και είναι και θα είναι αιώνια φωτιά, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο (απ.30) -Τα πάντα ανταλλάσσονται με τη φωτιά και με τα πάντα η φωτιά, όπως τα πράγματα με το χρυσάφι και το χρυσάφι με τα πράγματα-(απ.90) -Η φωτιά ζει τον θάνατο της γης κι ο αέρας ζει το θάνατο της φωτιάς, το νερό ζει το θάνατο του αέρα και η γη του νερού-(απ.76)-Το ψυχρό θερμαίνεται, το θερμό ψύχεται, το υγρό ξεραίνεται, το ξηρό νοτίζει-(απ.126)
Ο Κόσμος δεν έχει αρχή. Οι μυθολογικές κοσμογονίες, ο Όμηρος κι ο Ησίοδος, εκθρονίζονται. Παρακολουθούμε το πέρασμα απ την κοσμο-γονία στην κοσμο-λογία. Ο κόσμος δε δημιουργήθηκε ήταν από πάντα, είναι και θα είναι. Ο κόσμος είναι το Σύμπαν,

Η Ουράνια Κλίμακα

 

Η Ουράνια Κλίμακα της Αφροδίτης

Είναι γενικά ενδιαφέρον πώς εξελίσσεται η συμβολιστική πολλές φορές. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι πως στον χριστιανισμό επιβίωσαν κάποια σύμβολα και λόγω των τεραστίων θεολογικών διαφορών χάθηκε η ουσία ή η ερμηνεία τους, δηλαδή η ένταξη τους σε ένα πλήρες ουσιαστικό θρησκευτικό πλαίσιο. Νομίζω πως η ουράνια κλίμακα είναι μια τέτοια περίπτωση η οποία με προκάλεσε να γράψω ένα κείμενο για ένα θέμα στο οποίο δεν έχω δει κάποια ειδική μελέτη ή κάτι ανάλογο. Με αυτή την έννοια προφανώς και το παρακάτω κείμενο μου πρωτοδημοσιεύτηκε στο τεύχος 87 του περιοδικού Mystery με μια πολύ ωραία επιμέλεια, δεν είναι παρά μια πρώτη προσπάθεια και ένα έναυσμα για διερεύνηση του αρχικού συμβολισμού της κλίμακας και της επίδρασης που είχε στον χριστιανισμό και από εκεί στην μεσαιωνική μεταφυσική και μυστηριακή σκέψη.

Η Ουράνια Κλίμακα της Αφροδίτης και το Κοσμικό Ταξίδι των Ψυχών

Γράφει ο Χρήστος Πανδίων Πανόπουλος

 

Ένα από τα διασημότερα σύμβολα που δεσπόζουν στο δυτικό μυστικισμό ως εικαστική αποτύπωση της προσπάθειας γεφυρώματος του χάσματος μεταξύ ανθρωπίνου και θεϊκού είναι η κλίμακα.
Οι περισσότεροι ίσως την γνωρίζουν μέσα από τις χριστιανικές αγιογραφίες (mystery τ. 85) όπου αποτυπώνει την οδό που ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό στον Παράδεισο.
Βέβαια απ' όταν ο άνθρωπος θεώρησε πως το θείο ενοικεί στους ουρανούς, η κλίμακα σαν σύμβολο είναι μια λογική αλληγορία και ήδη βρίσκεται στο γνωστό όνειρο με την σκάλα του Ιακώβ.
Η χρήση της λοιπόν ως σύμβολο ήδη από τον μεσαίωνα και μετά είναι διαδεδομένη είτε σε επίσημες θρησκευτικές πηγές είτε στα συγγράμματα των μυστικιστών.
Παρά όμως την διαδεδομένη χρήση της δεν παύει να μένει στο πρώτο δυνατό αλληγορικό επίπεδο ως απεικόνιση ανόδου/καθόδου που είναι και η χρηστική αντιμετώπιση του φυσικού αντικειμένου ενώ συνήθως οι διάφορες ερμηνείες, ανάλογα το πλαίσιο που απεικονίζεται ποικίλουν, χωρίς να φαίνεται να ανήκουν σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα ή να περιέχουν κάποιο βαθύτερο επίπεδο μυστηριακής γνώσης.
Μια πιο ολοκληρωμένη όμως εικόνα ενός πολύ πιο πολύπλοκου και ολοκληρωμένου τέτοιου συστήματος ίσως μπορεί να μας δώσει μια κατάβαση στις παλαιότερες απεικονίσεις της, αυτές που ανήκουν στην Ελληνική αρχαιότητα όπου ίσως βρίσκεται και το αρχικό της νόημα...

Ορισμένα Παράξενα Αγγεία

Η κατάβαση μας αυτή στις πηγές μπορεί να αρχίσει με μια σειρά από ασυνήθιστες απεικονίσεις της κλίμακας σε αγγεία τα οποία η ερμηνεία τους για περίπου ένα αιώνα αποτέλεσε πεδίο διαμάχης μεταξύ δύο απόψεων.
Τα αγγεία αυτά απεικονίζουν αποκλειστικά γυναίκες κατά την διάρκεια μιας εορτής ή τελετής όπου σε διαφορετικές εκδοχές έχουμε την ύπαρξη σκάλας στην οποία μπορεί να βρίσκεται μια γυναίκα, συχνά η θεά Αφροδίτη συνοδευόμενη από τον Έρωτα ή απλά να ακουμπά σε έναν τοίχο ενώ η δράση εστιάζεται αλλού.
Η αρχική και εν μέρει αποδεκτή ερμηνεία αυτών των σκηνών είναι πως πρόκειται για απεικονίσεις εορτασμού των Αδωνίων κατά τους οποίους έχουμε δρώμενα στις στέγες των σπιτιών, όπως το ανέβασμα των γνωστών κήπων του Άδωνη ή τα θρηνητικά καλέσματα των γυναικών πριν την εύρεση του θεού.
Η ύπαρξη της Αφροδίτης σε αυτές τις σκηνές μπορεί να εξηγηθεί αν θεωρήσουμε πως η

Ηράκλειτος: Η ζωή και η φιλοσοφία

 

Ηράκλειτος θα πει Ηρα κλειτός, δηλαδή αυτός που χρωστά τη δόξα του στην Ήρα.

Μέρος Α΄

«Ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος, ο επονομαζόμενος σκοτεινός, κατέχει μια κεντρική θέση στο σύνολο της ελληνικής φιλοσοφίας και σε ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία της σκέψης».

Ο Ηράκλειτος είναι ένας στοχαστής. Αυτός για πρώτη φορά στοχάζεται μέσα από τα πλαίσια του Λόγου τι είναι Κόσμος. Η σκέψη του παραμένει ανοιχτή και πολυδιάστατη, ερωτηματική και αινιγματική, αποσπασματική και ποιητική. Δεν κατασκευάζει κάποιο σύστημα. Ο Ηράκλειτος στοχάζεται πριν ακόμα συσταθεί η μεταφυσική και διαμορφωθούν οι φιλοσοφικές σχολές. Ήταν το σπέρμα της δικής του σκέψης που έθρεψε όλη τη φιλοσοφία και μάλιστα πριν τη διαμόρφωσή της σε Μεταφυσική, Θεολογία, Λογική, Φυσική και Ηθική.

Με χρονολογική σειρά ασχολήθηκαν μαζί του, επικρίνοντας τον ή ενστερνιζόμενοι τις απόψεις του, οι Ελεάτες, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, ο Ιουστίνος ο Μάρτυς, ο Χέγκελ, ο Λένιν, ο Κίρκεγκωρ, και ο Νίτσε. Επηρέασε όχι μόνο τους φιλόσοφους της Αναγέννησης αλλά και τους: Πασκάλ, Σπινόζα, Γκαίτε, Χαίλντερλιν, Νοβάλις, Σοπενεχάουερ, Προυντόν, Μπερξόν, και Φρόιντ. Οι απόψεις του επηρέασαν ακόμη και τον σουρεαλισμό. Η σκέψη του διατρέχει το χρόνο και φθάνει έως τις μέρες μας ζωογονώντας σύγχρονα φιλοσοφικά ρεύματα.

Η φιλοσοφία του διαμορφώθηκε από στοιχεία αντιθετικά δίχως όμως να διασπάται η ενότητά της, εκφράζοντας έτσι την ενότητα των αντιθέτων του κόσμου μας - «….. και εκ των πάντων έν και εξ ενός τα πάντα». (απ 10)

Ο Ηράκλειτος γεννήθηκε πριν από τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα. Σε ότι αφορά στη ζωή του, οι μαρτυρίες που έχουν φθάσει σε εμάς είναι αντιφατικές και κινούνται λίγο - πολύ στην περιοχή του μύθου. Από τον Διογένη τον Λάερτιο πληροφορούμαστε ότι έφθασε στην ακμή της ζωής του περίπου το 500 π.Χ. Ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια που οι ρίζες της έφθαναν στον ηγεμόνα της Εφέσου και η οποία είχε κληρονομήσει κάποιο βασιλικό αξίωμα. Ο Ηράκλειτος όμως, ενώ γεννήθηκε αριστοκράτης αποποιήθηκε με τη θέλησή του το βασιλικό αξίωμα παραχωρώντας το στον αδελφό του.

Από παιδί εκδήλωσε τη χαρισματική του φύση. Ενώ ήταν ακόμη νέος ισχυριζόταν πως δεν γνώριζε τίποτα, ενώ όταν έφθασε στην ώριμη ηλικία ισχυριζόταν ότι γνώριζε τα πάντα. Δεν ακολούθησε τη διδασκαλία κανενός, δε μαθήτευσε σε κανένα φιλόσοφο, κι αναζήτησε μόνος του να ανακαλύψει τον εαυτό του μαθαίνοντας με τη δική του θέληση. Μελέτησε και στοχάστηκε πάνω στους μεγάλους ποιητές, τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Αρχίλοχο, τις θεωρίες των Μιλησίων, των Πυθαγορείων και του Ξενοφάνη, καθώς και την ιστοριογραφική «Επιστήμη» του Εκαταίου, και στα αποσπάσματά του αναφέρεται συχνά σε αυτούς. Έτσι εντρυφά στην ποιητική, τη θεολογία και τη θεωρητική, αφομοιώνοντας όλες αυτές τις διδασκαλίες καθώς και την επιστημονική παιδεία του καιρού και του τόπου του.

Πεντάλφα

 

Η επιστροφή στις αρχαιοελληνικές της ρίζες

 

Η πεντάλφα ως πυθαγόρειο σύμβολο της αρμονίας του σύμπαντος, μέρος ενός συστήματος συμβόλων κοσμικών φαινομένων και δυνάμεων που απορρέει από την αρχαιοελληνική μυθολογία, τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και τη μορφή του Πυθαγόρα, περνά στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση. Τη συνεχή επιρροή των πυθαγόρειων ιδεών στους Ρωμαϊκούς Χρόνους, μέσω της παράδοσης του αποκρυφισμού, των μαθηματικών και της μουσικής, παρουσιάζουν ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, που έδρασε το δεύτερο ήμισυ του 1ου αιώνα μ.Χ, και ο συνεχιστής του τον επόμενο αιώνα, Αλέξανδρος ο Αβωνοτειχίτης. Φαίνεται πως ο Πυθαγορισμός είχε περάσει στη λαϊκή παιδεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ενώ παράλληλα τα όρια μεταξύ επιστήμης, φιλοσοφίας και μαγείας άρχισαν να αμβλύνονται.
Με τη μυθική εικόνα του Πυθαγόρα ως παντογνώστη ασχολείται και ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος, στις Μεταμορφώσεις. «Τίποτε δεν διατηρεί τη μορφή του. Νέα σχήματα από τα παλιά. Η Φύση, ο μεγάλος εφευρέτης, ασταμάτητα επινοεί» λέει ο οβιδιακός Πυθαγόρας και η πεντάλφα εντάσσεται μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο στοιχειακού μετασχηματισμού και παγκόσμιας αλλαγής.
Στο μεταξύ επιβιώνει ο μυστηριακός χαρακτήρας της αρχαίας σχολής των Πυθαγορείων στον Κρότωνα, με το γνωστό «Εκάς οι Βέβηλοι» που αναγραφόταν στο άγαλμα του Ερμή, καθώς και κάποιες από τις δοκιμασίες μύησης στις οποίες καλούνταν να απαντήσουν οι υποψήφιοι, όπως «γιατί το εγγεγραμμένο σε σφαίρα δωδεκάεδρο παριστάνει τον αριθμό του σύμπαντος». Το κανονικό δωδεκάεδρο είναι ένα από τα 5 πλατωνικά στερεά, που έχει ως έδρες δώδεκα κανονικά πεντάγωνα, από τις διαγώνιες των οποίων σχηματίζεται η πεντάλφα.
Ο πρώτος δε αλχημιστής της Ιστορίας λέγεται πως ήταν ο Βώλος από τη Μένδρη, ο οποίος είχε συνδυάσει στοιχεία από την ελληνική φιλοσοφία με την ανατολική μυθολογία και με τις αιγυπτιακές γνώσεις των τεχνών στη βαφή των υφασμάτων και στην επεξεργασία του χρυσού. Το κύριο έργο του «Περί των Φυσικών Δυνάμεων» φαίνεται να ήταν ένα είδος

Η Αφροδίτη και ο Συμβολισμός της

 

Η παρουσία της Αφροδίτης στον ουρανό ήταν πάντα ένα σημείο αναφοράς για τον άνθρωπο, γεγονός που εκφράστηκε μέσα από την αστρολογία, τις αρχαίες λατρείες, την παγκόσμια μυθολογία και τον εσωτερικό συμβολισμό.

Ο πλανήτης Αφροδίτη.

Ο πλανήτης Αφροδίτη είναι το πιο λαμπερό ουράνιο σώμα μετά τον Ήλιο και τη Σελήνη. Το έντονο φως του μοιάζει να αφήνει ένα μαγικό αποτύπωμα σε όποιον το κοιτά και να ξεσηκώνει μια βαθιά αίσθηση μεθυστικής ομορφιάς, δημιουργικότητας και αισιοδοξίας. Άλλωστε τούτος ο πλανήτης φέρει το όνομα εκείνης της θεάς που πάντα εξέφραζε την έννοια της ομορφιάς σε κάθε έκφανση της ζωής.
Η επίδρασή της λέγεται πως μας οδηγεί σε μια ευρύτερη αντίληψη της ομορφιάς της φύσης και της πανέμορφης ζωντανής σχέσης όλων των εξελισσόμενων υπάρξεων. Και πως αποκαλύπτει την εσωτερική συμπληρωματικότητα και τη δημιουργική σχέση που έχουν μεταξύ τους τα ζεύγη των αντιθέτων, στην αρμονική συλλειτουργία των οποίων θεμελιώνεται όλη η Εκδήλωση. Ο Έρωτας και η Ομορφιά, που τόσο μεγάλη σημασία έχουν στην ανθρώπινη ζωή, εκφράζονται μέσω της προστάτιδάς θεάς, της Αναδυομένης Αφροδίτης.
Η αστρολογική επιρροή του πλανήτη σχετίζεται με τον αγώνα της συμφιλίωσης των αντιθέτων και της εξισορρόπησης, με σκοπό τη δημιουργία σχέσεων που εκφράζουν αλληλεγγύη και χτίζουν τη συνοχή.
Η συνεργασία και η συντροφικότητα, η αρμονία και η ισορροπία, η συμπάθεια και ο ανθρωπισμός, ο ιδεαλισμός, ο αλτρουισμός, η ειρήνη, η καλλιτεχνία, η αισθητική και η αίσθηση της ομορφιάς είναι όλα εκφράσεις της λειτουργίας της Αφροδίτης.
Ο Καρλ Γιουνγκ υποστηρίζει ότι η Ψυχή διαιρείται σε δύο μέρη, την «ανώτερη» Ψυχή, που ονομάζεται Ουράνια Αφροδίτη και την «κατώτερη», τη Γήινη Αφροδίτη.

Αστρονομικά Στοιχεία για την Αφροδίτη.

Η Αφροδίτη, όπως προαναφέρθηκε, είναι το πιο λαμπρό ουράνιο σώμα μετά τον Ήλιο και τη Σελήνη. Είναι ορατή από τη Γη πριν την αυγή στον ανατολικό ουρανό οπότε παραδοσιακά ονομάζεται «Αυγερινός», καθώς και στη δύση τις απογευματινές ώρες οπότε και της αποδίδεται η ονομασία «Έσπερος» ή Αποσπερίτης».
Είναι ο δεύτερος πλησιέστερος στον Ήλο πλανήτης μετά τον Ερμή και ο πιο κοντινός στη Γη μας. Η μέση απόστασή του από τον Ήλιο είναι 108 εκατομμύρια χιλιόμετρα και εκτελεί μια πλήρη περιφορά γύρω από αυτόν σε 225 ημέρες. Η διάμετρός του είναι 12.110 χιλιόμετρα και η διάρκεια περιστροφής γύρω από τον άξονά του είναι 243 ημέρες. Με άλλα λόγια, μια ημέρα της Αφροδίτης ισοδυναμεί με 243 γήινες ημέρες. Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της Αφροδίτης είναι ότι η περιστροφή γύρω από τον άξονά της γίνεται από την ανατολή προς τη δύση και όχι από τη δύση προς την ανατολή όπως συμβαίνει με τους άλλους πλανήτες.
Οι φυσικές συνθήκες που επικρατούν πάνω στον πλανήτη είναι ακραίες. Αναπτύσσονται υψηλότατες θερμοκρασίες που μπορούν να φτάσουν και τους 740 βαθμούς Κελσίου και τεράστιες πιέσεις, εξαιτίας των οποίων διαστημικά οχήματα που προσεδαφίστηκαν εκεί καταστράφηκαν αρκετά σύντομα. Θυελλώδεις άνεμοι, ηφαίστεια που εκρήγνυνται και δηλητηριώδη αέρια ολοκληρώνουν ένα σκηνικό εξαιρετικά βίαιο που διαρκώς μεταβάλλεται. Η ατμόσφαιρα του πλανήτη είναι υπέρπυκνη δημιουργώντας ένα νεφελώδες πέπλο που αποκρύβει από τον γήινο παρατηρητή τα όσα διαδραματίζονται στην επιφάνειά του. Το μόνο που αντιλαμβάνεται κάποιος που παρατηρεί την Αφροδίτη με ένα τηλεσκόπιο είναι ένα λαμπερό νέφος. Αυτό το νέφος αντανακλά σχεδόν το 70% του ηλιακού φωτός που πέφτει επάνω του, καθιστώντας την Αφροδίτη έναν πολύ φωτεινό πλανήτη.
Πριν ονομαστεί Αφροδίτη ήταν γνωστή σε πανάρχαιες εποχές, προ Ησίοδου,

Η Ανάγκη της Αυτογνωσίας

 

Ταξίδι Αυτοβελτίωσης και Αυτοανακάλυψης του ανθρώπου

Τα τελευταία χρόνια όλοι ψάχνουμε την Αυτογνωσία. Τι είναι αλήθεια η Αυτογνωσία;

Όλοι τη θέλουμε, την ψάχνουμε, την αναζητούμε. Σαν έννοια όμως, πολλές φορές είναι ασαφής και θεωρητική.

Αυτογνωσία είναι η πορεία Αυτοανακάλυψης πλευρών της προσωπικότητας του ατόμου, των συναισθημάτων, της συμπεριφοράς, του εσωτερικού κόσμου αλλά και της εξωτερικής έκφρασης αυτού.

Είναι μια διαδικασία που μπορεί να «βιώσει» & να «κατακτήσει» κάποιος από μόνος του με εσωτερική διεργασία, αλλά, ίσως πιο άμεσα & λειτουργικά, με τη βοήθεια ενός συμβούλου ψυχολόγου-συνοδοιπόρου. Μια διαδικασία πολύ σημαντική για να γνωρίσει κάθε άνθρωπος τον εσωτερικό του εαυτό, αλλά και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του.

Τι χρειάζεται το ταξίδι Αυτογνωσίας, της Γνωριμίας με τον Εαυτό;

• Βούληση ( Θέληση)
• Διάθεση και Τόλμη να στρέψουμε την προσοχή προς τα μέσα
• Δέσμευση- Προσήλωση στο στόχο (Commitment)
• Αυτοπαρατήρηση
• Έκφραση & Ανάλυση Συναισθημάτων
• Ανάπτυξη διαφόρων πλευρών: α) του εαυτού μας, β) των σχέσεών μας
• Αυτοκριτική με σκοπό την Αυτοβελτίωση, όχι τη «στείρα» κριτική
•  

ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΓΕΝΟΜΕΝΑ

 

Σύμφωνα με έναν ορισμό, τον οποίο δίνει το Τυπικό της Αμίλλης, Τεκτονική είναι «ιδιόμορφον σύστημα ηθικής (σ.σ. όχι θρησκείας ή θεοσοφίας) καλυπτόμενον δι’ αλληγοριών και καταδεικνύμενον διά συμβόλων». Πρόκειται για μια αδελφότητα ανδρών συνδεδεμένων μεταξύ τους με δεσμούς ισχυράς όσο και αγνής φιλίας. Ταυτόχρονα όμως η πορεία της αναζήτησης μέσω της Τεκτονικής είναι μοναχική, καθώς ο κάθε αδελφός εξάγει τα δικά του συμπεράσματα και η διδασκαλία που λαμβάνει δεν έχει χαρακτήρα αποφατικό ή δογματικό, αλλά απολύτως ηθικό. Μέσω δρωμένων, τα οποία εμφανίζονται αρχαίας προέλευσης, επιχειρείται να μεταδοθεί στον κάθε αδελφό το ερέθισμα της σκέψεως και του προβληματισμού, ή απλώς και μόνον ένα βαθύ ηθικό μήνυμα, για την αποκωδικοποίηση του οποίου φέρει μόνος ο ίδιος την απόλυτο ευθύνη. Αυτός είναι ο λόγος που εκ των βασικών προαπαιτούμενων χαρακτηριστικών ενός υποψηφίου Τέκτονος είναι να τυγχάνει «ανήρ ελεύθερος». Ελεύθερος και τύποις, δηλαδή να μην έχει γεννηθεί σε κατάσταση δουλείας, αλλά και ουσία, δηλαδή να μην τον κυριεύουν τα πάθη του ή να μην παρασύρεται από τους τρεις διαχρονικούς «εχθρούς» της Τεκτονικής και του Λόγου εν γένει, δηλαδή την Τυραννία, την Άγνοια και τον Φανατισμό.

Αυτό λοιπόν το τόσο αρχαίο, τόσο σπουδαίο και τόσο πολυσυζητημένο σύστημα, η Τεκτονική Τέχνη, ολοκληρώνεται κατά τρόπο τέλειο σε τρία στάδια, ή τρεις βαθμούς. Η κατηγοριοποίηση έρχεται απευθείας από τις συντεχνίες των λιθοξόων του μεσαίωνα αλλά και των νεώτερων χρόνων. Είναι γνωστό ότι ακόμη και τα μπουλούκια των Ηπειρωτών τεχνιτών της πέτρας, που ξεκινώντας από τα γιαννιώτικα Μαστοροχώρια έχτισαν σχεδόν όλη την ελληνική ύπαιθρο, διοικούνταν κατά τρόπο αυστηρό από τον πρωτομάστορα, ο οποίος είχε και την γενική ευθύνη χάραξης και σχεδιασμού του έργου και ο οποίος επέβλεπε την εργασία των μαστόρων του, οι οποίοι με τη σειρά τους στηρίζονταν στους καλφάδες και τα τσιράκια τους (μαθητευόμενα παιδιά).

Έτσι η Τεκτονική παγκοσμίως εντάσσει τους Τέκτονες σε τρεις βαθμίδες. Ο νεομύητος, αφού βιώσει μια μυητική εμπειρία, η οποία ως στόχο της έχει κατά πρώτον να τον εισάγει από τον χώρο των αμυήτων στον χώρο της Τεκτονικής ιδέας και κατά δεύτερον να μιμηθεί με τρόπο κεκαλυμμένο την γέννεση του πλάσματος ή την αρχή μιας πορείας, ονομάζεται Μαθητής και διάγει αρκετόν καιρό στο στάδιο αυτό. Εάν και εφόσον ο Μαθητής ολοκληρώσει τον κύκλο της μαθητείας του επιτυχώς, διέρχεται στον επόμενο βαθμό, αυτόν του Εταίρου. Εκεί ο Μαθητής θα ανακηρυχθεί Τεχνίτης και θα αναγνωρισθεί η αξία της εργασίας του, ενώ παράλληλα θα του υποδειχθεί η αναγκαιότητα της συνεχούς μελέτης και τελειοποίησης στις γνωστές από την αρχαιότητα επτά επιστήμες. Ουσιαστικά ο Εταίρος είναι ένας βαθμός ο οποίος αποδίδει αλληγορικά την δημιουργική

Μέγας Όρκος Φιλικής Εταιρίας

 

Ορκίζομαι ενώπιον τού αληθινού Θεού οικειοθελώς, ότι θέλω είμαι επί ζωής μου πιστός εις τήν Εταιρίαν κατά πάντα.

Νά μή φανερώσω τό παραμικρόν από τά σημεία καί λόγους της,' μήτε νά σταθώ κατ' ουδένα λόγον η αφορμή τού νά καταλάβωσιν άλλοι ποτέ, ότι γνωρίζω τι περί τούτων, μήτε εις συγγενείς μου, μήτε εις πνευματικόν, ή φίλον μου.

Ορκίζομαι, ότι εις τό εξής δέν θέλω έμβη είς καμμίαν άλλην Εταιρίαν, οποία καί άν είναι, μήτε εις κανένα δεσμόν υποχρεωτικόν. Καί μάλιστα, οποιονδήποτε δεσμόν άν είχα, καί τόν πλέον αδιάφορον ως πρός τήν Εταιρίαν, θέλω τόν νομίζει, ως ουδέν.

Ορκίζομαι, ότι θέλω τρέφει εις τήν καρδίαν μου αδιάλλακτον μίσος εναντίον τών τυράννων τής πατρίδος μου, τών οπαδών καί τών ομοφρόνων μέ τούτους. Θέλω ενεργεί κατά πάντα τρόπον πρός βλάβην των καί αυτόν τόν παντελή όλεθρόν των, όταν η περίστασις συγχωρήση.

Ορκίζομαι νά μή μεταχειρισθώ ποτέ βίαν, διά να συγγνωρισθώ μέ κανένα συναδελφόν, προσέχων εξ εναντίας μέ τήν μεγαλητέραν επιμέλειαν νά μή λανθασθώ κατά τούτο, γινόμενος αίτιος ακολούθου τινός συμβάντος.

Ορκίζομαι νά συντρέχω, όπου εύρω τινα συναδελφόν, μέ όλην τήν δύναμιν καί τήν κατάστασίν μου. Νά προσφέρω εις αυτόν σέβας καί υπακοήν, άν είναι μεγαλήτερος εις τόν βαθμόν, καί, άν έτυχε πρότερον εχθρός μου, τόσον περισσότερον νά τόν αγαπώκαί νά τόν συντρέχω, όσον η έχθρα μου ήθελεν είναι μεγαλητέρα.

Ορκίζομαι, ότι, καθώς εγώ παρεδέχθην εις τήν Εταιρίαν, νά δέχωμαι παρομοίως άλλον αδελφόν, μεταχειριζόμενος πάντα τρόπον καί όλην τήν κανονιζομένην άργητα, έως ού τόν γνωρίσω ΄Ελληνα αληθή, θερμόν υπερασπιστήν τής πατρίδος, άνθρωπον ενάρετον καί άξιον όχι μόνον νά φυλάττη τό Μυστικόν, αλλά νά κατηχήση καί άλλον ορθού φρονήματος.

Ορκίζομαι νά μήν ωφελώμαι κατ' ουδένα τρόπον από τά χρήματα τής Εταιρίας, θεωρών αυτά ως ιερόν πράγμα καί ενέχυρον ανήκον εις όλον τό έθνος μου. Νά προφυλάττωμαι παρομοίως καί εις τά λαμβανόμενα καί στελλόμενα εσφραγισμένα γράμματα.

Ορκίζομαι νά μήν ερωτώ ποτε κανένα τών Φιλικών μέ περιέργειαν, διά νά μάθω, οποίος τόν εδέχθη εις τήν Εταιρίαν. Κατά τούτο δέ μήτε εγώ νά φανερώσω ή νά δώσω αφορμήν εις τούτον, νά καταλάβη, ποίος μέ παρεδέχθη. Νά υποκρίνωμαι μάλιστα άγνοιαν, άν γνωρίσω τό σημείον εις τό εφοδιαστικόν τινος.

Ορκίζομαι νά προσέχω πάντοτε εις τήν διαγωγήν μου, διά νά είμαι ενάρετος. Νά ευλαβώμαι τήν θρησκείαν μου, χωρίς νά καταφρονώ τάς άλλας. Νά δίδω πάντοτε τό καλό παράδειγμα. Νά συμβουλεύω καί να συντρέχω τόν ασθενή, τόν δυστυχή καί τόν αδύνατον. Νά σέβωμαι τήν ιεράν δικαιοσύνην, τά έθιμα, τά κριτήρια καί τούς διοικητάς τού τόπου, εις τόν οποίον διατρίβω.

Τέλος πάντων ορκίζομαι εις σέ, ώ ιερά πατρίς! ορκίζομαι εις τάς πολυχρονίους βασάνους σου, ορκίζομαι εις τά πικρά δάκρυα, τά οποία τόσους αιώνας έχυσαν τά ταλαίπωρα τέκνα σου, εις τά ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα εις ταύτην τήν στιγμήν, καί εις τήν μέλλουσαν ελευθερίαν τών ομογενών μου, ότι αφιερώνομαι όλος εις σέ.

Εις το εξής σύ θέλεις είσαι η αιτία καί ο σκοπός τών διαλογισμών μου.

Τό όνομά σου ο οδηγός τών πράξεών μου, καί η ευτυχία σου η ανταμοιβή τών κόπων μου.

Η θεία δικαιοσύνη νά εξαντλήση επί τής κεφαλής μου όλους τούς κεραυνούς της, τό όνομά μου νά είναι εις αποστροφήν, καί τό υποκείμενόν μου τό αντικείμενον τής κατάρας καί τού αναθέματος τών ομογενών μου, άν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τάς δυστυχίας των, καί δέν εκπληρώσω τό χρέος μου.

Τέλος ο θάνατός μου άς είναι η άφευκτος τιμωρία τού αμαρτήματός μου, διά νά μή μολύνω τήν αγιότητα τής Εταιρίας μέ τήν συμμετοχήν μου.

Τι δεν είναι ο Ελευθεροτεκτονισμός.

 

• Κοινωνία προσήλυτων.
• Ελιτίστικη κοινωνία.
• Φιλανθρωπική κοινωνία.
• Κοινωνία μισογύνηδων.
• Θρησκεία ή αίρεση.
• Μυστική κοινωνία.
• Απόκρυφη κοινωνία.

Για να πούμε τι δεν είναι ο Ελευθεροτεκτονισμός σε σύγκριση με το τι είναι θα πρέπει να αποσαφηνισθούν κάποιες υπερβολές που έχουν αναφερθεί σχετικά με αυτόν.
Ο Τεκτονισμός δεν «προσηλυτίζει» διαφορετικά θα ήταν γνωστά πολύ περισσότερα πράγματα για την ύπαρξή του, τους στόχους του κ.λπ..

Δεν είναι μια ελιτίστικη κοινωνία αφού βασικό κριτήριο εισδοχής σε αυτόν είναι η ειλικρινής βούληση του κάθε μέλους να βελτιώσει τον εαυτό του, γι' αυτό ζητά συνδρομές από τα μέλη του όπως όλες οι άλλες ενώσεις και σωματεία. Δεν είναι ούτε φιλανθρωπική κοινωνία ούτε ένα αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης της κοινωνίας, όπως ορισμένα σωματεία.

Παρά το γεγονός ότι πολλές Στοές δεν δέχονται γυναίκες, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Τεκτονισμός είναι αποκλειστικά για τους άνδρες αφού υπάρχουν εξίσου γυναικείες και μικτές Στοές.

Ο Τεκτονισμός δεν είναι ούτε θρησκεία ούτε αίρεση, αλλά μια πνευματική προσέγγιση που βασίζεται στην ελευθερία του καθενός και την αμοιβαία ανοχή. Δέχεται μέλη από όλους τους πνευματικούς χώρους.

Δεν είναι μυστική κοινωνία, διότι έχει συσταθεί επίσημα ως αναγνωρισμένη ένωση και η ύπαρξή του και οι σκοποί του είναι γνωστοί γενικά.

Δεν είναι ούτε απόκρυφη κοινωνία, αφού η λειτουργία του στηρίζεται στην ανταλλαγή προβληματισμών και εμπειριών των μελών του μέσω της χρήσης κάποιων «εργαλείων» με

Τι είναι ο Ελευθεροτεκτονισμός ;

 

• Συμμαχία ελεύθερων ατόμων
• Πορεία εκπαίδευσης για τη ζωή
• Διδασκαλία ηθικής συμπεριφοράς
• Αδελφοσύνη
• Σύγχρονη προσέγγιση
• Πνευματικό βήμα
• Οργανωμένη κοινωνία
• Οργανωμένη προσέγγιση

Ο Ελευθεροτεκτονισμός είναι καταρχήν μια συμμαχία μεταξύ ελεύθερων ατόμων από όλες τις θρησκείες και όλα τα κοινωνικά στρώματα. Βασισμένος στην ανοχή, είναι εμπλουτισμένος με αυτήν την θρησκευτική και κοινωνική ποικιλομορφία, η οποία με τη σειρά της δημιουργεί τις βέλτιστες πιθανά συνθήκες για την πορεία κάποιου προς την ατομική και πνευματική τελειότητα.

Για αυτό, ο Ελευθεροτεκτονισμός εφοδιάζει με τα «Συμβολικά» και «Παραδοσιακά» εργαλεία όποιον θα επιθυμούσε να βελτιωθεί. Εκτός από μια εμπειρία ζωής είναι και μια διδασκαλία ηθικής συμπεριφοράς μέσω της οποίας δίνεται η δυνατότητα στον καθένα να επιτύχει τη αυτοβελτίωσή του.

Είναι αδελφικότητα που επιτρέπει στον καθένα να διδαχθεί (εμπλουτιστεί) από την εμπειρία των άλλων και να απαντήσει ουσιαστικά στα προβλήματα τα οποία η εποχή μας θέτει σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά, μέσω ενός πλήθους διαφορετικών συνήθως απόψεων. Ο Νεωτερισμός δεν συνδέεται πλέον με μια μονολιθική αντίληψη, αλλά λαμβάνει υπόψη την πολυπλοκότητα και την αφθονία διάφορων επιρροών μας.

Είναι ένα πνευματικό βήμα, που διαμορφώνεται ως μια ανθρωπιστική οργάνωση και ως τρόπος ζωής. Ο Ελευθεροτεκτονισμός υπάρχει για να εξασφαλίζει την ελευθερία, την ανεξαρτησία καθώς επίσης και τη συλλογικότητα. Η πορεία που ακολουθεί κάθε μέλος αποτελείται από στάδια που επιτρέπουν την πρόοδο του, χωρίς να του δίνεται η δυνατότητα απόκτησης ισχύος.

Μέσω αυτού του κράματος προσωπικών ελευθεριών και παράδοσης, ο Ελευθεροτεκτονισμός κατάφερε να επιβιώσει ανέπαφος από το 18ο αιώνα μέχρι και σήμερα, παραμένοντας ταυτόχρονα αμετάβλητος και όχι παλιομοδίτικος.

Συμμαχία των ελεύθερων ατόμων

Θεωρείται σημαντικότερο να καλλιεργηθεί το πνεύμα της ομαδικής Ελευθερίας παρά της ατομικής. Αναφορικά με την ελευθερία των άλλων, η ύπαρξή της θα πρόσφερε τη δυνατότητα στον καθένα από εμάς να ακούσει τις σκέψεις και την εμπειρία κάποιου τρίτου σε διάφορα θέματα. Μέσω αυτού θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε ότι πιθανά κάποιες απόψεις μας δεν είναι απόλυτα σωστές. Δεν επιδιώκεται η σύγκριση μεταξύ θρησκειών και ανθρωπισμού, αλλά γίνεται μία προσπάθεια να γίνουν γνωστοί στα άτομα οι διάφοροι πολιτισμοί που έχουν

Πολιτική Ηθική: από τον Αριστοτέλη στον Machiavelli και τον Karl Marx

 

1. Επιστροφή στον Αριστοτέλη;

Βιώνουμε στις μέρες μας ένα αντιφατικό φαινόμενο: Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από πολιτικούς και πολιτικές ελίτ με ηθικές αναφορές, για πράξεις όμως ιδιαίτερα ασυμβίβαστες με την κοινή ηθική, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβανόμαστε στα δυτικού τύπου πολιτικά συστήματα.

Η μέθοδος που συνήθως ακολουθείται είναι η αφαίρεση ή η παραχάραξη του νοήματος των εννοιών ή η επίκληση ενός μεγίστου κινδύνου, που όμως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Πρόσφατα παραδείγματα, ο πόλεμος για την Εισαγωγή της Δημοκρατίας και την αντιμετώπιση των πυρηνικών και βιολογικών όπλων του Σαντάμ στο Ιράκ, και ο αποκαλούμενος «ανθρωπιστικός πόλεμος» στη Γιουγκοσλαβία.

Ψάχνοντας την βιβλιογραφία αν η ηθική στην πολιτική είναι ένα πρόβλημα των ημερών μας, ή αν απασχόλησε την ανθρωπότητα και σε άλλες εποχές, σκοντάφτουμε στην πρόταση «Επιστροφή στον Αριστοτέλη» που αναφέρεται από την Καθηγήτρια MarthaC. Nussbaum του Πανεπιστημίου του Chicago, στην διάλεξή της «ARISTOTELISCHESOZIALDEMOKRATIE: Die Verteidigung universaler Werte in einer pluralistischenWelt», Willy-Brandt-Haus, 1 Φεβρουαρίου 2002.
Η φράση καθεαυτή «Επιστροφή στον Αριστοτέλη» ανήκει στον Καθηγητή Green που στο δεύτερο ήμισυ του 19^ου αιώνα δίδασκε Ηθική Φιλοσοφία στo Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, και στα θεωρητικά του κείμενα  υποστήριζε ότι θα πρέπει να επιστρέψουμε στους Έλληνες, και ιδιαίτερα στον Αριστοτέλη, ώστε να αποκτήσουμε  επίκαιρα σχέδια και κριτήρια για την πολιτική μας.

Ο Green στηρίζει την πρότασή του στο σκεπτικό ότι κάθε σημαντική ανθρώπινη επιλογή βασίζεται σε υλικές προϋποθέσεις, συμπεριλαμβανομένης της κατάλληλης τροφής, εκπαίδευσης, και όρων που διευκολύνουν την πολιτική συμμετοχή. Και το κράτος δεν εξασφαλίζει ελευθερία στους πολίτες του με το να βγαίνει από την μέση. Έχει να παίξει ένα ενεργό και θετικό ρόλο και να εξασφαλίσει σε όλους τους πολίτες αξιοπρεπή διαβίωση, μία ζωή με ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και αυτό σηματοδοτεί η αντίληψη του Αριστοτέλη ότι ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικό, στο οποίο ανάγκες και ικανότητες είναι μεταξύ τους συνυφασμένες. Οι ικανότητές του δεν μπορούν να πραγματωθούν, παρά μόνο στην περίπτωση που ικανοποιούνται οι υλικές ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο Αριστοτέλης όμως δεν γονιμοποίησε μόνο την σκέψη του Green. Η καθηγήτριαNussbaum εξηγεί ότι η προσέγγιση (approach of capabilities) που έκανε αυτή σε συνεργασία με τoν βραβευμένο με Νόμπελ Οικονομίας Καθηγητή Sen,  βασίζεται σε ιδέες του Αριστοτέλη  και αποσκοπεί  στην δημιουργία πλατφόρμας για μια σύγχρονη ερμηνεία της Σοσιαλδημοκρατίας. Η λέξη capabilities εδώ ανταποκρίνεται στηναριστοτελική λέξη «δύναμις». Θα αναφερθούμε εδώ μόνο ενδεικτικά στην Ρητορική, Βιβλίο Α Ενότητα 5-8 1360β3 έως 1366α23,  όπου μπορεί κανείς να ανατρέξει σε μερικά από τα κείμενα που ενέπνευσαν τους σύγχρονους αυτούς θεωρητικούς.

 

*** Μια Μύηση στα Καβείρια Μυστήρια

 

H γνώση δεν αξίζει στα μάτια του Πλάτωνα αν δεν χορτάσει αυτή ολόκληρη ηψυχή. Αξίζει τότε περισσότερο από μια επιστήμη, γίνεται ένα άρωμα της ζωής. Είναι σ’ αυτή την περίπτωση ένας ανώτερος άνθρωπος μέσα στον άνθρωπο, εκείνος που η προσωπικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ασθενικό αντίγραφο. Σ’ αυτόν τον ίδιο άνθρωπο γεννιέται ένα ον που τον ξεπερνά· ο αρχέγονος και υπέροχος άνθρωπος. Σ’ αυτό ακριβώς οφείλεται, το ότι στη φιλοσοφία του Πλάτωνα ενσωματώνεται το μυστικό των Μυστηρίων. Ο εκκλησιαστικός πατέρας και συγγραφέας Ιππόλυτος μας δίνει το ακόλουθο χωρίο:

«Ιδού το μέγα μυστικό των ιερέων της Σαμοθράκης (που είναι οι φύλακες μιας λατρείας, ορισμένης, των Καβειρίων Μυστηρίων), μυστικό που δεν είναι επιτετραμμένο να αποκαλύψουν αλλά που το γνωρίζουν οι μυημένοι».

Ας ταξιδέψουμε λοιπόν κι εμείς για λίγο, περνώντας από τους Μυστηριακούς ναούς της Σαμοθράκης. Ας επιχειρήσουμε να γίνουμε παρατηρητές αλλά και σύντροφοι των υποψηφίων και των μυστών στο ιερό τους έργο, και ας πάρουμε το μερίδιο μας από αυτή τη θεία συμμετοχή στην τέλεση των Καβειρίων Μυστηρίων.

Είναι νύχτα και βρισκόμαστε καθισμένοι, σιωπηλοί σε μια κατασκότεινη παραλία της Παλαιάπολης. Εννιά μέρες και εννιά νύχτες καμία φωτιά δεν έχει ανάψει στο νησί. Όλοι περιμένουν την ιερή φλόγα που θα έρθει με πλοίο από τη Δήλο. Ο Καβειριάρχης επικαλείται τις δυνάμεις των Καβείρων, τις δυνάμεις των εσωτερικών πυρών, και ο λαός επαναλαμβάνει με ιαχές. Μακριά, στο βάθος του πελάγου, ένα μικρό φως όλο και μεγαλώνει, πλησιάζοντας προς την ακτή. Η ιερή φλόγα στέλνει την αντανάκλαση της στην ήρεμη θάλασσα.
Το πλοίο αράζει απαλά στο λιμάνι και ο ιεροφάντης παραλαμβάνει τη δάδα με το φως και μπαίνει επικεφαλής της πομπής που σχηματίζεται με προορισμό τα άδυτα του Ναού. Από αυτή τη δάδα θα αναφτεί το φως του βωμού στο Ναό, αλλά και όλες οι εστίες των σπιτιών. Η πομπή προχωράει αργά και με τελετουργική χάρη. Μπροστά ο Καβειριάρχης κρατώντας τη δάδα, πίσω τον ακολουθούν οι ιερείς, λίγο πιο πίσω ο υποψήφιος για μύηση και τέλος το πλήθος των κατοίκων του νησιού. Καθώς πλησιάζουν, η επιβλητική μορφή του Ναού προβάλλει στο φως της πανσελήνου.

Ο τεκτονισμός και ο Ελληνισμός της Διασποράς

Του Βασιλη Μαγκλαρα

ΙΛΙΑ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗ - SΑΝGΜΕΙSΤΕR

Ο Τεκτονισμός στην ελληνική κοινωνία και γραμματεία του 18ου αιώνα. Οι γερμανόφωνες μαρτυρίες.

εκδ. Περίπλους, 2010

Η μεταπολεμική ελληνική «συλλογική συνείδηση» έχει καταγράψει τον τεκτονισμό ως ένα μυστικό και ιδιοτελές μάζωμα ανθρώπων που λειτουργεί πίσω και πέρα από το κοινωνικό φως, με σκοπό την εξασφάλιση υλικών ή άλλων προνομίων. Η μυστικότητα του τεκτονικού εταιρισμού και το συμβολικό τελετουργικό του έχουν συμβάλει στη δημιουργία της εν λόγω αντίληψης, που αξίζει να σημειωθεί πως είναι μοναδική σήμερα μεταξύ των υπολοίπων ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Σ' αυτό το πλαίσιο της σύγχρονης νέο-ελληνικής συγκυρίας, η πρωτότυπη και απροκατάληπτη έρευνα της Χατζηπαναγιώτη αναδεικνύει με αναλυτικό τρόπο, μέσα από αρχειακή έρευνα, την πορεία και τη συμβολή του τεκτονισμού στον διαφωτισμό του ελληνικού έθνους, αλλά κυρίως στην αφύπνιση της εθνικής συνειδήσεως και στην ανάπτυξη μιας αστικής τάξης των Γραμμάτων. Μάλιστα, η συγγραφέας δεν περιορίζεται, ως είθισται, από αντίστοιχες μελέτες, στα γεωγραφικά όρια της σύγχρονης Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένης και της Μικράς Ασίας, αλλά εντάσσει στα ερευνητικά της γεωγραφικά όρια τη Βλαχία, τη Μολδοβλαχία και την Τρανσυλβανία, επιδιώκοντας να συνδέσει την καταγωγή του τεκτονικού εταιρισμού με τον Διαφωτισμό και τη διαμορφούμενη αστική δημόσια σφαίρα.

Μέσο διείσδυσης

Τι ωθεί όμως τους Ελληνες του γερμανόφωνου χώρου του 18ου αιώνα, τον Αλέξανδρο Μουρούζη, τον Κωνσταντίνο Υψηλάντη, Ηγεμόνα της Μολδαβίας και της Βλαχίας, τον Κωνσταντίνο Καρατζά, το Στέργιο Χατζή Κώνστα και άλλους επιφανείς Ελληνες, να συμμετέχουν στον τεκτονισμό; Η συγγραφέας απαντά σ' αυτό το καίριο ερώτημα, αναζητώντας το ουσιώδες ιστορικό κίνητρο. «Για τους Ελληνες της Διασποράς,, οι τεκτονικές στοές δεν συνιστούσαν μόνο ένα ημιδημόσιο forum διαλόγου, ένα χώρο άσκησης μιας νέας αστικής συλλογικότητας και προώθησης αιτημάτων του Διαφωτισμού. Αποτελούσαν, μάλλον περισσότερο απ' όλα, ένα μέσο διείσδυσης στο κυρίαρχο περιβάλλον υποδοχής. Χάρη στον

Τι είναι η Καμπαλά;

Βασική εισαγωγή By DovBer Pinson

Οι τρεις τύποι της Καμπαλά

Είναι βασικό να συνειδητοποιήσει κανείς πως η Καμπαλά έχει να κάνει περισσότερο με το "χάσιμο" του εαυτού μας παρά με την "εύρεσή" του, με άλλα λόγια, με το να γίνει κανείς περισσότερο αλλο-κεντρικός και λιγότερο εγωκεντρικός. Η καθεαυτού μετάφραση της λέξης Καμπαλά είναι "αυτό που λαμβάνεται/αυτό που γίνεται αποδεκτό". Για να λάβει κανείς θα πρέπει να είναι σε θέση να λάβει. Θα πρέπει να ανοίξει τον εαυτό του δημιουργώντας έτσι ένα "δοχείο" (κάνοντας χώρο) το οποίο θα μπορεί να απορροφά και να δέχεται αυτό που επιθυμεί να κατανοεί, και κατά αυτόν τον τρόπο να γίνεται μέρος της Καμπαλά. Κατά συνέπεια, αναπτύσσει κανείς έναν υψηλότερης διάστασης εαυτό. Βλέπει την πνευματική διάσταση στα πλαίσια της υλικής υπόστασης, και εγείρει την ευαισθησία του σε σημείο που συνειδητοποιεί την πραγματικότητα με τελείως διαφορετικό τρόπο – διαισθανόμενος τη Θεϊκή παρουσία σε όλες τις πτυχές και της διαστάσεις της δημιουργίας.

Η Καμπαλά χωρίζεται σε τρεις τύπους: το θεωρητικό, το οποίο ασχολείται κυρίως με την εσωτερική διάσταση της πραγματικότητας: τους πνευματικούς κόσμους, τις ψυχές, τους αγγέλους και άλλα παρόμοια θέματα. Τον υπερβατικό διαλογισμό (meditative) τύπο. Διαμέσω της μελέτης αυτού του τύπου της Καμπαλά, εκπαιδεύεται κανείς και φτάνει σε ανώτερα στοχαστικά (meditative) επιπέδα συνειδητότητας και επίγνωσης, και ίσως, και τη δυνατότητα προφητείας, με τη χρήση των διαφόρων ονομάτων του Θε-ού, τον συνδυασμό και τις παραλλαγές γραμμάτων κτλ. Ο τρίτος τύπος της Καμπαλά είναι ομαγικός, που έχει να κάνει με την μετατροπή και την επιρροή στη ροής της φύσης. Και σε αυτόν τον τύπο γίνεται η χρήση των διαφόρων ονομάτων του Θε-ού, η απαγγελία ξορκιών, φυλαχτών, μαγικών σφραγίδων, καθώς και άλλων διαφόρων μυστικιστικών ασκήσεων.

Το μεγαλύτερο μέρος των πιο σημαντικών κειμένων του μαγικού τύπου της Καμπαλά δεν έχουν εκδοθεί ποτέ, και ίσως για το καλύτερο. Παρά το γεγονός πως είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τα μάθει κανείς άπταιστα, ακόμη και όταν κανείς τα γνωρίζει καλά, μερικές φορές η χρήση και εφαρμογή αυτού του τύπου της Καμπαλά είναι επικίνδυνη. Πολλοί από τους πρώτους Καμπαλιστές θεώρησαν αυτού του είδους την Καμπαλά ως επικίνδυνη. Ο Ραββίνος Γιοσέφ Ντε Λα Ρέινα (1418 - 1472) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους της μαγικής Καμπαλά. Εξιστορείται πως με τις πνευματικές του δυνάμεις προσπάθησε να επιφέρει την τελευταία λύτρωση, και καθώς απέτυχε βλάφτηκε πνευματικά. Μερικοί αναφέρουν πως αυτοκτόνησε, άλλοι λένε πως έγινε ριζικός αποστάτης. Άλλοι λένε πως τρελάθηκε. Πολλοί από τους Καμπαλιστές των επόμενων γενεών θεώρησαν τις ενέργειές του ως προειδοποίηση και σημάδι κατά της εφαρμογής υπερβατικής και μαγικής Καμπαλά. Από τότε, όλα τα μαγικά στοιχεία της Καμπαλά, για κάθε σκοπό και λόγο, αφανίστηκαν και η γνώση τους έχει τελείως ξεχαστεί.

Ο υπερβατικός (meditative) διαλογισμός, ο δεύτερος τύπος της Καμπαλά, δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα διαδεδομένος. Ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της Καμπαλά αυτού του τύπου ήταν ο Ραββίνος Αβραάμ Αμπουλάφια (1240-1296). Στη σχολή μυστικισμού, της οποίας ήταν επικεφαλής, το κύριο ενδιαφέρον ήταν εστιασμένο στην επίτευξη της δυνατότητας υπερβατικού διαλογισμού ανωτέρου επιπέδου. Ο ίδιος πίστευε, πως με αυτή τη μέθοδο μπορεί κάποιος να φτάσει σε επίπεδο προφητείας, κάνοντας χρήση γραπτής μάντρας – αντί για τη συνήθη χρήση προφορικής ή οπτικής μάντρας, γράφοντας μια λέξη κατ' επανάληψη, με διαφορετικό τρόπο, αλλάζοντας τη αλληλουχία και τη διάταξη της λέξης με κάθε δυνατό τρόπο: συνδυάζοντας ή διαχωρίζοντας τα γράμματα, σχηματίζοντας νέες μορφές γραμμάτων, ομαδοποιώντας ή συνδυάζοντάς τα με άλλες ομάδες γραμμάτων κτλ. Αυτό γινόταν μέχρις ότου κάποιος κατορθώσει ένα πιο ψηλό επίπεδο συνειδητότητας (consciousness).

Παρότι ο Αμπουλάφια ήταν πολυγραφότατος συγγραφέας, με περισσότερα από σαράντα βιβλία, τα περισσότερα έργα του δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ. Πράγματι, κατά τη διάρκεια της ζωής του, πολλοί από τους άλλους μεγάλους Καμπαλιστές ήταν εναντίον του και εναντίον της διδασκαλίας του. Για αυτόν το λόγο ο τύπος της Καμπαλά που ασχολείται με την επίτευξη υπερβατικού λογισμού δεν επικράτησε καθόλου, παρότι αρκετοί Καμπαλιστές, ιδιαίτερα εκείνων που ζούσαν στην πόλη Τσφατ κατά τον 16^ο αιώνα, την εφάρμοζαν και χρησιμοποιούσαν αυτά τα κείμενά ως μέσο επίτευξης υψηλότερων επιπέδων επίγνωσης, συναίσθησης και συνειδητότητας.

Αυτό που παρέμεινε σήμερα είναι μόνο η θεωρητική διάσταση της Καμπαλά. Το μεγαλύτερο μέρος της Καμπαλά που διαρκώς αναπαράγεται ανήκει στον θεωρητικό τύπο, με κύριο έργο του, το ιερό Ζό'αρ (Zohar), ένα βιβλίο με τις διδασκαλίες του, από το δεύτερο αιώνα, Ταλμουδικού Μυστικιστή Ραμπί Σσιμόν Μπαρ Γιοχάι, το οποίο μεταδόθηκε από γενεά σε γενεά μέχρι το 13 αιώνα, όταν τυπώθηκε από τον Καμπαλιστή Ραμπί Μοσσέ Ντε Λεόν.

Τα τρία στάδια της ανάπτυξης του θεωρητικού τύπου της Καμπαλά

Η θεωρητική διάσταση της Καμπαλά είναι αυτή που αναπτύχθηκε σταδιακά με το διάβα του χρόνου. Για πρακτικούς λόγους, η παράδοση αυτού του τύπου της Καμπαλά μπορεί να χωριστεί σε τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο, η εποχή που εκδόθηκε το Ζό'αρ. Οι μυστικιστές αυτής της εποχή, καθώς επίσης και οι μυστικιστές της επόμενης γενεάς εφάρμοζαν αυτά τα διδάγματα.Το δεύτερο στάδιο, κατά τη διάρκεια του 16^ου αιώνα, με τους μυστικιστές που ζούσαν τότε στην πόλη του Τσφατ. Αυτή η συγκεκριμένη περίοδος της ιστορίας είναι γνωστή ως εποχή της μεγάλης Καμπαλιστικής αναγέννησης. Μεγάλος ηγέτης αυτής της αναγέννησης ήταν ο Ραββίνος Μοσσέ Κορντοβέρο, γνωστός για τη βαθυστόχαστο και συστηματικό τρόπο διδασκαλίας του, ο επικαλούμενος Ραμάκ (1522-1570), και ειδικότερα ο Ραββίνος Γιτσχάκ Λούρια, (1534-1572), ο γνωστός με την επωνυμία Αρί-Ζαλ, ευλογημένη η μνήμη του! Και τέλος, το τρίτο στάδιο επήλθε με τη γέννηση του Ραββίνου Γισραέλ Μπεν Ελιέζερ, (1698-1760), του γνωστού με την επωνυμία Μπάαλ Σσεμ Τοβ – σε μετάφραση "Κάτοχος του Καλού Ονόματος", τον ιδρυτή του Χασιδικού κινήματος, το οποίο με άμεσο ή έμμεσο τρόπο επηρέασε και κατεύθυνε τα υπόλοιπα κινήματα μυστικισμού μέχρι σήμερα.

Ρίχνοντας κανείς μια γρήγορη ματιά στα κείμενα του θεωρητικού τύπου της Καμπαλά με άλλα λόγια, ο αρχάριος, τη θεωρεί ως κείμενο γεμάτο φαντασία, παράξενα περιστατικά και περίεργες μεταφορές, πλασματικά μυθικά τοπία, στερούμενα κάθε λογικής και σχέσης με την πραγματικότητα. Διαβάζοντας κανείς το κύριο έργο αυτού του τύπου της Καμπαλά, το Ζό'αρ, μένει κανείς κατάπληκτος με την ζωηρή φαντασία του συγγραφέα, αλλά τίποτε παραπάνω. Για τον αρχάριο, το Ζό’αρ δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα βιβλίο φαντασίας. Ο γνωστός Καμπαλιστής Δάσκαλος, ο επικαλούμενος Τσαντίκ από το Ζίτσαβ, περιγράφει τα τρία στάδια της ανάπτυξης της Καμπαλά, θεωρητικού τύπου, με τον παρακάτω αλληγορικό τρόπο.

Την εποχή που τα ταξίδια ήταν επικίνδυνα και ο περισσότερος κόσμος δεν έβγαινε ποτέ από τα σύνορα του μικρού χωριού, κάποιος ταξίδευσε σε χώρα μακρινή. Όταν επέστρεψε, μάζεψε όλους τους χωρικούς και με ενθουσιασμό τους αφηγήθηκε τις μεγάλες περιπέτειες του ταξιδιού του. Τους περιέγραψε ένα πουλί που είδε, σε αυτή τη μακρινή χώρα, με «ξεχωριστά» χαρακτηριστικά. Το πουλί είχε πρόσωπο ανθρώπου και τα πόδια του ήταν πόδια τζιράφας. Οι χωριάτες τον κορόιδεψαν και θεώρησαν την ιστορία του προϊόν της φαντασίας του. Εμπνευσμένος από τις περιπέτειες και τις ιστορίες του, ένας συγχωριανός του αποφάσισε να κάνει το ίδιο ταξίδι για να δει τον κόσμο με τα μάτια του. Μετά από χρόνια επέστρεψε και ο δεύτερος στο χωριό του. ΄Οπως και ο πρώτος, έτσι και ο δεύτερος, μάζεψε τους κατοίκους του χωριού και τους αφηγήθηκε και αυτός τις περιπέτειές του. Τους μίλησε και ο ίδιος για αυτό το φανταστικό πουλί. Η περιγραφή του όμως ήταν λίγο διαφορετική. Το πρόσωπο του πουλιού δεν ήταν όντως πρόσωπο ανθρώπου, παρά τη φαινομενική ομοιότητά του, και τα πόδια του ήταν μακρυά και λεπτά, και όντως θύμιζαν πόδια τζιράφας, παρότι με βεβαιότητα δεν ήταν πόδια τζιράφας. Ακούγοντας την ιστορία του δεύτερου ταξιδιώτη, οι γνώμες των χωρικών διαχωρίστηκαν. Μερικοί από αυτούς θεώρησαν την ιστορία του δεύτερου ταξιδιώτη πιο πειστική σε σύγκριση με την ιστορία του πρώτου ταξιδιώτη. Παρόλα αυτά, πολλοί από τους χωριάτες παρέμειναν σκεπτικοί και θεώρησαν την ιστορία του εξωπραγματική.

Ένας από τους χωρικούς αποφάσισε να φέρει τέλος στο θέμα και αποφάσισε να κάνει και αυτός αυτό το δύσκολο ταξίδι. Με την επιστροφή του, συγκέντρωσε και ο ίδιος τους χωρικούς και θριαμβευτικά ανακήρυξε πως το ζήτημα είχε πλέον επιλυθεί! Έβαλε το χέρι του στη μεγάλη τσάντα του και έβγαλε από μέσα αυτό το παράξενο και συνάμα φανταστικό πουλί. Αυτή τη φορά δεν παρέμεινε κανείς πλέον σκεπτικός.

Ο συγγραφέας του Ζό’αρ, το κύριο έργο του Καμπαλιστικού λογισμού, ο Ραμπί Σσιμόν Μπαρ Γιοχάι, ήταν ο πρώτος που περιέγραψε την Θεϊκή «παρουσία» και τη σχέση μας με το Εϊν Σόφ (το άπειρο). Στο Ζό’αρ, βρίσκει κανείς παράξενες και φανταστικές αφηγήσεις, μυθικά και μυστικιστικά σχήματα και διαγράμματα και εικόνες, που με δυσκολία μπορεί κανείς να πιστέψει. Το 16^ο αιώνα, στην πόλη του Τσφατ, την πόλη των μυστικιστών, η Καμπαλά άρχισε να παίρνει μια πιο λεπτομερή και αναλυτική μορφή. Σχέδια και σχήματα, καθώς επίσης και συστηματικοί τρόποι σκέψης άρχισαν να εμφανίζονται στα Καμπαλιστικά έντυπα. Τέλος, με τη γέννηση του Χασιδικού κινήματος, η Καμπαλά άρχισε να πληρεί στο μέγιστο την "προοπτική και το ρόλο" της. Ο Χασιδισμός –η Χασιντούτ (στα εβραϊκά), είναι το μυστικιστικό κίνημα που ιδρύθηκε από τον Ραββίνο Γισραέλ Μπεν Ελιέζερ, τον αποκαλούμενο Μπάαλ Σσεμ Τοβ, ο οποίος έφερε την εντύπωση και την έννοια του Δημιουργού στην πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Αυτές οι μυστικιστικές έννοιες σταμάτησαν να θεωρούνται πλέον απόμακρες, υπερβολικές και εξωπραγματικές, και έγιναν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής ζωής, και επηρεάζουν κάθε διάσταση της δημιουργίας.

Το Καμπαλιστικό ταξείδι επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης.

Ο σκοπός της Καμπαλά πλέον παρεξηγημένος. Σύμφωνα με συνήθη και λανθασμένη αντίληψη, η μελέτη της Καμπαλά παρέχει σε κάποιον ιδιαίτερες ψυχικές ικανότητες, ίσως μαντικές ικανότητες ή τη δυνατότητα να κάνει θαύματα ή άλλες απόκοσμες ενέργειες. Τα παραπάνω αποτελούν σαφή παρερμηνεία, διότι ο θεμελιώδης στόχος, που απορρέει από την μελέτη της Καμπαλά, έχει να κάνει με τον εκλεπτισμό την τελειοποίηση της προσωπικότητας του ατόμου. Η Καμπαλά παρέχει σε όσους πραγματικά θέλουν να λάβουν, τη δυνατότητα εξέλιξης και ανάπτυξης του εαυτού τους σε πιο ανεπτυγμένο και πιο υπερβατικό επίπεδο, εναρμονισμένο ως προς το υπόσταση, την ουσία και τις ρίζες της ψυχής τους.

Η επιστροφή, στο τέλος του ταξειδιού, στον κόσμο του εδώ-και-τώρα,αποτελεί κριτήριο του αυθεντικού Καμπαλιστικού ταξειδιού. Στο Ταλμούδ αναφέρεται η ιστορία τεσσάρων σοφών που μπήκαν σε μυστικιστικό οπωρώνα (mystical orchard) όπου βίωσαν μια υπερβατική εμπειρία. Ο Μπεν Αζάι ατενίζοντας έντονα εντός πέθανε. Ο Μπεν Ζομά ατενίζοντας έντονα μέσα στον οπωρώνα τρελάθηκε. Ο Άχερ (που σημαίνει ο άλλος)(που ονομαζόταν Ελίσσα Μπεν Αβούγια) έγινε αιρετικός. Ο Ραμπί Ακίβα μπήκε και βγήκε σώος και αβλαβής. Ο οπωρώνας αποτελεί σύμβολο του ανώτερου πνευματικού κόσμου. Ο Ραμπί Ακίβα ήταν ο μόνος από αυτούς τους τέσσερις μεγάλους σοφούς, που κατάφερε να μπει και να βγεί στον οπωρώνα του μυστικισμού χωρίς να φοβηθεί. Από την αρχή ήταν άνθρωπος με εξαιρετικό πνευματικό παράστημα, ένας αληθινός και πλέον ισορροπημένος δάσκαλος, που συνειδητοποιούσε πως ο στόχος του ταξειδιού δεν είναι να ταυτιστεί κανείς με το φως και να μην επιστρέψει στα εγκόσμια, σε υλιστικό επίπεδο, όπως συνέβη στον Μπεν Αζάι, ή σε πνευματικό επίπεδο, όπως συνέβη στον Μπεν Ζομά. Ούτε με το να νιώσει κανείς προσωπική απελευθέρωση ή έκσταση, αλλά να πάει και να επιστρέψει στη εγκόσμια ζωή, με την πρέπουσα σοφία που υπηρετεί τη ζωή στην διάσταση του εδώ-και-τώρα, στην καθημερινότητα της ζωής.

Σήμερα, ωστόσο, ο ουσιαστικός στόχος της Καμπαλά είναι να επιφέρει το Άπειρο Φως και την αγιότητα (κεντουσσά – στα εβραϊκά) , ως θεωρητικές και αφηρημένες έννοιες μέχρις σήμερα, στην καθημερινότητα της ζωής του καθένα μας.Οι πρώτοι Καμπαλιστές είναι γνωστοί ως "Άνθρωποι του μόχθου". Οι προσπάθειες και ο μόχθος τους, όμως, δεν ήταν φυσικής υπόστασης. Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωή τους κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες προκειμένου να βελτιώσουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους και να φτάσουν σε ψηλότερο επίπεδο συνειδητότητας και πνευματικής βίωσης της πραγματικότητας.

Στην εποχή του Μπά'αλ Σσεμ Τοβ, αυτή η αντίληψη έλαβε καινούργια σημασία. Μέσω των διδαγμάτων του, ο τρόπος με τον οποίο κανείς μπορεί να προβεί σε αυτού του είδους τη βελτίωση και "καλλιέργεια" έγινε πιο σαφής

Γνώση της Καμπαλά σημαίνει να ζει κανείς σύμφωνα με τα διδάγματα της

Η Καμπαλά παρομοιάζεται με "δέντρο της ζωής". Είναι η μελέτη της ζωής, και όπως δε μπορεί κανείς να μάθει για τη ζωή μέσα από βιβλία παρά μόνο ζώντας την, κατά παρόμοιο τρόπο, η μελέτη της Καμπαλά είναι πραγματική και αποτελεσματική μόνο όταν κανείς εφαρμόζει τα διδάγματά της στην καθημερινότητά της ζωής του. Όταν μελετά κανείς την Καμπαλά σε θεωρητικό επίπεδο είναι σαν να μελετά κανείς την "αγάπη" χωρίς ποτέ να την βιώνει σε προσωπικό επίπεδο.

Ο Ρ. Σίμχα Μπούνεμ από το Πεσσίσχα, φημισμένος δάσκαλος της Καμπαλά, ανέφερε πως κάποιος γνωστός Καμπαλιστής, εκείνη την εποχή, δε γνώριζε την Καμπαλά. Το άτομο αυτό, από την μία γνώριζε τα κείμενα τα σχετικά με την Καμπαλά, από την άλλη όμως δεν κατανοούσε τη πραγματική σημασία τους. Για να επεξηγήσει αυτό που εννοούσε έδωσε την παρακάτω μεταφορά. Αν κάποιος, για παράδειγμα, θέλει να γνωρίσει το Παρίσι, αγοράζει χάρτη της πόλη και τον μελετά σχολαστικά, μέχρις ότου να γίνει γνώριμος με όλες τις λεπτομέρειες και τους δρόμους της πόλης. Αν όμως δεν επισκεφτεί ποτέ την πόλη δεν θα μπορέσει να γνωρίσει πραγματικά το Παρίσι. Μπορεί κανείς να νιώσει τον παλμό της πόλης μόνο αν την επισκεφτεί. Κατά τον ίδιο τρόπο, καταλήγει ο Ραββίνος Μπούνεμ, για να καταλάβει κανείς τα όσα αναφέρονται στην Καμπαλά, θα πρέπει να τα βιώνει, και ο συγκεκριμένος Καμπαλιστής δεν το έκανε.

HΒελτίωση του χαρακτήρα σύμφωνα με την Καμπαλά

Ρίχνοντας μια γρήγορα ματιά στα όσα γράφουν μεγάλοι δάσκαλοι σχετικά με τη θεωρητική Καμπαλά συνειδητοποιεί γρήγορα κανείς, πως τα περισσότερα κείμενα δεν ασχολούνται καθόλου με τα θέματα που έχουν να κάνουν με την μετατροπή και την αλλαγή του χαρακτήρα του ατόμου. Παρότι τα Χασιδικά μυστικιστικά κείμενα προτρέπουν στην εφαρμογή της θεωρητικής Καμπαλά στην καθημερινή ζωή, η Καμπαλά καθεαυτή δεν ασχολείται ούτε με το άτομο ούτε με το πως μπορεί κανείς να υπερνικά την αρνητική συμπεριφορά του, αλλά περισσότερο με επεξηγήσεις που αφορούν την ουράνιες σφαίρες, τους αγγέλους, τις ψυχές, και άλλα παρόμοια θέματα.

Εντούτοις αυτό δεν σημαίνει πως η Καμπαλά δεν ενδιαφέρεται όσον αφορά τον άνθρωπο. Αντίθετα! Στην πραγματικότητα υπάρχουν αμέτρητα σχόλια, κατά μήκος των κειμένων της

Μασονία και Σουφικά Τάγματα

Του Κώστα Πικραμένου

Ο Ελευθεροτεκτονισμός (γνωστός και ως Μασωνία ή Τεκτονισμός) είναι φιλοσοφικό ρεύμα που ξεκίνησε κατά τα τέλη του 16ου / αρχές 17ου αιώνα και αριθμεί σήμερα γύρω στα 5 εκ. μέλη ανα την υφήλιο.

Οι επιμέρους αδελφότητες (Μεγάλες Στοές), των οποίων οι σχέσεις δεν είναι πάντοτε αρμονικές, έχουν ως κοινά στοιχεία κάποιες εθιμοτυπικές διαδικασίες (όπως η ιεραρχική δομή και συγκεκριμένα σύμβολα) αλλά και την «υποχρέωση» κάθε μέλος να πιστεύει σε κάποια ανώτερη δύναμη ή Θεό (Μεγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος)

Σύμφωνα με τη μυθολογία των Ελευθεροτεκτόνων, οι ρίζες της αδελφότητας τους ανάγονται στηνεποχή της ανέγερσης του Ναού του Σολομώντος.

Μέλη της αδελφότητας μπορούν να γίνουν άνδρες ενήλικοι, με ορθή κρίση, έντιμοι και ελεύθεροι, υπό την προϋπόθεση ότι πιστεύουν σε ένα Υπέρτατο Ον και την αθανασία της ψυχής. Πλέον υπάρχουν και μικτές «Μεγάλες Στοές» που δέχονται γυναίκες καθώς και Στοές αποκλειστικά για γυναίκες Ο Ελευθεροτεκτονισμός στις διάφορες μορφές του διατηρεί σταθερές τις θεμελιώδεις αξίες του όπως η Αθανασία της Ψυχής και η πίστη στο Υπέρτατο Όν.

Οργάνωση

Ο Ελευθεροτεκτονισμός είναι οργανωμένος σε Μεγάλες Στοές - που σε κάποιες περιπτώσεις ονομάζονται και «Μεγάλες Ανατολές» - με διοικητική αυτοτέλεια και επιμεριζόμενες σε Επαρχιακές Μεγάλες Στοές, η κάθε μία από τις οποίες με τη σειρά της χωρίζεται σε Σεπτές Στοές.

Οι Μεγάλες Στοές αναγνωρίζουν η μία την άλλη ως Κανονικές ή μη και αντίστοιχα τα μέλη τους αναγνωρίζονται μεταξύ τους ως αποδεδεγμένα ή όχι. Τα παράλληλα Τεκτονικά Σώματα είναι ανεξάρτητα από τη Μεγάλη Στοά, αλλά μέλη τους γίνονται μόνο Διδάσκαλοι Ελευθεροτέκτονες

Τεκτονισμός – Μια αλήθεια και Ένα ψέμα

 

Πολλά έχουν ακουστεί γύρω από τη φιλοσοφική αυτή ομάδα, άλλα σωστά και άλλα λάθος. Πράγματα που στην πλειοψηφία τους έχουν παρερμηνευτεί, ίσως κατά λάθος, ίσως εξεπίτηδες. Ας προσπαθήσουμε όμως να κάνουμε μια διαφορετική προσέγγιση του τι είναι πραγματικά ο Τεκτονισμός.

Ο Τεκτονισμός λοιπόν, ή άλλοτε Μασονισμός, αναπτύχθηκε στην νεότερη ιστορία του, στην Μεγάλη Βρετανία. Είναι μια φιλοσοφική οργάνωση που έχει ως κύριο σκοπό της την εξυπηρέτηση του ανθρώπινου νου στην προσέγγισή του προς το Θείο και την εσωτερική αναστήλωση του εγώ. Δηλαδή προσπαθεί μέσα από διαρκείς αναζητήσεις και αναλύσεις, την προσέγγιση του ίδιου του εαυτού το ατόμου, και την εσωτερική αναζήτηση, το στοχασμό. Πως έχει όμως επικρατήσει ο Τεκτονισμός; Χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα η έννοια του Μασονισμού; Ποιες οι διαφορές του; Τα τελευταία 150 χρόνια η Μασονία άλλαξε όνομα και ιδιότητα σε Ελευθεροτεκτονισμό. Τα στοιχεία που οδήγησαν σε αυτήν της την αλλαγή είναι λίγα, το σίγουρο όμως είναι ότι δημιουργήθηκε σχίσμα πριν από πολλά χρόνια ανάμεσα στους Τέκτονες και τους Μασόνους. Έτσι σήμερα ο Τεκτονισμός έχει το όνομα του Ελευθεροτεκτονισμό, που δηλώνει την ελευθερία της επιλογής του Ανθρώπου στη διαμόρφωση του εαυτού του. Όσο για τον Μασονισμό, ειδικά στην Ελλάδα έχει επικρατήσει μόνο ως λέξη, αναφερόμενη στα κακά που διέπραξαν οι άνθρωποι στο όνομα του. Είναι γνωστό ότι όταν οι άνθρωποι συνωμοτούν, τους φωνάζουμε Μασόνους, επειδή την εποχή του Μεσαίωνα, η ομάδα αυτή, στις συναντήσεις της, πιο πολύ δολοπλοκούσε παρά τεκτόνιζε (φιλοσοφούσε).

Είναι αποδεκτό ότι τα τότε χρόνια ο τεκτονισμός περνούσε όπως και όλα τα φιλοσοφικά κινήματα μία κρίση. Ακόμα και ο Χριστιανισμός πέρασε μια παρόμοια κρίση, τις Σταυροφορίες αλλά και πολλές άλλες κρίσεις χειρότερων καταστροφών. Στις οποίες οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν το όνομα της Αγίας Τριάδος για να πράττουν τα χειρότερα εγκλήματα. Αντίστοιχα και οι μασόνοι συνήθιζαν να κινούνται στα παρασκήνια και να κινούν «νήματα».

Στη σημερινή εποχή, και μετά την έλευση του Ελευθεροτεκτονισμού τα πράγματα έχουν αλλάξει καθολικά. Οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους εισέρχονται στον χώρο για να αποκτήσουν γνώσεις, να διαμορφώνουν τον εσωτερικό τους κόσμο, να προσφέρουν στην κοινωνία ηθικά και υλικά. Το σύστημα του τεκτονισμού είναι αυτοελεγχόμενο και «αυτοκάθαρτο», έτσι ώστε να κρατιούνται οι «καθαροί» και να διώχνονται οι «σάπιοι», αυτοί δηλαδή που εισήλθαν με σκοπό το προσωπικό κέρδος και την προσωπική αδιαφάνεια. Ένας άλλος βασικός στόχος του τεκτονισμού είναι αυτό που αναφέρεται ως «Τεκτονική Παιδεία». Το σύστημα του Τεκτονισμού λόγω παλαιότητας προσπαθεί να «χώσει» στον σημερινό ανθρώπινο νου αυτό που λέμε «Ηθικούς Κανόνες» χωρίς μάλιστα να το καταφέρνει πάντα αφού όπως είπαμε αυτό ανήκει στην προσωπική επιλογή του κάθε ανθρώπου. Για αυτό και στα νέα μέλη λέγεται ότι «Σημασία δεν έχει να λες ότι είσαι τέκτονας, αλλά να το δείχνεις με τις πράξεις σου.» Υποδηλώνοντας αυτήν ακριβώς την παιδεία. Ο Τέκτονας από τη στιγμή που μπαίνει στη Στοά, και πριν ακόμα μάλιστα ολοκληρωθεί η μύησή του, έχει υποχρεώσεις να πραγματοποιήσει, οι οποίες είναι ανάλογες των δυνατοτήτων του. Δεν πρόκειται για υλικές υποχρεώσεις τόσο, όσο για

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ Ι. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

 

του κ. Σπυρίδωνα Χατζάρα

       Συνήθως, λέμε ότι το ψέμα έχει κοντά πόδια και δεν πάει μακριά. Όμως, το ψέμα που στηρίζει την επίσημη εκδοχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας για το πως οργανώθηκε η Επανάσταση του 1821 κατά του Οθωμανικού ζυγού, διαρκεί 172 χρόνια.

       Έγινε κάθε προσπάθεια για να αποκρυβεί το γεγονός, ότι αυτός που υλοποίησε το όραμα της Απελευθέρωσης της Ελλάδας, που σχεδίασε και διηύθυνε την Επανάσταση, ήταν ο κόμης Ιωάννης Αντωνίου Καποδίστριας.

Εμμανουήλ Ξάνθος

       Η επίσημη εκδοχή τοποθετεί το 1814 στην Οδησσό την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας  (η οποία υποτίθεται ότι οργάνωσε την Επανάσταση του 1821) και αποδίδει την ιδέα της χρήσης μασονικών πρακτικών από την Εταιρεία σ’ ένα  μικρέμπορο απ' την Πάτμο, τον Ξάνθο, που τον θεωρεί συνιδρυτή μαζί με τους Ν. Σκουφά και Αθ. Τσακάλωφ. Όμως, αυτό ήταν χοντρό ψέμα του Ξάνθου. Διότι, όπως γράφει ο Αναγνωσταράς, ο Ξάνθος ήταν ως το 1817 στην Κωνσταντινούπολη.

Νικόλαος Σκουφάς

Αθανάσιος Τσακάλωφ

     

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΣΤΟ ΚΟΡΑΝΙ

 

Ο ΜΩΑΜΕΘ & Η ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ

Προϊσλαμικές θρησκείες και δοξασίες

Στην εποχή της γέννησης του Μωάμεθ, στην Αραβία συνυπήρχαν ο αστικός και ο νομαδικός τρόπος ζωής. Επικρατούσαν διάφορες λατρείες, παγανιστικού τύπου, αναμεμιγμένες με την έντονα διαδεδομένη μονοθεϊστική παράδοση των Εβραίων και Χριστιανών, δημιουργώντας έτσι ένα λατρευτικό μωσαϊκό. Γενικά, η προϊσλαμική αραβική θρησκεία μπορεί να χαρακτηριστεί ως πολυθεϊστική, τουλάχιστον με την έννοια που έχει επικρατήσει σήμερα για τον όρο. Κλασσικοί Άραβες συγγραφείς χαρακτηρίζουν την εποχή αυτή σαν τζαχιλίγια (άγνοια ή βαρβαρότητα).

Στη Μέκκα, για παράδειγμα, λάτρευαν τον Αλλάχ, σαν τον Υπέρτατο Σημιτικό Θεό, καθώς και διάφορες γυναικείες θεότητες που θεωρούνταν κόρες Του. Πολύ δημοφιλής ήταν η Τριάδα που αποτελούνταν απ’ την Αλ-Λατ, την Αλ-Ουζάχ και την Αλ-Μανάτ που αντιπροσώπευαν τον Ήλιο, την Αφροδίτη και την Τύχη αντίστοιχα. Άλλη δημοφιλής Τριάδα περιλάμβανε τον θεό Σελήνη, τη θεά Ήλιο και το θεό που ταυτιζόταν με τον πλανήτη Αφροδίτη. Μέγιστος σ’ αυτή την Τριάδα ήταν ο (αρσενικός) θεός Σελήνη, παρουσιάζοντας έτσι μια άλλη άποψη στις πολικότητες των θεοτήτων - απ’ την συνηθισμένη σε διάφορα πάνθεα - που θέλει τη Σελήνη θηλυκή θεότητα. Κατάλοιπο αυτής της λατρείας, είναι ίσως το γεγονός ότι στα σύμβολα των σύγχρονων μουσουλμανικών χωρών κυριαρχεί η ημισέληνος.

Παράλληλα, σε τοπική εμβέλεια παρουσιάζονταν σαν κυρίαρχες ένα πλήθος από θεότητες, σαν όψεις του Θεού-Σελήνη: ο θεός Ιλούμκουχ (Ο Θεός είναι Δύναμη), ο Αμ (Θείος), ο Ουάντ (Αγάπη), ο Σιν [1]. Σαν δεύτερο στοιχείο της Τριάδας εμφανίζονταν η Αφροδίτη, συχνά ονομαζόμενη Αθτάρ. Λατρεύονταν άλλοτε σαν το πρωινό αστέρι (Αυγερινός) κι άλλοτε σαν το βραδινό (Αποσπερίτης).

Στους λαούς της Βόρειας Αραβίας ο θεός στη γενική του σημασία, ήταν ο Ιλ (El) ή αλλιώς Ιλάχ, ενώ - πάλι τοπικά - κυρίαρχη θέση είχαν ο Μπελ (ο Βάαλ, Κύριος) και ο Μπελσαμίν (Κύριος των Ουρανών). Άλλη σημαντική θεότητα του προϊσλαμικού αραβικού χώρου, ήταν η Ρούντα, θηλυκή μορφή του θεού Άρσο, για τον οποίο ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι λατρεύονταν από τους Άραβες τον 5ο αι. π.Χ.

Την Τριάδα συμπλήρωνε η όψη του Ήλιου, με πιο συνηθισμένο όνομα το Σαμς. Πλήθος κατώτερων θεοτήτων συμπληρώνουν την παραπάνω Τριάδα, καθεμιά απ’ τις οποίες παρουσιάζονταν με ιδιαίτερο ρόλο και χαρακτηριστικά. Έτσι συμπληρώνεται η Ιερή Ιεραρχία που στη βάση της δεν διαφέρει από αυτήν των σύγχρονων μονοθεϊστικών θρησκειών.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΥΡΑΣ:

 

Η εξόντωση των μαγισσών και άλλων αιρετικών από την Ιερά Εξέταση και τα λαϊκά δικαστήρια

 

Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής Νίνιο ντε Γκεβάρα όπως τον ζωγράφισε ο Γκρέκο

 

Οι όροι "Μάγισσα" και "Μαγεία" έχουν πολλές αλληλοσυγκρουόμενες ερμηνείες. Στο παρόν άρθρο χρησιμοποιούνται κυρίως για να αναφερθούν σε μία μοναδική πίστη: στην πίστη ότι σατανικοί άνθρωποι, ως επί το πλείστον γυναίκες, πουλούσαν την ψυχή τους στον Διάβολο και έκαναν σκοπό της ζωής τους να βλάπτουν τους συνανθρώπους τους. Πρόκειται για πεποίθηση που κυριαρχούσε στη δυτική Ευρώπη στα τέλη του Μεσαίωνα και στην Αναγέννηση. Εκατοντάδες χιλιάδες χαρακτηρίστηκαν "Μάγοι" και "Μάγισσες", καταδικάστηκαν με την κατηγορία ότι λάτρευαν τον Σατανά και εκτελέστηκαν στα χρόνια που σήμερα είναι γνωστά ως η εποχή της πυράς.

Οι σύγχρονες μάγισσες, οι σύγχρονοι σατανιστές και οι μάγισσες της Αναγέννησης:

Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, ιστορικοί και κοινωνιολόγοι συμφωνούν ότι οι τρεις ομάδες που θα αναφέρουμε στη συνέχεια δεν σχετίζονται μεταξύ τους:

· Μία σύγχρονη Μάγισσα ακολουθεί κατά πάσα πιθανότητα την Wicca ή κάποια άλλη νεοπαγανιστική παράδοση. Ο κώδικας συμπεριφοράς τους, η Wicca Rede, τους απαγορεύει να βλάψουν άλλους.
· Οι περισσότεροι σύγχρονοι Σατανιστές ακολουθούν τη διδασκαλία:
- της Εκκλησίας του Σατανά, όπου στην περίπτωση αυτή είναι πιθανώς Αγνωστικιστές και δέχονται τον Σατανά ως έννοια αλλά όχι ως ζωντανή οντότητα,
- του Ναού του Σεθ, όπου στην περίπτωση αυτή αναγνωρίζουν τη θεότητα της Αρχαίας Αιγύπτου, τον Σεθ, ως ζωντανή οντότητα,
- κάποιας άλλης παρεμφερούς σατανιστικής ομάδας.
· Οι Μάγισσες την εποχή της πυράς θεωρούνταν από την καθολική εκκλησία λάτρεις του Σατανά που σκοπό της ζωής τους είχαν να δολοφονούν και να βλάπτουν τους συνανθρώπους τους με μαγικά μέσα. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι όντως υπήρχαν τέτοιες "Μάγισσες", εκτός από ορισμένες περιπτώσεις διανοητικά άρρωστων ανθρώπων. Οι περισσότεροι ιστορικοί και άλλοι ακαδημαϊκοί πιστεύουν ότι οι τρεις κατηγορίες που προαναφέρθηκαν δεν σχετίζονται μεταξύ τους. Κάθε ομάδα δέχεται διαφορετικές θεότητες ή δεν πιστεύει καθόλου. Οι κανόνες συμπεριφοράς τους διαφέρουν ριζικά και είναι συχνά εντελώς αντίθετοι. Διαφέρουν όσο και οι βουδιστές από τους χριστιανούς. Περισσότερες πληροφορίες.
---
Κοινά σημεία μεταξύ των σύγχρονων Μαγισσών και των θυμάτων της εποχής της πυράς:

Οι γνώμες διαφέρουν:
· Υπάρχουν μαρτυρίες σε βιβλία της εποχής της πυράς, ότι κάποια από τα θύματα λέγεται ότι λάτρευαν την Άρτεμη, την Oriente και την Ερωδιάδα ή άλλες παγανιστικές θεότητες. Αν τα στοιχεία αυτά είναι αξιόπιστα, παραπέμπουν στην ύπαρξη κοινού σημείου μεταξύ κάποιων τουλάχιστον θυμάτων και των σύγχρονων οπαδών της Wicca ή των Νεοπαγανιστών.
· Τα περισσότερα θύματα της εποχής της πυράς συνήθως ήταν:
- Μαίες
- Θεραπεύτριες
- Ανύπαντρες γυναίκες που ζούσαν μόνες ή/και είχαν περιουσία
- Άνθρωποι μισητοί στους γείτονές τους