Τεκτονικός Πίνακας Νέων Τεκτόνων 2013

 

"Πώς από τις επαναστάσεις του 18ου, 19^ου αιώνα και τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και την ανασύσταση των κοινωνιών σε πνευματικές και ηθικές αξίες, φθάσαμε στην κατάρρευση όλων αυτών μπροστά στα πόδια της Ύλης.

Ο σημερινός άνθρωπος ατενίζει τη ζωή και το μέλλον του με περισσή απορία. Στέκεται ενώπιον τους με τα μάτια ορθάνοικτα διερωτώμενος συνειδητά ή ασυνείδητα το τρομερό εκείνο ερώτημα που έμελλε να υπαγορεύσει την τραγωδία του Φάουστ: «Εγώ που μελέτησα Αστρονομία, Μαθηματικά και Φιλοσοφία, εγώ που θεμελίωσα Αρχές, ερεύνησα τη Φύση των πραγμάτων, εγώ που ζήλεψα τα πουλιά και πέταξα όπως αυτά, σήμερα…στο δύση ίσως του πολιτισμού μου, ανακαλύπτω ότι δεν έχω τίποτα. Γυμνός και ταπεινός καταθέτω τον εαυτόν μου ενώπιον της κενότητας. Όλα κατέρρευσαν μπροστά τα πόδια της Ύλης».

Οι αιώνες που περάσανε από πάνω του και τα ψήγματα της Γνώσης που κατέκτησε δεν τον ωφέλησαν όσο περίμενε. Γιατί όμως, όταν 3 αιώνες πρίν, οι προυποθέσεις για μια μεγάλη αλλαγή ήταν καλύτερες από ποτέ ;

Ήδη στα τέλη του 18ου αιώνα ξεσπούν δύο μεγάλες επαναστάσεις: η Αμερικανική (1776) και η Γαλλική (1789). Η Διακήρυξη της Φιλαδέλφειας της 4ης Ιουλίου 1776 εμπνέεται από τις πολιτικές ιδέες του Διαφωτισμού και τάσσεται εναντίον του θεσμού της βασιλείας. Οι πρωτοπόρες και φιλελεύθερες κοινωνικές ιδέες της πρόκειται να επηρεάσουν διάφορα επαναστατικά κινήματα σε όλο τον κόσμο με πρώτη και καλύτερη τη Γαλλική Επανάσταση που πλησιάζει (1789).

Στη Γαλλία η καταπιεσμένη «τριτη τάξη» επαναστατεί ενανατίον κλήρου και ευγενών, επικρατεί και ψηφίζεται η «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη», η οποία αποτελεί τον καταστατικό χάρτη του νέου καθεστώτος. Όπου διακηρύσσεται ότι η κυριαρχία πηγάζει από το έθνος και όχι από το μονάρχη ενώ τα θεμέλια της νέας κοινωνίας πρέπει να είναι η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφοσύνη.

 Δεσπόζουσα προσωπικότητα και σύνδεσμος των δύο μεγάλων επαναστάσεων, ο τέκτονας Marquis de Lafayette. Μια ηγετική μορφή που συνέβαλε ενεργά και στις δύο επαναστάσεις, ο οποίος υπηρέτησε στον Αμερικανικό Επαναστατικό πόλεμο σε ισχυρή θέση και ο ηγέτης της Εθνικής Φρουράς κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Μάλιστα όταν το 1917 τα Αμερικανικά στρατεύματα ανακαταλάβανε το Παρίσι, τελέστηκε τεκτονικό μνημόσυνο πάνω απ’ τον τάφο του Lafayette σαν ανταπόδοση της συμβολής του στην απελευθέρωση της Αμερικής όπου ο τέκτονας στρατηγός Charles Stanton αναφώνησε, Nous voila, Lafayette (Lafayette, we are here!“)

Εμπνέονται πλέον οι λαοί όλης της Ευρώπης να παλέψουν ενάντια στην εκμετάλλευση και τις δικές τους μοναρχίες, αποτελώντας το έναυσμα για ξεσηκωμό στην Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα.

Η σπίθα της αλλαγής του κόσμου είχε φωλιάσει μέσα στους ανθρώπους μέσω των τεκτόνων αδελφών μας με τα υψηλά ιδανικά που πρωταγωνιστούν σε όλες αυτές τις κινήσεις του 18^ου και 19^ου αιώνα που αλλάζουν ριζικά τον κόσμο. Ο Τεκτονισμός και η διάδοση των αρχών του από αδελφό σε αδελφό μέσα στις στοές, από οικογένεια σε οικογένεια, από πόλη σε πόλη, τάραξαν συθέμελα την δομή των κρατών του κόσμου, πυροδοτώντας επαναστάσεις. Το σύνθημα "Ελευθερία-Ισότης-Αδελφότης" ταξιδεύει, τους παρακινεί να αλλάξουν την κατάσταση.

Εκείνη την περίοδο ο κόσμος ηταν παγιδευμένος στην ανέχεια, την πολιτική άγνοια και τον αναλφαβητισμό. Οι συντηρητικές δυνάμεις προσπάθησαν να πνίξουν τα αλλεπάλληλα επαναστατικό κύμα ενώ πάσχιζαν να διατηρήσουν παγιωμένες θέσεις και πολιτικές τακτικές. Όμως οι συνθήκες ήταν εναντίον τους. Οι γρήγορες κοινωνικές αλλαγές , η ευρύτερη δυσαρέσκεια και τα ανεπαρκή πολιτικά συστήματα ωθούσαν τον κόσμο να ξεσηκωθεί. Ο λαός θα έπαιρνε τα ρίσκα του για τα ιδανικά που άξιζε να παλέψει κανείς. Κοινώς παρονομαστής όλων, η αμφισβήτηση και η κατάλυση του συντηρητισμού. 

Ο Τεκτονισμός βρήκε το πρόσφορο εδαφος να διαδώσει τις αρχές του Διαφωτισμού, την κοινωνική αλλαγή για το καλό του Ανθρώπου, και με λάβαρο την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου, συνέβαλε σημαντικά μέσω των αρχών της ελευθερίας της έκφρασης και του Ουμανισμού. Παθιασμένοι Τέκτονες, είχαν βάλει τον σπόρο τους σε όλο τον κόσμο, να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και να ζει σε πολιτικά συστήματα που θα αναγνωρίζουν την προσφορά του λαού.

Αυτές οι ιδέες, στην πορεία των χρόνων, παγκοσμίως, γαλουχήθηκαν από τα δάκρυα και το αίμα των μεταρρυθμιστών και ωρίμασαν από τις μεταλλάξεις των επιστημονικών ανακαλύψεων και την έκρηξη της βιομηχανικής επανάστασης.

Η δύση του 19^ου αιώνα έφερε μία επανάσταση, εκπληρώνοντας την αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για εξερεύνηση και πρόοδο, χαρακτηριστικά πολύ καταπιεσμένα κατά το Μεσαίωνα.

Στη θύελλα των αλλαγών και της προόδου πρωτοστατεί η επιστήμη, φέρνοντας την ανθρωπότητα ένα βήμα μπροστά μετά απο αιώνες στασιμότητας : στη βιομηχανική επανάσταση!


Σάν από θαύμα αποκτά ο άνθρωπος καθολική δύναμη πάνω στην Ύλη.

Στην αυγή επομένως του 20^ου αιώνα οι άνθρωποι διέκριναν ότι είχαν κάθε λόγο για να νιώθουν υπερήφανοι. Τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της επιστήμης έδιναν τα εχέγγυα για συνεχόμενη ανάπτυξη και αυξημένη γνώση Ενώ για αιώνες η ανθρωπότητα στρεφόταν για βοήθεια προς το Θεό, πλέον μπορούσε να βασιστεί στα νέα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Η πρωτόγνωρη ανάπτυξη των επιστημών σε όλους τους τομείς έδωσε τα «εργαλεία» για μια ζωή που ούτε καν είχε ονειρευτεί ο άνθρωπος στο παρελθόν. Φωτισμένοι άνθρωποι χάρισαν στην ανθρωπότητα εφευρέσεις που δημιουργησαν προσδοκίες για ένα μαγικό 20^ο αιώνα. Όταν ο Ε. Ντυνάν παραλάμβανε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1901 διότι έθεσε τα εργαλεία της ιατρικής στη διάθεση όποιου τα χρειαζόταν, διαφαινόταν ότι κάτι καλό ξεκινούσε μαζί με το νέο αιώνα.

Θα γινόταν όμως το όνειρο πραγματικότητα;

Η κοινωνική εισβολή της φθηνής ενέργειας αλλάζει τα πάντα : αστικοποίηση, μαζική παραγωγή, τεράστιες ποσότητες αγαθών.
Συντελείται μια σχεδόν ψυχαναγκαστική εκμετάλευση του φυσικού πλούτου: η κοινωνία δημιουργεί ζήτηση και πρέπει να υπάρξει προσφορά ,κατά τα πρότυπα των μεγάλων υλιστών φιλοσόφων όπως ο Μάρξ και ο Ένγκελς, οι οποίοι με καταπληκτική σιγουριά προβλέπουν τη συνέχεια : ο θρίαμβος της Ύλης πάνω στο Πνεύμα, η απαξίωση των παραδοσιακών αξιών μπροστά στη δύναμη του καινούργιου. Ισχυροποιείται ο καπιταλισμος, που στηρίζει κατά βάθος τον ατομικισμό. Κι αυτό διότι το οικονομικό σύστημα πηγάζει από τα ανθρωπιστικά ιδεώδη του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού του 18ου αιώνα - πεποιθήσεις όπως ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ατομικά μοναδικός και πολύτιμος. Έτσι τα άτομα δεν είναι απλώς ελεύθερα να επιδιώκουν ιδιοτελείς στόχους, επιβάλλεται να τους επιδιώκουν Και η ορμή του πνεύματος για την ώρα υποκλίνεται μπροστά στην ανάγκη για Ύλη, για όσα ο άνθρωπος μόλις ανακαλύπτει πως χρειάζεται.

Σταδιακά γεννήθηκε και η αβεβαιότητα καθόσον η παγκοσμιοποίηση ανέστησε ένα θαμμένο παρελθόν (εθνικιστικοθρησκευτικούς πολέμους) ενώ δημιούργησε και νέα βάρβαρα προσωπεία (τρομοκρατία, οικονομικές κρίσεις).

Αποτέλεσμα η έλλειψη αλληλεγγύης, ο ατομικισμός και η αβεβαιότητα για το αύριο. Επιπλέον οι δύο κύριοι φορείς που έδιναν απάντηση στα ουσιώδη ερωτήματα και ανησυχίες του ανθρώπου, δηλαδή οι θρησκείες και οι ιδεολογίες, απέτυχαν παταγωδώς είτε γιατί προσπάθησαν αστόχως να προσαρμόσουν το σήμερα στο χθες οι μεν, είτε γιατί προσανατολίστηκαν σε ένα ωραιοποιημένο μέλλον οι δε.

Στην αναζήτησή του για σωματική ευεξία και άνεση, στην αναζήτησή του για οικονομική ασφάλεια και πολιτική ουτοπία, ο σύγχρονος άνθρωπος εμφανίζεται, όχι απλά να έχει χάσει την ψυχή του αλλά και να έχει ξεχάσει ότι έχει μια ψυχή να χάσει.

Το τρίπτυχο «Ελευθερία-Ισότης-Αδελφότης» που καθοδηγούσε όλες τις επαναστάσεις των λαών των προηγούμενων αιώνων, από τις αρχές κιόλας του 20^ου αιώνα έχει πια ξεχαστεί, έχει παραμεριστεί για χάρη των υλικών αγαθών. Το φως της αγάπης το οποίο αναζητούσε ο άνθρωπος από την αναγέννηση και μετά δεν αποτελεί πλέον προτεραιότητα. και η τεχνολογική ανάπτυξη κάνει τη διαφορά πιο οφθαλμοφανή και πιο άδικη. Ο 20^ος αιώνας που θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί σε παράδεισο εξελισσόταν γοργά σε ένα νέο μεσαίωνα. Εξάλλου, όπως εύστοχα θα διατυπώσει ένας σύγχρονος μας φιλόσοφος «ποτέ οι στέγες των σπιτιών μας δεν ήταν τόσο κοντά και ποτέ οι καρδιές μας τόσο μακριά…».

Και τα αποτέλεσματα των παραπάνω δεν άργησαν να φανούν.

Ο πρώτος και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ο Ελληνικός και ο Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, ο πόλεμος της Μαντζουρίας η επανάσταση των μπολσεβίκων και αμέτρητες τοπικές συρράξεις και απελευθερωτικοί αγώνες αποικιών άφησαν πίσω τους δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς και κατεστραμμένες ζωές μέσα σε μόλις πενήντα χρόνια.

Το ουσιαστικά αφιερωμένο στον πόλεμο πρώτο μισό του 20^ου αιώνα παρέδωσε στον εκχυδαϊσμό και την απαξίωση αυτές τις αξίες για τις οποίες υποτίθεται ότι οι άνθρωποι πολεμούσαν. Περισσότερο ακόμα κι από τις κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις του πολέμου, ο πόλεμος επηρέασε το μυαλό του ανθρώπου. Το πνεύμα πληγώθηκε βάναυσα κι άρχισε να αμφιβάλει για την ύπαρξή του. Η διανόηση, η περισυλλογή και η λογική έδωσαν την θέση τους στη λατρεία της δύναμης και της επιβολής αλλά ταυτόχρονα και στη φρίκη και την αβεβαιότητα.

Η πολιτική πλέον στερείται μεγάλων ιδεών και δίνει προτεραιότητα στους οικονομικούς στόχους φτάνοντας σε μια ακραία πεζότητα. Έτσι η αξία της προόδου, που θα έπρεπε να αποτελεί κινητήριο μοχλό της ιστορίας, τίθεται σε αμφισβήτηση.

Όντως, στον 20^ο αιώνα επιτελέστηκε μια έκρηξη τεχνολογίας & επιστημών κάνοντας πραγματικότητα το όνειρο γενιών και γενιών για βελτίωση στην ποιότητα ζωής. Η τεχνογνωσία όμως δεν αποτελεί αυτοσκοπό ούτε είναι ποιοτικό μέγεθος, ούτε μπορεί ν’ αποκτήσει ηθικό υπόβαθρο αντάξιο της ανθρωπιάς. Ο άνθρωπος επεδίωξε μια απεριόριστη βελτίωση των συνθηκών ζωής του, η κοινωνική συνοχή όμως δεν επιτεύχθηκε.

Ο κόσμος μπορεί να έγινε πιο κοντινός, έγινε όμως και πιο σύνθετος και αυτό επιβάλει την αυτό-αξιολόγησή του. Η αμφισβήτηση των αξιών αποτέλεσε το χαρακτηριστικό του 20^ου αιώνα και η κενότητα της ύλης πάνω στην οποία ο άνθρωπος τόσο πολύ γαντζώθηκε τον κάνουν ευάλωτο σε νέες ιδεολογίες που ήρθαν να γεμίσουν το κενό. Τώρα πια ο άνθρωπος κοιτάζει βαθιά προς την Άβυσσο. Κι αυτή του αντιγυρίζει το βλέμμα… Αλήθεια είναι…

H λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έφερε προσωρινά την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο σε ένα κόσμο που τρεφόταν με λιγότερες από 1000 θερμίδες την ημέρα και είχε βιώσει εικόνες που είχε ανάγκη να ξεχάσει. Οι τέσσερις πρώτοι καβαλάρηδες της Αποκάλυψης του Ιωάννη, η πανούκλα, ο πόλεμος, η πείνα και ο θάνατος, εικόνες τόσο συνηθισμένες στο Μεσαίωνα, είχαν επανέλθει.

Υπό αυτό το πρίσμα, προτεραιότητα αποτέλεσε η ειρήνη και η ικανοποίηση της πείνας και λιγότερο η αναζήτηση της αλήθειας και η ηθική τελειοποίηση των ατόμων. Τα παθήματα των πολέμων έκαναν τους πολίτες να απαιτήσουν πλέον δικαιοσύνη και παγκόσμια ειρήνη.

Ήδη από τη δεκαετία του 50, ίδρυση μεγάλων διεθνών οργανισμών η έκρηξη των τεχνολογιών και γνώσεων, κατέστησε σταδιακά πραγματικότητα όνειρα γενεών καθώς και βασικές κοινωνικές παροχές που πριν δεν ήταν τότε και τόσο “βασικές” όπως τα δικαιώματα γυναικών και η κοινωνική πρόνοια.

Τις δεκαετίες του 60, 70 και 80 ξεκίνησαν κινήματα που αμφισβήτησαν κυρίαρχες κοινωνικές αξίες, τρόπους άσκησης πολιτικής, σχέσεις αγοράς και περιβάλλοντος, τα οποία όμως χαρακτηρίσθηκαν “μερικά”, καθόσον ποτέ δεν βρήκαν αξιόπιστο λόγο που θα τα ένωνε, δίνοντας κοινωνική υπόσταση στις ιδέες των οποίων υπήρξαν φορείς.

Από το σύνθημα να αλλάξουμε τον κόσμο , φθάσαμε στη κοινή διαπίστωση ότι “ο ουτοπικός Θεός είναι ένας φθονερός Θεός” κατά τον Μορίν.
Δήλωνε ο Ελύτης μπροστά στη Σουηδική Ακαδημία “ Ζούμε σ' ένα χάος ηθικό. Κι αυτό, τη στιγμή που ποτέ άλλοτε η κατανομή των στοιχείων της υλικής μας ύπαρξης δεν έγινε με τόσο σύστημα, τόσον αδυσώπητο έλεγχο. Η αντίφαση είναι διδακτική. Όταν σε δύο σκέλη το ένα υπερτροφεί, το άλλο ατροφεί.”

Επήλθε σταδιακή ηθική κρίση, μπροστά στα μάτια ανήμπορων να αντιδράσουν πνευματικών ηγετών. Μυητικά τάγματα και φιλοσοφικές ομάδες, κοιτούσαν το ποτάμι των εξελίξεων, ανήμπορες να συμμεθεξουν στην αλλαγή. Αντί να λάβουν ενεργό μέρος στις εξελίξεις, παρέμειναν χαμένοι και χωμένοι σε εντυπωσιακά κτίρια και μεγαλοπρεπείς τελετές. Όταν όμως οι αναμνήσεις είναι περισσότερες από τα όνειρα και κάποιοι μιλάνε με δέος για το πόσο καλοί υπήρξαν στο παρελθόν αμελώντας το σήμερα, τότε το τέλος είναι κοντά. Ο προβληματισμός διάχυτος.

Πώς μπορούμε να μιλάμε για ισότητα όταν αυξηθήκαν οι ανισότητες όντας βιώνοντας μια εποχή κατανάλωσης συμβόλων, απληστίας και  υπερβολής.

Πώς μπορούμε να λαξεύσουμε τις ατέλειες μας όταν κυριαρχεί ο Φόβος καθόσον η απουσία των βασικών συστατικών μιας πολιτισμένης κοινωνίας όπως η τροφή, το καταφύγιο, το πόσιμο νερό και η στοιχειώδης ασφάλεια γεννάει αντανακλαστικά σχεδόν το φόβο και το θυμό.

Πώς μπορούμε να μιλάμε για ήθος όταν υφίσταται Χάσμα Ηθικής και Πολιτικής, εφαρμόζοντας μια ολοκληρωτικά μακιαβελική ηθική αποτελεσμάτων.

Τί να περιγράφουμε ιδανικές κοινωνίες όταν βιώνουμε καθημερινά μικρότερης κλίμακας πλέον πόλεμους, υπό μαρξιστικό περίβλημα (πχ πόλεμος μεταξύ ιμπεριαλιστών) ή σαιξπηρικό παρανομαστή ( απελευθέρωση οργής, μίσους και έριδας, πάθος για εξουσία).

Τί να μιλάμε για φιλανθρωπία, όταν αυτή βιώνεται σαν ελεημοσύνη ή έμμεσος τρόπος προσηλυτισμού, καθόσον μετατρέπουν τον αποδεκτή της βοήθειας σε αντικείμενο επίδειξης της γενναιοδωρίας μας.

Οι νέοι Τέκτονες δεν πρέπει να φοβηθούν να σταθούν προ των ευθυνών τους, διότι πολύ απλά εμείς υπήρξαμε οι πρωτεργάτες κάθε αλλαγής. Δημιουργήσαμε σύμβολα και ιδέες, τα ενσωματώσαμε σε κτίσματα, σε πίνακες και σε μουσικές. Και είναι πάντα φανερά σε όσους εχουν τα αυτιά και τα μάτια να σταθούν και να τα αντικρίσουν. Οι φωτισμένες διάνοιες της αδελφότητας μας έδωσαν στην Ανθρωπότητα κάθε μέσο, κάθε σύνθημα, κάθε εργαλείο που χρειαζόταν προκειμένου να αλλάξει την κατάσταση της και να βελτιώσει τη θέση της. Αν ο κόσμος σήμερα υμνεί αξίες όπως η Ελευθερία, η Ισότητα και η Αδελφότητα είναι γιατί ο πρώτος ο Τεκτονισμός στους κόλπους του εξομοίωσε το βασιλιά και το ζητιάνο…

Αυτό λοιπόν το σύστημα σιωπής και μελέτης δεν ειναι παθητικό αλλά ειναι ένα σύστημα ενεργητικό, φυτώριο των πιο επαναστατικών ιδεών και θέσεων που έχει γεννήσει η ανθρώπινη διανόηση.

Αν σήμερα λοιπόν κάτι δεν πάει καλά, ας γυρίσουμε ξανά μέσα μας, κρυφοκοιτώντας το παρελθόν με βλέμμα καθάριο προς το μέλλον. Σαν τους αλχημιστές ας προσπαθήσουμε να μεταβάλλουμε τη φύση των πραγμάτων. Τούτη τη φορά όχι το μολύβι, σε χρυσό…. Ας περιηγηθούμε στις σκέψεις, τους αγώνες και τα ιδανικά των Αδερφών μας. Ας «γεννήσουμε» όμως κάτι καινούριο. Κάτι που θα φέρει την πολυπόθητη αλλαγή και θα αναζοπυρρώσει την ελπίδα.

Και ήρθε λοιπόν η ώρα να κτίσουμε. Και να βαδίσουμε . Για να σταθούμε προ των ευθυνών μας. Ειναι ζεστά μέσα στο καβούκι της χελώνας, αλλά το μυρμηγκι έγινε γνωστό από τα παραμύθια.

Είναι ωραίο να σε θυμούνται σαν Μαέβιους Παχατουρίδη, αλλά ακόμα καλύτερα αν ξεπεράσουμε τον Αδ. Ανρι Ντιναντ, τον Αλμπερτ Σβαιτζερ και  τον Μπερναρντ Κουσνερ.

Κάποτε είχε πει ο Popper  “ Διαβλέπω στην απαισιοδοξία, δηλαδή στο να λέμε στους νέους ότι ζουν σε έναν κακό κόσμο, το μεγαλύτερο κίνδυνο. Από τη σκοπιά της ιστορίας , ζούμε στον καλύτερο κόσμο που υπήρξε ποτέ. Φυσικά ο κόσμος αυτός είναι κακός γιατί υπάρχει περιθώριο για ακόμα έναν καλύτερο κόσμο και γιατί η ζωή μας κεντρίζει και πρέπει να αναζητήσουμε έναν καλύτερο.

Και τη πορεία προς τη λύση μάλλον ιχνηλάτησαν δύο μεγάλες προσωπικότητες, ο Γ. Σεφέρης και ο Ο. Ελύτης. Και οι δύο ανακάλυψαν μέσα από 2 διαφορετικές όψεις της ίδιας Ιθάκης, του πνευματικού κόπου αφενός και της μαγείας και των 5 αισθήσεων αφετέρου, ότι πυξίδα του ταξιδίου προς την Ιθάκη μας αποτελεί η ελπίδα, γιατί όπως είπε και ο Ηράκλειτος “χωρίς την ελπίδα δε θα βρούμε το ανέλπιστο”.

Τεκτονικός Πίνακας Νέων Τεκτόνων 2013 Σ:.Σ:.Στ:. ΑΘΗΝΑ ΣΟΦΙΑ 2030