Τα «Ιπποτικά» Τάγματα ως μυστικαί αδελφότητες-Εταιρίαι και η σχέσις των προς τον Τεκτονισμόν ή (Φραγκο-)Τεκτονισμόν ή «Ελευθερο»Τεκτονισμόν,τον ανδρωθέντα και εξ αιτίας της Καθολικο-προτεσταντικής διαμάχης εντός του συγκρουσιακού κλίματος του μετεπαναστατικού-Αστικοδημοκρατικού συστήματος φανατισμού προς τον Καπιταλισμόν και τον Σοσιαλισμόν.
Οι προαναφερθέντες συγκεκριμένοι αυτοί κλάδοι διαδοχικώς ιδρύθησαν από τας αρχάς του 11ου μ.Χ. αιώνος και εφ’ εξής, ειδικώτερον δε ως πρώτος μεν ο των «Φιλοξένων ή Νοσοκόμων Ιπποτών του Αγίου Ιωάννου», το 1099μ.Χ. και κατακυρωθέντος τούτου Εκκλησιαστικώς το 1113μ.Χ. διά σχετικής Παπικής Βούλας, ως δεύτερος δε, αμέσως μετά, ο των «Πενήτων Ιπποτών του Χριστού και φυλάκων του Ναού» αφανώς από του 1112 και εμφανώς από του 1118 μ.Χ., τεθέντος τούτου, κατά διαφόρους χρονικάς συγκυρίας, υπό την προστασίαν κυρίως του εδραιωμένου ήδη από του 8ου μ.Χ. αί. κλάδου των Εβραιογενών ηγεμόνων εντός των κόλπων της Φραγκικής Βασιλικής αριστοκρατίας. Ομοίως το ίδιον Τάγμα ετέθη υπό την προστασίαν του εγκατεστημένου Ρωμαϊκού Εκκλησιαστικού Ποντιφικάτου και δια την προώθησιν και εξυπηρέτησιν των επιδιώξεων και σκοπών αυτών, άπαξ και ήδη τα ανωτέρω δύο καθεστώτα είχαν υποκαταστήσει σταδιακώς την κυριαρχίαν του Imperium, μετά την κατάλυσιν αυτού το 476 μ.Χ. υπό των Γότθων και έκτοτε διήυθυναν τα πολιτικά πράγματα εις την Δύσιν. Σημειούται επίσης ότι το φαινόμενον αυτό δεν συνέβαινε μόνον κατά την διάρκειαν των ετών του «Βασιλείου των Βαρβάρων», αλλά συνεχίζετο και κατά την χρονικήν περίοδον από της ιδρύσεως της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» το 800 μ.Χ. και εφεξής, δηλ. από της στέψεως του Καρλομάγνου εις την Ρώμην και εντεύθεν, υπό το ισχύον Παποκαισαρικόν σύστημα διακυβερνήσεως, εις ολόκληρον την προαναφερομένην επικράτειαν.
Όπισθεν βεβαίως όλων αυτών, κατά παλαιοτέρας, ιδίως δε κατά νεωτέρας, ερεύνας και εκδοχάς, διαγράφεται αμυδρώς το θρυλούμενον «Ηγουμενείον ή Κοινόν της Σιών», το οποίον θεωρείται υπό τινων και ως πιθανόν γενεσιουργόν αίτιον των πολύ αργότερον (το 1776) αναφανέντων Illuminati ή «Πεφωτισμένων» της Βαυαρίας, δηλ. μυστικών Οργανώσεων, αποτελουσών εκδηλώσεις διαχρονικής τινός «αοράτου Αρχής», εις την παρασκηνιακήν δράσιν και τας δυσδιαγνώστους σκοπιμότητας των οποίων ωρισμένοι ερευνηταί χρεώνουν μερικάς από τας μελανωτέρας σελίδας της Ιστορίας.
Παρά ταύτα εκτιμάται ότι το «Κοινόν της Σιών» δεν απετέλει ιδιαίτερον Τάγμα ή μυστικήν Εταιρίαν, αλλά μόνον την εσωτάτην Ομάδα και τον ηγετικόν πυρήνα εις την πρώτην Εδραν του Ναϊτικού Τάγματος πολύ μετά το 1.118 μ.Χ. και μάλιστα από του 1.128/9 μ.Χ., οπότε επισήμως ανεγνωρίσθη τούτο δια Παπικής Βούλας (Omne Datum Optimum) του Κιστερκιανού Πάπα Καλλίστου του Ι και κατεκυρώθη, ως αυτόνομον, όχι πλέον εξαρτώμενον από τον ¨Κανόνα¨ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας του Αγίου Τάφου και τον κανονισμόν του Ιερού Αυγουστίνου, όπως αρχικώς είχεν ιδρυθή, αλλ΄ υπαγόμενον και λογοδοτούν απ΄ ευθείας εις τον εκάστοτε Πάπαν. Εις την περιοχήν λοιπόν της «Αγίας Γης», όπως προκύπτει από συγκεκριμένας ιστορικάς αναφοράς, επί των ερειπίων προγενεστέρας παλαιοχριστιανικής Βασιλικής του 4ου μ.Χ. αιώνος, ανηγέρθη Αββαείον, κατ’ εντολήν του Γοδεφρείδου Ντε Μπουγιόν Δουκός της Λωραίνης και κατακτητού της Ιερουσαλήμ, όπως καταγράφεται αυτός δια των τίτλων της «ευγενείας του», προς τιμήν της Notre Dame de Sion, όπου και εστεγάσθη αργότερον η ‘Εδρα του Μεγάλου Ηγουμενείου ή του κεντρικού ανωτάτου Συμβουλίου ή Μ. Σκηνώματος
(Μεγάλου Διοικητηρίου) τούτου.
Τα ανωτέρω Τάγματα, εκ των μέχρι σήμερον γνωστών στοιχείων, εμφαίνεται ότι υιοθέτουν το Τελετουργικόν των αρχαίων Θιάσων – Συντεχνειών και των Κολλεγίων, ήτοι εφήρμοζον το τελετουργικόν της ενδύσεως διά του περιζώματος και της διαγωνίως φερομένης ταινίας μετά τελαμώνος και ξίφους, την τελετήν της μυστικοψυχουργικής μεθέξεως (ψυχοδραματικής υφής), αναφερομένην εις δραματικόν τι γεγονός του πάτρωνος ή προστάτου του Τάγματος, την ορκωμοσίαν περιλαμβάνουσαν και αναφοράν εις τας φοβεράς ποινάς, εν περιπτώσει παραβάσεως των διδομένων δεσμευτικών όρκων, την απαγγελίαν της γενεαλογίας μετά των αναλόγων σημείων αναγνωρίσεως και προσκλήσεως εις βοήθειαν εν καιρώ κινδύνου, την διαβάθμισιν των μελών π.χ. των Ναϊτών εις τας τάξεις των «αγροτών»,των «στρατιωτών» και των «ιερέων», καθώς και την Ιεράρχησίν των με επικεφαλής τους Μαγίστρους, Μεγάλους Μαγίστρους και Ηγουμένους, Στρατηγούς, ως και μεγάλους Ιερείς.
Επίσης οι αρχαίοι «εναγισμοί» και η αναφορά εις την προστασίαν και προς τιμήν του πάτρωνος – προστάτου της Φρατρίας (= Αδελφότητος), απετέλουν στοιχείον συνεχίσεως της αρχαίας παραδόσεως των εν λόγω Ταγμάτων και Εταιριών. Εις την συγκεκριμένην δε περίπτωσιν παρατηρείται και η αρχική αναφορά εις την προστασίαν του διπροσώπου Ιανού, η οποία, λόγω της πλήρους επικρατήσεως και κυριαρχίας του Χριστιανισμού, μετετράπη εις την εξωτερικώς παρηλλαγμένην μορφήν του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, χωρίς να εγκαταλειφθή π.χ. εις τους Ναίτας η απεικόνισις του τραγομόρφου Bafometh (πιθανώς σχετιζομένου προς συναφή περιγραφήν της σχετικής αναπαραστάσεως του Αρκαδικού θεού Πανός) ή, κατ’ άλλην εκδοχήν, η εικών μιας Κενταυροσχήμου ή άλλης εφίππου μορφής (υποκατασταθείσης αργότερα υπό της εικόνος του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και Δρακοντοφόνου) και εν χρήσει μόνον δια τον εσωτερικόν τουλάχιστον κύκλον των μεμυημένων του πυρήνος του Ναϊτικού Τάγματος. Παραλλήλως εκτιμάται ως σκόπιμον να αναφερθούν και τα υπόλοιπα εμβλήματα τούτου, ήτοι ο ισοσκελής Ερυθρός Κρητοφοινικικός Σταυρός, φερόμενος επί του στήθους των μελών,ως και η παράστασις επί της διχρώμου (μελαίνης και λευκής), σημαίας του Τάγματος, εκ νεκροκεφαλής μετά χιαστί οστών και πύργου ή σκοπιάς δίκην οβελίσκου.
Συμβολική απεικόνισις του κυρίως Τεκτονισμού (τριβαθμίου) εις το κέντρον
και των διαφόρων "πέραν της Τεκτ. Συντεχνίας" συστημάτων και
επιγενομένων βαθμών εις τας μετώπας αυτής
Ακόμη η Σφύρα, η Σμίλη, ο Κανών, η Στάθμη, ο Γνώμων, ο Διαβήτης, το πτύον (=φτυάρι), η Αξίνη, το Μύστρον και ο κλειδόλιθος ή θολίτης των ενεργών Τεκτονικών Διονυσιακών Θιάσων – Συντεχνειών περιλαμβάνονται εις τα μεταβιβασθέντα παραδοσιακά εργαλεία - όργανα, ήσαν εργαλεία και των Ναϊτών, τα μετεξελιχθέντα εις τα σύμβολα τα οποία είχον υπ' αυτών παραληφθή από τας Αδελφότητας των Ιώνων, Περγαμηνών, αλλά και των Ρωμαίων τεχνουργών – αρχιτεκτόνων – οικοδόμων. Ομοίως, συμπεριλαμβάνεται εις τα ανωτέρω και η χρήσις κατ' εξοχήν όχι μόνον των "Δύο Στηλών" (κιόνων) εκ χαλκού και ορειχάλκου, ομοιαζουσών, κατά τα κιονόκρανά των, προς τους Μινωικού ρυθμού κίονας και αναπαριστωσών τα ρεύματα ηλεκτρικόν και μαγνητικόν της Φύσεως ("B" & "J"), όπως αυταί κατά την παράδοσιν είχον ανεγερθή παρά την είσοδον του Ναού του Σαλομώντος, αλλά και οι κίονες των υπολοίπων ρυθμών αρχιτεκτονικής των Ελλήνων, ήτοι των Δωρικού, Αιολικού, Ιωνικού και Κορινθιακού τύπου. Τα συγκεκριμένα εργαλεία και αντικείμενα λοιπόν, συγκατεριθμούντο και εις τα εμβλήματα των προαναφερθέντων Ταγμάτων, εις τα οποία επεκαλούντο και ανήγον την αρχήν των μεταγενέστερα Τάγματα και μυστικαί Οργανώσεις από του 17ου μ.Χ. αι. μέχρι σήμερον. Τα προπεριγραφέντα αυτά σύμβολα βεβαίως, εν συνδυασμώ και προς τα 5 κανονικά (Πυθαγόρεια ή Πλατωνικά)στερεά 14 επεστράφησαν, ως αντιδάνεια, εμπλουτισμένα όμως υπό νέαν θεωρητικοφιλοσοφικήν θεώρησιν και εμφάνισιν, μεταλλαγέντα εις σύμβολα και τελετουργικά αντικείμενα ήδη 
Τα 5 Πυθαγόρεια - Πλατωνικά "κανονικά στερεά"
Αναπαράστασις κατόψεως του πρώτου ναού των Εβραίων,
του ναού του Σαλομώντος
Εκείθεν τα στοιχεία δεικνύουν ότι, μετά την ληφθείσαν απόφασιν δια τους ήδη χρησιμοποιηθέντας Ναΐτας εκ μέρους των αφανών κυρίων τους και «Εξουσιαστών» να διαλυθούν, ως επικίνδυνοι, τον δραματικόν διωγμόν και την επακολουθήσασαν ολοσχερή διάλυσιν του Τάγματος κατά τας αρχάς του 14ου μ.Χ. αι.(1307-1314), ωρισμένοι εκ των καταλοίπων αυτών των μη καταφυγόντων δια μεγάλου τμήματος του Στόλου 14ατων, ναυλοχούντος εις την νήσον Μαγιόρκαν, εις Πορτογαλλίαν, ανακαλύψαντες άσυλον, παραχωρηθέν εις αυτούς εις Σκοτίαν, κατώρθωσαν να εισχωρήσουν, βάσει ως φαίνεται μελετημένου σχεδίου, εις τους κύκλους συγκεκριμένων οικογενειών ευγενούς καταγωγής (μέσω των Saint Clair ή Sincler, συγγενών εξ αγχιστείας του πρωτοϊδρυτού των Ναϊτών, ιδιαιτέρως δε του Ναΐτου Ερρίκου Sincler), οι οποίοι ήσαν προστάται καί τινων οικοδομικών συντεχνειών. Επέτυχον ακόμη παραλλήλως την οργάνωσιν, δίκην στρατιωτικής μυστικής εταιρίας, κατά τα Ναϊτικά πρότυπα, ως προκύπτει εκ των στοιχείων, της ονομασθείσης «Σκοτικής Φρουράς»-Εταιρίας υπό τους Στιούαρτ, η οποία ακολούθως μετεστάθμευσεν εις Γαλλίαν και αργότερον επέστρεψεν εις Σκοτίαν. Τοιουτοτρόπως εμεθόδευσαν το εγχείρημα της συνεχίσεως της Αδελφότητός των υπό την παραλλακτικήν προμετωπίδα των «αποδεκτών» Ελευθεροτεκτόνων, με στόχον την μετάγγισιν του πνεύματος και της μορφής των ιδικών των εσωτερικών διδασκαλιών και παραδόσεων, συγκεκαλυμμένων «δι’ αλληγοριών και συμβόλων», όπως και την συνέχισιν της εξυπηρετήσεως των σχεδίων των μέσω αυτής της νέας Εταιρίας- Αδελφότητος, η οποία ουσιαστικώς
Τούτο δε, ως προκύπτει, βάσει σχεδιασμού διά την προοδευτικήν εξάπλωσίν της εις ολόκληρον την Ευρώπην και τον Νέον Κόσμον της Αμερικής, με στόχον την δημιουργίαν ενός νέου ρεύματος ιδεολογικού και οικονομοκρατικού αναπροσανατολισμού της σπονδυλουμένης ήδη μέσης και ανωτέρας αστικής τάξεως, προς ενίσχυσιν και εδραίωσιν όχι μόνον του αστικοδημοκρατικού κλίματος των νέων αξιών της ατομικής ιδιοκτησίας και της αξίας της προσωπικότητος, αλλά και της επικρατήσεως του αντιπαππικού αντικληρικαλιστικού ρεύματος, επί τη βάσει της Προτεσταντικής φιλοσοφίας και νοοτροπίας, προς ολοκλήρωσιν μιάς διαχρονικής και βαθμιαίως τουλάχιστον πραγματοποιουμένης «εκδικήσεως των Ναϊτών», κατά των καταστροφέων του Τάγματός των, ήτοι του Παπικού θεσμού και των βασιλικών καθεστώτων. δηλ. «των τε υλικών και πνευματικών τυράννων», όπως αναφέρεται εις το τελετουργικόν Τυπικόν της μυήσεως των Ναϊτών ιπποτών Kadosh, του 30ου βαθμού, ενός των πέραν της Συντεχνείας επιγενομένων βαθμών του «αρχαίου και αποδεκτού Σκοτικού τύπου».
Ο θείος Πυθαγόρας και η απεικόνισις
του Πυθαγορείου θεωρήματος
Χαρακτηριστικώς μάλιστα και προς σύνδεσιν μετά της προαναφερθείσης συντεχνειακής «Στοάς του Κίλγουινιγκ», αναφέρεται ότι η Αγγλική Τεκτονική παράδοσις μνημονεύει την ανωτέρω, αριθμούσα αυτήν ως την υπ’ αριθ. 0, δηλ. ως την μητρικήν των υπολοίπων Σκοτικών και Βρεττανικών «Στοών» μέχρι του 1724 μ.Χ. Μετά την επάνοδον των Στιούαρτ και της «Σκοτικής Φρουράς» ομού μετά του πυρήνος αυτής, δηλ. της Τάξεως «Φρουράς του Αγίου Μιχαήλ», εις Βρεττανίαν, η ροή των γεγονότων επιταχύνθη με την σχεδόν σύγχρονον δραστηριότητα, την σημειωθείσαν ήδη από του 1716-1717, του Γάλλου τέκτονος και διωγμένου εκ της πατρίδος του Διαμαρτυρομένου Jean-Theophile Desagulier, ο οποίος επρωτοστάτησεν εις κίνημα
Άνω, ο πρόεδρος των Η Π.Α Τζωρτζ Ουάσινγκτον
με το τεκτονικόν του περίζωμα και το περιλαίμιον
του Σεβασμίου Διδασκάλου της Στοάς
Κάτω, απεικόνισις της Στοάς του 3ου Βαθμού
του Διδασκάλου Τέκτονος
Έκτοτε ο (Φραγκο) ή «Ελευθερο» Τεκτονισμός, χωρίς να εμφανίζεται ούτε ως θρησκευτικόν κίνημα, ούτε ως επαναστατική οργάνωσις, δραστηριοποιούμενος δε πάντοτε εντός των κόλπων των τάξεων εξουσίας, ήτοι των εκάστοτε «ευγενών» και μεγαλοαστών, εξηπλώθη πρώτα εις την Γαλλίαν, ακολούθως εις την Σκοτίαν και εντεύθεν εις ολόκληρον την Βρεττανίαν και περαιτέρω εις όλην την Ευρώπην και τον Νέον Κόσμον της Αμερικανικής ηπείρου, διαδραματίσας πρωταρχικόν ρόλον εις την εδραίωσιν των προαναφερθεισών αστικών αξιών ιδιοκτησίας και ατομισμού. Αι συγκεκριμέναι αξίαι ως βασικά συστατικά μιας νέας τάξεως πραγμάτων(δηλ. του Καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού και δουλοκτητικού εις Αμερικήν συστήματος), αι οποίαι προωθήθησαν αρχικώς εις «τον Νέον Κόσμον» και είχον ως συνέπειαν την Αμερικανικήν επανάστασιν του 1776, κατέληξαν εν συνεχεία εις την Γαλλικήν επανάστασιν του 1789, αλλά και εις τα επακόλουθα επαναστατικά κινήματα εις την Ευρώπην του ΙΘ΄ αιώνος, όπως των Carbonari εις Ιταλίαν, της Φιλικής Εταιρίας εις Ελλάδα και των Δεκεμβριστών εις Ρωσίαν.
Έμβλημα εκ συνδυασμού Τεκτονικών συμβόλων μιας από τας παλαιοτέρας εν ενεργεία Στοάς,υπό την Ηνωμένην Μεγάλην Στοάν της Αγγλίας,
λειτουργούσης εν Ζακύνθω κατά τα τελευταία 150 έτη
Κάτω, "Πίναξ Χαράξεως" του βαθμού του Μαθητού Τέκτονος
Με την μετεξέλιξιν βεβαίως μέχρι σήμερον των προαναφερθέντων Ελευθεροτεκτόνων, υπό τους διαφόρους Τύπους και συστήματά των (Αρχαίος και Γνήσιος Ετ/σμός της Αγγλίας και Σκοτίας, Σκοτικός Τύπος, Γαλλικός Τύπος, Χριστιανικός Τύπος της Υόρκης κ.λπ.), τα οποία συν τω χρόνω ενεφανίσθησαν, πολλά και παραμυθολογικά στοιχεία περί της προελεύσεώς των άδονται και γράφονται με επίκεντρον κυρίως Ιουδαιοχριστιανικάς εκδοχάς, ανεδαφικάς όμως, ωρισμένων ιστοριών της Αγγλο-Προτεσταντικής εκδοχής της «Παλαιάς Διαθήκης», ώστε να παρασιωπάται η ιστορική των πρωταρχή και να εμφανίζεται εντελώς παρηλλαγμένη, προς αποπροσανατολισμόν και απώλειαν των ιστορικών ιχνών των. Παρά ταύτα ένα αιώνα σχεδόν μετά την προαναφερθείσαν επίσημον εμφάνισιν εις το ιστορικόν προσκήνιον του νέου σχήματος των «αποδεκτών» ή «θεωρητικών» ελευθερο-Τεκτόνων, της μυστικής αυτής Συντεχνείας-Εταιρίας, ανιχνεύεται αξιόλογον στοιχείον περιλαμβανόμενον εις την αρχήν του κειμένου της Διακηρύξεως της μετεξελικτικώς προκυψάσης εξ αιτίας της επιτευχθείσης συνδιαλλαγής μεταξύ των αντιτιθεμένων Μ. Στοών των Παραδοσιοκρατών (Antiens) Τεκτόνων και των Νεωτεριστών (Moderns) τοιούτων, «Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας» κατά τα έτη 1813-1814. Το συγκεκριμένον στοιχείον αναφέρεται ευθέως εις τους μεγάλους αρχαίους ΄Ελληνας φιλοσόφους-στοχαστάς και πανεπιστήμονας Πυθαγόραν και Πλάτωνα κατονομάζον αυτούς «προπάτορας-πάτρωνας» του Ελευθεροτεκτονισμού, μη παραλειπομένης της αναφοράς και εις άλλους αρχαιοέλληνας φιλοσόφους-φυσικούς και μαθηματικούς όπως ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο Εμπεδοκλής, ο Ευκλείδης
Θυρεός της "Εθνικής Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος",
ακριβές αντίγραφον εν πολλοίς του θυρεού της
Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας
και ο Αρχιμήδης. Η εν λόγω αναφορά περιλαμβάνεται εις τας διδασκαλίας των νεομυουμένων του 2ου Βαθμού των «Εργατών της Τέχνης» ή συντεκτόνων (Εταίρων) του τριβαθμίου συστήματος λειτουργίας των Στοών του «Αρχαίου και Γνησίου Τεκτονισμού». Το εν λόγω στοιχείον εκτιμάται ότι αποτελεί άκρως αποχρώσαν ένδειξιν, τουλάχιστον ευθέως υπαινιγμού ότι οι τότε επικεφαλείς της Αδελφότητος αυτής διέθετον ικανήν γνώσιν της παρακαταθήκης και της όλης ιστορικής πορείας των καταβολών και της προελεύσεως του συστήματός των, ως επιγόνου των διαφόρων κατά καιρούς «μυστικών Εταιριών και Αδελφοτήτων» και των συναφών προς αυτάς «Ταγμάτων», τα οποία, κατά την θεώρησιν και ερευνητικήν προσέγγισιν τουλάχιστον του γράφοντος, εξεκίνησαν αρχικώς, εκ του χώρου της παναρχαίας Ελλάδος και του μείζονος Ελληνισμού της διασποράς.
_____________________________________
14 Τα ανωτέρω πολύεδρα, ανακαλυφθέντα υπό των Πυθαγορείων, λόγω της τελειότητος των σχημάτων των, τα οποία παρίστων το εδραίον των πραγμάτων του φαινομένου ως τρισδιαστάτου χώρου της Φύσεώς μας ( άπαξ και δεν καθίσταται εφικτόν δια των συνήθων αισθήσεων να συλάβωμεν την τετάρτην διάστασιν του χώρου μας), επελέγησαν υπ’ αυτών δια την αναπαράστασιν των 5 «ριζωμάτων» ή στοιχείων, εκ των οποίων είχε δημιουργηθή ο εκδεδηλωμένος Κόσμος, αυτά δε ήσαν κατά σειράν το πύρ, η γαία, ο αήρ, το ύδωρ και ο αιθήρ (συγκεκριμένως το τετράεδρον - τριγωνικής βάσεως πυραμίς, το εξάεδρον – κύβος, το οκτάεδρον – τετραγωνικής βάσεως πυραμίς, το εικοσάεδρον με κανονικά τρίγωνα και το δωδεκάεδρον με κανονικά πεντάεδρα, αντιστοίχως).
14α Το Ναϊτικόν Τάγμα, πέραν των άλλων, διέθετε αρτίως ωργανομένον Στόλον, διότι τα πληρώματα των πλοίων του ήσαν επηνδρωμένα αποκλειστικώς από κατώτερων βαθμών Ιππότας, οι οποίοι μετά των αξιωματικών των υπήγοντο εις την εξουσίαν του εκάστοτε επί κεφαλής των, αποκαλουμένου "Ναυτίλου" (Πλοηγού), κατέχοντος ομόλογον αξίωμα προς τον επί κεφαλής εκάστου "Οίκου του Φωτός", δηλ. στρατιωτικού σχηματισμού εκάστης χερσαίας μονάδος του Τάγματος, ο οποίος ωνομάζετο "Διοικητής" (Magister). Αξιοσημείωτον εν προκειμένω τυγχάνει και το γεγονός ότι ο εις Πορτογαλλίαν μυηθείς εις τον Ναϊτισμόν γνωστός θαλασσοπόρος Χριστόφορος Colon (=άποικος-μετανάστης), ο αποκληθείς Colombo, ων Ελληνικής καταγωγής εκ της περιοχής της Ιωνίας, μετέπειτα Μικράς Ασίας, και δη έναντι της νήσου Χίου εκ της ιστορικής γενεάς των Δισυπάτων Παλαιολόγων, όπως αυτός ιστορείται υπό του υιού του Φερδινάνδου, αναφέρεται ότι έφερε τον ίδιον ακριβώς τίτλον του "Ναυτίλου". Εις την εφηρμοσμένην εκ παραδόσεως Τεκτονικήν, το ίδιον ακριβώς αξίωμα απαντάται ως βαθμός της Τάξεως των "Ναυτίλων της Βασιλικής Κιβωτού" της λειτουργούσης εντός των πλαισίων των πρωταρχικών Στοών και ανηκούσης εις την διαμορφωθείσαν Μεγάλην Στοάν του Mark Master Mason του συστήματος της Υόρκης, όπως μέχρι σήμερον λειτουργεί τούτο όχι μόνον εις Σκοτίαν και Μεγάλην Βρεττανίαν, αλλά και εις Αμερικήν και εις οιανδήποτε άλλην χώραν, όπου έχει εξαπλωθεί η εφαρμογή τούτου. Επομένως εξ αυτού ανιχνεύεται και άλλον στοιχείον της αιτιώδους σχέσεως μεταξύ Ναϊτών και Τεκτονισμού.
14β Κατά την άποψιν ωρισμένων ειδικών ερευνητών του εν λόγω κινήματος, η αρχική επωνυμία της μυστικής αυτής Εταιρίας-αδελφότητος ήτο Franc-Macon, ήτοι Φράγκο-Τέκτων, δηλωτική των υπό την προστασίαν Φράγκων ευγενών οικοδομικών Συντεχνειών. Τούτο δε, διότι ο όρος «Franc»(Φράγκος) ήτο καθιερωμένος από χρόνου μακρού ως συνώνυμος προς τον όρον «ελεύθερος», εφ’όσον οι νομάδες Φράγκοι κατακτηταί των Γαλατών, είχον ιδρύσει Τάξιν «ευγενών» και επομένως απήλαυον όλων των προνομίων εν οις και του δικαιώματος να είναι ελεύθεροι και όχι δουλοπάροικοι ή υποτακτικοί, μέχρι της επαναστάσεως του 1789. Επομένως συνεκδοχικώς μόνον η επωνυμία μετεφέρθη εις την Αγγλίαν ως Free (ελεύθεροι)-Masons, συγκαλυφθείσης συν τω χρόνω της εννοιολογικής πρωταρχής της συγκεκριμένης ορολογίας με άλλην εκλογικευμένην εννοιολογικήν απόδοσιν.
Προμετωπίς του Μεγάλου Σκηνώματος του Ναϊτικού Τάγματος
