«επισκέψου το εσωτερικό της γης και βελτιούμενος θα ανακαλύψεις την κρυμμένη λίθο των σοφών».
or
"visit the interior of the earth, and purifying it, you will find the hidden stone."
V.I.T.R.I.O.L.
Το πρόβλημα βέβαια που αντιμετωπίζω, ως ένας μη προνομιούχος εργαζόμενος που δοκιμάζεται σκληρά από την οικονομική κρίση, είναι ότι πρέπει να εξασφαλίσω στην οικογένειά μου τα προς το ζην, αν δεν θέλω να καταντήσω ένα νεότερο κακέκτυπο του μακαρίτη του Σωκράτη, που η Ξανθίππη η γυναίκα του τον έκραζε σε όλη την Αγορά, αποκαλώντας τον αχαΐρευτο και άχρηστο να τη ζήσει και ότι προτιμάει να τριγυρίζει με αγοράκια (δεν υπονοώ τίποτα για εσένα Θανάση μου, άλλωστε εσύ είσαι γεροξούρας σαν κι εμένα). Έτσι, καλέ μου φίλε, θα σου ζητήσω κάποιες φορές να δείχνεις ανοχή, υπομονή και κατανόηση, αν αργώ να δημοσιεύω ένα νέο πνευματικό πόνημα, γεγονός που θα σημαίνει είτε ότι εργάζομαι σκληρά για την επιβίωση, ή ότι η κεφάλα μου βρίσκεται σε φάση αγρανάπαυσης (γεγονός που έχω παρατηρήσει να συμβαίνει όλο και πιο συχνά, τώρα τελευταία).
Όπως λοιπόν είπε και ο Ρωμαίος σοφός, «Ante victoriam ne canas triumphum». Στην ουσία αυτό σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση «μην ξεβρακώνεσαι πριν δεις το ποτάμι» και δεν έχει καμία σχέση με τα γραφόμενα, αλλά κάθε καλλιεργημένος συγγραφέας οφείλει να παραθέτει ένα λατινικό ρητό και αυτό ήταν το πρώτο που μου έβγαλε το Google όταν το έψαξα. Τώρα λοιπόν που σου έκανα και τη σχετική φιγούρα μου ως κουλτουριάρης, επανέρχομαι στις ταπεινές και μάλλον αφελείς αναλύσεις μου.
Στις προηγούμενες αναρτήσεις μου θίξαμε διάφορα θέματα που έχουν να κάνουν περισσότερο με το ζητούμενο ρόλο του Ελευθεροτεκτονισμού στη σύγχρονη κοινωνία. Είναι βλέπεις μεγάλος ο αριθμός των αδελφών που αγωνιούν για το ρόλο μας και αυτό είναι ενθαρρυντικό, γιατί πιστεύω ότι κανένας από εμάς δεν θα επιθυμούσε να καταλήξουμε να είμαστε ένα ιδιότυπο κλαμπάκι μαυροφορεμένων μεσηλίκων με αστείες ποδίτσες και χειραψίες.
Η αγωνία αυτή προέρχεται από τη σύγκριση που κάνει ο καθένας μας μεταξύ των πρακτικών και συμπεριφορών που υιοθετεί η θύραθεν κοινωνία και αυτών που βιώνουμε και ακολουθούμε μέσα στους Ναούς. Και φυσικά, στον καθένα μας ανακύπτει η εύλογη απορία, γιατί κάποιες συνήθειες και ηθικοί κανόνες του Τεκτονισμού δεν θα μπορούσαν να γίνουν κτήμα και βίωμα της Κοινωνίας μας, μια και κάτι τέτοιο θα βελτίωνε δραματικά το κλίμα που επικρατεί μεταξύ των συνανθρώπων μας. Είναι δηλαδή τόσο δύσκολο να περιμένουμε να βρούμε ανοχή, ταπεινοφροσύνη, αγάπη, ευγένεια και αλληλεγγύη έξω από τις στοές μας; Και αν είναι τόσο δύσκολο (που
δυστυχώς είναι), τι θα μπορούσαμε να πράξουμε εμείς ως Τέκτονες;
Δυστυχώς, οποιαδήποτε συνταγή θα μας παρέθετε κάποιος (μεταξύ των οποίων κι εγώ), θα ήταν καταδικασμένη να αποτύχει και αν δεν βαρέθηκες ήδη, επίτρεψέ μου να προσπαθήσω να σου εξηγήσω το γιατί, παραφράζοντας ιδέες και απόψεις αδελφών πολύ πιο έμπειρων και σοφών από εμένα.
Βλέπεις, καλέ μου φίλε Θανάση, ο καθένας από εμάς που επιλέξαμε να ενταχθούμε στην Τεκτονική αδελφότητα, το έπραξε πρωτίστως για τον εαυτό του. Σύμφωνοι, το τεκτονικό βίωμα είναι ατομική υπόθεση και αν μπορούσα να σου ζωγραφίσω μια εικόνα, αυτή θα αποτελείτο από χιλιάδες ξεχωριστά μονοπάτια που ο καθένας από εμάς ακολουθεί, αλλά το σημαντικό είναι όλα αυτά τα μονοπάτια να είναι προσανατολισμένα προς την ίδια κατεύθυνση, το Φώς. Αυτό είναι ο Πολικός μας Αστέρας και αυτό προσπαθούμε να φθάσουμε, τις περισσότερες φορές με λιγότερη, παρά με περισσότερη επιτυχία. Και το πράττουμε, «κατερχόμενοι στο βάθος της συνειδήσεώς μας, παρατηρώντας τα φυσικά φαινόμενα και εναρμονιζόμενοι με τον παγκόσμιο ρυθμό». Εν ολίγοις, συντονιζόμενοι με το Τεκτονικό Εγρηγορός, όπως σου είχα αναφέρει σε μια παλιότερη ανάρτησή μου.
Οι Αλχημιστές του μεσαίωνα χρησιμοποιούσαν την λέξη VITRIOL, που αποτελούσε αρκτικόλεξο της λατινικής έκφρασης «Visita Interiora Terrae Rectificando Invenies Occultum Lapidem», δηλαδή «επισκέψου το εσωτερικό της γης και βελτιούμενος θα ανακαλύψεις την κρυμμένη λίθο των σοφών». Αυτό αποτελούσε μια έκκληση προς τους αναζητητές της αληθείας να κατέλθουν στο βάθος της δικής τους συνείδησης, να γνωρίσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους, την ψυχή τους και μόνο τότε θα ανακαλύψουν τον αθάνατο Λόγο που εκπορεύεται από μέσα τους και τους συντονίζει με τη θεία Δημιουργία
Όμως, Θανάση μου, οποιοσδήποτε δεν έχει κάψει όλα του τα εγκεφαλικά κύτταρα προσπαθώντας να αποφασίσει τι χρώμα θα παραγγείλει την επόμενη «Μπέμπα» του, μπορεί να αντιληφθεί ότι η προσπάθεια αυτή είναι κοπιαστική, αγωνιώδης, μοναχική και ιδιαίτερα επίπονη, με αποτέλεσμα ελάχιστοι φωτισμένοι αδελφοί μας να καταφέρνουν να τη φέρουν σε αίσιο πέρας. Γι αυτούς τους ανθρώπους, τους πραγματικούς Μυημένους Τέκτονες αδελφούς, η προσπάθειά τους αυτή τιμά και αναδεικνύει την Ανθρώπινη φύση τους και η ζωή τους εμφορείται από Αλήθεια, Αγάπη, παντελή έλλειψη εγωισμού και ικανότητα να δέχονται αλλά και να προσφέρουν σε όλους τους ανθρώπους γύρω τους. Μεταμορφώνοντας με αυτό τον τρόπο την ανθρώπινη υπόστασή τους, ενώνονται με το Φως. «Τότε μόνον φαίνεται για τον λίαν εξελιγμένο Άνθρωπο, το αληθινό βασίλειο του Ορθού Λόγου, εν μέσω Δικαιοσύνης και Αγάπης, μετά την λύτρωση της Ελευθέρας Βουλήσεως, από τον διαρκή αγώνα της με τις κληρονομικές προδιαθέσεις και με τις ανάγκες της ζωής».
Και φυσικά, το εύλογο και εν πολλοίς απαντητικό ερώτημα που ακολουθεί αυτά τα λίγα που σου ανέφερα, είναι: «Πως μπορεί ένας Μύστης, σαν αυτόν που σου περιέγραψα, να αλλάξει την κοινωνία;»
Όπως μας δίδαξε η Ιστορία, Θανάση μου, δεν μπορεί. Και αυτό, διότι οι ενέργειες, αποφάσεις και προσανατολισμοί του, αποτελούν συνισταμένη παραγόντων εν πολλοίς ακατανόητων για ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν ακολουθήσει την ίδια πνευματική ατραπό με αυτόν. Και η Ιστορία, καλέ μου φίλε, μας επιβεβαιώνει επίσης ότι οι μεγάλοι Μύστες της Ανθρωπότητας ουδέποτε κατάφεραν να επηρεάσουν τον κοινωνικό τους περίγυρο προσπαθώντας να μεταγγίσουν αυτούσια τη Σοφία τους σε αυτόν, αλλά το έπραξαν πάντοτε δια του Παραδείγματος, εισερχόμενοι στη δική τους Ιερουσαλήμ καβάλα σε ένα ταπεινό γαϊδουράκι και προσφέροντας τη ζωή τους σε αντάλλαγμα για την πνευματική ανάταση των συνανθρώπων τους, των ίδιων αυτών ανθρώπων που τους κρέμασαν στον σταυρό ή τους έδωσαν να πιουν το κώνειο.
Και επειδή Θανάση μου, εμείς οι ταπεινοί αδελφοί εκλεκτών και φωτισμένων ανθρώπων προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να βιώσουμε την ανταύγεια της ανάκλασης του Φωτός (και ποτέ το ίδιο το Φως), είναι δεδομένο ότι δεν μπορούμε να έχουμε ούτε τις δυνάμεις, ούτε τη φιλοδοξία να αλλάξουμε μόνοι μας την Κοινωνία, παρά μόνο προσφέροντας στο συνάνθρωπό μας ένα ταπεινό παράδειγμα του τι θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερο και πιο ανθρώπινο στη ζωή του.
Αν το επιτύχω αυτό έστω για έναν άνθρωπο δίπλα μου, θα το θεωρήσω δικαίωση των επιλογών μου. Η υπόλοιπη Κοινωνία μπορεί να περιμένει…
Αναρτήθηκε από GREEK MASON
