Η περιτεχνεία του φλερτ φανερώνει τον βαθμό της φαντασίας τον οποίο καταβάλει το άτομο, δηλαδή την ποιότητα της ψυχής του. Γι’ αυτό και το φλερτ, αν και μέρος της διαδικασίας παρουσίασης και πειθού (που όμοια της συναντάμε και σε ζώα όπως στο χορό των περιστεριών ή στο ξεδίπλωμα της ουράς του παγωνιού) δεν περιορίζεται στο βιολογικό σκοπό του ζευγαρώματος, αλλά χρωματίζεται από τις προσωπικές ιδιότητες του ατόμου.
Η προσθήκη αυτή λοιπόν, οργανώνει την δυναμική της τυφλής γενετήσιας ορμής, θέτοντας τον έρωτα κάτω από την βούληση του ατόμου – συνειδητή ή όχι αυτό δεν έχει σημασία για την ώρα. Αυτό που μετρά είναι η αλήθεια πως το σεξ είναι ένας τρόπος του έρωτα, ένας τρόπος συνάντησης σε ένα αμοιβαίο τόπο ύπαρξης όπου τα πάντα υπερβαίνουν αυτό που είναι.
Και η αρχή αυτής της μεταμόρφωσης είναι το βλέμμα…
Στο βλέμμα οι εραστές απογδύνονται τον αυτοπροσδιορισμό τους, εξέρχονται από τον ασφαλή κύκλο της ατομικότητας τους και συναντιούνται ο ένας στα μάτια του άλλου. «Υπάρχω διότι με αντικρίζεις» είναι σαν να προφέρει εδώ το σώμα, γι’ αυτό και είναι τόσο συχνό το ρίγος της ντροπής που κάνει τα μάτια να λοξοδρομούν από την εστία του πόθου. Είναι το γλίστρημα εκείνο που συμβαίνει γιατί θαρρούμε πως ο άλλος βλέπει αυτό που κρύβουμε μέσα μας, και επειδή νιώθουμε βέβαιοι πως μπορεί να το δει προδικάζουμε την απόρριψη, έχοντας απορρίψει πρώτοι τον εαυτό μας!
Καθώς όμως ο έρωτας δεν είναι μονάχα πόθος αλλά και δύναμη (για ένωση) το βλέμμα επιστρέφει στο αντικείμενο που τείνει να υποκειμενοποιήσει μέσα από την φωνή – την
προφορά του ονόματος. Το όνομα ζωντανεύει το άτομο, του προσδίδει βάθος και σημασία. Η φωνή είναι το πρώτο άγγιγμα, που όπως η ανάσα είναι και αυτή αόρατη πασχίζοντας να γίνει ορατή αργότερα ως χάδι.
Και όταν το παράξενο της ετερότητας γίνει ξανά οικείο, οι εραστές θα επισφραγίσουν την κοινή τους επιθυμία μέσα από το πρώτο πραγματικό μοίρασμα, αυτό της εσωτερικής τους δύναμης – την αναπνοή. Το φιλί είναι ο σιωπηλός λόγος των εραστών, ο μικρός γάμος που εισάγει στα βαθύτερα μυστήρια του έρωτα…
Πλέον, τα σώματα κείτονται γυμνά παραδομένα στην βαρύτητα της απόλαυσης. Οι εραστές έχουν αποτινάξει όλες τις μάσκες των συμβάσεων τους και παραδίδονται αληθινοί ενδεδυμένοι μονάχα την επιθυμία τους. Η θέα του ποθητού κορμιού, αυτή η αρμονική συνοχή διαφορετικών μελών σε ένα μοναδικό ζητούμενο, ανακαλεί τον εραστή από την διάσπαση των αισθήσεων του στο βαθύτερο συμμετρικό εαυτό του. Αυτή η σωματοψυχική δυναμική του επιτρέπει να επικεντρωθεί στον απόλυτο σκοπό του που είναι να σβήσει μέσα στον άλλο.
Στο σεξ η επιθυμία αλλάζει τους ανθρώπους και τον τρόπο με τον οποίο σχετίζονται με τον χώρο. Τα σημεία του ορίζοντα δεν εκτίνονται στο άπειρο αλλά συμπυκνώνονται στο σημείο-σώμα του άλλου. Σ’ αυτό το άπειρο ζητά να καταδυθεί το άτομο και το κάνει ενεργά – ο άνδρας μέσα από την επέκταση του και η γυναίκα μέσα από την αποδοχή της. Η απόλυτη συνάντηση αυτών των δυο γεωμετριών γεννά μια μοναδικότητα που οργανικά μεταφράζεται στην οργασμική έκσταση δηλαδή την έξοδο από την υπάρχουσα σωματοψυχική κατάσταση.
Και καθώς οι εραστές σβήνουν στον κοινό τόπο της συνεύρεσης τους, την θέση τους καταλαμβάνει η βιολογική εμφάνεια του σημείου – το παιδί. Το απόσταγμα της μεταμόρφωσης δυο σημείων που αναιρώντας το διάστημα που τους απομάκρυνε, αλλάζουν τον τρόπο της γεωμετρία τους σε μονάδα.
