Ο 1ος β. έχει σαν βασικό θέμα την γέννηση και την παιδική ηλικία του τέκτονα. Ο μαθητής αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τις αισθήσεις του και, τουλάχιστον τυπικά, δεν προσπαθεί να τον αναλύσει καθώς αυτό που του ζητείται είναι να βιώσει και να αισθανθεί χωρίς να χρειάζεται αλλά ούτε και να δικαιούται να έχει κριτικό λόγο. Ο ρόλος του είναι να απορροφά γνώσεις και πληροφορίες σαν παιδί που διδάσκεται να περπατά και να μιλά. Κατά την μύηση του βαθμού αυτού η φωνή του Σεβασμίου διδάσκει τον υπό μύηση, ο οποίος έχει κλειστά τα μάτια (δηλαδή είναι ακόμη αγέννητος), για σημαντικά θέματα, όπως την Ηθική και την Αρετή, αξίες που πρέπει να είναι εμφυτευμένες στο D.N.A. του ανθρώπινου όντος και που είναι η βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί μελλοντικά ο ναός της Αρετής, που ο τέκτονας οφείλει να ανεγείρει κατά την διάρκεια της επίγειας ζωής του.
Ο 2ος β. παραλαμβάνει το παιδί που περιγράψαμε πριν από την στιγμή που οι αισθήσεις του έχουν αρχίσει να λειτουργούν και έχει σαφή αντίληψη για τον χώρο μέσα στον οποίο ζει και κινείται και το ανεβάζει κατά ένα αντιληπτικό επίπεδο αφού βεβαιωθεί για τις φυσικές ικανότητες που απέκτησε κατά την θήτευση του στον 1ο β. Στην πρώτη περιοδεία του διδάσκει τα βασικά μέσα που κατέχει για να επικοινωνεί με το περιβάλλον, τις πέντε αισθήσεις.
Δεν του μαθαίνει να τις χρησιμοποιεί , αυτό γίνεται στον πρώτο βαθμό, αλλά του διδάσκει την ύπαρξή τους θεωρητικά. Τον κάνει να συνειδητοποιεί ότι με αυτές έχει ένα εργαλείο για την πρώτη ανάλυση του χώρου στον όποιο κινείται, τον περνά δηλαδή στην φάση της συνειδητής χρήσης των αισθήσεων. Σε αυτή την περιοδεία δίνονται στον μυούμενο και τα πρώτα εργαλεία του χειρώνακτα λιθοξόου , το σφυρί και το καλέμι , η σφύρα και η σμίλη, δηλαδή τα εργαλεία του τεχνίτη που με αυτά θα σκαλίσει τον πρώτο αλλά και τον τελευταίο λίθο του οικοδομήματός του ο τέκτονας (του προσωπικού και του συλλογικού).
Στην δεύτερη περιοδεία, ο βαθμός διδάσκει τον αρχάριο πια τεχνίτη την θεωρία της τέχνης του, τους ρυθμούς της αρχιτεκτονικής βάζοντας σε θεωρητική βάση και μετατρέποντας την εμπει-ρία, από την ενασχόληση του μέχρι τώρα πρακτικού οικοδόμου του ναού, σε παιδεία και αισθητι-κή και καθώς το οικοδόμημα είναι πνευματικό, οι ρυθμοί αλλά και ολόκληρη η επιστήμη της αρ-χιτεκτονικής αποκτά συμβολικό χαρακτήρα εντός του ναού και στο μυαλό του μυούμενου, δίνοντάς του την δυνατότητα να κατανοήσει ευκολότερα την άνοδο των επιπέδων σκέψης, καθώς και τις επάλληλες και επικαλυπτόμενες αλληγορίες.
Ο χάρακας, δηλαδή ο κανόνας και ο διαβήτης είναι τα αντίστοιχα (των εργαλείων που δο-θήκαν στην πρώτη περιοδεία) κατά την δεύτερη θεωρητική περιοδεία. Με τον χάρακα και τον διαβήτη ο πρακτικός χτίστης γίνεται σχεδιαστής και κατασκευαστής μοντέλων θεωρητικών στην τέχνη του και η εργασία του αρχίζει να αφορά και άλλους και όχι μόνο εαυτόν
Οι δύο πρώτες περιοδείες αφορούν την κατασκευή και είναι καθαρά τεχνικές και αναφέ-ρονται στο συγκεκριμένο οικοδόμημα που ο τέκτονας άρχισε να κτίζει με την είσοδο του για πρώ-τη φορά στον ναό, με την πρώτη του μύηση.
Στην Τρίτη περιοδεία, ο θεωρητικός πια τέκτονας διδάσκεται τις ελευθέριες τέχνες και α-νοίγει το πνεύμα του και σε άλλους χώρους πέρα από τον περιορισμένο χώρο στον οποίο μέχρι τώρα εργαζόταν.
Κατέχοντας τις ελευθέριες τέχνες και εφαρμόζοντάς τες στα θεωρητικά μοντέλα, που μετά το τέλος της δεύτερης περιοδείας είναι ικανός να κατασκευάσει, αποκτά πολύπλευρη οπτική καθώς είναι σε θέση να εξετάσει το θέμα του από διάφορες οπτικές γωνίες , χωρίς πια να δεσμεύεται από την στενή αντιμετώπιση που επιβάλλει η μονοοπτική θέαση του απόλυτα εξειδικευμένου τεχνίτη σε μία κατασκευή ή θεωρία.
Η Γραμματική, η Ρητορική, η Λογική, η Αριθμητική, η Γεωμετρία, η Αστρονομία, η Μου-σική και οι λοιπές ελευθέριες τέχνες δίνουν στον κάτοχό τους την δυνατότητα να αντιλαμβάνεται ένα πρακτικό ή ένα θεωρητικό οικοδόμημα πολυσήμαντα και να του δώσει ζωή και βάθος.
Τα εργαλεία πια που του δίδονται δεν είναι μόνο στατικά (Κανόνας), αλλά και δυναμικά, καθώς έχουν την δυνατότητα να αλλάζουν την υπάρχουσα δομή ή την κατάσταση του αντικειμένου μετακινώντας το (Μοχλός), αλλάζοντας του δηλαδή θέση σύμφωνα με τις αποφάσεις του θε-ωρητικού τεχνίτη.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να προσεχθεί μία σημαντική λεπτομέρεια , ο μοχλός είναι ένα εργαλείο που κάνει μόνο για μικρές μετακινήσεις και που απαιτεί ομαδική εργασία για να είναι χρήσιμο, δεν είναι δηλαδή εργαλείο για εγωιστές και φιλόδοξους.
Στην τέταρτη περιοδεία, ο θεωρητικός πια μυούμενος έρχεται σε επαφή με την φιλοσοφία και τους φιλοσόφους και διδάσκεται την ελεύθερη σκέψη και την εμβάθυνση πάνω σε αυτή. Αναζητά πια τις αιτίες για την κατασκευή των θεωρητικών μοντέλων και καλείται να έχει ερευνητική και ελεγκτική ματιά, ώστε να έχει την δυνατότητα να αντιλαμβάνεται ελαττώματα στο οικοδόμημά του και να τα διορθώνει πριν αυτά γίνουν επικίνδυνα ή και ανεξέλεγκτα. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι ο τέκτονας πρέπει να είναι πρώτα ελεγκτής του εαυτού του και μετά των υπολοίπων αδελφών του, αλλά και των αμυήτων.
Στα εργαλεία του τώρα εκτός από τον κανόνα προστίθεται και το νήμα της στάθμης, ένα καθαρά ελεγκτικό εργαλείο, για την σταθερότητα και την ορθότητα της κατασκευής.
Η επαφή με την φιλοσοφία φέρνει τον κατασκευαστή ακόμα τέκτονα σε μία πρώτη επαφή και με την διδασκαλία. Προσοχή όμως, όχι με την διδασκαλία των άλλων, αλλά κάνοντάς τον ικανό να παρακολουθεί και να συμμετέχει σε θεωρητικά
κατασκευάσματα που δεν έχουν άμεση σχέση με τις δικές του αναζητήσεις. Χάρις όμως στον κανόνα (τον χάρακα,) που από την αρχή είναι υποχρεωμένος να κουβαλά μαζί του, είναι σε θέση να αναζητά παραλληλίες και δυνατότητες σύνδεσης τους με την δική του κατασκευή, και έτσι μετα-τρέπεται σε ερευνητή, σε ΑΝΑΖΗΤΗΤΗ.
Στην πέμπτη περιοδεία, την πιο σημαντική κατά την γνώμη μου, ο ερευνητής τέκτονας πε-ριοδεύει τον ναό , και με τις νέες του γνώσεις και δυνατότητες καθώς και με τα νέα του εργαλεία που του δόθηκαν, τον ερευνά, τον βλέπει και ανακαλύπτει την τέχνη των παλαιοτέρων του, που τώρα πια παρουσιάζεται εμπρός του αποκεκαλυμμένη τουλάχιστον όσον αφορά το κατασκευαστι-κό της μέρος.
Την κατασκευή δεν έχει ακόμα δικαίωμα να την σχολιάσει, αλλά είναι πλέον σε θέση σαν επιμελής τεχνίτης να αντιλαμβάνεται την δομή της και να αντλεί συμπεράσματα για τις μελλοντικές του αναζητήσεις
Εδώ πρέπει να τονιστεί κάτι πολύ σημαντικό. Το δύο πάντα είναι ο αριθμός που συμβολίζει την σύγκρουση, την αντίθεση , του αρνητικού και του θετικού, του καλού και του κακού, του άσπρου και του μαύρου. Ο δεύτερος βαθμός εμπεριέχει πάντα έναν κίνδυνο, τον κίνδυνο της αλλαζονείας, τον κίνδυνο της υπερβολικής εκτίμησης των δυνατοτήτων του Εταίρου που τον οδηγεί σε βιαστικές και υπερφίαλες κινήσεις. Οι γνώσεις του τέκτονα είναι πολλές, η εμπειρία του εξακολουθεί όμως να είναι μικρή. Σε αυτό το στάδιο είναι εύκολο να θεωρήσει ο ελεγκτής τεχνίτης ,καθώς η μύηση που έχει λάβει συμβολίζει την ενήλικη ζωή του τέκτονα, ότι κατέχει όλα όσα απαιτούνται, όμως λείπει μία ακόμα γνώση, η σημαντικότερη από όλες, η γνώση που αποκτάται με την εμπειρία των λαθών, η γνώση του πεπερασμένου , του ασταθούς. Η γνώση του θανάτου που βοηθά τον πραγματικά σοφό να αντιληφθεί τα όριά του.
Να πιθανώς ο λόγος για τον οποίο επιβάλλεται η σιωπή στον εταίρο, ο οποίος πρέπει να βλέπει, να αντιλαμβάνεται, να κρίνει και να σιωπά.
Το στάδιο αυτό είναι επώδυνο και κουραστικό, γι’ αυτό και οι περισσότεροι από εμάς (ε τον εαυτό μου μη εξαιρούμενο) βιαζόμαστε να ανέλθουμε άλλο ένα σκαλί στην κλίμακα της εξέλιξής μας χάνοντας έτσι την ουσία του βαθμού αυτού, που είναι ίσως ο σημαντικότερος από όλους, αφού τον βλέπουμε σαν σκαλί για τον επόμενο.
Ο εταίρος που θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του βαθμού, είναι ο σοφός κάτοχος της Γνώσης και γνωρίζοντας την ακριβή θέση του στον φυσικό κόσμο είναι και ο Γεωμετρημένος τέκτων, την σωρευμένη γνώση του αυτή ακριβώς, επειδή δεν έχει την δυνατότητα να την εκτονώσει με άλλους τρόπους, την ακτινοβολεί ολόκληρο το σώμα του, με την συμπεριφορά του και τις ε-νέργειές του, μετατρέποντας τον σε ζωντανό σύμβολο του βαθμού του και μάλιστα στο σπουδαιό-τερο, στον Φωτοβόλο Αστέρα που είναι το σύμβολο όχι απλώς του ανθρώπου αλλά του ενεργού ανθρώπου, που εκπέμπει το φως της γνώσης και της αλήθειας προς τους αδελφούς του, αλλά και προς τους αμύητους.
Το σύμβολο αυτό θα θυμίσω το έχουν σχεδιάσει και περιγράψει δύο μεγάλοι αρχιτέκτονες της αρχαιότητας και της αναγέννησης, ο Βιτρούβιος και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι. Είναι ο άνθρωπος ο εγγεγραμμένος σε κύκλο και σε τετράγωνο
Τώρα πια θεωρώ τον βαθμό του εταίρου τον βασικότερο βαθμό μίας στοάς· μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι εταίρος σημαίνει το μέλος της εταιρίας και ότι η στοά των κτιστών είναι μία εταιρία. Όλοι μας ήμαστε κατά βάση εταίροι.
Χ:.K
