Σε μια παρέα Τεκτόνων, ένας μεγάλος σε ηλικία Αδ:. είπε :
Μα είμαι Τέκτων ! Είμαι ανεξάρτητος από τις θρησκείες ! Ερευνώ τα φαινόμενα και κατέρχομαι στο βάθος της συνειδήσεως ! Φωνάζει ένας εκ των Αδδ:., κάποιοι χαμογελούν, συμφωνούν, σκέφτονται πως η γιορτή του Περάσματος δεν είναι κάτι που θα πρέπει να γιορτάσουν, κάτι που θα πρέπει να τους απασχολεί !
Ο ηλικιωμένος Αδ:. χαμογελά, δείχνει λίγο σκεπτικός και με ύφος απορίας λέει στον νέο γεμάτο πάθος αντιδρώντα αδ:. «Αφού στη Στοά τα πάντα είναι συμβολικά και θα πρέπει να ερευνούμε για να εύρουμε, στην ζωή μας γιατί δεν θα πρέπει να το κάνουμε; Δεν είναι ο Αποσυμβολισμός, το μεγάλο εργαλείο στα χέρια του Τέκτονα; Δεν είναι ο αποσυμβολισμός, ο μπούσουλας που στρέφει τη σκέψη προς το Φως; Δεν είναι ο Αποσυμβολισμός, η κρυμμένη εικόνα ενός φανερού θησαυρού; »
Οι Αδδ:. σιώπησαν, σκέφτηκαν πως ο ηλικιωμένος Αδ:. είχε δίκιο. Δεν είναι θέμα θρησκείας, δεν είναι θέμα δογματισμού, είναι θέμα παρατήρησης, ανάλυσης και κατανόησης !
Μια παράξενη σιωπή απλώθηκε στην ομήγυρη, όλοι σκεπτικοί προσπαθούσαν να βάλουν σε τάξη τις σκέψεις τους, σε κάποιους ξεσπούσε πόλεμος, γιατί το δόγμα μέσα τους πάλευε να νικήσει, να μη γίνει αποδεκτή η συμβολική κατανόηση μιας ιστορίας που εδραίωσε την Θρησκεία που αντιστρατεύονταν ! Σε κάποιους, απλωνόταν ένα παράξενο χαμόγελο στα χείλη, ένα χαμόγελο κατανόησης του δράματος ενός Μύστη, του δράματος μιας Υψηλής Οντότητας, η οποία έδωσε απλόχερα την ζωή της για να διδάξει στον άνθρωπο την αγάπη και την αθανασία της ψυχής !
Ο ηλικιωμένος Αδ:. σηκώθηκε ράθυμα, βημάτισε προς το παράθυρο, το άνοιξε, άξαφνα, όρμησε μέσα στο χώρο η ευωδιά των λουλουδιών και το Φως από τον λαμπερό ανοιξιάτικο ήλιο. Σα ράπισμα στις αισθήσεις ήταν, όλοι ανακάθισαν τα σκυθρωπά πρόσωπα άφησαν τη θέση τους σε μια γλυκιά έκφραση, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, χαμογέλασαν και τότε, ένας νέος Αδ:. ρώτησε, «Δάσκαλε, δηλαδή πως αλλιώς θα μπορούσαμε να δούμε αυτή την εορτή; »
Ο ηλικιωμένος Αδ:. γύρισε, ακούμπησε στο πρεβάζι και είπε: «Καθ’ ένας από εμάς, με τη μύηση του ¨βαπτίστηκε¨ σε μια νέα ζωή, σε μια ζωή που ο ίδιος στο διασκεπτήριο έθεσε τις αρχές της, τους στόχους της, τα οράματα της. Μήπως όμως αυτή τη «νέα ζωή» που λάβαμε σαν δώρο, δε την χάνουμε πολύ συχνά και δεν την προδίνουμε σχεδόν καθημερινά; Στην πραγματικότητα ζούμε σαν να μην μυηθήκαμε ποτέ σαν να μην έχει νόημα για μάς αυτό το μοναδικό γεγονός! Και όλα αυτά, εξαιτίας της αδυναμίας μας, της ανικανότητάς μας, να ζούμε σταθερά με «πίστη ελπίδα και αγάπη». Απλούστατα, εμείς ξεχνάμε όλα αυτά γιατί είμαστε τόσο απασχολημένοι, τόσο βυθισμένοι στις καθημερινές έγνοιες μας και ακριβώς, επειδή ξεχνάμε, αποτυγχάνουμε. Μέσα σ’ αυτή τη λησμοσύνη, την αποτυχία και την αμαρτία, η ζωή μας γίνεται ξανά «παλαιά», ευτελής, σκοτεινή και τελικά χωρίς σημασία, γίνεται ένα χωρίς νόημα ταξίδι, για ένα χωρίς νόημα τέρμα. Καταφέρνουμε να ξεχνάμε ακόμα και το θάνατο και τελικά, εντελώς αιφνιδιαστικά, μέσα στις «απολαύσεις της ζωής» μας έρχεται τρομακτικός, αναπόφευκτος, παράλογος.»
Όλοι κούνησαν τα κεφάλια συγκαταβατικά ! Κάποιοι ψέλλισαν «δίκιο έχει».
Ο Δάσκαλος είδε την θετική προς τα λόγια του αντίδραση και ρώτησε «Τι λοιπόν δε καταλαβαίνετε; Τι ακριβώς δεν αντιλαμβάνεστε; Η σκέψη σας σταματάει στον εορτασμό της εξόδου των Εβραίων; Στον εορτασμό της αναστάσεως του Ιησού; Στο αν ή όχι ο Μύστης υπήρξε; Ο άνθρωπος ξεχνάει Αδδ:. μου, ξεχνάει και χάνετε. Κάθε γιορτή, υπάρχει για να μας θυμίζει, για να μας οδηγεί τη σκέψη προς μια κατεύθυνση που εμπεριέχει το αληθινό νόημα της Ζωής, ‘‘Γέννηση – Βίωμα – Θάνατος – Αναγέννηση’’ !
Είτε πιστεύεις λοιπόν στην ύπαρξη του Ιησού, στη διδασκαλία του, στο Θαύμα της Ανάστασης, είτε όχι, θα πρέπει να θυμηθείς, ότι οι θρησκευτικές ιστορίες βρίθουν από τον ίδιο κύκλο. Τα ονόματα; Πολλά ! Περσεφόνη, Απόλλων, Όσιρις, Απολλώνιος ο Τυανεύς, Ιησούς.»
Η σιωπή και η περίσκεψη απλωνόταν τώρα ακόμα πιο βαθιά στο δωμάτιο, ο Δάσκαλος συνέχισε.
«Πριν λίγο ήσασταν σκυθρωποί, μαζεμένοι, έτοιμοι ακόμα και για καυγά, όταν το παράθυρο άνοιξε και η Φύση απλόχερα χάρισε τις ευωδιές της, όταν ο Ήλιος όρμησε μέσα στο δωμάτιο και σας ζέστανε, χαλαρώσατε, ηρεμίσατε, χαμογελάσατε ..... Άνοιξη !
Πριν λίγες μέρες εορτάσαμε την ισημερία, το Φώς ισορρόπησε και αρχίζει να νικά πάλι το Σκοτάδι, πριν λίγους μήνες, εορτάσαμε το χειμερινό ηλιοστάσιο, τότε που το Σκότος νίκησε, αλλά αμέσως άρχισε να χάνει έδαφος από την γέννηση της Ελπίδας της αναγέννησης του Φωτός. Η σκληρή δουλειά αποδίδει, το Φως θα νικήσει για μια ακόμη φορά, και τότε, θα ξαναρχίσει ο κύκλος»
Έτσι κι Εκείνος, ήρθε να μας διδάξει, πορεύτηκε μόνο με τους κανόνες που του όρισε ο ίδιος ο Δημιουργός, δίδαξε απλότητα, δίδαξε ενότητα, δίδαξε αδελφοσύνη, δίδαξε ότι η ύλη δεν έχει αξία, δίδαξε την αξία του ανθρώπου, δίδαξε την πίστη στο σκοπό, στο έργο, στο αποτέλεσμα, δίδαξε την υπομονή, δίδαξε την επιμονή, δίδαξε την προσφορά, δίδαξε την αγάπη!
Γεννήθηκε και από την στιγμή που γεννήθηκε κυνηγήθηκε, εκδιώχθηκε, όμως πάλεψε, προέταξε το θέλω του και έφτασε στην ώρα που κλείστηκε στο δικό του διασκεπτήριο, όταν έφυγε για την έρημο, εκεί συμπλήρωσε τη δική του διαθήκη, έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία του Θείου σχεδίου, γύρισε και εργάστηκε, μόχθησε, δίδαξε, ξεπερνώντας κάθε μέρα όποιο εμπόδιο κι αν του εμφανιζόταν, επιμένοντας να κερδίζει μάχες ενάντια στο ψεύδος, στην αμάθεια, στην υποκρισία και έφτασε στην ώρα που έπρεπε δια του αίματος του να υπογράψει τους όρκους του !
Δεν υπέκυψε σε τίποτα, ούτε στον εξευτελισμό, ούτε στον σωματικό πόνο, ούτε σε απειλές, ούτε σε ύβρεις. Λες και προσπαθούσε να μας πει πως αυτό που έχει σημασία είναι η κάθαρση, η απεμπόληση κάθε υλικού δεσμού, κάθε κατάστασης που μπορεί να θίξει τον εγωισμό μας, την ανθρώπινη ματαιοδοξία μας, τα άπρεπα θέλω και πρέπει μας.
Ακόμα και την ώρα του αφόρητου πόνου μας δίδασκε, μας άφηνε παρακαταθήκη για να μπορούμε να θυμόμαστε και να παίρνουμε δύναμη έτσι ώστε να μπορούμε να προχωράμε το δικό μας δρόμο.
Μια μικρή στιγμή ανθρώπινης αδυναμίας δεν κατέστη δυνατή για να τον απομακρύνει από το σκοπό. Όσος κι αν ήταν ο πόνος ο ανθρώπινος, η γνώση απάλυνε κάθε στιγμή γι αυτόν, ήξερε που πηγαίνει, ήξερε ότι έτσι ΕΚΕΙΝΟΣ κερδίζει την αιώνια ζωή και την επανένωση με τον Πατέρα!»
Ο Δάσκαλος κοίταξε τους Αδδ:. που σκέπτονταν τα όσα είπε, άνοιξε την πόρτα του δωματίου και χάθηκε ….. στο Φως !
Αδ.: Ράμογλου
