"Ω μυστικό κατέβασμά μου
Ως την ύστερη άβυσσο του ίδιου μου εαυτού
Και ώ ανέβασμά μου
Ως με το Φως
Όπου κοιτάζοντας απ’όλες τις μεριές τον άνθρωπο
Αντικρίζω αδελφικά, κατάβαθα, τον δικό μου εαυτό"
(Άγγελος Σικελιανός)
… Τι κρίμα που δεν έχεις ακόμα αποφασίσει να «κρούσεις τη θύρα», καλέ μου Θανάση. Μέσα από πολλά διαμάντια της Ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, ποίησης και Τέχνης θα ανακάλυπτες μηνύματα που μόνο εκείνη, την Άχρονη Στιγμή, μέσα στο μισοσκόταδο του ανοίγματος των εργασιών μας μπορείς να ακούσεις και να διαλογιστείς. Μηνύματα σταλμένα μέσα από την αχλή του πανδαμάτορα Χρόνου, από ανθρώπους που διάβηκαν τις στήλες και άφησαν τα ανεξίτηλα χνάρια τους μέχρι πέρα από την Ανατολή, για όλους εμάς τους ταπεινούς να βρούμε και να ακολουθήσουμε.
Αντικρίζοντας το μίσος, την εμπάθεια και την απαξίωση που ζωγραφίζεται στην έκφραση κάποιων πολιτικών εκπροσώπων ή οπαδών ακραίων δεξιών ή αριστερών τάσεων, μπροστά στην κάμερα της τηλεόρασης, δεν μπορώ παρά να νοιώσω απέραντη θλίψη και να σκεφτώ τα λόγια ενός μεγάλου Τέκτονα και μύστη, πατέρα του Σοσιαλισμού στην Ελλάδα (αλλά εντελώς λησμονημένου πια, από τους σύγχρονους «σοσιαλιστές»), του αείμνηστου ένδοξου αδελφού μας Σπυρίδωνα Νάγου:
«Αγάπα τον άνθρωπο, όχι από ιδεολογία ή κατ’επιταγή. Αγάπα τον άνθρωπο αδιαφορών αν αυτός σε αγαπά, σε μισεί ή σε περιφρονεί. Στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου να βλέπεις επαναλαμβανόμενη τη δική σου υπόσταση.
Σεβάσου πάντοτε οποιονδήποτε άνθρωπο, αγαθό ή κακό, πεπαιδευμένο ή άξεστο, γιατί είναι μια αξία της Φύσεως που εργάσθηκε επί πολλούς αιώνες για την ανθρώπινη οντότητα. Η οντότητα αυτή έχει λανθάνοντες τους Νόμους της Αρετής και της Σοφίας. Βοήθησέ τον εσύ με την αγάπη σου και το ενδιαφέρον σου για να τους εκδηλώσει έντονα. Σεβάσου όμως τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο, γιατί κι αυτός προορίζεται να γίνει μια μέρα Θεία Ύπαρξη».
Αγάπη και Σεβασμός προς τον Άνθρωπο, λοιπόν, καλέ μου Θανάση. Όμως, όχι αυτή η «άξεστη», ακαλλιέργητη αγάπη που ακόμα και ο πιο τιποτένιος εγκληματίας μπορεί να έχει προς τους οικείους του, τη φυλή του, τους ομοϊδεάτες ή την πατρίδα του, αλλά η ανόθευτη, μη στοχευμένη Αγάπη που ορίζεται από τη διδασκαλία του Ιησού και από την Τεκτονική ηθική και αποτελεί τη Θεία Φλόγα της Δημιουργίας.
Πόσο δύσκολο είναι να νοιώσει κανείς κάτι τέτοιο! Ακόμα και στις καλύτερες μέρες μου, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι θα μπορούσα να το καταφέρω εντελώς. Ίσως να μην μπορέσω να το καταφέρω ποτέ, καλέ μου Θανάση, ίσως να μείνω δέσμιος αυτών των άξεστων, στοχευμένων συναισθημάτων που τρέφω για την οικογένειά μου, την πατρίδα μου και τους φίλους μου.
Είναι σα να σου ζητάνε να λυγίσεις μια άρθρωση του χεριού σου προς μια εντελώς νέα κατεύθυνση, όπως κάνουν κάποιοι Κινέζοι ακροβάτες, από αυτούς που από τα μικράτα τους δεν μάθανε να κάνουν τίποτε άλλο από το να σειόνται και να λυγιόνται με απίθανους, εξωπραγματικούς τρόπους. Κι εδώ μιλάμε για την ψυχή μας, που έμαθε να υπάρχει αγκυλωμένη και άκαμπτη, μέσα στα καλούπια που την έβαλαν οι γονείς μας και η Κοινωνία γύρω μας.
Όμως, Θανάση μου, μέσα στο πιο κακοχυμένο μαρμάρινο αγκωνάρι μπορεί να κρύβεται ένας ακόμα Ερμής, που περιμένει τον Πραξιτέλη να τον λευτερώσει. Και επειδή σαν γλύπτης δεν θα μπορούσα να κερδίσω ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών μου, ελπίζω κάποια μέρα να λαξεύσω αυτό το αγκωνάρι σε ένα απλό τετραγωνισμένο λίθο κατάλληλο για το Ναό της Αρετής.
Ένας απλός συμβολισμός είναι και τούτο, που σου λέει όμως ότι από την ουσία της ψυχής και του λογισμού σου πρέπει με κόπο και προσπάθεια να αφαιρέσεις όλα αυτά που είναι περιττά, άχρηστα και αδιάφορα και να κρατήσεις μόνο τον πυρήνα που μέσα του κατοικεί το Φως.
Και για να το καταφέρεις, πρέπει να ξεκινήσεις τη μοναχική σου κατάβαση στην «ύστερη άβυσσο του εαυτού σου» κι εκεί μέσα να κατανοήσεις τα θεριά που κατοικούν, να παλέψεις μαζί τους και να τα διώξεις, αφήνοντας το Φως να λάμψει στο σκοτάδι σου.
Τι δεν καταλαβαίνεις, κατρουλιάρη; Ε, κατρουλιάρη!
Αναδημοσίευση από BLOG ΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΒΙΩΜΑ
