Η Βασιλική Τέχνη

Πίνακας (Διάλεξη) ενημερωτική σε Τεκτονική Στοά).  Από τον Αδ. Ράμογλου

«Ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευθύς ως γεννηθούμε, αρχίζει και η επιστροφή, ταυτόχρονα το ξεκίνημα και ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν. Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.»

Ποια άραγε είναι αυτή η σκοτεινή άβυσσος από την οποία προερχόμαστε και στην οποία θα επιστρέψουμε, όπως μας γνωρίζει ο Αδ:. Νικόλαος Καζαντζάκης ; Γιατί είναι φωτεινό το διάστημα που ονομάζουμε ζωή ; Και τελικά ποιο το νόημα της αθανασίας αν προερχόμαστε από μια άβυσσο και καταλήγουμε πάλι σε αυτή ;

Τα ερωτήματα αυτά βασάνισαν και βασανίζουν πολλά χρόνια τους ανθρώπους, όλοι έψαχναν να βρουν το νόημα της ζωής, το γιατί ερχόμαστε εδώ, γιατί βιώνουμε όλα αυτά και τελικά για ποιο σκοπό.

Δυστυχώς, πολλοί από τους συνανθρώπους μας μένουν στην ιδέα μιας πρόσκαιρης εφήμερης ζωής, η οποία δεν έχει ιδιαίτερο σκοπό, παρά μόνον την επιδίωξη της υλικής απολαβής. Είναι όμως αλήθεια έτσι ;

Η προσωπική μου γνώμη είναι πως μας δόθηκε η δυνατότητα να μπορούμε ν’ αντιληφθούμε τους λόγους της ύπαρξης μας, μια δυνατότητα την οποία αντλούμε όταν φθάσουμε στο εξελικτικό εκείνο σημείο που τα πάντα αρχίζουν να μας θυμίζουν τόσο το από πού προερχόμαστε, όσο και για το ποιο λόγο βρισκόμαστε στον υλικό κόσμο. Αυτό τον κόσμο που πολλές φορές μας θυμίζει πως είμαστε φυλακισμένοι σ’ ένα σώμα, ή καταδιωκόμενοι από μια αόρατη μοίρα που μας οδηγεί σε μονοπάτια που ουδέποτε θα θέλαμε να περπατήσουμε.

Κι όμως, αδδ:. και αδδ:. μου, με τη δική μας θέληση βρεθήκαμε στον κόσμο αυτό, με τη δική μας θέληση διαλέξαμε γονείς, συγγενείς, φίλους, συντρόφους. Εμείς προδιαγράψαμε όλη τη βιωματική μας πορεία έτσι ώστε να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην «άβυσσο» πιο εξελιγμένοι, πιο πλούσιοι σε γνώση.

Ας φτιάξουμε όμως ένα μίτο της Αριάδνης για να μπορέσουμε να βρούμε την αρχή και το τέλος του λαβύρινθου που χτίζουν όλες αυτές οι σκέψεις.

Ο Τεκτονισμός, πάντα κατά τη γνώμη μου, είναι η υπέρτατη επιστήμη του ανθρώπου, διότι, μέσα από την αλληγορία και τον συμβολισμό, μας δίνετε η ολότητα της αλήθειας και το νόημα της ζωής. Μας δίδετε η δυνατότητα ν’ αντιληφθούμε το πώς, το γιατί, το διότι, όχι μόνο των πράξεων μας, αλλά και του συνόλου της δημιουργίας.

Η εξάσκηση λοιπόν αυτής της τέχνης, απετέλεσε αιώνες αιώνων το κρυφό εργαλείο αυτών που ξεχώρισαν από το πλήθος, που ενστερνίστηκαν τα υψηλά νοήματα του εσωτερισμού και έταξαν εαυτόν στην υπηρεσία του Θείου σχεδίου, το οποίο δεν είναι άλλο από τη Θέωση και την επιστροφή στην πηγή του Παντός.

Γι’ αυτό το λόγο η Τεκτονική βιωματική ονομάστηκε Βασιλική Τέχνη, καθότι αποτελεί αναπαράσταση της μοναδικής αλήθειας και ενστερνισμό των υψηλών Θείων νοημάτων.
Ας δούμε όμως πως όλα αυτά επαληθεύονται.

Προερχόμαστε από μια άβυσσο λέει ο Καζαντζάκης, ένα χώρο δηλαδή απροσδιόριστο στα υλικά μάτια και την υλική λογική, σκοτεινό και αχανή, αυτός είναι ο κόσμος των ψυχών, ή αλλιώς ψυχικό πεδίο. Οι ψυχές είναι τα ενδύματα των σπινθήρων του πνεύματος, δηλαδή της καθαρής Θεϊκής ουσίας, καθότι η ανώτερη δονητικά ενεργειακή κατάσταση δεν μπορεί να ενσαρκωθεί στην ύλη, η οποία είναι και η κατώτερη δονητικά ενεργειακή κατάσταση. Γι αυτό το λόγο χρειάζεται ένα «όχημα» το οποίο θα είναι ο φορέας της καταγραφής των ενσαρκώσεων και η πηγή ενέργειας του υλικού φορέα.

Τι βιώνουμε λοιπόν κατά τη μύηση μας ;
Την κατάβαση αυτή της ψυχής προς την ενσάρκωση στην ύλη. Μέσα στο σκότος (άβυσσος) κατεβαίνουμε ακούγοντας θορύβους (οι υλικοί θόρυβοι) και τοποθετούμαστε στην μήτρα (διασκεπτήριο), για να μπορέσουμε να ορίσουμε το βιωματικό μας μάθημα.
Αυτό όμως ακριβώς γίνετε και με τη γέννηση του ανθρώπου, η ψυχή γνωρίζοντας το τι πρέπει να βιώσει επιλέγει τη μήτρα απ’ όπου θα γεννηθεί και έτσι, έρχεται στον κόσμο της ύλης για να κάνει πράξη όσα της αναλογούν και η ίδια επέλεξε.
Στον Τεκτονισμό, αυτό αλληγορεί η φιλοσοφική μας διαθήκη.
Βγαίνοντας λοιπόν από τη μήτρα (σκύψιμο εισόδου στο Ναό) είμαστε ακόμα μεταξύ των δύο κόσμων, καθότι η αντίληψη μας ορίζετε μόνο από τον ήχο, και ουδέν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε επι της «πραγματικότητας» που υπάρχει γύρω μας. Η μόνη στήριξη που έχουμε είναι από τον φύλακα Άγγελο – Δοκιμαστή, που οδηγεί τ’ αρχικά μας βήματα, όχι με τρόπο προστατευτικό, αλλά με τρόπο ισορροπημένο.

Και εδώ έρχεται να μας δωθεί το πρώτο κλειδί, η διάθεση – πρόθεση μας να ξεφύγουμε από τον αμύητο κόσμο και να ενταχθούμε στην κοινωνία των μυημένων, των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται πέρα και έξω από τα υλικά, των ανθρώπων που τάσσουν τον εαυτό τους στην εκπλήρωση όχι μόνο της δικής τους εξέλιξης αλλά και της εξέλιξης των άλλων.

Εμπόδια, δυσκολίες, απογοητεύσεις, μη κατανόηση εντολών, βίαιες ανακοπές της πορείας, καθαρμοί.

Να το φωτεινό διάστημα, να η ζωή μας όλη. Δεν μπορεί ένα μυητικό σύστημα αποκάλυψης της αλήθειας να γίνει σαφέστερο, δεν υπάρχει διδασκαλία που ν’ αποδίδει πιο πιστά την αλληγορία του βιωματικού μας δρόμου.

Να το δεύτερο και μεγαλύτερο κλειδί.

Ο μυημένος παύει να είναι ένας ελευθεριάζον άνθρωπος ο οποίος δεν έχει τις επιπτώσεις των πράξεων του, γι’ αυτόν, κάθε πορεία είναι δύσκολη, επίπονη, μα πρέπει να συνεχίζει αγόγγυστα προς την κατάκτηση της γνώσης και την επιδιωκόμενη τελική ολοκλήρωση. Γι αυτό στο τέλος κάθε πορείας ανακόπτετε βίαια από τον εξεταστή του πεδίου, ο οποίος και ρωτά, κατ’ ουσία, αν ο άνθρωπος που θέλει ν’ ανελιχθεί, διδάχθηκε και παρέμεινε σταθερός στην πορεία του.

Πόσοι από εμάς Αδδ:. και Αδδ:. μου δεν γογγύζουμε στην προσωπική μας ζωή ;

Πόσοι δεν κουραζόμαστε και ξεχνάμε ότι θα πρέπει να συνεχίζουμε με πείσμα προς την ολοκλήρωση αυτού που εμείς οι ίδιοι τάξαμε τον εαυτό μας ;

Κουραζόμαστε, δειλιάζουμε, προσπαθούμε ν’ αποφύγουμε, αντί καρτερικά και με πίστη να συνεχίζουμε προς επίτευξη όσων εμείς οι ίδιοι ζητήσαμε.

Και όταν εμείς εγκαταλείψουμε τη μάχη βρίσκοντας δικαιολογίες, τότε νοιώθουμε την πίκρα στο στόμα μας, γιατί η ουσία δεν βρίσκετε στην ευκολία, δεν βρίσκετε στην δική μας χρονική οριοθέτηση, αλλά σε αυτό που Εκείνος έχει ορίσει ως δοκιμασία και χρόνο εκτέλεσης αυτής. Εκείνος είναι που θα δώσει τέρμα στην περιοδεία και θα μας επιτρέψει να πάμε στην επόμενη, αφού θα έχουμε πετύχει τον καθαρμό, αφού θα έχουμε καταφέρει ν’ αποδείξουμε στο σύμπαν ότι δεν ζητήσαμε για να λάβουμε ανώφελα, αλλά επί σκοπού δικαίου, επωμιζόμενοι το βάρος του θελήματος μας.

«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» λέγει η γραφή μα πολύ λίγοι αντιλαμβάνονται αυτή τη ρήση.
Καθότι, η ρήση αυτή αναφέρει πως μακάριος είναι αυτός που δεν έχει επίγνωση των πράξεων του, δεν έχει τάξει τον εαυτό του στα υψηλά ιδανικά, δεν έχει αντιληφθεί τον υπέρτατο νόμο του Θεού, αυτόν της Αγάπης και της προσφοράς.

Αλήθεια, πως είναι δυνατόν ν’ ασκείς τη Βασιλική Τέχνη, την τέχνη της δημιουργίας, να ζητάς να είσαι μέλος μιας κοινότητας ανθρώπων που στόχο και σκοπό έχουν να εκπληρώσουν την αποστολή τους, όταν σε κυριεύει ο εγωισμός, η μισαλλοδοξία, η άλογη κριτική ; Πως θέλεις να σε ανταμείψει η Χάρη Του, όταν εσύ δεν τηρείς αυτά που έταξες ; Όταν δεν υποτάσσεσαι στις δοκιμασίες, αλλά αφήνεις στη μέση το δρόμο που πρέπει να διανύσεις γιατί κουράστηκες, γιατί δεν ήρθε το ποθούμενο αποτέλεσμα στην ώρα που ήθελες ; Πως θέλεις να εξελιχθείς αν δεν αγαπάς με όλο σου το είναι και δεν ευγνωμονείς για όσα σου έχουν δοθεί ;

Οφείλεις να περπατήσεις το δρόμο που ζήτησες, το δρόμο που χάραξες με τα αιτήματα σου και το άκουσμα της εσωτερικής σου φωνής, ερχόμενος σε πλήρη αναγνώριση του Θείου και ταύτιση με την εκπλήρωση του σκοπού.

Με αυτές τις διαδοχικές και πολλές φορές δύσκολες σειρές βημάτων πρόσωπο με πρόσωπο με την Αλήθεια και το νόημα της ύπαρξης. Μόνο έτσι θα γίνει φανερό σε όσους γνωρίζουν να στοχάζονται γιατί αυτή η αποκάλυψη της Παρουσίας του Θείου, πρέπει να προηγηθεί όλων των άλλων αποκαλύψεων.

Όλη αυτή η διαδικασία παράγει στο νου του μυημένου τις ακόλουθες βασικές αντιλήψεις:

1) Η προαιώνια πίστη του δικαιώνεται κι ελπίδα και πίστη σμίγουν σ’ ένα αυταπόδεικτο γεγονός.

2) Η πίστη χάνεται στην όραση και τα αόρατα πράγματα αποβαίνουν ορατά και γνωστά.

3) Δεν μπορεί πια ν’ αμφιβάλλει, αλλά αντίθετα με την προσπάθεια του καθίσταται γνώστης.

Η ενότητά του με τους αδελφούς του αποδεικνύεται και αντιλαμβάνεται τον ακατάλυτο δεσμό που τον συνδέει με τους συνανθρώπους του παντού. Η αδελφότητα δεν είναι πια θεωρία, αλλά επιστημονικά αποδειγμένο γεγονός που δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί, όπως ακριβώς δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ο χωρισμός των ανθρώπων στο φυσικό πεδίο.

Η αθανασία της ψυχής και η πραγματικότητα των αόρατων κόσμων είναι γι’ αυτόν αποδειγμένη κι εξακριβωμένη. Ενώ, προ της μύησης η πίστη αυτή βασιζόταν σε κάποια σύντομη και φευγαλέα οπτασία και σε ισχυρή εσώτερη πεποίθηση (αποτέλεσμα λογικού συλλογισμού και μιας βαθμιαία αναπτυσσόμενης ενόρασης), τώρα βασίζεται στην όραση και σε μια αναγνώριση πέρα από κάθε αμφισβήτηση της δικής του αθάνατης φύσης.

Αντιλαμβάνεται την έννοια και την πηγή της ενέργειας και μπορεί ν’ αρχίσει να χειρίζεται τη δύναμη του με επιστημονική ακρίβεια και διεύθυνση. Γνωρίζει πλέον από πού να την αντλήσει κι έχει κάποια αναλαμπή των διαθέσιμων αποθεμάτων ενέργειας.

Πρωτύτερα γνώριζε ότι αυτή η ενέργεια υπήρχε και τη χρησιμοποιούσε τυφλά και μερικές φορές ασύνετα, τώρα όμως τη βλέπει κάτω από τη διεύθυνση του «ανοικτού νου» και μπορεί να συνεργασθεί με νοημοσύνη με τις δυνάμεις της φύσης.

Να λοιπόν αδδ:. και αδδ:. μου η μεταστοιχείωση που γίνετε.

Αυτή τη μεταστοιχείωση του ίδιου μας του εαυτού ονομάζουμε Βασιλική Τέχνη, διότι ο αλχημιστικός χρυσός, δεν είναι ένα μέταλλο ικανό να μας φέρει κέρδη υλικά, αλλά είναι η ίδια η δική μας μεταστοιχείωση που θ’ αποφέρει ψυχικά κέρδη ικανά ν’ ανταμείψουν την επιμονή, την υπομονή και την εργασία μας.

Τα πάντα μέσα στο Ναό μας, μας δείχνουν αυτή τη συμπαντική αλήθεια, μας δίνουν το έναυσμα της εργασίας με τον αλάξευτο εαυτό μας, μας οδηγούν προς το Φως της Ανατολής και την άνοδο στις βαθμίδες της γνώσης.

Δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο, όχι μόνο στην ζωή μας, αλλά και στις αλληγορίες, τους αποσυμβολισμούς και τα σύμβολα, τα οποία χρησιμοποιούμε εξασκώντας την τέχνη για να μπορέσουμε να καταστήσουμε εαυτούς πεπαιδευμένους και κυβικούς.

Σκεφτείτε πόσα μας ξεφεύγουν μέσα στην πολυγνωσία μας, ή ακόμα ακόμα και μέσα στην συνήθεια μας για τα σύμβολα του Ναού. Σύμβολα που αντί να μας κάνουν ν’ αναρωτηθούμε για την ύπαρξη τους και το δηλωτικό τους μας αφήνουν αδιάφορους.

Για παράδειγμα ο συμβολισμός της εισόδου μας από το ζώδιο του Καρκίνου και της εξόδου μας από το ζώδιο του Αιγόκερο, τα οποία στην αστρολογία συμβολίζουν την πύλη εισόδου στον υλικό κόσμο και την πύλη εξόδου στον πνευματικό.

Ο Κόρυμβος ο οποίος είναι τόσον συσσωρευτής ενέργειας, όσο και σύνορο μεταξύ του αιθερικού και ψυχικού πεδίου.

Ο γαλάζιος και ερυθρός χρωματισμός, συμβολισμός του υλικού και πνευματικού κόσμου.

Ο Αστέρας της δύσης, τα σκαλοπάτια της Ανατολής, οι βαθμίδες των εδράνων και τόσα άλλα.

Η μύηση συνιστά την μετουσίωση της ανθρώπινης βιολογίας σε συμπαντικό επίπεδο καθώς το σώμα μας είναι ένας Ναός, τα σύμβολα κατά τις νευροεπιστήμες υπάρχουν ως τρόπος αντίληψης (ψυχικοί κώδικες) στο δικτυοθαλαμικό σύστημα του εγκεφάλου. Συνεπώς επιστήμη και εσωτερισμός είναι ένα, πάντα ήταν ένα, γι αυτό οι υλιστές αδυνατούν να μυηθούν.

Η καρδιά μας αποδείχτηκε σε συνέδριο νευροεπιστημών πως έχει νευρικά κύτταρα, έχει δηλαδή εγκέφαλο πέρα από τον εγκέφαλο που έχουμε στο κεφάλι μας, έχει νοημοσύνη, να γιατί ο Τεκτονισμός διδάσκει από τα αρχαία χρόνια, πριν τις νευροεπιστήμες πως ο Ακατέργαστος λίθος είναι η καρδιά μας.

Αδδ:. και Αδδ:. μου, έχω την άποψη πως για να κατανοήσει κανείς σε ολιστικό επίπεδο τον Τεκτονισμό πρέπει να τον συνδέσει πέρα από το βίωμα, αλλά και την φιλοσοφία που είναι πολύ σημαντικά, με τις προόδους της ιατρικής και των νευροεπιστημών. Εφ’ όσον ανακαλύφθηκε πως κάθε νευρικό κύτταρο του εγκεφάλου διαθέτει έως και 60.000 μνήμες, από όλη την ιστορία του κόσμου, αποδεικνύεται πως το μυσταγωγικό στοιχείο του Τεκτονισμού και η πράξη της μύησης είναι αφύπνιση μέσα στα ίδια μας τα κύτταρα.
Έτσι με αυτόν τον τρόπο ο Τεκτονισμός αποκτά νέο ερμηνευτικό επίπεδο που μέχρι τώρα δε ξέραμε.

Αυτά που λέει η φιλοσοφία γίνονται βιολογία και η βιολογία γίνετε μυσταγωγία και κυρίως, απόδειξη των όσων υποστηρίζει η Τεκτονική βιωματική.

Όταν μιλάμε για αγάπη στον συνάνθρωπο, όταν φερόμαστε ο ένας στον άλλο ως αληθινά αδέλφια, τότε ενεργοποιούμε το ανώτερο τμήμα του εγκεφάλου μας που λέγετε Neokortex και εκεί βρίσκονται οι ανώτερες λειτουργίες της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όπως για παράδειγμα, η Αγάπη, η Ευγένεια, η Ηθική συνείδηση, η Προσφορά.

Συνεπώς ο αμύητος σε βιολογικό επίπεδο χρησιμοποιεί κατώτερες ψυχονευρολογικές λειτουργίες, όπως είναι η Κακία, η Άγνοια, η Προκατάληψη, η Καχυποψία. Συμπεριφορές που ανήκουν στο τμήμα του εγκεφάλου που λέγεται ερπετοειδής εγκέφαλος και εκεί κρύβονται τα ένστικτα και τα αρχέτυπα. Εκεί κρύβονται επίσης οι νευρωτικές συμπεριφορές όπως αποδυκνύει η ψυχιατρική.

Να γιατί πρέπει να οδηγηθούμε προς το δρόμο της εφαρμογής του Νόμου.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε, ν’ ανελιχθούμε και να καταστούμε τέκνα Φωτός.
Νομίζω πως αυτή η πνευματική αναζήτηση, είναι η διεργασία που μπορεί να μας οδηγήσει προς τη θέαση των ακτίνων της αληθείας.

Με αυτό τον τρόπο, ο καθένας θα μπορέσει να ελέγξει και να δοκιμάσει, τα νοητικά του οικοδομήματα, να έρθει σε ρήξη με τα όσα ίσως αληθοφανή πιστεύει.

Αυτή η συνισταμένη των πολλών διαφορετικών θεάσεων θα μας οδηγήσει λίγο πιο κοντά στο Φως της Αληθείας.

«Το Φως το αφυπνίζον τας ανθρωπίνους διανοίας, το Φως της Αγάπης, όπερ ενώνει και συντονίζει πάσαν την πλάσιν.»

Αυτό το Φως είναι το αληθινό, το Φως που μπορεί να κατανικήσει κάθε στάσιμη κατάσταση η οποία φέρνει ψυχικό σκότος !

Ας γίνουμε λοιπόν οι Αλχημιστές της δικής μας ζωής, ας πορευτούμε στο αύριο που εμείς ζητήσαμε, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τις δυνάμεις τις οποίες κινούμε και επικαλούμαστε προς βοήθεια στις εργασίες μας, έτσι ώστε να τιμήσουμε όσα μας δίδονται.

Δυστυχώς Αδδ:. και Αδδ:. μου δεν έχουμε να κάνουμε μ’ ένα παιχνίδι, δεν είμαστε ενταγμένοι σε κάποιο φιλολογικό σύλλογο, αλλά σε Τεκτονικό Τάγμα, όπου οφείλουμε να μάθουμε τους κανόνες λειτουργίας και να προοδεύσουμε δημιουργώντας ένα αύριο γεμάτο από τις τρεις ευχές του κλεισίματος !

Διότι αυτή είναι η Βασιλική Τέχνη, η ανοικοδόμηση του ίδιου μας του εαυτού μέσα από την κατανόηση του συμπαντικού νόμου.

Είπον

Ο πίνακας αυτός αφιερώνετε στην σύντροφο μου που η παρουσία τηςμε βοήθησε να κατανικήσω τον εγωισμό μου να κοιτάξω βαθιά μέσα μου, ακούγοντας την εσωτερική μου φωνή, βρίσκοντας το νόημα των μυήσεων μου,καθαιρούμενος μέσα στην βιωματική κάθαρση και στην ανασήκωση των πέπλων του μυστικισμού, λαμβάνοντας έτσι τα εργαλεία της Βασιλικής Τέχνης και εργαζόμενος πλέον απαύστως και αγόγγυστα προς εκπλήρωση του σκοπού και τελείωση του έργου