Η συμβολική του Σταυρού στη Ρ+ παράδοση

Αντί εισαγωγής

Ο σταυρός είναι η ένωση μιας κάθετης και μιας οριζόντιας γραμμής ή η ένωση του ενεργού ( | ) με το παθητικό ή δεκτικό ( - ). Όταν αυτές οι δυο δυνάμεις συνδυάζονται δημιουργείται μια τρίτη δύναμη, ιδέα ή οντότητα. Ενώ ο κατ' αρχήν συμβολισμός είναι σαφής, ο σταυρός πρέπει να ερευνηθεί πληρέστερα με την ψυχολογική και πνευματική έννοιά του. Ο αιγυπτιακός Ankh ή Crux Ansatta (που στο επάνω μέρος του σχηματίζει θηλιά) λέγεται ότι αποτελεί παράδειγμα του αρχικού σεξουαλικού (δηλ. δημιουργικού) συμβολισμού ως σύμβολο του ανδρογύνου (rebus)· ωστόσο, στις περισσότερες από τις μεταγενέστερες χρήσεις του αποτελεί, στην πλήρη του σημασία, ένα σύμβολο ζωτικής δύναμης και θείας ισχύος.

Ο Jung θεωρεί ότι ο σταυρός έχει τις ρίζες του στην ανακάλυψη της φωτιάς από την ανθρωπότητα και, συνεπώς, είναι ένα σύμβολο φωτιάς η οποία προέρχεται από το τρίψιμο δυο ξύλινων ραβδιών για το άναμμά της προσφέροντας ζεστασιά, προστασία αλλά και το μέσον για να κατασκευαστούν εργαλεία. Είναι αξιοσημείωτο ότι λέξεις που σημαίνουν cross, όπως krois, krouz, kreuz, crux, cruz, croaz, παρουσιάζουν ετυμολογικές ομοιότητες με λέξεις που σημαίνουν πυρ στην αγγλική (fire). Οι ρίζες ak, ur, os, σημαίνουν όλες κοσμικό φως ή φωτιά.

Οι αρχικοί σταυροί σημειώνονταν απλά ως Τ ή Χ. Μετέπειτα παραλλαγές προσέθεσαν το βραχίονα στην κορυφή. Ο ισοσκελής σταυρός (+) χρησιμοποιήθηκε για να αντιπροσωπεύσει τις τέσσερις κύριες κατευθύνσεις ή τα στοιχεία και τα χρώματα του ανθρώπινου γένους, τους τέσσερις Ουρανούς του Ζωροάστρη, καθώς και τη μεταγενέστερη παραλλαγή του στην ιουδαϊκή Καβαλά. Όταν κυκλώνεται γίνεται οι τέσσερις εποχές, στάδια ζωής, και όλοι οι συσχετισμοί με τη ζωή, το θάνατο και την αναγέννηση. Η Μπλαβάτσκυ (Βlavatsky) γράφει ότι ο σταυρός εχρησιμοποιείτο στα μυστήρια της Αιγύπτου, της Ελλάδος, της Βαβυλώνας και της Ινδίας, τόσο ως τελετουργικό, όσο και ως κοσμικό (φαλλικό) σύμβολο. Τούτο μαρτυρεί και ο Τερτυλλιανός όταν συγκρίνει την ρωμαϊκή Αθηνά (Minerva) ως σύμβολο σοφίας με το σταυρό ως σύμβολο πνεύματος.

Ο Σταυρός και το Ρόδο
Ο ρόδινος σταυρός, κάνει την εμφάνισή του περίπου τον 1ο αιώνα μ.Χ. στους πρωτο-Χριστιανούς, αναπαριστώντας ένα ρόδο στην μέση του σταυρού ή έναν σταυρό στην μέση ενός ρόδου, συμβολίζοντας το αίμα (ρόδο) του Χριστού (σταυρός). Κατά μια έννοια (ιδιαίτερα δημοφιλής τα τελευταία χρόνια), ο ροδόσταυρος συμβολίζει την ένωση της Θείας θηλυκής Αρχής-Μαρίας Μαγδαληνής (ρόδο) με την Θεία αρσενική Αρχή - Ιησού (σταυρός). Πολύ αργότερα, γίνεται έμβλημα των Ροδόσταυρων, των Μαρτινιστών και του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής (Galden Dawn), με νέα στοιχεία συμβολισμού να συμπληρώνονται, δημιουργώντας ένα πολύπλοκο και πολυσήμαντο μυστικιστικό σύμβολο.

Ο κλασσικός ρόδινος σταυρός, ως σύνολο, συμβολίζει τον θρίαμβο του Πνεύματος έναντι της ύλης. Αναλυτικότερα, ο σταυρός ερμηνεύεται ως ο υλικός κόσμος και ο κύκλος

Ανθρωπος, ψυχή και μετάνθρωπος

 

«Ως βιοχημικοί, ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερα για το φοβερά πολύπλοκο της ζωής, όπου είναι φανερό ότι η πιθανότητα, να έχει προέλθει από κάποιο τυχαίο γεγονός είναι τόσο ελάχιστη που μπορεί να αγνοηθεί εντελώς. Η ζωή αποκλείεται να προήλθε τυχαία»
Sir FRED HOYLE

 

 

Άνθρωπος και ψυχή.

Η ύπαρξη του ανθρώπου, συγκρινόμενη με τα πλανητικά χρονικά μεγέθη, είναι απειροελάχιστη, παρόλα αυτά τα επιτεύγματα του ανθρώπου στα λίγα χιλιάδες χρόνια της ύπαρξης του, είναι αξιοθαύμαστα, συμπερασματικά λοιπόν ο άνθρωπος από «νοητικής», πλευράς , αποτελεί την κορωνίδα της δημιουργίας σε πλανητικό επίπεδο, καθώς είναι το μόνο πλάσμα με τέτοιες γνωστικές ικανότητες που του επιτρέπουν να παράγει βελτιώσεις και μεταβολές τόσο πάνω στη φύση, όσο και στον εαυτό του.

Το ερώτημα που απασχόλησε, και απασχολεί λοιπόν τον άνθρωπο είναι, εάν είμαστε ένα φυσικό εξελικτικό πείραμα ελεύθερης επιλογής, με ένα υλικό σώμα που αποτελεί προϊόν διάφορων αυτοσχεδιασμών, με όργανα που άλλαξαν πολλές φορές τη λειτουργία τους, ή η νοητική υπεροχή του ανθρώπινου είδους σε σχέση με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, είναι αποτέλεσμα θεϊκής επιλογής.
Στο «sefer ha zohar» (Σεφέρ χαζοχάρ) ή Βιβλίο της Λαμπρότητας που αποτελεί ίσως το πιο σημαντικό και εκτενές κείμενο της εβραϊκής Καμπάλα, τίθεται το ερώτημα:
«Τι είναι ο άνθρωπος; Είναι απλώς δέρμα, σάρκα, οστά και φλέβες; Όχι! Αυτό που συνιστά τον αληθινό άνθρωπο, είναι η ψυχή και εκείνα που αποκαλούνται δέρμα και σάρκα, οστά και φλέβες είναι απλά ένα πέπλο, ένα εξωτερικό κάλυμμα και όχι καθαυτός ο Άνθρωπος. Η αποκάλυψη του ανθρώπου σημαίνει την απέκδυση του από όλα αυτά τα ενδύματα. Ωστόσο, τα οστά, οι τένοντες και τα διάφορα συστατικά του σώματος σχηματίστηκαν σύμφωνα με τα μυστικά της θεϊκής σοφίας, και σύμφωνα με την ουράνια εικόνα. Το δέρμα απεικονίζει τους ουρανούς που είναι άπειροι σε έκταση και καλύπτουν ως ένδυμα όλα τα πράγματα. Τα οστά και οι φλέβες συμβολίζουν τον θεϊκό φορέα, τις εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου. Όμως αυτά δεν είναι παρά τα εξωτερικά ενδύματα, επειδή στα εσωτερικά μέρη υπάρχει το μυστήριο του Ουράνιου Ανθρώπου».

Όπως στο zohar , έτσι και σε όλους τους αρχαίους μύθους και της θρησκείες ο άνθρωπος, θεϊκό τέκνο, συμμετέχει του θείου, δια μέσω της «θέωσης», της υπέρβασης δηλαδή της θνητής και καθορισμένης του φύσης, αλλά και ταυτόχρονα, δια μέσω της πίστης σε μια «άλλη ζωή μετά θάνατον ζωή », εξασφαλίζει την αθανασία. Τελεολογικά ο άνθρωπος, είτε με την μορφή του ήρωα, είτε στην μετά θάνατον ζωή, ενέχει το ενδεχόμενο

Τα γράμματα Ύψιλον και Έψιλον, και η σχέση τους με τα Ελευσίνια μυστήρια

 

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και Αριστοτέλη τα γράμματα χωρίζονται σε τρείς κατηγορίες:   

Α) Ήχοι και εικόνες που οφείλονται στο φυσικό ανθρώπινο περιβάλλον, γεωγραφικός και φυσικός χώρος ( κλίμα - χλωρίδα - πανίδα).
Β) Ήχοι και εικόνες που προεκλήθησαν από τις δραστηριότητες (έργα) του ανθρώπου (εργαλεία-όπλα- εκμετάλλευση φυσικών πηγών κ.α.).
Γ) Ήχοι και εικόνες που οφείλονται στις υποστάσεις τους.

Επ’ ευκαιρίας της  πρό ημερών Φθινοπωρινής Ισημερίας η οποία συνέπεφτε στην αρχαιότητα  με τις σεπτές και άρρητες τελετουργίες ων Ελευσινίων μυστηρίων,  όπως επίσης και  των πρόσφατων πρώτων βροχών, στο παρόν άρθρο θα κάνω (όπως υποσχέθηκα), μία απόπειρα ερμηνείας των γραμμάτων Ύψιλον και Έψιλον.
Το γράμμα Ύψιλον συνδέεται τόσο με τα Υγρά και την βροχή, όσο και με την λέξη   που αναφωνούσαν οι μύστες στα Ελευσίνια : “ΥΕ -  ΚΥΕ”. Το ΥΕ (βρέξε) απευθυνόταν στο Δία, ενώ το ΚΥΕ (κυοφόρησε) στη Δήμητρα...

Το γράμμα Ύψιλον είναι το 20^ο  γράμμα του Ελληνικού αλφαβήτου  και το 22^ο  του αρχαίου Ελληνικού (το οποίο είχε 28 γράμματα  ένα για κάθε σεληνιακό μήνα).    Τα τέσσερα γράμματα τα οποία  δεν έχουν συμπεριληφθεί  στο νέο αλφάβητο των 24 γραμμάτων είναι, το Στίγμα (ς) το Δίγαμμα (F) – και τα

ΙΗΣΟΥΣ…Περί Του μεγίστου των Μυστών ο Λόγος.

 

Ήδη από την πρώτη περιοδεία με θέμα την Πίστη ο Σοφώτατος προβαίνει σε αντιδιαστολή μεταξύ Ιησού και Χριστανισμού, λέγων ότι ο Τεκτονισμός καθιέρωσε των 18ο βαθμό «εις δοξασμόν του Ιησού», ο οποίος υπήρξε ο μέγιστος υπέρμαχος της ηθικής αληθείας, όπως οι Ρ+ υπήρξαν οι υπέρμαχοι της φυσικής επιστήμης.  Ουδείς τολμηρότερος Αυτού υπεστήριξε την ιδεώδη ηθική, ουδείς επολέμησε μετά μεγαλυτέρας δυνάμεως την υποκρισία και την τυραννία. Η διδασκαλία του εβασίζετο επί της αμέσου γνώσεως του Θεού.

Άλλωστε, και ο Τεκτονισμός κηρύσσει τη μελέτη της Φύσεως, ως το μέσο πάσης προόδου, συμπεριλαμβανομένων στη Φύση και των ηθικών νόμων, των οποίων έδρα είναι η συνείδησή μας. «Ο Τεκτονισμός, μη ακολουθών ουδεμία θρησκεία, πιστός στην αρχή της ελευθερίας και της εργασίας ηδυνήθη να οικειοποιηθεί πάσα αποκαλυπτόμενη αλήθεια, διατήρησε το αληθές πνεύμα αυτής, αποβάλλοντας τα κακά στοιχεία, πρόθυμος να εγκαταλείψει και αυτήν ακόμα, προκειμένου να οικειοποιηθεί άλλες τελειότερες αλήθειες».

Γι’ αυτό και στον βαθμό αυτό ο Τεκτονισμός διδάσκει τη συνεχή αναζήτηση της τελειότερης αλήθειας. Δεν είναι δογματικός. Την αλήθεια ζητεί επίμονα και αδιάκοπα. Αποδοκιμάζει τη φαυλότητα, την υποκρισία και εξαίρει τον Ιησού, διότι επολέμησε την υποκρισία και την τυραννία. Κατέστη έτσι «μέγιστος υπέρμαχος της ηθικής αληθείας». Έδειξε την μέθοδο, η οποία δεν είναι άλλη από την «άμεσο σπουδή της φύσεως», αποτελεί δε την «ηθική αρχή του Ιησού». Άλλωστε, «[α]πό των χρόνων του Ιησού, η συνείδησις εποίησεν εν εαυτή μέγα έργον αποκαλύψεως…».

Από αυτό το πνευματικό μεγαλείο αντλούμε τις θείες ιδέες που μας οδηγούν στην έρευνα της Φύσεως και διαβλέπουμε εντός της Φύσεως πως προήλθε η δημιουργία μας και πως προωρίσθημεν να ζούμε. Ερευνώντες την Φύσιν ευρίσκουμε τον νόμον της αγάπης, ο οποίος πρέπει να λειτουργεί μεταξύ των ανθρώπων διά να είναι ευτυχείς.

Ο νόμος της αγάπης τον οποίον ο Ιησούς υπαγόρευσε να λατρεύουμε και να τιμούμε, είναι η συνδέουσα το άπειρον δύναμις, η συγκρατούσα αυτό εν αρμονία, η προσδιορίζουσα «την σφαίραν της ενεργείας κάθε του απείρου μορφής». Αυτή η αγάπη οφείλει να συνδέει -κατά τον Ιησού- το ανθρώπινο γένος, αυτή να υπαγορεύει τους κοινωνικούς νόμους, αυτή «…να δίδει την κατεύθυνση στις ενέργειές του».

Πράγματι, ο Ιησούς –κατά το τυπικό- αναφέρεται ως ο ταπεινότερος όλων, ως ο μάλλον πεφωτισμένος ο οποίος γνωρίζει την προέλευση της επιστήμης. Έτσι, ο Ιησούς, πεφωτισμένος παρά της ενδοτέρας γνώσεως, γνωρίζει την πηγή της γνώσεως αυτής, δύναται δε να συγκρίνει την επιστήμη των ανθρώπων προς την επιστήμη των Μυστηρίων και καθίσταται ταπεινόφρων και μάλιστα ο ταπεινότερος όλων. Η ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τον πεφωτισμένο μύστη, διότι έχει αποβάλει κάθε μορφής εγωισμού και είναι έμπλεος αγάπης. «Ιδού ο ευρεθείς Λόγος: η ελευθερία της Επιστήμης. Μέχρι τίνος σημείου θα μας οδηγήσει αυτή; Ουδείς δύναται να το γνωρίζει».

Αυτό δίδαξε και ο Ιησούς διότι κατόρθωσε να φτάσει στο αποκορύφωμα της μάθησης και της γνώσης. Και κανένας δεν θα μπορούσε να φτάσει στο αποκορύφωμα της μάθησης και της γνώσης αν δεν γινόταν ο ίδιος διδάσκαλος και ιερέας του εαυτού του. Ο Ιησούς θα επιζήσει στους αιώνες διότι είναι μία ζώσα ιδέα –για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του Σπ. Νάγου, η οποία διηνεκώς μεταλαμπαδεύει φως γνώσεως  στον ανθρώπινο νου, είναι μια ζώσα ιδέα την οποία όσο κάποιος περισσότερο την εξετάζει τόσο αντλεί ηθικές δυνάμεις και ανέρχεται σε επίπεδα στα οποία βασιλεύει η αγάπη και η ειρήνη της συνειδήσεως.

Στον 4ο βαθμό διδαχθήκαμε ότι έκαστος εξ ημών ως Μυστικός Διδάσκαλος οφείλει να ζωογονήσει τον εν εαυτώ ευρισκόμενο Χιράμ και να καταστεί μύστης. Στον 18ο βαθμό ζητούμενο είναι η εναρμόνιση του Ρ+ προς το σύνολο τω ενεργειών της Φύσεως και η μεταμόρφωσή του σε Ιησού. Ερευνώντες τη Φύση δεν ευρίσκουμε παρά το Νόμο της Αγάπης, ο οποίος πρέπει να λειτουργεί μεταξύ των ανθρώπων και δη των τεκτόνων, προκειμένου αυτοί να είναι ευτυχείς.

Δυστυχώς όμως εμείς οι νεώτεροι τέκτονες, παρά το ότι δεχθήκαμε τα νάματα της τεκτονικής διδασκαλίας, κανένα από τα αγνά αυτά ιδεώδη δεν θελήσαμε να κατανοήσουμε. Έτσι, κρατούμε κλειστά τα μάτια στο κορύφωμα της μεγάλης Ψυχής του Ιησού, στο πραγματικό Φως μιας Ψυχής που διδάσκει την ανοχή και την εγκαρτέρηση. Και όμως, σε αυτόν που θα μελετήσει το βάθος των εννοιών αυτών αποκαλύπτεται μία κατάσταση πραγματικά θεία που χρησιμεύει ως γνώμονας νέας ηθικής, που θα έχει ως βάση τη θυσία. Έργο μας είναι να μεταμορφώσουμε την εν ημίν αμάθεια και υποκρισία σε ρόδινο σταυρό ως άλλη φιλοσοφική λίθο, ήτοι σε «Μέγα Έργο». Έτσι, ο μύστης καθίσταται όχι πλέον Χιράμ, αλλά Ιησούς, μετατρέπων συμβολικά τα αγενή μέταλλα σε ευγενή, ήτοι τον μόλυβδο της Ψυχής του σε χρυσό.

Η σύνθεση του Ρόδου επί του Σταυρού, αποτελεί παλαιό μυσταγωγικό σύμβολο το οποίο σημαίνει την αγάπη η οποία γεννάται εκ της αυτοθυσίας, δηλαδή της θυσίας του τέλειου ανθρώπου. Είναι ο ίδιος ο συμβολισμός του πελεκάνος, ο οποίος τρέφει διά των ιδίων αυτού σπλάχνων τα νεογνά του. Ο επί του σταυρού θυσιάζεται –εν προκειμένω- υπέρ του συνόλου της ανθρωπότητας, εκτελών το υπέρτατο καθήκον του ανθρώπου. Του ανθρώπου που διαπνέεται από ανιδιοτελή αγάπη προς την ανθρωπότητα και προσφέρει τον εαυτό του ως θυσία υπέρ των άλλων. Ό,τι δηλαδή έπραξε ο Ιησούς, του οποίου η ψυχή πραγματοποίησε εξελικτική πορεία προς την Απολύτρωση. Το πνεύμα του εγκατέλειψε τα εξωτερικά και τα επουσιώδη για να συγκεντρωθεί στο εσωτερικό και το ουσιώδες. Αποσπάσθηκε από τα αισθητά και τα φθαρτά προκειμένου να αποκαλύψει τα υπεραισθητά και τα άφθαρτα. Απαρνήθηκε τα μερικά και τα πρόσκαιρα για να συλλάβει τα καθολικά και τα αιώνια. Εγκατέλειψε το περιορισμένο και το σχετικό, χάριν του Απείρου και του Απολύτου. Για τον λόγο αυτό το Ρόδο επί του Σταυρού αποτελεί την ωραιότερη έκφραση της απρόσωπης καθολικής Αγάπης.

Η ατραπός που ακολούθησε ο Ιησούς ήταν αυτή της πλήρους αυτοθυσίας. Αυτοθυσία η οποία έχει άμεση σημασία για κάθε άνθρωπο της εποχής μας που αναζητά ανάσταση, που αναζητά εξαγνισμό. Ο Ιησούς εκδήλωσε το πνεύμα-ψυχή του και συνετέλεσε στην αποκάλυψη της πανταχού παρούσας  παγκόσμιας συνείδησής του. Υπήρξε δε ο μέγιστος υπέρμαχος της ηθικής αληθείας. Άλλωστε, κατά τους λόγους του τυπικού «ουδείς τολμηρότερος αυτού υπεστήριξε την ιδεώδη ηθική». Ποια είναι αυτή; «Η βασιζομένη επί του αισθήματος». Διά τούτο και η «πλήρης αισθημάτων διδασκαλία του Ιησού βασίζεται επί της αμέσου γνώσεως του Θεού, θεωρουμένου ως προνοίας και επί της αθανασίας της ψυχής». «Η ύψιστη γνώση είναι ότι δεν γνωρίζουμε τίποτε» αναφέρει ο Χριστιανός Ροδόσταυρος στους «Αλχυμικούς του Γάμους», ακολουθώντας την ατραπό προς τη λύτρωση που ακολούθησε και ο Ιησούς. Άλλωστε το βαθύτερο νόημα του συγκεκριμένου κειμένου αναφέρεται στη μυσταγωγία της γήινης πορείας του Ιησού, ήτοι στην ένωση της ψυχής και του πνεύματος και την άνοδο προς το Φως.

Για τον λόγο αυτό το έργο των Ρ+ έχει άμεση σημασία για κάθε άνθρωπο της εποχής μας που αναζητά ανάταση και εξαγνισμό. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι τα θέματα αυτά μας αφορούν όλους, αφορούν την άμεση προσπάθεια να καταστήσουμε ως τέκτονες«τον βίον ευτυχήν». Ο άνθρωπος, το αληθινό ανθρώπινο Είναι αποτελεί ένα Μικρόκοσμο. Προς τούτο και η αποκατάσταση Εκείνου που κατά την μακρότατη πορεία του ανθρώπου εβεβηλώθη μέχρι του κατωτάτου σημείου της προσήλωσης στην ύλη πρέπει να επιτευχθεί διά του έργου των Ρ+. Έτσι, η πτώση του ανθρωπίνου διά του παραδείγματος του Ιησού θα μετατραπεί σε άνοδο. Ένας νέος ουρανός και μια νέα γη θα αποκαλυφθούν. Ουδείς γνωρίζει με ποιον τρόπο θα αποκαλυφθεί η εξέλιξη και ποια θα είναι η ατραπός προς το Τέλος. Με βεβαιότητα όμως μπορεί να λεχθεί ότι όποιος άκουσε διά της μυήσεως τη Φωνή Του και συνετάχθη με όλη την καρδία του στο Σχέδιο της Αγάπης θα κερδίσει πραγματικά την ψυχή του και θα τύχει βοηθείας προς το Φως.

Το έργο του Ιησού με την ανθρωπότητα που προχώρησε –σύμφωνα με τη γλώσσα της Γενέσεως- μέχρι την έβδομη ημέρα δεν έχει ολοκληρωθεί. Η ανθρωπότητά μας ευρίσκεται ακόμα εν τω γίγνεσθαι. Και η πραγματική έβδομη ημέρα δι’ ημάς τους Ρ+ αρχίζει μόνον όταν ο άνθρωπος αρχίσει την οικοδόμηση της ψυχής του. Διότι περί αυτού τελικώς πρόκειται. Η πορεία της ύπαρξής μας στον υλικό κόσμο είναι δευτερεύον ζήτημα, υπό το πρίσμα της αληθούς μυήσεως και υπό το Φως της Αγάπης Του. Η αρετή, η αξία της ψυχής και ελπίδα έχουν σημασία. Όποιος εξ ημών διαθέτει ψυχικές αξίες είναι ο«κερδίζων την ψυχήν», είναι αυτός που «εκέρδισε το παν». Ο οικοδομών την ψυχή του ως τέκτων, «οικοδομεί την αιωνιότητα» και αυτή δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί με καμία λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια του υλικού κόσμου.

Σπεύσατε αδελφοί μου να αναγνωρίσετε την αδελφότητα της ζωής την οποία δεικνύει ο ζωντανός σταυρός με το ρόδο. Ο Ιησούς είναι η ζώσα ιδέα, το ζων σύμβολο που πρέπει να ανθίσει στις καρδιές μας. Υπάρχει κάτι άλλο λαμπρότερο από τη δυνατότητα εισόδου στον «κήπο των ρόδων» στον οποίο εκδηλώνεται η ζωή του Ιησού; Εκεί νικάται ο θάνατος! Η ζωή γίνεται Φως και ο τάφος του υλικού κόσμου κλείεται οριστικά. Ο Ιησούς δι’ ημάς είναι το σύμβολο, αλλά και το οροθέσιο της νέας αρχής! Είναι η ανατολή της πνευματικής και ψυχικής μας μύησης στο «νέο Νόμο» που συνέχει όλους μας και μάς οδηγεί στη μία και μοναδική οδό: της Αγάπης, της υπερνίκησης των παθών και την Αυτοκυριαρχία. Είθε διά του παραδείγματος του Θείου Ιησού να επιτύχετε τούτο όλοι σας αδελφοί μου Πρίγκηπες Ρ+ Ιππόται του Αετού και του Πελεκάνος.

Αναρτήθηκε από fos18th

Οι Ροδόσταυροι και η κρίση

 

Έλαχε στις γενιές μας να ζήσουμε σε εποχή εξαιρετικών κοινωνικών και κοσμικών εντάσεων. Έχουμε βρεθεί μπροστά στο κατώφλι μεγάλων αλλαγών – στο σημείο του κύκλου που για την ανθρωπότητα και την εξέλιξη, μία εποχή τελειώνει και αρχίζει μια άλλη. Ακούμε καθαρά τον επιθανάτιο ρόγχο. Την κατάπτωση των βεβαιοτήτων, την αμφισβήτηση των αξιών, την διάλυση των συστημάτων που οδηγούν στην πάσης φύσεως πείνα και στην πάσης φύσεως εξαθλίωση. Παράλληλα όμως νιώθουμε και την δίψα για μια καινούργια ζωή, για έναν καινούργιο κόσμο, όπως δειλά πλην εμφανώς έχει αρχίσει να εκφράζεται.

Ο πλανήτης μας, ζωντανή οντότητα, πατέρας και μητέρα όλων μας – όλων των πλασμάτων που τον κατοικούν και τον συνθέτουν, δίνει επίσης τον ρυθμό των μεταβολών: Τα νερά του, τα ηφαίστειά του, η ατμόσφαιρά του, ο δονούμενος πυρήνας του, ο σφυγμός του έχουν προ πολλού διεγερθεί προσπαθώντας μέσα από επιτόκιους σπασμούς, να εκβάλλουν το κυοφορούμενο.

Παντού πυρετός. Κοινό σύμπτωμα και στην αρρώστια αλλά και στην δημιουργία! Κάποιοι θα μιλήσουν για τέλος – κάποιοι για αρχή. Εμείς όμως οι Ροδόσταυροι ξέρουμε η οφείλουμε να ξέρουμε! Γιατί σπουδάζουμε στα εργαστήριά μας να διαβάζουμε τον κόσμο σαν ανοιχτό βιβλίο! Πρόκειται λοιπόν για τις φάσεις της αιώνιας κίνησης των σφαιρών, την σπειροειδή εξέλιξη της Δημιουργίας, την νομοτέλεια της αέναης κυκλικής πορείας όπως αυτή συμβολίζεται με τον ουροβόρο Όφι. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο!..

Όταν μυηθήκαμε Ροδόσταυροι, διδαχθήκαμε ότι αναζητούμε τον απολεσθέντα Λόγο, μέσα σε ένα κόσμο συγχυσμένο, φυγόκεντρο και αλληλοσπαρασσόμενο. Μαζί με τα ψυχικά και νοητικά εφόδια (Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα, Ορθολογισμός) μας παραδόθηκε και μία ράβδος για να μας θυμίζει το χρέος της αιώνιας οδοιπορίας μας. Οδοιπορίας πρωτίστως σε αυτόν τον επίγειο Κόσμο, για να τον βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε. Αλλοίμονο εάν περιορισθούμε στις κλειστές συνάξεις μας και φιλοσοφούμε αποκομμένοι από τον κόσμο. Αλλοίμονο εάν οι συζητήσεις μας δεν γίνονται ταυτοχρόνως καύσιμο και σχέδιο για την προς Εμμαούς Πορεία μας. Η πόλη Εμμαούς πεθαίνει και μας χρειάζεται. Τι θα κάνουμε;

ΟΙ ΠΥΛΩΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΟΥ

 

 

Ο άνθρωπος είναι διττός: θνητός κατά την τωρινή του εκδήλωση και ταυτόχρονα αθάνατος, σύμφωνα με τον πυρήνα του, τον σπινθήρα του πνεύματος. Μέσω της μεταμόρφωσης σχηματίζεται από τις δυνάμεις του σπινθήρα του πνεύματος ο αθάνατος άνθρωπος.

Η διδασκαλία του Ροδόσταυρου βασίζεται στη Σοφία της Συμπαντικής Διδασκαλίας, η οποία αποκαλύφθηκε και αποκαλύπτεται στους ανθρώπους που την αναζητούν. Τα γραπτά των κλασικών Ροδόσταυρων είναι μια έκφραση αυτής της διδασκαλίας. Σ’ αυτά η αρχαία γνώση των μυστηρίων συνετέθη με τα μυστήρια του Χριστιανισμού σε μια σύνθεση την οποία μπορούμε να ονομάσουμε εσωτερικό Χριστιανισμό.

Ο Jan van Rijckenborgh (1896-1968) και η Catharose de Petri (1902-1990), οι πνευματικοί οδηγοί του Lectorium Rosicrucianum, επανεξέδωσαν τα κλασικά γραπτά των Ροδόσταυρων και τα εξήγησαν με τρόπο κατανοητό για τους μαθητές μιας σύγχρονης Πνευματικής Σχολής.

 

Γνωστικισμός και Ερμητική Σοφία

Η σημερινή διδασκαλία των Ροδόσταυρων στο Lectorium Rosicrucianum είναι μέρος της Γνωστικής-Ερμητικής παράδοσης. Από την άποψη της πρακτικής εφαρμογής είναι προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις του εξατομικευμένου σύγχρονου ανθρώπου.

Η Γνώση –η γνώση του Θεού– δίνεται στον άνθρωπο ως δύναμη φωτός που οδηγεί στην εσωτερική κατανόηση των σχέσεων μεταξύ Θεού, ανθρώπου και κόσμου. Πολλές πτυχές αυτής της γνώσης εκφράζονται στα γραπτά του Ερμή του Τρισμέγιστου, γραπτά που επίσης ερμηνεύτηκαν και επανεκδόθηκαν από τον Jan van Rijckenborgh και την Catharose de Petri υπό τον τίτλο «Η Πρωταρχική Αιγυπτιακή Γνώση».

Στο πλαίσιο αυτό, η παρούσα διδασκαλία των Ροδόσταυρων στο Lectorium Rosicrucianum βασίζεται σε τρεις θεμελιώδεις αρχές.

 

Ο Άνθρωπος, ένας Μικρόκοσμος

Οι Εσωτερικοί μας πλανήτες… Εσωτερικά

 

΄΄ Όταν Αγαπάς δεν σκέφτεσαι .

Όταν σκέφτεσαι μοιάζει να μην Αγαπάς .

Όταν Σκεφτείς αφού έχεις Αγαπήσει , καταλαβαίνεις γιατί αγαπούσες .

Όταν Αγαπάς αφού έχεις προηγουμένως σκεφθεί , αγαπάς καλύτερα .

Να ποια είναι η πορεία της προόδου των Ψυχών ΄΄

Elipha Levi .

Από Επιστημονικής – Αστρονομικής πλευράς εσωτερικοί πλανήτες ονομάζονται οι πλανήτες του Ηλιακού μας συστήματος που η τροχιά τους βρίσκεται μεταξύ Ηλίου και Γης .

Οι Εσωτερικοί πλανήτες της Γης που έχουμε την χαρά να μας φιλοξενεί είναι ο Ερμής και η Αφροδίτη οι οποίοι μετά τη Σελήνη, που είναι φυσικός δορυφόρος της και τον Ήλιο ο οποίος είναι το κεντρικό αστέρι του Ηλιακού μας συστήματος, είναι τα πιο γρήγορα σε τροχιά ουράνια σώματα με τον Ερμή να ολοκληρώνει μια πλήρη περιστροφή γύρο από τον Ήλιο σε 88 μέρες ενώ η Αφροδίτη σε 225 ημέρες περίπου . Επίσης οι δύο αυτοί πλανήτες είναι στενά συνδεδεμένοι με τον Ήλιο καθώς δεν απομακρύνονται ποτέ από κοντά του. Η μέγιστή απόσταση που μπορεί να έχει ο Ερμής από τον Ήλιο είναι 28^ο μοίρες γι’ αυτό και η μόνη δυνατή όψη που μπορούν να σχηματίσουν ο Ήλιος με τον Ερμή είναι αυτή της Συνόδου ενώ η Αφροδίτη μπορεί να απομακρυνθεί λίγο παραπάνω όχι όμως πάνω από 47^ο μοίρες ενώ εκτός από σύνοδο μπορεί να σχηματίσει με τον Ήλιο και

Ο Μάγος Γιατρός

 

Ο μάγος – γιατρός είναι ουσιαστικά ένας ψυχολόγος που διεισδύει στα μύχια του εσωτερικού κόσμου των ανθρώπων, ανακαλύπτοντας έτσι τις αιτίες των ασθενειών. Και κινώντας από εκεί τους κατάλληλους «μοχλούς» μπορεί να δρα αποτελεσματικά παρέχοντας μεθόδους θεραπευτικές που εξασφαλίζουν την εσωτερική ισορροπία και την εναρμόνιση με τη φύση.

Πάνω στο εξελικτικό μονοπάτι ο άνθρωπος μοχθούσε και μοχθεί αέναα να γνωρίσει τον εαυτό του, καθώς και να συλλάβει και να εκφράσει τον εξελικτικό του ρόλο μέσα στον κόσμο. Και ανέκαθεν ο στίβος μέσα στον οποίο ανδρωνόταν συνειδησιακά, ήταν οι ανθρώπινες κοινωνίες.

Θεραπευτικός τροχός Ινδιάνων

Ζώντας ως κύτταρο μια τέτοιας κοινωνίας, μικρής ή μεγάλης, ο άνθρωπος αποκτά τη δυνατότητα δόμησης μιας ευρύτερης συνείδησης εστιασμένης στη συλλογικότητα, που τον απελευθερώνει από τα στενά ατομικά του όρια, αλλά ταυτόχρονα αναλαμβάνει και την ευθύνη του δικού του δημιουργικού ρόλου μέσα στην κοινωνία.
Είναι γεγονός ότι από τη χαραυγή της ύπαρξή τους οι ανθρώπινες κοινωνίες στηρίχτηκαν πάνω σε κεντρικούς αρχετυπικούς ρόλους, τους οποίους εξέφραζαν άτομα τα οποία είχαν επιλεχθεί και εκπαιδευθεί κατάλληλα. Τα πλέον χαρισματικά πρόσωπα αναλάμβαναν τους ρόλους του ηγήτορα, του πολεμιστή, του ιερέα, του θεραπευτή, του μάγου και είχαν την ευθύνη της καθοδήγησης των υπολοίπων αλλά και την παροχή προστασίας σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο.
Ένας από τους σημαντικότερους ρόλους ήταν εκείνος των μάγων –γιατρών οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι με το έργο της θεραπείας, χρησιμοποιώντας παράλληλα τις γνώσεις τους τόσο για τις δυνάμεις της φύσης, όπως που εκείνες αποκόμιζαν, ταξιδεύοντας μέσα σε κόσμους εσωτερικούς. Αν και η δυτική κουλτούρα μας προδιαθέτει αρνητικά απέναντι σε τέτοιου είδους προσεγγίσεις και πρακτικές, σύγχρονοι επιστήμονες που ερευνούν δίχως προκαταλήψεις ανακαλύπτουν σε αυτά τα πεδία, πολύτιμες αρχαίες γνώσεις που μπορούν να επιστρατευτούν και από την σύγχρονη ιατρική.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της θεραπευτικής που αναπτύχθηκε, διαχρονικά, από τους μάγους – γιατρούς είναι η θεώρηση του ανθρώπινου οργανισμού με «ολιστικό» τρόπο. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως μία πολυδιάστατη ενότητα της οποίας οι όψεις αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και η ασθένεια εξετάζεται σε κάθε επίπεδο ύπαρξής (πνευματικό, νοητικό, συναισθηματικό και σωματικό). Για τον μάγο – γιατρό ο άνθρωπος

Ερμητική παράδοση

 

Ο μύθος αναφέρει ότι η σοφία της παράδοσης περιέχεται σε 42 βιβλία, που αφορούν στην εσωτερική διδασκαλία του Ερμή, θεού της σοφίας και τα οποία αποδίδονται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, μια μυθική σύνθεση του Αιγύπτιου θεού Θοθ και του Έλληνα θεού Ερμή.

Ο ερμητισμός[1] [2] είναι θρησκευτική και φιλοσοφική παράδοση βασισμένη κύρια σε κείμενα που αποδίδονται στον Ερμής τον Τρισμέγιστο[3]. Τούτη η παράδοση επηρέασε τη δυτική εσωτερική παράδοση και θεωρήθηκε μεγάλης σημασίας κατά την Αναγέννηση και τη Μεταρρύθμιση[4]. Η ερμητική παράδοση διεκδικεί την καταγωγή της από μία prisca theologia, δοξασία που εισάγει την ιδέα μιας μοναδικής, αληθινής θεολογίας παρούσας σε όλες τις θρησκείες δοσμένη από τον Θεό στον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της αρχαιότητας[5] Σε αυτή τη μορφή μυστικιστικής παράδοσης, στην οποία βασίστηκε, μαζί με την Καββάλα, η ανάπτυξη της δυτικής αποκρυφιστικής παράδοσης, ο μύθος αναφέρει ότι η σοφία της παράδοσης περιέχεται σε 42 βιβλία, που αφορούν στην εσωτερική διδασκαλία του Ερμή, θεού της σοφίας και τα οποία αποδίδονται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, μια μυθική σύνθεση του Αιγύπτιου θεού Θοθ και του Έλληνα θεού Ερμή.

Πολλοί χριστιανοί συγγραφείς, ανάμεσά τους ο Ραλφ Γουάλντο Έμερσον, ο Λακτάντιος, ο Θωμάς Ακινάτης, ο Αυγουστίνος, ο Τζιορντάνο Μπρούνο, ο Μαρσίλιο Φιτσίνο, ο Τομάσσο Καμπανέλλα και ο Τζιοβάνι Πίκο ντέλα Μιραντόλα θεώρησαν ότι ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ήταν σοφός προφήτης που προέβλεψε τον ερχομό του χριστιανισμού[6]. Όταν η ερμητική παράδοση έπαψε να είναι αποδεκτή από τη χριστιανική εκκλησία, το ρεύμα στράφηκε υπόγεια με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν διάφορες ερμητικές κοινότητες. Κατά την Αναγέννηση η ερμητική φιλοσοφία έγινε πολύ πιο κατανοητή στους Ευρωπαίους κυρίως χάριν στο έργο συγγραφέων όπως ο Πίκο Ντε Λα Μιραντόλα, που προσπάθησε να εναρμονίσει την καββαλιστική παράδοση με τον χριστιανικό μυστικισμό. Η ερμητική μαγεία γνώρισε μια μεγάλη αναβίωση κατά τον 19ο αιώνα στη Δυτική Ευρώπη, όπου εφαρμοζόταν είτε από μεμονωμένα άτομα όπως ο Ελιφάς Λεβί, ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, ή ο Άρθουρ Μέιχεν, είτε από ομάδες όπως το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής[7].

Ένα μεγάλο μέρος της σημασίας του Ερμητισμού προκύπτει από τη σύνδεσή του με την ανάπτυξη της επιστήμης κατά την περίοδο 1300 – 1600. Η έμφαση που έδωσε στην ιδέα της επιρροής ή ελέγχου της φύσης οδήγησε πολλούς επιστήμονες να αναζητήσουν στη μαγεία και τις συναφείς τέχνες (αλχημεία και αστρολογία), πειράματα σχετικά με τους νόμους της φύσης. Κατά συνέπεια, ήταν οι πρακτικές πτυχές των ερμητικών κειμένων που προσέλκυσαν την προσοχή των επιστημόνων[8]. Ο Ισαάκ Νεύτων έδωσε μεγάλη προσοχή στην ιδέα μιας ανόθευτης, καθαρής, αρχαίας δοξασίας, την οποία μελέτησε επισταμένα για να κατανοήσει τον φυσικό κόσμου. Πολλά από τα χειρόγραφα του Νεύτωνα -τα περισσότερα από τα οποία είναι ακόμη αδημοσίευτα- περιγράφουν λεπτομερειακά τις μελέτες του στα ερμητικά κείμενα, έργα που λέγεται ότι μεταδόθηκαν

ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΙ

 

Δεν είναι μία, δεν είναι δύο, δεν είναι δέκα …είναι 40 γυναίκες Μαθηματικοί στην Αρχαία Ελλάδα.!!!!!!! Εκτός από την Υπατία όλες  οι άλλες παραδόθηκαν στη λήθη της Ιστορίας .

Χρειάστηκε να περάσουν 31 αιώνες για να έρθουν και πάλι στο φως και να διεκδικήσουν μια θέση στον επιστημονικό κόσμο, χάρη στην έρευνα που πραγματοποίησε ο μαθηματικός και συγγραφέας Ευάγγελος Σπανδάγος.
Η «σκυταλοδρομία» για την ανακάλυψη των άγνωστων αρχαίων Ελληνίδων μαθηματικών ξεκίνησε για τον βραβευμένο τόσο από τον Παγκόσμιο Όμιλο για την μελέτη των αρχαίων πολιτισμών όσο και από την Ακαδημία Αθηνών μαθηματικό, όταν ένας μαθητής του τον ρώτησε «εκτός από την Υπατία, που αναφέρεται στο σχολικό βιβλίο της Γεωμετρίας, δεν υπήρχαν κι άλλες γυναίκες μαθηματικοί στην αρχαιότητα;». «Γύρισα σπίτι, άρχισα να ψάχνω βιβλία, να ρωτάω φίλους και γνωστούς, αλλά ουδείς γνώριζε κάτι», εξηγεί ο κ. Σπαγδάνος την αφορμή της περιπέτειας του στον κόσμο των γυναικών μαθηματικών. Μια ερευνητική περιπέτεια τεσσάρων ετών μαζί με την επίσης μαθηματικό, κόρη του Ρούλα που είχε ως αποτέλεσμα να εντοπίσει συνολικά 40 γυναίκες μαθηματικούς από τον 10ο αι. π.Χ. έως τον 5ο αι. μ.Χ.

Ποιο ήταν το προφίλ τους; Προέρχονται από διάφορες γωνιές του ελληνικού κόσμου. Οι περισσότερες είχαν σπουδάσει πέραν της βασικής εκπαίδευσης. Εκείνες που ανήκαν

Στα Ελευσίνια μυστήρια κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία γινόταν η εισαγωγή των αμύητων.

Ο παλαιότερος Ελληνικός συμβολισμός του έτους δίνεται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια και αφορά τη μυθολογία του θεού-Ήλιου.

Κατά τον μύθο, στη νήσο Θρινακία ή Τρινακρία (αρχαία ονομασία της Σικελίας) ο θεός Ήλιος είχε 7 αγέλες βοών και 7 ποίμνια, που αποτελούνταν αντίστοιχα από 50 ζώα, τα οποία δεν αυξάνονταν ούτε ελαττώνονταν ποτέ (Ομ. Οδυσ. Μ’, 127). Η περιγραφή αυτή συμβόλιζε το έτος το οποίο —κατά τους αρχαϊκούς χρόνους— πίστευαν ότι αποτελείτο από 50 εβδομάδες, που κάθε μία είχε 7 μέρες και 7 νύχτες.
Όπως όλοι οι αρχαίοι λαοί, έτσι και οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν αρχικά πρωτογενές σεληνιακό ημερολόγιο 354 ημερών.
Ο θρύλος, όμως, αναφέρει ότι οι Αρκάδες καυχιόνταν αφ’ ενός μεν ότι η ιερή πόλις τους Λυκόσουρα κτίστηκε πριν από τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, αφ’ ετέρου δε ότι οι ίδιοι προηγούντο και αυτής της δημιουργίας της Σελήνης.
Για τον λόγο αυτόν, οι Αρκάδες ονομάστηκαν από τον Αριστοτέλη Προσέληνοι και από τους Λατίνους συγγραφείς Proselines.
Ο θρύλος αυτός, βέβαια, κατά πάσα πιθανότητα στηρίζεται στο γεγονός ότι πιθανώς πρώτοι οι Αρκάδες απ’ όλους τους Έλληνες δημιούργησαν ημερολόγιο που βασιζόταν στον συνοδικό σεληνιακό μήνα.
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κατά τόπους διάφορα ημερολόγια, όπως το αττικό (αθηναϊκό), των Λακεδαιμονίων, των Βοιωτών, των Δελφών, της Δήλου, της Κρήτης, των Μακεδόνων, των Κυπρίων κ.ά.
Κατά το αρχαίο αττικό ή αθηναϊκό ημερολόγιο Φθινοπωρινή ισημερία έχουμε την 23η Σεπτεμβρίου.
Κατά την ημερομηνία αυτήν ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Ζυγού και έτσι εισερχόμαστε αστρονομικά στην εποχή του φθινοπώρου. Φθινοπωρινή ισημερία έχουμε την 23η Σεπτεμβρίου που συμβολίζει την εμφάνιση της ανθρώπινης ψυχής που αντιπροσωπεύει την εκδήλωση της λογικής νοήσεως. Στα άλλα επίπεδα έχουμε την πρώτη εμφάνιση των όντων κάθε επιπέδου.
Στα Ελευσίνια μυστήρια κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία γινόταν η εισαγωγή των αμύητων.
Κατά την εισαγωγή ελάμβανε χώρα μεγάλη τελετή για την εμφάνιση στο Είναι της Κόρης της Πρωτογόνης. Έλεγαν ότι η Κόρη η Πρωτογόνη είναι κόρη του Ουρανού και της Γης, δηλαδή αποτέλεσμα της επιμιξίας των δυνάμεων του Ουρανού και της Γης.
Με την τελετή αυτήν οι Μύστες της Ελευσίνας απέδιδαν ευγνωμοσύνη προς την θεία Φύση η οποία έφερε στο Είναι το ψυχικό Είναι κάθε οντότητας.
Η περίοδος από την Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι την Χειμερινή Τροπή του Ηλίου συμβολίζει την περίοδο κατά την οποία η ψυχή ανθρώπου θα περάσει το πρώτο στάδιο εξελίξεώς της που είναι η καλλιέργεια των σπερμάτων των προς γονιμοποίηση Ιδεών.
Κατά την διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους, υπάρχουν 4 ιδιαιτέρως καθοριστικές ημέρες, που αποτελούν τα πολικά ζεύγη δύο αξόνων:
Ο πρώτος άξονας του Σταυρού...., εμφανίζεται από την θέση της γης επάνω στην τροχιά της, κατά τις ημέρες των δύο Ισημεριών και αντίστοιχα ο δεύτερος άξονας, εμφανίζεται κατά τις ημέρες των δύο Ηλιοστασίων.

Αναρτήθηκε από epsilon omas

Φθινοπωρινή Ισημερία και Αρχαίες Ελληνικές Μυστηριακές τελετές

 

Φθινοπωρινή ισημερία έχουμε την 22α Σεπτεμβρίου, γιατί κατά την ημερομηνία αυτή ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Ζυγού (στις 23:45 μ.μ. φέτος) κι έτσι εισερχόμαστε αστρονομικά στην εποχή του φθινοπώρου.

Βέβαια η πραγματική ισομερία των ωρών της Ανατολής και της Δύσεως φέτος είναι στις 26 Σεπτεμβρίου (Ανατολή Ηλίου 7:16 π.μ. - Δύση 19:17 μ.μ.) αλλά  αστρονομικά την τοποθετούμε στις 22 Σεπτεμβρίου.

Η Φθινοπωρινή Ισημερία του Ηλίου συμβολίζει την εμφάνιση της ανθρώπινης ψυχής που αντιπροσωπεύει την εκδήλωση της Λογικής Νοήσεως (3ο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της φύσεως).

Στ' άλλα επίπεδα έχουμε την πρώτη εμφάνιση των όντων κάθε επιπέδου.

Οι Ορφικοί κατά τη Φθινοπωρινή Ισημερία εκδήλωναν την λατρεία τους προς τη Φύση γιατί έφερνε στο «Είναι» τους τα Όντα. Πρωτίστως όμως ο εορτασμός στρεφόταν στο γεγονός της εμφάνισης της ανθρώπινης ψυχής. Την ψυχή αυτήν την ονόμαζαν Κόρη Πρωτογόνη, σπούδαζαν τις εκδηλώσεις της από τις οποίες

Η "μυστική αντίληψη" της θεότητας

 

«Οι μύστες της κάθε θρησκευτικής παράδοσης ανέκαθεν προειδοποιούν ενάντια στην κάθε προσπάθεια ορισμού της θεότητας. Η μυστική αντίληψη της θεότητας ξεκινούσε από την καλλιέργεια της φαντασίας και γρήγορα εξελισσόταν σε κάποια άρρητη εμπειρία. Είχε να κάνει με ένα εσωτερικό ταξίδι και όχι με κάποιο εξωτερικό ‘εκεί επάνω’ ή ‘εκεί έξω’. Αυτή η εσωτερική έρευνα κατέληγε σε μία μεταμορφωμένη εξυψωμένη ανθρωπότητα.

Έδινε έτσι την ευκαιρία στον μύστη να δραπετεύσει από τα ανθρώπινα όρια χωρίς να παραβιάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Την ίδια στιγμή, αυτή η θαυμάσια, μυστική εμπειρία της Θεότητας δεν καταντούσε τους ανθρώπους αδύναμα και εξαρτώμενα νήπια, έρμαια κάποιου επιτακτικού εξωτερικού Θεού. Αντίθετα, καλούσε την ανθρώπινη ζωή πέρα από κάθε σύνορο μέχρι που η ίδια αυτή ζωή να εκφρασθεί ως η αποκάλυψη της θεότητας που ξεπροβάλλει μέσα από τα βάθη της ζωής.

Η μυστική παράδοση θεωρεί ότι όλη η κτίση είναι τελικά ικανή να αποκαλύψει την θεότητα μέσα από τα βάθη της ύπαρξης της. Οπότε για τον μύστη, ο Θεός του ενός ανθρώπου δεν είναι ποτέ ίδιος με τον Θεό του άλλου. Στην μυστική παράδοση κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι η εμπειρία του ή η κοσμοθεωρία του είναι αντικειμενική. Ο κάθε άνθρωπος καλείται να ταξιδεύσει μέσα στο μυστήριο της θεότητας μέσα από την πορεία της αναδυόμενης προσωπικότητας του. Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν θεωρείται ικανός, να αποτελέσει μία Θεοφάνια, ένα σημείο της θεϊκής παρουσίας, αλλά κανένα πρόσωπο, θεσμός ή τρόπος ζωής δεν μπορεί να αλλοιώσει αυτήν την αποκάλυψη».

J. S. Spong

Αναρτήθηκε από ΧΛΕΤΣΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Από το βιβλίο του, Mυστικισμός και Θείο στην Ελλάδα & στο Αρχαίο Κόσμο

Η Φθινοπωρινή Ισημερία και τα Ελευσίνια Μυστήρια

 

Τα ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ αποτελούν αναμφισβήτητα ένα από τους πιο ιερούς και σεβαστούς θεσμούς, ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.

Σύμφωνα με την Μυθολογία μας, ιδρυτής των Ελευσινίων Μυστηρίων πιστεύεται ότι ήταν ο Εύμολπος ή ο Μουσαίος ο οποίος ήταν γιος του Ορφέα, υπάρχουν όμως και πλήθος άλλων εκδοχών, έτσι ώστε σήμερα να είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, ως προς τον λόγο της εμφάνισή τους, τον τρόπο της διεξαγωγής τους αλλά το ακριβές περιεχόμενο των διδασκαλιών και των μυήσεών τους.

Αυτό όμως που γνωρίζουμε σήμερα, με βεβαιότητα, είναι ότι υπήρχαν τα ΜΙΚΡΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ, τα οποία αποτελούσαν την βασική προετοιμασία για την διεξαγωγή των ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ που ήταν βεβαίως και τα σημαντικότερα, τα οποία διαρκούσαν 9 Ημέρες, ξεκινώντας από την δέκατη Πέμπτη ημέρα του μήνα Βοηδρομιώνα.

Ωστόσο επειδή δεν υπάρχει πλήρης αντιστοιχία μεταξύ του αρχαίου ημερολογίου και του σημερινού, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ακριβή ημερομηνία, της διεξαγωγής τους και για τον λόγο αυτόν, έχουν κατά καιρούς προταθεί πολλές και διάφορες εκδοχές.

Σήμερα θα επιχειρήσουμε μία νέα προσέγγιση του υπολογισμού της ακριβούς ημερομηνίας της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, βάσει κάποιων ιδιαίτερων αστρονομικών χαρακτηριστικών, τα οποία ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουν λάβει υπόψη τους οι σύγχρονοι ερευνητές.

Γνωρίζουμε ότι οι αρχαίες μυστηριακές τελετές, ήταν πάντοτε άμεσα συνδεδεμένες με κάποια συγκεκριμένα αστρονομικά φαινόμενα.

Μέσα στον μήνα Σεπτέμβριο λοιπόν, τον μήνα της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, συμβαίνει ένα αστρονομικό γεγονός κορυφαίας σημασίας, το οποίο δεν θα μπορούσε σε καμμία περίπτωση να περάσει απαρατήρητο από το, επίσης κορυφαίο, αυτό θρησκευτικό γεγονός.

Πρόκειται βεβαίως για την ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ η οποία πραγματοποιείται στις 23/9.

Από την στιγμή που γνωρίζουμε ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια διαρκούσαν 9 ημέρες, είναι πολύ λογικό να υποθέσει κανείς ότι η Φθινοπωρινή Ισημερία θα έπρεπε να συμπίπτει με την ημέρα της ΛΗΞΗΣ τους!

Στην περίπτωση αυτή είναι φυσικά πολύ εύκολο να υπολογίσουμε την ημέρα της έναρξής τους, η οποία θα έπρεπε να ήταν στις 14/9.

Οι Μεγάλες Ηλιακές Γιορτές του Έτους .

 

Όπως ο κύκλος της Σελήνης ολοκληρώνετε σε οχτώ φάσεις κάνοντας μια πλήρη περιστροφή γύρο από την Γή ( αφού είναι δορυφόρος της ) σε 29 περίπου μέρες  έτσι και η Γη περιστρεφόμενη γύρο από τον Ήλιο ( φαινόμενη κίνηση του Ηλίου ) σε διάστημα 365 ημερών δημιουργεί οχτώ, αντίστοιχες θα λέγαμε , φάσεις εκ των οποίων οι πιο γνωστές είναι οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια .

Από την Αρχαιότητα οι άνθρωποι μελετώντας τα Ουράνια Σώματα έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις τροπές του Ηλίου μιας και η αλληλεπίδραση ανάμεσα στο Σκοτάδι και το Φως ήταν ζήτημα μείζονος σημασίας γι αυτύς. Έτσι αποφάσισαν να συμμετέχουν ενεργά και συνειδητά στην φυσική ροή του Χρόνου ώστε να εναρμονιστούν με αυτόν, τόσο σε φυσικό επίπεδο όσο και σε εσωτερικό,  αναζητώντας μέσω της φύσης προσωπική επαφή με την Ανώτερη δύναμη που συνδέει όλο το Σύμπαν. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι Παγανιστικές Λατρείες , οι Θρησκείες και τα Τυπικά τους .

Όσοι ασχολούμαστε με την Αστρολογία ή με τον Εσωτερισμό κρατάμε ακόμα και σήμερα κάποιες από αυτές τις λατρείες , όχι φυσικά όπως γινόντουσαν στην Αρχαιότητα παρ όλα αυτά με όσο μπορούμε πιο αξιοπρεπή τρόπο απέναντι στη Φύση και τα Μυστήρια της .

Οι κυριότερες γιορτές λοιπόν που έχουμε κρατήσει είναι αυτές των Ισημεριών όπου η μέρα και η νύχτα έχουν ίση διάρκεια και των Ηλιοστασίων όπου κατά το μεν Χειμερινό έχουμε την μεγαλύτερη Νύχτα του Έτους και κατά το Θερινό τη Μεγαλύτερη Ημέρα του . Αστρολογικά μιλώντας , γιορτάζουμε την είσοδο του Ηλίου στα Ζώδια του Παρορμητικού ή Θεμελιώδη Σταυρού .

Περάν από αυτές τις τέσσερις μεγάλες Ηλιακές Εορτές όμως οι Αρχαίοι γιόρταζαν άλλες τέσσερις που αν και ήταν σταθερές κάποιες φορές γιορταζόντουσαν κατά την πρώτη πανσέληνο πριν την συγκεκριμένη ημερομηνία . Μαζί με τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια οι υπόλοιπες τέσσερις Ηλιακές γιορτές οι οποίες γιορτάζονται κατά βάση από τους

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ

 

Ένα κυριακάτικο πρωινό του Μαρτίου, πριν από δεκαεννέα χρόνια, καθώς ο δρ. James Austin περίμενε το τραίνο για το Λονδίνο, αποσπάστηκε για λίγο η προσοχή του από τα φορτηγά που περνούσαν πάνω από τον Τάμεση. Ο νευρολόγος-γιατρός ξόδευε την έκτακτη άδεια του στην Αγγλία. Δεν πρόσεξε τίποτα το παράξενο στον βρώμικο υπόγειο σταθμό, τα σκοτεινά και ακάθαρτα κτήρια, τον χλωμό και γκρίζο ουρανό... Σκέφτηκε, αφηρημένος, το αναχωρητήριο των Ζεν Βουδιστών που επρόκειτο να επισκεφτεί. Και τότε καθώς ένοιωσε λυπημένος, έζησε μια αίσθηση φώτισης, διαφορετική από οτιδήποτε άλλο μέχρι τότε.

Η αίσθηση της ιδιαίτερης ύπαρξης, του διαχωρισμού από τον φυσικό κόσμο γύρω του, εξατμίστηκε όπως η πρωινή ομίχλη στο φως της ημέρας. Είδε τα πράγματα "όπως πραγματικά είναι". Η αίσθηση του "εγώ", του "δικού μου" εξαφανίστηκε. "Ο χρόνος δεν ήταν το παρόν", είπε αργότερα. "Είχα μια αίσθηση αιωνιότητας. Παλιές μου λαχτάρες και απέχθειες, ο φόβος του θανάτου και η τάση του εγωκεντρισμού χάθηκαν. Είχα την ευλογία της κατανόησης της έσχατης φύσης των πραγμάτων".

  Μυστικιστική εμπειρία είναι μια πνευματική στιγμή,  μια στιγμή θρησκευτικής κατάνυξης, αν προτιμάτε, αλλά ο Austin πιστεύει κάτι άλλο. Αντί να ερμηνεύσει αυτή τη στιγμή ευλογίας ως απόδειξη μιας πραγματικότητας πέρα από την αντίληψη των αισθήσεων -ούτε βέβαια  ως απόδειξη της ύπαρξης του Θεού-, ο Austin μίλησε για  "απόδειξη της ύπαρξης του εγκεφάλου"! Δεν είναι καθόλου ανόητος. Ως νευρολόγος, αποδέχτηκε ότι όλα όσα είδε, άκουσε, ένοιωσε και φαντάστηκε  διοχετεύτηκαν μέσω του εγκεφάλου του ή δημιουργήθηκαν από αυτόν. Η στιγμή του Austin στον υπόγειο όμως, τον ενέπνευσε να εξετάσει τις νευρολογικές ρίζες της πνευματικής και μυστικιστικής εμπειρίας.

   Για να ερμηνεύσει αυτή τη στιγμή, όπου ο φόβος και ο εγωισμός έχουν διαλυθεί, υπέθεσε πως μερικά εγκεφαλικά κυκλώματα διακόπηκαν. Ποια, όμως; Εργαζόμενοι με την αμυγδαλή του εγκεφάλου στην οποία παρακολουθείται το περιβάλλον των συνειρμών και των εγγραφών φόβου, περιμένουμε να υπάρχουν εκεί αποτυπώματα. Στα κυκλώματα των πλευρικών λοβών, οι οποίοι ελέγχουν τον προσανατολισμό μας στο χώρο και σημειώνουν την διάκριση ανάμεσα στον εαυτό μας και τον κόσμο, περιμένουμε να βρούμε χαμηλή δραστηριότητα. Στα κυκλώματα των μετωπικών και κροταφικών λοβών, τα οποία ελέγχουν τον χρόνο και ορίζουν την αυτογνωσία, περιμένουμε μια απεμπλοκή. Όταν συμβαίνει αυτό, κατέληξε ο Austin, "τότε πιστεύουμε για τον εαυτό μας πως οι ανώτερες λειτουργίες της ατομικότητας φαίνεται να παραιτούνται συνολικά, να διαλύονται, ή να διαγράφονται από τη συνείδηση". Όταν προσπάθησε να εκλαϊκεύσει τις θεωρίες του το 1998 σε ένα βιβλίο 844 σελίδων, "Το Ζεν και ο Εγκέφαλος", αυτό δεν δημοσιεύτηκε από κάποια εκκεντρική ομάδα του New Age αλλά από τις εκδόσεις του ΜΙΤ!

   Μετά από αυτό, όλο και περισσότεροι επιστήμονες ενστερνίστηκαν την "νευροθεολογία", την μελέτη της νευροβιολογίας της θρησκείας και της πνευματικότητας. Τον τελευταίο χρόνο, η Ένωση Αμερικανών Ψυχολόγων, δημοσιεύοντας το "Varieties of Anomalous Experience", συνέραψαν αινίγματα για εμπειρίες σχεδόν θανάτου με άλλες μυστικιστικού τύπου εμπειρίες. Σε ένα πρόγραμμα του νέου Κέντρου Μελετών της Επιστήμης και της Θρησκείας του Πανεπιστημίου Columbia, εξετάστηκε η αντανάκλαση των πνευματιστικών εμπειριών σε ασυνήθιστα περιοδικά φαινόμενα στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Το Δεκέμβριο, η ειδική Εφημερίδα Μελέτης των Συναισθήσεων, ήταν αφιερωμένη στην αρχή πως οι θρησκευτικές εμπειρίες μπορούν να προέρχονται από "χριστιανικά οράματα" μέχρι "σαμανικές καταστάσεις συνείδησης". Τον Μάιο, το βιβλίο "Religion in Mind", συζητώντας θέματα όπως το πώς θρησκευτικές

Tί είναι οι ισημερίες και τί τα ηλιοστάσια;

 

Τι είναι Ισημερία; Είναι το φαινόμενο κατά το οποίο η μέρα διαρκεί όσο και η νύχτα. Και Ηλιοστάσιο; Πρόκειται για τη χρονική στιγμή κατά την οποία ο άξονας της Γης στρέφεται όσο περισσότερο προς ή μακριά από τον Ήλιο, κατά την ετήσια τροχιά της Γης γύρω από αυτόν. Και τι άλλο ενδιαφέρον μπορούμε να μάθουμε για αυτά; Ιδού!

1. Η εαρινή ισημερία λαμβάνει χώρα στις 21 Μαρτίου ή 22 Μαρτίου, ενώ η φθινοπωρινή στις 22 Σεπτεμβρίου ή 23 Σεπτεμβρίου. Οι ονομασίες “εαρινή” και “φθινοπωρινή” ισημερία αφορούν την εύκρατη ζώνη του βόρειου ημισφαιρίου. Σε αυτές τις ημερομηνίες στο νότιο ημισφαίριο υπάρχουν οι αντίθετες εποχές, ενώ στις δύο πολικές ζώνες, καθώς και στην τροπική ζώνη δεν παρατηρείται διαφοροποίηση εποχών.
2. Γιατί συμβαίνει το φαινόμενο της Ισημερίας; Η γη περιφέρεται γύρω από τον ήλιο με τον άξονα περιστροφής της να μην σημειώνει κάθετη πορεία, οπότε δεν είναι κάθετος στο επίπεδο περιφοράς. Το αποτέλεσμα είναι η διάρκεια της ημέρας να αλλάζει και δύο φορές το χρόνο η γη να βρίσκεται σε θέση που επιτρέπει στις ακτίνες του ήλιου να πέφτουν εντελώς κάθετα στον ισημερινό.
3. Σε άλλες γλώσσες ο αντίστοιχος όρος της “ισημερίας” ως λέξη δεν αναφέρεται στην ίση μέρα, αλλά στην ίση νύχτα, λόγω της λατινικής λέξης aequinoctium.
4. Οι ισημερίες συμβαίνουν μεταξύ του χειμερινού ηλιοστασίου και του θερινού ηλιοστασίου. Η λέξη “ηλιοστάσιο” προέρχεται από το «ήλιος» και το «στάση», επειδή λίγες μέρες πριν ή μετά από τα ηλιοστάσια, ο Ήλιος φαίνεται να επιβραδύνει την κίνησή του προς τα βόρεια ή προς τα νότια και την ημέρα του ηλιοστασίου, αυτή η κίνηση μηδενίζεται και αντιστρέφεται.
5. Εκτός από τους όρους θερινό και χειμερινό ηλιοστάσιο, και τους εναλλακτικούς τους “ηλιοστάσιο Ιουνίου / Δεκεμβρίου”, υπάρχουν και οι όροι του βόρειου και του νότιου ηλιοστασίου. Οι όροι βόρειο ηλιοστάσιο και νότιο

Ταρώ και ο Συμβολισμός τους

 

Τα Ταρώ αποτελούν την αρχαιότερη ίσως αρχετυπική σύνθεση της ανθρώπινης σοφίας. Χάρη στο δυναμικό αυτής της σύνθεσης η όλη ιδέα επιβίωσε κάτω από αντίξοες συνθήκες και έφτασε ακέραιη στο ανατομικό τραπέζι της επιστήμης της ψυχολογίας, της οποίας απετέλεσε αντικείμενο μελέτης εξαιτίας των ερευνών του Κ. Γκ. Γιουνγκ πάνω στο συμβολισμό και τα αρχέτυπα. Η σειρά των Καρτών που θα παρουσιάσουμε, είναι ένα ισχυρό βοήθημα για όσους επιθυμούν να μελετήσουν βαθύτερα όσα αφορούν τα Ταρώ και τη σχέση τους με τον άνθρωπο.

Τα Ταρώ είναι ένα σύστημα αρχετυπικών εικόνων. Ο χρόνος και ο τόπος προέλευσής τους δεν είναι γνωστός με ακρίβεια, αλλά τα πρώτα ιστορικά στοιχεία για την ύπαρξή τους εμφανίζονται λίγο πριν το 1450. Αρκετοί ισχυρίζονται πως έρχονται από την αρχαία Αίγυπτο εξαιτίας των αντιστοιχιών που παρουσιάζουν σαν αρχέτυπες εικόνες με χαρακτηριστικά εκείνου του πολιτισμού.
Τα Ταρώ χαρακτηρίζονται από 22 Κάρτες που ονομάζονται σήμερα Ατού, ή Κάρτες της Μεγάλης Αρκάνα και 56 Κάρτες της Μικρής Αρκάνα χωρισμένες στις τέσσερις κατηγορίες των Ράβδων, των Σπαθιών, των Κυπέλλων και των Δίσκων.
Οι πρώτες Κάρτες Ταρώ στην Ευρώπη αναφέρονται το 1422 και έχουν την ονομασία trion.fi. Η λέξη Ταρώ κάνει την εμφάνιση της το 1516 και προέρχεται από την ονομασία tarrochi που είχε δοθεί στις Κάρτες. Αρχικά οι ιστορικές πληροφορίες δείχνουν πως χρησιμοποιούνταν για χαρτοπαίγνιο ιδιαίτερα στην τουρκοκρατούμενη Αίγυπτο όπου οι Κάρτες της Μεγάλης Αρκάνα αφαιρούνταν εξαιτίας της απαγόρευσης απεικόνισης προσώπων από τη μωαμεθανική θρησκεία.
Πολλοί ήταν εκείνοι που ασχολήθηκαν με τα Ταρώ. Αξίζει να αναφέρουμε το Μαρσίλιο Φιτσίνο, τον Κουρτ ντε Γκεμπελίν που αναφέρει πως τα Ταρώ είναι το ζωντανό παράδειγμα της αρχαίας σοφίας και αναφέρεται σαν βιβλίο του Θοθ, τον Ετέιλα και φυσικά τον Αλφόνς Λουί Κονστάν που έγραφε με το ψευδώνυμο Παπύς. Αργότερα τα Ταρώ γίνονται αντικείμενο εξονυχιστικής μελέτης από Εσωτερικές ομάδες και Τάγματα όπως αυτό της Χρυσαυγής. Ο Ζεράρ Ανκός διεγείρει το ενδιαφέρον των Άγγλων εσωτεριστών και ο Μακ Γκρέγκορ Μάδερς εκδίδει το πρώτο μελέτημα σε ένα μικρό φυλλάδιο. Ακολουθεί ο Α. Ε. Γουέιτ, ο Άλιστερ Κρόουλι, ο Πολ Φόστερ Κέιζ και ο Ίσραελ Ρε-γκάρντιε, που εκδίδει το σύστημα Ταρώ της Χρυσαυγής με ορισμένες παραλλαγές.
Τα Ταρώ που παρουσιάζονται σε αυτή τη μελέτη, ανήκουν σε μια νεώτερη γενιά εσωτεριστών και είναι εμπλουτισμένα με την εμπειρία ενός περίπου αιώνα μελετών και πρακτικής εργασίας.

Την ιδέα για την εικαστική απόδοση συνέλαβε η Dolores Ashcroft-Nowicki. Η μεγάλη Αρκάνα ζωγραφίστηκε από την Josephine Gill (The Gill Tarot), ενώ οι αυλικές κάρτες και η μικρή Αρκάνα ζωγραφίστηκαν μερικά χρόνια αργότερα από τον Anthony Clark (Τα μαγικά Ταρό). Η πλειοψηφία των σκηνών της Μεγάλης Αρκάνα θα είναι πιο οικίες σε εκείνους που είναι ήδη εξομοιωμένοι με την τράπουλα του Rider-Waite (Waite Smith) ή άλλες που στηρίζονται στον συμβολισμό της Χρυσαυγής. Παρόλα αυτά, μερικές κάρτες όπως ο Μάγος και ο Ιερέας (Ιεροφάντης) παρουσιάζουν μια Αιγυπτιακή επιρροή.

Η Μικρή Αρκάνα, από τον αριθμό δύο έως δέκα, είναι ένας συνδυασμός από σχήματα και κουκκίδες. Μερικές κάρτες έχουν κάτι περισσότερο από το νούμερο στο χρώμα

Θάνατος - Φόβος

 

Φοβόμαστε το θάνατο και εφευρίσκομε όλων των ειδών τις θεωρίες, ελπίδες, πίστεις για να συγκαλύψομε το γεγονός του θανάτου, αλλά το γεγονός παραμένει. Έχομε καλλιεργήσει ένα ολόκληρο δίκτυο από διαφυγές κι έτσι είμαστε παγιδευμένοι στη συνήθεια της διαφυγής. Ζώντας σε μια διεφθαρμένη και ηλίθια κοινωνία, όπως αυτή που ζούμε που γεννά φόβο, όλοι μας φέρομε το φορτίο κάποιου φόβου και ο φόβος αυτός παραμορφώνει και αποβλακώνει την καθημερινή μας ζωή. Υπάρχει ο φυσικός φόβος, αλλά αυτό είναι κάτι που έχομε κληρονομήσει από τα ζώα. Εδώ πρόκειται για τους ψυχολογικούς φόβους. Όταν καταλάβομε τους ψυχολογικούς φόβους, τότε θα είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσομε και τους ζωώδεις φόβους. Δεν υπάρχει φόβος σαν αφηρημένη ιδέα, ο φόβος έχει πάντα σχέση με κάτι. Ο φόβος να μη χάσεις τη δουλειά, τη γυναίκα, τα παιδιά σου, να μην πετύχεις, ο φόβος της αρρώστιας, του θανάτου, αναρίθμητοι προσωπικοί φόβοι.

Εμείς έχομε δημιουργήσει το χρόνο, τον ψυχολογικό χρόνο σαν ελπίδα, σαν επίτευξη. Εμείς δημιουργούμε μια διαίρεση μέσα στη συνείδηση μας, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο που υπάρχει στο μακρινό μέλλον. Ο θάνατος περπατάει κάθε μέρα γύρω σου. Θάνατος είναι μια λέξη και είναι η λέξη, η εικόνα, που δημιουργεί το φόβο. Μπορείς να κοιτάξεις το θάνατο, χωρίς την εικόνα του θανάτου; Όσο υπάρχει αυτή η εικόνα, η σκέψη θα δημιουργεί πάντα φόβο. Και τότε, ή λογικοποιείς το φόβο σου για το θάνατο και χτίζεις άμυνες εναντίον του αναπόφευκτου, ή εφευρίσκεις αναρίθμητα πιστεύω για να σε προστατεύουν από το φόβο του θανάτου.

Ο φόβος σε κάνει να ταυτίζεσαι με κάποιον άλλο, με μια ομάδα, με μια ιδεολογία, είτε κοσμική, είτε πνευματική, για να είσαι ασφαλής. Η ταύτιση είναι ένα καταφύγιο, είναι η εξωτερική έκφραση και προβολή εσωτερικών αιτημάτων. Ο φόβος γεννιέται από την επιθυμία της ασφάλειας. Δεν μπορεί όμως ποτέ να υπάρξει ψυχολογική ασφάλεια, αν πάντα κάτι θέλεις, επιθυμείς, αναζητάς, ή προσπαθείς να γίνεις κάτι. Υπάρχει πλήρης ασφάλεια, όταν δεν είσαι τίποτα, που σημαίνει να μην είσαι κάτι που η

Εξουσία – Βία – Πόλεμος

 

Η εξωτερική κοινωνική δομή είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής ψυχολογικής δομής των ανθρώπινων σχέσεων. Δημιουργούμε την κοινωνία και η κοινωνία μας διαμορφώνει. Ο άνθρωπος έχει δεχτεί τη σύγκρουση σαν ένα κομμάτι της καθημερινής ύπαρξης του, γιατί έχει δεχτεί τον ανταγωνισμό, τη ζήλεια, την πλεονεξία, τη απληστία και την επιθετικότητα σαν φυσικό τρόπο ζωής.

Η συμμόρφωση και η μίμηση είναι ενδείξεις βίας. Η επιβολή και η αποδοχή της αυθεντίας είναι ενδείξεις βίας. Η φιλοδοξία και ο ανταγωνισμός είναι μια έκφραση αυτής της επιθετικότητας και σκληρότητας και η σύγκριση γεννά φθόνο με την εχθρότητα και το μίσος. Όταν συμμορφώνεσαι σ’ ένα υπόδειγμα θρησκευτικό, ψυχολογικό, δεν είσαι ποτέ ελεύθερος, γιατί πάντοτε λειτουργείς μέσα στα όρια του προτύπου. Ο άνθρωπος εκπαιδεύεται να ζει μέσα σ’ αυτό το πεδίο σύγκρουσης, εξαιτίας αυτών των υποδειγμάτων, των ιδανικών, των ιδεολογιών, των πίστεων κλπ.

Οι πλούσιοι ζουν σε μια ιδιάζουσα ατμόσφαιρα εντελώς δική τους. Δεν κατέχουν τον πλούτο, αλλά κατέχονται απ’ αυτόν, που είναι χειρότερο και από το θάνατο. Η φιλανθρωπία τους είναι αλαζονεία. Όσο πιο μεγάλη είναι η εξωτερική επίδειξη, τόσο πιο μεγάλη είναι η εσωτερική φτώχεια. Για να συγκεντρώσουν πλούτο πρέπει να κάνουν κακό, να είναι σκληροί, πρέπει να υπάρχει ασπλαχνία, πονηρός υπολογισμός, ατιμία, αναζήτηση δύναμης, εγωκεντρική δράση, που απλά καλύπτεται από εύηχες λέξεις όπως ευθύνη, καθήκον, απόδοση, δικαιώματα. Ο επιτυχημένος άνθρωπος είναι σκληρός, κλεισμένος στον εαυτό του, είναι φορτωμένος με την ίδια του τη σπουδαιότητα, με τις ευθύνες του, τις επιτεύξεις του και τις αναμνήσεις του. Η επιθυμία για επιτυχία είναι επιθυμία για κυριαρχία. Ο νοήμων άνθρωπος, επειδή είναι ευχαριστημένος με τα λίγα, είναι ελεύθερος από τα πολλά αποκτήματα. Είμαστε πάντα φιλοξενούμενοι σ’ αυτή τη γη και πρέπει να έχομε τη λιτότητα, που έχει ένας φιλοξενούμενος. Η λιτότητα είναι κάτι πολύ βαθύτερο από το να έχομε μόνο λίγα πράγματα δικά μας.

Ο νεότερος πολιτισμός στηρίζεται πάνω στη βία, επομένως ερωτοτροπεί με το θάνατο. Εφόσον λατρεύομε τη δύναμη, η βία θα αποτελεί τον τρόπο της ζωής μας. Οι αιτίες πολέμου είναι η επιθυμία για απόκτηση δύναμης, θέσης, γοήτρου, χρημάτων, η αρρώστια του εθνικισμού, η λατρεία της οργανωμένης θρησκείας και δόγματος. Ο πόλεμος είναι μια οργανωμένη μαζική δολοφονία και αποτελεί μια θεαματική αιματηρή προβολή της καθημερινής μας ζωής. Είναι πιο θεαματικός, πιο αιματηρός και πιο καταστρεπτικός, γιατί είναι το ομαδικό αποτέλεσμα της ατομικής μας δράσης. Είμαστε υπεύθυνοι ο καθένας μας για κάθε πόλεμο, λόγω της δικιάς μας επιθετικότητας, του εθνικισμού μας, του εγωισμού μας, των

Ρόδακας το αρχαίο Ελληνικό σύμβολο

 

 

Ο ρόδακας  (ρόδαξ, ρόδον, τριαντάφυλλο), είναι ένα διαχρονικό κόσμημα, σύμβολο και φυλαχτό. Ο ρόδακας στους αρχαίους πολιτισμούς ήταν ηλιακό σύμβολο.

Η χρήση του άρχισε από την Μυκηναϊκή εποχή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το σχήμα και ο αριθμός των φύλλων του και ο συμβολισμός τους συναρτώνται με τις δοξασίες των αρχαίων θρησκειών των Ελλήνων, με την χριστιανική μας πίστη αλλά και με τη μουσουλμανική πίστη στα Βαλκάνια.

Έτσι, μπορούμε να διακρίνουμε κυρίως δύο ρόδακες, τον «αρχαιο-ελληνικό ρόδακα» και τον «ελληνο-χριστιανικό ρόδακα».

Ο «αρχαιο-ελληνικός ρόδακας».

Ο αρχαιο-ελληνικός ρόδακας ήταν αρχικά στολίδι στα διαδήματα των βασιλισσών των Μυκηναίων. Στην κλασσική περίοδο, οι ρόδακες κοσμούσαν τις οροφές των ιερών της Αφροδίτης, των Ασκληπιείων, τις τοιχογραφίες σπιτιών αρχόντων και ήταν διάδημα της Άρτεμης και της Αφροδίτης. Ρόδακας  ήταν και η βάση του «Ήλιου της Βεργίνας» των Μακεδόνων Βασιλέων.

Ο αρχαίος-ελληνικός ρόδακας είχε σχήμα μικρού ρόδου (τριαντάφυλλου), με ανοιγμένα και στρογγυλά στις άκρες τα φύλλα του, περιβάλλονταν από κύκλο και ήταν χαραγμένος πάνω σε πέτρα ή μάρμαρο ή από χρυσό. Τα φύλλα του στην αρχή ήταν τέσσερα και στη συνέχεια επτά, δώδεκα και δέκα έξι στην Μακεδονική περίοδο.

Περί Θεού…ο Θεός ως ένα βίωμα

 

Αυτό που είναι σημαντικό δεν είναι τι πιστεύεις, αλλά μόνο γιατί το πιστεύεις. Ποια είναι η βάση της πίστης; Είναι ο φόβος του αγνώστου, η αβεβαιότητα της ζωής, η έλλειψη ασφάλειας σ’ αυτό τον αέναα μεταβαλλόμενο κόσμο, η ανασφάλεια των σχέσεων. Εάν ψυχολογικά δε φοβόσουν καθόλου, αν δεν είχες κανένα φόβο, τότε δε θα είχες θεούς, δε θα είχες σύμβολα να λατρεύεις, ούτε προσωπικότητες να θαυμάζεις και τότε θα ήσουνα ψυχολογικά ελεύθερος.

Η πίστη διαιρεί τους ανθρώπους, τους κάνει σκληρούς, τους κάνει να μισούν ο ένας τον άλλο και καλλιεργεί τον πόλεμο. Οι πολιτικές, θρησκευτικές, εθνικές και τα διάφορα άλλα είδη πεποιθήσεων, διαιρούν τους ανθρώπους και δημιουργούν σύγχυση και ανταγωνισμό. Υπάρχει η ινδουιστική, η χριστιανική, η μουσουλμανική πίστη και αμέτρητες άλλες αιρετικές και εθνικές πεποιθήσεις, πολιτικές ιδεολογίες, όλες σε πόλεμο μεταξύ τους, προσπαθώντας να προσηλυτίσουν η μια την άλλη. Ο προσηλυτισμός είναι μια αλλαγή από τη μία πίστη στην άλλη, από το ένα δόγμα στο άλλο. Αυτό που προσφέρεται είναι ένα, υποτίθεται, καλύτερο κλουβί. Είναι δυνατό να ζήσεις χωρίς πίστεις; Όχι να αλλάξεις πίστη, όχι να αντικαταστήσεις τη μια πίστη με μια άλλη, αλλά να είσαι εντελώς ελεύθερος από κάθε πίστη. Μια πίστη ενεργεί σαν χρωματιστά γυαλιά μέσα από τα οποία κοιτάζεις τον εαυτό σου.

Όλα όσα ονομάζονται θρησκεία, συμπεριλαμβάνοντας πίστεις, πεποιθήσεις, ελπίδες, φόβους και την επιθυμία της ασφάλειας σ’ αυτό ή στον άλλο κόσμο κλπ, είναι αποτέλεσμα της σκέψης. Οι ονομαζόμενοι θρησκευόμενοι, ή ευσεβείς άνθρωποι ανά τους αιώνες, σε μοναστήρι, ή στην έρημο, σε μια σπηλιά, μετά από τυραννία του μυαλού και του σώματος τους για να «σωθούν», εξαναγκάζουν τη σκέψη τους να συμμορφώνεται σ’ ένα καθορισμένο πρότυπο. Αλλά ένα βασανισμένο μυαλό, ένα διαλυμένο μυαλό που έχει αρνηθεί τον έξω κόσμο και έχει γίνει ηλίθιο από την πειθαρχία και την υπακοή, όσο και αν ψάχνει, θα ανακαλύπτει μόνο αυτά που έχει διαμορφώσει στο μυαλό του. Είναι εκπληκτικό το ότι, αν και οι περισσότεροι είναι αντίθετοι στην πολιτική τυραννία και τη δικτατορία, δέχονται μέσα τους την εξουσία κάποιου άλλου, που παραμορφώνει το

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ…

 

Η εσωτερική αναζήτηση είναι προσωπικό ζήτημα του κάθε ανθρώπου και αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του. Το αν ο άνθρωπος θα προβεί σε μια εσωτερική αναζήτηση και σε ποιο επίπεδο θα το κάνει πρέπει να καθορίζεται από παράγοντες που αφορούν τον ίδιο και όχι να είναι απόρροια κάποιας μόδας που πλασάρεται στον τομέα της εσωτερικής αναζήτησης, ενώ από την άλλη δεν θα πρέπει να εμποδίζεται και να μπλοκάρεται από παράγοντες ξένους προς την βούληση του ιδίου του ατόμου.

Ο μελετητής μπορεί να αναζητά μόνο κείμενα, αλλά ο πραγματικός εσωτερικός αναζητητής θα πρέπει να επιζητά και μια παράλληλη πρακτική δραστηριότητα και γι’ αυτό θα χρειασθεί ενδεχομένως κάποια στιγμή να προσχωρήσει σε κάποια οργάνωση για να μπορέσει να προχωρήσει στην αναζήτηση του. Ο άνθρωπος που επιδιώκει μια αυτοβελτίωση και μια εξέλιξη θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη και την πράξη. Ως πράξη δεν νοείται μόνο η πρακτική μέσα από κάποιες διδασκαλίες, αλλά και η εφαρμογή τους στην καθημερινή οικογενειακή, επαγγελματική και κοινωνική του ζωή.

Ο Εσωτερισμός ερευνά τα φαινόμενα που σχετίζονται με την αόρατη πτυχή του ανθρωπίνου όντος και του σύμπαντος, θα μπορούσαμε, ωστόσο, να πούμε επίσης πως είναι η τέχνη ή η επιστήμη της επικοινωνίας του Εσώτερου Εαυτού μας με τον Θεό, το Κοσμικό ή το Απόλυτο.

Τι είναι όμως εκείνο που ωθεί τον άνθρωπο σε αυτό το μονοπάτι της εσωτερικής αναζήτησης; Συνήθως είναι το γεγονός πως δεν παίρνει ικανοποιητικές απαντήσεις στα ερωτήματα που τον απασχολούν. Ίσως το θρησκευτικό δόγμα στο οποίο ανήκει να μην τον καλύπτει, ενώ πολλά από τα δημοφιλή συστήματα σκέψης και διανόησης με τα οποία έρχεται σε επαφή

O ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (μέρος πρώτο)

 

        Αν π.χ. ο Πλάτωνας θεωρείται πνευματικός άνθρωπος, τότε θεωρείται ότι όποιος διαβάζει τα κείμενά του ή έστω τον θαυμάζει είναι και αυτός πνευματικός άνθρωπος.
        Όμως η αλήθεια θα μπορούσε να είναι διαφορετική, δηλαδή ο θαυμαστής να πρεσβεύει ακριβώς τα αντίθετα από όσα πρέσβευε ο Πλάτωνας. Αυτό συνήθως συμβαίνει, επειδή το κίνητρο του θαυμασμού μπορεί να είναι μη-πνευματικό ή ο θαυμάζων να είναι απλώς ανεπαρκής συνειδησιακά.
      

Ας έλθουμε όμως στην απλότητα και να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε τη φύση της. Βέβαια η απλότητα δεν μπορεί να σημαίνει συσσώρευση ειδώλων είτε αυτά είναι υλικά είτε άυλα αγαθά. Κάθε συσσώρευση ειδώλων εμποδίζει την απλότητα. Όμως τότε τι σημαίνει η απλότητα; Κενότητα και μια ματαιότητα στις δημιουργικές διαδικασίες της ζωής; Σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να σημαίνει κάτι τέτοιο.
         Η απλότητα είναι αφαίρεση, εφόσον δεν μπορεί να είναι συσσώρευση. Η αφαίρεση όμως εδώ δεν έχει να κάνει με το κενό που αντιλαμβάνεται η ανθρώπινη αντίληψη, αλλά με την υπερβατικότητα που είναι το αίτιο της κάθε εκδήλωσης. Η υπερβατικότητα είναι αυτό που υπέρκειται των ειδώλων-μορφών -όσο μεγάλες και αν είναι αυτές- και, επειδή υπέρκειται αυτών, είναι το αίτιό τους, αυτό που τα περιέχει όλα ως δυνατότητα.
         Δεν είναι όμως ούτε υπολογιστική οντότητα κινούμενη ανάμεσα στο πλήθος των μορφών, όπως σε μια ανάλογία ο άνθρωπος δεν υπολογίζει το άθροισμα των κυττάρων του για να νοιώθει άνθρωπος. Σε αυτή την περίπτωση σε σχέση με το σώμα του υπάρχει στη συνείδησή του μία περιέχουσα απλότητα που είναι η –νομιζόμενη έστω- ταυτότητά του, εκείνη η αυτεπίγνωση που τελικά λειτουργεί άσχετα από την πολυπλοκότητα του σώματος αλλά και από τις πολύπλοκες ψυχολογικές συγκρούσεις του.
         Η απλότητα κάθε επιπέδου συνείδησης, επειδή από τη φύση της παύει να επικεντρώνεται στις μορφές κάποιου επιπέδου που μέχρι τότε έλκυαν την προσοχή της, οδηγεί αναπόφευκτα σε μιαν άλλη υπερκείμενη και μείζονα απλότητα.
         Το πρόβλημα της καταναλωτικής κοινωνίας είναι η προσκόλληση στα υλικά αγαθά στα οποία επαφίεται ο προσδιορισμός της ανθρώπινης ταυτότητας ως ισχύος. Η ισχύς όμως αυτή στηριζόμενη στο κενό ως χωριστικότητα και εξουσία δεν μπορεί παρά, με τους αναρίθμητους φραγμούς που θέτει ανάμεσα στα όντα, να δημιουργεί δαιδαλώδεις

Τόμας Μορ, 1478-1535, Η Λογική της ουτοπίας

 

§1 -- Ποιος είναι ο Τόμας Μορ;  Διακεκριμένος νοητής, ανθρωπιστής και συγγραφέας με πλούσια πολιτική  κουλτούρα και αντίστοιχη εμπειρία. Κατά τη διάρκεια του βίου του εναντιώνεται με σθένος στις μικρότητες και δογματικές στενότητες της πολιτικής, ενώ την ίδια στιγμήπροσηλώνεται με αφοσίωση στην οικουμενικότητα της εκκλησίας. Έχει σαφή επίγνωση ότι το νεωτερικό κράτος δεν είναι η έσχατη αξία του ανθρώπου. Πάνω και πέρα από αυτό ευδοκιμούν οι πανανθρώπινες, οι οικουμενικές αξίες.

Ακριβώς αυτές οι προσηλώσεις σε τέτοιες αξίες και ιδέες, όπως επίσης οι εναντιώσεις του στις μικρόνοες πολιτικές του μονάρχη και των ευγενών, του επιφυλάσσουν ένα δραματικό τέλος. Οδηγείται στο ικρίωμα (1535) από τον μονάρχη Ερρίκο Η’ με την κατηγορία της προδοσίας. Ο θάνατός του είναι ένα πρώτο και καίριο δείγμα σχετικά με το πώς σκοπεύει να αντιμετωπίζει τους ανυπόταχτους νοητές η νεωτερική κρατική εξουσία που μόλις τώρα αναδύεται. Το 1516 ο Μορ συγγράφει ένα σημαντικό βιβλίο, την Ουτοπία, για το κράτος.

§2 -- Πώς κατανοεί την Ουτοπία ο Μορ; Ως έναν άλλο, νέο λογικό, ήτοι φυσικό κόσμο, περίπου σαν αυτόν του Πλάτωνα, που αντιτίθεται στον παραλογισμό, στην αταξία της εδραιωμένης πολιτικής πραγματικότητας. Η Ουτοπία, ως ου–τόπος, έχει διπλή σημασία: Πρώτα-πρώτα, ως άρνηση μεταποίησης του ανθρώπου σε αιώνιο θύμα μιας παράλογης πολιτικής εξουσίας. Η τελευταία τούτη, όσο πιο παράλογη είναι, τόσο εννοεί να αντιμετωπίζει τα ανθρώπινα όντα ως δέντρα, ως άβουλα όντα, ως υπηκόους, και να τιμωρεί την παραμικρή τους σκεπτική αντί-δραση με ακαριαίο θάνατο. Δεύτερον, ως έναν κοινωνικό, πολιτικό τόπο, που καλείται να αυτο-οργανώνεται με βάση τη Λογική, έτσι όπως η τελευταία εναρμονίζεται με τη φύση. Μια τέτοια αυτο-οργάνωση του τόπου καθίσταται δυνατή, όταν οι άνθρωποι ακούν πρόσχαρα και ενστερνίζονται αναλόγως τη φωνή της φυσικής λογικής. Επειδή όμως αυτό δεν είναι εύκολο για τους πολλούς, γι’ αυτό η ουτοπία εξακολουθεί να είναι ο ου-τόπος τους. Ενώ τα κακά και τα εγκλήματα μιας άλογης κοινωνίας τα προκαλούν με ευκολία οι ίδιοι οι άνθρωποι, εν τούτοις δυσκολεύονται, όπως μας λέει πολύ εύστοχα ο Μορ, να τα θεραπεύσουν, ακούγοντας την ως άνω φωνή.

§3 -- Ποια είναι τα κακά και οι φρικαλεότητες που αντιμάχεται η Ουτοπία; Φιλοχρηματία, αλαζονεία, υποκρισία, καιροσκοπισμός, διαφθορά, κλοπή, τυχοδιωκτισμός … Αυτά και άλλα παρόμοια εκπορεύονται από την εξουσία –πολιτική και θρησκευτική– και έχουν ως συνέπεια για τον λαό την εξαθλίωση, τη δουλοπρέπεια, τη μικρότητα, την καταλήστευση κ.λπ. Η θεραπεία δεν μπορεί να προκύψει, κατά τον Μορ, από την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων και εντός αυτής –σήμερα θα λέγαμε από το ίδιο το πολιτικό σύστημα και εντός αυτού– αλλά από το ανύπαρκτο ακόμη νησί της Ου-τοπίας και από την ελεύθερη οργάνωσή του. Αυτό το νησί δεν είναι το απόλυτο Άλλο που πλάθει η φαντασία μας, άρα κάτι το απραγματοποίητο, παρά η πιο εφικτή ιδέα κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης της ανθρώπινης ζωής·  πιο εφικτή, γιατί ανταποκρίνεται στη Λογική, στην κατά (φυσική) αναγκαιότητα λογική αναγέννηση του νεωτερικού ανθρώπου.  Η Ουτοπία, απ’ αυτή την άποψη, δεν νοείται ως γη της επαγγελίας, δηλαδή ως μια αόριστη και φιλήδονη υπόσχεση μελλοντικής λύτρωσης –ποιος ξέρει πού και πώς;–, αλλά ως η μόνη δυνατότητα να σκεφτόμαστε τον υπαρκτό κόσμο από τη σκοπιά της κατ’ αναγκαιότητα αλλαγής του.

§4 -- Τότε μόνο παύει ο ίδιος ο άνθρωπος, όσο κι αν τον ευτελίζει η ευτελισμένη πολιτική εξουσία, να αποδέχεται τη μοίρα του υποτελή, του δουλοπάροικου κ.λπ. και να την αναπαράγει ως τον μόνο δυνατό κόσμο του. Η Ουτοπία, κατ’ αυτό το πνεύμα, δεν έχει άρχοντες και αρχομένους, ούτε έχει ανάγκη από τέτοιους, γιατί αλλιώς δεν θα ήταν ου-τοπία. Απεναντίας, εδώ όλοι είναι ίσοι. Δεν υπάρχουν ούτε άεργοι και παράσιτα [=άρχουσα τάξη], ούτε επίσης άνεργοι και εξαθλιωμένοι [=αρχόμενες τάξεις]  παρά μόνο εμπρόσωπα-συνειδητά όντα που εργάζονται ορισμένο χρόνο, υπόκεινται σε καθολική μόρφωση και απολαμβάνουν τη ζωή τους δεόντως, χωρίς να είναι αδαείς από πόλεμο. Οποιαδήποτε εξουσιομανία, πολιτικάντικη μικροπρέπεια, ανελεύθερη συμπεριφορά, ιδεολογικός καταναγκασμός, –όλα τούτα είναι πράγματα ξένα. Η Ουτοπία εν τέλει είναι η μόνη ρεαλιστική Ιδέα-πρότυπο, για μια ορθολογική οργάνωση της κοινωνίας και της πολιτείας· ορθολογική, όχι με την ψυχρή λογική των στατιστικών και των σκοτεινών υπολογισμών, αλλά με βάση την ιεράρχηση και ικανοποίηση των βασικών, των απαράγραπτων φυσικών αναγκών του κοινωνικού ανθρώπου.

Πηγή/φωτό: hegel-platon.blogspot.gr

Η Αυτογνωσία και η πίστη στα σύμβολα κάποιου άλλου…

(Ενδιαφέρουσες απόψεις)

 

Αυτογνωσία

Ο άνθρωπος ζει συγχρόνως σε δύο κόσμους, σ’ εκείνον που υπάρχει και σ’ εκείνον που κατασκευάζει μόνος του, τον κόσμο των συμβόλων. Οι μεγαλύτεροι ανά τους αιώνες φιλόσοφοι και θεολόγοι έπεσαν στο λάθος να ταυτίσουν τα καθαρώς λεκτικά τους οικοδομήματα σε γεγονότα, ή ακόμα χειρότερα να φανταστούν ότι τα σύμβολα είναι πιο πραγματικά από εκείνα που συμβολίζουν. Με τη γνώση του εαυτού και όχι με την πίστη στα σύμβολα κάποιου άλλου, μπορείς να φθάσεις στην αιώνια πραγματικότητα, στην οποία έχει τα θεμέλια της η ύπαρξη.

Δεν μπορείς να εξαρτιέσαι από κανένα. Δεν υπάρχει οδηγός, δάσκαλος, δεν υπάρχει αυθεντία. Δεν μπορείς να βασίζεσαι σε σωτήρες. Δεν μπορείς να καταλάβεις τον εαυτό σου σύμφωνα με τον Φρόυντ, τον Γιούγκ, ή τον Κρισναμούρτι. Οι θεωρίες των άλλων ανθρώπων δεν έχουν καμιά σημασία. Όλα τα συστήματα είναι άχρηστα και ο γκουρού γίνεται επιβλαβής. Όλες οι ιδεολογίες είναι πέρα για πέρα ηλίθιες, γιατί πάντοτε λειτουργούν μέσα στα όρια κάποιου προτύπου και το πρότυπο γίνεται ιδεολογία και αυθεντία. Γιατί ταυτίζεσαι με κάποιον άλλο, με μια ομάδα, με μια χώρα; Η ταύτιση σταματά κάθε δημιουργική κατανόηση και μετά γίνεσαι ένα απλό όργανο στα χέρια του αρχηγού του κόμματος, του ηγέτη, του παπά κλπ. Όταν απορρίψεις τελείως τις ιδεολογίες, τις φιλοσοφίες, τους αγίους, τους αναρχικούς και ότι άλλο έχεις μάθει από άλλους, μένεις πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό σου, έτσι όπως είσαι.

Είμαστε άνθρωποι από «δεύτερο χέρι». Ζούμε πάνω σ’ αυτό που μας έχουν πει, είτε οδηγημένοι από τις κλήσεις και τις διαθέσεις μας, είτε υποχρεωμένοι να το δεχτούμε από τις περιστάσεις και το περιβάλλον. Για αιώνες είμαστε διαμορφωμένοι, εξαρτημένοι από την εθνικότητα, την κοινωνική τάξη, τις παραδόσεις, τη θρησκεία, τη γλώσσα, τη μόρφωση, τα έθιμα, τους κανόνες, τις προπαγάνδες όλων των ειδών, και κάθε επιρροή που μπορεί να φανταστεί κανείς. Έτσι πάντοτε οι αντιδράσεις μας σε κάθε κατάσταση είναι διαμορφωμένες. Για την πνευματικότητα μας εξαρτιόμαστε από κάποιον, για την ευτυχία μας από κάποιον άλλο, για τη φώτιση μας από κάποιον άλλο… Είναι εκπληκτικό το ότι αν και οι περισσότεροι είμαστε αντίθετοι στην πολιτική τυραννία και δικτατορία, δεχόμαστε μέσα μας την εξουσία κάποιου άλλου, που παραμορφώνει το πνεύμα και τον τρόπο ζωής μας. Μας έχουν υπνωτίσει, αλλά δεν έχομε επίγνωση ότι είμαστε υπνωτισμένοι, νομίζομε

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ

 

Μεταφυσική ή Εσωτερισμός (δηλαδή Αποκρυφολογία και Μυστικισμός) είναι η Εσωτέρα Ύπαρξη των Πάντων. Η Εσωτερική Υφή απάσης της Δημιουργίας.

Κατ' επέκταση είναι η Ελεύθερη νοητική έκφραση και διατύπωση των υπερδιανοητικών Τέλειων Βιωμάτων Μεγίστων Όντων της Δημιουργίας που διήλθαν από τον πλανήτη μας και μας άφησαν τα δοξασμένα υπερφιλοσοφικά και υπερθρησκευτικά Έργα τους.

Τίποτα απολύτως δεν εξαιρείται από το Εσώτερο Αρχικό Αίτιο που εμπεριέχεται μέσα στον όρο Μεταφυσική. Απ' αυτό εξαρτώνται, συντηρούνται και καταλύονται τα ΠΑΝΤΑ. Διότι πίσω από την Μεταφυσική βρίσκεται η ίδια η Ζωογόνος Πνοή , η Πράνα, το Άγιο Πνεύμα, η Ουσία της Υπερουσίας του Πατέρα που διακρατεί, διοικεί και κατευθύνει όλη την Εκδήλωση (ορατή και αόρατη).

Η Θρησκευτικότητα είναι μια έμφυτη ενυπάρχουσα ιδιότητα ΟΛΩΝ των ανθρώπων, ένα βασικό χαρακτηριστικό -Θεϊκής καταγωγής- στοιχείο με το οποίο πορευόμαστε στην ζωή.

Είναι δηλαδή η εσωτερικός παλμός, η δόνηση, η κινητήρια Δύναμη Ζωής (εσωενέργεια) κάθε ανθρώπου που μας δραστηριοποιεί προς κάθε κατεύθυνση και την οποία αναλώνουμε κατά περίπτωση σε γήινα ή υπεργήινα, φυσικά ή μεταφυσικά έργα, βάσει πάντα της ποιοτικής εξέλιξης της ψυχής μας.

Όταν υπερισχύει η προς τα έξω ροπή της ψυχής, η -δια του Νου- προς την ύλη στενή προσκόλληση (πράγμα εξαιρετικά σύνηθες για όλους μας) μιλάμε για εξωστρεφική σπατάλη της Εσωτερικής μας Δύναμης Ζωής (θρησκευτικότητας).

Επιπλέον δε η εξωτερική της υλοκεντρική ή τυπολατρική απόδοση φθάνει εύκολα στην υπερβολή, στον δογματισμό, στον φανατισμό, στην μισαλλοδοξία και στην ακρότητα. Σε σωματολατρικές και ανθρωποκεντρικές εκφάνσεις "θεοσέβειας", που πολλές φορές δημιουργούν χωριστικότητα, αντιπαλότητα, ακόμη και συγκρούσεις ατομικές ή συλλογικές και σχεδόν ποτέ δεν προάγουν την εσωτερική εξέλιξη.
Αντίθετα η εσωτερική της έκφραση (φιλοσοφική ή θρησκευτική), όταν υφίσταται, οδηγεί τον άνθρωπο να ξεπεράσει τις παιδικές ανοησίες και απερισκεψίες που έκανε μέχρι πρότινος δια της μονοκρατορίας της σκέψης (της στείρας οριζόντιας πορείας του) ή μέσω των συναισθηματικών διακυμάνσεων (εξάρσεων) ή προσκολλήσεων που είχε δημιουργήσει (βάσει των γήινων συναισθημάτων) και τον