Κάτι παρόμοιο όμως διακηρύσσει και το Liber Al vel Legis, το Βιβλίο του Νόμου (1904) που με την σειρά του, στο κεφ. ΙΙ:5 αναφέρει ανάμεσα στα άλλα πως «οι τελετουργίες του παλαιού καιρού είναι μαύρες. Ας απορριφθούν [cast away] οι κακές [evil]. Ας εξαγνιστούν [purged] οι καλές [good ones] από τον προφήτη! Τότε η Γνώση αυτή θα προχωρήσει ορθά».
Το σημείο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς δείχνει για ακόμα μια φορά πως η Θελημική σκέψη δεν αποτελεί απλά ένα ακόμη κεφάλαιο στο ανοιχτό πέλαγος του Εσωτερισμού, αλλά υποστηρίζει τον επαναπροσδιορισμό των πραγμάτων με βάση τα νέα δεδομένα.
Ο Κρόουλυ είναι σαφής στο σχόλιο του εν λόγο χωρίου (βλ. The Law is for All): «Ορισμένες από τις τελετουργίες [του Αιώνα του Θνήσκοντος Θεού] είναι θεμελιωμένες πάνω σε μια ολότελα λανθασμένη μεταφυσική και κοσμογονία. Ενώ άλλες είναι βασισμένες στην Αλήθεια. Διορθώνουμε αυτές και τερματίζουμε τις άλλες». Το μυστικό εδώ φυσικά έγκειται στην Γνώση που όπως παρατηρεί ο ίδιος, πρόκειται για την μυητική Σοφία αυτού του Αιώνα του Παιδιού. Υπάρχει διαφορά δηλαδή ανάμεσα σε γνώση και σε γνώση που από την φύση της άλλωστε είναι αδύνατη, αφού εμπεριέχει την διττότητα και ως εκ τούτου είναι σχετική. Κάθε γνώση είναι παράγωγο των δεδομένων (ή πιο ορθά της οπτικής) – αν αλλάξουν τα δεδομένα, αλλάζει και η γνώση. Κάπως έτσι ήταν η γνώση μας για την θέση του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν, γνώση που σήμερα έχει αλλάξει
ριζικά χάρις στις μετρήσεις της επιστήμης. Αλλάζοντας την οπτική μας γωνία στο σύμπαν, αλλάζουμε και την θέση μας σ’ αυτό.
Όλα αυτά βέβαια μεταφράζονται και στις ίδιες τις τελετουργίες με τις οποίες ο άνθρωπος προσπαθεί να έρθει σε γνώση και επικοινωνία με τον εαυτό του, το σύμπαν και τον Θεό.
Έτσι, εύλογα ο Daniel Gunther στο βιβλίο του Initiation in the Aeon of the Child (2009), παρατηρεί πως η κεντρική φόρμουλα μύησης του Παλαιού Αιώνα, το ΙΑΟ, εκτοπίζεται -δίχως να ακυρώνετε- οπότε και ο άνθρωπος δεν ξεκινάει την πορεία του από την γέννηση, για να πεθάνει και να αναστηθεί, αλλά από τον θάνατο από τον οποίο αφυπνιζόμαστε (βλ. Liber LXV II:55)!
Και αν όλα αυτά μοιάζουν παράδοξα, θα επαναλάβω πως σημασία δεν έχει η γνώση αλλά η σοφία που αφορά το βίωμα της αλήθειας. Έτσι, ο Κρόουλυ δεν καλεί σε μια γενικευμένη αποκαθήλωση των τελετουργιών και της θεολογίας που τις συνοδεύουν. Αντί αυτού, σημειώνει την ανάγκη για μια προσεκτική τους εξέταση. Χαρακτηριστικό είναι το κείμενο 113 από το Liber Aleph όπου καλεί στην αναζήτηση της λανθάνουσας αλήθειας ακόμη και στις πιο διεφθαρμένες τελετές, χριστιανικές ή και αρχαίες, καθώς ο άνθρωπος πρέπει να «εργαστεί πάνω σε ένα συγκεκριμένο Σκελετό, που όμως θα ενδύσει με ζωντανή Σάρκα».
Βλέπετε, κανείς δεν αμφισβητεί την έννοια για την συνέχιση της μυστικής παράδοσης, η ζωντάνια της όμως δεν πρέπει να περιορίζεται στα εν ζωή μέλη της (διότι αν είναι απλοί προστάτες τότε και αυτή παραμένει άκαμπτη) παρά στην ικανότητα της να εξελίσσετε με βάση πάντα τα δεδομένα της κάθε εποχής…
Γιώργος Ιωαννίδης
