Η εργασία μου γεννήθηκε από μια απορία που είχα πολύ πριν αποφασίσω να εισέλθω στον Τεκτονισμό. Είναι άραγε τα πάντα τυχαία; Είναι μήπως προκαθορισμένα και προδιαγεγραμμένα; Ακολουθείται κάποια μορφή νομοτέλειας στο σύμπαν; Υπάρχει κανονικότητα στο σύνολο της δημιουργίας; Κι αν υπάρχει κάτι τέλειο, τι είναι αυτό, που από τη μια το καθιστά ατελές και από την άλλη προσπαθεί να το επαναφέρει στην αρχέγονη τέλεια κατάστασή του;
Πιστεύω ότι παρόμοιες απορίες θα προβληματίζουν κι άλλους εδώ μέσα. Επειδή όμως η δυνατότητα να τις απαντήσω, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον φαντάζει μακρινή, θα χρειαστεί κάτι πιο εσωτερικό να επικαλεστώ για να βοηθηθώ. Σε αυτή μου την αναζήτηση διαπίστωσα ότι οι φωνές που θα μου απαντήσουν, για να είναι κατανοητές, θα απαιτηθεί κάποιος στο ρόλο του μεταφραστή. Είμαι σίγουρος πως ο Θεός μας ομιλεί, αλλά δεν μπορούμε εμείς να τον ακούσουμε διότι είμαστε απαίδευτοι. Κι αυτό το γνωρίζει. Έτσι το Φως ενσαρκώνεται σε ανθρώπινες υποστάσεις, ώστε να μπορεί να μάς φωτίσει, χωρίς να μας κάψει. Τέτοιες μυημένες μορφές ζούσαν, ζουν και θα ζουν πάντα ανάμεσά μας, με σκοπό να μας βγάλουν από το σπήλαιο της αμάθειας, που οι αδυναμίες μας μάς έχουν εκεί γκρεμίσει. Έτσι αποφάσισα να διατυπώσω την άποψή μου για τον Άνθρωπο – Μύστη.
Να βιώσω, να παιδευτώ για να καταλάβω την αλήθεια, τη σοφία, τον Ένα, Αληθινό λόγο».
«Κλείνω τα αυτιά μου σε οτιδήποτε θορυβώδες, ανούσιο, εξωτερικά προερχόμενο και συγκεντρώνομαι. Να νιώσω, να καταλάβω και να ακούσω το ήχο, τον από του Ενός αρθρωμένο, τον ήχο της Σιγής».
«Κλείνω το στόμα μου να μη ξεστομίσω κάτι, που το ρυθμό θα τα διαταράξει και σιωπώ φωναχτά. Να μιλήσω με έναν άλλο τρόπο, σε μιαν άλλη γλώσσα, μιαν ιδιότυπη διάλεκτο που οι διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν».
«Είμαι Μύστης».
«Ήρθα εδώ, σε αυτό το σώμα, αυτή τη στιγμή, με αυτό το σκοπό, μπροστά σου. Να απλώσω το χέρι μου και να σε κρατήσω, να σε οδηγήσω, να σε μάθω. Να σε εκπαιδεύσω πως να κλείνεις τα μάτια για να δεις το Φως, πώς να κλείνεις τα αυτιά για να ακούσεις τη Σιγή, πως να κλείνεις το στόμα όταν μιλάς για το Ένα. Για να σε μυήσω, ήρθα. Να σε κάνω κι εσένα μύστη. Και πολλοί σα γίνουμε, μιαν άρρηκτο άλυσο θα δημιουργήσουμε κι εκεί τη φλόγα της Αλήθειας θα κρατήσουμε άσβηστη. Επέκεινα είναι η ζωή».
Αυτά θα μπορούσαν να είναι τα λόγια του Ερμή του Τρισμέγιστου, του Ορφέα, του Ράμα, του Χριστού, παλαιοτέρων μα και συγχρόνων, ακόμη και πολλών εξ ημών και υμών.
Ο μύστης, ποτέ δεν ενσαρκώθηκε τυχαία, σε οποιαδήποτε περίοδο κι αν ιστορικά καταγράφηκε η ύπαρξή του. Εμφανίστηκε, δίδαξε κι απήλθε ησύχως κι αθορύβως. Μεγαλούργησε κι έμεινε πάντα σύγχρονος κι αθάνατος, όπως αθάνατη είναι κι η δική μας η ψυχή.
Εν δυνάμει μύστης είναι κάθε ενσαρκωμένος άνθρωπος. Είχα και παλαιότερα αναφέρει ότι, κατά τη γνώμη μου, η πρώτη μύηση λαμβάνει χώρα στη μήτρα της μητέρας. Επιμένω στην άποψή μου αυτή. Η πρώτη αυτή επαφή του έμβιου πλέον όντος είναι επιστροφή της αεικινήτου ψυχής μας στο χώρο που εδράζεται η γήινη υπόστασή της. Αυτή είναι η φθαρτή μορφή, που για λίγα χρόνια «μισθώνει» τη σάρκα που τη φιλοξενεί. Εκείνη τη Θεϊκή στιγμή που η ψυχή ξεκινά ακόμη ένα πεπερασμένο ταξίδι, στην προσπάθειά της να βιώσει ακόμη περισσότερες από τις ατέρμονες γνώσεις, ο άνθρωπος λαμβάνει το σύνολο των αξιών της μίας και μόνης Αλήθειας. Ο βίος εκάστου ενός καταδεικνύει κατά πόσο εξέλαβε σοβαρά το δώρο αυτό κι αναγνώρισε το Θείο μέσα του ή χωρίς να αγγίξει την εσωτερική υπόστασή του, απλά, ήλθε κι έφυγε απράγως.
Ποια είναι αυτή όμως η κατάσταση ή η ιδιότητα που μας προσεταιρίζει ή όχι τον όρο «Μύστης» στο γήινο διάβα μας; Υπάρχει όντως κάποιο μυστικό, κάποιο μυστήριο που διέπει την οντότητά μας ως άνθρωποι; Κατά την προσωπική μου άποψη «Όχι». Δεν υπάρχει κανένα μυστικό, δεν υφίσταται τίποτε ως ανεξήγητο. Όλα, μα όλα μάς δίνονται απλόχερα. Η Αλήθεια μας χαρίζεται αυτούσια. Απλά ο τρόπος, ο χρόνος κι ο τόπος που θα την προσεγγίσουμε, θα τη δούμε απλώς ή θα την ακουμπήσουμε, θα αδιαφορήσουμε ή θα τη μετουσιώσουμε σε μέρος της ύπαρξής μας, είναι κι η ειδοποιός διαφορά του καθενός μας.
Ο Μύστης ξέρει πολύ καλά ότι η Αλήθεια είναι σαν το αίμα που κυλάει μέσα μας. Όλοι το ξέρουμε ότι υπάρχει μα αν δεν πληγωθούμε, δεν το βλέπουμε. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει ο «Μύστης-Διδάσκαλος». Με το λόγο και τα έργα του χαράζει νοητά τον απαίδευτο νου μας, ώστε να διαχυθεί σαν το αίμα η διάνοιά μας και να μας ποτίσει εσωτερικά, να μας ξεδιψάσει με την Αλήθεια.
Σε όλες τις ιστορικές περιόδους μα ακόμη και σήμερα, Άνθρωποι – Μύστες παρέλασαν και παρελαύνουν ανάμεσά μας. Σκοπός τους ένας. Η επαγρύπνηση του Ανθρώπου κι ο εναρμονισμός του με το «Ένα». Όταν το σκοτάδι προσπαθεί να κυριαρχήσει, στον αέναο πόλεμό του με το Φως, βρίσκει απέναντί του Προμηθείς. Κι όσο και να τους κατατρώγει τα σπλάχνα, αυτά με μια Θεία δύναμη δημιουργούνται πάλι.
Ο Σωκράτης, όπως δια χειρός Πλάτωνα καταγράφεται, ενσάρκωσε με το βίο του τον πλοηγό σε μια κοινωνία που θεοποιούσε ακόμη και τις πέτρες. Χωρίς να αμφισβητεί τις υπερφυσικές δυνάμεις των Δώδεκα και σεβόμενος απόλυτα τα «πιστεύω» και τις ιδιαιτερότητες όσων των περιστοίχιζαν, προσπάθησε, όχι μέσα από τα δικά του λόγια, αλλά μέσα από τα συμπεράσματα των ακροατών του, που τεχνηέντως τους οδηγούσε, να φτάνουν στην παραδοχή και αποδοχή του Ενός λόγου, της Μίας αλήθειας, της Μίας υπέρτατης Θεϊκής δύναμης κι οντότητος.
Όπως όλοι οι ενσαρκωμένοι του δικού του βεληνεκούς, ο Σωκράτης, όχι μόνο δε φοβόταν το θάνατο, αλλά εναντιωμένος στην ιδέα ότι υπάρχει τέλος, έμεινε ανυπέρβλητο παράδειγμα μέχρι και στις μέρες μας. Ο Σωκράτης γνώριζε ότι θα επέστρεφε από εκεί που ξεκίνησε. Γνώριζε ότι η ζωή αυτή είναι προσωρινή κι εφήμερη και το εκμεταλλεύτηκε, διδάσκοντας την αρετή και το θάρρος που θα πρέπει να αποδεικνύουμε με τις πράξεις μας, ακόμη και όταν κάτι μας αδικεί. Η στάση του απέναντι στους διώκτες του, που άδικα τον τιμώρησαν, θανατώνοντάς τον, ήταν απαράμιλλη. Εάν δε σεβαστούμε τους προσωρινούς νόμους των ανθρώπων άλλωστε, πως θα προσεγγίσουμε τους προαιώνιους, από το Θείο προερχόμενους; Ο βίος του αρχαίου αυτού Μύστη ήταν γεμάτος συμβολισμούς. Άραγε σήμερα έχουμε καταφέρει να τον καταλάβουμε; Έχουμε φτάσει να τον αποσυμβολίσουμε;
Μία ακόμη αρχαία και μυστηριώδης φιλοσοφία που όμως συναντάται ακόμη και μέσα στους κόλπους του Ισλαμισμού, είναι η διδασκαλία των σοφών Σούφι. Τι σχέση μπορεί να έχει ένα τέτοιο ρεύμα, που εμφανίζεται περίπου 3.000 χρόνια πριν την εμφάνιση του Μωάμεθ με τη διδασκαλία του Κορανίου; Μία μόνο. Την κοινή παραδοχή ότι η διδασκαλία είναι μία και το γεγονός ότι ο προφήτης αποδέχεται οποιαδήποτε ανθρώπινη ύπαρξη υψηλής διανόησης καθώς και όλους τους ιδρυτές άλλων θρησκειών ως απεσταλμένους από το Θεό. Ο μέγας Μύστης των σούφι, Ελ Φαρίντ αναφέρει χαρακτηριστικά και παραβολικά ότι «το κρασί υπήρξε πριν ανακαλυφθεί το σταφύλι». Τι θέλει να πει με τη ρήση του αυτή ο Μύστης; Κατά τη γνώμη μου, ότι η ετεροχρονισμένη περίοδος της ανθρώπινης συνείδησης είναι τυχαία μέσα στον απέραντο χρόνο της Θεϊκής ύπαρξης. Άρα το ότι βιώνουμε κάτι σήμερα δε σημαίνει ότι αυτό δε συνέβη κάποτε στο παρελθόν, απλά δεν είμαστε αρκετά εκπαιδευμένοι να το αναγνωρίσουμε.
Κι αφού μιλάμε για κρασί κι αμπέλια ας αναφερθώ για λίγο στον Έλληνα Θεό Διόνυσο. Το Θεό, κατά τη μυθολογία, του γλεντιού και της οινοποσίας. Υπαρκτό άραγε πρόσωπο ή πλάσμα της φαντασίας των θνητών; Και το κρασί που κερνούσε άπαντες, ποιος ο συμβολισμός που το διέπει; Κατ΄ εμέ, το κρασί δεν είναι τίποτε άλλο από τη δευτερογενή γνώση. Αυτή που δια του Θείου ερχόμενη, μεταφράζεται από τους μυημένους, ώστε να γίνει κτήση των απαίδευτων. Ο Διόνυσος κατάφερνε με το κρασί του να διώχνει τα βάσανα των πιστών. Έτσι κι ο Μύστης απαλύνει τον πόνο των συνανθρώπων του με μία Θεία προσέγγιση των γεγονότων. Η μέθη δεν είναι τίποτε άλλο από τη διαφυγή μας από την εικονική πραγματικότητα.
Η οικουμενικότητα της μίας Αλήθειας εκφράστηκε από την αποδοχή που γνώρισε ο Διόνυσος στα ταξίδια του, μέχρι τα βάθη της Αφρικής, της Αραβίας, αλλά και στη μακρινή Ινδία. Πάντοτε περιστοιχισμένος από πιστούς συντρόφους, ο Διόνυσος προσέφερε απλόχερα τη χαρά και το γλέντι.
Συντρόφους και μαθητές λίγους αιώνες αργότερα συναντάμε στη μεγαλύτερη μορφή που πέρασε από τη γη. Στην πλέον συζητημένη ενσάρκωση του Θεού. Στον Ιησού Χριστό. Για λόγους ευνόητους δε θα αναφερθώ διεξοδικά, ώστε να μη διαταραχθεί η αρμονία στη στοά μας από απόψεις που πιθανά κάποιους θα βρουν σύμφωνους και κάποιοι ίσως αντιδράσουν. Απλά οφείλω να παρουσιάσω κάποιες ουδέτερες πτυχές της μεγίστης αυτής μορφής. Η αγάπη, η ηρεμία, ο ανθρωπισμός, τα χρηστά ήθη και η σχέση με το Θείο, δεν υπήρχαν ή μάλλον είχαν αδυνατίσει αισθητά την εποχή εκείνη. Ίσως είναι η πρώτη φορά που Κάποιος απροκάλυπτα, ακόμη και στους εχθρούς του, διατυμπανίζει ότι είναι ο Υιός του Θεού. Ότι είναι η ενσαρκωμένη μορφή του Θείου Λόγου. Η Δεύτερη, από τις τρεις, υπόσταση Του Ενός. Με βίο που χαρακτηριζόταν από την ταπεινότητα, με αποκορύφωμα το πλύσιμο των ποδιών των μαθητών Του, μετά το Μυστικό Δείπνο. Εκεί, σε ένα άλλο Συμπόσιο, τούς φανέρωσε τα μελλούμενα, που η μετέπειτα συνειδητοποιημένη θυσία του αποδείκνυε την ορθότητά τους. Υπέμεινε τη θανάτωσή Του σαν άλλος Σωκράτης, όταν με τις πραγματικές Του δυνάμεις θα μπορούσε να αντιπαρέλθει. Ο Θεός, για να μας δείξει την Παρουσία Του, δεν απαιτεί την ανύψωσή μας. Απλά χαμηλώνει στο δικό μας επίπεδο.
Για κάποια επίπεδα μιλά κι ο Μύστης των Μάγια. Το ένατο και τελευταίο είναι αυτό που διανύουμε και φέρει τον ορισμό της Συμπαντικής Αλήθειας. Δεν αναμένουμε το τέλος του Σύμπαντος, άλλωστε αυτό προ ολίγων ημερών πέρασε στη σφαίρα των παραμυθιών, που κάποιοι σκοταδιστές επιτήδειοι το χρησιμοποίησαν ή για να χαλιναγωγήσουν πληθυσμούς ή και να πλουτίσουν σε βάρος των μωρών συνανθρώπων μας. Στο επίπεδο αυτό χαράσσεται μια νέα αρχή. Βάση της είναι η Αγάπη και σκοπός η προσέγγιση του Δημιουργού. Η περιφορά μας στον κύκλο χαρακτηρίζεται από το πέρασμά μας στο Ζενίθ και το Ναδίρ. Πλέον αφήσαμε πίσω το Ναδίρ. Οι μύστες, ως Θεϊκοί ανταποκριτές, μας δίδουν τη δύναμη να σκαρφαλώσουμε και πάλι στο Ζενίθ.
Σε αυτό το Ζενίθ, αυτήν την Ανατολή καλούμαστε, προσερχόμενοι στις εργασίες μας, να επιδιώξουμε να φτάσουμε. Κι ειλικρινά η μισθοδοσία μας δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ακόμη σκαλοπάτι στην ανύψωσή μας.
Το κοινό στοιχείο που ανέβλυζε από τα λόγια και τα έργα των μεγάλων Μυστών δεν είναι άλλο από την εσωτερική μας απελευθέρωση. Ο βαθμός που θα το επιτύχουμε είναι η απόστασή μας από το Θείο.
Ο Τεκτονισμός είναι το ανθολόγιο όλων αυτών των αποσταγμάτων σοφών γνώσεων. Είναι το χωνευτήρι των Θεϊκών λόγων, που το κάτω άκρο του λίγο – λίγο μας παρέχει. Ερχόμαστε εδώ να ξεδιψάσουμε κι όχι να πνιγούμε. Εργαζόμαστε να φωτιστούμε κι όχι να καούμε. Ο Τεκτονισμός δε θα διώξει από το πέρασμά μας τις σειρήνες, θα προστατέψει όμως τα αυτιά και το νου μας, ώστε να μην παρασυρθούμε. Δε θα τυφλώσει το μονόφθαλμο Κύκλωπα, θα μας βοηθήσει όμως να ανοίξουμε το δικό μας Τρίτο Μάτι, ώστε να τον αντιμετωπίσουμε, όχι με ρώμη, αλλά με σοφία. Προσερχόμαστε εδώ μέσα και καλούμαστε να σιωπήσουμε, όχι για να καταπνίξουμε την άποψή μας, αυτή ελευθέρως μας διδάσκεται να την εκφράζουμε, αλλά να αφουγκραστούμε τη φωνή της ψυχής μας.
Δε θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι μύστης δεν είναι απαραίτητα αυτός που άγεται από φίλιες πάντα δυνάμεις με σκοπό να οδηγήσει τον άνθρωπο στο φως και σε μια νέα εποχή για τη δημιουργία που θα διέπεται από θετικές ενέργειες. Μαθαίνουμε για τα αντίθετα και καλό θα είναι να μην επαναπαυόμαστε πάντα στις φαινομενικές τάχα καλές διαθέσεις κάποιων. Το σκότος αδδ. μου έχει στρατολογήσει τους δικούς του μύστες που κι αυτοί με το πρόσχημα μιας νέας εποχής προσπαθούν στην ουσία να «κατασπαράξουν» όσους κατάφεραν να σπάσουν τα δεσμά τους και να βγουν από το σπήλαιο της εικονικής ζωής.
Θέλει λοιπόν εγρήγορση, σκέψη κι εκπαίδευση ώστε να επιλέξουμε πως, που και με ποιον θα πορευθούμε. Ένιωσα όταν πρωτοήρθα στον τεκτονισμό, αλλά κι ακόμη έτσι νιώθω, σαν να είμαι σε ένα άλλο κρυφό σχολειό. Σαν να κρύβομαι από τη λεπίδα κάποιου γιαταγανιού και να βρίσκομαι με ανθρώπους – αδερφούς ώστε να μάθω και να παιδευτώ μιαν τέχνη άλλη, που κάποιοι πολέμιοι της αλήθειας και του φωτός σθεναρά αντιμάχονται. Αλλά κι εδώ μέσα που βρισκόμαστε τα αντίθετα συνυπάρχουν. Έτσι λοιπόν τίποτε άκριτα δε θα πρέπει να δεχόμαστε. Απλά θα πρέπει με νηφαλιότητα και θετική σκέψη τα αυτιά και τα μάτια μας ανοιχτά να έχουμε και χωρίς εμπάθεια και προκατάληψη να προσερχόμαστε. Που ξέρει κανείς, ίσως αυτό μας το πέρασμα εκτός από καλύτερους να μας κάνει και πραγματικούς Ανθρώπους.
Ππάθησα να μη σας γεμίσω με εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες και να σας κουράσω με ατελείωτες αναφορές σε ονόματα, χρονολογίες και δεδομένα ποικίλης φύσεως. Αυτά εύκολα μπορείτε να τα προσεγγίσετε. Ζούμε άλλωστε στην εποχή της πληροφόρησης, αλλά και της παραπληροφόρησης συνάμα. Προσπάθησα να προσεγγίσω το θέμα Μύστης, όπως στα μάτια μου φαίνεται. Την ώρα που χάραζα τον πίνακά μου προσπάθησα να ταυτιστώ με κάποιον από αυτούς, στο μέτρο του δυνατού βέβαια και να σάς περάσω αμιγώς και μόνο τις προσωπικές μου απόψεις. Με μια τέτοια άποψη θα ήθελα να κλείσω και την εργασία μου αυτή.
Μύστης είναι αυτός που γνωρίζει από πού έρχεται κι αντιλαμβάνεται που πηγαίνει. Είναι αυτός, που στο σκοπό του για ανεύρεση της Αλήθειας, ισορροπεί μεταξύ των αντιθέτων και κατέρχεται στο βάθος της συνείδησής του. Εκεί, στον έσω εαυτό του, ανακαλύπτει την ατραπό που θα τον οδηγήσει στο Θείο. Και κατά την άποψή μου, εκεί το Θείο εδράζεται. Η Αλήθεια αδδ. μου είναι μέσα μας, στην ψυχή μας. Αλυσοδεμένη με τα μέταλλα που εμείς της φοράμε. Γι’ αυτό καλούμαστε να τα αφήσουμε προ της θύρας του ναού τούτου, κατά την είσοδό μας. Η Αλήθεια είναι βαθειά χτισμένη και στοιχειώνει τον ακατέργαστο λίθο μας. Γι’ αυτό καλούμαστε να τον λαξεύσουμε. Μήπως τελικά λειαίνοντάς τον, μετατραπεί στη φιλοσοφική λίθο που οι διδάσκαλοι αναζητούν.
0ταν τα χέρια του σκότους ρίξουν στο έδαφος το ρόδι, αυτό διαλύεται. Τα χέρια του Φωτός όμως, με στοργή, τους σπόρους μαζεύουν και μεταφυτεύουν. Κι από ένα μόνο ρόδι, χιλιάδες άλλα γεννιούνται. Ας πλύνουμε με Φως τα χέρια μας κι ας υπηρετήσουμε το σκοπό για τον οποίο κληθήκαμε να κοσμήσουμε τις στήλες αυτές με Σοφία, Δύναμη και Κάλος.
http://freemasonastrology.wordpress.com
