Ο πλανήτης μας, ζωντανή οντότητα, πατέρας και μητέρα όλων μας – όλων των πλασμάτων που τον κατοικούν και τον συνθέτουν, δίνει επίσης τον ρυθμό των μεταβολών: Τα νερά του, τα ηφαίστειά του, η ατμόσφαιρά του, ο δονούμενος πυρήνας του, ο σφυγμός του έχουν προ πολλού διεγερθεί προσπαθώντας μέσα από επιτόκιους σπασμούς, να εκβάλλουν το κυοφορούμενο.
Παντού πυρετός. Κοινό σύμπτωμα και στην αρρώστια αλλά και στην δημιουργία! Κάποιοι θα μιλήσουν για τέλος – κάποιοι για αρχή. Εμείς όμως οι Ροδόσταυροι ξέρουμε η οφείλουμε να ξέρουμε! Γιατί σπουδάζουμε στα εργαστήριά μας να διαβάζουμε τον κόσμο σαν ανοιχτό βιβλίο! Πρόκειται λοιπόν για τις φάσεις της αιώνιας κίνησης των σφαιρών, την σπειροειδή εξέλιξη της Δημιουργίας, την νομοτέλεια της αέναης κυκλικής πορείας όπως αυτή συμβολίζεται με τον ουροβόρο Όφι. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο!..
Ο απολεσθείς Λόγος που αναζητάμε, η σωτηρία της ψυχής μας, δεν είναι το λουκουμάκι που θα επιβραβεύσει τον επιτυχή ασκητισμό μας. Ο ορθός απολογισμός του έργου μας δεν αναφέρεται στο σαρκίο μας αλλά στον πλησίον μας. Οι φαρισαίοι ενώ ήταν τυπικά άψογοι στην εκτέλεση των ιερατικών υποχρεώσεών τους, έχασαν τελικά τον παράδεισο γιατί ενώ φρόντιζαν επιμελώς τους τύπους, ουσιαστικά φρόντιζαν μόνο τον εαυτό τους και αδιαφορούσαν για τους άλλους. Το ερώτημα της Κρίσεως για τον καθένα μας είναι «τι έκανες για τον κόσμο» κι όχι «τι έκανες για τον εαυτό σου»!
Στα πεδία της προσφοράς, της αλληλεγγύης και της αυτοθυσίας κρύβεται ο απολεσθείς λόγος και η αλήθεια. Στα πεδία του ατομισμού ευδοκιμούν μόνο δηλητηριώδεις αυταπάτες και άνθρακες.
Ο Ιησούς, ο αρχέτυπος Ροδόσταυρος, δίδαξε την πεμπτουσία της Σοφίας, την σημασία της ψυχής, τον εσωτερικό δρόμο προς την Τελείωση κάθε Υιού του Ανθρώπου. Δεν περιορίσθηκε όμως μόνο σ’ αυτό. Όταν χρειάσθηκε πήρε το φραγγέλιο και κατεδίωξε τους εμπόρους από τον Ναό. Καυτηρίασε με δραματικό λόγο την υποκρισία των Φαρισαίων, δημοσίως. Και βέβαια τάϊσε χιλιάδες λαού, όταν επίσης χρειάσθηκε.
Οι σύγχρονοι Ροδόσταυροι εμφανίσθηκαν τον 16ο -17ο αιώνα, επίσης ως «τέκνα της ανάγκης και της οργής». Οι κοινωνίες της εποχής τους υπέφεραν από την καταπίεση την ανέχεια και την αμάθεια. Η σκέψη και η έρευνα στραγγαλιζόταν από την δεσποτεία της εκκλησίας. Ως εμπνευσμένοι και φωτισμένοι άνθρωποι επενέβησαν για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, να υπερασπισθούν τις αιώνιες ανθρωπιστικές αξίες, να συνδράμουν το θείο σχέδιο της εξέλιξης και της διαρκούς Δημιουργίας. Όχι φιλοσοφώντας αυτοϊκανοποιούμενοι στις κρύπτες τους αλλά αγωνιζόμενοι στις αρένες του Κόσμου.
Βέβαια εμείς ως διανοούμενοι, τους θαυμάζουμε από τα κείμενα που μας έχουν κληροδοτήσει, από τον Διαφωτισμό που προκάλεσαν, από την αλλαγή που επέφεραν στην συνείδηση των ταγών της Ανθρωπότητας. Αλλά τίποτε από αυτά δεν θα είχε αξία εάν δεν είχε γονιμοποιήσει τον Κόσμο. Ούτε καν θα τους θυμόμασταν, όπως κανείς δεν θυμάται τους χιλιάδες καλόγερους που κλείνονται και τελευτούν στα μοναστήρια, διαρκώς προσευχόμενοι για μία ασαφή σωτηρία που έχει ισχυρή δόση ατομισμού.
Εμείς είμαστε ο πομπός, η κοινωνία ο δέκτης, ο ΜΑΤΣ ο κριτής όλων μας!
Νυν και Αεί!
Τι να κάνουμε; Ειδικά σήμερα που όλα γύρο κατεδαφίζονται και ο Κόσμος υποφέρει! Πιο εύκολο είναι να πώ αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε! Να μην ομφαλοσκοπούμε. Να μην φλυαρούμε. Να μην ξοδευόμαστε σε ιδιώτευση και αμπελοφιλοσοφίες. Να μην ομνύουμε δεξιά κι αριστερά, σε έναν τεκτονισμό Ι.Χ. ιλουστρασιόν και κίβδηλο. Πολυλογά και άπραγο. Γραφικό. Των σαλονιών και των καναπέδων. Των αμφιθεάτρων και των διαδικτύων. Έργο σοβαρό και απτό χρειαζόμαστε κάτω στα πεζοδρόμια. Όχι σαν ακτιβιστές αλλά σαν Μύστες. Προ πάντων όμως σιωπή. Το ρηχό ποτάμι θορυβεί και αφρίζει, Το βαθύ και το ογκώδες ρέει σιωπηλό, σταθερά προς την μεγάλη Θάλασσα.
Να αγαπάμε έμπρακτα και όχι φιλολογικά. Να προστρέχουμε σιωπηλά αλλά ουσιαστικά. Αρχίζοντας πρώτα από εδώ μέσα. Από τους χειμαζόμενους αδελφούς μας που η αξιοπρέπεια τους εμποδίζει να φανερώσουν την αδυναμία τους. Αλλά έχουν ανάγκη. Και δεν εννοώ μυστικούς εράνους γιατί μοιάζουν με ελεημοσύνες που λύνουν στιγμιαία το πρόβλημα. Να βρούμε τους τρόπους. Μετά να συνεχίσουμε έξω στην κοινωνία. Με οβολό τον ίδιο μας τον εαυτό. Να προσφέρουμε επί πλέον το φώς της γνώσης μας όπου χρειάζεται. Να θέσουμε το σπαθί και το δόρυ μας στην διάθεση των πληγωμένων κυρίως για να μη σβήσει ο ανθρωπισμός, η πίστη η αγάπη και η ελπίδα. Για να ανακουφίσουμε τον κόσμο και να του υποδείξουμε τις διεξόδους. Χωρίς να περιμένουμε ανταμοιβή! Παρά μόνο την ικανοποίηση αυτού που έκανε το χρέος του. Θα έχουμε εκπληρώσει έτσι την αποστολή μας.
Αδέλφια δεν είμαστε κόμμα. Αλλά δεν είμαστε και φιμωμένοι. Δεν προτείνουμε πολιτικές θεωρίες. Σαν άτομα μπορούμε βέβαια να το κάνουμε στα πλαίσια της αναζήτησης της προσωπικής μας αλήθειας. Άλλωστε μέσα από τις γραμμές μας και από ανθρώπους μας έχουν προέλθει οι συγκρουόμενες σήμερα πολιτικοοικονομικές κοσμοθεωρίες. Ακόμη και οι φιλοσοφικές. Ο ρόλος ο δικός μας συλλογικά ως πνευματικού θεσμού είναι να υπερασπισθούμε το πλαίσιο των αξιών όπου θα δρά η οιαδήποτε θεωρία. Επωφελώς πάντοτε. Δηλαδή να υπερασπισθούμε ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. Την μόνη έγνοια μας.
Εμείς για να το πώ αλλιώς πρέπει να κρατάμε όρθιο το «σπίτι» τον «Ναό» για να μπορούν να κατοικούν και να εκκλησιάζονται οι άνθρωποι. Το βαπόρι νάναι καλά, το πλήρωμα αλλάζει.
Δεν μας ενδιαφέρει το φύλλο και το χρώμα των ανθρώπων. Ούτε όποια άλλη διαφορετικότητα. Όλοι να είναι ελεύθεροι και να έχουν ίσες ευκαιρίες σαν παιδιά του ίδιου Πατέρα. Ελευθέρως να πιστεύουν σε όποιο Θεό θέλουν, ανεξάρτητα πως τον ονομάζουν. Να σεβόμαστε την φύση όπως το σώμα μας. Να μην πεινάει κανείς. Να μην υποφέρει κανείς και να μην πεθαίνει μόνος του. Να αναγνωρίζονται οι άξιοι και να τους παραχωρείται το προβάδισμα. Να συμπεριφερόμαστε όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται.
Σήμερα τι μπορούμε να πούμε στον Κόσμο; Βαθύ και βαρύ και διαχρονικό; Μήπως ΨΩΜΙ – ΓΝΩΣΗ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ - ΟΝΕΙΡΟ;
Γιατί προσωπικά πιστεύω ότι το οξυμμένο πρόβλημα της εποχής μας είναι η διόγκωση της φτώχειας της ανασφάλειας και της ανισότητας, η πνευματική ασιτία, η απώλεια του μέτρου και της κοινωνικής ισορροπίας, η έλλειψη οράματος και ουτοπίας δηλαδή Πίστης.
Ήλθε νομίζω η ώρα να βγούμε στην Ωραία Πύλη του Ναού, ενδεδυμένοι το σχήμα μας, και απευθυνόμενοι στον Λαό, να αποδώσουμε αποφασιστικά «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».
Αλλιώς θα είμαστε λιποτάκτες των ιδεών και των όρκων μας.
«Εφ’ όσον τάϊσες ένα πεινασμένο, εφ΄όσον έντυσες ένα γυμνό, εφ΄όσον παρηγόρησες έναν απογοητευμένο, εφ΄όσον περιέθαλψες έναν ανήμπορο, εφ΄ όσον βοήθησες ένα από τα αδέλφια μου, εμένα βοήθησες!» σημαίνει από το βάθος του χρόνου το ευαγγέλιο του Ιησού έως τις ημέρες μας! Σημαίνει το πρώτο – πρώτο καθήκον μας! Να υπηρετούμε πάντοτε τον άνθρωπο, δηλαδή τον ίδιο τον Θεό! Την μόνη Αλήθεια!
ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ!
Σ.Α.Κ.
