«Θα περάσουν αποπάνω μας όλοι οι τροχοὶ
στο τέλος τα ιδια τα όνειρά μας θα μας σώσουν.»
(Τάσος Λειβαδίτης)
Θερινό Ηλιοστάσιο , ο ήλιος στο Ζενίθ του πυρώνει την πέτρα που λαμπερή στολίζει το άφθονο μπλε που σκόρπισαν οι Θεοί στο Αιγαίο.
Τον καλύπτει ο Καρκίνος, το προσωπείο της Σελήνης, ανοίγοντας την Πύλη που οδηγεί τις ψυχές πίσω στη Γη, κερνώντας όλες ένα γύρο σφηνάκια από το κύπελο της Λήθης.
Και έτσι ξεχασμένες σαν απολολώτα παιδιά, έχοντας λησμονήσει τη θεία τους φύση και τη μαγεία της αιωνιότητας , θα γίνουν φως, χώμα, νερό και αέρας , θα γίνουν η Μαρία, ο Κώστας, η Έλενα και ο Δημήτρης που θα τους πάρει από το χέρι ο Άη Γιάννης να τους περάσει μέσα από τις φωτιές του και να
τους αποδώσει μικρούς και αθώους πίσω στην ύλη.
Αυτή την εποχή οι ιδρυτές της Ενωμένης Ευρώπης, που γνώριζαν πολλά περισσότερα από τους ελαχιστότατους των υπαλλήλων που την ηγεμονεύουν στις μέρες μας, αυτή λοιπόν την εποχή του Θερινού Ηλιοστασίου επέλεξαν να την αφιερώσουν στους Νέους , στη Μουσική, στην Ποίηση και στην Τέχνη.
Να την αφιερώσουν στους απλοικούς και ανώριμους που δεν γνωρίζουν τις νόρμες των ενηλίκων ούτε τους δρόμους που έχουν οριστεί από νόμους και διατάξεις . Στους αφελείς και απαίδευτους που ακομπλεξάριστα μπορούν να ρωτήσουν τον Κύριο, «Μα πώς περπατάς επί των κυμάτων;» και που μόνο αυτοί θα τον κατανοήσουν απόλυτα όταν τους απαντήσει , «Έχασα το δρόμο»!
Αυτοί μόνο μπορούν να περπατήσουν επί των κυμάτων και να κολυμπήσουν στα σύννεφα χτίζοντας το αύριο που τους ανήκει. Αυτοί μόνο «βίωνουν τη δύναμη της αποκάλυψης, ευαίσθητοι στην αλχημεία του ήχου και της αίσθησης, έχουν την ικανότητα να μεταμορφώνουν την αρνητική πραγματικότητα της ζωής σε ουσιώδεις και σημαίνουσες σκιαγραφίες της τέχνης».*
Το Αιγαίο μας, η Πέτρα και η Θάλασσα κάτω από το βλέμμα του αδυσώπητου Ήλιου που χαϊδεύει με τις πύρινες ανάσες του, έχει δει ανθρώπους τόσους όσα τα βότσαλα του γυαλού να ερωτεύονται, να μάχονται, να φιλοσοφούν, να δημιουργούν, να καταστρέφουν. Όλα εδώ! Εδώ που όλα χαρίστηκαν απλόχερα και ο νοήμων πίθηκος μπόρεσε να γίνει άνθρωπος. Έμαθε να δημιουργεί, έμαθε να σκέφτεται, έμαθε να καταστρέφει και να επιβάλει. Έμαθε ότι μάχεται αενάως ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο, το δισυπόστατο της φύσης του που πρέπει να δαμάσει εναρμονίζοντας πριν τον συντρίψει και τον κάνει πάλι αγρίμι ή ένα τερατώδες Τοτέμ, κέλυφος και φύλακα ανελέητων νόμων και κανονισμών του Μεγάλου Τίποτα. Αλλά μετά από κάθε νικηφόρα εκστρατεία, μετά από κάθε αιματηρή ήττα, τα ασταθή βήματα οδηγούσαν πάλι εδώ . Στις ακτές του Αιγαίου όπου οι πιθανότητες είναι πάντα ανοιχτές και το σύμπαν είναι έτοιμο με ένα κλείσιμο των βλεφάρων να αναγεννηθεί.
Εδώ οι άνθρωποι πάντα κουβέντιαζαν. Και σήμερα, με το νερό να καθρεφτίζει τα λαμπιόνια του στερεώματος, καθώς σκεπάζει σωπηλά τον τρόμο του βυθού και έρχεται τρυφερά να χαϊδέψει τα γυμνά πόδια στο ακρογιάλι, φίλοι συζητάνε τα προβλήματά τους.
Φίλοι συζητάνε το γιατί τους, φίλοι συζητάνε να φύγουν. Μακριά!
Σε άλλους τόπους , με άλλους ανθρώπους, άλλα προβλήματα, άλλες προοπτικές.
Η Ελλάδα πάντα πλήγωνε τους Έλληνες.
Μα αυτοί οι ίδιοι οι πλάνητες, οι αναζητητές της τύχης και της Ιθάκης στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, είναι εκείνοι που κράτησαν ζωντανή τη μια Ελλάδα, πατρίδα των φιλοσόφων, των ποιητών και του ονείρου, αμόλυντη από τους κατακτητές που τη λεηλάτησαν και τους κατσαπλιάδες που διαφάντεψαν τη μοίρα , τη μοίρα της Πηνελόπης που ουδέποτε θέλησαν να κατανοήσουν επιλέγοντας συνειδητά και διαχρονικά τον ρόλο του άθλιου μνηστήρα.
Η ανάγκη του τώρα κάνει τα πάντα να φαίνονται αχνά και σε δεύτερο πλάνο.
Πάντα έτσι γινότανε. Ένα πανί, η βοήθεια του ανέμου και το ταξίδι άρχιζε προς το πέραν των προβλημάτων. Προβλημάτων που πάντα έβρισκαν λύση. Μπορεί να βοηθούσε η νέα γη που έκανε τον ταξιδιώτη να βλέπει με άλλη ματιά τον εαυτό του. Μπορεί να βοηθούσε η απόσταση. Όμως όλα κάποτε περνούσαν. Όπως και τώρα, όλα θα περάσουν.
Κι όταν όλα περάσουν, τότε σίγουρα θα ξαναβρεθούμε – εδώ!
«Δεν έχει σημασία πότε
Κάποιο καλοκαίρι τέλος πάντων θα ξαναγυρίσουμε
Πιο δυνατοί πιο μεστωμένοι
Έχοντας συνοψίσει το νόημα της πρώτης προσπάθειας
Πειθαρχώντας στη νοσταλγία του Αιγαίου».
Ιορδάνης Π.
*Henry Miller, Τροπικός του Καρκίνου.
Ποιητικές φράσεις δανεισμένες από τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Γιώργο Σεφέρη, τον Κλείτο Κύρου.
