Ἀναζητῶντας τήν σημασίαν τῆς λέξεως ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ στά λεξικά τῆς Γλώσσης μας, ἡ αὐτονόητος ἔννοια εἶναι: “ὁ διδάσκων”.
Ἡ προσεκτική μελέτη, ὅμως, τῶν ἐμπεριεχομένων λέξεων θά ἀναδείξη καί τά ἰδιαίτερα χαρίσματα τοῦ ἀληθινοῦ καί ἀξίου Διδασκάλου.
Ὁ Διδά-σκαλος, λοιπόν, μέ τό πρῶτον ἄκουσμα, ἔτσι ὅπως ἐγώ τό συλλαμβάνω, εἶναι ὁ δίδων σκάλα.
Εἶναι αὐτός πού μᾶς ὁδηγεῖ στήν κλίμακα τῆς γνωστικῆς ἀναζητήσεως καί μᾶς βοηθᾶ νά ἀρχίσωμε αὐτό τό ὀδηνηρόν, ἀρχικῶς, ἀνέβασμα, πρός ἀναζήτησιν τῆς γνώσεως. Μέ κόπο καί προσπάθεια ἀρχίζουμε νά ἰσορροποῦμε σ’ αὐτήν τήν κλίμακα, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Διδασκάλου μας.
Μέσα στήν ἐν λόγω λέξιν ἐνυπάρχει ἡ δάς, ἤ ἡ δαΐς, πού σημαίνει τόν πυρσόν, τόν δαυλόν καί ἀσφαλῶς ἐκφράζει τό πρῶτον ἄναμμα τοῦ ἐνδιαφέροντος, γιά τήν ἀναζήτησιν τῆς γνώσεως.
Παρατηρῶντας προσεκτικῶς τήν λέξιν, διακρίνω στά γράμματα -AΣΚΑ- τήν ἔννοιαν τοῦ ρήματος ἀσκῶ = ἐπεξεργάζομαι τί μετά πολλῆς φροντίδος, διαμορφῶ, διαπλάθω, κοσμῶ, στολίζω.
Ἀπολύτως ἀκριβεῖς καί ἀληθεῖς αὐτές οἱ ἔννοιες, χαρακτηρίζουν τήν δρᾶσιν τοῦ διδασκάλου καί περιγράφουν τό ἀποτέλεσμα, ὅταν ὁ διδάσκαλος καί ὁ μαθητής συνεργασθοῦν καλῶς.
Εὐκόλως, βεβαίως, διακρίνεται καί τό ἐπίθετον καλός. Ὁ καλός διδάσκαλος θά μᾶς διδάξη τό κάλλος,
πού εἶναι ἡ ὡραιότης, ὡς στοιχεῖον ἀναγκαῖον τοῦ κόσμου μας.
Αὐτός ὁ καλός Διδά-σκαλος εἶναι καί σκαλεύς = σκαλίζων. Μέ περισσήν σπουδήν, θά σκαλίση ἐντός τῆς ψυχῆς καί τοῦ Νοός τοῦ μαθητοῦ, ὥστε νά “ἐξαναγκάση” τούς σπόρους τῶν ταλέντων του νά φυτρώσουν.
Δέν πρέπει νά διαφύγη τής προσοχῆς μας, στήν λέξιν Δ-ιδά-σκαλος καί ἡ ἔννοια τῆς ἰδέας. Ὁ ἔχων ἰδέας εἶναι ἕνας ἰδών ἤ αὐτός πού γνώρισε.
Ὁ γνωρίσας = ἰδών ἤ ὁ γνωρίζων = εἰδώς, ἔχει τήν ἱκανότητα νά παράγη εἵδη.
Βεβαίως ἡ ἱκανότης αὐτή ἀποκτᾶται κατόπιν διδαχῆς, ἀπό τόν Διδάσκαλον.
Ὁ Διδάσκαλος λοιπόν, ὁ ἀληθινός, ὁ χαρισματικός, εἶναι αὐτός πού κρατᾶ τήν δάδα, φωτίζοντας τόν δρόμον τοῦ μαθητοῦ πρός τήν γνῶσιν, ἀλλά καί πρός τό ἀγαθόν, τό καλόν, τό κόσμιον.
Συμπληρώνοντας τήν ἀναφοράν μου στήν λέξιν Διδάσκαλος, θά προσθέσω καί τήν σημασίαν τῶν Γραμμάτων, κατά τόν Κώδικα τῆς Ἑλληνικῆς μας Γλώσσης, ὅπως τόν συνέλαβε καί τόν κατέγραψε ὁ Δρ Θεολόγος Σημαιοφόρος.
Ἔτσι, λοιπόν, διά τῆς συλλαβῆς:
ΔΙ = σημαίνεται ἡ δύναμις, ἡ ὁποία ἀπαύστως λίγο-λίγο τροφοδοτεῖται καί τροφοδοτεῖ.
ΔΑ = διά δυνάμεως ἀρχικῆς.
Σ = σέ ἔσω χῶρον.
ΚΑ = ἐδῶ κάτω.
ΛΟς = τό φῶς, σέ ὡρισμένον χῶρον – σῶμα.
Διά τῆς πρώτης συλλαβῆς -ΔΙ- ἐκφράζεται ἡ δύναμις τῆς γνώσεως, τήν ὁποίαν ὁ ΔΙ-δάσκαλος ὀφείλει συνεχῶς νά ἀνανεώνη καί ἐν συνεχεία νά διαδίδη. Τήν ἔννοιαν τῆς λήψεως καί διαδόσεως τοῦ φωτός δηλώνει τό -Ι-, τό ὁποῖον κωδικῶς σημαίνει τήν κάθοδον τῆς ἀκτινοβολίας λίγο-λίγο καί συνεχῶς, ἀλλά καί τῆν ἀμφίδρομον κίνησιν.
Ἡ παρουσία τοῦ δευτέρου Δέλτα βεβαιώνει τήν δύναμιν τοῦ πέμποντος διδασκάλου καί τοῦ δέκτου μαθητοῦ.
Τό ἄφωνον -Σ- πού σημαίνει τό ἐντός, ἀφορᾶ τήν λῆψιν τῆς γνώσεως, ἐντός τοῦ Νοός τοῦ μαθητοῦ.
Ἡ συλλαβή ΚΑ ὁρίζει τόν χῶρον ἐδῶ κάτω, ὅπου ἡ διδασκαλία λαμβάνει χώραν. Τέλος ἡ συλλαβή ΛΟΣ σημαίνει διά τοῦ -Λ- τόν φωτισμόν, τόν ὁποῖον δέχεται ὁ μαθητής.
Ἡ κωδική, λοιπόν, ἀπόδοσις τῆς ἐννοίας Διδάσκαλος εἶναι: ἡ λῆψις ἀπό τόν διδάσκαλον συνεχοῦς γνώσεως, ἡ ὁποία μεταβιβάζεται στόν μαθητήν. Εἶναι μία διεργασία πού συντελεῖται ἐσωτερικῶς, στόν Νούν καί τήν ψυχήν τοῦ διδασκομένου. Καί τέλος, εἶναι ἡ φώτισις πού ἐπιτυγχάνεται, ὅταν ὁ διδάσκων εἶναι ο σκαλεύς καί ὁ μαθητής καλός δέκτης.
