Οι επτά ψυχές: η άποψη των Σούφι για την ψυχή…Ανατολική εσωτερική παράδοση

 

Πέθανα από το ορυκτό βασίλειο κι έγινα φυτό
Πέθανα σαν φυτό κι έγινα ζώο
Πέθανα σαν ζώο κι έγινα άνθρωπος.
Την επόμενη φορά θα πεθάνει η ανθρώπινη φύση μου και θα ανυψωθώ μεταξύ των αγγέλων.
Για άλλη μια φορά θα αφήσω την αγγελική φύση και θα γίνω αυτό που δεν μπορείτε να φανταστείτε.
—Τζελαλεντίν Ρουμί

Σύμφωνα με την παράδοση των Σούφι, έχουμε επτά ψυχές, ή επτά όψεις της ολοκληρωμένης ψυχής. Κάθε μία αντιπροσωπεύει ένα διαφορετικό στάδιο της εξέλιξης. Υπάρχουν οι ορυκτές, φυτικές, ζωικές, προσωπικές, ανθρώπινες και μυστικές ψυχές, και το μυστικό των μυστικών. Το σουφικό πρότυπο για τις ψυχές είναι ένα αρχέτυπο ισορροπίας. Σύμφωνα με αυτό το πρότυπο, η πνευματική εξέλιξη δεν είναι ένα θέμα των υψηλότερων ή των κατώτερων περιοχών της ψυχής. Κάθε ψυχή έχει πολύτιμα δώρα να προσφέρει και στο Σουφισμό η πραγματική πνευματική εξέλιξη σημαίνει ισορροπημένη ανάπτυξη του συνόλου, συμπεριλαμβανομένου του σώματος, του νου και του πνεύματος.
Υπάρχουν πολλά συστήματα και μαθητείες που εστιάζονται στο σώμα — αθλητισμός, πολεμικές τέχνες, θεραπευτικές τεχνικές και ποικίλες άλλες φυσικές ασκήσεις. Η σύγχρονη εκπαίδευση εστιάζεται σχεδόν ολοκληρωτικά στο νου. Πολλές πνευματικές μαθητείες τονίζουν τις πνευματικές αρχές ή πρακτικές, αλλά αγνοούν το νου και το σώμα. Στον Σουφισμό όλη η ζωή είναι τμήμα της πνευματικής πρακτικής. Η οικογένεια, η εργασία και οι ανθρώπινες σχέσεις παρέχουν τόση ευκαιρία για πνευματική ανάπτυξη όσο η προσευχή ή η ενατένιση.
Ο αραβικός όρος για την ψυχή, ruh, σημαίνει επίσης "πνεύμα" και "αναπνοή." Στο Qu’ ran (15.29) διαβάζουμε: "Τον διαμόρφωσα (Αδάμ) και του εμφύσησα το πνεύμα μου (ruh)". Το ύψιστο επίπεδο της ψυχής, το μυστικό των μυστικών, είναι ένας

Ο Ήχος της Τεκτονικής Σιωπής

 

Fallen angel

Και τότε, μέσα στη γαλήνη της νύχτας, κάτω από το φως της Σελήνης, ακούστηκαν τα ιερά λόγια του προφήτη : Συνήθως μιλάς όταν παύεις να έχεις Ειρήνη με τη σκέψη σου.

Κι όταν δε μπορείς να ζήσεις άλλο στην αρμονία και στη μοναξιά της καρδιάς σου, τότε ζεις στα χείλη σου, και μιλάς απλά για να απασχολείσαι, και να επιβεβαιώνεις ότι υπάρχεις...

Γιατί τις περισσότερες φορές, οι σκέψεις μας που ανυπομονούν να βγουν από το στόμα μας, είναι το πουλί του σύμπαντος, που στο κλουβί των λέξεων , ανοίγει τα πανέμορφα φτερά του, αλλά δε μπορεί να πετάξει.

Τα τελευταία χρόνια, στο πλαίσιο της εσωτερικής αναζήτησης μου, διαπιστώνω όλο και περισσότερο ότι υπάρχει μια κυρία πρακτική που μπορεί να επιταχύνει την εξελικτική διαδικασία της συνειδήσεως μας, να συντομεύσει δραματικά το δρόμο προς τη θέαση του τεκτονικού φωτός και είναι εύκολο να την εφαρμόσει ο καθένας.

Την παρέχει απλόχερα η φύση και σε αυτήν βασίζονται οι υπόλοιπες πρακτικές, των οποίων σκοπός είναι να γίνουμε σαν κουρδισμένα μουσικά όργανα ώστε να εναρμονιστούμε με τη μουσική του Σύμπαντος, με το παγκόσμιο ρυθμό όπως λέει χαρακτηριστικά το τυπικό του α' βαθμού. Είναι η τήρηση της Σιωπής, η βύθιση στον ωκεανό της, ώσπου τελικά να χαθείς μαζί της. Η σιωπή αυτή δεν είναι άπλα η παύση της ομιλίας αλλά ισοδυναμεί με την κενότητα και τη γαλήνη του νου.

Περί Τεκτονικών Συμβόλων

 

« Σύμβολον είναι σημείον ή σχήμα ή παράστασις ή λέξις δι’ ων εμφαίνεται ή εκφράζεται αφηρημένον τι, ιδέα τις, ή υπεραισθητόν τι ή πνευματικόν σημείον κατά συνθήκην ή κατά τρόπον ευνόητον υποδηλούν ωρισμένην έννοιαν, πρόσωπον, πράγμα ή γεγονός».

Η ελευθερία στην ερμηνεία ενός συμβόλου είναι σχετική και περιορισμένη. Υπάρχουν όρια που καθορίζονται άλλοτε από την ιστορική εξήγηση,τις χαρακτηριστικές του ιδιότητες ή στοιχεία ωστε να αποφεύγονται ερμηνείες λανθασμένες ή φανταστικές.

Ο ΑΛΜΠΕΡΤ ΠΑΙΚ γράφει ότι ο Τεκτονισμός ακολουθεί τον αρχαίο τρόπο διδασκαλίας. Τα σύμβολά του είναι οι οδηγίες τις οποίες δίνει. Και οι διαλέξεις είναι συνήθως μερικώς και ανεπαρκώς προσπάθεια μιάς πλευράς για την ερμηνεία αυτών των συμβόλων. Αυτός ο οποίος επιθυμεί να γίνει ολοκληρωμένος Τέκτων δεν πρέπει να είναι ευχαριστημένος όταν απλά ακούει η ακόμη καταλαβαίνει τις διαλέξεις, αλλά πρέπει να βοηθηθεί από αυτές, και να τις έχει σαν σημεία αναφοράς γιά τον δρόμο του, μελετώντας, ερμηνεύοντας και αναπτύσσοντας τα σύμβολα γιά τον εαυτό του.

Τα κυριώτερα σύμβολα του ελευθερουτεκτονισμού προέρχονται απο τις αρχαιότερες συντεχνίες των Πρακτικών Τεκτόνων. Και βέβαια οι συντεχνίες δεν είναι δημιούργημα του μεσαίωνα αλλά πολύ παλαιότερο απο την αρχαιοελληνική εποχή όπου είναι γνωστό πως έδρασαν οι Τεχνουργοί του Διονύσου.

Κατά την αρχαιότητα λοιπόν υπήρχαν ήδη μέσα στις αδελφότητες ξεχωριστές ειδικότητες όπως τέκτων χαλκού, τέκτων κεραοξόος, τέκτων δούρων, τέκτων ενκαυτής, τέκτων οργάνων (=εργαλείων). Επίσης και στην Ελευσίνα μια επιγραφή ονομάζει τέκτονες και τους αναβάλλοντας τας πλίνθους. Οι κατεργαζόμενοι τον λίθο ονομαζόταν λιθουργοί ή λιθοξόοι ή και λιθοκόποι, ποιητικώς δε και λαοοξόοι και λαοτέκτονες.

Όμως κατ΄εξοχήν τέκτων όπως μας διασώζει ο Αρριανός εθεωρείτο ο κατεργαζόμενος το ξύλον «τέκτονος ύλη τα ξύλα». Χαρακτηριστικό είναι το χωρίο του Ευριπίδη που λέει : « τέκτων γαρ ων έπρασσες ου ξυλουργικά ». Ο Πλάτων δε δίδει εις τον Ευθύδημον τον εξής λακωνικώτερον ορισμόν : τεκτονική : χρήσις και εργασία περί τα ξύλα. Στη συνέχεια όλες οι διαφορετικές ειδικότητες τεχνιτών

Η Φιλική Εταιρία…Tέκτονες ή Φιλόπατρεις..ή και τα δύο.

 

Στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου ένας επαναστατικός πυρετός διακατέχει την Ευρώπη, κυρίως ενάντια στην ανθρώπινη εκμετάλλευση και τη μοναρχία. Η Γαλλική επανάσταση (1789) άναψε φωτιά στις ανθρώπινες καρδιές και έδωσε το έναυσμα για τον ξεσηκωμό στην Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Με κεντρικό σύνθημα το τρίπτυχο «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα», οι Γάλλοι ξεσηκώθηκαν. Στην Ελλάδα το βάρος της προετοιμασίας της επανάστασης αναλαμβάνει η Φιλική Εταιρεία.

 

 

Γενικά

Η Φιλική Εταιρεία ιδρύεται το 1814 στην Οδησσό, από τον Εμμανουήλ Ξάνθο, το Νικόλαο Σκουφά και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ. Στόχος της είναι η προετοιμασία του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων. Η Φιλική εταιρεία οργανώνεται με μεγάλη μυστικότητα. Οι φιλικοί μυούνται στην Εταιρεία με μυστικό όρκο και επικοινωνούν με κώδικες, ψευδώνυμα και συνθηματικές λέξεις. Το κίνημα καλύπτεται με μυστικότητα εμπιστοσύνη και μια ακατανίκητη θέληση για ελευθερία.

 

Το διαβιβαστικό Φιλικού (η ταυτότητα ουσιαστικά του Φιλικού)

 

Ας μεταφερθούμε, όμως, στο κλίμα της εποχής για να έχουμε μια, μικρή αλλά ουσιαστική, εικόνα για τους παράγοντες που οδήγησαν από το ουτοπικό στο πραγματικό.
Όπως είναι γνωστό, όταν έπεσε η Πόλη (το 1453), το θλιβερό γεγονός αντιμετωπίστηκε μοιρολατρικά: «Ήτανε θέλημα θεού η Πόλη να τουρκέψει», είπαν πολλοί. Ακολούθησαν πολλά χρόνια δύσκολα και σκοτεινά. Κατά το 18ο αιώνα οι Έλληνες που ζούσαν στις παροικίες, αλλά και πολλοί που ζούσαν στα παράλια του ελλαδικού χώρου είχαν αποκτήσει οικονομική και πνευματική ακμή, που τους έδινε αυτοπεποίθηση. Στην Ευρώπη υπήρχαν εξελίξεις που γεννούσαν την ελπίδα ότι με την παρέμβαση κάποιων ηγεμόνων, όπως του Τσάρου ή του Ναπολέοντα, ήταν δυνατό να αποτινάξουν οι Έλληνες τον τουρκικό ζυγό. Γρήγορα οι ελπίδες αυτές διαψεύστηκαν και στη θέση τους άρχισαν να καλλιεργούνται σκέψεις τολμηρές αλλά και ρεαλιστικές: ότι μπορούν οι ραγιάδες, αν οργανωθούν σωστά και προετοιμαστούν ψυχικά, να διεκδικήσουν μόνοι τους τη λευτεριά.
Μετά από αιώνες σκλαβιάς η σκοτεινιά της καταπίεσης ήταν πλέον αβάσταχτη και η ελληνική ψυχή λαχταρούσε να την αποτινάξει, ίσως, όσο ποτέ άλλοτε. Η λαχτάρα για την ελευθερία είχε αρχίσει να εξαπλώνεται ως ορμητικός χείμαρρος και η έννοια της ελευθερίας, ως συνείδηση πλέον, αναδύθηκε στον ελλαδικό χώρο. Το πόσο σκοτεινιά υπήρχε και το πόσο λαχταρούσαν την ελευθερία οι Έλληνες αποτυπώνεται καθάρια και με πλήρη ένταση στα λόγια του Ρήγα Φεραίου : «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Όπως φαίνεται οι συνθήκες ήταν ώριμες και το έδαφος για τη Φιλική Εταιρεία προετοιμαζόταν με γοργούς ρυθμούς
Ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός – εκπαιδευτική δραστηριότητα που συνδύαζε την πολιτισμική κληρονομιά των Ελλήνων και τη νεότερη ευρωπαϊκή επιστήμη- είχε βοηθήσει για την αφύπνιση των συνειδήσεων και την τολμηρή μετακίνηση των Ελλήνων από την προσδοκία ξένης βοήθειας προς την αυτοπεποίθηση για τις δικές τους δυνατότητες. Ο Ρήγας Βελεστινλής (Φεραίος) έκανε την πρώτη οργανωτική προσπάθεια. Αν και προδόθηκε με τραγικό τέλος (1798), άφησε κληρονομιά κάτι σημαντικό: τα επαναστατικά κείμενά του που προέτρεπαν όλους τους Έλληνες να διεκδικήσουν με τις δυνάμεις τους το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθεροι. Λίγα χρόνια μετά, ο Ανώνυμος συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας (1806) καλούσε το γένος σε αυτογνωσία και τις μικρές κοινωνικές ομάδες (Φαναριώτες, Πρόκριτους και ηγεσία της Εκκλησίας), που είχαν συμπράξει με τον κατακτητή, τις «έψελνε» σκληρά για την ταπεινωτική στάση αποδοχής τους και τη στάση ανελευθερίας ή δουλικότητας με την οποία περιβάλλονταν όσοι υπηρετούσαν τον κατακτητή. Ταυτόχρονα, επισήμανε τις αδυναμίες ή τα συμπτώματα διάλυσης του oθωμανικού kράτους, ενώ είχε αφιερώσει το έργο του στη μνήμη του αδικοχαμένου Ρήγα.

Ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας (1814)

Στα πλαίσια του διακαούς πόθου για αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και με σαφή την επίδραση των μυστικών εταιρειών της Ευρώπης, συναντιούνται το 1814 στην Οδησσό τρεις Έλληνες και αποφασίζουν τη σύσταση μιας αυστηρά συνωμοτικής οργάνωσης, η οποία θα προετοίμαζε τον ξεσηκωμό όλων των Ελλήνων. Πρόκειται για τον Νικόλαο Σκουφά, 35 χρόνων, από το Κομπότι της Άρτας, τον Εμμανουήλ Ξάνθο, 42 χρόνων, από την Πάτμο και τον Αθανάσιο Τσακάλοφ, 26 χρόνων, από τα Γιάννενα. Και οι τρεις έχουν ήδη γίνει κοινωνοί των επαναστατικών ιδεών και του εταιρισμoύ. Εκείνο το βράδυ του 1814 οι τρεις Έλληνες που ζούσαν στην Οδησσό, είχαν μια φιλική συνάντηση και ανάμεσα σε άλλα θέματα το κύριο θέμα που συζήτησαν ήταν τα δεινά που υπέφεραν οι ομογενείς στην υπόδουλη Πατρίδα. Εκεί φαίνεται ότι ο Ξάνθος πρότεινε την ιδέα να ιδρύσουν μια οργάνωση μυστική, που κύριο στόχο θα είχε να μυήσει τους ραγιάδες στην ιδέα μιας απελευθερωτικής κίνησης βασισμένης στις δικές τους δυνάμεις. Και «απεφάσισαν οι ειρημένοι να επιχειρισθώσιν την σύστασιν τοιαύτης Εταιρίας και να εισάξωσιν εις αυτήν όλους τους εκλεκτούς και ανδρείους των ομογενών, δια να ενεργήσωσι μόνοι των ό,τι ματαίως και προ πολλού χρόνου ήλπιζον από την φιλανθρωπίαν των χριστιανών βασιλέων».
Η δημοκρατία προβλήθηκε τόσο από ορισμένους στοχαστές του νεοελληνικού Διαφωτισμού όσο και από τους συντάκτες των επαναστατικών πολιτευμάτων και από άλλους Έλληνες της εποχής, για να ενισχύσει τις προσδοκίες του απλού ραγιά για ενεργό συμμετοχή στα κοινά και για δίκαια κατανομή των εθνικών πόρων και των εθνικών γαιών, ώστε να γίνουν κατανοητές έννοιες όπως το δημόσιο και κοινό εθνικό συμφέρον και η έννοια της πατρίδας.

Τα πρώτα βήματα

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 δεν ήταν μια αυθόρμητη κίνηση, δεν ήταν τυχαία και συγκυριακή. Αντίθετα, ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιας προετοιμασίας και σε ιδεολογικό και σε οικονομικό επίπεδο. Οι διεργασίες αυτές αντικατοπτρίζονται στο κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού 1750-1821 που όραμά του ήταν η ελεύθερη Ελλάδα. Φωτεινές μορφές γεμάτες ανησυχία, και φλόγα θα επιχειρήσουν να εμφυτεύσουν στο υπόλοιπο γένος τις φιλελεύθερες ιδέες της εποχής και να το μορφώσουν, προκειμένου να ξεσηκωθεί και να διεκδικήσει τα δίκαιά του. Έτσι, κόντρα στο κατεστημένο -τους κοτζαμπάσηδες, τους Φαναριώτες, την εκκλησία κ.α. εμφανίζονται κυρίως οι διανοούμενοι και οι έμποροι των κέντρων του παροικιακού ελληνισμού, τους οποίους θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως διαμορφούμενη αστική τάξη.

Το σπιτι που ιδρύθηκε η Φλική Εταιρείαί

 

 

Ο αέρας ελευθερίας που έπνεε στην Ευρώπη ζωντάνευε κάθε πρωτοποριακό πνεύμα και τότε ήταν που ο Ρήγας Φεραίος οραματιζόταν τη «Βαλκανική Ομοσπονδία», την ειρηνική συνύπαρξη όλων των Βαλκανικών λαών. Η παράδοσή του στους Τούρκους, από τη μια πλήγωσε κάθε σκεπτόμενο Έλληνα, ταυτόχρονα όμως χαλύβδωσε τη θέληση για ελευθερία και άνοιξε τα μονοπάτια για τη Φιλική Εταιρεία.
Το 1809 ιδρύεται στο Παρίσι το «Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον» από τον Θεσσαλό λόγιο Γρηγόριο Σαλύκη, ενώ ανάμεσα στα μέλη του είναι και ο Αθανάσιος Τσακάλοφ, μετέπειτα ιδρυτικό μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Συγκροτείται τυπικά ως εταιρεία μελέτης του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, στην ουσία όμως σκοπός είναι η απελευθέρωση της Ελλάδας και προς αυτήν την κατεύθυνση γίνονται όλες οι κινήσεις. Για την παράνομη δράση της η οργάνωση υιοθετεί τους κανόνες των Καρμπονάρων και των Ελευθεροτεκτόνων, ενώ τα μέλη της δεσμεύονται με όρκο και φέρουν ως αναγνωριστικό ένα χρυσό δακτυλίδι με τα αρχικά Φ.Ε.Δ.Α. (Φιλικός Ελληνικός Δεσμός Άλυτος). Από το 1815, όμως, άρχισε να παρακμάζει, καθώς η συντριβή του Ναπολέοντα έσβησε όποια όνειρα είχαν να τους βοηθήσει. Μια δεύτερη προσπάθεια ξεκίνησε στην Αθήνα, με την έμμεση υποστήριξη της Αγγλίας, το 1813. Ιδρύθηκε τότε η «Φiλόμουσος Εταιρεία», με κεντρικό σκοπό την καλλιέργεια του ελληνικού πνεύματος των νέων, την έκδοση βιβλίων, τη βοήθεια φτωχών σπουδαστών κτλ. Μόνο που αυτή η οργάνωση ποτέ δεν απέκτησε λαϊκό έρεισμα, καθώς κινείτο σε κύκλους λογίων και διπλωματών.

Τα μέλη της φιλικής εταιρίας

Ο Σκουφάς είχε ιδιαίτερες επαφές με τον Κωνσταντίνο Ράδο, ο οποίος ήταν μυημένος στον Καρμποναρισμό. Ο Ξάνθος είχε μυηθεί σε τεκτονική Στοά της Λευκάδας («Εταιρεία των Ελεύθερων Κτιστών», της Αγίας Μαύρας), ενώ ο Τσακάλωφ είχε υπάρξει ιδρυτικό μέλος του Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου.
Σκοπός της Φιλικής Εταιρείας είναι η γενική επανάσταση των Ελλήνων. Η πορεία ανάπτυξης της είναι εντυπωσιακή. Το διάστημα 1814-1816 τα μέλη της αριθμούν περίπου 20. Ως τα μέσα του 1817 αναπτύσσεται κυρίως μεταξύ των Ελλήνων της Ρωσίας και της Μολδοβλαχίας αλλά και πάλι τα μέλη της δεν υπερβαίνουν τα 30. Όμως, από το 1818 σημειώνονται πάρα πολλές μυήσεις. Κατά το 1820 εξαπλώνεται σε όλες σχεδόν τις περιοχές της Ελλάδας και τις περισσότερες ελληνικές παροικίες του εξωτερικού. Χιλιάδες υπολογίζονται οι μυημένοι, μολονότι είναι γνωστά μόνο 1096 ονόματα. Τους πρώτους μήνες του 1821 τα μέλη της αριθμούν δεκάδες χιλιάδες. Η οργάνωση είχε υπερβεί, τα ίδια της τα όρια.
Στις γραμμές της συσπειρώνονται κυρίως έμποροι και μικροαστοί, αλλά και Φαναριώτες και κοτζαμπάσηδες και κληρικοί, πρόσωπα που θα διαδραματίσουν αγωνιστικό ρόλο (θετικό ή αρνητικό) στον αγώνα για την ανεξαρτησία, όπως οι οπλαρχηγοί Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Αναγνωσταράς, ο αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσσας), οι Φαναριώτες Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και Νέγρης, οι μεγάλοι καραβοκύρηδες Κουντουριώτηδες, οι μεγαλοκoτζαμπάσηδες Ζαΐμης, Λόντος, Νοταράς, ο μητροπολίτης Παλαιών Πατρόν Γερμανός κ.ά.

Το Εγκόλπιο κατηχητή

 

Η όλη διάρθρωση της Φιλικής Εταιρείας δομήθηκε πάνω στα οργανωτικά πρότυπα των Καρμπονάρων και των Ελευθεροτεκτόνων. Η ηγετική της ομάδα ονομαζόταν «η Αόρατος Αρχή» και από την πρώτη στιγμή εκφράστηκε με τέτοια μυστικότητα, ώστε να πιστεύεται ότι συμμετείχαν σε αυτήν πολλές σημαντικές προσωπικότητες, όχι μόνον Έλληνες αλλά και ξένοι, όπως ο τσάρος Αλέξανδρος Α' της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα, τον πρώτο καιρό ήταν μόνο οι τρεις ιδρυτές της. Κατόπιν, από το 1815 έως το 1818 προστέθηκαν άλλοι πέντε και μετά το θάνατο του Σκουφά προστέθηκαν άλλοι τρεις. Το 1818 η Αόρατη Αρχή μετονομάστηκε σε «Αρχή των Δώδεκα Αποστόλων» και κάθε Απόστολος είχε την ευθύνη μιας μεγάλης περιφέρειας.
Η όλη δομή ήταν Ιεραρχική και πυραμιδοειδής και στην κορυφή δέσποζε η «Αόρατος Αρχή». Κανείς δε γνώριζε αυτήν την αρχή αλλά ούτε είχε δικαίωμα να ρωτήσει ποιοι την αποτελούσαν. Οι εντολές της εκτελούνταν ασυζητητί, ενώ τα μέλη δεν είχαν δικαίωμα να λαμβάνουν αποφάσεις. Η Εταιρεία ονομαζόταν από τα μέλη της «Ναός» και είχε τέσσερις βαθμίδες μύησης: α) οι Αδελφοποιητοί ή Βλάμηδες, β) οι Συστημένοι, γ) οι Ιερείς και δ) οι Ποιμένες. Οι Ιερείς ήταν επιφορτισμένοι με το έργο της μύησης στους δύο πρώτους βαθμούς. Όταν ο Ιερέας πλησίαζε κάποιον, σιγουρευόταν για τη φιλοπατρία του και τον κατηχούσε πλαγίως στους σκοπούς της εταιρείας, οπότε το τελευταίο στάδιο ήταν να ορκιστεί.
Τότε τον πήγαινε σε κάποιον κληρικό κάτι καθόλου εύκολο αν ο ιερέας δεν ήταν ήδη μυημένος. Πήγαινε και εύρισκε τον ιερέα και του έλεγε ότι ήθελε να ορκίσει κάποιον για προσωπική τους υπόθεση, προκειμένου να διαπιστώσει ότι λέει την αλήθεια. Ο κληρικός φορούσε το πετραχήλι και έπαιρνε το Ευαγγέλιο, οπότε ο κατηχητής έπαιρνε παράμερα τον υποψήφιο και του υπαγόρευε ψιθυριστά τον «μικρό όρκο», τον οποίο έπρεπε να τον επαναλαμβάνει ο κατηχούμενος χαμηλόφωνα τρεις φορές.
«Ορκίζομαι εις το όνομα της αληθείας και της δικαιοσύνης, ενώπιον του Υπερτάτου Όντος, να φυλάξω, θυσιάζων και την ιδίαν μου ζωήν, υποφέρων και τα πλέον σκληρά βάσανα το μυστήριον, το οποίον θα μου εξηγηθεί και ότι θα αποκριθώ την αλήθειαν εις ό,τι ερωτηθώ».
Όταν γινόταν αυτό, τότε ο κατηχητής πλησίαζε τον υποψήφιο στον ιερέα και τον ρωτούσε:
«Είναι αληθινά, αδελφέ, αυτά που μου επανέλαβες τρεις φορές;»
«Είναι και θα είναι αληθινά και για την ασφάλειά τους ορκίζομαι στο Ευαγγέλιο», απαντούσε ο υποψήφιος. Την ίδια περίπου ερώτηση, έκανε και ο κληρικός και αφού έπαιρνε καταφατική απάντηση, τον όρκιζε στο Ευαγγέλιο, δίχως να γνωρίζει την ουσία της υπόθεσης».
Από εκεί και μετά ο μυούμενος θεωρείτο νεοφώτιστο μέλος της Εταιρείας, ήταν δηλαδή Βλάμης, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Ο Φιλικός με το βαθμό του Ιερέα είχε αμέσως την υποχρέωση να του δείξει όλα τα σημάδια αναγνώρισης μεταξύ των Βλάμηδων. Τόσο οι Βλάμηδες όσο και οι Συστημένοι αγνοούσαν τους επαναστατικούς σκοπούς της οργάνωσης. Ήξεραν μόνο πως υπήρχε μια Εταιρεία που πασχίζει για το γενικό καλό του έθνους, η οποία συμπεριλάμβανε στους κόλπους της και σημαντικά πρόσωπα. Κάτι τέτοιο διαδιδόταν σκόπιμα, για να τονώνεται το ηθικό των μελών αφενός και αφετέρου για να γίνεται ευκολότερα ο προσηλυτισμός.

Οι lερείς και οι ποιμένες

Ο Μέγας Όρκος: «Ορκίζομαι ενώπιον του αληθινού Θεού οικειοθελώς ότι θέλω είμαι πιστός εις την Εταιρείαν κατά πάντα και δια πάντα…Τέλος, ορκίζομαι εις σε, ιερά και αθλία Πατρίς….ότι αφιερώνομαι όλος εις σε….αν λησμονήσω μίαν στιγμήν….και δεν εκπληρώσω το χρέος μου…ο θάνατος ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου….»
Για να περάσει ένα μέλος από τη βαθμίδα των Συστημένων σε εκείνη των Ιερέων θα έπρεπε να δοκιμαστεί η αφοσίωσή του στην αρχή και το ιδεώδες της ελευθερίας. Κατ' αρχάς γινόταν ένας διάλογος μεταξύ του μέλους και του μυητή. Εκεί, σε αυτόν το διάλογο, ο μυητής αναγνώριζε το βαθμό της φλόγας που υπήρχε μέσα στον αγωνιστή και αν ήταν ικανοποιητική του ανακοίνωνε ότι θα περνούσε στο βαθμό του Ιερέα. Εκεί χώριζαν για να ξανασυναντηθούν την επόμενη μέρα. Ο υποψήφιος έφερνε ένα μικρό κίτρινο κερί που του είχε ζητηθεί από πριν και πήγαιναν σ' ένα ασφαλές σπίτι. Εκεί ο μυητής έπαιρνε ένα εικόνισμα και το έστηνε στο τραπέζι. Μπροστά από το εικόνισμα άναβαν το κερί. Μέσα στην επιβλητική ατμόσφαιρα του μισοσκόταδου ο μυητής τον ρωτούσε με επισημότητα για τελευταία φορά:
«Μήπως δεν στοχάζεσαι τον εαυτόν σου εις αρκετήν δύναμην; Έχεις ακόμη καιρό να παραιτηθείς. Από τον δεσμόν όπου επεμβαίνω μόνoν ο θάνατος θα ημπορεί να σε λυτρώσει! Σε ολίγoν κάθε μεταμέλειά σου θα είναι ασυγχώρητος!»
«Το εστοχάστηκα και στέργω», απαντούσε ο υποψήφιος και τότε συνεχιζόταν η μυητική διαδικασία. Αμέσως μετά ο μυητής έπαιρνε το κερί και το έδινε στον υποψήφιο που το κρατούσε με το αριστερό χέρι, ενώ γονάτιζαν και οι δύο, έκαναν το σταυρό τους και ασπάζονταν την εικόνα. Σε αυτή τη θέση ο μυητής διάβαζε «τον μεγάλο όρκο» και ο μυούμενος τον επαναλάμβανε με κάθε σεβασμό της ιερής εκείνης στιγμής. Μετά τον όρκο ο μυητής ακουμπούσε το δεξί του χέρι στον ώμο του μυούμενου και δήλωνε με κάθε επισημότητα:
«Ενώπιον του αοράτου και πανταχού παρόντος αληθινού Θεού,. του καθ' αυτό δικαίου, του εκδικούντος την παράβασιν και παιδεύοντος την κακίαν, καθιερώνω κατά τους κανόνας της Φιλικής Εταιρείας τον (ονοματεπώνυμο) εκ πατρίδος (τόπος καταγωγής), ετών (ηλικία) και επαγγέλματος (τάδε) και δέχομαι τούτον ιερέα, καθώς εδέχθην τούτον εις την Εταιρείαν των Φιλικών».
Το κερί έσβηνε και φυλασσόταν ευλαβικά, ενώ από εκείνη τη στιγμή ο μυημένος ήταν Ιερέας της Φιλικής. Προκειμένου να διαφυλάσσονται τα στεγανά της «Αόρατης Αρχής», κανείς νεοφώτιστος Ιερέας δεν μπορούσε να επικοινωνήσει απευθείας με αυτήν, παρά μόνο μέσω του μυητή του. Αυτή η Ιεραρχική πυραμιδοειδής δομή ήταν που διαφύλαξε μέχρι τέλους και διατήρησε αλώβητη τη Φιλική.
Έτσι, ο νέος Ιερέας ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το έργο της διαφώτισης και της στρατολόγησης νέων μελών, εφόσον έδινε έναν τελικό όρκο, στον οποίο ορκιζόταν ότι πάντοτε θα διακήρυσσε τα ιδεώδη της οργάνωσης.
Η ανώτατη βαθμίδα μύησης στη Φιλική Εταιρεία ήταν οι Ποιμένες, οι οποίοι στρατολογούνταν από τις τάξεις των Ιερέων. Κατά την τελετή μύησής τους οι υποψήφιοι Ποιμένες έφερναν μαζί το κερί της προηγούμενης μύησής τους και για άλλη μια φορά έδιναν μέγα όρκο εμπρός στο εικόνισμα ότι θα τηρούν αυστηρά τα καθήκοντά τους, ότι δε θα δέχονται στις τάξεις τους ανθρώπους χωρίς ιδεώδη και χαρακτήρα αντάξιο της επανάστασης. Δεν πρόκειται, επίσης, για κανένα λόγο να μαρτυρούν το βαθμό τους. Συνέτασσαν και ένα αφιερωτικό γράμμα προς την «Αόρατο Αρχή», στο οποίο γραφόταν σε κώδικα και χαράσσονταν και εδώ σύμβολα. Επίσης, διαφορετικό κώδικα είχε και ένα γράμμα που έφεραν μαζί τους. Τέλος, ας σημειωθεί ότι σε καμιά βαθμίδα δεν υπήρχε δυνατότητα λήψης αποφάσεων, ούτε επιτρεπόταν να συσκέπτονται και να συνεδριάζουν. Υπάκουαν ασυζητητί στις εντολές της ηγεσίας.

Η πορεία προς την εξέγερση

Το 1818 με το θάνατο του Σκουφά μεταφέρεται η έδρα από την Οδησσό στην Κωνσταντινούπολη. Η εξάπλωση της οργάνωσης είναι μεγάλη και χρειάζεται να βρεθεί ένας άξιος αρχηγός για τη Φιλική Εταιρία. Γίνεται μια συνάντηση με τον Ιωάννη Καποδίστρια ο οποίος όχι μόνον αρνήθηκε, αλλά αργότερα έγραψε ότι θεωρούσε πως οι Φιλικοί ήταν υπεύθυνοι για τον όλεθρο που ερχόταν στην Ελλάδα. Τελικά, μετά από αρκετές επαφές, τον Απρίλιο του 1820 ανέλαβε την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας ο Αλέξανδρος Υψηλάντης.
Οι συνθήκες έδειχναν πλέον αρκετά ώριμες για να ξεκινήσει η εξέγερση και ακολουθεί ένα μεγαλόπνοο σχέδιο. Το σχέδιο ήταν αρχικά να ξεσπάσει ταυτόχρονα η επανάσταση των Σέρβων και των Μαυροβουνίων, καθώς και στη Μολδοβλαχία. Παράλληλα, να κάψουν τον τουρκικό στόλο στην Κωνσταντινούπολη, ενώ να ηγηθεί ο Υψηλάντης της επανάστασης στην Πελοπόννησο. Μετά από διάφορες διχογνωμίες και αφού κάποια από τα σχέδια έχουν ήδη προδοθεί, η επανάσταση κηρύχθηκε το Φεβρουάριο του 1821 στο Ιάσιο, πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Στις 24 Φλεβάρη κυκλοφόρησε η περίφημη προκήρυξη του Υψηλάντη, Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος, στην οποία ανταποκρίθηκαν αρκετοί Έλληνες, μεταξύ των οποίων οι νέοι. Όμως η Ρωσία δεν έρχεται ως αναμενόμενος αρωγός, ενώ το Πατριαρχείο αφορίζει, επισήμως στις 23 Μάρτη, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Μιχαήλ Σούτσο - Βόδα, μαζί με όλους τους επαναστάτες:
«[...] θέλοντες (οι επαναστάτες) να διαταράξωσιν την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας την οποίαν απολαμβάνουσιν υπό την αμφιαφή αυτής σκιά με τόσης ελευθερίας προνόμια, όσα δεν απολαμβάνει άλλο έθνος υποτελές και υποκείμενον... να διακηρύξετε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακοβούλων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στηλιτεύετε πανταχού ως κοινούς λυμεώνας και ματαιόφρονας... και παραδίδοντας και εκείνους τους απλουστέρους, όσοι ήθελον φορασθή, ότι ενεργούν ανοίκεια του ραγιαδικού χαρακτήρος [...]».
Μπορεί η μάχη στο Δραγατσάνι (Ιούνιος 1821) να οδήγησε στη σφαγή των νέων του Ιερού Λόχου και στη συντριβή του κινήματος στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, αλλά απoτέλεσε τον ιδανικό αντιπερισπασμό για να κηρυχθεί η Επανάσταση στην Ελλάδα και να υπερκεραστούν οι αντιρρήσεις των προκρίτων. Αυτή ήταν η αρχή του υπεράνθρωπου αγώνα που μετά από χρόνια σκληρών μαχών ανάγκασε τους «Συμμάχους» να στρέψουν τα μάτια προς την Ελλάδα και να έρθει η απελευθέρωση. Η Φιλική Εταιρεία για περίπου επτά χρόνια ανέτρεψε την ηττοπάθεια, οργάνωσε και εκπαίδευσε τον κόσμο, συγκέντρωσε χρήματα και προετοίμασε τον ένοπλο αγώνα. Και όλο αυτό από τους ανθρώπους που δε λύγιζαν στη θέα του τι είχε να γίνει. Η ύπαρξη και η δράση της αποδεικνύει ότι πολλές φορές το φαινομενικά ουτοπικό και αδύνατο μπορεί να γίνει πραγματικότητα, γιατί η πραγματικότητα δεν αντιστρατεύεται πάντα το όραμα και το όραμα μπορεί κάλλιστα να γίνει πραγματικότητα. Η Φιλική Εταιρία πέτυχε το σκοπό της γιατί είχε όραμα και ιδανικά. Τα μέλη της δεν ήταν προσωπικότητες που δρούσαν για τον εαυτό τους, ούτε είχαν στο μυαλό τους δόξα και τιμές. Όλοι μαζί μέσα απ' την καρδιά τους ήταν μια οντότητα και μια ιδέα. Αν δούμε στο σήμερα η ιδέα που κυριαρχεί είναι, ο καθένας για τον εαυτό του και πάνω σε αυτή την ιδέα, έχουμε χάση εκείνο το ανθρώπινο χαρούμενο στίγμα της αρχής «όλοι για έναν και ένας για όλους». Η αρχή της ελευθερίας έχει υποδουλωθεί στην αρχή της ατομικής αίσθησης του "κάνω ότι μου αρέσει". Πραγματική ελευθερία θα βρούμε μόνο αν απαγκιστρωθούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, προς μια ευρύτερη έννοια και ευρύτερη αρχή.

Βιβλιογραφία
Η άγνωστη Τέχνη (ΙΩΛΑΟΣ) Εκδόσεις ΔΙΩΝ
Φιλική Εταιρεία - Διαφωτισμός - Τεκτονισμός (Βασίλειος Ηλιάδης) Εκδόσεις ΔΙΩΝ
Δημ. Φωτιάδη, Η Επανάσταση του Εικοσιένα
Φ. Κ. Βώρου, «Αυτοί που προετοίμασαν την Επανάσταση»
Π. Π. Γερμανού, Απομνημονεύματα
Βικιπαίδεια, η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
http://www.e-zine.gr

Δ.Π.

Tο αίνιγμα των τεσσάρων ευαγγελίων: ένα μυστήριο 1800 χρόνων

 

Γιατί είναι τέσσερα τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης; Οι Χριστιανοί ήλθαν αντιμέτωποι με το συγκεκριμένο ερώτημα ήδη από το δεύτερο αιώνα, όπως επίσης και με τις διαφορές, αν όχι τις πλήρεις αντιφάσεις, ανάμεσα στα ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου, του Λουκά και του Ιωάννη. Όπως παρατηρούν, επίσης, οι ιστορικοί, υπάρχουν και άλλες εκδοχές του Ευαγγελίου, όπως τα απόκρυφα πλέον ευαγγέλια του Θωμά και του Πέτρου, διαθέσιμα άλλοτε στην πρωτοχριστιανική περίοδο. Έτσι, η επιλογή των συγκεκριμένων τεσσάρων φαίνεται τουλάχιστον αυθαίρετη και προβληματική.

Μήπως δεν είναι έτσι όμως; Ο επίσκοπος του 2ου αι. Ειρηναίος της Λιόν υπέθεσε ότι τα τέσσερα κανονικά ευαγγέλια αντιστοιχούν στα τέσσερα «κερούμπ» του βιβλίου του Ιεζεκιήλ της παλαιάς διαθήκης και του βιβλίου της Αποκάλυψης. Τα κερούμπ του Ιεζεκιήλ έχουν τέσσερα πρόσωπα: του ανθρώπου, του λέοντα, του ταύρου και του αητού και αντιστοιχούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, (Ιεζεκιήλ, 1:10). Στην Αποκάλυψη ο άνθρωπος, ο λέων, ο ταύρος και ο αητός εμφανίζονται ως διακριτές υπάρξεις, αλλά συγκεντρώνονται σε μία ομάδα (Αποκάλυψη, 4:7). Ο Ειρηναίος προσπάθησε να συσχετίσει κάθε ένα από αυτά τα πλάσματα με ένα από τα ευαγγέλια. Θεώρησε πως ο Ματθαίος αντιστοιχούσε στον άνθρωπο, γιατί το ευαγγέλιό του ξεκινά με τη γενεαλογία του Ιησού. Σύμφωνα με την άποψη του Ειρηναίου, η ανθρώπινη φύση του Ιησού υπογραμμίζεται σε όλο το βιβλίο. Επειδή ο Λουκάς με τη σειρά του ξεκινά με μια αφήγηση που περιλαμβάνει τα ιερατικά καθήκοντα και τις λειτουργίες του ναού, ο Ειρηναίος τον συνέδεσε με το μόνο θυσιαστικό ζώο από τα τέσσερα, τον ταύρο. Συνέδεσε την αναφορά του Μάρκου περί του αγίου πνεύματος με το φτερωτό πλάσμα, τον αητό, ενώ πρότεινε πως επειδή ο πρόλογος του Ιωάννη σχετίζεται

Η έννοια του Θεού σε Δύση και Ανατολή

 

Ο Θεός είναι μια πραγματικότητα τόσο στις ανατολικές όσο και τις αποκαλούμενες δυτικές θρησκείες, μια και ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και ο Μουσουλμανισμός τουλάχιστον γεωγραφικά είναι γέννημα θρέμμα της Ανατολής. Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα νοείται διαφορετικά στην Ανατολή, όπου μέσω της επίδρασης του Ζεν κυρίως αντιμετωπίζεται ως αρχή και όχι ως πρόσωπο, όπως συμβαίνει κυρίαρχα στις θρησκείες του Βιβλίου, στις παρυφές της Ανατολής και στη Δύση.

Από τον R. C. ZAEHNE
Γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1913 στο Κεντ της Αγγλίας, και ήταν παιδί ελβετών μεταναστών. Πήρε τη βασική του εκπαίδευση στο Tonbridge School και στη συνέχεια έγινε δεκτός στο Christ Church, στην Οξφόρδη, όπου σπούδασε Ελληνικά, Λατινικά και αρχαία Περσικά, συμπεριλαμβανομένης της γλώσσας Αβέστα, κατακτώντας τιμητικές διακρίσεις στον τομέα των Ανατολικών Γλωσσών. Συνέχισε με την εκμάθηση στα Σανσκριτικά, Πάλι, και Αραβικά. Κατά τα έτη 1936-37 σπούδασε Παχλαβί, μια αρχαία Ιρανική γλώσσα, δίπλα στον σερ Harold Bailey, στο Κέμπριτζ. Τότε άρχισε να εργάζεται στο «Ζουρβάν, ένα Ζωροαστρικό Δίλημμα», μια μελέτη της προ-ισλαμικής θρησκείας στο Ιράν.
Το 1939 ανέλαβε λέκτορας στο Christ Church, στην Οξφόρδη. Εκείνη την εποχή, προφανώς αφού είχε διαβάσει τα γραπτά του γάλλου ποιητή Αρθούρου Ρεμπό και του Τζαλαλουντίν Ρουμί, του σούφι ποιητή από το Ιράν, καθώς και τις ινδουϊστικές Ουπανισάντ, ο Zaehner υιοθέτησε ένα είδος «φυσικού μυστικισμού». Ωστόσο, η πνευματική του αναζήτηση τον οδήγησε να στραφεί στον Χριστιανισμό και να γίνει Ρωμαιοκαθολικός.
Το 1950 έγινε λέκτορας στα Περσικά, στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ενώ το 1952 εκλέγεται Καθηγητής Ανατολικών Θρησκειών και Ηθικής στο ίδιο Πανεπιστήμιο διαδεχόμενος τον περίφημο καθηγητή και ινδό πολιτικό Σαρβεπάλι Ραντχακρίσναν. Στην εναρκτήρια ομιλία του, η οποία ήταν αρκούντως αντικομφορμιστική, ο Ζέχνερ εξαπόλυσε μία δριμεία μα και πνευματώδη κριτική κατά της «παγκοσμιότητας» στη θρησκεία. Στη θέση αυτή του καθηγητή παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1974 όπου έφυγε εντελώς ξαφνικά από τη ζωή.

Ιστορίες και Συμβολισμός της Αναζήτησης στην Αρχαία Ελλάδα

 

Απόψε, κάτω από το φως των αρχαίων ελληνικών μύθων, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τη βαθύτερη διάσταση και τις εσωτερικές προεκτάσεις της μυθολογίας. Θα επιχειρήσουμε, λοιπόν, μια συνοπτική μελέτη, εξετάζοντας ορισμένους από τους εξέχοντες μύθους και πρόσωπα.

Πριν προχωρήσουμε σε οποιουδήποτε είδους εξειδικευμένη θεώρηση, ας δούμε ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου και η συμμετοχή του στη μυθοπλαστική διαδικασία. Η μυθολογία είναι ανθρωποκεντρική. Πλάστηκε από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο και αποτελεί ουσιαστικά το θησαυροφυλάκιο της φυλετικής του μνήμης. Είναι η αποτύπωση της κοσμικής του καταγωγής και των δυνάμεων που κινούν το εξελικτικό του πεπρωμένο. Είναι σχεδόν η μοναδική αλυσίδα συσχετισμών που έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει την έρευνά μας πίσω στα βάθη των αιώνων, εκεί που η ιστορική επιστήμη χάνει τα χνάρια της λογικής απόδειξης.
Σύμφωνα με τον Καρλ Γιουνγκ και τον Τζόζεφ Κάμπελ ο συμβολισμός στη μυθολογία δεν έχει καμία σχέση με λογικές διαδικασίες. Το σύμβολο είναι πανάρχαιο και γεννιέται σε εποχές που ο άνθρωπος δεν έχει αναπτύξει ακόμη τη λογική. Δεν κατασκευάζεται, αλλά παράγεται αυτόματα από την ίδια την ψυχή. Είναι προϊόν ανάμνησης της μακραίωνης εξέλιξης, μια αναπαράσταση του παγκόσμιου αρχέτυπου. Με άλλους όρους, το σύμβολο αποτελεί προϊόν μιας ιδιαίτερης σύνθεσης, ή μάλλον αφαίρεσης και απόσπασης από τη μορφική λεπτομέρεια. Ανιχνεύοντας το σύμβολο προς τα πίσω μπορεί να φτάσει κανείς στην αιτία του υπαρξιακού γίγνεσθαι. Έτσι η μυθολογία γίνεται μια μυστική πύλη. Μέσα από την πύλη αυτή διαχύνονται στην ανθρώπινη συνείδηση οι ανεξάντλητες και ανακυκλούμενες ενέργειες του σύμπαντος. Η αλήθεια ενός τέτοιου ισχυρισμού αγγίζει τα όρια της ψυχολογικής επιστήμης και βρίσκει τη δικαίωσή της στα καθημερινά όνειρα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η ανάδυση ενός φανταστικού ονειρικού εαυτού που εμπλέκεται σε κάθε είδους φανταστικές περιπέτειες, δεν είναι τίποτε άλλο από μια ανάμνηση του ηρωικού στοιχείου της μυθολογίας.
Τριγύρω μας και μέσα μας ηχεί πάντα ένα κάλεσμα. Άλλες φορές μοιάζει με τον ψίθυρο των δέντρων, καθώς ανταποκρίνονται στον άνεμο και άλλες με βροντή. Αυτός που ανταποκρίνεται είναι ο άνθρωπος-ήρωας, ο αναζητητής. Αμφισβητεί την κατεστημένη λεπτομέρεια της μορφικής όψης της ζωής και εισχωρεί στα ανεξερεύνητα βάθη της κοσμικής του καταγωγής. Έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τη θεότητα, δηλαδή την πνευματική του υπόσταση και μεταφέρει την ευλογία της και το σπέρμα της αλλαγής στον κόσμο των ανθρώπων. Είναι παγκόσμιος, είναι ο «ήρωας με τα χίλια

Τι είναι Τεκτονισμός;……ΜΕΓΑΛΗ ΜΙΚΤΗ ΣΤΟΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

ΜΕΓΑΛΗ ΜΙΚΤΗ ΣΤΟΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣτου Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου η οποία τελεί υπό την αιγίδα τουΔιεθνούς Τεκτονικού Τάγματος "ΔΕΛΦΟΙ" και εργάζεταιεις Δόξαν του Μεγάλου Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος.

 

Τι είναι Τεκτονισμός;

Ο Τεκτονισμός είναι μεθοδολογία σκέψεως, φιλοσοφίας και δράσεως, που αντλεί την καταγωγή της από τα βάθη των αιώνων.

Είναι γνωστό ότι ο Τεκτονισμός δεν αντιτίθεται σε καμία θρησκεία, ούτε και διαδίδει κάποιο συγκεκριμένο δόγμα.

Δεν διδάσκει κανένα φιλοσοφικό σύστημα, αν και είναι διαποτισμένος από όλα τα φιλοσοφικά ρεύματα, που εκφράζονται δια του αποσυμβολισμού.

Δεν είναι προϊόν μιας εποχής, ούτε το έργο ενός έθνους. Είναι η εξέλιξη και πρόοδος της ανθρωπότητας δια μέσου των αιώνων και έχει δεχθεί τη συμβολή διαφόρων πολιτισμών και μυητικών συστημάτων.

 

Αρχές του Τεκτονισμού

Οι θεμελιώδεις αρχές του Τεκτονισμού, όπως αναδύονται από τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο και συνιστούν στην πραγματικότητα, έναν τρόπο ζωής, είναι:

 

1. Πίστη στην ύπαρξη Υπερτάτης Δύναμης υπό οποιαδήποτε μορφή,

2. Πίστη στην αθανασία της ψυχής,

3. Απόλυτη ελευθερία της σκέψης και του λόγου,

4. Ανεξιθρησκεία,

5. Αναγνώριση της ισότητας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από καταγωγή, χρώμα, φύλο, εθνικότητα, φυλή, γλώσσα και θρησκεία,

6. Κοινωνική δικαιοσύνη και ειρήνη μεταξύ των λαών,

7. Εργασία, ως καθήκον κάθε ελεύθερου ανθρώπου,

8. Πίστη στην επιστήμη και τα επιτεύγματά της που σχετίζονται με τη βελτίωση των συνθηκών ζωής πάνω στη Γη,

Τεκτονικός Πίνακας…ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

 

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ - ΙΘΑΚΗ (1911)

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη ,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή,
αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι που με τι ευχαρίστησι,
με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες
στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις,
η Ιθάκη δε σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες,
με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Καβάφης έγραψε το ποίημα αυτό
ο το 1911 βασισμένος στην Ομήρου Οδύσσεια διαβεβαιώνοντας
μας ότι ο δρόμος προς την Ιθάκη είναι ο δρόμος της ψυχής μας.

 

ΣΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Όλοι γνωρίζουμε τον μύθο με τον άνδρα τον πολύτροπο τον Οδυσσέα πού γύρισε μετά από δέκα χρόνια στην Τροία, μετά από πολλά βάσανα και αφού τα έχασε όλα συντρόφους και καράβι, έφτασε επί τέλους στην Ιθάκη του και έσμιξε με την Πηνελόπη του πού υπομονετικά τον περίμενε υφαίνοντας στον αργαλειό της.

Στην Οδύσσεια, το σύμβολο της ψυχής είναι η Πηνελόπη. Αν δούμε τα δύο έργα συγκριτικά, Μπορούμε να πούμε ότι η αθάνατη ψυχή του ανθρώπου, αυτή που δε χρειάζεται να εξελιχθεί γιατί είναι τέλεια, αυτή που μένει σταθερή στο κέντρο της είναι η Πηνελόπη. Και ο άνθρωπος-Οδυσσέας, που ήδη είναι παντρεμένος μαζί της, μετά από μακροχρόνιο αποχωρισμό, τείνει να ταυτιστεί μ’ αυτήν. Επιστρέφει μετά από πολλές μετενσαρκώσεις, δοκιμασίες κι εμπειρίες στην πηγή προέλευσής του, στην αθάνατη ψυχή του, στην Πηνελόπη.

Πράγματι η Ομήρου Οδύσσεια είναι ο δρόμος της αυτογνωσίας μας και έτσι όπως θα δούμε τις ραψωδίες επί τροχάδην θα αντιληφτούμε πώς πριν τόσες χιλιάδες χρόνια, οι Έλληνες μυούντο μέσω της ποίησης στον δρόμο της αυτογνωσίας, στον δρόμο της ψυχής μας.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι και η Ιλιάδα και η Οδύσσεια συμβολίζουν τον εσωτερικό πόλεμο , με κάποιες διαφοροποιήσεις όμως. Στη Ιλιάδα ο άνθρωπος μάχεται για τον έλεγχο και την κατάκτηση της προσωπικότητάς του, για τον έλεγχο της ενστικτώδους ψυχής (Ελένη) και τελικά το καταφέρνει. Ας θυμηθούμε εδώ ότι οι Αχαιοί παίρνουν την Τροία χάρη στο σχέδιο του πολυμήχανου Οδυσσέα. Αυτό που κυριαρχεί λοιπόν είναι το Κάρμα-Μάνας, ο βασιλιάς της προσωπικότητας. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου, αλλά δεν είναι το τέρμα.

Μια Ιθάκη για τον Οδυσσέα…τον σύγχρονο άνθρωπο

 

Οδυσσέας: ο σύγχρονος άνθρωπος

Αυτή η κωμική αντιπαράθεση μεταξύ Κύκλωπα και Οδυσσέα, που βλέπουμε στον «Κύκλωπα» είναι η σατυρική προβολή της αντιπαράθεσης δύο κόσμων, που είδαμε να συμβαίνει στις δυο «καθαρόαιμες» τραγωδίες, αυτές του Σοφοκλή. Στην τρίτη, στην «Εκάβη», ο ένας από τους δύο κόσμους βρισκόταν ήδη σε τακτική υποχώρηση, είχε χαθεί μαζί με τ’ αποκαΐδια της Τροίας. Ο Οδυσσέας είναι ο εκπρόσωπος μιας καινούριας πραγματικότητας, είναι ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί το μυαλό του για να επιτύχει το σκοπό του. Αυτός ο σκοπός δεν είναι πάντα υποδειγματικός. Και τα μέσα που χρησιμοποιεί δεν είναι επίσης πάντα θεμιτά. Αν ο Κύκλωπας, ο Αίας, ο Φιλοκτήτης, η γκρεμισμένη Τροία είναι ΕΝΑ πράγμα, ο Οδυσσέας είναι ΠΟΛΛΑ πράγματα – είναι ένα κράμα στοιχείων αντίρροπων μεταξύ τους. Είναι ένας άνθρωπος ευφυής και ταυτόχρονα πανούργος, ένας άνθρωπος ευσεβής μέχρι ασεβείας, ένας ορθολογιστής μέχρι παραλογισμού, ένας άνθρωπος που δε διστάζει μπροστά σε τίποτα και ταυτόχρονα φοβάται, επιφυλάσσεται, κρατάει «καβάντζες». Ένας άνθρωπος που ελίσσεται, που

…Για πρώτη φορά στην Ελληνική βιβλιογραφία !!!…Ο ρόλος του Τεκτονισμού στα γεγονότα της Παρισινής Κομμούνας

 

Εισαγωγή:
Στο δεύτερο μέρος θα εξεταστεί η συμμετοχή του Παρισινού Τεκτονισμού στα όσα διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας. Τα περιστατικά που εξιστορούνται στο ΜΕΡΟΣ ΙΙ, αναφέρονται για πρώτη φορά στην Ελληνική βιβλιογραφία !!!

Για να γίνουν όμως κατανοητά αυτά τα γεγονότα, ο αναγνώστης θα πρέπει να γνωρίζει ορισμένα πράγματα:
Α. Το 1871 στη Γαλλία δραστηριοποιούνται, επισήμως, δύο μεγάλες Τεκτονικές Δυνάμεις (ονομάζονται παραδοσιακά και Τάγματα ή Δικαιοδοσίες). Είναι η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας με περισσότερα από 4.000 μέλη στο Παρίσι (15.000 σε όλη τη Γαλλία) και το Ύπατο Συμβούλιο του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου με 2.000 μέλη στο Παρίσι (5.000 μέλη σε ολόκληρη τη Γαλλία). Δυστυχώς δεν υπάρχουν αριθμητικά στοιχεία για τους Τέκτονες που ανήκουν στον Τύπο του Μέμφις – Μισραήμ, για τον Γυναικείο Τεκτονισμό, όπως επίσης και για τις «άτακτες» (sauvages) Τεκτονικές Στοές που λειτουργούν στο Παρίσι την ίδια εποχή. Για τους πιο βαθείς γνώστες του Τεκτονισμού αναφέρεται ότι το Ύπατο Συμβούλιο τότε, αντίθετα με ό,τι συνηθίζεται σήμερα, διατηρούσε υπό την αιγίδα του συμβολικά εργαστήρια. Ο αριθμός των Τεκτόνων του Παρισιού παρουσιάζει ιδιαίτερη σημασία για τα γεγονότα της 29ης Απρίλη.

Β. Βρισκόμαστε στο 1871 με την ανάλογη τεχνολογία της εποχής. Συνεπώς, με ένα Παρίσι αποκλεισμένο, οι Τέκτονες της επαρχίας δεν έχουν, πιθανώς, καμία άλλη ενημέρωση για τα Παρισινά γεγονότα, πλην της προπαγάνδας των Βερσαλλιών.

Γ. Κατά τη διάρκεια της 10ετίας 1860-1870 καταγράφεται μία ποιοτική αλλαγή στο πλήρωμα των Γαλλικών Τεκτονικών Στοών. Εξαιτίας των επαναστάσεων και των κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων του πρώτου μισού του 19ου αιώνα, που είχαν ως ιδεολογική πλατφόρμα το Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση, η αστική τάξη μέσω μίας «έκρηξης» των πολιτισμικών παραδόσεων, δημιουργεί στα μεγάλα αστικά συγκροτήματα «κύκλους» από φιλελεύθερους – ριζοσπάστες διανοούμενους. Αυτοί εντάσσονται στον Τεκτονισμό ανεβάζοντας το επίπεδο των Στοών των μεγαλουπόλεων. Στον αντίποδα του γεγονότος αυτού η επαρχία θα παραμείνει συντηρητική.

Δ. Αδελφοί Τέκτονες θα βρεθούν και στα δύο στρατόπεδα. Ο αριθμός αυτών που θα συμπαραταχθεί με τις Βερσαλλίες είναι σαφώς μικρότερος αυτού που αντιστοιχεί σε όσους θα ταχθούν τελικά με την Κομμούνα. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι άσκοπο να παρατηρήσουμε ότι η Παρισινή Κομμούνα και ο Γαλλικός Ελευθεροτεκτονισμός, όπως επίσης και της Ηπειρωτικής Ευρώπης, είχαν πολλές κοινές αξίες, όπως: την υπεράσπιση των Αρχών της Δημοκρατίας, της πολιτικής ελευθερίας, της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθε, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημόσιας – λαϊκής εκπαίδευσης και του διαχωρισμού Κράτους – Εκκλησίας. Επιπροσθέτως, να σημειωθεί ότι ο Τεκτονισμός αποδοκιμάζει τη βία και καταδικάζει κάθε εμφύλιο πόλεμο. Αυτά τα χαρακτηριστικά, όπως και η ύπαρξη Αδελφών μεταξύ των αντιμαχομένων, έκαναν τον Τεκτονισμό τον πλέον κατάλληλο διαμεσολαβητή στις διαπραγματεύσεις για μία πιθανή εκεχειρία.

Ε. Έχει ήδη ειπωθεί, ότι ο Τεκτονισμός της Ηπειρωτικής Ευρώπης (και όχι ο Αγγλοσαξωνικός) δεν μπορεί να αναπνεύσει άνετα και ασφυκτιά μέσα σε απολυταρχικά καθεστώτα. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους πάσχισε για την επικράτηση της Δημοκρατίας.
Το Τεκτονικό δέντρο βγάζει, κατά περιόδους, πραγματικά «παρά-ξενους» καρπούς. Είναι η ώρα να εξετάσουμε έναν από αυτούς. Έτσι κι αλλιώς,

«ΤΑ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΠΟΤΕ ΛΕΣ ΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΟΧΙ»

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΡΕΓΚΟΡΙ ΝΑΖ, ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΧΑΡΒΑΡΝΤ

«Η Ελλάδα, που δεν συνεργάστηκε με ένα από τα πιο επικίνδυνα καθεστώτα λέγοντας «Οχι», δεν χρειάζεται εξιλέωση, όπως ζητεί ο Σόιμπλε»

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

«Ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένα μοναδικό δώρο στην ανθρωπότητα. Ζούμε εποχές κρίσης. Ευκαιρία να βρούμε τα πλεονεκτήματα που μπορεί να δώσει στις σύγχρονες κοινωνίες», μας ενθαρρύνει ο Γκρέγκορι Ναζ, ο κορυφαίος καθηγητής Κλασικής και Συγκριτικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, ένας πρωτοπόρος στη διάδοση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας με ψηφιακά μέσα.

Ο Γκρέγκορι Ναζ Ο Γκρέγκορι Ναζ Μεταξύ άλλων, πρωτοστάστησε στην ψηφιακή διάσωση του αρχαιότερου και καλύτερα διατηρημένου πλήρους κειμένου της «Ιλιάδας» (του χειρογράφου Venetus Α της συλλογής του Βησσαρίωνα), το οποίο έχει μάλιστα αναρτήσει στο Διαδίκτυο. «Πρέπει τα κείμενα αυτά να είναι προσβάσιμα στους πάντες. Ο ελληνικός πολιτισμός είναι μια δύναμη ενοποιητική, που δεν έχει να κάνει μόνο με τον ελληνισμό, αφορά από έναν Ιάπωνα μέχρι το μέλος μιας μικρής κοινωνίας σε ένα χωριουδάκι του Αμαζονίου. Είναι μια ουμανιστική δύναμη».

Τα online μαθήματά του έχουν ρεκόρ συμμετοχών: 33.000 ανθρώπους όλων των μορφωτικών βαθμίδων από την Ινδία μέχρι τη Βραζιλία. Ο αριθμός κάθε μέρα μεγαλώνει. «Δεν φαντάζεστε τη δίψα του κόσμου. Τη λαχτάρα του να γνωρίσει τα Ομηρικά έπη, τις τραγωδίες, τους πλατωνικούς διαλόγους. Πρέπει αυτή η κληρονομιά να γίνει κτήμα της ανθρωπότητας», επιμένει ο κορυφαίος καθηγητής, που το έχει κάνει σκοπό ζωής. Πρόσφατα βρέθηκε στην Αθήνα για να μετάσχει στις εργασίες του επιστημονικού συνεδρίου «Η λογοτεχνία ως δρώμενο» (μια συνδιοργάνωση του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας).

Παράδοση

- Το χειμώνα αναβίωνε στη σκηνή του Εθνικού μας Θεάτρου η «Οδύσσεια», από τον Μπομπ Γουίλσον, και το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών η «Ιλιάδα». Γιατί ασκούν τέτοια έλξη στο σύγχρονο κόσμο, ακόμα και στους ανθρώπους της θεατρικής

Tο Ομηρικό Τόξο

 

ΤΟ  ΤΟΞΟ

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη όλους τους χαρακτήρες να εύχεσαι να συναντήσεις για να ολοκληρώσεις μια περιγραφή κατάθεση  καταγραφή σε προσωπική συλλογική και ιστορική συνδετική διαδρομή.

ΕΛΖΙΝ

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής των Ομηρικών Επών είναι ο ΛΟΓΟΣ. Δυναμικός μαχητικός λογικός εύστροφος συναισθηματικός καθαρός τακτοποιημένος βαθύς μυστικός ρομαντικός πολεμικός ηγετικός  διακριτικά ενωτικός . Κυρίως ΕΝΟΠΛΟΣ με οπλισμό τονισμό αρμονία και ρυθμό μουσικό. Πανταχού παρών και τα πάντα  ερμηνευτικά εξηγών  μαχόμενος από κοντά Αγχέμαχος και από μακριά Τηλέμαχος . Τα πάντα να συμβαίνουν  να λαμβάνουν χώρα  και χώρο εξ΄ αιτίας του  στον αέναο χορό των  λέξεων του κοσμικού ήχου της συμπαντικής δημιουργίας.

Τι κάνει ο Οδυσσέας όταν φθάνει στην Ιθάκη;

Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του  δεν είναι  παρά να πάρει πίσω  τον κόσμο που του έκλεψαν και ό,τι του ανήκει και ξεκινά από τις ΛΕΞΕΙΣ του, την έννοια και την σημασία τους. Λέξεις όπως  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΠΑΤΡΙΔΑ ,ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΤΙΜΗ. Γιατί πρώτα σου κλέβουν τις λέξεις και μετά τα ΟΝΕΙΡΑ και  την ΖΩΗ.

Νοτόθεν ενός γυρισμού

Πρόλογος

Τα Ομηρικά Έπη είναι η κατάθεση ενός ανθρώπου της γνώσης, 

Η Σιωπηλή Γνώση… της Πηνελόπης! Τα Λύτρα της Γνώσης της ψυχής

 

Η Πηνελόπη. Η "αριστερή" πλευρά του Ανθρώπου, η θηλυκή. Είναι η διαφορετική "ροή" της ενέργειας αλλά, σαφώς συμπληρωματική,γι’αυτό η γυναίκα στέκεται πάντα αριστερά από τον άντρα..
Η Πηνελόπη Είναι η "Γνώση στο επίπεδο της Σιωπής"...Η Εχέφρων κόρη του Ικαρίου, γνωρίζει πράγματα που, ο Οδυσσέας πρέπει να τα κάνει λόγια, πράξεις, έργα, για νάχουν αξία. Γι’αυτό και συναινεί σ’αυτό το ταξίδι και υπομένει αδιαμαρτύρητα αυτή την αναμονή.

Γι’ αυτό και δεν μπορεί να τον προδώσει η να τον ξεχάσει..Έχουν συμφωνήσει γι’αυτήν την αναγκαιότητα, αυτής της διαδρομής. Η Πηνελόπη γνωρίζει το Μυστικό και από εκεί προέρχεται η υπεροχή της. Η "Μυστική Γνώση" που κατέχει την κάνει απόρθητη καιδεν μπορεί να ενδώσει σε κανένα μνηστήρα. Ούτως η άλλως τους περιφρονεί βαθύτατα παρά τα ακριβά τους δώρα, για τα ζωώδη πάθη που τους έχουν κυριεύσει.

Περιφρονεί όλους αυτούς τους "άντρες" που δεν στάθηκαν στο ύψος του προορισμού τους και έχουν καταντήσει μνηστήρες και δούλοι των παθών και των επιθυμιών τους... Γι’αυτήν, όλοι ίδιοι είναι!  Η Πηνελόπη είναι ο ‘Οδυσσέας’ με θηλυκά ρούχα. Είναι ο "στρατηγός" με το θηλυκό πρόσωπο. Άλλωστε, μόνο ένας Πολεμιστής πρώτης " σειράς",  μπορεί να αναθρέψει τον γιο του.

Η ίδια δεν έχει περιθώριο, ούτε για λάθη, ούτε για παραλείψεις. Πολιορκείται και πρέπει να είναι άγρυπνη ,δυνατή και σε ετοιμότητα. Ο Οδυσσέας όταν "επιστρέψει", πρέπει να βρει τον Τηλέμαχο δυνατό, ευφυή,έτοιμο να τον αναγνωρίσει και να σταθεί στο πλευρό του.

Συνωμοσιολογία, λαϊκισμός και αυτονομία

 

Michael Theødosiadis

 

 

Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κατανοήσει κανείς τους λόγους που οι διαφόρων ειδών θεωρίες συνωμοσίας κατακλύζουν τα Μέσα Ενημέρωσης και το διαδίκτυο. Στην εποχή του ποβερισμού, της ασημαντότητας, της απουσίας πολιτικού στοχασμού και έλλειψης νοήματος, το φαινόμενο εξελίσσεται σε μάστιγα. Όλο και περισσότεροι δημαγωγοί εμφανίζονται μέρα με τη μέρα, κάνοντας λόγο για κάποια «Νέα Τάξη Πραγμάτων» (ΝΤΠ), για τους Ιλλουμινάτι, ή υποστηρίζουν ότι η τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν εσωτερική δουλειά κάποιων συνωμοτών (κυρίως Εβραίων). Ζώντας στην εποχή της μαζικής απάθειας και απο-πολιτικοποίησης, δεν μας εκπλήσσει καθόλου που η εν γένει πραγματικότητα επιχειρείται να προσεγγιστεί μέσω αβάσιμων σεναρίων επιστημονικής φαντασίας. Η έλλειψη πολιτικών προταγμάτων και κινήτρων είναι μάλλον αυτό που ως επί τω πλείστων χαρακτηρίζει τις σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες. Ο Δυτικός καπιταλιστικός κόσμος, έχοντας πέσει σε βαθύ λήθαργο για πάνω από δύο δεκαετές (όπου η πλασματική οικονομία ευημερούσε, η εξασφάλιση της επιβίωσης μέσω του βολέματος και της θεσούλας θεωρούνταν δεδομένη για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού), ξαφνικά συνειδητοποιεί πώς αυτό το απατηλό καταναλωτικό όνειρο κρέμεται από μια κλωστή. Βλέπει τον εαυτό του ένα βήμα πριν την πτώση στο βάραθρο που ο ίδιος έσκαβε εδώ και τόσα χρόνια. Το μέλλον του φαίνεται ζοφερό. Η αυτο-κριτική τον τρομάζει. Έτσι, επιλέγει να κλείσει τα μάτια του και να εφεύρει ένα ψέμα, να κατασκευάσει μια εικονική πραγματικότητα που θα δικαιολογεί κάθε του σφάλμα, νομίζοντας πως έτσι θα καταφέρει να δραπετεύσει από τον εφιάλτη που τον κυνηγά, από την Λερναία Ύδρα που ανέστησε προκειμένου να ικανοποιήσει την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι εφικτά στο καταναλωτικό Κυνήγι της Ευτυχίας. Εδώ γεννιέται ο νέος Leviathan της εποχής μας, η ανευθυνότητα, η ευκολία, η αδράνεια και η αποκτήνωση, η μονομέρεια, ο homo economicus ανίκανος να μεταστραφεί σε homo politicus εθισμένος στην ευκολία και ακρισία καταντά ένας θλιβερός και ασήμαντος ανθρωπάκος.

Από τον Μπρέιβικ, τους ναζιστές, τη Χρυσή Αυγή και τους ακροδεξιούς που κάνουν λόγο για πολιτισμικό εξισλαμισμό καθοδηγούμενο από ισχυρά κέντρα εξουσίας, μέχρι τους αριστερούς εθνικιστές, όλοι πλέον οι πολιτικοί χώροι εντός των οποίων ο λαϊκισμός ευδοκιμεί, κάνουν λόγο για μια κρυφή συνωμοσία πανίσχυρων ανθρώπων, που στόχο έχουν να υποδουλώσουν την ανθρωπότητα για δικό τους συμφέρον. Όλοι, σχεδόν μιλούν για μια «Παγκόσμια Κυβέρνηση», για «αεροψεκασμούς», ή στην πιο ακραία τους εκδοχή, για UFO και μυστικά ταξίδια στο διάστημα.

Eρμής ο Τρισμέγιστος, Ερμητισμός και Αλχημεία

 

«Ό,τι είναι κάτω, μοιάζει με εκείνο που είναι επάνω και ό,τι είναιεπάνω, μοιάζει με αυτό που είναι κάτω»
ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ

Ο Ερμητισμός θεωρείται ότι βασίζεται σε πολύ αρχαία Αιγυπτιακά κείμενα των ιερών βιβλίων του Αιγυπτιακού Θεού Θωθ, του αντιστοίχου Θεού Ερμή των Ελλήνων, τα οποία μετάφρασε ο Μανέθωνας τον 3ο αιώνα π.χ, κατ’ εντολή του Πτολεμαίου του Φιλάδελφου του Β. Τα κείμενα αυτά σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο ήταν 20.000 ενώ σύμφωνα με τον Μανέθων 36.000, και περιείχαν μαγεία, φιλοσοφία, αστρολογία, ιατρική και αλχημεία.

Ο Ερμητισμός όπως τoν γνωρίζουμε σήμερα διαμορφώθηκε στην αρχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από κείμενα με το όνομα «Ασκληπιός», που αποδίδονται στον Ρωμαίο συγγραφέα Απούλιο. Ο Ερμητισμός ο οποίος χαρακτηρίζεται για τον αποκαλυπτικό χαρακτήρα των κειμένων του, δίδασκε τον μονοθεϊσμό, την λατρεία του Θεού με πνευματικά μέσα, και επιδίωκε την γνώση του διαμέσω της μυστικής έκστασης.

Σύμφωνα με τον Ερμητισμό ο Θεός είναι άυλος αγέννητος, αμετάβλητος και αιώνιος ταυτίζεται με το Αγαθόν από όπου τα πάντα εκπορεύονται. Ο Θεός είναι το Παν:

«Ο Θεός είναι το παν. Και το παν διαπερνάει και περιβάλλει τα πάντα. Αυτόν τον λόγο, τέκνο μου, προσκύνησε και λάτρευε. Και μία είναι η θρησκεία του Θεού: να μην είναι κάτι το κακό». Λόγοι, X, 16

Ο πατέρας Νους του κόσμου είναι αρσενικοθήλυκος ζωή και φως, από τον οποίο ξεπηδά ο «Λόγος». Ο κόσμος του φωτός είναι το αρχέτυπο του αισθητού κόσμου, ο οποίος δημιουργείται από το κατώτερο μέρος του, ύστερα από απόφαση του Θεού και δια της συμμετοχής του «Λόγου», υιού του Θεού.

Στην συνέχεια ο πατέρας Νους γεννά έναν άλλο δεύτερο δημιουργό Νου, ο οποίος μέσω του «Λόγου» δημιουργεί τον δικό μας αισθητό κόσμο, που υπακούει στους κανόνες της Ειμαρμένης. Καθήκον του κατώτερου αισθητού κόσμου είναι να μιμείται τον ιδεατό (αρχέτυπο). Ο «Λόγος» με τον δημιουργό «Νού», θέτουν σε κίνηση τους επτά κύκλους, του πυρός.
«Ο Νους-Θεός που είναι αρσενικό-θηλυκός, ζωή και φως μαζί, γέννησε με έναν λόγο, άλλον δημιουργό Νου, ο οποίος είναι

Η Μαρτινιστική Δοξασία υπό Sar Aurifier

 

 

Όπως κάθε άλλη εσωτερική δοξασία, και αυτή του Μαρτινισμού -καθώς ορίστηκε από το Martinez Pasquales στην "Πραγματεία για την αποκατάσταση των όντων"¹- χρησιμοποιεί εξωτερικά νοήματα προκειμένου να γίνουν αντιληπτά τα πιο λεπτά εσωτερικά σημεία της που είναι ακατανόητα στον αμύητο. Ο θρύλος ή ο μύθος όπου βασίζεται η μαρτινιστική δοξασία είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή συναρτάται τόσο ουσιαστικά με τη δυτική παράδοση και, ακόμα ειδικότερα, με το χριστιανικό ρεύμα.

Ως προς την Πρώτη Αιτία ή το Θεό, ο Μαρτινισμός συμφωνεί με τα συμπεράσματα των χριστιανών θεολόγων καθώς και των εβραίων καμπαλιστών, όπως είναι η Θεία Τριαδικότητα ή τα πρόσωπα, οι εκπορεύσεις κ.ά. Ως προς το λοιπό μέρος της δοξασίας είναι περισσότερο γνωστικό, αφού επιβεβαιώνει την εξ ίσου αναγκαιότητα για πίστη και γνώση και θεωρεί ότι η θεία χάρη, προκειμένου να είναι αποτελεσματική, πρέπει να ακολουθείται από ανθρώπινη δράση, ελεύθερη και ευφυή. Να γιατί ο Martinez Pasquales παρουσίασε τη Δοξασία της Σχολής του υπό το ιουδαιο-χριστιανικό πρίσμα.

Ο Martinez Pasquales

Η δοξασία

Σύμφωνα με τη μαρτινιστική δοξασία ο κόσμος, που θεωρείται ως υλικός χώρος υποκείμενος στις αισθήσεις μας, καθώς και οι πνευματικές περιοχές που βρίσκονται υψηλότερα, δεν είναι τα έργα του Θεού όπως τον θεωρούμε στην απόλυτη μορφή Του.

Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη αναφέρει: "Στην αρχή (με την έννοια της αρχής του χρόνου, μια περίοδο όπου εκδηλώθηκαν τα αντίστοιχα όντα) υπήρχε ο Λόγος" (ο Θείος Λόγος).

"Ο Λόγος ήταν προς το Θεό (και όχι με το Θεό)… και ο Λόγος ήταν Θεός (όχι ο Θεός αλλά ένας Ελοχίμ ή υιοί του Θεού. Η λέξη Ελοχίμ είναι εβραϊκή και σημαίνει Εκείνος - οι - Θεοί").

"Όλα έγιναν από Αυτόν και τίποτα δεν έγινε χωρίς Αυτόν." ²

Ο Λόγος είναι ο Ένας που η Καμπαλά αποκαλεί Adam Kadmon· ο Ένας που δημιούργησε τα κατώτερα όντα με το λόγο Του "καλώντας" τα (φέροντάς τα) στην εκδηλωμένη ζωή. Αυτά τα όντα είναι κατώτερα μόνο σε σχέση με τον Adam Kadmon, τον Αρχετυπικό Άνθρωπο, και κατοικούν σε πνευματικές περιοχές.

Κατά τη δημιουργία αυτή ο Θεός χρησιμοποίησε ένα ενδιάμεσο. Στα κεφάλαια 1-3 της Γένεσης αναφέρεται ότι η γη (με την έννοια της αρχέγονης ύλης ή του χάους) ήταν ασχημάτιστη και έρημη, και το Πνεύμα του Θεού διαχώρισε τα νερά (Σχετικό είναι το "Νους" των Αιγυπτίων). Ο όρος "Πνεύμα του Θεού" αναφέρεται σε ένα πνεύμα διακριτό από το Θεό, με την έννοια ότι δεν ήταν ο ίδιος ο Θεός αφού ο Θεός είναι αναμφίβολα και το πνεύμα Του.

Παρακάτω αναφέρεται ότι ο Θεός τοποθέτησε τον άνθρωπο στον "Κήπο της Εδέμ" για να τον προσέχει και να τον καλλιεργεί. Αυτός ο "Κήπος" είναι σύμβολο που σημαίνει τη θεία γνώση η οποία είναι προσιτή μόνο από συναφή όντα.

Ο Άνθρωπος, στο οποίο η Γένεση αναφέρεται, στην καθαρά συμβολική του μορφή δεν είναι ένα ον από σάρκα αλλά ένα πνεύμα εκπορευμένο από το Θεό, το οποίο έχει ένα σώμα (που μερικές φορές αποκαλείται "το σώμα της δόξας") δημιουργημένο από το Θεό, ο οποίος του εμφύσησε ένα θείο σπινθήρα που, σύμφωνα με τη Γένεση, ήταν η ίδια η πνοή του Θεού. Σύμφωνα με αυτήν την ανάλυση, διαπιστώνουμε ότι ο Αρχετυπικός Άνθρωπος είναι ημι-θεϊκός. Προέρχεται από την πρωταρχική ύλη (από το χάος, δημιουργημένο συμβολικά από γη και νερό) από όπου πήρε τη μορφή του και από τη θεία πνοή η οποία του δίνει ζωή και τον κάνει μέρος του Θεού.

Ο Αδάμ και ο δημιουργικός λόγος είναι το ίδιο. Ωστόσο, ο Αδάμ και ο Εκπληρωθείς Λόγος είναι δυο διαφορετικά όντα.

Παράλληλα με τον Adam Kadmon, υπήρχαν και άλλα όντα από μια προηγούμενη δημιουργία. Αυτά τα όντα ήταν διαφορετικής φύσης και σκοπού. Επρόκειτο για τους "Αγγέλους" για τους οποίους έχει αναφερθεί ότι "άλλοι ήταν καλοί και άλλοι κακοί". Πήραν αυτές τις ιδιότητες ανάλογα με το αν εκπλήρωσαν ή όχι το σχέδιο για το οποίο εκπορεύτηκαν από το Θεό. Οι καλοί Άγγελοι ήταν εκείνοι που αποκαταστάθηκαν αφού ολοκλήρωσαν την αποστολή τους, και οι κακοί ήταν εκείνοι που αρνήθηκαν να αποκατασταθούν, επιλέγοντας τον εαυτό τους αντί για το Θεό που εμπεριέχει τα πάντα. Οι κακοί Άγγελοι είναι εκείνοι που απομακρύνθηκαν από το Θεό με μια πράξη ελεύθερης βούλησης. Είναι εκείνοι που αναφέρονται από τον Pasquales ως "διεστραμμένα όντα".

Καθώς οτιδήποτε που είναι διεφθαρμένο από την ίδια του τη φύση τείνει να διαφθείρει και άλλα, ειδικά στις πνευματικές περιοχές, αυτά τα διεστραμμένα όντα των οποίων η συλλογικότητα γίνεται ένα εγρηγορός κακού -που συμβολίζεται από το ερπετό- ζήλευαν αυτό το ον (Αδάμ) που ήταν ανώτερο από αυτά και αποτελούσε μια εικόνα του Θεού, από τον οποίο και αυτά υποκρίνονταν ότι προέρχονταν. Αυτά τα όντα επηρέασαν τηλεπαθητικά τον Αδάμ και τον υποκίνησαν να ξεπεράσει τα όρια των φυσικών του δυνατοτήτων.

Ανάμικτος από τη φύση του, μισός σωματικός και μισός πνευματικός καθώς επίσης και ανδρόγυνος, ο Αρχετυπικός Άνθρωπος έπρεπε να διατηρήσει μια αρμονία, μια απαραίτητη ισορροπία στο χώρο όπου τον τοποθέτησε ο Θεός. Επρόκειτο να γίνει ο Αρχιτέκτονας ενός Σύμπαντος πιο λεπτοφυούς από το δικό μας, ενός "Βασιλείου" που δεν ανήκει στον κόσμο μας- όπως αναφέρεται στα Ευαγγέλια.

Υπό την επιρροή των διεστραμμένων όντων, ο Αρχετυπικός Άνθρωπος έκανε τον εαυτό του ένα ανεξάρτητο δημιουργό, καταλύοντας έτσι τους σαφείς νόμους που ήταν υποχρεωμένος να φυλάττει. Είχε το θράσος να επιδιώξει να κάνει τον εαυτό του ένα δεύτερο δημιουργό και να γίνει ίσος με το Θεό στα έργα του. Με αυτήν την επιδίωξη, ο Αρχετυπικός Άνθρωπος το μόνο που κατάφερε ήταν να τροποποιήσει τον αρχικό του προορισμό.

Από αυτήν την παράδοση προέρχεται το έθιμο να αφιερώνονται στους θεούς ή στο Θεό οι πρώτοι καρποί της συγκομιδής ή το πρωτογέννητο ενός ποιμνίου. Και ενώ από μόνος του ο Θεός με τις απεριόριστες δυνατότητές του μπορεί να δημιουργεί ή να εξάγει κάτι από το τίποτα, ο Αρχετυπικός Άνθρωπος μπόρεσε μόνο να τροποποιήσει κάτι το οποίο ήδη υπήρχε.

Ο Αρχετυπικός Άνθρωπος, θέλοντας να δημιουργήσει πνευματικά όντα, κατάφερε μόνο να συγκεκριμενοποιήσει τις ιδέες του. Θέλοντας να δώσει στα όντα αυτά ένα σώμα, κατάφερε μόνο να τα ενσωματώσει σε μια χονδροειδή ύλη. Θέλοντας να δώσει ζωή στο χάος, κατάφερε μόνο να παγιδέψει τον εαυτό του.

Πραγματικά, ο Θεός ως "Είμαι ο Ων" καταρρίπτει την πιθανότητα να υπάρξει λήθη.

Προκειμένου να δημιουργήσει αρχέγονη ύλη, ο Θεός απλά ανακάλεσε ένα μέρος της απεριόριστης τελειότητάς Του από ένα μέρος της απεριόριστης ουσίας Του. Αυτή η μερική ανάκληση της πνευματικής Του τελειότητας είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας αντίστοιχης υλικής ατέλειας. Έτσι, αυτός ο κόσμος της δημιουργίας -ή ό,τι και αν είναι- δεν μπορεί να είναι τέλειος αφού δεν είναι θεϊκός.

Μιμούμενος το Απόλυτο, ο Adam Kadmon επιχείρησε να δημιουργήσει την πρώτη ύλη. Ως αλχημιστής χωρίς πείρα, επιδιώκοντας κάτι τέτοιο κατάφερε μόνο να επισπεύσει την πτώση του.

Ο Αρχετυπικός Άνθρωπος είναι ένα ανδρόγυνο ον: αρσενικό και θηλυκό, θετικό και αρνητικό. Είναι το αρνητικό, θηλυκό στοιχείο που ο Αδάμ πρόκειται να υλοποιήσει έξω από τον εαυτό του. Είναι η αριστερή, θηλυκή, παθητική, σεληνιακή, υλική πλευρά που πρόκειται να αποχωρίσει από τη δεξιά, αντρική, ενεργητική, ηλιακή, πνευματική πλευρά. Γι' αυτό γέννησε την Εύα, την Αρχετυπική Γυναίκα.

Είναι αυτή η νέα ύλη, η Εύα ή Αρχετυπική Γυναίκα, στην οποία ο Αδάμ διείσδυσε προκειμένου να δημιουργήσει ζωή. Έτσι ο Αρχετυπικός Άνδρας υποβάθμισε τον εαυτό του επιχειρώντας να γίνει σαν το Θεό. Αυτός ο νέος χώρος είναι που οι Γνωστικοί αποκαλούν "υλικό" κόσμο και πρόκειται για το υλικό μας σύμπαν, γεμάτο από πόνο και ατέλειες. Το λίγο καλό που υπάρχει εδώ προέρχεται από τις αρετές του Αρχετυπικού Ανθρώπου. Αφού είναι χωρισμένος σε δυο οντότητες, το άθροισμα αυτών των ατελειών δεν μπορεί να είναι στο σύνολό του ό,τι αυτές οι δύο οντότητες ξεχωριστά. Έτσι έχουμε την πτώση.

Γι' αυτό οι παλαιές λατρείες θεοποίησαν τη φύση. Ήταν η μητέρα όλων που βρίσκονταν "κάτω από τους ουρανούς". Η Ίσις, η Εύα, η Δήμητρα, η Ρέα, η Κυβέλη, η Ερζουλία, συμβολίζουν την υλική φύση που εκπορεύτηκαν από τον Adam Kadmon και προσωποποιήθηκαν με την έννοια των "μαύρων παρθένων" που είναι τα σύμβολα της αρχέγονης ύλης.

Έτσι η ανώτερη ουσία του Adam Kadmon ενσωματώθηκε στη νέα ύλη για να αποτελέσει το νέο θείο (θειάφι), που είναι η αλχημιστική έκφραση η οποία αναφέρεται στην ψυχή του κόσμου. Η δεύτερη ουσία που είναι το εύπλαστο μέσο με το οποίο σχηματίστηκε η "μορφή" του Αδάμ, το ανώτερο διπλό του, αποτέλεσε τον υδράργυρο των αλχημιστών, ο οποίος αναφέρεται σε αυτό που οι αποκρυφιστές αποκαλούν αστρικό ή ενδιάμεσο κόσμο.

Η ύλη που προέρχεται από το δεύτερο χάος, που είναι το άλας των αλχημιστών, είναι αυτό που αποτέλεσε τον υποδοχέα, το δοχείο ή τη φυλακή.

ΑΔΑΜ = ΘΕΙΟ

ΕΥΑ = ΑΛΑΣ

ΚΑΪΝ = ΥΔΡΑΡΓΥΡΟΣ

Να γιατί η συμπαντική ύλη είναι ζώσα και, επίσης, γιατί μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο συνειδητή και ευφυής στις εκδηλώσεις της. Μέσα από τα 4 βασίλεια της φύσης -ορυκτό, φυτικό, ζωικό και ανθρώπινο- βρίσκεται ο Αρχετυπικός Άνθρωπος, ο Adam Kadmon, η δημιουργική διάνοια που η δράση της διασκορπίζεται και φυλακίζεται. Αυτό το νέο σύμπαν έγινε επίσης το κατάφύγιο των εκπεπτωκότων Αγγέλων. Ήρθαν εδώ για να είναι ακόμα μακρύτερα από το Απόλυτο.

Έτσι τα διεστραμμένα όντα έχουν ένα πρωταρχικό ενδιαφέρον να διαπιστώνουν ότι ο άνθρωπος, διασκορπισμένος αλλά παντού παρών από ύλη που αποτελεί το ορατό σύμπαν, συνεχίζει να οργανώνει και να δίνει ζωή σε αυτό το χώρο που διεκδικούν.

Ακριβώς όπως η ψυχή του Αρχετυπικού Ανθρώπου είναι φυλακισμένη στη συμπαντική ύλη, έτσι και η ψυχή του μεμονωμένου ανθρώπου είναι φυλακισμένη στο φυσικό του σώμα. Ο φυσικός θάνατος και οι μετενσαρκώσεις που ακολουθούν είναι τα μέσα που χρησιμοποιούν τα εκπτεπτωκότα όντα για να ασκούν τον έλεγχό τους στον άνθρωπο.

Η Σοφία, η Δύναμη και η Ωραιότητα που εκδηλώνονται ακόμα σε αυτό το υλικό σύμπαν, είναι οι προσπάθειες του Αρχετυπικού Ανθρώπου να επανακτήσει τη θέση που κατείχε πριν την πτώση. Οι αντίθετες ιδιότητες εκδηλώνονται από τα εκπεπτωκότα όντα ώστε να διατηρήσουν τις συνθήκες τις οποίες τον ώθησαν να δημιουργήσει προκειμένου να υπάρξει όπως εκείνα ήθελαν, όταν αρνήθηκαν να επανέλθουν στην Ολότητα.

Ο Αρχετυπικός Άνθρωπος δεν θα ξανακερδίσει την πρωταρχική του αίγλη και ελευθερία, αν δεν διαχωρίσει τον εαυτό του από την ύλη που τον δεσμεύει παντού. Για να συμβεί αυτό, όλα τα μεμονωμένα του κύτταρα (δηλαδή όλοι οι μεμονωμένοι άνθρωποι) θα πρέπει, μετά το φυσικό τους θάνατο, να ανασυγκροτήσουν το Αρχέτυπο με την αποκατάστασή τους (επανενσωμάτωσή τους σε αυτό), ξεφεύγοντας από τους κύκλους της μετενσάρκωσης.

Μόνο τότε ο Μικρόκοσμος θα ξαναφτιάξει το Μακρόκοσμο. Οι μεμονωμένοι άνθρωποι, που δεν είναι παρά η αντανάκλαση του Αρχετύπου, θα είναι η αντανάκλαση της θεϊκότητας όπως και το ίδιο το Αρχέτυπο είναι αντανάκλαση του Θεού, του Λόγου, του "Πνεύματος του Θεού" όπως αναφέρεται στη Γένεση.

Γι' αυτό [ο Αρχετυπικός Άνθρωπος] είναι ο "Μεγάλος Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος"· και κατά συνέπεια όλες οι λατρείες που αντιστοιχούν σε αυτόν είναι "σατανικές" γιατί αποδίδονται σε Άνθρωπο και όχι στο Απόλυτο. Στον Ελευθεροτεκτονισμό γίνεται επίκλησή του αλλά ποτέ δεν λατρεύεται.

Αλλά, αφού ο Άνθρωπος έχει να κατέλθει στη δαιμονική ατμόσφαιρα αυτού του υλικού κόσμου όπου διαρκώς αναπνέει από αυτήν την κακόβουλη διάνοια, όπως μας λέει ο Pasquales, βρίσκεται σε δυσχερή θέση για να αντισταθεί στους συνεχείς πειρασμούς στους οποίους υποβάλλεται. Ο Δημιουργός επανέφερε την ισορροπία αποσπώντας από τον Πνευματικό Θεϊκό Κύκλο Του ένα Μείζον Πνεύμα προκειμένου αυτό να γίνει ο οδηγός, σύμβουλος και σύντροφος του Ελάσσονος κατερχόμενο από την ουράνια απεραντοσύνη για να ενσωματωθεί στον υλικό κόσμο και να εργασθεί, με ελεύθερη βούληση, για το γήινο σχέδιο.

Αλλά η συνδρομή ενός Μείζονος Πνεύματος δεν αρκεί. Ο εκπεπτωκός Άνθρωπος χρειάζεται ακόμα τη βοήθεια ενός "Ελάσσονος Εκλεκτού". Η βοήθεια που αυτός ο "Ελάσσων Εκλεκτός" θα του προσφέρει για να μπορέσει να επιτύχει την "αποκατάσταση", είναι διπλής φύσης: μεταδίδει κατευθείαν στον Άνθρωπο τις οδηγίες του Δημιουργού με τη Θεουργία την οποία οφείλει να επιτελέσει· επίσης, επικοινωνεί στον Άνθρωπο της Επιθυμίας στον οποίο έχει σταλεί, το δώρο το οποίο έχει λάβει ο ίδιος δίνοντάς του τη μυστική σφραγίδα χωρίς την οποία κανείς Ελάσσων δεν μπορεί να αποκατασταθεί.

Αυτή η μυστηριώδης ανάθεση είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την αποκατάσταση του ανθρώπου, γιατί χωρίς αυτήν ο Ελάσσων -άσχετα από το πόσο σημαντικά είναι τα προσωπικά χαρίσματά του- θα παραμείνει σε στέρηση, δηλαδή χωρίς καμιά επικοινωνία με το Θεό.

Για να ξεφύγει από τους κύκλους της μετενσάρκωσης σε αυτόν τον κόσμο της κόλασης, ο άνθρωπος πρέπει να αποβάλει από τον εαυτό του οτιδήποτε τον προσελκύει στην ύλη καθώς και να αποδεσμευτεί από τη σκλαβιά των υλιστικών αισθήσεων. Πρέπει επίσης να ανυψώσει ηθικά τον εαυτό του. Τα εκπεπτωκότα όντα, ωστόσο, διαρκώς μάχονται την επιδίωξή του για τελειότητα υποβάλλοντάς τον συνεχώς σε πειρασμούς ώστε να τον κάνουν να παραμένει σε αυτόν τον κόσμο, όπου μπορούν να διατηρούν την κυριαρχία τους πάνω του.

Ο μεμονωμένος άνθρωπος πρέπει να αντιμάχεται διαρκώς αυτά τα όντα αποκαλύπτοντάς τα και αποβάλλοντάς τα από το χώρο του. Θα το επιτύχει αυτό μερικά μέσω της μύησης, που τον συνδέει με τα στοιχεία των Αρχετύπων τα οποία έχουν ήδη επανενωθεί και που αποτελούν την εξωτερική "Κοινωνία των Αγίων", και κατά δεύτερο λόγο μέσω της απελευθέρωσης της γνώσης που τον διδάσκει τους ταχύτερους τρόπους για να βοηθήσει και την υπόλοιπη τυφλωμένη ανθρωπότητα αλλά και για να δυναμώσει την προσωπική του εργασία.

Σε αυτές τις τελευταίες δυνατότητες ανακαλύπτουμε τις μεγάλες "Λειτουργίες των Ισημεριών"³ που στοχεύουν να εξαγνίσουν την αύρα της γης μέσω εξορκισμών και τελετουργιών που χρησιμοποιούν τυπολογίες της Υψηλής Μαγείας την οποία οι Elus-Cohens αποκαλούσαν "το έργο της λατρείας".

Μόνο μετά από αυτές τις κατ' ιδίαν απελευθερώσεις θα πραγματοποιηθεί η μεγάλη συλλογική απελευθέρωση. Αυτό θα επιτρέψει την ανασυγκρότηση του Αρχετύπου και την επανενσωμάτωσή του στο Θείο. Εγκαταλειμμένος από το ζωοδότη του, ο υλικός κόσμος θα διαλυθεί. Αφημένη στην αναρχική φύση των εκπεπτωκότων πνευμάτων, η ύλη θα διαλυθεί επιταχυνόμενα και έτσι θα έρθει το τέλος του φυσικού σύμπαντος, όπως έχει προαγγελθεί από τις μεγάλες παραδόσεις.

Αυτή είναι η εσωτερική ανάπτυξη του Μεγάλου Παγκόσμιου Έργου

---

¹   Κατά το συγγραφέα. Πλήρες όνομα Jacques de Livron Joachin de la Tour de la Case Martinez de Pasqually.

²   Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. Πάντα δι' Αυτού εγένετο,      και χωρίς Αυτού εγένετο ουδέ εν. Ο γέγονεν εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων.

³   Equinoxal Operations.

Μετάφραση υπό Elissaios