ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΜΑΣΟΝΩΝ

 

Επίσημα, ο τεκτονισμός δεν ανακατεύεται με την πολιτική. Έχει, όπως εκθέσαμε, άλλους σκοπούς, καθαρά «ανθρω­πιστικούς». Άλλο όμως το επίσημο κι άλλο το ανεπίσημο. Γιατί πολλές φορές και ειδικότερα στις Λατινικές χώρες, όχι μό­νο ανακατεύτηκε, αλλά έπαιξε και μεγάλο ρόλο, μέσα από τα πα­ρασκήνια πάντοτε, και επηρέασε δυναμικά την πολιτική ζωή με­ρικών χωρών. Ειδικά ο 20ός αιώνας έχει να παρουσιάσει στην Γαλλία στοές τεκτονικές, που κάνανε την χώρα να διοικείται σχεδόν ολοκληρωτικά από τους μασόνους.

Σε μια τεκτονική προκήρυξη του 1929 γράφεται καθαρά: «Οι μασόνοι θα καταστούν η βάση της Γαλλικής Δημοκρατίας».

Βέβαια, δεν είναι «όλοι» οι μασόνοι που ανακατεύονται με τα πολιτικά. Οι περισσότεροι, και μάλιστα οι μεγάλοι βαθμούχοι, μένουνε απόλυτα αμέτοχοι σε τέτοια θέματα. Και πρέπει να πούμε ότι, από κείνους που ανακατεύονται, συμβαίνει πολλές φορές να υπάρχουν αντιφρονούντες. Δηλαδή η πολιτική τους πεποίθηση δεν έχει  καμιά σχέση με τον μασονισμό και ακόμα τους κάνει αντι­πάλους στο πολιτικό πεδίο.

Ο πολύς κόσμος νομίζει ότι οι μασόνοι παίρνουνε γραμμή τάδε από τους ανωτέρους τους ή από την στοά τους και πρέπει υποχρεωτικά  να ακολουθησούνε αυτή τη γραμμή. Αυτό είναι λάθος,  γιατί ο  επίσημος μασονισμός αναγνωρίζει ανεξαρτησία των αδελφών δηλαδή των μελών του, στο πολιτικό θέμα.

Πολλοί  έχουνε συμφέρον -γιατί ο μασονισμός έχει και πάρα πολλούς εχθρούς-να διαδίδουνε ό,τι θέλουνε. Και ακριβώς αυτή η φήμη ότι οι  μασόνοι συσπειρούνται γύρω από την ίδια πολιτική ιδεολογία , είναι καθαρός μύθος και επινόηση των αντιπάλων τους.

Για βεβαίωση θα πούμε κάτι σαν αποκάλυψη: Οι περισσότεροι  πολιτικοί , όλου του κόσμου, είναι μασόνοι. Και αυτοί οι πολιτικοί είναι αντίθετοι στις εκλογές. Αυτοί τρώγονται πολιτικά, ενώ

Πολλές  φορές συμβαίνει να ανήκουν και στην ίδια ακόμα στοά.(Στοές  λέγονται οι διάφοροι τεκτονικοί σύλλογοι). Που σημαίνει ότι ο  μασονισμός δεν ανακατεύεται καθόλου στις πολιτικές

πεποιθήσεις και στους πολιτικούς καβγάδες των μελών του.

Δηλαδή «δεν υπάρχει μασονική πολιτική ενιαίας κατευθύν­σεως». Αυτά που λένε, ότι «όλες οι μασονικές στοές του κόσμου είναι ενωμένες σε μια ενιαία πολιτική κατεύθυνση και ότι επιδιώκουνε όλες μαζί τον ίδιο πολιτικό σκοπό», είναι καθαρά παραμύ­θια και αποσκοπούνε ακριβώς να πολεμήσουνε την αδελφότητα με το όπλο «πολιτική».

Σήμερα υπάρχουν μασόνοι Εγγλέζοι καθαρά βασιλικοί, Γάλλοι δημοκρατικοί, άλλοι ριζοσπάστες και άλλοι ακόμα και κομμου­νιστές - μ' όλο που ο κομμουνισμός, όπως και ο εθνικοσοσιαλισμός, δεν εννοούνε την μασονία.

Την εποχή της Γαλλικής Επαναστάσεως, τον 18ο δηλαδή αιώνα, παρατηρήθηκε μια ένωση μασόνων που ευνοούσανε την διάδοση των επαναστατικών ιδεών. Και πολλοί από τους σημαίνοντες επα­ναστάτες υπήρξαν μασόνοι.

Με την διαφορά ότι καμιά σχέση δεν είχε το ένα με το άλλο, αφού «όλοι οι μασόνοι» δεν πήραν θέση. Και μάλιστα οι περισσότεροι υπήρξαν τέλεια αμέτοχοι. Λένε ότι υπήρξε ένα μυστικό μασονικό Διευθυντήριο, που καθοδηγούσε την επανάσταση από μασονική τοποθέτηση.

Δεν είναι αλήθεια αυτό. Τώρα, αν οι επαναστάτες μασόνοι εί­χανε ενωθεί σε μια μυστική ένωση, αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την μασονική τους ιδιότητα. Ήτανε κάτι άλλο, τέλεια ξέχωρο, πο­λιτικό και όχι τεκτονικό.

Πολλοί μέσα στην Γαλλική Επανάσταση πήρανε θέση και μάλι­στα πρόσωπα με εξέχουσα προσωπικότητα, όπως ο δουξ του Σαρτρ, κατοπινός δουξ της Ορλεάνης, κατοπινός «Φίλιππος - Ισότης», και άλλοι που δεν ήτανε απόλυτα ή ήτανε καθαρά φιλοβασιλικοί. Όλα αυτά τα πρόσωπα ανήκαν σε στοές, έδρασαν πολιτικά, ένα σωρό από δαύτους εκτελεστήκανε στην λαιμητόμο τα χρόνια της ροβεσπιεριανής τρομοκρατίας (1793-4), περάσανε περιπέτειες και καταδικαστήκανε από μασόνους αντιθέτους, αφού λέγεται ότι κι ο ίδιος ο Ροβεσπιέρος υπήρξε μασόνος.

Στην Ρωσική Επανάσταση έχουμε πάνω - κάτω τα ίδια. Και ο πρίγκιπας Λβώφ και ο Κερένσκυ ήτανε μασόνοι και πολεμήσανε εναντίον μασόνων του Λένιν. Τελικά ο Λένιν, που πίστευε στα δι­κά του ιδανικά, τους «σκούπισε» όλους, δικούς του και αντιπά­λους, με ριζικά και αποτελεσματικά μέτρα.

Πρέπει επίσης να ομολογήσουμε ότι, ύστερα από τον Πρώτο Πα­γκόσμιο Πόλεμο, πολλοί από τους πολιτικούς ή στρατιωτικούς ηγέτες δεν ήτανε πια τέκτονες, όπως συνέβαινε προ του πολέμου Και για να τελειώνουμε μ' αυτό το θέμα, είναι απαραίτητο και πά­λι να τονίσουμε ένα πράγμα: Καμιά σχέση ανάμεσα τεκτονισμό και πολιτική. Τέλεια ξέχωρα το ένα από το άλλο, μπορεί να συ­μπέσουν, αλλά μόνο συμπτωματικά και δεν συνδυάζονται με κά­νε να τρόπο.

Ας έρθουμε τώρα στους εχθρούς των μασόνων, που είναι επίσης ένα θέμα πολύ ενδιαφέρον.

Πολλά πολιτικά συστήματα, ανάμεσα στα οποία ο κομμουνι­σμός και ο φασισμός, είναι φανεροί εχθροί του τεκτονισμού. Όχι μόνο δεν τον δέχονται, αλλά τον κυνηγάνε να τον εξοντώσουν και μάλιστα -πολλές φορές με ριζικά και αυστηρά μέτρα.

Ο μεγαλύτερος όμως εχθρός του τεκτονισμού είναι η Εκκλησία. Και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό από την Ορθόδοξη, η Καθολι­κή Εκκλησία.

Να μια εγκύκλιος του Πάπα Λέοντος του VIII, με χρονολογία 1884, που έχει τον τίτλο «Χουμάνουμ Γκένους» -«Το Γένος των Ανθρώπων»:

«Στην εποχή μας οι κακοποιοί έχουν συγκεντρωθεί μέσα σε μια τρομερή δύναμη, που κινείται μέσα στα κοινωνικά πλαίσια με δή­θεν νόμιμη οντότητα και που παρουσιάζει μια δυνατή και ακατα­μάχητη οργάνωση. Πρόκειται για τους μασόνους.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν κρατούν πια κανένα πρόσχημα και συ­ναγωνίζονται με αυθάδεια και θράσος την υψηλή ύπαρξη του Θεού. Ανοιχτά και χωρίς να το κρύβουν έχουν βαλθεί να ερειπώσουν την Αγία Εκκλησία και να διαφθείρουν κάθε χριστιανική κοινωνία και όλα τα χριστιανικά έθνη και να αρνηθούν αυτήν ταύτην την θεία ύπαρξη του Σωτήρος Ημών Κυρίου Ιησού Χριστού».

Το ότι, βέβαια, η Εκκλησία πολεμά τον μασονισμό δεν είναι κα­θόλου εκπληκτικό. Γιατί κι από την άλλη μεριά η μασονία είναι μια οργάνωση αν όχι αντιθρησκευτική, τουλάχιστον «αντικληρική», αφού οι αρχές της αντιτίθενται βασικά με τις κληρικές αντι­λήψεις.

Μερικοί μασόνοι, ιδίως του περασμένου αιώνα, δεν κρύψανε τις αντιθέσεις τους αυτές με την Εκκλησία. Άλλοι πάλι ισχυριστήκανε ότι ο μασονισμός βοηθά την Εκκλησία. Μέσα σ' αυτούς είναι ο Κλαβέλ κι ο Ζοζέφ ντε Μαίστρ, που ισχυριστήκανε ότι «ο χριστιανισμός και η μασονία αλληλοσυμπληρώνονται και μπορούνε μαζί να δημιουργήσουνε το μέλλον μιας ευτυχισμένης ανθρωπότητας».

Ούτε όπως το Βατικανό, ούτε οι επίσημες στοές δέχονται αυτές τις νόθες λύσεις. Η Εκκλησία δικαιολογεί απόλυτα την καταδίκη του τεκτονισμού, γιατί, όπως ισχυρίζεται, διαφθείρει την αγνότη­τα της πίστεως. Και πολλές φορές επιρρίπτει τερατώδεις και χονδροειδείς κατηγορίες εναντίον του τεκτονισμού, που τυχαίνει να βρίσκουν απήχηση στους φανατικούς οπαδούς της.

Ο κύριος κατασκευαστής των μυθευμάτων αυτών λέγεται ότι ήτανε ένας παπάς ονόματι Μπαρυέλ, μυθομανής και ασήμαντος στο ξεκίνημα του, που κατάφερε όμως με τα παραμύθια του να γίνει προσωπικότης. Τον Μπαρυέλ διαδέχτηκε κατά τα τέλη του περασμένου αιώνα ο Λεό Ταξίλ, ένας άνθρωπος ιδιοφυώς μυστικοπαθής, που άρχισε μια πολεμική δυναμική εναντίον των μασό­νων και που επενόησε τόσα παραμύθια, ώστε το εύπιστο κοινό που τα διάβαζε να τα κυκλοφορεί ακόμα και σήμερα.

«Η μασονία, έγραφε ο Ταξίλ, είναι μια χαώδης ένωση ασυνει­δήτων, που συνωθούνται μεταξύ τους για να αποκτήσουν δύναμη απατώντας, μεθώντας και κλέβοντας τον λαό. Είναι το κατακάθι της ανθρώπινης ράτσας, ένα συνονθύλευμα καθαρμάτων. Μια ένω­ση ντροπής κρυφή, μια οργάνωση που βασίζεται στα πιο ταπεινά ένστικτα και στις πιο διεφθαρμένες διαστροφές. Μητέρες, κρύψτε τα κορίτσια σας, οι μασόνοι περνάνε».

Δημοσιογράφος πανέξυπνος και καπάτσος ο Ταξίλ, ήξερε να ερεθίζει το κοινό με τα δημοσιεύματα του, πάντοτε φανταστικά, αλλά και πάντοτε σπαρταριστά. Κάποτε έκανε μια ειδική έκδοση με τον τίτλο «Οι αδελφές μασόνες».

«Εδώ μέσα, έγραφε, τα εξηγώ όλα, γιατί κατάφερα να μπω στις παραμικρές λεπτομέρειες. Και πρέπει να με συγχωρήσετε αν σ' αυτήν την έκδοση, που είναι καθαρά λαϊκή, αναφέρω μερικά πράγ­ματα τολμηρά και ανήθικα. Αλλά πρέπει να τα αναλύσω όλα και να μην τα εκθέτω απλώς. Οι αρχηγοί των οικογενειών και τα ηλι­κιωμένα πρόσωπα θα πρέπει να διαβάσουν αυτό το ειδικό τεύ­χος, για να καταλάβουν τους κινδύνους που απειλούν τα παιδιάτους». Ο Ταξίλ είναι αυτός που φόρτωσε -φανταστικά-τους μασόνους με όλα τα εγκλήματα, τις δολοφονίες και τις ατιμίες που κυκλο­φορούν ακόμα σαν μύθος εναντίον τους. Όταν ο Γαμβέττας δο­λοφονήθηκε από μια γυναίκα στην Βίλλα Ζαρντί, ο Ταξίλ έδωσε στην δολοφόνο τον τίτλο της τέκτονος.

«Μ' αυτά που φανερώνω, έγραφε κάθε τόσο, το ξέρω ότι θα μου καρφώσουν κανένα μαχαίρι στις πλάτες ή καμιά πιστολιά στην καρδιά. Γιατί είναι δολοφόνοι. Αλλά δεν θα σταματήσω. Κι αν πε­θάνω από καμιά μυστηριώδη αρρώστια, ας το ξέρει όλος ο κόσμος ότι με δηλητηρίασαν αυτοί που κατηγορώ».

Και μ' όλα ταύτα κανείς ποτέ δεν τον πείραξε κι ο Ταξίλ πέθα­νε γέρος και τελείως φυσιολογικά.

Εν τούτοις οι καθολικοί διαβάζανε και πιστεύανε τον Ταξίλ, που βρήκε τρόπο να πλουτίσει με τα δημοσιεύματα του και την πολε­μική του. Κι όλο έγραφε πράγματα φαντασικά, μέχρι δηλαδή που έφτασε να περιγράφει σατανικές λειτουργίες μασόνων, που τις έβγαζε από την φαντασία του.

«Γονατίζουνε μπροστά σ' ένα ψεύτικο βωμό, ο ανώτατος της στοάς του Καντός τους δίνει μια όστια, την παίρνουν, προσεύχο­νται στον Σατανά κι ύστερα την σκίζουνε με στιλέτα και την κα-ταπίνουνε, φωνάζοντας "Νεκάμ Αντονάι» Κάτι τέτοια έγραφε και κάτι τέτοια πιστεύανε οι αφελείς. Το αληθινό όνομα του Τεξίλ ήτανε Γαβριήλ Γιογκάντ Παζέ. Εί­χε τελειώσει την σχολή των Ιησουιτών, αλλά τα χάλασε με τον κλή­ρο και πρωτοπαρουσιάστηκε σαν δημοσιογράφος με ένα έντυπο που είχε τον τίτλο «Αντικληρισμός». Έβριζε χυδαία όλους τους κληρικούς και δημοσίευε και αντιθρησκευτικά βιβλία, ανάμεσα στα οποία αναφέρω την «Διασκεδαστική Βίβλο» και τους «Έρω­τες του Πάπα Πίου του ενάτου».

Ξαφνικά το 1885 ο Ταξίλ τα γύρισε και έγινε φανατικός καθο­λικός. Τότε είναι που άρχισε τον αγώνα εναντίον των μασόνων, αλλά κι ο ίδιος διετέλεσε μασόνος για τέσσερα χρόνια (1881-5), χωρίς όμως να διακριθεί ποτέ και να πάρει βαθμό. Πάντοτε έμει­νε στον βαθμό του μαθητευομένου.

Το 1887 πρωτόβγαλε το πρώτο του αντιμασονικό βιβλίο με τίτ­λο «Αποκαλύψεις για τα μυστήρια των μασόνων». Την έκδοση την ανέλαβε ένας μεγάλος οίκος που έβγαζε τα καθολικά βιβλία.

Το μεγάλο και ανίδεο κοινό έμενε κατάπληκτο από τους παπαδοφάγους μασόνους. Άλλωστε αυτά τα βιβλία, που δήθεν αποκαλύπτουνε μυστήρια, πάντοτε βρίσκουνε μεγάλη απήχηση στο κοι­νό. Απ' εκεί και πέρα ο Ταξίλ πήρε φόρα κι άρχισε να γράφει χω­ρίς έλεγχο ό,τι του κατέβαινε. Έλεγε ότι γνώρισε μια μεγάλη ιέ­ρεια των παλλαδιστών, που λεγότανε Ντιάνα Βώγκαν και ότι αυτή του απεκάλυπτε τα μυστήρια, γιατί είχε μετανοήσει που απομα­κρύνθηκε από την καθολική θρησκεία. Ύστερα ανακάλυψε -πά­ντοτε φανταστικά-ότι ο γενικός αρχηγός των μασόνων όλου του κόσμου ήτανε ο Αμερικανός στρατηγός Άλμπερτ Πικ, κάθε Παρα­σκευή δε στις τρεις το απόγευμα ακριβώς, ο στρατηγός είχε ρα­ντεβού με τον ίδιο τον Σατανά, που του έδινε οδηγίες. Έγραφε ότι το γενικό στρατηγείο των παλλαδιστών βρίσκεται στο Τσάρλεστον των ΗΠΑ, κάτω σ' ένα υπόγειο και ότι εκεί μέσα φυλάσσεται η μυ­στική πράσινη βίβλος του Σατανά. Το βιβλίο λεγόταν «Απάντιο».

Απ' εκεί και πέρα πήρε φόρα και δεν τον σταμάταγες. Τα έβα­λε με τους Εγγλέζους του Γιβραλτάρ και ισχυριζότανε ότι κάτω από τα βράχια του Γιβραλτάρ ακριβώς βρίσκεται το πυρ της Κολάσεως και ότι οι άνθρωποι - τέρατα, αφοσιωμένοι στους Εγγλέ­ζους, κατασκευάζουνε εκεί μέσα μυστικά σατανικά όπλα.

Το σπουδαίο δεν είναι ότι τα έγραψε αυτά τα ανόητα. Το σπου­δαίο είναι ότι τα διαβάζανε. Και το σπουδαιότερο ότι τα πιστεύα­νε. Όχι βέβαια οι έξυπνοι, αλλά η μάζα των φανατισμένων και αγραμμάτων. Κι ο Ταξίλ είχε βρει το βιολί κι έκανε χρυσές δου­λειές, χώρια που ήτανε και το χαϊδεμένο παιδί του καθολικισμού που, κακώς, ανεχότανε και υπέθαλπε τέτοιες τερατολογίες.

Κάποτε ο Ταξίλ παρουσιάστηκε στο Βατικανό και ζήτησε ακρό­αση από τον Πάπα Λέοντα τον Όγδοο.

Φυσικά, ο Ποντίφηξ τον δέχτηκε αμέσως.

-Τι θέλεις, υιέ μου; τον ρώτησε.

-Άγιε Πάτερ, είπε υποκριτικά ο κατεργάρας, θέλω να πεθάνω στα πόδια σας τώρα αμέσως. Θα είναι η καλύτερη ευτυχία που θα μπορούσε να μου συμβεί.

Ο Πάπας, έξυπνος άνθρωπος, κατάλαβε αμέσως ότι τούτος εδώ είναι κατεργάρης και ψεύτης πρώτης γραμμής. Τον σήκωσε λοι­πόν, τον ευλόγησε και τον έδιωξε. Κι ύστερα είπε στους δικούς του:

-Τέτοιον τερατολόγο δεν έχω ανταμώσει στην ζωή μου.

Έλα όμως που με τα ψέματα του βοηθούσε την Καθολική Εκκλησία εναντίον του μασονισμού;

Κι αυτό ακριβώς είναι ένα σημείο που τονίζω κάθε φορά και που βρίσκονται μερικοί να με πούνε άθεο. Όχι, δεν είναι αθεΐα, άμα λέω ότι πρέπει να καθοδηγούμε τους χριστιανούς στην αληθινή, την φιλοσοφική έννοια της θρησκείας μας όπως είναι κι ότι δεν επι­τρέπεται να τους γεμίζουμε ψέματα. Δεν είναι αθεΐα, αλλά ειλι­κρίνεια από την μια μεριά και ζήτημα εξυπνάδας από την άλλη. Γιατί ο κόσμος όσο πάει μορφώνεται, διαβάζει, μαθαίνει και ξυ­πνάει. Κι όσο ξυπνάει και βλέπει ότι τον φλομώνουμε με τα πα­ραμύθια, τόσο δεν μας πιστεύει και τόσο στρέφεται προς άλλα «πιστεύω». Ενώ αν του πούμε, αυτό είναι που ζητά ο Χριστός, το σωστό, το φιλοσοφημένο, το τίμιο, τότε θα καταλάβει και θα μεί­νει κοντά Του. Αλλά οι φανατικοί δεν θέλουνε να το παραδεχτού­νε. Τρέχουνε στο παρελθόν κι ο κόσμος τρέχει στο μέλλον. Κακό της κεφαλής μας λοιπόν.

Βέβαια τον Ταξίλ τον αντικρούσανε πολλοί λογικοί άνθρωποι, που μάλιστα δεν ήτανε μασόνοι όπως ο δόκτωρ Μερέν. Τον εί­πανε ψεύτη και ταραχοποιό. Κι ο Ταξίλ, από την άλλη μεριά, εί­χε τους δικούς του, συνενόχους θα έλεγα, τον δόκτορα Μπατάιγ, τον Ιταλό Μαργκιότα και δώστου και δημοσίευε συνέχεια των πα­ραμυθιών του μαζί τους.

Γράφε, γράφε όμως, στο τέλος όλα αυτά γίνανε ένα είδος λαϊ­κού αναγνώσματος κι οι αναγνώστες τα παίρνανε για κέφι κι όχι γιατί τα πιστεύανε.

Ο Ταξίλ είδε ότι χάνει έδαφος και, το κυριότερο, ότι μειώνεται το εισόδημα και τότε έκανε για τρίτη φορά τη στροφή. Κάλεσε τους Παρισινούς στην μεγάλη αίθουσα των Γεωγραφικών Σπουδών, με πρόσχημα ότι θα προβεί σε νέες σοβαρές αποκαλύψεις.

Αυτό έγινε στις 29 Απριλίου 1897. Μαζεύτηκε κόσμος και όσοι ερχόντουσαν ήτανε υποχρεωμένοι να αφήσουνε τα μπαστούνια και τις ομπρέλες τους στην γκαρνταρόμπα...

Μέτρο που το 'χε πάρει σκόπιμα ο Ταξίλ για να μην τον δείρουνε αγρίως. Γιατί μόλις παρουσιάστηκε στο κοινό, αντί να κάνει αποκαλύψεις, άρχισε να βρίζει χυδαία τον μασονισμό, την Εκκλη­σία, τον παλλαδισμό, τα πάντα. Και στο τέλος, μπροστά σε όλο τον κόσμο ομολόγησε ότι ούτε Ντιάνα Βώγκαν υπήρχε, ούτε παλλαδισμός, ούτε τίποτα απ' αυτά που έγραφε ήτανε αλήθεια κι ότι τόσα χρόνια απλώς σφυγμομετρούσε την κοινή γνώμη. Ωραίο παιχνίδι έπαιξε, γιατί άμα τελείωσε έπιασε άλλο τροπάρι.

-Τώρα όμως που τα μελέτησα καλά, θα δημοσιεύσω σωστές αποκαλύψεις για όλους αυτούς, ακόμα και για την Εκκλησία, που μας γελάνε με ψέματα και με μυθεύματα.

Παραδόξως δεν του σπάσανε το κεφάλι και παραδόξως ακόμα και το Βατικανό έκανε το κορόιδο και δεν επενέβη σ' αυτό το τρο­μερό διάβημα του Ταξίλ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά εξακολουθούσε να στηρίζεται και να κυκλοφορεί τα παραμύθια του, παρ' όλο που οι μασόνοι, φυσικά, εκμεταλλευτήκανε τις αποκαλύψεις του.

Τι τα θες όμως. Ο κοσμάκης εξακολουθούσε κι εξακολουθεί -δυ­στυχώς-να πιστεύει κάτι τέτοια.

Καλά είπε ο Ταλεϋράνδος: «Συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, κά­τι μένει πάντοτε»...
Νίκος Τσιφόρος "Οι μυστικές εταιρείες"

http://filotektonvolos.blogspot.gr