Η πιο πρόσφατη χρήση του πεντάγωνου σαν ένα μυστικιστικό σύμβολο ήταν από τους Γνωστικούς, οι οποίοι το αποκαλούσαν “Φλεγόμενο αστέρι”.Επίσης, θεωρούνταν από τους Χριστιανούς, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, σαν σύμβολο των πέντε πληγών του Χριστού, όταν σταυρώθηκε, και χρησιμοποιούταν σαν προστατευτικό σύμβολο, γενικότερα σαν υποκατάστατο της Σφραγίδας του Σολομώντα (το άστρο του Δαβίδ μέσα σε έναν κύκλο). Στην παραδοσιακή μυθολογία αναφέρεται σαν το σταυρό του άγιου Πέτρου. Ο άγιος Πέτρος δεν πίστευε ότι ήταν άξιος να πεθάνει με τον ίδιο τρόπο που πέθανε ο Χριστός, οπότε παρακάλεσε να σταυρωθεί ανάποδα, όπως αναφέρει ο μύθος. Γι’ αυτό και συναντάμε συχνά αυτό το σύμβολο σε Γοτθικούς Καθεδρικούς ναούς.
Η συσχέτιση του πεντάγωνου με μη Χριστιανικά πιστεύω, και μια πιο μοντέρνα στοιχειώδης ανάλυση, παρουσιάστηκε αποδεικτικά στη διάρκεια της αναγέννησης του μυστικισμού στο 17ο και 18ο αιώνα. Οι Μαυσώνες και παρόμοιες ομάδες το υιοθέτησαν – για παράδειγμα, ο Α. Ε. Waite είναι το άτομο που παρουσίασε αυτό το σύμβολο στις κάρτες Ταρό, αντικαθιστώντας την παραδοσιακή σειρά από Νομίσματα.
Η χρήση του ανάποδου πενταγώνου για να συμβολίζει το κακό είναι μια αρκετά πρόσφατη χρήση, και πρώτα παρουσιάστηκε στις δουλειές του Eliphas Levi. Είναι επίσης και η πηγή του συμβόλου που παριστάνει ένα “κεφάλι κατσίκας”. Για τους σύγχρονους σατανιστές συμβολίζει το θεό με τα κέρατα, που έχει πέντε μορφές “άνθρωπος, κατσίκα, κριός, αρσενικό ελάφι, ταύρος”. Πριν από αυτό δεν υπήρχε καμιά σύνδεση του πενταγώνου με το κακό.
Η μοντέρνα Παγανιστική κίνηση υιοθέτησε το πεντάγωνο σαν μέρος από το γενικό δανεισμό από παλιότερες “μυστικιστικές” χρήσεις, η Wicca συγκεκριμένα το υιοθέτησε σαν ένα ρητά θρησκευτικό σύμβολο, σαν το σταυρό, το σφυρί του Thor κ.τ.λ. Για τους παγανιστές γενικότερα συμβολίζει τα πέντε στοιχεία του σύμπαντος, “γη, νερό, αέρας, φωτιά” και η πέμπτη γωνία συμβολίζει το “πνεύμα”. Αν αυτή η γωνιά είναι προς τα κάτω συμβολίζει είτε την κυριαρχία του φυσικού κόσμου πάνω στον πνευματικό, είτε τον εσωτερισμό (εσωτερικό πνευματισμό). Όταν η γωνία αυτή είναι προς τα πάνω συμβολίζει την υπεροχή του πνεύματος και την ανωτερότητα του ψυχικού κόσμου. Το ότι το πεντάγωνο σχηματίζεται με μια μονάχα κίνηση δηλώνει την εξάρτηση και την ένωση μεταξύ όλων αυτών που αντιπροσωπεύουν οι πέντε γωνίες. Κάποιες φορές για τη Wicca στη Μεγάλη Βρετανία, το ανάποδο πεντάγωνο αστέρι, συμβολίζει ‘μαθητές’ που βρίσκονται στο δεύτερο επίπεδο. Για τους Κέλτες Παγανιστές αντιπροσωπεύει την Morrigan, μια underground θεά και συχνά το
Από τότε που ιδρύθηκε η Θεοσοφική Εταιρεία, στις 17 Νοεμβρίου του 1875, ο αριθμός 7 έπαιξε έναν σπουδαίο ρόλο σε όλα τα ζητήματά της, και, συνήθως, τα σύμβολα που αφορούν ή αναφέρονται σε αυτήν, είναι επτά, τον αριθμό. 
Οι Αιγύπτιοι συνήθιζαν να αναπαριστούν την ψυχή που επιστρέφει στην πηγή της, με τη δίκη στην Αίθουσα των Δύο Αληθειών, με μια φτερωμένη σφαίρα, γιατί η σφαίρα είναι σύμβολο είτε της Υπέρτατης Ψυχής ή τμήματός της, και τα φτερά προστέθηκαν για να αναπαραστήσουν τη ζωή και το πέταγμά της στις ανώτερες σφαίρες.
Για παράδειγμα, ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του απέφευγαν τα φασόλια και τα μπαρμπούνια για λόγους όχι τόσο επιστημονικούς ή λογικούς, όσο μαγείας και παράδοσης, όπως υπαγορεύει ο Ησίοδος στο τελευταίο μέρος του βιβλίου του «Έργα και Ημέραι» - αξίζει εδώ να παρατηρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο υποθάλπονται τέτοιες ιδέες. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν ιδιαίτερα σημαντικό τον αριθμό 10 - ορκίζονταν μάλιστα στη «μυστική δεκάδα», η οποία είχε καθοριστεί ως δέκα στιγμές ή μονάδες με τη μορφή ενός τριγώνου. Το τρίγωνο αυτό χρησιμοποίησαν αργότερα για να αναπτύξουν το Πυθαγόρειο θεώρημα και να ανακαλύψουν τη σημασία των άρρητων αριθμών!.. Διαβάστε τι αναφέρει το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ!..
Τα πάντα σύμφωνα με τη Βίβλο και όλους τους μεγάλους θρησκευτικούς ηγέτες,δημιουργήθηκαν από τον Λόγο και ξανασβήνουν με τον τρόπο που δημιουργήθηκαν,για να δημιουργηθούν από την αρχή.
Θάνατος. Είναι πλέον εντελώς τετριμμένο να πει κανείς ότι είναι το μόνο βέβαιο στην ζωή μας. Αν όμως αναρωτηθεί κανείς, τι είναι ο θάνατος και πότε συμβαίνει και ποια η σημασία του για ένα όν όπως ο άνθρωπος, τότε ανοίγουν θέματα τα οποία ίσως να μην κλείσουν ποτέ. Και τούτο γιατί προκειμένου να δώσουμε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε στα ερωτήματα του τι είναι ζωή, τι είναι ο άνθρωπος, πότε αρχίζει η ζωή και πότε αρχίζει η ζωή του ανθρώπου. 
Το αίνιγμα της συνείδησης απασχολεί τους ανθρώπους από την αρχαιότητα. Μια οριστική και πειστική απάντηση για το τι ακριβώς είναι η συνείδηση δεν έχει δοθεί μέχρι σήμερα. Πριν από 2.500 χρόνια, ο μεγάλος φιλόσοφος Δημόκριτος είχε ασχοληθεί με τη σχέση ανάμεσα στις αισθητηριακές εντυπώσεις και τον τρόπο που το λογικό μας τις αντιλαμβάνεται.
0 Γάλλος φιλόσοφος και μαθηματικός Καρτέσιος (Rene Descartes) ανέπτυξε περισσότερο αυτή την άποψη για τη συνείδηση στο έργο του “Στοχασμοί περί της Πρώτης Φιλοσοφίας” (Meditationes de prima philosophia) το 1641. Περιγράφει την ψυχή σαν «άυλο, σκεπτόμενο πράγμα», που αποτελεί την ουσία του ανθρώπου και εμπεριέχει όλες τις σκέψεις, ελπίδες και αμφιβολίες του, καθώς και την πίστη του. Κατά τον Καρτέσιο, σώμα και ψυχή βρίσκονται σε αλληλεπίδραση μεταξύ τους, η ψυχή όμως μπορεί να υπάρξει και ανεξάρτητα από το σώμα.
.jpg)
Για να αρχίσει να υπάρχει η «μάζα» ως ψυχολογική ενότητα, πρέπει να ξεπεραστεί η κατάσταση χάους και αδιαφορίας που αρχικά επικρατεί σ’ ένα τυχαίο σύνολο ανθρώπων. Σ’ αυτό το σύνολο κυριαρχούν η μια δίπλα στην άλλη και εναλλάσσονται συνεχώς, η αδιαφορία, η φιλία και η διαμάχη. Η «μάζα» δίνει μια δομή σ’ αυτόν τον «σωρό». Αυτό επιτυγχάνεται αν εκπληρωθεί μια προϋπόθεση: Τα διάφορα άτομα πρέπει να έχουν κάτι το κοινό, πρέπει να εχουν συμφωνήσει σε κάτι [1] π.χ. ένα κοινό ενδιαφέρον ή συμφέρον, ένα κοινό αγαπητό ή μισητό αντικείμενο ή σύμπτωμα, πάντως μια κοινή κατεύθυνση αισθήματος. Ως συνέπεια αυτού έχουν τότε την ικανότητα αλληλεπίδρασης. 
Στην αρχαιότητα οι Έλληνες Φιλόσοφοι, αποφάσισαν να κατανοήσουν το κοσμικό θαύμα, με την νόηση. Από αυτούς θεωρούμε ότι για πρώτη φορά στην Ιστορία πρόβαλε η απαίτηση να εξηγήσει ο άνθρωπος τον κόσμο και να συσχετίσει τη ζωή του με το λογικό. 
Γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο των ελληνικών αποικιών, στις Θρακικές πόλεις, στα Άβδηρα με τον Πρωταγόρα και τον Δημόκριτο και στην Μεγάλη Ελλάδα με πολλές φιλοσοφικές Σχολές (Πυθαγόρειοι, Ελεάτες, Εμπεδοκλής). 
«Γνώθι σαυτόν», ήταν το αρχαίο απόφθεγμα που αποδίδεται στον Χείλωνα Δαμαλήγου του Λακεδαίμονος, έναν από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας, που είχε ακμάσει κατά τον 6ο π.κ.ε. αιώνα. 
Πυθαγόρης ο πρώτος Διδάσκαλος της Αυτογνωσίας (580-500 π.κ.ε.). Ο μύστης αυτός επέβαλε πρακτικά στους μαθητές του την άσκηση της αυτογνωσίας. Κατά τον Ιάμβλιχο (του Γ’ μ.κ.ε. αιώνα), οι μαθητές του ήσαν: Οι ακουστικοί (άκουγαν μόνο, δεν ρωτούσαν τίποτε, δεν έλεγαν τίποτε), οι μαθηματικοί (η φιλοσόφηση γινόταν με αριθμούς, ως σύμβολα ερμηνευόμενα), οι φυσικοί (ανώτερου βαθμού, εισάγονταν σε πληρέστερη γνώση της φύσης και των όντων) και η τέταρτη τάξη: αυτοί που κατείχαν την ανώτατη μύηση και γνώση. 
Μα δεν είσαι συ που το λες, ανθρωπάκο. Το λένε εκείνοι, οι αντιπρόεδροι των μεγάλων εθνών, οι εργατοπατέρες, οι μετανιωμένοι γιοι των αστών, οι πολιτικοί και οι φιλόσοφοι. Σου προσφέρουν το μέλλον, μα δε ρωτούν για το παρελθόν σου κι όμως, είσαι κληρονόμος ενός τρομερού παρελθόντος. Τούτη η κληρονομιά καίει στη χούφτα σου σα διαμάντι φλεγόμενο. Εγώ αυτό έχω να σου πω. 
Επιτρέπεις στους ισχυρούς να απαιτούν τη δύναμη εν ονόματι «του ανθρωπάκου». Όμως, εσύ ο ίδιος παραμένεις βουβός. Ενισχύεις τους ισχυρούς με περισσότερη δύναμη. Επιλέγεις για εκπροσώπους ανθρώπους αδύναμους και κακοήθεις. Τελικά διαπιστώνεις πάντα, πολύ αργά, πως σ’ έπιασαν κορόιδο. 
Eκείνος, ο οποίος μια γενεά αργότερα από τους Μιλησίους συνέλαβε και διετύπωσε ριζικώς την έννοια του γίγνεσθαι, είναι ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος (544‐480 π.Χ.). Κατά τον Ηράκλειτο δεν υπάρχει ό,τι ακριβώς ζητούσαν οι Μιλήσιοι φιλόσοφοι, δηλαδή το καθαρό υλικό υπόβαθρο των όντων, το μεταφυσικό Είναι των πραγμάτων, γι’ αυτό όλα, όχι μόνον τα κατά μέρος πράγματα, αλλά και το σύμπαν είναι σε αέναη κίνηση και ροή. Τίποτε δεν είναι σταθερό. Για τα πράγματα δεν μπορούμε να ειπούμε ότι είναι αλλά μόνον ότι γίνονται. Ό,τι υπάρχει είναι η κίνηση, το γίγνεσθαι. Γίγνεσθαι και απογίγνεσθαι, αιώνια μεταβολή, αυτό είναι η ουσία του κόσμου. Τίποτε το σταθερό και στατικό δεν υπάρχει. 
Τις νέες πίστεις για τους Θεούς, τη Βίβλο και τον κόσμο που διέφερε από αυτούς άλλων Χριστιανικών ομάδων.
Οι άνθρωποι είναι μέρος του φυσικού κόσμου.
O Paul de Man αναλύει το διαχωρισμό ανάμεσα στην αλληγορία και το συμβολισμό. Στο έργο του «Blindness and Insight» (1983) αναφέρεται στο σύμβολο ως ένα είδος έμμεσης αναφοράς, ενώ συνδέει την αλληγορία με το «μη συγκεκριμένο» και με την αντίσταση στον προσδιορισμό του νοήματος σ’ ένα κείμενο. Mια τέτοια διάκριση θα βοηθούσε στη διαλεύκανση της «μεταφορικότητας» στο έργο του Lyotard. H μεταφορά στον Lyotard λειτουργεί πολύ πιο δραστικά απ’ ό,τι θα λειτουργούσε οποιοδήποτε ρητορικό εργαλείο μέσα στο λόγο.
Δανειζόμενοι την ορολογία του de Man, η μεταφορά ως συμβολισμός και άμεσος φορέας νοήματος αδικεί, κατά κάποια τρόπο, τη μεταφορικότητα καθώς οδηγεί στην (αφύσικη) εξοικείωση του αναγνώστη, όπως αναφέραμε λίγο παραπάνω. H αλληγορία όμως που αποκλίνει απ’ την εύκολη και εύλογη απόδοση νοήματος (σημαινόμενου) χαρίζει στη μεταφορά την ηθική δικαίωσή της ως «διαφορετικότητα» μέσα στο λόγο παρά ως απλή αντικατάσταση όρων. 
