Η ενέργεια αυτή δεν πεθαίνει ποτέ,απλώς θα αλλάξει μορφή.Αυτό ισχύει για το σύμπαν,αλλά και για τους ανθρώπους.
Ο Ερμής ο τρισμέγιστος έλεγε προς τον γιο του Τατ:"Νεκρά πράγματα δεν υπάρχουν στον κόσμο.Ο κόσμος είναι θείο ζώο.Πώς μπορεί παιδί μου,στον Θεό του σύμπαντος που υπάρχει ζωή να υπάρχει νεκρό σώμα;Η νεκρότητα είναι φθορά και η φθορά απώλεια.Και πώς μπορεί να φθαρεί το άφθαρτο ή να χαθεί κάτι από τον Θεό.Τα σώματα διαλύονται επειδή είναι σύνθετα.
Η διάλυσή τους όμως δεν είναι θάνατος,αλλά κράματος διάλυση.Διαλύονται δε όχι για να χαθούν,αλλά για να ξαναγίνουν νέα,επειδή ο νόμος της ζωής είναι η ενέργεια,η κίνηση''.
''Το σύμπαν είναι αμετάβλητο,τα μέρη του είναι μεταβλητά,όχι φθαρτά.Γιατί και η γέννηση δεν είναι ζωή.αλλά αίσθηση.Η ζωή,το πνεύμα,η ψυχή και ο Νους,πράγματα από τα οποία έχει συσταθεί κάθε ζωντανό ον,είναι αθάνατα.[Ερμητικά,εδάφιο 16&18]
Ο θάνατος είναι ο βασικός νόμος της φύσης.Η φύση χρησιμοποιεί το θάνατο για την επιβίωση και την αναγέννησή της.Βλέπετε συνεχώς τις τέσσερις εποχές,που ενώ τον χειμώνα όλα τα εποχικά φυτά έχουν πεθάνει,την άνοιξη όλα είναι καταπράσινα και ανθισμένα.
Ο θάνατος,αποτελεί σαν λέξη αλλά και σαν φαινόμενο μία λέξη,μία έννοια ταμπού για την κοινωνία μας.Αποτελεί μά έννοια που η πλειονότητα της κοινωνίας μας,δεν θέλει ούτε να σκέπτεται.Κι όμως ο θάνατος όταν έρχεται στην κατάλληλη ηλικία,που είναι σχετική σε κάθε άνθρωπο,μπορεί να θεωρηθεί το σημαντικότερο γεγονός στην ζωή κάθε ανθρώπου διότι:Mε τον θάνατο,ο άνθρωπος απαλάσσεται από το γερασμένο σώμα του,η ζωή μέσα στο οποίο αρχίζει να γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Με την θανάτωση της υλικής πλευράς του ανθρώπου,δηλαδή του Εγώ,η ψυχή απελευθερώνεται.Το πνεύμα ελευθερώνεται και πετά κυριολεκτικά.Ο άνθρωπος έστω και την τελευταία στιγμή προς τον θάνατο,αποδέχεται τον εαυτό του και τους άλλους(φωτίζεται),κατ'αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με το ''ΕΝΑ'' και γνωρίζει την απόλυτη ευτυχία.!
Οταν ο άνθρωπος αποδέχεται ότι είναι πεπερασμένος,δίνει περισσότερο σημασία στην ζωή του.Η ζωή του παίρνει αξία.Υπάρχουν άνθρωποι,οι οποίοι ανακαλύπτουν το νόημα της ζωής τους και ζουν πραγματικά,μερικούς μήνες πριν πεθάνουν.
Η ιδέα του θανάτου είναι ένα κίνητρο στον άνθρωπο να κινητοποιηθεί ,να αξιοποιήσει τον χρόνο του και να εξελίξει τη συνειδητότητα του.Να φθάσει σε σημείο που να βρίσκει μέσα του λύσεις σ'όλα του τα προβλήματα για τη ζωή.Να μπορεί με τις σκέψεις,τον διαλογισμό και την προσευχή να κάνει πραγματικότητα όλα του τα όνειρα.
Βλέπουμε λοιπόν τους περισσότερους ανθρώπους να χάνουν την ζωή τους με ασήμαντα πράγματα,που εξυπηρετούν κατά βάση την υλική πλευρά της ύπαρξής τους.φανταστείτε να μην υπήρχε ο θάνατος,να μην υπήρχε ημερομηνία λήξης,ο άνθρωπος θα είχε ταυτιστεί πλήρως με την ύλη,θα ήταν μέσα σε πλήρη πλήξη και δυστυχία.Διότι η πραγματική ευτυχία έρχεται από την κάλυψη των
αναγκών της ψυχής και όχι από την ύλη και τις σωματικές ηδονές.
Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου,είναι ο θάνατος,από τη στιγμή της γέννησής του.
Ο Σωκράτης,όταν τον καταδίκασαν σε θάνατο και ενώ αποχαιρετούσε τους δικαστές του,είπε:''Εφθασε η ώρα και πρέπει να πηγαίνουμε,εγώ στον θάνατο και 'σεις στην ζωή.Ποιος όμως από εμάς πηγαίνει προς το καλύτερο δεν το ξέρει κανείς....''Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι είναι ο θάνατος,ούτε αν ίσως για τον άνθρωπο είναι η μεγαλύτερη ευλογία κι όμως όλοι τον τρέμουν σαν να είναι βέβαιοι ότι πρόκειται γαι το μεγαλύτερο κακό...''
Ισοπεδώνει όλα τα πράγματα και φέρνει τα πάντα ξανά σε ισορροπία,ανανεώνει όλα τα πράγματα,η ψυχή υψώνεται στον αγνό αιθέρα,το σώμα αποσυντίθεται για πάντα,μέσα στα στοιχεία.Ο θάνατος είναι μόνο σωματικός και όχι ψυχικός,γιατί η ψυχή είναι αθάνατη.
Ο Carl Yung,ο οποίος το 1944,ύστερα από μία καρδιακή προσβολή,βίωσε μεταθανάτια εμπειρία και γράφει τα εξής:"Αυτό που συμβαίνει μετά τον θάνατο είναι τόσο ανείπωτα περίλαμπρο,ώστε η φαντασία και τα συναισθήματά μας,δεν είναι αρκετά για να σχηματίσουν έστω και μία κατά προσέγγιση αντίληψη αυτής της κατάστασης ".
"Η διάλυση της υλικής μορφής μας στην αιωνιότητα δεν φέρει απώλεια νοήματος.
Αντίθετα ,το μικρό δάκτυλο αντιλαμβάνεται ότι είναι μέλος του χεριού".
Από το βιβλίο του Αλέξη Φωτόπουλου "Eτσι γίνεται το θαύμα"
Επιμέλεια: Άρτεμις Ζήση
