Ταξίδι στο βάθος της συνείδησης
Προσπαθώντας να κάνουμε ένα ταξίδι στο βάθος της συνείδησης, με οδηγό τον ιεροφάντη του ναού της ψυχής μας, προσεγγίζουμε έναν άλλο κόσμο, πέρα του γνωστού μας υλικού, που έχει πολύ ενδιαφέρον να τον γνωρίσουμε και σίγουρα, παρά την δυσκολία, τον κόπο και τον πόνο που μπορεί να κρύβει αυτή η διαδρομή, είναι απαραίτητο να τον γνωρίσουμε για την προσωπική μας εξέλιξη.
Για την πραγματοποίηση του ταξιδιού αυτού, χρειάζεται να προβούμε σε ένα άλμα, που θα θέσει τον εαυτό μας ελεύθερο και απαλλαγμένο από τους εξωτερικούς προσδιορισμούς.
Ο δρόμος αυτός οδηγεί από το εφήμερο και το παραπλανητικό, στην αλήθεια και την αιωνιότητα, από το υλικό στο πνευματικό, από τον άνθρωπο στο Θεό.
Ο άνθρωπος απαρτίζεται από το υλικό κομμάτι που είναι το σώμα του, από την ψυχή που φιλοξενείται σ’ αυτό και από το πνεύμα, δηλαδή το θεϊκό σπινθήρα.
Η ενσαρκωμένη ψυχή - σαν την Περσεφόνη που κατέπεσε στη γη - γνωρίζοντας τον σκοπό της ενσαρκώσεώς της, έρχεται μέσα από το φυσικό φορέα, για να συγκεντρώσει εμπειρίες στο πεδίο που ονομάζεται ύλη.
Παρά το γεγονός ότι η ψυχή και το πνεύμα περιορίζονται στα πλαίσια της ύλης, δεν αναιρείται η ύπαρξή τους, καθώς επίσης και δεν αλλοιώνεται η λειτουργία και ο ρόλος τους.
Για να μπορέσει κανείς να κατανοήσει και να αποδεχθεί αυτήν την αλήθεια, απαιτείται κόπος και δύναμη ψυχής. Ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος και μη έχοντας κατανοήσει τον εαυτό του στην ολότητά του, ψάχνει να πιαστεί από κάπου - αυτό συχνά είναι οι διάφοροι θρησκευτικοί μεσολαβητές - προκειμένου να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα : από που ήρθα, ποιος είμαι, που πάω, ερωτήματα που πάντα τον βασάνιζαν.
Τις απαντήσεις όλων αυτών μπορεί κανείς να τις βρει, εάν κοιτάξει βαθιά μέσα του, εάν μπορέσει να κάνει το ταξίδι αυτό, εκεί όπου θα βρεθεί σε ένα άλλο επίπεδο, θα συναντήσει τον εσώτερό του εαυτό και θα καταστήσει εφικτή την επικοινωνία μαζί του.
Η μετακίνηση βέβαια αυτή σε μία ανώτερη σφαίρα, δεν σημαίνει απόρριψη των κατωτέρων καταστάσεων αλλά ενσωμάτωσή τους κάτω από το πρίσμα μιας ευρύτερης προοπτικής.
Κανένα δόγμα, κανένα τυπικό ή τελετουργικό, έτσι απλά, δεν μπορούν να μας οδηγήσουν εκεί, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να το καταφέρουμε μέσα από εσωτερική διεργασία και προσπάθεια. Μιλάμε για έναν πνευματικό αγώνα που έχει να κάνει με την βίωση αυτού, που είναι ιερό μέσα στον άνθρωπο και δεν έχει σχέση με πράγματα που
μαθαίνει κανείς μέσω της παιδείας.
Η συνείδηση λοιπόν είναι η γνώση και η επίγνωση του υπάρχω, της ύπαρξης, εγώ και ο κόσμος. Είναι η φωνή που πηγάζει από μέσα μας, είναι η φωνή του εσώτερου εαυτού μας, αυτού που γνωρίζει και επικοινωνεί πέρα από το υλικό μας πεδίο.
Αποφασίζοντας κανείς την διαδρομή αυτή, επιλέγει την ατραπό που μέσω αυτής θα μπορέσει να ενεργοποιηθεί η επικοινωνία με την ενσαρκωμένη εσωτερική μας ύπαρξη.
Είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο θα μπορέσει κανείς να αντικρίσει τις ακτίνες του φωτός.
Το βασικότερο εμπόδιο σε αυτό το δρόμο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Αυτό λοιπόν που πρώτιστα πρέπει να κάνουμε, είναι να αναγνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, για να πάψει να είναι ο σημαντικότερος εχθρός μας.
Τις περισσότερες φορές αυτό που αντικρίζουμε σε έναν καθρέφτη δεν μας είναι και τόσο αρεστό – παρά το γεγονός ότι είναι αληθινό - οπότε λογικό είναι να μην θέλουμε αρχικά εμείς να το αναγνωρίσουμε και εν συνεχεία ούτε οι άλλοι να το δούν. Έτσι λοιπόν αυτός που κυριαρχεί στην καθημερινότητα είναι ένας κατασκευασμένος εαυτός.
Ο ψεύτικος αυτός εαυτός, είναι χτισμένος στα θεμέλια εξωτερικών επιδράσεων, είναι εγωκεντρικός, ανασφαλής, μεγαλομανής, ανάλογα με τις περιστάσεις και ενδιαφέρεται για το στενό ατομικό του συμφέρον. Είναι αυτός που υπαγορεύεται μέσω του ατομικού εγώ.
Ένα εγώ, που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε γιατί φοβόμαστε και έχουμε ανάγκη να προστατευτούμε και να κρυφτούμε. Δρα ως πανοπλία και μας θωρακίζει εμποδίζοντας μας να αντιληφθούμε, ακόμα και να ζήσουμε.
Τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος, διαλέγοντας τον εύκολο και ανώδυνο δρόμο αποδέχεται αυτό που είναι απόρροια μόνο των αισθήσεων, και έτσι παραμένει εγκλωβισμένος στην σπηλιά του Πλάτωνα αντικρίζοντας μόνο σκιές.
Σε αντίθεση τώρα με όλα αυτά, υπάρχει ο πραγματικός μας εαυτός, αυτός που καλούμαστε να βρούμε και να επικοινωνήσουμε μαζί του. Είναι αυτός που έχει θεϊκή υπόσταση και βρίσκεται κρυμμένος στο βάθος της συνείδησης μας, χτισμένος στα θεμέλια της φωνής αυτής που ενδιαφέρεται για την εξέλιξη και το συνολικό καλό.
Η συνείδηση όμως, γνωρίζει την αλήθεια και δεν εξαπατάται από τις αυταπάτες του εγώ και την δημιουργία των αισθήσεων. Είναι αυτή που όταν είναι ενεργή, διατηρεί αρμονική ισορροπία ανάμεσα στο εγώ και τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Αυτό που καλούμε εσώτερο εαυτό είναι το κομμάτι που οι άνθρωποι το βάζουν στην άκρη ή μάλλον κρύβεται κάπου βαθιά μέσα τους, μιας και αρχικά στην ουσία είναι μη αναγνωρίσιμο και μη αποδεκτό. Είναι σημαντικό να καταφέρει κανείς να αποδεχθεί τον εαυτό του και όχι απλά να τον κουβαλάει παθητικά μέσα του. Το αντίθετο, δείχνει πως αυτό που ήδη έχουμε, το αγνοούμε ή δεν του δίνουμε την απαραίτητη αξία.
Ας κοιτάξουμε λοιπόν τον δικό μας καθρέφτη ας μελετήσουμε αυτό που ονομάζουμε αυτογνωσία, ας αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και με οδηγό την καρδιά και νόμο την αγάπη, ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την γνώση και να φτάσουμε προς το φως.
Είναι σημαντικό και απαραίτητο για την εξέλιξη ότι κάνει κανείς, να το κάνει για τον εαυτό του, και όχι για να γίνει αρεστός στους άλλους, άλλωστε ο σκοπός είναι αυτός που καθορίζει και το αποτέλεσμα της πράξης. Η εμπιστοσύνη στον ίδιο μας τον εαυτό είναι απαραίτητη - παρά το γεγονός ότι κάνουμε λάθη - και μέσω αυτής, η εσωτερική επαφή θα μπορέσει να γίνει πραγματική.
Η φωνή της συνείδησης μπλέκεται από άλλες φωνές που ηχούν μέσα μας. Από την μία αυτές που υπακούν το κατεστημένο, τα κοινωνικά πρέπει, τις ανασφάλειές μας, τους φόβους μας, την αποδοχή των γύρω μας και από την άλλη, η φωνή του πραγματικού μας εαυτού, η φωνή του Θεού μέσα μας. Αν κατορθώσουμε να ξεδιαλύνουμε αυτές τις φωνές και υπακούσουμε την φωνή της συνείδησης, τότε θα έχουμε βρει ένα δάσκαλο εντός μας, που θα μας οδηγήσει σωστά.
Μήπως τελικά μας τρομάζει η συνειδητοποίηση, του τι είμαστε, απαλλαγμένοι από τον μύθο κάποιας ιδέας που μπορεί να δρα ως αναλγητικό ?
Αυτός που θα καταφέρει να φτάσει και να επικοινωνήσει με τον εσώτερο εαυτό του θα έχει κερδίσει την μάχη. Την μάχη του να αγαπάει τον εαυτό του και να επικοινωνεί με την συνείδησή του. Τότε είναι που πραγματικά θα συνειδητοποιήσει την ύπαρξη του δρόμου της αλήθειας. Ας δούμε τώρα κάτι που έλεγαν οι αλχημιστές.
Το εσωτερικό της γης, είναι το εσωτερικό του δικού μας προσωπικού εργαστηρίου, του δικού μας ναού. Εκεί που ο καθένας μας εργάζεται με σκοπό την αναζήτηση του αθάνατου λόγου, αυτού που εκπορεύεται από μέσα μας.
Η κρυμμένη λίθος είναι ο κυβικός λίθος. Είναι η βάση της βεβαιότητας που πρέπει ο καθένας να αναζητήσει για να μπορέσει να αποκτήσει τον ακρογωνιαίο λίθο πνευματικής και ηθικής δομής που υπαγορεύεται από το Θείο σχέδιο.
VITRIOL λοιπόν! μία πρόσκληση για την αναζήτηση του βαθύτερου εγώ που δεν είναι άλλο από την ίδια την ανθρώπινη ψυχή μέσα στην σιωπή και την περίσκεψη.
Για να επιτύχει όμως κάποιος στη μάχη της προσέγγισης απαιτείται κόπος, εργασία και ενδεχομένως πόνος. Νόμος για την προσέγγιση της γνώσης και του φωτός, είναι μόνο η αγάπη και με γνώμονα αυτό θα πρέπει κανείς να εργαστεί.
Θέληση, θάρρος και σταθερά βήματα είναι αυτά που θα μας κρατήσουν στις δυσκολίες και δεν θα μας αφήσουν να βγούμε από τον δρόμο που οι ίδιοι διαλέξαμε και θα μας φέρει βαθμιαία πιο κοντά σε Αυτόν.
Ο φόβος και η αμφιβολία σίγουρα θα κάνουν την εμφάνισή τους και είναι αυτά που θα φρενάρουν αυτόν που θέλει να προχωρήσει, ίσως ακόμα και να καταφέρουν να τον σταματήσουν, εάν ο ίδιος δεν αντέχει. Αυτό το μονοπάτι οδηγεί στην αλήθεια, που πολλές φορές δεν μπορούν όλοι να αντικρύσουν. Αυτοί που δεν έχουν μάθει να αναγνωρίζουν, ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό, παραμένουν κρυμμένοι πίσω από διάφορα δημιουργήματα που οι ίδιοι έφτιαξαν και συντηρούν.
Πολλάκις στήνουν φράγματα, για να προστατέψουν αυτό που νομίζουν ότι είναι. Στην συνέχεια, κολλάνε πίσω από αυτά και δεν μπορούν να βγούν. Έτσι, το μόνο που απομένει, είναι να καταφέρει κανείς να γκρεμίσει αυτά τα σαθρά οικοδομήματα, για να απαλλαγεί από αυτά που τον εγκλωβίζουν και εν συνεχεία να χτίσει καινούρια σε νέες 
Η σιωπή είναι ένα άλλο στοιχείο που χρειάζεται κανείς να εκμεταλλευτεί σωστά. Όταν οι άνθρωποι μιλούν δεν ακούν, έτσι γίνεται δυσκολότερο το άκουσμα της φωνής που πηγάζει από μέσα μας. Αυτοί πάλι που ισχυρίζονται ότι ακούν και δεν καταλαβαίνουν, μοιάζουν με τους κωφούς, έτσι γίνονται «οι απουσιάζοντες παρόντες», σύμφωνα με την ρήση του Ηράκλειτου. Ας μάθουμε λοιπόν να σωπαίνουμε για να καταφέρουμε να σκεφτούμε ορθότερα, να ακούσουμε, ακόμα και να αφουγκραστούμε την σιωπή, που ενδεχομένως να έχει να μας προσφέρει κάτι, ίσως και σημαντικό.
Προχωρώντας κανείς σε αυτό το δρόμο και κατανικώντας τα εμπόδια που θα εμφανίζονται θα μπορέσει να καταστήσει εαυτόν σοφό. Αυτή η σοφία είναι που θα ξεπηδήσει από μέσα και θα συμβεί όταν θα έχει ήδη ενεργοποιηθεί η συνείδηση. Η γνώση αυτή είναι το φως, αυτό το οποίο θα φωτίζει το δρόμο μας. Όσο πιο πολύ αυτό αυξάνεται τόσο ποιο πολύ θα φωτίζεται ο δρόμος.
Θα είναι η ώρα, που θα μπορέσει να αντικρίσει κανείς την πραγματικότητα του ίδιου του, του εαυτού. Τότε θα έχει καταφέρει να ξεπεράσει τον κόσμο των σκιών και της αυταπάτης, θα έχει βγει από την σπηλιά του Πλάτωνα. Θα έχει επιτευχθεί ο στόχος τους πνευματικού αγώνα.
Ο εσωτερικός αυτός δρόμος οδηγεί όλο και πιο πολύ στο βάθος της συνείδησης. Εκεί που προσανατολίζουμε πιο πολύ την σκέψη και ζωή μας προς το Θεό και δραστηριοποιούμε την κυκλοφορία μεταξύ της ψυχής και του σώματος.
Αυτός που ακολουθεί το εσωτερικό μονοπάτι της ανάπτυξης το κάνει επειδή διαισθάνεται ότι υπάρχει μέσα στη ζωή του μία άλλη, ουσιώδης δυνατότητα γι' αυτόν, και την αναζητά. Προχωρώντας στο εσωτερικό μονοπάτι βρίσκει αλήθειες που επιβεβαιώνουν τις διαισθήσεις του. Έτσι, το μέλλον της προσπάθειάς του εξαρτάται από την αγνότητα και την καθαρότητα του σκοπού του.
Μέσα από αυτόν τον αγώνα ο άνθρωπος θα μπορέσει να φέρει στην επιφάνεια και άλλα ανώτερα αγαθά τα οποία φέρει μαζί του, αλλά άθελά του και πολλές φορές εν αγνοία του καταφέρνει να τα θάψει.
Θα μπορέσει να νιώσει ελεύθερος. Θα έχει καταφέρει να απελευθερωθεί από τα δεσμά που τον κρατούν χαμηλά, από κάθε τι υλικό που προσπαθεί να δυσκολέψει αυτό το ταξίδι.
Το πνεύμα θα έχει αποκτήσει εμπειρία και δεν θα θέλγεται πλέον από τις υλικές εφήμερες απολαύσεις. Σιγά σιγά τα εμπόδια θα λιγοστεύουν και τα βήματα θα γίνονται ολοένα και πιο σταθερά στην ατραπό που οδηγεί στην αλήθεια.
Βρισκόμαστε μπροστά στο δρόμο της απελευθέρωσης, της απαλλαγής από τα βάρη της ψυχής, αυτά που ενεργοποιούνται για την κάθοδο στην ύλη με σκοπό την προεπιλεγμένη πορεία και την αποκατάστασή της.
Τα βάρη αυτά, είναι συνδεδεμένα με το υλικό πεδίο, αυτό που συντελεί στο να λησμονηθεί ο σκοπός της ενσάρκωσης. Πιθανολογούμενο τέλος του ταξιδιού είναι όταν καταστούμε πλήρως φωτισμένοι, πράγμα που θα γίνει εφ’ όσον συνεχίζουμε σε όλη την διάρκεια να εργαζόμαστε διατηρώντας την διάνοιά μας ενεργή.
Μέσα δηλαδή από τις καταστάσεις της ύλης, σμιλεύοντας την λίθο των αλχημιστών, αφαιρούμε τα περιττά κομμάτια και εμφανίζουμε το κάλλος της ψυχής που έχει δει πια το φως της μύησης και που έχει αποκτήσει την γνώση. Έτσι επιτυγχάνεται η διεύρυνση της συνείδησης και η προσέγγιση των θεϊκών όψεων, τις οποίες κρύβει μέσα του ο άνθρωπος.
Ladyhawk
*********
