Εν αρχή είναι ο Λόγος λοιπόν, μια πρόταση με τρία στοιχεία που δηλώνουν τον τρόπο της εκδήλωσης (Λόγος) ως απόρροια (Αρχή) της ενότητας (Εν).
Έτσι ο κόσμος δεν είναι παρά η ανάσα που κρυσταλλώθηκε. Γιατί συνέβη αυτό; Η αλήθεια είναι πως δεν συνέβη «ποτέ», γιατί όλα αυτά δεν αφορούν τον χρόνο εφόσον ο χρόνος είναι επακόλουθο του ότι συνέβη! Ως εκ τούτου, ο κόσμος είναι (χωρίς να τελειώσει ποτέ). Γιατί; Διότι το Είναι το κόσμου είναι συνυφασμένο με την Αγάπη, και Αγάπη είναι η εκδήλωση της Αρχής προς τον κόσμο, γεγονός που σημαίνει κίνηση, δηλαδή αλλαγή και ως έτσι, ζωή και θάνατο που είναι δυο πλευρές της ίδιας συνέχειας.
Την Αγάπη του υπερούσιου Είναι ο άνθρωπος την βιώνει (και την εκδηλώνει) ως Έρωτα, δηλαδή σαν την επιθυμία και την δύναμη να επιστρέψει από όπου ήρθε – αν και η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν απήλθε!
Εν αρχή είναι ο Λόγος λοιπόν, και ο Λόγος είναι η πνοή που ξεχύνεται σαν φως και σκοτάδι, ακριβώς όπως η κοιλιά που γεμίζει και η ανάσα γλιστρά μέχρι την έξοδο της…
Με όλα αυτά, ο καθρεφτισμένος μας αυτός κόσμος είναι το σύμπαν της διαίρεσης, όπου υφαίνετε καθόσον η πρώτη αχτίδα κατέρχεται από τον γνόφο. Το βάρος αυτής της πράξης πυκνώνει κατά τμήματα τον χώρο, τον καμπυλώνει παράγοντας ανάμεσα στα άλλα, και τους Αιώνες ή αλλιώς, τον χρόνο.
Και κάπως έτσι, ανάμεσα στα πεδία όπου διαχέεται το φως σε μυριάδες αχτίδες, και στην ενότητα που είναι πηγή και ουσία του κόσμου, κυριάρχησε το σκοτάδι που είναι κρύο και πυκνό. Αυτό σχηματίζει την απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό, δηλαδή τον περιορισμό του ανθρώπου και τον εγκλεισμό του στον χρόνο που είναι μια διαθλασμένη ανάμνηση του Θεού.
Μια στιγμή λοιπόν παγιδευμένη στον χρόνο είναι η ψυχή, γι’ αυτό και διαφαίνεται στην προσωπικότητα η οποία είναι και το όχημα της. Καθώς όμως ο μόνος αληθής χρόνος είναι το παρόν, τότε και η ουσία της προσωπικότητας δεν μπορεί παρά να είναι άχρονη και αθάνατη!
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι δεν είναι νεκροί, διότι όχι απλά αγνοούμε την ουσία των πραγμάτων, αλλά και τίποτα αληθινό δεν γεννιέται από εμάς όσο είμαστε δέσμιοι στον (γραμμικό) χρόνο. Η «λύτρωση» δεν υφίσταται παρά μονάχα με την αφύπνιση της αληθινής μας φύσης, αν και ο χρόνος είναι αυτό που μας χωρίζει από τον Αληθινό μας Εαυτό. Ο ζηλωτής της Αλήθειας όμως γνωρίζει, πως πρέπει να ομοιάσει τους θεούς, και ως έτσι, εργάζεται για να αναστηθεί – αποζητά την ανάταση της στάσης του, δηλαδή την αλλαγή της θέσης του μέσα στον χρόνο.
Γι’ αυτό και ορθά έχει ειπωθεί, πως η ανάσταση είναι η αλήθεια που παραμένει σταθερή. Η αποκάλυψη αυτού που είναι, έξω όμως από τον χρόνο του κόσμου… κατά την 8η μέρα όπου το πλήρωμα γεμίζει το υστέρημα…
