Ελευθερία δεν είναι παρά η Ευκαιρία να γίνουμε Καλύτεροι
Mέρος 1ο
Είναι αυτή που σφράγισε μία από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του κόσμου με το σύνθημα «Ελευθερία-Ισότης-Αδελφότης». Είναι αυτή που έδωσε στους Έλληνες τη δύναμη για την επανάσταση του 1821, μια επανάσταση που χαρακτηρίστηκε από το «Ελευθερία ή Θάνατος».
Η Ελευθερία είναι το μεγαλύτερο αγαθό, το ιερότερο και
απαραβίαστο δικαίωμα του ανθρώπου από την πρώτη στιγμή της γέννησής του. Κάθε άνθρωπος από τη φύση είναι πλασμένος να σκέφτεται ελεύθερα, να εκφράζεται ελεύθερα και κανείς-τίποτε δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζει την ελευθερία σκέψης, την πνευματική ελευθερία.
Αλλά τι είναι αυτό που ορίζουμε σαν Ελευθερία;
Η Ελευθερία μοιάζει σαν μια μικρή εστία φωτός, που έχει τη δυνατότητα να εξαπλώνει το φως της σε μια πολύ μεγάλη έκταση και τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει την ακτινοβολία αυτής της εστίας. `Εχει την ικανότητα να διαπερνά καθετί υλικό. Θεωρείται πως έχει «φτερά», πως μπορεί να πετάξει σε ανυπέρβλητα ύψη, να κινηθεί στους λεπτούς αιθέρες και να μας οδηγήσει σε βάθη ατέρμονα και ύψη δυσθεώρητα.
Ο Νόμος ο οποίος διέπει την ελευθερία όσον αφορά την εκδήλωσή της στην ύλη, είναι γνωστός στην ανθρωπότητα, αν και έχει ελάχιστη σχέση με τη συλλογική της σύλληψη και πρακτική: «Είσαι ελεύθερος όσο δε στερείς την ελευθερία του διπλανού σου».
Για να τη γνωρίσουμε πρέπει να στραφούμε μέσα μας, στα δεσμά που βρίσκονται μέσα στον ίδιο τον εαυτό, γιατί τα εξωτερικά δεσμά δεν είναι παρά ένα καθρέφτισμα, ένα ψεύτικο είδωλο των δεσμών που υπάρχουν μέσα μας. Για αυτό άλλωστε θέλει «Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία».
Είναι απόλυτα φυσιολογικό να σκεφτούμε πως «αφού δεν υπάρχει εξωτερική ελευθερία, αφού οι άνθρωποι υποφέρουν και βασανίζονται από την έλλειψή της, πώς μπορεί να προέρχεται μέσα από εμάς τους ίδιους;» 
Υπάρχουν δύο μορφές ελευθερίας, η πραγματική και η ψευδής. Η πραγματική, αληθινή ελευθερία είναι αυτή όπου καθένας είναι ελεύθερος να κάνει αυτό που πρέπει. Η ψευδής είναι αυτή όπου ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι του αρέσει. Ουσιαστικά, εμείς είμαστε εκείνοι που δεσμεύουμε τον εαυτό μας και κατά συνέπεια τους άλλους. Ίσως όσοι ισχυρίζονται πως γυρεύουν την Ελευθερία να μην είναι και απόλυτα ειλικρινείς. Γιατί κάποιος που θα αναζητούσε την ελευθερία και θα ήθελε να είναι ελεύθερος, δε θα το προσδοκούσε για τον εαυτό του, αλλά για τους άλλους. Εάν ανακαλύπταμε έστω και μια πτυχή της λέξης «ελευθερία», θα την εφαρμόζαμε πρώτα στους άλλους, γιατί η ελευθερία είναι ένα είδος προσφοράς. Κατά κανόνα, η ελευθερία είναι εξάπλωση προς τα έξω και όχι κλείσιμο προς τα μέσα.
Όποιος ισχυριστεί ότι είναι ελεύθερος ενώ δεν παρέχει ελευθερία στο περιβάλλον του, πιθανά να λέει ψέματα και καλό θα ήταν να ψάξει μέσα του για να βρει την αλήθεια. Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι ελεύθερος, αν έχει ένα ολόκληρο κόσμο μέσα του, ο οποίος εξασκεί μια δεσμευτική δύναμη πάνω του.
Η εφαρμογή της ελευθερίας αρχίζει από το άμεσο περιβάλλον, από τις προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις των ανθρώπων. Η ελευθερία που χτίζεται μέσα εκεί επηρεάζει αργότερα και το βαθμό ελευθερίας του κοινωνικού συνόλου. Ίσως να θέτονται τα όρια κάποιας εξάρτησης, αλλά αυτή η εξάρτηση έχει άμεση σχέση με τις προσωπικές επιλογές, τη διάκριση και το δρόμο που ακολουθεί κάθε άνθρωπος στη ζωή του.
Κάθε άνθρωπος έχει την ελευθερία -δικαιούται να του δίνεται η ελευθερία- να διαλέγει ελεύθερα το δρόμο που θα ακολουθήσει, εφόσον φυσικά γνωρίζει όλες τις δυνατότητες και όλες τις εναλλακτικές λύσεις που μπορεί να έχει στη διάθεσή του. Επομένως, το πρώτο βήμα είναι να γνωρίζουμε τις εναλλακτικές λύσεις και όλη την κλίμακα των δυνατοτήτων που μας προσφέρονται για τις επιλογές μας. Από εκεί και πέρα μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε όλα όσα επιθυμούμε. Αυτός είναι από μόνος του ένας βασικός κανόνας. Από τη στιγμή, όμως, που η επιλογή μας δρα ανασταλτικά στην ελεύθερη θέληση κάποιου άλλου, τότε καταπατάμε την ελευθερία του διπλανού μας. Επειδή είναι κάτι που το αντιμετωπίζουμε διαρκώς στην καθημερινή μας ζωή, χρειάζεται να εφοδιαστούμε με τη δύναμη της διάκρισής μας, να επιλέγουμε πάντα με μεγάλη ακρίβεια αυτή τη λεπτή διαχωριστική γραμμή. Πρέπει να αφομοιώσουμε μέσα μας την πραγματική έννοια της Ελευθερίας, όσο και τη σχετική της έννοια, η οποία μπορεί να εφαρμοστεί μέσα στα ανθρώπινα πλαίσια, διατηρώντας σχέσεις ουσιαστικά ελεύθερες.
Κάθε συνειδητός άνθρωπος γνωρίζει πως για την ελευθερία πρέπει να ψάξει μέσα του. Γνωρίζει πως όταν βρει ένα κομμάτι ελευθερίας μέσα του, πρέπει να το εκδηλώσει προς τα έξω, να το δείξει, να βοηθήσει και άλλους να το δουν. Γνωρίζει πως όσο πιο ελεύθερος είναι μέσα του -ακόμη κι αν ζει σε έναν κόσμο που έχει χίλια δύο δεσμά- αυτή η ελευθερία ακτινοβολεί.
Η ελευθερία είναι κάτι που προβλημάτιζε και προβληματίζει την ανθρωπότητα. Αρκεί να σκεφτούμε τα δεσμά που σε καθέναν χωριστά βάζει η προσωπικότητα. Αρκεί να σκεφτούμε την ατομική έλλειψη ελευθερίας. Ας συλλογιστούμε πόσο η έλλειψη αυτής της ατομικής ελευθερίας επιδρά στο περιβάλλον και πόση δέσμευση ασκείται στο περιβάλλον από εμάς.
Όσο πιο βαθιά βυθιζόμαστε στην ύλη, τόσο τα δεσμά πληθαίνουν και η ελευθερία μας μειώνεται ανάλογα. Αυτό συμβαίνει γιατί η ύλη φέρει στην ουσία της τον περιορισμό και τη δέσμευση. Καθετί υλικό μπορεί να δεχτεί μερικώς την ελευθερία. Αν και η ελευθερία, υπάρχει. Μόνο που μια ορισμένη κλίμακά της βρίσκεται μέσα στην ύλη, γι’ αυτό και η ελευθερία εξακολουθεί να είναι σχετική. 
Η ελευθερία είναι συνέπεια μιας πολύ βαθιάς κατανόησης που οδηγεί σε μια βαθιά συνείδηση. Η λέξη-κλειδί που συνδέεται με την ελευθερία είναι η Συνείδηση. Η ελευθερία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη συνείδηση. Η ελευθερία είναι απόρροια της συνείδησης. Δεν υπάρχει ελευθερία αν δεν υπάρχει η συνείδηση. Δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία δίχως την κατανόηση που συνεπάγεται η συνείδηση.
Είναι ένα πολυδιάστατο θέμα και θα πρέπει να αναρωτηθούμε πόσο γνωρίζει μια ενσαρκωμένη ψυχή, όλοι εμείς, σε ποιο βαθμό έχουμε πλήρη συνείδηση των περιεχομένων μας, όλων όσων μας συνθέτουν και δημιουργούν την ύπαρξή μας. Γιατί όλοι γνωρίζουμε, λίγο έως πολύ, πως τα πάντα ξεκινούν από τη βαθιά ουσία τους, από τη ρίζα, από την πηγή και από εκεί εκδηλώνονται όλο και προς τα πιο εξωτερικά στρώματα προς τα πιο υλικά.
Ένα φυτό για να είναι υγιές, πρέπει να έχει γερές ρίζες, γιατί εκεί είναι η βάση του και η κύρια τροφοδοσία του. Ας φανταστούμε λοιπόν τον εαυτό μας και κάπου μέσα στην ψυχή μας που είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στο σώμα μας, να σκύβουμε και να εξετάζουμε αυτές τις ρίζες, να τις γνωρίζουμε μία-μία, κομματάκι-κομματάκι, με τη λεπτομέρεια ενός χειρούργου.
Καθώς γνωρίζουμε τον εαυτό μας όλο και περισσότερο θα αποκτάμε συνείδηση της δομής του, συνείδηση της ύπαρξής του, θα αρχίσουμε να απελευθερωνόμαστε, να αποκτάμε εκείνη την ελευθερία που πηγάζει από μέσα προς τα έξω, από το σπάσιμο των διαφόρων δεσμών με συναισθηματικές εκρήξεις ή με συναισθηματικά προβλήματα οποιουδήποτε είδους, με υλικά πράγματα ή με νοητικές επιτεύξεις.
Καθένας μας έχει τις ευκαιρίες να αναζητήσει τις αρχές που δομούν την ουσιαστική του ύπαρξη, που δομούν την ελευθερία μέσα του. Μέσα στην καθημερινή ζωή αυτό μπορεί να επιτευχθεί, αρκεί να έχουμε το θάρρος να ρωτάμε τον εαυτό μας γιατί. Γιατί έκανες αυτό; Γιατί σκέφτηκες εκείνο; Τι σε ώθησε σε εκείνο το πράγμα; Ποιο ήταν το κίνητρο; Ποια ήταν τα αισθήματα, τι συνέβη και αντιδράσαμε έτσι; Γιατί πληγωθήκαμε από κάποια αιτία; Ή από την κίνηση κάποιου άλλου; Τι ήταν εκείνο που άγγιξε κάποια ευαίσθητη χορδή ή έφερε κάποια αντίδραση; Φανταστείτε το σαν μια λεπτομερειακή εξερεύνηση, μια αλχημική διαδικασία, στην οποία το απλό μέταλλο πρόκειται να μετουσιωθεί σε χρυσό. Το αποτέλεσμα αυτής της μετουσιωτικής διεργασίας αποτελεί το βήμα για την ελευθερία. 
Η Αναζήτηση της Ελευθερίας (μέρος β΄)
Συνεχίζοντας το ταξίδι αναζήτησης της ελευθερίας θα προσπαθήσουμε να δούμε πώς μπορούμε να «πετύχουμε την ελευθερία» για τον ίδιο μας τον εαυτό και σαν αντανάκλαση να τη θεμελιώσουμε και να την προβάλλουμε προς τα έξω. Αρχικά θα πρέπει να στραφούμε μέσα μας, στην αναζήτηση του ίδιου του εαυτού, στον "εσωτερικό μας κόσμο", προκειμένου να αναζητήσουμε το «βαθμό» της ελευθερίας μας ως ενσαρκωμένες ψυχές. Με τον όρο αυτό εννοούμε την όψη της ψυχής που περιέχει όλα τα συμπλέγματα των περιεχομένων μας, όλες τις όμορφες, αλλά και τις άσχημες εμπειρίες στο σύνολό τους, στα πλαίσια μιας ζωής μέσα στην ύλη.
Σίγουρα, η διαδικασία της αυτοανάλυσης είναι επίπονη και πολλοί είναι εκείνοι που εγκαταλείπουν την προσπάθεια, καθώς πλησιάζουν τα δύσκολα στάδιά της. Όμως, η διαδικασία της, το διαμέλισμα της σκέψης, της κάθε πράξης, της κάθε κίνησης, η διαλεύκανσή τους, η προσπάθεια για κατανόηση όλων αυτών μας φέρνει πιο κοντά στη γνώση της σύστασης του εαυτού μας, περιεχομένων δηλαδή που μπορεί να είναι και όμορφα και άσχημα. Αυτού του είδους το ξεψάχνισμα μας βοηθά να δεχτούμε το πραγματικό μας πρόσωπο με όλες του τις λεπτομέρειες.
Και όταν εξετάζουμε αυτή τη διαδικασία με ένα καθάριο-απόμακρο βλέμμα, με μάτι που δεν επηρεάζεται από τα συναισθήματα και τις σκέψεις του εαυτού που δρα, κινείται και σκέφτεται πιο απόμακρα και πιο ξεκάθαρα, δεχόμαστε τη βοήθεια του ανώτερου εαυτού, της ψυχής, που ενεργοποιεί αναλύοντας τις σκέψεις μας με καθαρότητα.
Δηλαδή, ο ανώτερος εαυτός σκύβει μέσα μας, διαπερνά το περίβλημά μας, μας εξετάζει, μας γνωρίζει, μας κατανοεί. Αυτό είναι το πιο σημαντικό βήμα, διότι μετά ακολουθεί και η ανάλυση. Γιατί κάνουμε κάτι, τι σκεφτόμαστε ή τι μας ώθησε ως κίνητρο στις πράξεις μας ή τα συναισθήματά μας και λειτουργήσαμε ανάλογα; να ενεργοποιήσουμε δηλαδή την αυτοανάλυση, η οποία πρέπει ουσιαστικά να αγγίζει επιστημονικά επίπεδα. Τόσο λεπτομερής, καθάρια και ειλικρινής πρέπει να είναι.
Ταυτόχρονα, πρέπει να διατηρούνται στο νου μας ή έστω σε κάποιο πιο αφηρημένο μας επίπεδο οι αρχές που διέπουν τον πνευματικό άνθρωπο, οι αξίες μας ως υπάρξεις. Όσο πιο αφηρημένες είναι αυτές οι αξίες, τόσο καλύτερα για εμάς, γιατί ο νους έχει την τάση να συγκεκριμενοποιεί και να καλουπώνει τις ιδέες σύμφωνα με τα δικά του μέτρα και σταθμά, τις ιδέες σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες και τάσεις, ώστε να μη γίνεται τίποτε άλλο, παρά να μεταμορφώνουμε παγκόσμιες αλήθειες σε εντελώς εγωιστικά και κίβδηλα είδωλα, τα οποία μας βολεύουν και μας κρατούν στο σημείο αδράνειας και άγνοιας που βρισκόμαστε προηγούμενα. 
Πράγματι, η νοητική πλάνη είναι ο χειρότερος κόμπος που πρέπει να λύσουμε για να απελευθερωθούμε. Όταν η πλάνη καθοδηγεί τις σκέψεις και τις πράξεις μας, μια που οι πράξεις δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από το αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο σκεφτόμαστε. Ζώντας μέσα στην πλάνη και χειριζόμενοι την πλάνη ως αλήθεια, καλυπτόμαστε από πλήρη ανισορροπία. Το κλειδί είναι να ανοίξουμε τις Πύλες και να δούμε το Φως της Αλήθειας και της Γνώσης. Επομένως, ας φροντίσουμε να διαφυλάξουμε τις παγκόσμιες Αλήθειες στο ύψος και το ύφος που τους ταιριάζει.
Αν έχουμε επιτύχει σε ένα βαθμό στην ατομική μας ανάλυση, θα νιώσουμε πως επηρεάζεται η σχέση μας, η επαφή μας με τις ανώτερες πνευματικές αλήθειες. Είναι κάτι που απλά θα γίνει, γιατί τα κανάλια είναι εγκαθιδρυμένα και τα ρεύματα κυκλοφορούν. Είναι σαν όλα τα στοιχεία να μπαίνουν σε μια πνευματική αύρα και να επηρεάζονται από αυτήν σε μια σφαίρα ανώτερης αλήθειας. Δεν είναι φυσικό, λοιπόν, να επέλθει μια μετουσίωση; Η ύπαρξή μας αλλάζει, γιατί τροφοδοτείται από μια ανώτερη πηγή φωτός, με συστατικά που έχουμε απόλυτα ανάγκη για την εξισορρόπηση και κάθαρση της ύπαρξής μας.
Αυτή η διερεύνηση των ασυνείδητων όψεων με τη συνεργασία του συνειδητού ανώτερου εαυτού μοιάζει σαν το πνευματικό φως που πέφτει και φωτίζει διάχυτα το χώρο του ασυνείδητου. Μέσα σ’ αυτό το φως γίνεται η όλη εργασία της αναγνώρισης και της γνώσης. Ουσιαστικά γίνεται μια ανίχνευση κατά την οποία ερευνώνται ο συνειδητός εαυτός, σε συνεργασία με το υπερσυνείδητο και το ασυνείδητο τμήμα μας. Ο συνειδητός εαυτός μας κρατά περισσότερο τη στάση του παρατηρητή των γεγονότων που εξελίσσονται εμπρός στα μάτια του.
Τούτη η διαδικασία εφαρμόζεται για όλες τις συσσωρευμένες όψεις του παρελθόντος που έχουν δημιουργηθεί στο παρελθόν. Θα μπορούσαμε να αντιμετωπίζουμε αυτοστιγμεί τις νέες όψεις μας, ώστε να μην επιβαρύνουμε το συνειδητό εγώ περισσότερο, προβάλλοντας τη διαδικασία ανάλυσης καθημερινά. Η διεργασία αυτή, όπως ξαναείπαμε, μοιάζει με ένα αλχημικό εργαστήρι, όπου το μέταλλο πρόκειται να μετουσιωθεί σε χρυσό. Το πλήρες αποτέλεσμα της μετουσίωσης είναι η ελευθερία, γιατί καθώς ανεβαίνουμε τα επίπεδα της ύπαρξης, ανεβαίνουμε και τα επίπεδα της ελευθερίας. Αυτό δε σημαίνει πως για να επιτευχθεί η ελευθερία πρέπει να φτάσουμε στην τελειότητα. Κάθε τμήμα του εαυτού μας που κατακτάμε, κάθε νίκη απέναντι στον άγνωστο εαυτό μας, κάθε κομμάτι γνώσης του είναι ένα βήμα προς την ελευθερία.
Έτσι, κομμάτι-κομμάτι, συνθέτουμε εκείνον τον πολύπλοκο και ταυτόχρονα φοβερά απλό πίνακα, που θα μας δώσει το σχέδιο της εναρμονισμένης ζωής, της ελεύθερης ζωής. Όμως, όσο και να πετυχαίνουμε την εξερεύνηση του εαυτού και κατ’ ουσία την ουσιαστική οικοδόμηση της ελεύθερής μας ύπαρξης, πρέπει να φροντίζουμε πάντα όλες μας οι δραστηριότητες να φωτίζονται από το φως του πνευματικού εαυτού. Πρέπει να φροντίζουμε ώστε, αποφεύγοντας την πλάνη της μη ολοκληρωμένης προσωπικότητας, να έχουμε όσο το δυνατόν καθαρότερα και αγνότερα αποτέλεσματα.
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η ελευθερία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη συνείδηση. Η ελευθερία είναι απόρροια της συνείδησης. Δεν υπάρχει ελευθερία εάν δεν υπάρχει συνείδηση. Για αυτό και όλες μας οι υποσυνείδητες τάσεις είναι δέσμευση και εκεί στο χώρο του υποσυνείδητου, βρίσκονται τα πραγματικά δεσμά του ανθρώπου. Όταν μπροστά στα μάτια μας ανοίξει ένα κομμάτι της συνείδησής μας, αν ένα κομμάτι της έχει εξαπλωθεί έστω και στο ελάχιστο, φροντίζουμε να την προσφέρουμε ολόγυρα στους άλλους με κάθε τρόπο, έστω και αν εκείνοι δεν είναι σε θέση να το καταλάβουν. 
Μπορούμε να αναπαραστήσουμε τον άνθρωπο με ένα πύργο, με τα πατώματά του, το ισόγειό του, τη δυνατή του βάση, αλλά και με έναν δεσμοφύλακα στα υπόγειά του, που μας κρατάει φυλακισμένους. Τα υπόγεια αυτά είναι ο δεσμοφύλακάς μας, ο ίδιος μας ο εαυτός, είναι ένας σκληρός δεσμοφύλακας που δύσκολα δέχεται να ανοίξει τις πόρτες των κελλιών. Γνωρίζουμε πως για την ελευθερία πρέπει να ψάξουμε μέσα μας. Εξάλλου, όσο και να προσπαθήσουν να δεσμεύσουν έναν ελεύθερο άνθρωπο, δεν το μπορούν γιατί είναι ελεύθερος έχοντας εξαπλωμένη συνείδηση και όσα δεσμά και αν του βάλουν, δεν μπορούν να έχουν καμιά επίπτωση επάνω του. Όσο περισσότερο αναπτύσσεται η συνείδησή μας τόσο πιο πολύ η ελευθερία μεγαλώνει, μα και τόσο πιο έντονη και οδυνηρή γίνεται η αναζήτησή της. 
Χρειάζεται να μάθουμε να παρέχουμε ελευθερία. Ίσως αν ένα και μόνο άτομο το πετύχει, δεκάδες θα μπορούν να μάθουν τη σωστή χρήση της έννοιας ελευθερία και με τη σειρά τους να τη δείξουν σε άλλους. Χρειάζεται να εργαζόμαστε πρακτικά με την ιδέα της ελευθερίας, να την εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας ζωή. Χρειάζεται να μάθουμε να προσφέρουμε ελευθερία στο περιβάλλον μας. Προσφέροντας ελευθερία, ελευθερωνόμαστε και εμείς οι ίδιοι, γιατί τα πάντα μέσα στην ύλη αλληλοεξαρτώνται. Σκεφτείτε πως το ομορφότερο δώρο που θα μπορούσαμε να κάνουμε σε έναν άνθρωπο, κύρια σε ένα παιδί, είναι να του προσφέρουμε ελευθερία. Είναι απαραίτητο στα παιδιά να παρέχουμε ελευθερία μαζί με τη διάκριση, ώστε να μάθουν τις δυνατότητες που τους προσφέρονται και να επιλέγουν πιο σωστά εκείνες που επιθυμούν, με την προϋπόθεση να μη στερούν την ελευθερία κάποιου άλλου. Όπως λέγεται συχνά, ο Νόμος που διέπει την ελευθερία είναι: «Είσαι ελεύθερος, όσο δε στερείς την ελευθερία του διπλανού σου». Να γιατί χρειάζεται πάντα να σκεφτόμαστε πριν ενεργήσουμε, να σκεφτόμαστε κατά πόσο στερούμε την ελευθερία των γύρω μας.
Μπορούμε να προσφέρουμε αυτή την ελευθερία και στους πιο στενούς συντρόφους μας μέσα από βαθιά αίσθηση κατανόησης και αγάπης. Εάν η ελευθερία επιλογής μιας ορισμένης απόφασης κάποιου άλλου ατόμου του περιβάλλοντός μας μάς στερεί τη δική μας ελευθερία, όχι τόσο φυσικά, όσο συναισθηματικά ή νοητικά και η σχέση γίνεται καταπιεστική, πρέπει να βρούμε τρόπους διαφυγής, όχι φυγής, τρόπους ώστε αυτή η επικοινωνία να μη γίνεται για κανέναν είδος φυλακής. Όταν οι συνθήκες στη ζωή μας φέρνουν σε αδιέξοδο, ας απομακρυνθούμε για λίγο απ’ αυτές κι ας κοιτάξουμε τα πράγματα από ένα υψηλότερο επίπεδο, βλέποντας τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος και σίγουρα η λύση θα βρεθεί αυτόματα και ίσως είναι πολύ απλή.
Βέβαια κανένας μας δεν μπορεί να επέμβει στην ατομική επιλογή των άλλων χωρίς να μας βαρύνει το ανάλογο κάρμα. Ειδικά όταν τα άλλα άτομα έχουν αναπτύξει ήδη ορισμένα επίπεδα κρίσης και διάκρισης. Η ελευθερία, όπως προείπαμε, πρέπει να δίνεται, γιατί μέσα από την εμπειρία που θα αποκτήσουμε, κάνοντας τις επιλογές μας, θα χτίσουμε συνείδηση. 
Ας ξανασκεφτούμε όμως πόσο σημαντικό είναι να διδάξουμε στα παιδιά να είναι ελεύθερα. Έχει μεγάλη σημασία, γιατί τα παιδιά αντιπροσωπεύουν τη ζωή του μέλλοντος, τη ζωή που αναπτύσσεται και ανθίζει. Αν μάθουν τα παιδιά σωστά, θα διδάξουν και σωστά. Ας βοηθήσουμε το κάθε παιδί να αποκτήσει συνείδηση, αλλά μην του κόψουμε το δρόμο προς την ελευθερία, ειδικότερα από τη στιγμή που αισθάνεται έτοιμο να απλώσει τα φτερά του. Και κάθε γονιός που ζει κοντά σε ένα παιδί, γνωρίζει πολύ καλά πότε είναι έτοιμο να ανοίξει τα φτερά του.
Η ελευθερία και η διάκριση πηγαίνουν πάντα μαζί, γιατί δε νοείται ελευθερία χωρίς διάκριση. Μερικές φορές τα παιδιά είναι σε θέση να συλλάβουν ασυνείδητα λύσεις που για τους ενήλικες είναι πιθανά μπλοκαρισμένες. Η ελευθερία μέσα σε μια οικογένεια δε χαλαρώνει τους δεσμούς, αντίθετα τους σφυρηλατεί πιο σωστά, πιο ανθρώπινα, τους ευαισθητοποιεί, αλλά δεν τους σπάει. Ας επισημάνουμε, λοιπόν, σε εκείνους που μας κατανοούν, τη στέρηση της δικής μας ελευθερίας, ας προσπαθήσουμε να τους εξηγήσουμε. Πολλές φορές οι άνθρωποι καταλαβαίνουν περισσότερα από όσα πιστεύουμε εμείς, ειδικά σε έναν τόσο ευαίσθητο τομέα.
Και ας φροντίσουμε όταν κρίνουμε τους άλλους, όταν έχουμε να συνεργαστούμε με άλλους και επομένως να προσδώσουμε κάποιο βαθμό ελευθερίας, να ερχόμαστε πάντα σε επαφή με τον ανώτερο μας εαυτό, την ψυχή μας, ώστε το οικοδόμημα της σχέσης που θα χτιστεί να είναι σε όσο το δυνατό πιο ελεύθερα πλαίσια, όχι με την κακή αίσθηση της έννοιας της ελευθερίας αλλά με τη δημιουργική. Μέσα από το επίπεδο της προσωπικότητας, η ελευθερία μπορεί να παρεμηνευθεί σε αχαλίνωτη και ανεξέλεγκτη συμπεριφορά και όχι σε μια δημιουργική, ρυθμική δραστηριότητα που έχει έναν απώτερο σκοπό.
Ας φροντίσουμε ώστε όλες μας οι δραστηριότητες να φωτίζονται από το φως του πνευματικού εαυτού, ώστε έστω και μέσα από την πλάνη της μη ολοκληρωμένης προσωπικότητας να έχουμε όσο γίνεται πιο καθαρά και αγνά αποτελέσματα. Ολοκληρώνοντας αυτό το ταξίδι μέσα στα βάθη του εαυτού μας, δαμάζοντας ή καλύτερα αναγνωρίζοντας πλέρια την ύπαρξή μας, θα επέλθει η απελευθέρωση των δεσμών και τότε το άστρο της ελευθερίας θα λάμψει μέσα στην καρδιά μας δίνοντας έναν παλμό ζωής, έναν παλμό που ο πυρήνας του είναι το αγαθότερο, ιερότερο και απαραβίαστο δικαίωμα του ανθρώπου «να είναι ελεύθερος».
http://www.e-zine.gr
