ΤΟ ΦΙΔΙ ΤΗΣ ΕΔΕΜ … εσωτερική ερμηνεία του Μύθου)

 

«Και φύτευσε ο Κύριος ο Θεός το Παράδεισο στην Εδέμ ανατολικά και έβαλε εκεί τον άνθρωπο που έπλασε.
Και ο Κύριος ο Θεός έκαμε να βλαστήσει από τη γη κάθε ωραίο δένδρο στην όραση και καλό στη γεύση και το Δένδρο της Ζωής στη μέση του Παραδείσου και το Δένδρο της Γνώσεως του Καλού και του Κακού.
Και πήρε ο Θεός τον άνθρωπο και τον έβαλε στο παράδεισο για να εργάζεται σε αυτόν και να τον φυλάει.
Και διέταξε ο Κύριος ο Θεός τον Αδάμ λέγοντας να τρώει ελεύθερα από κάθε δέντρο του Παραδείσου
Αλλά να μη φάει από το Δένδρο της Γνώσεως του Καλού και του Κακού, διότι την ημέρα που θα φας απ’ αυτό αμέσως θα πεθάνεις». (Γένεσις Β΄ 8-17)
Ακολουθεί η δημιουργία της Εύας και ο «πειρασμός» της από τον «Όφι» που τη συμβούλευσε να φάνε τον απαγορευμένο καρπό, γιατί δε θα πεθάνουν όπως τους είπε ο θεός, αλλά «θα ανοίξουν τα μάτια τους και θα γίνουν σα Θεοί γνωρίζοντας το Καλό και το Κακό».
Η Εύα πείστηκε κι έφαγε το «μήλο» και διέπραξε το «προπατορικό

αμάρτημα» για το οποίο πληρώνει ακόμα μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Ακολούθησε η υποτιθέμενη «κατάρα» του Θεού εναντίον των Πρωτόπλαστων (προηγήθηκε εναντίον του «Φιδιού») και το 3ο κεφάλαιο της Γένεσης τελειώνει ως εξής:
Και είπε Κύριος ο Θεός (στους υπόλοιπους Ελοείμ) να που ο Αδάμ έγινε σαν ένας από εμάς στο να γνωρίζει το καλό και το κακό, μήπως λοιπόν τώρα απλώσει το χέρι του και πάρει και το καρπό του Δένδρου της Ζωής και φάει απ’ αυτό και ζήσει αιώνια;
Οπότε ο Κύριος ο Θεός (Ιεχωβάς-Ελοείμ) έδιωξε αυτόν από τον Παράδεισο της Εδέμ για να δουλεύει τη γη από την οποία και λήφθηκε.
Κι έδιωξε τον Αδάμ κι έβαλε στην ανατολή του Παραδείσου τα Χερουβείμ και την περιστρεφόμενη πύρινη ρομφαία για να φυλάνε το δρόμο του Δένδρου της Ζωής (22-24).
Τα εδάφια αυτά αποκαλύπτουν ότι ο «κατηραμένος» Όφις δεν εξαπάτησε την Εύα όπως συνήθως υποστηρίζεται, αλλά της είπε την αλήθεια, αφού οι Ελοείμ ομολογούν ότι μετά το φάγωμα του μήλου ο Αδάμ «έγινε σαν ένας από αυτούς», δηλαδή κατά μια έννοια «Θεός» και αυτός. Και αφού η βασική ιδιότητα των Ελοείμ-Ιεχωβά ήταν ότι αποτελούσαν μια Δημιουργική Ιεραρχία, η νέα ιδιότητα που απέκτησε ο Αδάμ μετά το φάγωμα του μήλου ήταν να γίνει και αυτός κατά μια έννοια δημιουργός, να μπορεί δηλαδή να δημιουργεί συνειδητά φυσικά σώματα.
Το «φάγωμα του μήλου» περιέχει ένα έντονο σεξουαλικό υπονοούμενο και λέγεται συνάμα ότι μια μεσημβρινή τομή ενός μήλου αποκαλύπτει στο κέντρο της τη μορφή ενός αιδοίου και ότι ο μη συσπειρωμένος όφις είναι ένα καθαρά φαλλικό, σεξουαλικό σύμβολο. Παρόλα αυτά πρέπει να παρατηρήσουμε ότι σύμφωνα με τη Βίβλο ο Αδάμ έσμιξε ερωτικά με τη γυναίκα του μετά, αφού είχε φάει το μήλο και είχε διωχθεί από το Παράδεισο κι επομένως ο «Καρπός της Γνώσεως του Καλού και του Κακού» θα πρέπει να έχει και ένα άλλο μη σεξουαλικό περιεχόμενο, αυτό που τον συνδέει με το «άνοιγμα των ματιών» του Αδάμ και της Εύας», όπως ακριβώς και το πυρ του «δαδούχου» και «πυρφόρου» Προμηθέα, του «φίλου» αυτού της ανθρωπότητας που για την αγάπη του προς αυτή και το θείο δώρο «του ανοίγματος των οφθαλμών της» που της προσέφερε καταδικάστηκε από το Δία σε καθήλωση στο Καύκασο.
Η ανάλυση δείχνει εύκολα ότι αυτό το πυρ είναι το πυρ του νου με το οποίο μπόλιασε ο Προμηθέας τον προηγουμένως άνου ζωάνθρωπο, είναι η ανάπτυξη της εγκεφαλικής συνείδησης με την εμφύτευση μιας κάποιας αρχής, είτε από εξωγήινα όντα όπως υποστηρίζουν μερικοί, είτε από θεολογικές δημιουργικές ιεραρχίες κι εδώ ακριβώς υπεισέρχεται ο ρόλος του Εωσφόρου και της ιεραρχίας του στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Ο Μαξ Χάιντελ στην «Ροδοσταυρική Κοσμοαντίληψη» αναφέρει καθαρά την επέμβαση των Εωσφορικών Πνευμάτων για να αποκτήσει ο άνθρωπος εγκεφαλική συνείδηση και να επωφεληθούν και τα ίδια από αυτό. Πριν από αυτή την επέμβαση η συνείδηση του ανθρώπου ήταν καθαρά «εσωτερική», αυτός δεν έβλεπε τον εξωτερικό κόσμο όπως εμείς σήμερα «γι’ αυτόν ήταν πιο πραγματικός ο αστρικός κόσμος».
Οι Εωσφόροι επενέβησαν στην αρχή στη γυναίκα, της οποίας η φαντασία είχε ήδη αναπτυχθεί πολύ από την εκπαίδευση της Λεμούρειας Φυλής. Μπήκαν στη σπονδυλική της στήλη και από εκεί στον εγκέφαλό της και παρουσιάστηκαν στην εικονοπλαστική τότε συνείδησή της. Αυτή τους αντελήφθηκε σαν «όφεις», εξ’ αιτίας της οφιοειδούς σπονδυλικής της στήλης από την οποία είχαν εισέλθει στον εγκέφαλό της. Οι «Εωσφόροι» «άνοιξαν τα μάτια της» οπότε αυτή αντελήφθη το σώμα της και το σώμα του άνδρα της και απέκτησε συνείδηση του θανάτου. Της είπαν να μη φοβάται όμως το θάνατο του σώματος, γιατί θα μπορούσε να δημιουργήσει μαζί με τον άνδρα της νέα σώματα χωρίς τη μεσολάβηση των Αγγέλων. Έτσι δε θα μπορούσε να τους αγγίξει ο θάνατος και θα γίνονταν και αυτοί δημιουργοί σαν τον Ιεχωβά. Της είπαν και τη δίδαξαν και άλλα πράγματα με σκοπό να στρέψουν τη προσοχή της προς τα έξω, για να αποκτήσει τη γνώση του εξωτερικού κόσμου.
Η γυναίκα βοήθησε μετά τον άνδρα ν’ ανοίξει και τα δικά του μάτια και για πρώτη έτσι φορά αυτοί απέκτησαν μια (αμυδρή στην αρχή και αργότερα οξύτερη) συνείδηση ο ένας του άλλου και του φυσικού κόσμου. Η εστίαση της προσοχής τους στα σώματά τους έφερε όμως και τη συνείδηση του θανάτου τους μαζί και του πόνου, τα οποία όμως ήταν απλώς το φυσιολογικό τίμημα για την απόκτηση της εγκεφαλικής τους συνείδησης και όχι μια «κατάρα» από το Θεό.
Όπως επισημαίνει ο Χάιντελ: «Σταμάτησαν να είναι αυτόματα και έγιναν ελεύθερα σκεπτόμενα όντα με το τίμημα της αρρώστιας, του πόνου και του θανάτου».
Κατά μια έννοια λοιπόν τους έφερε τη δυστυχία, αλλά τους έφερε συνάμα και την απελευθέρωση από την εξωτερική επίδραση και καθοδήγηση και τους άνοιξε το δρόμο για τη Θεία Σοφία και Συνειδητότητα. Το γεγονός τώρα ότι εμποδίστηκε από τους Ελοείμ ο άνθρωπος να φάει και από το καρπό του Δένδρου της Ζωής ερμηνεύεται ότι αυτό έγινε προς όφελός του, διότι αν μάθαινε πρόωρα το μυστικό του πώς να ανανεώνει το πρωτόγονο τότε - και ατελές ακόμα και σήμερα, εκατομμύρια χρόνια μετά - σώμα του, θα σταματούσε την εξέλιξή του. Αυτό συμβαίνει διότι η εξέλιξη του πνευματικού Εγώ εξαρτάται από τους φορείς του, οι οποίοι ανανεώνονται με το θάνατο και την επαναγέννηση.
Και ο Μαξ Χάιντελ παρατηρεί:
«Η πτώση στη γέννηση ήταν απαραίτητη για τη κατασκευή του εγκεφάλου, αλλά αυτός είναι ένας μάλλον έμμεσος τρόπος απόκτησης γνώσης και θα αντικατασταθεί (αργότερα) από την άμεση επαφή με τη Σοφία της Φύσης, την οποία ο άνθρωπος θα μπορέσει τότε να χρησιμοποιήσει, χωρίς καμιά συνεργασία, για τη παραγωγή νέων σωμάτων. Ο λάρυγγας θα ξαναεκφωνήσει τότε τον απολεσθέντα Λόγο, το δημιουργικό «Γένοιτο», το οποίο χρησιμοποιήθηκε υπό τη καθοδήγηση μεγάλων Διδασκάλων στην αρχαία Λεμουρεία για τη δημιουργία φυτών και ζώων.
Ο άνθρωπος θα είναι τότε ένας πραγματικός δημιουργός. Όχι με το βραδύ και επίμοχθο σημερινό τρόπο, αλλά με τη χρήση της κατάλληλης λέξης ή μαγικού τύπου θα μπορεί να δημιουργεί (με τη θέλησή του άμεσα) ένα σώμα».
Και για την Μπλαβάτσκυ η πτώση ήταν το αποτέλεσμα της γνώσης του ανθρώπου διότι «τα μάτια του άνοιξαν»:
«Πράγματι διδάχθηκε τη Σοφία και τη κρυμμένη γνώση από το Πεσμένο Άγγελο διότι από εκείνη την ημέρα αυτός είχε γίνει ο νους του και η αυτοσυνείδησή του. Και τώρα έχει αποδειχθεί ότι ο Σατανάς ή ο Κόκκινος Πύρινος Δράκοντας και ο Εωσφόρος είναι μέσα μας: είναι ο νους μας - ο πειρασμός και ο Λυτρωτής μας, ο ευφυής απελευθερωτής μας και Σωτήρας μας από την καθαρή ζωϊκότητα. Χωρίς αυτή την αρχή (του μάνας) - την εκπόρευση της ίδιας της ουσίας της αγνής θείας αρχής Μαχάτ (Διάνοιας), η οποία ακτινοβολεί άμεσα από το Θείο Νου - δε θα ήμασταν σίγουρα καλύτεροι από ζώα. Ο πρώτος άνθρωπος ο Αδάμ έγινε μόνο μια ζώσα ψυχή (νεφές), ο τελευταίος Αδάμ έγινε ένα ζωοποιούν πνεύμα, λέει ο Απ..Παύλος (Προς Κορ. Α΄, ΙΕ, 15) και τα λόγια του αναφέρονται στη δημιουργία του ανθρώπου. Χωρίς αυτό το ζωοποιούν πνεύμα ή ανθρώπινο Νου ή ψυχή δε θα υπήρχε καμιά διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο, όπως δεν υπάρχει στη πραγμτικότητα μεταξύ των ζώων σε σχέση με τις πράξεις τους».
Για τη Μπλαβάτσκυ η Πτώση του ανθρώπου στη γέννηση συνέβη «στη διάρκεια του αρχικού τμήματος του Μεσοζωικού αιώνα ή εποχή των ερπετών. Αυτό αποδεικνύεται και από τη φρασεολογία της Βίβλου σχετικά με το φίδι, η φύση του οποίου εξηγείται στο Ζοχάρ».
Σε σχέση τώρα με τη θεολογική ταύτιση του Όφι με το Σατανά και με το σύμβολο του «Κακού» έχουμε να παρατηρήσουμε ότι όλες οι αρχαίες θρησκείες τιμούσαν το Φίδι ή το Δράκοντα (από το ρήμα δέρκομαι=παρατηρώ με οξύτητα απ’ όπου και το οξυδερκής) στους μύθους και στα μυστήριά τους και ποτέ δεν το συνδύασαν με την έννοια ενός Προσωπικού Κακού όπως οι Χριστιανοί. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε τη προτροπή του Χριστού «Να είσαστε φρόνιμοι σαν τους όφεις και ακέραιοι σαν τα περιστέρια» (Ματθ. Ι,16)
Πολλοί Ηλιακοί θεοί της αρχαιότητας, θεραπευτικοί θεοί, θεοί της δημιουργίας ή της σοφίας αντιπροσωπεύθηκαν ή συνδέθηκαν με φίδια (Απόλλων, Όσιρις, Ασκληπιός, Ερμής, Θωθ, Βούδας, Κνεφ ή Κνούφις, Όφις-Χριστός και Αγαθοδαίμων των Γνωστικών κ.α.). Σαν έμβλημα της Θείας Σοφίας το φίδι χρησιμοποιήθηκε επίσης και σα σύμβολο των μυστών της αρχαιότητας. Τέλος με την απόρριψη του πουκαμίσου του αποτελεί ένα εμφανές σύμβολο της αναγέννησης και της αθανασίας.
Μόνο σαν Οφιόμορφος είχε το φίδι μια σχετικά αρνητική σημασία στη κοσμογονία των Οφιτών, εξισορροπούμενη όμως από τον Όφι-Χριστό. Ετυμολογικά πάλι ο δεύτερος είναι Όφις, ενώ ο πρώτος απλώς μοιάζει με Όφι, αλλά δεν είναι Όφις. Ο πιο παρεξηγημένος πάντως συμβολισμός του φιδιού είναι του Ουροβόρου Όφεως (του συσπειρωμένου φιδιού που τρώει την ουρά του) ο οποίος εκτός από την αιωνιότητα και το άπειρο συμβολίζει επίσης το Αστρικό Φως: μια καθαρά απρόσωπη και τυφλή δύναμη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε για το καλό ή για το κακό.

Το Αστρικό Φως (Κοσμική Ψυχή, Ακάσα, Κοσμικός Ηλεκτρισμός, Φωχάτ) είναι ο «Μεγάλος Μαγικός Παράγοντας» του Ελιφάς Λεβί και «Το Μεγάλο Μυστήριο από το οποίο γεννώνται όλα όσα υπάρχουν μέσω διαχωρισμού ή διαφόρισης» της Μπλαβάτσκυ. Στο ανώτερο πεδίο του είναι Πνεύμα και στο κατώτερο η Μάγια ή ο Μεγάλος Αποπλανητής της διάνοιας του ανθρώπου. Αυτό είναι σύμφωνα με το Ελιφάς Λεβί η πύρινη περιστρεφόμενη ρομφαία των Χερουβείμ στην είσοδο του Παραδείσου που εμποδίζει τον Αδάμ να μπει μέσα του. Είναι το φως το οποίο μετά την πτώση του ο άνθρωπος «έπαυσε να γνωρίζει πώς να το κατευθύνει και υφίσταται από τότε τα μοιραία κτυπήματά του, αντί να κυβερνά τη δύναμή του». Και συνεχίζει ο Ελιφάς Λεβί:
Η «τυφλή» και «αδιάφορη» προς το καλό ή κακό αυτή δύναμη μεταφέρει το φως και κατακλύζει τα σκότη. Μπορούμε να την ονομάσουμε εξίσου Λούσιφερ (Εωσφόρο = αυτός που φέρει το φως) και Λουσιφούγκε (Φευγόφωτο). Είναι ένας όφις αλλά επίσης και μια αίγλη....Για να γίνει κάποιος κύριος και απόλυτος άρχοντάς του πρέπει σαν τη γυναίκα της Αποκάλυψης να βάλει το πόδι του πάνω στο κεφάλι του».
Αλλού πάλι σημειώνει ότι το αστρικό φως σαν ο φορέας του φωτός (Εωσφόρος) είναι μια ενδιάμεση δύναμη που μπορεί να χρησιμεύσει είτε για τη δημιουργία ή για τη καταστροφή και ότι η πτώση του Αδάμ «ήταν μια ερωτική μέθη, συνέπεια της οποίας αυτός και το γένος του έγιναν δούλοι του μοιραίου αυτού φωτός. Ο άνθρωπος που θα κυριαρχήσει πάνω του θα κατακτήσει την αθανασία του. Αυτός που θα μεθιστεί από αυτό, θα καταστραφεί αιώνια».
Ακόμα όμως και σαν μια αστρική, μαγνητική ερωτική δίνη, λάγνα και πλανεύτρα, ακόμα και σα μάγια και ψευδαίσθηση, είναι αυτή η απρόσωπη δύναμη ο θεολογικός Χριστιανικός Διάβολος; Δεν το νομίζουμε!
Κάποια στιγμή θα αναφερθούμε στην Αποκατάσταση του Εωσφόρου σαν του Φορέα του Φωτός, του μεγάλου αυτού δώρου (εξελικτικού ή γενετικής μηχανικής, με έξωθεν επέμβαση) της εγκεφαλικής συνείδησης στον άνθρωπο.

http://www.zougla.gr