Ο τίτλος κάθε περιοδικού ή βιβλίου πρέπει να περιέχει ένα νόημα και αυτό ιδιαίτερα πρέπει να ισχύει για μια Θεοσοφική έκδοση. Ο τίτλος υποτίθεται ότι εκφράζει το υπό εξέταση αντικείμενο συμβολίζοντας, έτσι, το περιεχόμενο του κειμένου. Καθώς η αλληγορία είναι η ψυχή της Ανατολικής φιλοσοφίας, μπορεί να αντιταχθεί ότι τίποτα δεν είναι προφανές στην επωνυμία "Ο ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΛΩΤΟΣ" εκτός από ένα υδρόβιο φυτό - την Ουρανόχρουν Νυμφαία ή το Νελούμβιον. Άλλωστε, ο αναγνώστης αυτής της ποιότητας δεν θα μπορούσε να διακρίνει παρά μόνο το γαλάζιο χρώμα στον κατάλογο περιεχομένων του περιοδικού μας.
Για να αποφύγουμε μια τέτοια παρερμηνεία, θα επιχειρήσουμε να μυήσουμε τους αναγνώστες μας στον γενικό συμβολισμό του λωτού και στον ιδιαίτερο συμβολισμό του Γαλάζιου Λωτού. Αυτό το μυστηριώδες και ιερό φυτό έχει θεωρηθεί, δια μέσου των αιώνων, τόσο στην Αίγυπτο όσο και στην Ινδία, σύμβολο του Κόσμου. Δεν υπάρχει ούτε ένα μνημείο στην κοιλάδα του Νείλου ούτε ένας πάπυρος, χωρίς την παρουσία αυτού του φυτού σε περίοπτη θέση. Στα κιονόκρανα των Αιγυπτιακών κιόνων, στους θρόνους και ακόμα στα καλύμματα των κεφαλών των Θείων Βασιλέων, ο λωτός είναι πανταχού παρών ως σύμβολο του Κόσμου. Αναπόφευκτα, έγινε απαραίτητο έμβλημα κάθε δημιουργού-θεού καθώς και κάθε δημιουργού-θεάς που, από φιλοσοφική άποψη εξεταζόμενη, εξέφραζε μόνο τη θηλυκή υπόσταση του θεού ο οποίος, αρχικά, ήταν ερμαφρόδιτος ενώ αργότερα εξελίχθηκε σε αρσενικό.
Από το Πάντμα-Γιονί, τον "κόρφο του Λωτού", από το Απόλυτο Διάστημα ή από το Σύμπαν εκτός χώρου και χρόνου, προέρχεται ο Κόσμος που διέπεται και περιορίζεται από τον χώρο και τον χρόνο. Το Ιρανυαγκάρμπα (Hiranya Garbha), το χρυσό "Αυγό" (ή η μήτρα) από το οποίο αναδύεται ο Brahma, συχνά ονομάζεται ο Ουράνιος Λωτός. Ο Θεός Βισνού - σύνθεση του Τριμούρτι ή της Ινδουιστικής Τριάδας - κατά τις "νύχτες του Βράχμα" πλέει κοιμισμένος πάνω στα προαιώνια ύδατα, ξαπλωμένος στο άνθος ενός λωτού. Η Θεά του, η γλυκιά Λακσμίνι (Lakshmi), που αναδύεται μέσα από το νερό σαν την Αφροδίτη, έχει έναν άσπρο λωτό κάτω από τα πόδια της. Ακριβώς με την ανάδευση του Ωκεανού του Γάλακτος - συμβόλου του διαστήματος και του Γαλαξία - που προκάλεσαν όλοι μαζί οι Θεοί, η Λακσμίνι, Θεά της Ομορφιάς και Μητέρα του Έρωτα (Κάμα), πήρε μορφή από τα αφρισμένα νερά και εμφανίστηκε μπροστά στους έκπληκτους Θεούς πάνω σε έναν λωτό και κρατώντας έναν άλλο λωτό στο χέρι.
Έτσι προέκυψαν τα δύο πιο σημαντικά προσωνύμια της Λακσμίνι: Πάντμα ο Λωτός και Κσιραμπντί-τανάγια κόρη του Ωκεανού του Γάλακτος. Ο Γκαουτάμα ο Βούδας ποτέ δεν υποβιβάστηκε στο επίπεδο του θεού, παρά το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος θνητός στους ιστορικούς χρόνους που δεν φοβήθηκε να θέσει ερωτήματα στην άφωνη Σφίγγα, που ονομάζουμε Σύμπαν, και να της εκμαιεύσει τα μυστικά της Ζωής και του Θανάτου. Αν και ποτέ δεν θεοποιήθηκε, επαναλαμβάνουμε ότι, παρόλα αυτά, αναγνωρίστηκε στην Ασία από ολόκληρες γενεές ως Κύριος του Κόσμου. Γι αυτό τον λόγο, ο κατακτητής και κυρίαρχος του κόσμου της σκέψης και της φιλοσοφίας παρουσιάζεται καθισμένος σε έναν ολάνθιστο λωτό που είναι το έμβλημα του Κόσμου έτσι όπως το συνέλαβε ο ίδιος. Στην Ινδία και στην Κεϋλάνη ο λωτός έχει συνήθως χρυσαφένια απόχρωση. Ανάμεσα στους Βουδιστές του Βορρά είναι γαλάζιος.
Όμως σε ένα μέρος της οικουμένης υπάρχει ένα τρίτο είδος λωτού - ο Ζίζυφους. Οι αρχαίοι έλεγαν, ότι όποιος τρώει αυτόν τον καρπό ξεχνά την πατρίδα του και τους αγαπημένους του. Ας μην ακολουθήσουμε αυτό το παράδειγμα. Ας μην λησμονήσουμε την πνευματική μας στέγη, το λίκνο του ανθρώπινου είδους και τη γενέτειρα του Γαλάζιου Λωτού.
Γι αυτό, ας ανασηκώσουμε το πέπλο της λήθης που καλύπτει μια από τις αρχαιότερες αλληγορίες - έναν Βεδικό μύθο πού, όμως, οι Βραχμάνοι χρονικογράφοι έχουν διατηρήσει. Επειδή, εντούτοις, οι χρονικογράφοι έχουν επαναλάβει τον μύθο ο καθένας με τον δικό του τρόπο βασιζόμενοι σε εκάστοτε παραλλαγές(1), παραθέτουμε εδώ το περιεχόμενό του - όχι βάσει των ελλιπών εκδοχών και μεταφράσεων αυτών των κυρίων της Ανατολής αλλά βάσει της λαϊκής εκδοχής.
Έτσι λοιπόν, οι παλαιοί βάρδοι του Ρατζαστάν τραγουδούν τον μύθο όταν έρχονται και κάθονται στη βεράντα του ξενώνα των ταξιδιωτών τα υγρά απογεύματα της εποχής των βροχών. Ας αφήσουμε τους Ανατολιστές στις φανταστικές τους εικασίες. Τί μας ενδιαφέρει αν ο πατέρας του εγωιστή και δειλού πρίγκιπα, που έγινε η αιτία της μετατροπής του λευκού λωτού σε γαλάζιο, ονομαζόταν Χαρισάντραa ή Αμπαρίσα; Τα ονόματα δεν έχουν θέση στην απλή ποίηση του μύθου ούτε στο ηθικό του δίδαγμα - γιατί αν ψάξει κανείς καλά θα βρει ένα ηθικό δίδαγμα. Σύντομα θα δούμε ότι το κυριότερο επεισόδιο της υπόθεσης, κατά περίεργο τρόπο, μας θυμίζει έναν άλλο μύθο - αυτόν του Αβραάμ και τη θυσία του Ισαάκ της Βίβλου. Αυτό δεν είναι μια περαιτέρω απόδειξη ότι η Μυστική Δοξασία της Ανατολής έχει κάθε λόγο να ισχυρίζεται ότι το όνομα του Πατριάρχη δεν είναι ούτε Χαλδαϊκό ούτε Εβραϊκό αλλά μάλλον ένα επίθετο και ένα Σανσκριτικό προσωνύμιο που σημαίνει "Αβράμ-Abram" δηλαδή κάποιον που δεν είναι Βραχμάνος(2) (όπως δείχνει το στερητικό "α"), ένας "αποβραχμανοποιημένος" Βραχμάνος, κάποιος που υποβαθμίστηκε ή που έχασε τη θέση του στην κάστα του; Κατόπιν τούτου, πώς είναι δυνατόν να μην υποπτευόμαστε ότι μπορεί να βρούμε, ανάμεσα στους σύγχρονους Εβραίους, τους Χαλδαίους της εποχής του Ρίσι Αγκάστια, αυτούς τους κατασκευαστές πλίνθων - η καταδίωξη των οποίων άρχισε πριν από 8 000 ή 10 000 χρόνια και οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει στη Χαλδαία 4 000 χρόνια προ Χριστού - όταν τόσοι πολλοί λαϊκοί μύθοι της Νότιας Ινδίας, μοιάζουν με τις ιστορίες της Βίβλου; Ο Λουί Ζακογιό αναφέρεται σε αρκετούς από τους εικοσιένα τόμους του σχετικούς με την Βραχμανική Ινδία, σε αυτό το θέμα και σε αυτή την περίπτωση έχει δίκιο. Θα μιλήσουμε γι αυτό κάποια άλλη φορά. Εν τω μεταξύ, ιδού
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΓΑΛΑΖΙΟΥ ΛΩΤΟΥ
"Αλίμονο!", έλεγε με λυγμούς κάθε πρωί καθώς εκτελούσε την "πούτζα" του (καθαρμό) στους κατώτερους θεούς. "Αλίμονο!. Ποιό είναι το όφελος να είμαι ο σπουδαιότερος βασιλιάς στη γη όταν ο Θεός μου αρνείται έναν κληρονόμο από το αίμα μου; Όταν πεθάνω και με βάλουν στην πυρά για να καώ, ποιος θα εκτελέσει το ιερό καθήκον του γιου και θα συντρίψει το άψυχο κρανίο μου για να απελευθερώσει την ψυχή μου από τα γήινα δεσμά της; Ποιό ξένο χέρι θα τοποθετήσει το ρύζι κατά την τελετή Σράντα (4) για να τιμήσει τη σκιά μου όταν έρθει η βραδιά της παλίρροιας με το ολόγιομο φεγγάρι; Δεν θα φύγουν τότε ακόμα και τα μαύρα πουλιά του θανάτου - τα κοράκια - από τη νεκρική γιορτή; Γιατί, σίγουρα, η σκιά μου δεμένη στη γη μέσα στη μεγάλη της απελπισία δεν θα τους επιτρέψει να συμμετάσχουν".
Έτσι θρηνούσε ο Βασιλιάς, όταν ο οικογενειακός ιερέας του ενέπνευσε την ιδέα να κάνει έναν όρκο. Εάν ο Θεός του έστελνε δύο ή και περισσότερους γιούς, θα υποσχόταν στον Θεό να θυσιάσει προς χάρη Του σε δημόσια τελετή τον πρωτότοκο, όταν θα έφθανε στην εφηβεία.
Ελκυόμενος από αυτή την υπόσχεση της τσικνισμένης προσφοράς - μια πικάντικη μυρωδιά πολύ ευχάριστη στους Μεγάλους Θεούς - ο Βαρούνα δέχτηκε τον όρκο του Βασιλιά και ο ευτυχισμένος Αμπαρίσα απέκτησε έναν γιο που τον ακολούθησαν και άλλοι. Ο πρωτότοκος, ο επί του παρόντος κληρονόμος του θρόνου, ονομάστηκε Ροχίτα (ο κόκκινος) και επονομάστηκε Ντεβαράτα - που κυριολεκτικά μεταφρασμένο σημαίνει "Θεό-δοτος". Ο Ντεβαράτα μεγάλωσε και γρήγορα έγινε ένας αληθινά Γοητευτικός Πρίγκιπας, αλλά εάν πρέπει να πιστέψουμε τους μύθους, όσο όμορφος ήταν άλλο τόσο ήταν εγωιστής και δόλιος. 
Όταν ο Πρίγκιπας έφτασε την προκαθορισμένη ηλικία, ο Θεός, δια στόματος του ίδιου Αυλικού Ιερέα, ζήτησε από τον Βασιλιά να τηρήσει την υπόσχεσή του. Όμως, όταν κάθε φορά ο Αμπαρίσα εφεύρισκε κάποια δικαιολογία για να αναβάλλει τη στιγμή της θυσίας, ο Θεός τελικά ενοχλήθηκε και, όντας ένας ζηλόφθονος και θυμωμένος Θεός, απείλησε τον Βασιλιά με όλη τη Θεία Του οργή.
Για πολύ καιρό, ούτε διαταγές ούτε απειλές έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εφόσον υπήρχαν ιερές αγελάδες που μεταφέρονταν από τους βασιλικούς στάβλους στους στάβλους των Βραχμάνων, εφόσον υπήρχε χρήμα στο Θησαυροφυλάκιο που γέμιζε τις κρύπτες του Ναού, οι Βραχμάνοι κατάφερναν να καθησυχάζουν τον Βαρούνα. Όταν, όμως, εξαντλήθηκαν και οι αγελάδες και τα χρήματα, ο Θεός απείλησε ότι θα ανατρέψει τον Βασιλιά, το παλάτι του και τους κληρονόμους του και, αν διέφευγαν, θα τους έκαιγε ζωντανούς. Ο καημένος ο Βασιλιάς, μη έχοντας άλλη διέξοδο, κάλεσε τον πρωτότοκο γιο του και τον πληροφόρησε για την τύχη που τον περίμενε. Ο Ντεβαράτα, όμως, δεν έδωσε καμιά σημασία σε αυτές τις κακές ειδήσεις. Αρνήθηκε να επωμιστεί το διπλό βάρος της πατρικής αλλά και της θεϊκής επιθυμίας. Έτσι, όταν οι φωτιές για τη θυσία είχαν ανάψει και όλοι οι καλοί άνθρωποι της Αγιοντύα συγκεντρώθηκαν κατασυγκινημένοι, ο κληρονόμος του θρόνου ήταν άφαντος.
Είχε κρυφτεί στα δάση των Γιόγκι.
Αυτά τα δάση κατοικούνταν από άγιους ερημίτες και ο Ντεβαράτα ήξερε ότι θα ήταν απρόσβλητα και απόρθητα. Μπορεί να τον έβλεπαν εκεί, όμως κανείς δεν θα μπορούσε να του φερθεί με βιαιότητα - ούτε και ο ίδιος ο Θεός Βαρούνα. Η λύση ήταν απλή. Η θρησκευτική αυστηρότητα των Αρανυάκας (των αγίων ανδρών του δάσους), αρκετοί από τους οποίους ήταν Νταϊτύας (Τιτάνες, μια φυλή γιγάντων και δαιμόνων), τους έδινε τέτοια υπεροχή ώστε όλοι οι Θεοί έτρεμαν μπροστά στην κυριαρχία τους και στις υπερφυσικές τους δυνάμεις - ακόμα και ο ίδιος ο Βαρούνα.
Φαίνεται ότι αυτοί οι πανάρχαιοι Γιόγκι είχαν τη δύναμη, κατά βούληση, να καταστρέψουν ακόμα και τον Θεό - πιθανώς γιατί οι ίδιοι τον είχαν εφεύρει.
Ο Ντεβαράτα πέρασε αρκετά χρόνια στα δάση. Τελικά κουράστηκε από τη ζωή. Αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα ικανοποιούσε τον Βαρούνα βρίσκοντας έναν αντικαταστάτη, που θα θυσιαζόταν στη θέση του, υπό τον όρο ότι ο μέλλων να θυσιαστεί θα ήταν ο γιος ενός Ρίσι, ξεκίνησε το ταξίδι του και τελικά βρήκε αυτόν που έψαχνε.
Στη χώρα που βρίσκεται γύρω από τις ανθοστόλιστες ακτές της ονομαστής Πουσκάρα, κάποτε έπεσε 
Ο ενάρετος πατέρας, αρχικά, αρνήθηκε απερίφραστα, αλλά ο ευγενικός Σουνασέφα προσφέρθηκε αυθόρμητα και είπε τα εξής στον πατέρα του: "Τί σημασία έχει η ζωή ενός ανθρώπου, όταν μπορεί να σώσει τις ζωές πολλών άλλων; Αυτός ο Θεός είναι σπουδαίος και το έλεός Του ανεξάντλητο. Όμως, είναι, συγχρόνως, ζηλόφθονος θεός και η οργή Του είναι άμεση και εκδικητική. Ο Βαρούνα είναι ο Κύριος του Τρόμου και ο Θάνατος υπάκουει στις διαταγές Του. Το πνεύμα Του δεν θα αντιμάχεται πάντα με κάποιον που είναι ανυπάκουος σ' Αυτόν. Θα μετανιώσει που δημιούργησε τον άνθρωπο και τότε θα κάψει ζωντανούς εκατό χιλιάδες (ένα "Λαχ") (6) αθώων ανθρώπων εξ αιτίας ενός που είναι φταίχτης. Εάν το θύμα Του ξεφύγει, Αυτός θα ξεράνει, σίγουρα, τα ποτάμια μας, θα βάλει φωτιά στη γη μας και θα καταστρέψει τις έγκυες γυναίκες μας - μέσα στην απέραντη καλοσύνη Του. Άσε με, λοιπόν, πατέρα, να θυσιαστώ στη θέση αυτού του ξένου που μας προσφέρει εκατό αγελάδες. Αυτή η προσφορά θα βοηθήσει εσένα και τα αδέρφια μου να μην πεθάνετε από πείνα και θα σώσει χιλιάδες άλλους από φρικτό θάνατο. Με τέτοιο αντίτιμο, το να παραιτηθεί κανείς από τη ζωή είναι ευχάριστο πράγμα".
Ο γέρο-Ρίσι έκλαψε, αλλά, τελικά, έδωσε τη συγκατάθεσή του και άρχισε να ετοιμάζει τη φωτιά για τη θυσία (7).
Η λίμνη(8) Πουσκάρα ήταν ένα από τα σημεία αυτού του τόπου που προστατεύονταν από τη Θεά, Λακσμίνι-Πάντμα (Λευκός Λωτός). Συχνά βουτούσε στα δροσερά νερά για να συναντήσει τη μεγαλύτερη αδερφή της, τη Βαρούνι, την βασιλική σύζυγο του Θεού Βαρούνα (9) . Η Λακσμίνι-Πάντμα άκουσε την πρόταση του Ντεβαράτα, είδε την απελπισία του πατέρα και θαύμασε την αφοσίωση του γιου του, Σουνασέφα. Η Μητέρα της Αγάπης και της Συμπόνιας, νιώθοντας απέραντο οίκτο, έστειλε να της βρουν τον Ρίσι Βισβαμίτρα, έναν από τους επτά πανάρχαιους Μάνου και γιο του Βράχμα και κατάφερε να του κεντρίσει το ενδιαφέρον για την τύχη του προστατευόμενού της. Ο μεγάλος Ρίσι της υποσχέθηκε ότι θα την βοηθήσει. Εμφανιζόμενος στον Σουνασέφα, αλλά όντας αόρατος από όλους τους άλλους, του δίδαξε δύο ιερούς στίχους (μάντρας) από το Ριγκ-Βέδα, δεσμεύοντάς τον με την υπόσχεση να τους απαγγείλει όταν θα ανέβαινε στην πυρά. Όποιος αρθρώσει αυτούς τους δύο στίχους (μάντρας - εκκλήσεις) αναγκάζει το σύνολο των Θεών, με τον Ίντρα επικεφαλής, να έρθουν να τον σώσουν και γι αυτό γίνεται ο ίδιος Ρίσι είτε σε αυτή τη ζωή, είτε στην επόμενή του ενσάρκωση.
Ο βωμός στήθηκε στην άκρη της λίμνης, η πυρά ετοιμάστηκε και το πλήθος συγκεντρώθηκε. Αφού ξάπλωσε τον γιο του στο αρωματικό ξύλο από σάνταλο και τον έδεσε, ο Ατζιγκάρτα εφοδιάστηκε με το μαχαίρι της θυσίας. Τη στιγμή που ύψωνε το τρεμάμενο χέρι του πάνω από την καρδιά του πολυαγαπημένου του γιου, το παλικάρι άρχισε να ψάλλει τους ιερούς στίχους. Υπήρξε πάλι κάποιος δισταγμός και απέραντη θλίψη και καθώς το αγόρι τέλειωσε τον ψαλμό του, ο γέρο-Ρίσι βύθισε το μαχαίρι στο στήθος του Σουνασέφα.
Όμως, ιδού το θαύμα! Εκείνη, ακριβώς, τη στιγμή, ο Ίντρα, ο Θεός του Γαλάζιου Θόλου (του Διαστήματος), όρμησε από τον ουρανό κατεβαίνοντας στο κέντρο της τελετής. Τυλίγοντας την πυρά και το θύμα σε μια πηχτή γαλάζια καταχνιά, χαλάρωσε τα σχοινιά που κρατούσαν αιχμάλωτο το παλικάρι. Έμοιαζε σαν μια γωνιά του γαλανού ουρανού να είχε χαμηλώσει πάνω από αυτό το σημείο, φωτίζοντας όλη τη χώρα και χρωματίζοντας με μια χρυσογάλανη απόχρωση όλο το σκηνικό. Κατατρομαγμένοι, το πλήθος αλλά και ο ίδιος ο Ρίσι, έπεσαν μπρούμυτα, μισοπεθαμένοι από τον φόβο.
Όταν συνήλθαν, η καταχνιά είχε εξαφανιστεί και είχε γίνει μια πλήρης αλλαγή στον χώρο.
Οι φωτιές της νεκρικής πυράς είχαν αναζωπυρωθεί μόνες τους και πάνω στην πυρά ήταν ξαπλωμένη μια ελαφίνα (Ροχίτ) (10) που δεν ήταν άλλη από τον Πρίγκιπα Ροχίτα, τον Ντεβαράτα, που, τρυπημένος στην καρδιά με το μαχαίρι που είχε κατευθύνει σε κάποιον άλλο, καιγόταν ξεπληρώνοντας την αμαρτία του.
Λίγο πιο μακριά από τον βωμό, επίσης ξαπλωμένος, αλλά πάνω σε ένα στρώμα από Λωτούς, κοιμόταν ειρηνικά ο Σουνασέφα ενώ στο σημείο του στήθους του που είχε πλήξει το μαχαίρι, φαινόταν να ανθίζει ένας γαλάζιος λωτός. Ακόμα και η λίμνη Πουσκάρα που, μόλις ένα λεπτό πριν ήταν σκεπασμένη με λευκούς λωτούς με πέταλα που έλαμπαν στον ήλιο σαν ασημένια κύπελλα γεμάτα νερό της Αμρίτα (το Ελιξήριο που χαρίζει την Αθανασία), τώρα αντανακλούσαν το γαλανό του ουρανού - οι λευκοί λωτοί είχαν γίνει γαλάζιοι. Κατόπιν, σαν τον ήχο της Βίνα (ένα είδος λαγούτου που η εφεύρεσή του αποδίδεται στον Σίβα) γεμίζοντας τον αέρα, ακούστηκε μια μελωδική φωνή προερχόμενη από τα βάθη της λίμνης. Είπε τα εξής λόγια και αυτή την κατάρα:
"Ένας πρίγκιπας που δεν ξέρει πώς να πεθάνει για τους υπηκόους του, δεν είναι άξιος να βασιλεύει στα παιδιά του Ήλιου. Θα ξαναγεννηθεί σε μια φυλή ανθρώπων με κόκκινα μαλλιά, μια βαρβαρική και εγωιστική φυλή και τα έθνη που θα προέλθουν απ' αυτόν θα βρίσκονται διαρκώς σε παρακμή. Ο νεαρός γιος ενός ταπεινού ασκητή, θα γίνει Βασιλιάς και θα βασιλεύσει στη θέση του."
Ένας ψίθυρος επιδοκιμασίας έβαλε σε κίνηση το λουλουδένιο χαλί που απλωνόταν πάνω στη λίμνη. Ανοίγοντας προς τη χρυσαφένια λιακάδα τις γαλάζιες καρδιές τους, χαμογέλασαν με χαρά οι λωτοί και έστειλαν γλυκά με τον αέρα έναν ύμνο αρωμάτων στον Σούρια, τον Ήλιο και Κύριό τους. Όλη η φύση χάρηκε, εκτός από τον Ντεβαράτα που ήταν μόνο μια φούχτα στάχτες.
Κατόπιν, ο Βισβαμίτρα, ο μεγάλος Ρίσι, αν και ήταν ήδη πατέρας εκατό γιων, υιοθέτησε τον Σουνασέφα σαν πρωτότοκο γιο του και προνοητικά καταράστηκε εκ των προτέρων οποιονδήποτε αρνιόταν να αναγνωρίσει, στον υστερότοκο του Ρίσι, τον πρωτότοκο ανάμεσα στα παιδιά του και τον νόμιμο κληρονόμο του Αμπαρίσα. Εξ αιτίας αυτού του διατάγματος, ο Sunahsepha στην επόμενη ενσάρκωσή του γεννήθηκε ως μέλος της βασιλικής οικογένειας της Ayodhya και βασίλευσε στην Ηλιακή φυλή επί 84 000 χρόνια.
Σε ό,τι αφορά τον Ροχίτα-Ντεβαράτα ή Θεό-δοτο, καθώς ήταν, εκπλήρωσε και αυτός τη μοίρα που η θεά Λακσμίνι-Πάντμα είχε ορκιστεί. Επανενσαρκώθηκε στην οικογένεια ενός ξένου χωρίς κάστα (Μλέχα-Γιαβάνα) και έγινε ο προπάτορας των βαρβαρικών φυλών με κόκκινα μαλλιά που κατοικούν στη Δύση.
* * *
Ακριβώς για τη μεταστροφή αυτών των φυλών, έχει καθιερωθεί ο Γαλάζιος Λωτός.
Εάν κάποιοι από τους αναγνώστες μας αμφισβητούν την ιστορική αλήθεια της περιπέτειας του προγόνου μας Ροχίτα και της μεταμόρφωσης του λευκού λωτού σε γαλάζιο, είναι ευπρόσδεκτοι να κάνουν ένα ταξίδι μέχρι το Ajmeer. Μόλις βρεθούν εκεί, το μόνο που χρειάζεται είναι να πάνε στην άκρη της λίμνης που τρεις φορές έχει ευλογηθεί και ονομάζεται Πουσκάρα. Εκεί, κάθε προσκυνητής λουόμενος όταν έχει πανσέληνο, τον μήνα Κριτίκα (Οκτώβριο-Νοέμβριο), κατακτά την ύψιστη ιερότητα χωρίς καμιά άλλη προσπάθεια. Εκεί θα δουν οι δύσπιστοι, με τα ίδια τους τα μάτια, το σημείο όπου στήθηκε η πυρά για τον Ροχίτα και επίσης τα νερά όπου βούτηξε η Λακσμίνι εκείνα τα παλιά χρόνια.
Θα μπορούσαν, ακόμα, να δουν και τους γαλάζιους λωτούς αν δεν είχαν μεταμορφωθεί, σύμφωνα με μια καινούρια επιθυμία των Θεών, σε ιερούς κροκόδειλους που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ενοχλεί. Αυτή η μεταμόρφωση είναι που δίνει στους εννέα από τους δέκα προσκυνητές που βουτούν στα νερά της λίμνης, την ευκαιρία να μπουν σε Νιρβάνα σχεδόν αμέσως και που κάνει τους ιερούς κροκόδειλους να είναι οι πιο ογκώδεις του είδους τους.
Aπό το περιοδικό LE LOTUS BLEU,τόμος Ι, αρ.2, 7/4/1890)
1 …Κάθε βιβλίο παρουσιάζει τη δική του εκδοχή.
2. Το πρόθεμα "α" στις Σανσκριτικές λέξεις το δείχνει καθαρά. Προ ενός ουσιαστικού, αυτό το πρόθεμα δηλώνει πάντα άρνηση ή το αντίθετο του νοήματος της έκφρασης που ακολουθεί. Έτσι η λέξη Σούρα (θεός) γραμμένη "α-Σούρα" σημαίνει "μη-θεός" ή "διάβολος". Η λέξη "Βίντυα" σημαίνει "γνώση" ενώ η λέξη "α-Βίντυα" σημαίνει "άγνοια" ή το αντίθετο της γνώσης κλπ.
3. Μόνο πολύ αργότερα, στο καθιερωμένο Πάνθεον και στο συμβολικό πολυθεϊσμό των Βραχμάνων, ο Βαρούνα έγινε ο Ποσειδών όπως θεωρείται τώρα. Στις Βέδες θεωρείται ο αρχαιότερος των Θεών, ταυτόσημος με τον Ουρανό των Ελλήνων, δηλαδή μια προσωποποίηση του ουράνιου διαστήματος και των άπειρων θεών, ο δημιουργός και νομοθέτης του ουρανού και της γης, ο Βασιλιάς, Πατέρας και Κύριος του κόσμου, των θεών και των ανθρώπων. Κατά τον Ησίοδο ο Ουρανός και ο Έλληνας Δίας ήταν ταυτόσημοι.
4. Σράντα, είναι μια τελετή που την παρακολουθούν οι στενότεροι συγγενείς του νεκρού εννέα μέρες μετά τον θάνατο. Παλιά ήταν μια τελετή στην οποία συμμετείχαν μάγοι. Τώρα, όμως, εκτός από άλλα έθιμα, κυρίως περιλαμβάνει την ρίψη μαγειρεμένου ρυζιού σε μορφή σφαιριδίων, έξω από την πόρτα του νεκρού. Αν τα κοράκια φάνε γρήγορα το ρύζι, τότε, αυτό αποτελεί σημάδι ότι η ψυχή είναι απελευθερωμένη και αναπαύεται. Αν, αυτά τα τόσο λαίμαργα πουλιά, δεν αγγίξουν την τροφή, τότε αυτό είναι απόδειξη ότι η πισάκα ή μπούτα (σκιά) είναι παρούσα και τα εμποδίζει. Χωρίς αμφιβολία η τελετή Σράντα αποτελεί πρόληψη, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τη Νοβένας (εννιάμερα) ή τις λειτουργίες για τους νεκρούς.
5. Άλλοι τον αποκαλούν Ρισίκα και ονομάζουν τον Βασιλιά Αμπαρίσα Χαρισάντρα, τον φημισμένο ηγεμόνα που ήταν υπόδειγμα όλων των αρετών.
6. Λαχ, μονάδα μέτρησης που ισούται με 100 000 και αναφέρεται είτε σε ανθρώπους είτε σε νομίσματα.
7. Ο Μανού (Βιβλίο Χ, 105), υπαινισσόμενος αυτή την ιστορία, παρατηρεί ότι ο Ατζιγκάρτα, ο άγιος Ρίσι, δεν διέπραξε καμιά αμαρτία πουλώντας τη ζωή του γιου του, εφόσον η θυσία έσωζε τη ζωή τη δική του και της οικογένειάς του. Τούτο μας θυμίζει έναν άλλο μύθο, πιο σύγχρονο, που θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε με τον αρχαίο μύθο: Ο Κόμης Ουγγολίνο, όντας καταδικασμένος να πεθάνει από πείνα στη φυλακή, δεν έφαγε τα παιδιά του για να "κρατήσει στη ζωή τον πατέρα τους"; Ο δημοφιλής μύθος του Σουνασέφα είναι πιο ωραίος από το σχόλιο του Μάνου - που είναι προφανώς παραλλαγή κάποιων Βραχμάνων σε παραποιημένα χειρόγραφα.
8. Αυτή η λίμνη λέγεται καμιά φορά σήμερα Πόκκερ. Είναι ένας τόπος φημισμένος για ένα ετήσιο προσκύνημα και βρίσκεται σε ένα όμορφο μέρος πέντε Αγγλικά μίλια (8 km) από την Αζμίρ στο Ρατζαστάν. Πουσκάρα σημαίνει "ο Γαλάζιος Λωτός" γιατί η επιφάνεια της λίμνης είναι καλυμμένη, σαν με χαλί, από αυτά τα πανέμορφα φυτά. Όμως, ο μύθος μας βεβαιώνει ότι αρχικά ήσαν λευκά. Πουσκάρα, επίσης, είναι η ακριβής λέξη για έναν άνδρα και το όνομα ενός από τα επτά ιερά νησιά στη Γεωγραφία των Ινδουιστών, την "Σέπτα Ντβίπα".
9. Η Βαρούνι, Θεά της Θερμότητας (αργότερα του Κρασιού) γεννήθηκε κι αυτή από τον Ωκεανό του Γάλακτος. Από τα "δεκατέσσερα πολύτιμα πράγματα" που βγήκαν κατά την ανάδευση, εμφανίστηκε δεύτερη και η Λακσμίνι τελευταία, ενώ προηγήθηκε το Δισκοπότηρο της Αμρίτα, το νέκταρ που χαρίζει την αθανασία.
10. Εδώ γίνεται ένα λογοπαίγνιο. "Ροχίτ" στα Σανσκριτικά, είναι η ελαφίνα και "Ροχίτα" σημαίνει "κόκκινη". Εξαιτίας της δειλίας του και του φόβου του, οι Θεοί, σύμφωνα με τον μύθο, τον Aπό το περιοδικό LE LOTUS BLEU, τόμος Ι, αρ.2, 7/4/1890 μεταμόρφωσαν σε ελαφίνα.
Aπό το περιοδικό LE LOTUS BLEU, τόμος Ι, αρ.2, 7/4/1890
