Η επταπλή σύνθεση του ανθρώπου είναι πολύ αρχαία. Ο άνθρωπος έχει επτά αρχές οι οποίες αντιστοιχούν στις επτά ξεχωριστές καταστάσεις συνείδησης γεφυρώνοντας το χάσμα ανάμεσα στο αντικείμενο και στο υποκείμενο. Πρόκειται για διάφορες κινητήριες δυνάμεις, οι οποίες εμψυχώνουν το ζωντανό ον.
Ο αριθμός 7 έχει μεγάλη σημασία και στο Σύμπαν μας είναι : επτά τα χρώματα, επτά οι μουσικές νότες, επτά οι ηλεκτρονικές στοιβάδες του ατόμου, επτά οι ημέρες της εβδομάδας, επτά οι πλανήτες, τα ανθρώπινα όργανα κ.τ.λ Σε παλιότερες εποχές θεωρούσαν ότι οι πλανήτες ήταν συνδεδεμένοι με τα όργανα και τα όργανα με τα βιώματα της ψυχής. Ακολουθώντας τον...
ίδιο αυτό Νόμο, δεν είναι παράξενο ο Άνθρωπος, ως μέρος της φύσης, να έχει επτά διαφορετικά επίπεδα συνείδησης ή αλλιώς 7 διαφορετικούς φορείς έκφρασης.
Τα επτά αυτά επίπεδα είναι τα εξής :
Αιθεροφυσικό σώμα (το φυσικό μας σώμα και η δύναμη που διατηρεί ενωμένα τα μόρια σε μια ορισμένη μορφή)
Ζωτικό σώμα (Ενέργεια ζωής - ζωτικότητα)
Συναισθηματικό ή Αστρικό (ανθρώπινες συγκινήσεις)
Συγκεκριμένος νους ή κατώτερο νοητικό (Λογική και υπολογιστική σκέψη. Εγωιστική νοημοσύνη)
Αγνός ή καθαρός νους (Αλτρουιστική διάνοια, υπακούει στις Θείες δυνάμεις και όχι σε εγωιστικά συμφέροντα)
Διαισθητικός φορέας (άμεση αντίληψη των μεγάλων Αληθειών)
Πνεύμα (Θείος σπινθήρας)
Τα πρώτα τέσσερα, αποτελούν την προσωπικότητα και τα επόμενα τρία την Τριάδα ή Ανώτερο Εγώ.
Πολλοί λαοί μιλούσαν για την ύπαρξη τριών κόσμων στο Σύμπαν, τον κόσμο της ύλης, της ψυχής και του Νου.
Ο κόσμος της ύλης, περιέχει το αιθεροφυσικό και το ζωτικό σώμα.
Ο κόσμος της ψυχής, περιέχει το ζωτικό, το συναισθηματικό και το κατώτερο νοητικό.
Ο κόσμος του Νου, περιέχει το κατώτερο νοητικό, τον καθαρό νου και τον διαισθητικό φορέα.
Ενώ το Πνεύμα είναι το Ον - Ένα.
Ο αριθμός επτά εμφανίζεται με τις παραπάνω έννοιες και αντιστοιχίες σε ήρωες, δοκιμασίες και καταστάσεις πολλών παραμυθιών. Παρακάτω παρατίθενται μερικά απ' τα πιο γνωστά παραμύθια όπου διακρίνονται έντονα αυτοί οι συμβολισμοί.
Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι
Μέσα από το γνωστό παραμύθι «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι», αντιλαμβανόμαστε την πορεία εξέλιξης του ανθρώπου.
Η Χιονάτη συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή (αστρικό). Θα πρέπει να περάσει μία σειρά από περιπέτειες - δοκιμασίες, μέχρι να ενωθεί με το πνεύμα (Άτμα), που στο παραμύθι έχει τη μορφή του πρίγκιπα.
Στην ανάπτυξη του ανθρώπου υπάρχουν ορισμένα εμφανή στάδια ανάπτυξης. Τα πρώτα εφτά χρόνια της ζωής του το παιδί, υποβαστάζεται από τις ουράνιες δυνάμεις. Μετά πραγματοποιείται μια αλλαγή και αρχίζει να γίνεται πιο συνειδητό για τον εαυτό του και τον γύρω κόσμο. Αυτό καθρεφτίζεται στην ιστορία από το γεγονός ότι, όταν η Χιονάτη γίνεται εφτά χρόνων, είναι αυτή τώρα η πιο όμορφη. Αναπτύχθηκε στην δική της οντότητα μέχρι ένα βαθμό. Η σημασία είναι, ότι όταν ένας νέος άνθρωπος γεννιέται, οι παλιές δυνάμεις βρίσκουν δύσκολο να τον αποδεχτούν. Η μητριά της παίζει τον ρόλο της πολικής δυαδικότητας της που είναι σαν μια σκιά που συζητά συνέχεια με το μαγικό καθρέφτη. Ο καθρέφτης είναι ο απατηλός κόσμος της μάγια, των σκιών, της απάτης και του λήθαργου. Είναι ένας συμβολισμός που επαναλαμβάνεται στα παραμύθια «Η Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων» και «Ωραία Κοιμωμένη».
Το νέο παιδί ωστόσο, βρίσκεται κάτω από θεία προστασία -Ο κυνηγός αφήνει την Χιονάτη να φύγει. Περιφέρεται μόνη της στο δάσος (σύμβολο της ύλης και της πολλαπλότητας όπου είναι χαμένη) και φθάνει στην μικρή καλύβα που είναι το σπίτι των εφτά νάνων. Η σημασία εδώ είναι ότι η ψυχή του παιδιού ( ή η νέα ανθρώπινη ψυχή, γενικά, σε ένα ορισμένο στάδιο), είναι ακόμα σε σύνδεση με τις δυνάμεις των στοιχείων της φύσης. (Το πνεύμα του δάσους την οδηγεί στο σπίτι των νάνων.)
Οι αρνητικές δυνάμεις, τώρα, επιτίθενται στην αναπτυσσόμενη ψυχή που είναι χαμένη. Υπάρχει συνεχής μάχη καλού-κακού (δίπολο Χιονάτη - μητριά). Από την ηλικία των εφτά έως την ηλικία των δεκατεσσάρων χρόνων εδραιώνονται οι ρυθμικές λειτουργίες. Ο μικροπωλητής (μητριά) επιχειρεί να σταματήσει με την ζώνη την αναπνοή (ζωτικό σώμα). Στην συνέχεια έρχεται η δηλητηριασμένη χτένα, που αναπαριστά τις δυνάμεις θανάτου της διανόησης (συγκεκριμένος Νους), οι οποίες εκδηλώνονται στην ηλικία των δεκατεσσάρων χρόνων.
Είναι η εποχή της εφηβείας. Την έχει αρπάξει ο υλικός κόσμος και προς το παρόν έχει αποκοπεί από το πνεύμα, παρόλο που το μήλο της κάθισε στο λαιμό και δεν πεθαίνει. Το κόκκινο μήλο είναι το σύμβολο της πτώσης στην ύλη αντίθετα με το χρυσό μήλο που είναι το σύμβολο της αθανασίας.
Τώρα, παρόλο που οι νάνοι μπορούν να φυλάνε την Χιονάτη, μια υψηλότερη δύναμη χρειάζεται για να την ξυπνήσει. Η δύναμη του ανώτερου εαυτού της φθάνει στην μορφή του πρίγκιπα. Το μήλο έφτασε μόνο μέχρι το λαιμό του κοριτσιού, που σημαίνει, ότι η ψυχή δεν δηλητηριάστηκε ολοκληρωτικά, έτσι η πορεία της σωτηρίας είναι γρήγορη. Είναι η αρχή μιας καινούργιας εποχής. Αν και η ψυχή μοιάζει κοιμισμένη και πεθαμένη, πάντα επιστρέφει στη ζωή. Τελικά ο αγνός σπινθήρας (Βούδι) ξυπνά, ανασταίνεται η ψυχή αφού ο πρίγκιπας (Άτμα) ήρθε από μακρινή χώρα, «πέρα από το δάσος».
Ανάλογους συμβολισμούς συναντάμε στην Σουμεριακή παράδοση στο μύθο «Η Ινάνα και οι επτά Ανουάκι», που χρονολογείται γύρω στο 2000π.Χ. Αντί για τον πρίγκιπα, είναι ο Θεός Έγκι που εμφυσά την πνοή της ζωής στην Ινάνα, η οποία γυρίζει στο φωτεινό κόσμο των ζωντανών.
Ενώ στην Αμερική, στον πολιτισμό των Κιτσέ Μάγια, συναντάμε τον μύθο της Ιξκίκ, μιας πριγκίπισσας, που οι άρχοντες του βασιλείου της την καταδικάζουν σε θάνατο και ορίζουν κυνηγούς να την πάνε στο δάσος, να την σφάξουν εκεί και να φέρουν την καρδιά της. Οι κυνηγοί φτιάχνουν μία καρδιά με ρετσίνι την οποία παρουσιάζουν στους άρχοντες και αφήνουν την πριγκίπισσα στο δάσος. Εδώ παρατηρούμε πολύ στενή σχέση με το παραμύθι της Χιονάτης.
Η Κοκκινοσκουφίτσα
Στην εικόνα του μικρού κοριτσιού με τον κόκκινο σκούφο στο κεφάλι βρίσκεται η ψυχή που έχει συνείδηση του εαυτού της. Η γιαγιά (Βούδι) αντιπροσωπεύει τις αρχαίες δυνάμεις και την αρχαία σοφία που φθίνουν. Η Κοκκινοσκουφίτσα (Αστρικό) αναζητά την σοφία αλλά έχει νέες δυνάμεις γνώσης.
Όμως υπάρχουν παγίδες που στήνονται από τις σκοτεινές δυνάμεις του υλισμού και οι οποίες αντιπροσωπεύονται από τον λύκο. Η αθώα ψυχή αντιλαμβάνεται τα θέλγητρα του κόσμου των αισθήσεων και προς στιγμήν χάνεται μέσα τους. Οι σκοτεινές δυνάμεις θέλουν να καταστρέψουν την κοσμική σοφία και να πάρουν τη θέση της. Όταν η Κοκκινοσκουφίτσα πηγαίνει στο σπιτάκι δεν αναγνωρίζει τον λύκο στην αρχή αλλά μετά αντιλαμβάνεται τη ζωική του φύση. Στην στιγμή ο λύκος πηδά και καταβροχθίζει και αυτήν. Η ψυχή έχει καταβροχθισθεί από τις δυνάμεις του κακού, είναι μια περίοδος δοκιμασίας, μια διαδικασία μύησης παρόμοια με του Ιωνά στην κοιλιά της φάλαινας. Όμως ανώτερες δυνάμεις είναι διαθέσιμες. Ο κυνηγός (Μάνας) βρίσκεται εκεί σαν τη σοφή δύναμη της μοίρας. Το ψαλίδι είναι σημάδι της αφυπνισμένης του συνείδησης. Η Κοκκινοσκουφίτσα σώζεται. Το ίδιο και η γιαγιά. Οι δυνάμεις του κακού καταστρέφονται. Η ψυχή έχει αντιληφθεί τις παγίδες του υλικού κόσμου και στο μέλλον ξέρει πιο μονοπάτι να διαβεί.
Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ
Είναι η ιστορία δύο παιδιών που ζουν με τον πατέρα και την μητριά τους. Δεν έχουν να φάνε και οι γονείς τους αφήνουν στο δάσος, όπου ζητούν καταφύγιο σ' ένα σοκολατένιο σπίτι. Εκεί μια γρια τους κρατά αιχμάλωτους, ως τη μέρα που η Γκρέτελ την ρίχνει στην φωτιά και μαζί με τον Χάνσελ και τον θησαυρό της γριάς, επιστρέφουν στον πατέρα τους, περνώντας το ποτάμι.
Το σπίτι του πατέρα είναι ο πνευματικός κόσμος. Η γυναίκα, που αναφέρεται σαν σύζυγος, αντιπροσωπεύει την κατεύθυνση προς την υλική ζωή.
Η ιστορία απεικονίζει το πνεύμα και την ψυχή, που κατεβαίνουν σε ένα φυσικό σώμα και ανεβαίνουν ξανά στον πνευματικό κόσμο εμπλουτισμένες.
Ο φυσικός κόσμος είναι ελκυστικός. Τα παιδιά βρίσκουν το μικρό σπιτάκι και μπαίνουν μέσα. Η ψυχή και πνεύμα μπαίνουν στο φυσικό σώμα αλλά όταν το συνειδητοποιούν, το βιώνουν σαν φυλακή. Το πνεύμα αισθάνεται τον εαυτό του σε κλουβί, η ψυχή σε δουλεία.
Η Γκρέτελ πρέπει να ταΐζει τον Χάνσελ. Στη φυσική ζωή, η ψυχή συλλέγει εντυπώσεις για να εμπλουτίσει το πνεύμα αλλά αρνητικές δυνάμεις επιδιώκουν να το καταστρέψουν.
Με κάποιο εξαιρετικό συμβάν ή παρόρμηση -σε αυτήν την περίπτωση το άναμμα της φωτιάς- η ψυχή ξυπνά. Η Γκρέτελ συνειδητοποιεί τι προμηνύεται, σπρώχνει τη μάγισσα μέσα στη φωτιά και ο Χάνσελ απελευθερώνεται. Τώρα έχουν συλλέξει εμπειρίες που είναι σαν πολύτιμοι λίθοι και κοσμήματα.
Ο άνθρωπος συνεχίζει το μονοπάτι της ζωής του και φθάνει στο μεγάλο νερό, δηλαδή την εμπειρία του θανάτου. Η ψυχή και το πνεύμα μεταφέρονται απέναντι και εκεί τα μονοπάτια είναι οικεία και αναγνωρίζουν το πατρικό σπίτι.
Οι περιφερόμενοι μουσικοί
Ένας γάιδαρος, ένας σκύλος, μια γάτα κι ένας κόκορας κακοπερνούν και φεύγουν απ' τα αφεντικά τους. Βρίσκονται σ' ένα δάσος και ανακαλύπτουν ένα καλύβι που κατοικείται από ληστές. Τραγουδούν όλοι μαζί τρομάζουν τους ληστές που το βάζουν στα πόδια και τα 4 ζώα μένουν στο σπίτι. Ένας ληστής ξαναγυρίζει αλλά φεύγει τρομαγμένος.
Ο άνθρωπος έχει μια τετραδιάστατη φύση, που τελειοποιείται στην πορεία της εξέλιξης. Έχει ένα φυσικό σώμα, ένα ενεργειακό σώμα, ένα αστρικό σώμα και ένα νοητικό.
Τα τέσσερα ζώα, στα χαρακτηριστικά τους και στις ενέργειές τους, μπορεί να θεωρηθούν ότι αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις ανθρώπινες φύσεις. Η ζωή συνίσταται από θάνατο και γέννηση. Τα ζώα απειλούνται με θάνατο. Αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος ή οι υλικές δυνάμεις έχουν κυριεύσει τον άνθρωπο και αυτός πρέπει να αναζητήσει την αναγέννηση, δηλαδή την πνευματική εμπειρία.
Ένας τρόπος να το πετύχει είναι η συνειδητοποίηση της κοσμικής αρμονίας. Ο συντονισμός στο κοινό τους τραγούδι δημιουργεί μια υχώ ουράνιας αρμονίας.
Οι τέσσερις αρχές αντηχούν σε κοσμικούς τόνους και οι ληστές, δηλαδή οι κατώτερες παρορμήσεις, αποδιώχνονται. Ένας ληστής γυρίζει πίσω. Θα μπορούσαμε να υποψιαστούμε μια κακή οντότητα ή το ζωντάνεμα μιας κατώτερης ορμής, που προσπαθεί να ξαναγυρίσει στην ανθρώπινη φύση αλλά αντιμετωπίζει τις ανθρώπινες αρετές σε μια εξυψωμένη μορφή και υπαναχωρεί νικημένη.
Ο γενναίος ραπτάκος
Ένας ράφτης που έχει σκοτώσει επτά μύγες, γράφει στη ζώνη του «επτά μ' ένα χτύπημα» και ξεκινά να γνωρίσει τον κόσμο. Όποιος τον βλέπει τον θαυμάζει. Χάρη στην κατεργαριά του, νικά έναν γίγαντα σε πολλούς αγώνες. Με την φήμη του πηγαίνει στον βασιλιά, περνάει διάφορες δοκιμασίες και κερδίζει το χέρι της πριγκίπισσας και γίνεται βασιλιάς.
Στην πορεία της εξέλιξης, οι ικανότητες του ανθρώπινου νου (Κάμα Μάνας) αλλάζουν. Αναπτύσσεται η σκέψη όπως και η συνείδηση του εαυτού (Μάνας). Μια ιδιαίτερη όψη της σκέψης περιγράφεται στη φιγούρα του ράφτη. Είναι η έξυπνη διανοητική συλλογιστική που τυφλώνει τους αντιπάλους και πείθει για την αλήθεια της παρόλο που στην πραγματικότητα μπορεί να είναι ψεύτικη. Έτσι το σύνθημα του ράφτη «επτά μ' ένα χτύπημα» δεν λέει τι σημαίνει το επτά και δίνει την εντύπωση για κάτι μεγαλύτερο από επτά μύγες.
Γεμάτος αυτοπεποίθηση ο ράφτης ξεκινά και δίνει αγώνα μ' ένα γίγαντα τον οποίο και νικά. Αυτό συμβολίζει τις καινούριες δυνάμεις της διανόησης που μάχονται με τις δυνάμεις του παρελθόντος. Οποιεσδήποτε ειδικές όψεις νοητικών διεργασιών κι αν εμφανίζονταν στη συμπεριφορά του ράφτη παραμένει το γεγονός ότι ο σωστός τρόπος απόκτησης γνώσης είναι μέσω της σκέψης και τελικά αυτό μπορεί να οδηγήσει στη συνειδητή πνευματική όραση. Η προσπάθεια της θέλησης είναι επίσης απαραίτητη. Για να κερδίσει το χέρι της πριγκίπισσας, δηλαδή για να βρει τον ανώτερό του εαυτό, ο άνθρωπος πρέπει να αποδείξει την αξία του.
Σ' αυτήν την ιστορία υπάρχουν γίγαντες τους οποίους ο ράφτης νικά με τεχνάσματα. Είναι μια εικόνα απαλλαγής από τις παλιές κληρονομημένες αταβιστικές δυνάμεις. Ο ράφτης παγιδεύει έναν μονόκερο. Ο μονόκερως αυτό το μυθικό ζώο είναι ένα σύμβολο μέλλουσας πνευματικής όρασης. Πιάνει αιχμάλωτο ένα αγριογούρουνο δηλαδή κυριαρχεί τις δικές του κατώτερες ορμές.
Ο άνθρωπος πρέπει πάντα να μάχεται εναντίον αρνητικών δυνάμεων, να τις ξεπερνά και τελικά να πετυχαίνει το σκοπό του, να γίνεται βασιλιάς, δηλαδή να γνωρίζει τον πνευματικό κόσμο.
Η ωραία κοιμωμένη
Μία πριγκίπισσα ,μετά την κατάρα μιας μάγισσας, κοιμάται στα δεκατέσσερα χρόνια της, ώσπου ένας πρίγκιπας έρχεται να την ξυπνήσει μετά από εκατό χρόνια.
Στα δεκατέσσερα ξυπνά στον άνθρωπο η διανόηση. Ο νέος άνθρωπος αρχίζει να αισθάνεται ανεξάρτητος και θέλει να τραβήξει τον δικό του δρόμο. Τον παρακινεί η δίψα για γνώση και μπαίνει στον πειρασμό να δοκιμάσει το ένα μετά το άλλο. Έτσι στην ιστορία η πριγκίπισσα, όταν είναι μόνη στο παλάτι, περιφέρεται εδώ κι εκεί και τελικά ανεβαίνει έναν πύργο όπου βρίσκει την γριά με το αδράχτι (κακιά μοίρα).
Ο πύργος είναι η διανόηση, το στριφογύρισμα των δικών της σκέψεων γι' αυτό που επιθυμεί να βιώσει. Όταν η πριγκίπισσα πέφτει σε ύπνο, ένας αγκάθινος φράχτης αναπτύσσεται γύρω από το παλάτι και μετά από εκατό χρόνια ο πρίγκιπας έρχεται να την ξυπνήσει.
Στις δοκιμασίες του υπάρχει μια διαδικασία μύησης. Ο πρίγκιπας διαπερνά την πυκνή συστάδα, τον αιθεροφυσικό κόσμο, βλέπει σκύλους και άλογα, τον αστρικό κόσμο και με τις δράσεις του (πρανικό) και τη δύναμη της βούλησής του (σπαθί) φτάνει στην αυλή, τα βασίλεια του κόσμου του αρχετυπικού ανθρώπου. Βρίσκει την κοιμωμένη πριγκίπισσα (ψυχή), την ξυπνά και βιώνουν μαζί τον καινούριο αφυπνισμένο κόσμο, αυτή την φορά με καινούρια μάτια (γάμος ψυχή - πνεύματος).
Ο πρίγκιπας Βάτραχος
Μια πριγκίπισσα έχει χάσει τη χρυσή της μπάλα σ' ένα πηγάδι. Ένας βάτραχος προσφέρεται να της το φέρει με την προϋπόθεση να γίνει σύντροφός της. Αυτή δέχεται αλλά μόλις πάρει τη μπάλα το σκάει. Ο βάτραχος απαιτεί απ' τον βασιλιά πατέρα της να εκπληρώσει η πριγκίπισσα την υπόσχεσή της. Όταν του επιτρέψει να φάει από το πιάτο της και να κοιμηθεί στο κρεβάτι της, αυτός μεταμορφώνεται σ' έναν όμορφο πρίγκιπα και λύνονται τα μάγια της κακιάς μάγισσας.
Η χρυσή μπάλα της αρχαίας σοφίας χάθηκε και η ψυχή βρίσκεται σε μελαγχολική διάθεση.
Ο βάτραχος, είναι ένα πλάσμα, που εκδηλώνει την αρχή της μεταμόρφωσης. Επομένως, η ψυχή, με την μορφή της πριγκήπισσας, δεν αναγνωρίζει την αληθινή ταυτότητα του βάτραχου, που είναι στην πραγματικότητα ο «μαγεμένος» ανώτερος εαυτός της (Άτμα). Η ψυχή ή η πριγκύπισσα πρέπει να ξυπνήσει με αυτή την συνειδητοποίηση, γι' αυτό και οι δοκιμασίες να μοιραστεί το πιάτο και το κρεβάτι της, μαζί του. Η πριγκήπισσα προσπαθεί να τον αποφύγει αλλά ο βασιλιάς (Βούδι), που ξέρει, επιμένει. Τα μάγια λύνονται. Η ψυχή συνειδητοποιεί τον ανώτερό της εαυτό και οι πόρτες του πνευματικού κόσμου ανοίγονται.
Παντού συναντάμε τον βασιλιά (Πνεύμα). Το τι κάνει ο βασιλιάς είναι σημαντικό για τον καθένα. Το στέμμα του αναπαριστά το φωτοστέφανο, δηλαδή την εξοικείωσή του με τον πνευματικό κόσμο. Είναι αυτός που έχει την γνώση και που ξέρει να αυτοκυριαρχείται. Ο γέρος βασιλιάς είναι αυτός που κατέχει αρχαίες υπεραισθητές δυνάμεις. Ο νέος βασιλιάς εισάγει μια καινούργια εποχή. Ο θάνατος ενός βασιλιά σημαδεύει το τέλος μιας ιστορικής περιόδου. Το να γίνει κάποιος βασιλιάς σημαίνει ότι βρήκε τον εσωτερικό του εαυτό ή πως αποκτά ανώτερη γνώση.
Παντού στις ιστορίες υπάρχει το θέμα του πρίγκιπα και της πριγκήπισσας. Ένα τέτοιο θέμα, συχνά, δείχνει το μέλλον. Ο άνθρωπος έχει έναν κατώτερο και έναν ανώτερο εαυτό. Με την δική του ελεύθερη θέληση πρέπει να αναζητήσει τον ανώτερο. Ένα μέρος της ύπαρξής μας ενσαρκώνεται, το καλύτερο μισό είναι ακόμα στα ύψη. Η ανεύρεση της αληθινής μας ύπαρξης έγκειται στο να αφυπνίσουμε μια υπεραισθητή πνευματική συνειδητότητα. Ο δρόμος προς τον ανώτερο εαυτό και την βασιλεία του Θεού ή του πνευματικού κόσμου περνά μέσα από δοκιμασίες και παθήματα.
Η φιγούρα της μητέρας αναπαριστά το θεϊκό κόσμο ή τα αισθανόμενα βάθη της ψυχής.
Η μητριά είναι ο γήινος κόσμος ή η δεμένη με τις αισθήσεις γνώση, ενώ η χήρα είναι αυτή που αποκόπηκε από τον πνευματικό κόσμο, εγκαταλείφθηκε από τις θείες δυνάμεις.
Στο παιδί, βλέπουμε ένα νέο πνευματικό σπόρο.
Οι γίγαντες με το τεράστιο μέγεθος, την πανίσχυρη φυσική δύναμη και την κουταμάρα τους, είναι αντιπρόσωποι αρχαίων αταβιστικών δυνάμεων από την εποχή της Ατλαντίδας.
Οι νάνοι, αντίθετα είναι ουσία της διανοητικής εξυπνάδας.
Τα χρυσά μαλλιά αντιπροσωπεύουν αρχαίες δυνάμεις συνειδητότητας.
Το νερό της ζωής είναι η νέα πνευματική αντίληψη.
Το δάσος είναι ένας ενδιάμεσος κόσμος, σύμβολο πολλαπλότητας του κόσμου στο ανθρώπινο επίπεδο και σύμβολο της μεγάλης σύγκρουσης. Είναι μια εσωτερική κατάσταση μέσα από την οποία πρέπει να περάσει ο αναζητητής (ψυχή). Στο δάσος χάνει τη δική του εσωτερική ταυτότητα.
Το νερό είναι, επίσης, μια μετάβαση προς την πνευματική κατάσταση.
Τα διάφορα επαγγέλματα υποδηλώνουν χαρακτηριστικές ποιότητες. Ο ράφτης είναι κρητικός (Κάμα Μάνας), λογικός, έξυπνος, γενναίος, σε μερικές περιπτώσεις ελαφρόμυαλος. Τεμαχίζει και ξανασυναρμολογεί. Αντιπροσωπεύει την διάνοιά μας ή τον κατώτερο εαυτό μας. Το ενδιαφέρον του βρίσκεται στον φυσικό κόσμο.
Ο ψαράς είναι αυτός, που μπορεί να φθάσει έως τα βάθη για να βρει τροφή, δηλαδή όπως ο πνευματικός άνθρωπος (Μάνας).
Ένας άνθρωπος του δάσους γνωρίζει τον δρόμο του στον μεταβατικό κόσμο μεταξύ του πάνω και του κάτω. Είναι ο φύλακας της πνευματικής γνώσης, είναι πιθανώς ένας μύστης (Βούδι).
Στη φιγούρα του στρατιώτη συναντάμε την πείρα του κόσμου, αυτοεπιβεβαίωση, αυτοπεποίθηση. Είναι αυτός, του οποίου η εσωτερική εξέλιξη έχει δυναμώσει μέσα από αντιξοότητες.
Ο κυνηγός είναι αυτός που με την πρακτική γνώση του γνωρίζει τι να κάνει και το κάνει.
Αναφορικά με τα ζώα, το αρνί ή το πρόβατο απεικονίζει αισθήσεις του πνευματικού κόσμου ή ανώτερες ψυχικές ικανότητες. Το αντίθετό τους είναι η κατσίκα, με την αδιάκριτη φύση της, καθρεφτίζει τις γήινες αισθήσεις. Το κριάρι έχει να κάνει με την ανάπτυξη πνευματικών οργάνων μέσω της σκέψης. Το άλογο είναι ένα σύμβολο ευφυΐας. Το λιοντάρι, ο ταύρος και ο αετός είναι συνδεδεμένα αντίστοιχα με τις δυνάμεις του συναισθήματος, της θέλησης και της σκέψης. Το αρσενικό ελάφι, με τις δυνάμεις ανάστασης. Ο λύκος έχει μια ιδιαίτερη θέση στα παραμύθια. Συμβολίζει την απληστία ή τις σκοτεινές σκληρυντικές δυνάμεις του υλισμού. Η αλεπού παίρνει πολλές μορφές. Είναι η ουσία της πονηριάς ή της κατεργαριάς, της επαγρύπνησης του νου, της γήινης κρίσης. Η αρκούδα αντιπροσωπεύει σκέψεις δεμένες με την γη, ένα βαρύ πνεύμα.
Τα πουλιά έχουν, επίσης, μια σημαντική θέση. Σε γενικές γραμμές αντιπροσωπεύουν σκέψεις. Το χρυσό πουλί είναι το αθάνατο μέρος του ανθρώπου. Το περιστέρι ή ένα άσπρο πουλί αντιπροσωπεύει την δύναμη του πνεύματος. Η πάπια, τα φτερά του πνεύματος, ο κύκνος, την ουράνια πλευρά του ανθρώπου.
Η μέλισσα που μεταλλάζει την φυτική ουσία σε μέλι, είναι ένα σύμβολο της μετατροπής των γήινων εμπειριών σε σοφία. Απεικονίζει δυνάμεις, που αφυπνίζουν την συνειδητότητα. Παρόμοια, ο βάτραχος δείχνει την ικανότητα της μεταμόρφωσης και την ικανότητα της ανθρώπινης ψυχής να εξελίσσεται.
Η χρυσή χήνα αντιπροσωπεύει έναν ορισμένο τύπο σοφίας. Ενώ το χρυσό απεικονίζει την σοφία, η χήνα είναι το πιο γήινο από τα πουλιά, συνεπώς η χρυσή χήνα απεικονίζει την ενσωματωμένη σοφία σε γήινη μορφή.
Τα παραμύθια είναι μια παιδική προσαρμογή της μυητικής δομής του μύθου. Είναι μια αλήθεια, μια ψυχολογική πραγματικότητα που μέσα από σύμβολα και αλληγορίες, προσαρμόζεται στο συνειδησιακό επίπεδο του παιδιού και εμπεριέχει διδάγματα όχι μόνο ηθικού αλλά και ψυχολογικού, αστρονομικού, εσωτερικού χαρακτήρα, σαν πολυάριθμες χροιές ερμηνείας. Απεικονίζουν την οικουμενική ανθρώπινη φύση και εμπειρία και επομένως είναι οικουμενικά σε απήχηση.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Roy Wilkinson : «Η συμβολική ερμηνεία των παραμυθιών»,
Εκδόσεις ‘Τρόπος Ζωής', Αθήνα.
Εργασία ΚΕΦΕΡ: «Συμβολισμός επταπλής σύνθεσης στους διάφορους πολιτισμούς».
Εισαγωγικό Σεμινάριο ΝΕΑΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ
(από nea-acropoli-ioannina)
