Η Δωδέκατη Τετρακτύς

 

Α. Εισαγωγή

Ου, μα τον αμετέρα ψυχά παραδόντα τετρακτύν,
Παγάν αενάου φύσεως ριζώματ’ έχουσαν

         Μ’ αυτούς τους εξάμετρους στίχους ορκίζονταν οι Πυθαγόρειοι. Η τετρακτύς, «τετράδα»,  είναι γι’ αυτούς το σύμβολο, το οποίο αναπαριστά πλήρως τη μουσική – αριθμητική τάξη του κόσμου.

         Ο Θέων ο Σμυρναίος λέει ότι η τετρακτύς «μοιάζει να περικλείει όλη τη φύση του Σύμπαντος» (δοκεί την των όλων φύσιν συνέχειν)¹. Ο νεοπυθαγόρειος και νεοπλατωνικός αυτός φιλόσοφος, που γεννήθηκε κι έζησε στη Σμύρνη απ’ τα μέσα του 1ου ως τα μέσα του 2ου π.Χ. αιώνα, έγραψε 3 (απ’ όσο ξέρουμε) βιβλία, απ’ τα οποία ευτυχώς σώθηκε το ένα τουλάχιστον κι έτσι έμεινε μια σημαντικότατη πηγή αξιόπιστων πληροφοριών για τις πυθαγόρειες μελέτες.  Το έργο αυτό είναι «Των κατά των μαθηματικόν χρησίμων εις την Πλάτωνος ανάγνωσιν».  Εκεί ο Θέων αναλύει έντεκα τρόπους με τους οποίους σχηματίζεται τετρακτύς’  έντεκα τετρακτύες.
         Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά.

         Υπάρχουν δύο τετρακτύες αριθμών, «η μια που σχηματίζεται με πρόσθεση, η άλλη με πολλαπλασιασμό. Και αυτές οι τετρακτύες εσωκλείουν τους μουσικούς, τους γεωμετρικούς και τους αριθμητικούς λόγους από τους οποίους σχηματίζεται η αρμονία του Σύμπαντος». Οι δυο τετράδες είναι : 1,2,3,4 και 1,2,3,4,8,9,27 (αυτή με την οποία σχηματίζει ο Πλάτων στον Τίμαιο την ψυχή του κόσμου).
         Οι άλλες τετρακτύες αναπαριστούν αντιστοιχίσεις.
         Η 3η τετρακτύς αντιστοιχίζει: στο 1 το σημείο, στο 2 την γραμμή,  στο 3 την επιφάνεια και στο 4 το στερεό.
         Η 4η τετρακτύς αντιστοιχίζει: στο 1 το πυρ, στο 2 τον αέρα,  στο 3 το ύδωρ και στο 4 τη γη.
         Η 5η τετρακτύς αντιστοιχίζει: στο 1 την πυραμίδα (τετράεδρο), στο 2 το 8-εδρο, στο 3 το 20-εδρο και στο 4 τον κύβο (6-εδρο).
         Η 6η «είναι εκείνη των δημιουργημένων πραγμάτων». Αντιστοιχίζει: στο 1 το σπέρμα, ανάλογο του σημείου.  Στο 2 την αύξηση μήκους, ανάλογη της γραμμής. Στο 3 την αύξηση κατά πλάτος, ανάλογη της επιφάνειας. Στο 4 την αύξηση κατά βάθος, ανάλογη του στερεού.
         Η 7η τετρακτύς «είναι εκείνη των κοινωνιών». Αντιστοιχίζει στο 1 τον άνθρωπο, στο 2 την οικογένεια, στο 3 την κωμόπολη και στο 4 την πόλη «επειδή είναι από αυτά τα στοιχεία που συντίθεται το έθνος».
         «Ολες αυτές οι τετρακτύες είναι υλικές και αισθητές»
         Η 8η τετρακτύς «περιέχει τους παράγοντες με τους οποίους μπορούμε να κάνουμε κρίσεις πάνω στα προηγούμενα και που είναι εν μέρει διανοητικοί»: το 1 είναι η σκέψη, το 2 η επιστήμη, το 3 είναι η γνώμη και το 4 η αίσθηση.
         Αντίστοιχα, η 9η «είναι το λογιστικό, το θυμικό, το επιθυμητικό και το σώμα», η 10η «είναι η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο κι ο χειμώνας» κι η 11η «το παιδί, ο έφηβος, ο ώριμος άνθρωπος, ο γέρος».

http://en.wikipedia.org/wiki/baryonic

        

Αποκρυφισμός και Μυστικισμός…Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

από την
Zadok the priestess

ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ είναι η μεθοδική μελέτη των δυνάμεων, είτε ενδεχόμενων, είτε φανερών, στον άνθρωπο – μικρόκοσμο και στη Φύση, το μακρόκοσμο. Για να ερευνηθούν τα αποκρυφιστικά φαινόμενα, χρησιμοποιείται μία μέθοδος, η οποία δεν είναι άλλη από τη μέθοδο της επιστήμης. Η επιδίωξη της αποκρυφιστικής επιστήμης θεωρείται ταυτόσημη με εκείνη της θρησκείας.

Όμως, πριν ο άνθρωπος μπορέσει να επιχειρήσει να εξουσιάσει τη Φύση με αποκρυφιστικά μέσα, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος είναι ένας τέλειος μικρόκοσμος – αυτό σημαίνει, ότι στην οργανική, ψυχική και πνευματική του δομή αντικατοπτρίζει και αντανακλά όλα τα στοιχεία και τις διεργασίες, τα οποία εμπεριέχονται στη Φύση. Συνεπώς, πρέπει να επιτύχει να οραματιστεί τον κοσμικό εαυτό μέσα στον άνθρωπο, ώστε να συνειδητοποιήσει το θαυμάσιο γεγονός ότι είναι ο Υιός του Πατέρα των πάντων. Αυτό το απρόσωπο Ον, στο οποίο οι Ινδουιστές έχουν δώσει το περιεκτικό όνομα Μητέρα-Πατέρας και το οποίο οι Ροδόσταυροι μυστηριωδώς αναδεικνύουν με το Ερυθρό Ρόδο και τον Χρυσό Σταυρό.

Σύμφωνα με τα λόγια του μυημένου Ιησού: "ΟΥΔΕΙΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΕΙΜΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΥΙΟΥ". Η ταυτοποίηση με το απόλυτο Ον πραγματοποιείται μόνον αφού ο υποψήφιος έχει κατορθώσει την ένωση με τον Άγγελο Αντωνάι, τον Εβραϊκό όρο για αυτή την κακοποιημένη και παρεξηγημένη λέξη, τον κυρίως εσωτερικό (ή κατά άλλους ανώτερο) Εαυτό.

Υπάρχουν δύο ειδών αποκρυφιστές. Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι χρησιμοποιούν τις απόκρυφες δυνάμεις για τις δικές τους, ατομικές και συνεπώς, εγωιστικές επιδιώξεις και υπάρχουν επίσης, εκείνοι οι οποίοι χρησιμοποιούν αυτές τις δυνάμεις για να εξυψώσουν και να εξευγενίσουν τα πλάσματα γύρω τους.

Η πρώτη σχολή μετέρχεται πρακτικών, στις οποίες έχει δοθεί ο διακριτικός τίτλος Μαύρη Μαγεία. Ένας μαύρος Μάγος είναι απλά ένα παραπλανημένο άτομο, το οποίο προσπαθεί να εξυψώσει τον εαυτό του επιβαρύνοντας εκείνους, στους οποίους προκαλεί δεινά και ο οποίος χρησιμοποιεί αποκρυφιστικές δυνάμεις για να το επιτύχει. Υπάρχουν, ακόμα και σήμερα, διάφορες οργανώσεις στον κόσμο, οι οποίες καλλιεργούν την προσωπικότητα προς ζημίαν της ηθικής.

Ο Αποκρυφισμός και ο Μυστικισμός (η ερμηνεία του οποίου αναλύεται πιο κάτω) είναι πρακτικές καταγεγραμμένες στο υποσυνείδητο του ανθρώπου, αφού αποτελούσαν φυλετικές συνήθειες και εσωτερικές πρακτικές αιώνων ζωής του ανθρώπου στον πλανήτη.
Σύμφωνα με τον ορισμό της Ντίον Φόρτσιουν (Dion Fortune), που παρατίθεται κατωτέρω, μπορούμε να διερευνήσουμε αυτές τις όψεις του εαυτού μας, να δούμε σε ποιο ποσοστό επηρεάζουν τη ζωή μας και να εξηγήσουμε πολλά από όσα έχουν συμβεί στη ζωή μας. Οφείλω να παρατηρήσω, ότι είναι πολύ δύσκολο να ζει κάποιος μία αμιγώς μυστικιστική ζωή στη σημερινή δυτικού τύπου κοινωνία, ειδικά όταν αυτός ο κάποιος χρειάζεται να εργάζεται για βιοποριστικούς λόγους και εφόσον ζει με την οικογένειά του, η οποία περιλαμβάνει και παιδιά. Είναι ευκολότερο (αν και όχι εύκολο) να ζει μία αποκρυφιστική ζωή.
Δε νομίζω ότι ο μυστικισμός και ο αποκρυφισμός μπορούν να διαφοροποιηθούν απόλυτα, παρ’ όλο που κάποιοι άνθρωποι μαθαίνουν να ακολουθούν σθεναρά τον ένα ή τον άλλο δρόμο. Η Φόρτσιουν κατατάσσει τον εαυτό της στους αποκρυφιστές.

Η Φόρτσιουν δηλώνει ότι και οι δύο ατραποί οδηγούν στον ίδιο προορισμό, αλλά άλλοι άνθρωποι δείχνουν να έλκονται προς τη μία ή την άλλη ανάλογα την ιδιοσυγκρασία τους περισσότερο, παρά για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

Παραθέτοντας τα ίδια τα λόγια της Φόρτσιουν από το βιβλίο Η εκπαίδευση και το έργο ενός μυημένου:

Ο Μυστικισμός σκοπεύει στην ταχύτερη δυνατή επίτευξη της Θείας Ένωσης της ψυχής με την πρωταρχική Πηγή της. Για να το πετύχει αυτό, ελαχιστοποιεί όλα όσα ευθύνονται για το διαχωρισμό αυτό. Θεμελιώδες δόγμα όλων των μυστικιστικών σχολών είναι αυτό της Μη Πραγματικότητος. Όποτε συναντούμε μία σχολής σκέψης, η οποία κάνει σαφή διάκριση μεταξύ του Πλασματικού και του Πραγματικού και αναζητά να αποβάλλει τη μορφή από τη συνείδηση, ώστε να διατηρηθεί η δεύτερη, δικαίως μπορούμε να την κατατάξουμε στα χαρακτηριστικά δείγματα του μυστικισμού.

Ο Αποκρυφισμός, από την άλλη μεριά, δέχεται τα φαινομενικά ως αρκετά πραγματικά αν και όχι αληθινά, εάν χρησιμοποιούμε τον όρο αληθινό με την τεχνική μυστικιστική του έννοια ως αιώνιο και αυθύπαρκτο. Σκοπός του αποκρυφιστή είναι να οργανώσει και να εξουσιάσει τα φαινόμενα και να τα φέρει σε αρμονία με τον αιώνιο νόμο του Αληθινού.

Ο μυστικιστής απορρίπτει το φαινομενικό κόσμο και επιδιώκει να αποδράσει στον Αληθινό, ενώ ο αποκρυφιστής, ακόμα κι όταν εντοπίζει και δραπετεύει για λίγο στον Αληθινό, στέκεται στον κόσμο των φαινομένων και επιδιώκει να τον θέσει κάτω από τον έλεγχο της δικής του θέλησης.

Η 'μυσταγωγική' συνάντηση Αρχαίας Ελληνικής ' Θεογνωσίας' και Χριστιανισμού.....

 

«Άφησε τις αισθήσεις και τις εργασίες του νου, και όλα όσα οι αισθήσεις και ο νους μπορούν να διακρίνουν, και όλα όσα δεν υπάρχουν και όσα υπάρχουν• και μεσ' από την αγνωσία πλησίασε, όσο αυτό είναι δυνατό, την ταυτότητα μ' αυτόν που είναι πέρα από κάθε ύπαρξη και γνώση. Μ' αυτό τον τρόπο, με μιαν ασυμβίβαστη, απόλυτη και καθαρή αποδέσμευση από τον εαυτό σου και απ' όλα τα πράγματα, ξεπερνώντας όλα τα πράγματα και απαλλαγμένος απ' όλα, θα οδηγηθείς προς τα πάνω, προς αυτή τη λαμπρότητα του θείου γνόφου που είναι πάνω από κάθε ύπαρξη…(..)..Μπαίνοντας στο γνόφο που υπερβαίνει την κατανόηση, θα βρεθούμε σε μια κατάσταση όπου όχι μόνο δεν θα μπορούμε να πούμε πολλά, αλλά θα είμαστε σε τέλεια αγνωσία…(…)..Αδειανός απ'όλες τις γνώσεις, ο άνθρωπος ενώνεται στο υψηλότερο μέρος του εαυτού του, όχι με κάποιο δημιούργημα, ούτε με τον εαυτό του, ούτε με κανέναν άλλο, αλλά με τον Ένα που είναι τελείως ακατάληπτος και μη ξέροντας τίποτε, γνωρίζει μ' έναν τρόπο που ξεπερνάει την κατανόηση.» Άγ. Διονύσιος ο Αεροπαγίτης

Και Πλωτίνος :

«Πολλάκις αφυπνισθείς από την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν μέσα στο σώμα μου και εισελθών στον ίδιο τον αυτόν μου, αποξενώνομαι από κάθε τι άλλο. Μέσα στο εσώτερο είναι μου βλέπω μία θαυμάσια ομορφιά, που με πείθει για την υπέροχη μοίρα που με αναμένει. Η δραστηριότητα του πνεύματος μου βρίσκεται στο ύψιστο σημείο. Είναι ένα με τον Θεό, εδράζομαι σε αυτόν ευρισκόμενος υπεράνω κάθε νοητου. Έπειτα όμως, από την ανάπαυση μου σε αυτόν, αφού κατεβώ στον χώρο του λογισμού και η ψυχή μου επανεισέλθει στο σώμα, απορώ πως "πότε και νύν" ήταν δυνατόν να κατέλθω, και πως η ψυχή μπορούσε να εισέλθει στο σώμα, αφού είναι αυτή που μου αποκαλύφθηκε (κατά την έκσταση μου....
...Δεν είναι γνωστό από πού ήρθε το φως, από έξω ή από μέσα.. Ηταν λοιπόν μέσα και ωστόσο όχι μέσα. Δεν πρέπει να ερωτηθεί από πού ήρθε: δεν υπάρχει ένα «από πού», επειδή ούτε ήρθε ούτε έφυγε, αλλά εμφανίστηκε και εξαφανίστηκε. Γιαυτό δεν είναι ανάγκη να το εξαναγκάσει, αλλά πρέπει να περιμένει σιωπηλός έως ότου εμφανιστεί και να προετοιμαστεί για να το δει, όπως το βλέμμα περιμένει την ανατολή του ήλιου».
Εννεάδες

Chletsos Vassilis

Ο Ψυχογονικός κύβος του Πυθαγόρα

 

Ο Πυθαγόρας, “ο οποίος θα διαφέρει των άλλων ανθρώπων κατά το κάλλος και τη σοφία και θα γίνει ωφέλιμος εις το ανθρώπινο γένος” -κατά το χρησμό της Πυθίας, είναι ο μέγιστος Έλληνας μαθηματικός, φιλόσοφος και αρχηγέτης μεγάλου θρησκευτικοπολιτικού κινήματος, μίλησε για την ουσία των όντων, τους αριθμούς. Το Σύμπαν προήλθε από το υπάρχον χάος μέσα από τη μορφή, δηλαδή το μέτρο και την αρμονία. Πρώτος ο Πυθαγόρας το ονόμασε Κόσμο, δηλαδή Τάξις, εξ αιτίας της αρμονίας που επικρατούσε σε αυτό.
Στην σχολή του, που στην είσοδό της υπήρχε ένα άγαλμα του Ερμή του Λογίου, με την επιγραφή “Εκάς βέβηλοι”, δίδασκε τους αριθμούς κατά βάση και πολλά άλλα επιστημονικής ή εσωτερικής φύσης θέματα. Οι αριθμοί, η γεωμετρία και η μουσική οδηγούν στην κατανόηση των κοσμικών φαινομένων.
Οι βασικές γραμμές διδασκαλίας του για τους αριθμούς, ειδικά για τους πρώτους δέκα από αυτούς, είναι:
Η Μονάδα αντιστοιχούσε με το πνεύμα, τον αιθέρα, την ενέργεια, τη δύναμη από τη οποία γίνεται το παν.
Η δυάδα είναι η ύλη που αποτελείται από νερό και γη.
Η τριάδα είναι ο Χρόνος σαν θεότητα, δηλαδή το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Η τετράδα είναι ο Χώρος, η τάξη του Κόσμου. Εδώ βρίσκεται η περίφημη Τετρακτύς, πάνω στην οποία δομήθηκε το καμπαλιστικό Δέντρο της Ζωής.
Τι είναι όμως η Τετρακτύς; Δέκα συμβολικές στιγμές (τελείες).
Τη θεωρία της τετρακτύος προώθησε ο Πυθαγόρας, η οποία συνέδεσε την ύπαρξη των δέκα σωμάτων του δικού μας Ηλιακού Συστήματος. Η επιστήμη γνώριζε μόνο επτά τέτοια σώματα, αλλά η πρόσφατη αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει άλλα τρία σώματα: τον Ουρανό, τον Ποσειδώνας και τον Πλούτωνα.
Το σύμβολο της τετρακτύος είναι το ακόλουθο:

Αυτό το σχήμα όπως το χρησιμοποιούσαν οι Πυθαγόρειοι, αποτελείται από δέκα στιγμές τακτοποιημένες σε ένα τριγωνικό πρότυπο, όπως ακριβώς εδώ. Συνδέοντας τις στιγμές με διαφορετικούς τρόπους, προκύπτουν πολλά τρίγωνα και ορθογώνια σχήματα, όλα φιλικά συνδυασμένα με το Πυθαγόρειο μαθηματικό σύστημα με νοήματα και όρους μέσω των οποίων εξηγούσε το πως αντιλαμβανόταν και κατανοούσε τις αλήθειες της Παγκοσμιότητας.
Η Τετρακτύς είναι η πηγή της Δημιουργίας. Σε αυτήν ορκιζόταν οι Πυθαγόρειοι. Είναι το άθροισμα των αριθμών 1, 2, 3, 4.
Η τετράδα σημειώνει ακόμα τα “κοσμικά σώματα” των τεσσάρων στοιχείων από τα οποία συντάχθηκε το Κοσμικό Σύμπαν, το τετράεδρο, το οκτάεδρο, το εικοσάεδρο και τον κύβο.

Οι λόγοι των αποστάσεων

 

Οι λόγοι των αποστάσεων έπαιξαν σημαντικό ρόλο και καθοριστικό στην νοητή ευθεία σύνδεση των Αρχαίων Ελληνικών Ιερών ή Ιερών Τόπων. Αυτά τα Ιερά ή Τόποι σχηματίζουν γιγαντιαία τρίγωνα στη γη της Ελλάδας, των οποίων οι πλευρές έχουν λόγους που προκύπτουν από αριθμητικές γεωμετρικές ή αρμονικές αναλογίες κι από λόγους κανονικών γεωμετρικών σχημάτων στα οποία ανήκουν. Ένας σαφής και βαθυστόχαστος προβληματισμός διαιωνίζεται ανάμεσα στους ερευνητές. Είναι απλές παραστάσεις ή σκόπιμες παρουσιάσεις των Παγκοσμίων Νόμων της Δημιουργίας; Μεταξύ των λόγων των αποστάσεων είναι οι λόγοι 3:2, 4:3, 1:1 κι άλλα. Ακόμα, βρίσκεται ο αριθμός π που ισούται με 3,14159 και κυρίως ο λόγος του μεγαλύτερου τμήματος της χρυσής τομής προς το μικρότερο δηλαδή, ο Χρυσούς Αριθμός, το Φ (1,618034), γνωστός από τα πολύ αρχαία χρόνια. Το ενδέκατο θεώρημα του Ευκλείδη είναι το λεγόμενο πρόβλημα της Χρυσής Τομής, δηλαδή, η διαίρεση ενός δεδομένου ευθυγράμμου τμήματος σε δύο τμήματα τέτοια, ώστε το ορθογώνιο το έχον πλευρές την δοθείσα και το ένα μέρος αυτής να ισούται προς το τετράγωνο του άλλου μέρους. Είναι το πρόβλημα του χωρισμού ευθύγραμμου τμήματος σε μέσο και άκρο λόγο. Η διαίρεση ενός ευθύγραμμου τμήματος σε μέσο και άκρο λόγο θεωρούνταν η πιο τέλεια αισθητικά, από την αρχαιότητα. Για τον ίδιο λόγο ονομάστηκε και "Θεία Αναλογία". Ο Χρυσούς Αριθμός Φ είναι μέγεθος ή αριθμός εν δυνάμει και κατά τον Πλάτωνα βρίσκεται στον υπερουράνιο τόπο. Οι Αρχαίοι χρησιμοποιούσαν κατά τις μετρήσεις τον αριθμό αυτό. Στους θεωρητικούς αριθμούς χρησιμοποιούσαν την τιμή Φ=1,62, την οποίαν θεωρούσαν “Ουράνια Τιμή” ή αριθμό “εν τοις νοητοίς” και προέρχεται από το λόγο 81:50=1,62.
Η επίδρασή της Χρυσής Τομής, σαν στοιχείο αισθητικό περίπλεξε για πολλούς αιώνες τους ερευνητές. Τη σχέση 1/1,618034 τη ξαναβρίσκουμε σε διάφορα πεντάγωνα, κύκλους, δεκάγωνα και ιδιαίτερα στο “Χρυσό Ορθογώνιο”, που οι πλευρές του είναι αμοιβαία ανάλογες με 1 και 1,681034 και όπως λέγουν, αποτελεί για το μάτι την ποιο αρμονική γεωμετρική μορφή. Έτσι, στο πέρασμα των αιώνων, οι ειδικοί βρήκαν παραδείγματα εφαρμογής της σχέσης αυτής, σχεδόν παντού, στην ελληνική αρχιτεκτονική, καθώς και στα αριστουργήματα της Τέχνης. Σήμερα η αισθητική αξία της αμφισβητείται, η Χρυσή Τομή, όμως εμφανίζεται σε έργα τέχνης τόσο συχνά, ώστε να αποκλείεται η συμπτωματικότητα. Ένα τέτοιο έργο τέχνης αποτελεί ο Παρθενών των Αθηνών, εφ’ όσον προστεθεί το κατεστραμμένο αέτωμά του και προσαρμόζεται ακριβώς στο Χρυσό Ορθογώνιο. Ακόμα, ο Λεονάρντο Ντα Βίτσι, στα διάφορα έργα του, δείχνεται να υιοθετεί μια τέτοια θεωρεία καθότι γοητευμένος από τα μαθηματικά και φαίνεται να απολάμβανε αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε “Γεωμετρική Αναψυχή”. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι υποστήριζε ότι ο ομφαλός είναι το σημείο της χρυσής τομής του ανθρώπινου σώματος, το χωρίζει δηλ. σε μέσο και άκρο λόγο.
Κλασικό παράδειγμα της Χρυσής Τομής είναι οι αριθμοί του Φιμπονάτσι, που εκτός από την περίεργη σχέση τους με τη βοτανική, συνδέονται μυστηριωδώς με την τέχνη και την αρχιτεκτονική. Η σχέση που υπάρχει μεταξύ δύο διαδοχικών αριθμών πέρα από 3, της σειράς του Φιμπονάτσι είναι περίπου 1/1,618034.
Ο Χρυσος Αριθμός Φ αποτελεί ρίζα της γενικής εξίσωσης:
Ο λόγος π=3,14159 είναι ο λόγος της περιφέρειας προς τη διάμετρο κύκλου. Ο κύβος του π ισούται με τον αριθμό 31, σπουδαίο αριθμό κατά την αρχαιότητα και όχι μόνον. Αξιοσημείωτο είναι ότι στον αριθμό 31 ανήκει η αριθμητική αξία δύο γραμμάτων, Α=1 και Λ=30. Αυτά τα δύο γράμματα, είτε σαν αρχική συλλαβή είτε σαν τελική, δείχνουν προσωπικότητες ή μορφές που καθορίζουν την πνευματική και κοσμική εξέλιξη των λαών και ίσως όλου του πλανήτη μας. Ο κύκλος με ακτίνα π έχει εμβαδόν π³ δηλαδή το κύβο του π και ισούται με 31,006198, του οποίου το διπλάσιο συν 100, ισούται με μεγάλη προσέγγιση, με την αντίστοιχη τιμή με του εκατονταπλάσιου Φ, δηλαδή 1,62.

http://www.astro.gr/

Ανά τας Παραδόσεις

του Δ. Π. Σεμελά
(άρθρο που δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό «ΕΩΝ»,
τον Φεβρουάριο του 1921)

Από την πρώτην ημέρα, κατά την οποία ο άνθρωπος έστρεψε τα μάτια του προς τον Ουρανό, αισθάνθηκε να γεννιέται μέσα του η έλξη προς την Θεότητα. Κατεπλάγη μπροστά στο μεγαλείο της Δημιουργίας, καθώς το συνέκρινε με την μικρότητά του, [και] αναγνώρισε μέσα στην Δημιουργία αυτή μία δύναμη ή δυνάμεις, τις οποίες θεοποίησε.

Όταν οι πρωτόγονοι άνθρωποι εγκατέλειψαν τις σπηλιές, γεννήθηκε ένας πρώτος πολιτισμός και η γραφή ήρθε να συμπληρώσει τις ανάγκες μεταξύ των ανθρώπων. Σχηματίσθηκαν τότε ομάδες, μέσα στις οποίες εμφανίστηκαν άνθρωποι, συνήθως οι γεροντότεροι, οι οποίοι επιβάλλονταν πάνω στα μέλη της ομάδας, προφητεύοντας και προκαλώντας εκδηλώσεις που χαρακτηρίστηκαν ως θεϊκές ή υπερφυσικές.
Ύστερα οι ομάδες εξαφανίστηκαν και γεννήθηκαν οι «τάξεις», ως συνέπεια της συγχώνευσης πολλών από τις φυλές αυτές. Βρισκόμαστε έτσι μπροστά [στο φαινόμενο] της πραγματοποίησης της συλλογικότητας (κοινωνίας ή κολεκτίβας). Μέσα στις «κάστες» αυτές υπήρχαν και άνθρωποι προνομιούχοι, άνθρωποι ισχυροί και δυνατοί, οι οποίοι επωφελούντο από την δύναμή τους, για να καταπιέζουν τους άλλους. Αλλά βλέπουμε, επίσης, να εμφανίζονται και άνθρωποι ανώτεροι, οι οποίοι να ασκούν μίαν επιρροή, όχι μόνο πάνω στους φτωχούς και τους πονεμένους, αλλά και πάνω σ' αυτούς τους «Μεγάλους» και σ' αυτούς τους Τυράννους.

Μετά τις «Κάστες», εμφανίζονται οι Φυλές, και ο ηθικός ρόλος που θα μπορούσε να εκπληρωθεί από εκείνους που εξαφανίστηκαν μαζί με τις ομάδες, δεν μπόρεσε να διατηρηθεί ο ίδιος, [μέσα στα πλαίσια της] φυλής.

Ο Παπισμός επεχείρησε να επικρατήσει πάνω στις φυλές και εκείνοι που θέλησαν να επικρατήσουν εκδηλώνοντας γνώσεις, αισθάνθηκαν αδύναμοι μέσα στην κοινωνία και υποχρεώθηκαν να σχηματίσουν μια ειδική «Κάστα», αυτήν της Ιερωσύνης, για να έχουν την δέουσα εξουσία, για να καθοδηγούν τους ανθρώπους προς το καλό.
...
Από αρχαιοτάτων χρόνων, η ιερωσύνη ήταν εμπιστευμένη σε μια ομάδα ανθρώπων που ονομαζόταν "Μεμυημένοι".

Η Σχολή της Μέμφιδας, η Σχολή της Αβύδου, μια δευτερεύουσα σχολή, η Σχολή του Εσνέχ, έδρασαν στους μακρινούς εκείνους χρόνους. Οι Σχολές αυτές κατείχαν διάφορα μυστήρια και κάθε υποψήφιος, που έμελλε να γίνει μέλος, όφειλε να υποστεί σκληρότατες δοκιμασίες, για να αποδείξει ότι κατείχε τα σωματικά, ψυχικά και πνευματικά χαρακτηριστικά που ήσαν αναγκαία για την πραγματοποίηση των σκοπών που επιδιώκονταν.

Η Μετενσάρκωση

 

του Δ. Π. Σεμελά ¹

Κυρίες και κύριοι,

Δεν θα κουραστώ ποτέ να επαναλαμβάνω ως πιστή ηχώ το αθάνατο αξίωμα του Σωκράτους,

«Άνθρωπε, γνώθι σαυτόν»².

Η Αυτογνωσία, προϋπόθεση της έρευνας των μυστηρίων της Δημιουργίας

Και, πραγματικά, ποιο θα μπορούσε να είναι το τελικό αποτέλεσμα των προσπαθειών κάθε ανθρώπου που επιζητά την γνώση των υπερβατικών και ανωτέρων μυστηρίων, εάν προηγουμένως δεν είχε γνωρίσει τους νόμους οι οποίοι δρουν εντός του και επηρεάζουν τα πεπρωμένα του;

Γι αυτό και, όλοι εσείς που λαχταράτε ανώτερες γνώσεις, γράψτε με μεγάλα γράμματα το αθάνατο τούτο αξίωμα, για να το έχετε πάντοτε προ οφθαλμών. Πιστέψτε με, το αποτέλεσμα θα είναι ευτυχές και η πράξη αυτή θα επιδράσει [πολύ ευνοϊκά] στην πορεία σας ως Ανθρώπων και ως Μυημένων.

Μετά την συμβουλή αυτή, την οποίαν θεωρώ πολύτιμη για όλους, ας περάσουμε στο θέμα το οποίο μας συγκέντρωσε απόψε και το οποίο συνοψίζεται σε διάφορες θεωρήσεις που αφορούν το εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόβλημα της 'Μετενσαρκώσεως' ³.

Η Μετενσάρκωση

Είναι άραγε, η Μετενσάρκωση, γεγονός πραγματικό; Μήπως είναι το αποτέλεσμα μιας θεωρητικής υπόθεσης του αρχαίου ιερατείου και, συνεπώς, μια απλή θεωρία; Και αν συμβαίνει το πρώτο, μπορεί να αποδειχθεί με γεγονότα, εκδηλώσεις ή άλλα σημάδια που να ικανοποιούν την λογική και τον συλλογισμό.

Αυτές είναι οι θεωρήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε για την λύση του προβλήματος [που θα μας απασχολήσει σήμερα].

Η Ζωή, αυτή η συνεχής και αέναη κίνηση, που αναδεύει την ύλη εντός του δημιουργημένου Σύμπαντος, που την διαπλάθει μέσα σε αόρατα καλούπια, που την αφανίζει για να της δώσει νέες μορφές, που την καταστρέφει για να την αναστήσει με νέες όψεις^. η Ζωή αυτή, κατά την εκπλήρωση του αιώνιου σκοπού της, επενεργεί άραγε κατά τον ίδιο τρόπο επάνω στις μορφές μιας λεπτότερης ουσίας; επιφέρει άραγε τις ίδιες μεταμορφώσεις εκεί, όπως και εδώ κάτω;
Συνοπτικά, ο Νόμος της Ζωής και του Θανάτου είναι άραγε ένας Νόμος που δρα επί όλων των πεδίων του Όντος κατά τον ίδιο τρόπο που δρα και επί των πεδίων του μη-Όντος;
Ιδού, κυρίες και κύριοι, τα ερωτήματα τα οποία θέτω. Και είναι καιρός, νομίζω, να τα απαντήσω.

Ο Άνθρωπος ως βάση έρευνας

Λόγω της φύσεως του θέματος που θα πραγματευθώ σήμερα, θα κρατήσω τον ορίζοντα των ερευνών [μου] στον Άνθρωπο και την φύση του, και σας λέγω ότι το ανθρώπινο ον [κατάγεται] από δύο αρχές:
- την αρχή Ον, κοινώς⁴ καλούμενη «Πνεύμα», και
- την αρχή μη-Ον, κοινώς καλούμενη «Ύλη».

Η Κοσμογονία

Αρχικά, το Ον και το μη-Ον, εντελώς χωρισμένα, αγνοούσαν το ένα το άλλο, διότι το μεν πρώτο, έχοντας το πλεονέκτημα να γνωρίζει, βρισκόταν σε ανάπαυση, στερούμενο το μη-Ον^. το δε δεύτερο, έχοντας τις ιδιότητες της Τάξεως ⁵, βρισκόταν καταδικασμένο, μακριά από το Ον, στην χαώδη αταξία.

Είναι άραγε από προμελέτη, σφάλμα ή διαφθορά; Είναι άραγε κάποια ύψιστη σύλληψη, κάποια θέληση πρωταρχική ή [κάποια] επιθυμία, που έκαναν ώστε το Ον, οδηγούμενο,

Αυτό που λέει η Σφίγγα

της Μαρίας Routchine-Dupré
(Δημοσιευμένο στο γαλλικό περιοδικό ΕΩΝ, Νο 9-11, Ιαν-Μαρ, 1924)

Άκουσε, αγαπητό μου παιδί, αυτό που λέγει η Σφίγγα, με τον συμβολισμό της:

«Στέκομαι όρθια, η γάγγραινα που λέγεται χρόνος δεν μπορεί να με αγγίξει. Όλα τ' αστέρια που περιίπτανται γύρω από τη γη, κοιτάζοντας την όψη της, με βλέπουν πάντοτε όρθια, σιωπηρή και πολύ σοβαρή. Η υλική μου ουσία συντίθεται από πέτρα, από βράχο. Κι αν ακόμα βουνά άμμου επικάθονταν πάνω από το κεφάλι μου, εγώ θα στεκόμουν όρθια. Ουδέποτε θα ειπωθεί ότι η Σφίγγα, που αψήφησε την μανία σαράντα αιώνων, έπεσε για να κοιμηθεί στον ύπνο της αιωνιότητας, λησμονώντας το σύμβολο που φέρει. Ο ήλιος, με τις λαμπρές και χρυσές του ακτίνες, πασχίζει να με θέλξει με τον έρωτά του, αλλά εγώ στέκομαι όρθια, ψυχρή και ακίνητη προς κάθε πράγμα που θα μπορούσε να με συγκινήσει.

«Το μυστικό που κρύβω μέσα στην ψυχή μου, είναι ένα μυστικό που καμιά άλλη μορφή, εκτός από την δική μου, δεν θα μπορούσε ν' ακούσει και να γνωρίσει. Το χαμόγελο δεν γνώρισε ποτέ τα χείλη μου, ο θυμός δεν προκάλεσε σύσπαση στο απαθές και ακίνητο πρόσωπό μου. Στέκομαι πάντοτε όρθια στα λυγισμένα πόδια μου.

«Τι είμαι; Ιδού το πρόβλημα κάθε μυημένου. Άνθρωπε, είμαι η Ηθική. Είμαι η πρώτη δημιουργία της ιδέας και της σκέψης του ανθρώπινου Όντος. Το παν σκύβει και υφίσταται το μοιραίο των νόμων της ύλης, αλλά εγώ στέκομαι πάντοτε αναλλοίωτη, στέκομαι πάντοτε απαθής σε όλες τις υλικές αναστατώσεις.

«Ρωτάς, σοφέ μαθητή, τι είναι η Ηθική; Η Ηθική είναι το συμπλήρωμα της Φύσεως που προηγήθηκε από αυτήν μέσα στην Δημιουργία, αυτή είναι η θερμότητα που επώασε τα ζώντα όντα επί της Γης, αυτή είναι η τροφός των πρώτων ανθρώπινων εμβρύων, που τους παρέσχε το πρώτο γάλα της πνευματικής τους τροφής, στο στήθος της είναι που, το πρώτο ον με ανθρώπινη μορφή, φώναξε: "Είμαι, άρα υπάρχω!"

«Έκτοτε, επί της Γης, το παν αναστατώθηκε, και, μέσα σε μια ανοδική εξέλιξη, το παν μεταμορφώθηκε. Αλλά η Ηθική παραμένει πάντοτε όρθια και μοναδική και διδάσκει σε όλους τους λαούς του σύμπαντος την Αγάπη, την Καλωσύνη και την Αλήθεια.

«Οι άνθρωποι συνενώθηκαν σε μια κοινή προσπάθεια, τα όντα αισθάνθηκαν την ανάγκη αυτής της ένωσης για την παγκόσμια πρόοδο. Και η Ηθική, που προπορεύεται κατά ένα βήμα από το παν, οδήγησε και θα οδηγεί ολόκληρη την ανθρωπότητα προς την ανοδική οδό της τελειότητας.»

Ιδού αυτό το οποίο λέγει η Σφίγγα στον ονειροπόλο μυημένο που την θωρεί στοχαστικά: Ιδού, αγαπητό μου παιδί, το κύριο σύμβολο που στολίζει ως προμετωπίδα την αιγυπτιακή ηθική και, αυτό το σύμβολο που είναι μπροστά στα μάτια σου, στις κρίσιμες στιγμές της ζωής, στοχάσου το βαθειά και, απλώς βλέποντας το, θα δεις ότι θα σε γλιτώσει από πολλά στραβοπατήματα και πολλούς ξεπεσμούς.

Η ΣΦΙΓΓΑ ΜΙΛΗΣΕ

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ….Ο ΝΕΚΡΟΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΘΕΩΘΕΙ-ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ;

Σήμερα  21/10/2014 σε μια συγκλονιστική ανακοίνωση του το ΥΠΠΟ μας απεκάλυψε ότι ένα από τα κεφάλια των Σφιγγών που πολλοί είχαν θεωρήσει ότι είχαν αποτελέσει λεία αρχαιοκαπήλων, βρέθηκε μέσα στον τρίτο θάλαμο (Θ3), μετά την αφαίρεση εκατοντάδων κυβικών χώματος που χρησιμοποιήθηκε για την σφράγιση του τάφου.
Συγκεκριμένα ανάμεσα στα άλλα αναφέρει :
"Σε βάθος 0,15μ. από την επιφάνεια του κατωφλίου εντοπίστηκε και αποκαλύφθηκε τομαρμάρινο κεφάλι Σφίγγας. (φωτο 5,6,7,8) Είναι ακέραιο με ελάχιστη θραύση στη μύτη. Έχει ύψος 0,60 μ. Το κεφάλι ταυτίζεται και αποδίδεται στον κορμό της ανατολικής Σφίγγας, όπου ήταν ένθετο. Στρέφεται προς την είσοδο και φέρει πόλο. Στο κάτω μέρος του λαιμού σώζεται ακέραιη η διατομή της έδρασης στο σημείο ένθεσης στον κορμό της. Έχει κυματιστούς βοστρύχους, που φέρουν ίχνη κόκκινου χρώματος, οι οποίοι πέφτουν στον αριστερό ώμο της, ενώ συγκρατούνται από λεπτή ταινία. Πρόκειται για γλυπτό εξαιρετικής τέχνης. Βρέθηκαν, επίσης, θραύσματα από τα φτερά των Σφιγγών".
Χαρακτηρίζω την ανακοίνωση αυτή συγκλονιστική διότι επιβεβαιώνει την αρχική μου υπόθεση ότι η απουσία των κεφαλιών των Σφιγγών πρέπει να είναι εσκεμμένη.
Συγκεκριμένα από τις 8 Σεπτεμβρίου στην ανάρτηση ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥ έγραφα ότι :
"Από την αρχή έχω κάνει την υπόθεση ότι οι Σφίγγες ήταν εσκεμμένα ακέφαλες καιχωρίς φτερά, είτε διότι τους αφαιρέθηκαν κατά την εγκατάσταση τους στο πρόθυρο του Τάφου μέσα από κάποιου είδους τελετουργικό, είτε δεν τα είχαν ποτέ", αναφερόμενος  στην  πρώτη μου ανάρτηση της 18ης Αυγούστου Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ  όπου έγραφα : "  Προσωπικά πιστεύω ότι η ανεύρεση των σφιγγών χωρίς κεφάλια και φτερά  είναι εσκεμμένη από τους κατασκευαστές του τάφου".
Η εύρεση του κεφαλιού της Σφίγγας και μέρος των φτερών της μέσα στον θάλαμο Θ3επιβεβαιώνει ότι η μη ύπαρξη φτερών και κεφαλιών στις Σφίγγες πρέπει να αποτελεί μέρος κάποιου τελετουργικού.
Στην προαναφερθείσα ανάρτηση  ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥ είχα αναφερθεί στην δομή της ανθρώπινης ψυχής και στην Σφίγγα η οποία την συμβολίζει  :

"Η ψυχή μας αποτελείται από δύο τμήματα : την λεγόμενη λογική ψυχή που είναι γνωστή ως λογιστικόν και την άλογη ψυχή που αποτελείται από το θυμοειδές και τοεπιθυμητικό όπως μας λέει ο Πλάτων.

Η λογική ψυχή κατεβαίνει από το νοητό, η δε άλογη ψυχή προσακτάται από την λογική ψυχή μέσα στον κόσμο της γέννησης. Σκοπός μας είναι να αφυπνίσουμε τις γνώσειςπου έχει ήδη η λογική ψυχή εκ κατασκευής και να απαλλαγούμε κάποια στιγμή από την άλογη ψυχή, η οποία είναι και η αιτία που προσκολλώμεθα στον κόσμο της γέννησης. 

Στην Μυθολογία μας τα μέρη της άλογης ψυχής συμβολίζονταν με ζώα. Όπως μας λέει οΠλάτων στην Πολιτεία με πολύμορφο θηρίο (που μας θυμίζει την Λερναία Ύδρα) συμβολιζόταν το επιθυμητικό και με λέοντα το θυμοειδές.

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ - ΤΟ ΨΗΦΙΔΩΤΟ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΤΟΝ ΝΕΚΡΟ - ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ;

Σήμερα 16/10/2014 το ΥΥΠΟ ανεκοίνωσε την αποκάλυψη και του υπολοίπου μέρους του ψηφιδωτού.

Συγκεκριμένα αναφέρει ότι :

«Σήμερα που αφαιρέθηκαν και τα τελευταία στρώματα χωμάτων από την ανατολική πλευρά του ψηφιδωτού, αποκαλύφθηκε η τρίτη μορφή της παράστασης, πίσω από τον γενειοφόρο άνδρα, ο οποίος -εκτός από το στεφάνι- φοράει και κόκκινο ιμάτιο.
Πρόκειται για γυναικεία νεανική μορφή, με κόκκινους ανεμίζοντες βοστρύχους, η οποία φοράει λευκό χιτώνα που συγκρατείται με κόκκινη λεπτή ταινία στο ύψους του στήθους. Φέρει κόσμημα στον καρπό του αριστερού της χεριού. Είναι προφανές ότι πρόκειται για την μυθολογική παράσταση της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα, με την παρουσία του θεού Ερμή ως ψυχοπομπού, όπως είθισται σε ανάλογες αναπαραστάσεις (φωτο 1, 2, 3).
Είναι εκπληκτική η παράσταση όχι μόνον για τον χρωματικό της πλούτο, αλλά και για την τέλεια εκτέλεση του σχεδίου. Στην παράσταση του ψηφιδωτού παρουσιάζεται και η τρίτη διάσταση, ιδιαίτερα στην απεικόνιση του ψυχοπομπού και της Περσεφόνης. Είναι φανερό ότι η παράσταση παραπέμπει και στην αντίστοιχη της αρπαγής της Περσεφόνης, στον λεγόμενο Τάφο της Περσεφόνης, στο βασιλικό νεκροταφείο των Αιγών. Όμως η παράσταση της αρπαγής της Περσεφόνης, στις Αιγές είναι τοιχογραφία. Εδώ, για πρώτη φορά, απαντάται σε βοτσαλωτό ψηφιδωτό, σε ταφικό μνημείο. Οι διαστάσεις του ψηφιδωτού δαπέδου ήτοι 4,5Χ3».

Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι η τρίτη μορφή είναι η Περσεφόνη, άρα αποτελείκαθαρά μυθολογική σκηνή, συνεπώς δεν απεικονίζεται ο νεκρός στο ψηφιδωτό, όπως κάποιες υποθέσεις το ανέφεραν.

Όμως κάποια στοιχεία του ψηφιδωτού θεωρώ ότι προδιαγράφουν τον νεκρό.

Ας τα δούμε αναλυτικά.

Σίγουρα η μυθολογική εικόνα της αρπαγής της Περσεφόνης παραπέμπει στην μετάβαση της ψυχής από τον κόσμο των θνητών στον Άδη.

Κάνω την υπόθεση ότι ο καλλιτέχνης προσπάθησε να παραθέσει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο ψηφιδωτό τα οποία τρόπον τινά αποτελούν τις προδιαγραφέςτου νεκρού.

Με άλλα λόγια, η απεικόνιση των θεοτήτων απεδόθη με ανθρώπινα χαρακτηριστικά κάποια εκ των οποίων αποτελούν τρόπον τινά "σήμα κατατεθέν" του νεκρού, οπότε με την παρουσία τους υπονοείται η ταυτότητα του νεκρου.

Έτσι βλέπουμε την Περσεφόνη να απεικονίζεται σε πολύ νεαρή ηλικία, πολύ νεαρότερη από την Περσεφόνη της Ελευσίνας, φαίνεται ότι το αριστερό της μάτιείναι μπλε σε αντίθεση με το δεξί της που είναι σκούρο, πιθανόν μαύρο.

Τα Ορφικά μυστήρια. Ο "μυητικός" κύκλος της ζωής

«Οι σκηνές του ψηφιδωτού  της Αμφίπολης  συνδέονται με τις λατρείες του κάτω κόσμου, με την Ορφική λατρεία - κάθοδος στον Άδη - καθώς και με τις διονυσιακές τελετές. Ο εκάστοτε επικεφαλής του οίκου των Μακεδόνων ήταν ο αρχιερέας αυτών των λατρειών.  Σύμφωνα με τους ειδικούς  η μάσκα που βρέθηκε πρόσφατα στον τάφο ΙΙ στις Αιγές (Βεργίνα), ήταν αυτή που φορούσε ο βασιλιάς των Μακεδόνων Φίλιππος Β΄ ως αρχιερέας των ορφικών μυστηρίων στις Ορφικές τελετές…!!! » Λίνα Μενδώνη

Η λέξη Μυστήριο στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε το απόρρητο, το μυστικό, το άρρητο μέρος μιας τελετής ή λατρείας οι οποίες δεν γινόταν φανερές σε άτομα που δεν είχαν μυηθεί. Όπως φαίνεται και ετυμολογικά η λέξη παράγεται από το ρήμα Μυείν δηλαδή κλείνω και αναφέρεται κυρίως στα μάτια και στα χείλη.
Εκείνοι που μυούνται στα μυστήρια του υπερβατικού, απαγορεύεται να τα ανακοινώσουν σε άλλους μη μυημένους , πρέπει να κλείνουν το στόμα τους. Τα αρχαία Μυστήρια ήταν ίσως η ανώτερη πνευματική κληρονομιά στην αρχαία Ελλάδα.

Ήταν κυρίως κρυφές λατρείες, όπου έπρεπε πρώτα κανείς να μυηθεί, κοινώς να εισαχθεί. Ο οπαδός αυτής της λατρείας ονομαζόταν Μύστης και το πρόσωπο που τον εισήγαγε σ' αυτή Μυσταγωγός. Κάθε μυστηριακή κοινότητα είχε τα κοινά γεύματα, τους κοινούς χορούς και τις ιεροτελεστίες, όπου άνθρωποι που έσμιξαν στο ίδιο χορό, που συμμετείχαν στα ίδια δρώμενα ένιωθαν για πάντα ενωμένοι.

Στην εσωτερική έννοιά τους παρουσίαζαν τις αιώνιες αλήθειες είτε ήταν φυσικές είτε ήταν πνευματικές που διατηρήθηκαν στο πέρασμα χιλιάδων ετών. Από τα λίγα που γνωρίζουμε για αυτά φαίνεται ότι παρουσίαζαν αλληγορικές αναπαραστάσεις που συμβολίζουν τα πεπρωμένα των ψυχών μετά θάνατον, το νόμο και την ενότητα που συνδέουν όλα τα όντα. Επίσης ήταν τελετουργίες για την ευκαρπία της γης , για την πολυπόθητη βροχή.

 

Τα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια

 

«Ω! Τυφλή ψυχή! Οπλίσου με τη δάδα των Μυστηρίων,
Και μέσα στη γήινη νύχτα θα ανακαλύψεις το φωτεινό σου διπλό,
Την ουράνια ψυχή σου.Ακολούθησε τον Θείο οδηγό,
και θα γίνει ο δαίμονάς σου , γιατί έχει το κλειδί των υπάρξεων σου
περασμένων και μελλοντικών. Ακούστε μέσα σας και κοιτάξτε στο άπειρο του χώρου και του χρόνου.Εκεί, θα ακούσετε το τραγούδι των άστρων, τη φωνή των αριθμών, την αρμονία των σφαιρών. Κάθε ήλιοςείναι μια σκέψη του Θεού, και κάθε πλανήτης ένας τρόπος αυτής της σκέψης. Γνωρίστε τη Θεία σκέψη, ω ! Ψυχές ! Είναι ο λόγος για τον οποίο κατεβαίνετε  και ανεβαίνετε επίπονα
τον δρόμο των ουρανών. Τι κάνουν τ' άστρα;Τι λένε οι αριθμοί ;Τι  κυλούν οι σφαίρες; Ω ! Ψυχές χαμένες ή λυτρωμένες ! Λένε, τραγουδούν, κυλούν τα πεπρωμένα σας.».
ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ.

Καταλυτικό ρόλο στα  θρησκευτικά δρώμενα και στην Αρχαία Ελλάδα διαδραμάτισαν  όπως ήδη αναφέραμε τα Μυστήρια, τα οποία  με τα θρησκευτικά δρώμενά προσέφεραν σε εκείνους που ενδιαφέρονταν, μία υπερβατική εμπειρία.

Τι ήταν όμως τα μυστήρια, τα οποία αποτελούσαν το σημαντικότερο και βαθύτερο τμήμα του Ελληνικού Θεολογικού Συστήματος;

Η λέξη Μυστήριο όπως είναι γνωστό σήμαινε το απόρρητο, το μυστικό, το άρρητο μέρος μιας τελετής ή λατρείας οι οποίες δεν γινόταν φανερές σε άτομα που δεν είχαν μυηθεί. Η λέξη μύηση προέρχεται από το ρήμα μυώ, που σημαίνει κλείνω. Κλείνω τις αισθήσεις στον αισθητό κόσμο, και ανοίγω άλλου είδους εσωαισθήσεις στον «υπερβατικό ΕΤΕΡΟΝ» αθέατο για τους αρχαίους Έλληνες κόσμο.

Πολλοι μελετητές πιστεύουν πως οι πρόγονοί μας επιδίωκαν και επιτύγχαναν την ανόδο της συνείδησης τους σε συχνότητες υψηλότερες. Τρία ήταν  τα κυρίως στάδια των μυστηριακών τελετουργιών :

• Ο έλεγχος των ικανοτήτων  του υποψηφίου, η νηστεία και οι καθαρμοί.
• Μύηση και ανακοίνωση των Μυστηρίων.
• Εποπτεία των δρωμένων και απόκτηση της «ευλογίας της διαδοχής».

Σύμφωνα με τον άγγλο Νεοπλατωνιστή Τόμας Τέιλορ πέντε ήταν  τα μέρη της μύησης:

 

Το μυστικό του Τεκτονισμού

 

Όταν μπορεί ς να κοιτάς τα ποτάμια, τους λόφους και τον μακρινό ορίζοντα με βαθιά την αίσθηση της μικρότητάς σου στο άπειρο σύμπαν των πραγμάτων και να συνεχίζεις  παρ’ όλα αυτά να έχεις πίστη, ελπίδα και κουράγιο  αυτή είναι η ρίζα κάθε αρετής.
Όταν γνωρίζεις ότι το  βάθος της καρδιάς του κάθε ανθρώπου είναι τόσο ευγενικό, όσο και δειλό, τόσο θείο όσο διαβολικό και τόσο μοναχικό  όσο ο καθένας μας, και επιζητάς να γνωρίσεις, να συγχωρέσεις και να αγαπήσεις τον κάθε του όμοιο.
Όταν γνωρίζεις να συμπάσχεις με τον άνθρωπο στη θλίψη του, ακόμα και στις αμαρτίες του γνωρίζοντας ότι κάθε άνθρωπος αγωνίζεται σκληρά ενάντια σε κάθε τι που τον εκτρέπει από την αρμονία.
Όταν μαθαίνεις πώς να κάνεις φίλους και να τους κρατάς,  και πάνω από όλα όταν μάθεις πως  μπορείς να έχεις φίλο τον ίδιο σου τον εαυτό, για πάντα.
Όταν μπορείς και αγαπάς τα λουλούδια, και μπορείς να κυνηγάς τα πουλιά χωρίς κανένα όπλο, να ριγήσεις από ένα παλιό και ξεχασμένο παιγνίδι όταν ακούσεις το γέλιο ενός μικρού παιδιού.
Όταν μπορείς να παραμένεις χαρούμενος και περήφανος μέσα στην  κάθε αθλιότητα που μπορεί να σου φέρει η ζωή.
Όταν τα δέντρα με τις κορώνες των αστεριών επάνω τους κι  η λάμψη του ήλιου πάνω στα ρέοντα νερά  σε κάνουν να ριγείς το ίδιο με την σκέψη μιας μεγάλης αγάπης και ενός μακρινού θανάτου.
Όταν καμία φωνή κινδύνου δεν φτάνει στα αυτιά σου  μάταια, και κανένα χέρι που γυρεύει βοήθεια δεν φεύγει χωρίς απόκριση.
Όταν βρίσκεις καλό σε κάθε πίστη που βοηθάει τον άνθρωπο να είναι κοντά στην Θεότητα και  μπορεί να διακρίνει μεγάλα νοήματα μέσα  στην ζωή του , όποια κι αν είναι η πίστη του.
Όταν γνωρίζεις πώς να προσεύχεσαι, πώς να αγαπάς, πώς να ελπίζεις.
Όταν πιστεύεις στον εαυτό σου, και πιστεύεις στον διπλανό σου, κι οι δύο μαζί έχετε πίστη στον Θεό : στα χέρια σου ένα σπαθί για το κακό, και στην καρδιά σου μια δοξολογία για τη  ζωή, χωρίς ικμάδα φόβου του θανάτου.
Όταν γίνεις  τέτοιος άνθρωπος βρήκες το πραγματικό μυστικό του Τεκτονισμού, και θα είσαι συ  που θα  προσπαθείς να το μοιράσεις στον κόσμο όλο.
Χ.Κ

Τα Ορφικά, τα Καβείρια μυστήρια και ο Μέγας Αλέξανδρος...

 

Η γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού, Κα Λίνα Μενδώνη ανέφερε για τα ευρήματα του ψηφιδωτού  της Αμφίπολης...

«Οι σκηνές αυτές συνδέονται με τις λατρείες του κάτω κόσμου, με την Ορφική λατρεία- κάθοδος στον Άδη-καθώς και με τις διονυσιακές τελετές.

Ο εκάστοτε επικεφαλής του οίκου των Μακεδόνων ήταν ο αρχιερέας αυτών των λατρειών.  Σύμφωνα με τους ειδικούς ήταν η μάσκα, την οποία φορούσε ο Φίλιππος στις Ορφικές τελετές…!!! »

Πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση…!!! Εγώ απλά να υπενθυμίσω πως η Ολυμπιάδα ήταν αρχιέρεια των Καβειρίων μυστηρίων,  όπως έχω γράψει στο άλλο blog  μου Πλωτίνος, όπου   μυήθηκε και ο Φίλιππος.!!!  Άρα έχουμε Ορφικά και Καβείρια μυστήρια τα οποία τελούνταν σε σπήλαια φυσικά ή τεχνητά....!!!

 

Σύμφωνα λοιπόν με τον μύθο ο Φίλιππος και η βασιλοπούλα των Μολοσσών Ολυμπιάδα μυήθηκαν και ερωτεύτηκαν στη Σαμοθράκη, με αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί ένα νέος «θείος γάμος» και να γεννηθεί ο θεόπαις Αλέξανδρος κάτι που ενίσχυε την πολιτική ισχύ τους μέσα από τη θεοσέβεια, ενώ υπαινισσόταν ότι πραγματικός πατέρας του Αλέξανδρου ήταν ο Δίας με θνητό υποκατάστατο τον Φίλιππο, σχήμα γνωστό σε πολλούς γενεαλογικούς και ιδρυτικούς μύθους, πρώτα και κύρια στον προπάτορά του μακεδονικού οίκου Ηρακλή: θνητός πατέρας του λογαριαζόταν ο Αμφιτρύωνας, ενώ ο θεϊκός του πατέρας ήταν ο Δίας.

Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ, ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑ- ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ και μια ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

 

Αφού μελετήσαμε την μυστηριακή απεικόνιση της πορείας της ψυχής, είμαστε πλέον έτοιμοι να μελετήσουμε και τον σχετικό μύθο του Πλουτάρχου που αναφέρει στο :
«Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης 942 κ.επ. »
Πολύ συνοπτικά ο μύθος που περιγράφει ο Πλούταρχος είναι ο εξής :
Οι ψυχές παίρνουν τον νού από τον Ήλιο, την άλογη ψυχή από την Σελήνη και τοσώμα από την Γη.
Όταν πεθαίνουν, πηγαίνουν στην εσωτερική πλευρά της Σελήνης όπου παραμένουν μέχρις ότου επανενσαρκωθούν.
Όταν αυτό γίνει πολλές φορές και αποδείξουν ότι τα έχουν καταφέρει τότε πηγαίνουν στηνπίσω πλευρά της Σελήνης, όπου και κάποια στιγμή αποβάλλουν την άλογη ψυχή και πηγαίνουν στον Ήλιο.
( Ο μελετητής καλείται να ανατρέξει στο έργο αυτό του Πλουτάρχου για να αποκτήσει την πλήρη εικόνα του μύθου που παραθέτει ο Πλούταρχος)
Αυτό με πρώτη ανάγνωση μας προβληματίζει μιας και η θεώρηση που κάνει ο Πλούταρχος δεν ταιριάζει με αυτήν που έχουμε συναντήσει.
Όπως έχουμε μελετήσει, η ψυχή κατ’αρχήν είναι αιώνια και άφθαρτη, δημιουργείται από τον δημιουργό, είναι υπερκόσμια, δηλαδή έλαβε την υπόσταση της έξω από τον κόσμο.

Τεκτονική Παράδοση…μια φωτεινή πυξίδα

 

Η φωτεινή πυξίδα η οποία χρησιμεύει ως οδηγός μας είναι τα τυπικά μας και η τεκτονική παράδοση.

Εάν κατορθώσουμε να εισδύσουμε στον απέραντο κόσμο των ιδεών, ο οποίος βρίσκεται σε αυτά, καλυμμένος υπό τη μορφή συμβόλων και αλληγοριών, εάν κατορθώσουμε να αφιερώσουμε την σκέψη μας, χωρίς κανένα άλλο περισπασμό, στην ενδελεχή μελέτη και έρευνα, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι θα κάμουμε ένα σημαντικό βήμα προς την αποκάλυψη εκείνων των αληθειών, στην εκθαμβωτική λάμψη των οποίων δεν μπορούν να αντέξουν τα μάτια των μη μυημένων.

  Ο Τεκτονισμός είναι θεσμός προοδευτικός και ουδέν θέτει όριον εις την αναζήτησιν της αληθείας.

        Για την ανοικοδόμηση ενός Ναού της Αρετής οδηγεί η Σοφία, ανοικοδομεί η Ισχύς, διακοσμεί το Κάλλος. Αυτή είναι η τρίφωτος λυχνία, η οποία καταυγάζει δια του λαμπρού της φωτός το τεκτονικό έργο. Υψώνουμε λοιπόν, Ναό στην Αρετή και σφυρηλατούμε δεσμά στην κακία. Χαλιναγωγούμε τα πάθη και τις ορέξεις μας. Καλλιεργούμε και βελτιώνουμε τον εαυτό μας εθίζοντες το πνεύμα μας στη σύλληψη των υψηλών ιδεών της τιμής, της αρετής, του καθήκοντος, της αγάπης. Έτσι μόνο θα κατορθώσουμε κάποτε, να υψώσουμε την σκέψη μας προς το άπειρο, ενώνοντας την εν ημίν θεία ουσία προς την εν τη Φύσει Πανταχού παρούσα αιωνία Μονάδα, τον υπέρτατο Νου, ο οποίος κατά τον

Εκ Βαθέων…Η εμπειρία του Τεκτονισμού μέσα από τα μάτια ενός εκ των παλαιότερων μελών.

 

Η ζωή είναι ένα ατέλειωτο ταξίδι και καθένας μας έχει μόνο μια ζωή για να το πραγματοποιήσει.
Και μέσα σ’ αυτή τη ζωή τί να πρωτοκάνεις; Να παρατηρήσεις τον κόσμο, να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να γνωρίσεις τους άλλους;
  Ν’ αποκτήσεις αγαθά, γνώσεις, να καταξιωθείς, να γίνεις χρήσιμος στην κοινωνία;
Να κατανοήσεις το μυστήριο της ζωής, να προσεγγίσεις το μυστήριο του θανάτου, να αναζητήσεις το Θεό;
Σε πόσους δρόμους ανάμεσα στ’ αστέρια πρέπει ο άνθρωπος να πορευθεί στην αναζήτηση του τελικού μυστικού; γράφει η Λωρήν Άσλεϋ στο Απέραντο Ταξίδι.
Θα μπορούσα να πω ότι ήμουν τυχερή που βρήκα τον δρόμο αυτό στον Τεκτονισμό.
Ο δρόμος που έχω διανύσει στον Τεκτονισμό είναι βραχύς μεν, αλλά ήταν αρκετός ώστε να με οδηγήσει στο βαθμό του διδασκάλου. Συνεπώς σήμερα που καλούμαι να εκφράσω τις σκέψεις μου, είναι στη διακριτική μου ευχέρεια η επιλογή του θέματος.
Οι προκλήσεις πολλές:  Πρώτον,  να προσεγγίσω και να προσπαθήσω να αναλύσω κάποιο σύμβολο από αυτά που ευρίσκονται μέσα στο χώρο ή κάποια ρήση από το Τυπικό των εργασιών.
  Δεύτερον,  να προσπαθήσω να μελετήσω κάποια φιλοσοφική έννοια.
       Μετά από ώριμη σκέψη άφησα το πρώτο για τα αντίστοιχα "φροντιστήρια" και το δεύτερο για τα φιλοσοφικά εργαστήρια. Και υπέκυψα στην έντονη εσωτερική ανάγκη ν’ ανοίξω την καρδιά μου και να μιλήσω προσωπικά για τη δική μου σχέση με τον Τεκτονισμό.
Εξάλλου, ο τεκτονισμός δεν είναι μια φιλοσοφική θεωρία, αλλά είναι βιωματική εμπειρία που καθοδηγεί βάσει φιλοσοφικών θεωριών  την ατομική πορεία εκάστου μέλους του.
  Έτσι σίγουρα καθένας από εμάς θα είχε να δώσει κάποια άλλη διάσταση.
        Ο Τεκτονισμός είναι μια πορεία ταυτόχρονα καθοδική και ανοδική. Όσο κατερχόμεθα στα βάθη της συνειδήσεως, τόσο ανερχόμεθα στην σφαίρα της αλήθειας. Αυτή η πορεία είναι σταδιακή και συμβολίζεται από τους τεκτονικούς βαθμούς,  οι  οποίοι ,  πιστεύω,  πως έχουν ουσιαστικό ρόλο, γιατί ο Τεκτονισμός είναι σαν ένα ποτό που πίνεται γουλιά- γουλιά. Σε τίποτα δε θα ωφελούσε να το πιεί κανείς μεμιάς.

Τι είναι Τεκτονισμός;

      

Γραπτά τεκμήρια της ύπαρξης του Τεκτονισμού χρονολογούνται από το 1390, ενώ οι προφορικές παραδόσεις του είναι ακόμα παλαιότερες. Στον Τεκτονισμό ανήκουν άτομα από όλα τα κοινωνικά στρώματα και επαγγέλματα.

      Ο Τεκτονισμός είναι αφιερωμένος στην Αδελφοσύνη του Ανθρώπου. Χρησιμοποιεί τα εργαλεία και τις μεθόδους των αρχαίων αρχιτεκτόνων & τεχνιτών με συμβολικό τρόπο, μέσα σε ένα σύστημα διδασκαλίας το οποίο έχει σαν σκοπό την «οικοδόμηση» του χαρακτήρα και των ηθικών αξιών των μελών του. Μοναδικός στόχος του είναι η καλυτέρευση του ανθρώπου και η ανάπτυξη της διάνοιάς του. Οι δεσμοί της φιλίας, της κατανόησης και της αδελφικής αγάπης έχουν επιζήσει ακόμη και των πιο διαχωριστικών πολιτικών, στρατιωτικών και θρησκευτικών συγκρούσεων μέσα στους αιώνες. Ο Τεκτονισμός δεν υπαγορεύει στα μέλη του τι ακριβώς να πιστεύουν και τι όχι. Ενθαρρύνει τα μέλη του να ασκούν την πίστη, την οποία προσωπικά αποδέχονται, διδάσκει ότι κάθε άτομο μέσα από την αυτο-βελτίωσή του και βοηθώντας άλλους, έχει ως καθήκον να διαφοροποιήσει τον κόσμο προς το καλύτερο, προάγει την αγάπη στον Άνθρωπο και κατά συνέπεια, αναπτύσσει και φιλανθρωπική δράση.

     Ο Τεκτονισμός δεν είναι φιλοσοφική θεωρία, αλλά βιωματική εμπειρία που καθοδηγεί μέσω ανθρωπιστικών ιδεωδών την ατομική πορεία εκάστου μέλους του. Το κεντρικό ζήτημα γύρω από το οποίο περιστρέφεται φιλοσοφικά, είναι το περιεχόμενο της ανθρώπινης ύπαρξης και η διεύρυνση της ανθρώπινης συνείδησης και αφορά στη διαλεκτική σχέση μεταξύ της συνειδησιακής πραγματικότητας και της πραγματικότητας του κόσμου.

      Ως θεσμός απέστερξε να εγκλωβιστεί σε παροδικά πολιτικά και θρησκευτικά ζητήματα, διότι ασχολείται στο πλέον θεμελιώδες πεδίο της φιλοσοφικής έρευνας, στο πεδίο δηλαδή της ανακαλύψεως των τελικών κινήτρων που κυβερνούν την ανθρώπινη δράση και αποκαλύπτει στον άνθρωπο το Μυστήριο της πνευματικής αναγέννησης, δι' αλληγοριών και δια συμβόλων.

Τι ΔΕΝ είναι ο Τεκτονισμός ...

     Ο Τεκτονισμός δεν είναι θρησκεία. Δεν υπόσχεται σωτηρία. Όμως, παρά το γεγονός ότι δεν είναι θρησκεία, έχει θρησκευτικότητα με την έννοια ότι οι Τέκτονες σέβονται το Θεό.

      Ο Τεκτονισμός δεν είναι μυστική εταιρεία όπως κάποιοι διατείνονται. Οι Τέκτονες μπορούν με υπερηφάνεια να δηλώνουν την ιδιότητά τους, εφόσον το επιθυμούν. Αρκετοί φορούν τεκτονικά διακριτικά στην καθημερινή περιβολή τους, ενώ η τοποθεσία όπου λαμβάνουν χώρα οι τεκτονικές συναντήσεις, καθώς και τα σχετικά προγράμματα των συνεδριάσεων δεν είναι κρυφά. Παρ’ όλα αυτά κρατούνται μυστικοί οι κώδικες αναγνώρισης και τα τελετουργικά των μυήσεων ώστε να εξασφαλίζεται το απαραβίαστο των συνεδριάσεων.

Ποιοι είναι οι Τέκτονες;

      Οι Τέκτονες απαριθμούν εκατομμύρια μέλη ανά την υφήλιο. Μπορεί να εξασκούν οποιοδήποτε επάγγελμα ή να έχουν οποιαδήποτε θέση μέσα στην κοινωνία στην οποία διαβιούν, όμως μέσα στα πλαίσια του Τεκτονισμού όλοι είναι ίσοι. Μια από τις πιο συναρπαστικές πτυχές του Τεκτονισμού είναι πως διαφορετικά άτομα, από ποικίλα κοινωνικά στρώματα, μπορούν να συναντιούνται μαζί εν ειρήνη, πάντα συμπεριφερόμενοι αρμονικά και στα πλαίσια αμοιβαίας φιλίας, αποκαλώντας ο ένας τον άλλο "αδελφό".

     Μπορεί να έχουν διαφορετικές πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ο Τεκτονισμός όμως, δε συνδέεται με καμιά πολιτική ή θρησκευτική κοσμοαντίληψη.

      Αρκετά σημαντικά πρόσωπα της παγκόσμιας ή και της ελληνικής ιστορίας ήταν Τέκτονες.

Τι κάνουν οι Τέκτονες;

    Η εμπειρία του τεκτονισμού ενθαρρύνει τα μέλη να γίνουν καλύτερα άτομα και καλύτεροι

ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΤΕΚΤΩΝ

 

Ο Τεκτονισμός είναι αφιερωμένος στην Αδελφοσύνη του Ανθρώπου. Χρησιμοποιεί τα εργαλεία και τις μεθόδους των αρχαίων αρχιτεκτόνων & τεχνιτών με συμβολικό τρόπο, μέσα σε ένα σύστημα διδασκαλίας το οποίο έχει σαν σκοπό την «οικοδόμηση» του χαρακτήρα και των ηθικών αξιών των μελών του. Μοναδικός στόχος του είναι η καλυτέρευση του ανθρώπου και η ανάπτυξη της διάνοιάς του. Οι δεσμοί της φιλίας, της κατανόησης και της αδελφικής αγάπης έχουν επιζήσει ακόμη και των πιο διαχωριστικών πολιτικών, στρατιωτικών και θρησκευτικών συγκρούσεων μέσα στους αιώνες. Ο Τεκτονισμός δεν υπαγορεύει στα μέλη του τι ακριβώς να πιστεύουν και τι όχι. Ενθαρρύνει τα μέλη του να ασκούν την πίστη, την οποία προσωπικά αποδέχονται, διδάσκει ότι κάθε άτομο μέσα από την αυτο-βελτίωσή του και βοηθώντας άλλους, έχει ως καθήκον να διαφοροποιήσει τον κόσμο προς το καλύτερο, προάγει την αγάπη στον Άνθρωπο και κατά συνέπεια, αναπτύσσει και φιλανθρωπική δράση     

Ο Τεκτονισμός δεν είναι φιλοσοφική θεωρία, αλλά βιωματική εμπειρία που καθοδηγεί μέσω ανθρωπιστικών ιδεωδών την ατομική πορεία εκάστου μέλους του. Το κεντρικό ζήτημα γύρω από το οποίο περιστρέφεται φιλοσοφικά, είναι το περιεχόμενο της ανθρώπινης ύπαρξης και η διεύρυνση της ανθρώπινης συνείδησης και αφορά στη διαλεκτική σχέση μεταξύ της συνειδησιακής πραγματικότητας και της πραγματικότητας του κόσμου

Για να εισέλθει κάποιος στον Ελευθεροτεκτονισμό πρέπει να αποταθεί αυτοβούλως σε κάποιο ήδη μέλος, που θα τον συστήσει και θα τον προτείνει και να κάνει από μόνος του αίτηση εισδοχής στη Στοά της κοινότητάς του.

Γενικές απαιτήσεις

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ -(ή Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ)

 

Σήμερα 12/10/2014 το ΥΠΠΟ μας απεκάλυψε ένα εκπληκτικό ψηφιδωτό στα πρόθυρα της εισόδου του κυρίως τάφου στην Αμφίπολη (http://www.yppo.gr/2/g22.jsp?obj_id=58792).
Πέραν του μεγαλείου και του δέους που προκαλεί σε όλους όσοι το κοιτάζουν, αξίζει να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις :
Με ικανοποίηση επιβεβαιώνεται η από 1/10/2014 υπόθεση ότι προ της θύρας της εισόδου στον τρίτο θάλαμο(Θ3) θα υπήρχε και  άλλο σκαλοπάτι, ώστε νααπειονισθεί συμβολικά η άνοδος από το αστρικό/ψυχικό  επίπεδο (Θ2) στο νοητό (Θ3). (βλέπε : [ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 30/9/2014] ).

Όπως λοιπόν ανεκοίνωσε το ΥΠΠΟ "στα βόρεια του δαπέδου αποκαλύφθηκε τομαρμάρινο κατώφλι της θύρας, που οδηγεί στον τρίτο χώρο, διακοσμημένο με ιωνικό κυμάτιο, στο κάτω μέρος του" το οποίο μάλιστα είναι μαρμάρινο σε αντίθεση με τοσκαλοπάτι που βρέθηκε μεταξύ των Καρυατίδων που είναι πώρινο ("Στα νότια του ψηφιδωτού δαπέδου και ανάμεσα στα βάθρα των Καρυατίδων αποκαλύφθηκε πώρινοκατώφλι, καλυμένο με λευκό κονίαμα"), οπότε παρατηρείται μια κλιμάκωση στηνποιότητα των σκαλοπατιών από κάτι "γήινο" σε κάτι "ουράνιο" που συνάδει με τον υπόλοιπο συμβολισμό.
Το ψηφιδωτό που απεκαλύφθη μερικώς στον δάπεδο του θαλάμου Θ2 φαίνεται ότι είναι η κλασσική απεικόνιση της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα. Απεικονίζει τον ψυχοπομπό θεό Ερμή να προηγείται ενός άρματος με δύο άλογα το οποίο οδηγεί ένας γενειοφόρος άνδρας, του οποίου το σώμα έχει μερικώς αποκαλυφθεί καθώς το ψηφιδωτό δεν έχει αποκαλύφθεί τελείως από τις δύο πλευρές του.
Φαίνεται ότι αποτελεί μίμηση της ίδιας παράστασης που βρίσκεται στον  Τάφο της Περσεφόνης στις Αιγές :

Εδώ βέβαια έχουμε ένα κενό καθώς δεν γνωρίζουμε τι κρύβει το καλυμμένο ακόμα δεξί κομμάτι του ψηφιδωτού. Υποθέτουμε ότι θα υπάρχει η Περσεφόνη, όπως και στην παράσταση στις Αιγές. Αν όχι, τότε πολύ πιθανόν να είναι απεικόνιση του ίδιου τουνεκρού. Το θεωρώ λίγο απίθανο να είναι ο νεκρός καθώς στον ταφικό διάδρομο ταμοτίβα είναι γενικά και μιλάνε για την πορεία της ψυχής.
Ειδικά για τον νεκρό θα δούμε σύμβολα και χαρακτηριστικά στον τρίτο θάλαμο Θ3(ίσως και μετά από την τέταρτη θύρα) που είναι πίσω από την "κλειστή"  πόρτα (της οποίας βρέθηκαν τα κομμάτια) και όχι πριν.
Ο χώρος του νεκρού είναι εκεί και όχι στον ταφικό διάδρομο.

Μικρό Χρονολόγιο του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου*

 

 

1717 Ίδρυση της πρώτης Μεγάλης Στοάς του Λονδίνου και του Ουέστμινστερ.

1725 Ο Τσάρλς Ράντκλιφ (Charles Radclyffe - Earl of Derwentwater), εκτός γάμου εγγονός του Κάρολου Β΄, ανακηρύσσεται Μέγας Διδάσκαλος των Γαλλικών Στοών. Θα παραμείνει στη θέση αυτή για περισσότερο από 10 έτη.

1730 Εκδίδεται στο Δουβλίνο ένα κείμενο του Jonathan Swift με τίτλο «A letter from the Grand Mistress of the Free Masons» (βλ. The Prose Writings of Jonathan Swift, ed. Herbert Davis and others, 16 vols., Oxford: Basil Blackwell, 1939-74), στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται: «(… η περίφημη αρχαία στοά του Kilwinning, στην οποία όλοι οι βασιλείς της Σκωτίας διετέλεσαν κατά καιρούς Μεγάλοι Διδάσκαλοι, χωρίς διακοπή από την εποχή του Fergus που βασίλεψε περισσότερο από 1000 χρόνια πριν, πολύ πιο πριν από τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ ή τους Ιππότες της Μάλτας, δυο στοές στις οποίες οφείλω οπωσδήποτε να αποδώσω την τιμή ότι στόλισαν τον αρχαίο Ιουδαϊκό και Παγανιστικό Τεκτονισμό με θρησκευτικές και χριστιανικές συνήθειες». Επτά χρόνια αργότερα, σε μια ομιλία του στο Παρίσι, ο Ιππότης Ράμσεϊ (Andrew Michael Ramsay) χρησιμοποιεί τα ίδια στοιχεία που αναφέρονται σε αυτό το απόσπασμα. Επομένως, είτε ο Ράμσεϊ επηρεάστηκε από το παραπάνω χειρόγραφο είτε άντλησε τις πληροφορίες του από τις ίδιες πηγές όπου βασίστηκε και το περιεχόμενο αυτού του χειρογράφου. Σε αυτή τη περίπτωση σημαίνει ότι η συγκεκριμένη παράδοση ήταν γνωστή σε ορισμένους κύκλους.

1732 Ίδρυση της Στοάς «L' Anglaise» στο Μπορντώ (η οποία υφίσταται μέχρι και σήμερα με αριθμό 2 υπό την σκέπη της Grande Loge Nationale Française). Στα επόμενα χρόνια ιδρύθηκε και η Στοά «Francaise» και αμφότερες άρχισαν να λειτουργούν τους λεγόμενους «σκωτικούς βαθμούς», δημιουργώντας την παράδοση του Μπορντώ ως «Μητέρα Σκωτική Στοά». Από τη Στοά αυτή ο Estienne Morin έλαβε την εντολή να μεταδώσει τους σκωτικούς βαθμούς στο «Νέο Κόσμο».

1732 Στοά «Σκώτων Διδασκάλων» συνεδριάζει στο «Devil's Tavern, Temple Bar» του Λονδίνου.

1735 Σε μια ειδική τελετή που έλαβε χώρα στο «Bear Inn» στην πόλη του Bath της Αγγλίας, ο Σεβάσμιος, οι Επόπτες και εννέα αδελφοί της τοπικής Στοάς έλαβαν το βαθμό του Σκώτου Διδασκάλου.

1735 Η εφημερίδα «journal de l'avocat Barbier» αναφέρει για πρώτη φορά ότι στη Γαλλία αναπτύσσεται ένας διαφορετικός Τεκτονισμός από αυτόν των Άγγλων, όπου χρησιμοποιούνται όροι όπως «chevalier» («ιππότης») και «chapitre» («περιστύλιο»).

1737 Σε δημόσια ομιλία της Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας ο Ιππότης Ράμσεϊ ανέλυσε τη θεωρία με την οποία ανάγει την καταγωγή του Ελευθεροτεκτονισμού στα Αρχαία

Ο Ερμής και ο Συμβολισμός του

 

 

Η αστρολογική επιρροή του πλανήτη Ερμή σχετίζεται με την προσωπική μετουσίωση μέσω της φώτισης και της ενόρασης και ανοίγει δρόμους για να εκφραστούν δημιουργικά οι εσωτερικές δυνατότητες του ανθρώπου μέσα στον κόσμο. Καθιστά τον άνθρωπο έναν πνευματικό οδοιπόρο και αγγελιαφόρο, που ταξιδεύει στα μονοπάτια της ζωής, εξερευνώντας και απολαμβάνοντας την ομορφιά της περιπέτειας.

Στην Αστρολογία κάθε πλανήτης εκφράζει μια δύναμη ή μια αρχή, η οποία πιστεύεται πως επηρεάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Σε κάθε έναν αποδίδονται διαφορετικές ιδιότητες και θεωρείται υπεύθυνος για συγκεκριμένες διευθετήσεις. Η έκφραση των ιδιοτήτων των πλανητών, ενεργοποιείται ανάλογα με το ζώδιο, τον οίκο που αυτοί βρίσκονται στον αστρολογικό χάρτη και τις όψεις - γωνίες που σχηματίζουν μεταξύ τους. Σε ότι αφορά την κατάστρωση του αστρολογικού χάρτη, αυτή γίνεται λαμβάνοντας υπόψη τους ακριβείς χρόνους της περιστροφής του κάθε πλανήτη γύρω από τον Ήλιο.

Ο Ερμής, που θα μας απασχολήσει σε αυτό το άρθρο, εκπροσωπεί την ικανότητα του ανθρώπου να χρησιμοποιεί το λόγο, να συνθέτει, να αναλύει και να ανταλλάσει ιδέες, να διευρύνει τη συνείδηση μέσω της επικοινωνίας, της αλληλεπίδρασης και της γνώσης. Με τη δύναμή του να αναλύει, να ταξινομεί και να συνθέτει λέγεται πως μπορεί να αποκαλύπτει τις κρυμμένες σχέσεις των πραγμάτων και να προσφέρει ενόραση.

Ο πλανήτης Ερμής

Αστρονομικά Στοιχεία για τον Ερμή

Ο Ερμής είναι ο πλησιέστερος στον ΅Ήλιο πλανήτης και χαρακτηρίζεται από τους αστρονόμους ως εσωτερικός όπως και η Αφροδίτη (Εσωτερικός πλανήτης στην αστρονομία αποκαλείται εκείνος που η τροχιά του βρίσκεται ανάμεσα στη Γη και τον Ήλιο. Οι υπόλοιποι που οι τροχιές τους βρίσκονται μακρύτερα από την τροχιά της Γης ονομάζονται εξωτερικοί).

Η διάμετρος του είναι 4.800 χιλιόμετρα (είναι ο μικρότερος πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος μετά τον Πλούτωνα) και εκτελεί μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον Ήλιο σε 88 ημέρες, απέχει δε από αυτόν περίπου 58 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Είναι δύσκολα ορατός με γυμνό μάτι από τη Γη, διότι η θέση του στον ουρανό είναι πάντα χαμηλά στον ορίζοντα.

Ο Ερμής δεν διαθέτει ατμόσφαιρα και είναι γεμάτος από κρατήρες, θυμίζοντας πολύ την εικόνα της Σελήνης. Η θερμοκρασία στην επιφάνειά του στη διάρκεια της ημέρας φτάνει τους 470 βαθμούς Κελσίου, ενώ κατά τη νύχτα μπορεί να πέσει στους 100 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Διαθέτει ασθενές μαγνητικό πεδίο (περίπου το ένα εκατοστό του γήινου μαγνητικού πεδίου).

Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν τον πλανήτη Ερμή «Ερόεις» που σημαίνει αξιαγάπητος,

Η σοφία, ο ήλιος του μεσονυκτίου, και η γλαύκα της Θεάς Αθηνάς

 

«H γλαύκα της Αθηνάς πετάει μόλις η μέρα γείρει προς την δύση της...». Όπως έχω γράψει σχετικά σε παλαιότερο άρθρο μου (εδώ), γνωρίζουμε η Αθηνά είναι η θεά της σοφίας, και η γλαύκα είναι το ιερό πτηνό της.   Οι κάτοικοι της Αθήνας πίστευαν πως η θεά Αθηνά έπαιρνε συχνά τη μορφή της γλαύκας, όταν ήθελε να παρουσιαστεί στους ανθρώπους. Η γλαύκα χρησιμοποιόταν επίσης από την Αθηνά ως αγγελιοφόρος της.  Για ποιό λόγο λοιπόν επιλέχθηκε η γλαύκα ώς το ιερό πτήνό της Θεάς, τι ήθελαν να συμβολίσουν οι αρχαίοι μυθαγωγοί με την επιλογή αυτή;

Όπως γνωρίζουμε η γλαύκα είναι νυχτόβιο πτηνό το οποίο έχει εξαιρετική όραση ακόμα και στο σκοτάδι. Έχει την φυσική συνεπώς ιδιότητα,  να βλέπει την «αθέατη πλευρά των πραγμάτων»,  εκεί που άλλοι αδυνατούν λόγω του σκότους.

Ας εξετάσουμε  τι σημαίνει η «σοφία». Η «σοφία» αφορά όχι μία απλή γνωστική διαδικασία, αλλά  την  μετουσίωση της  γνώσης σε βίωμα, αρετή  πνευματικότητα και εν τέλη σε μία αρμονική  στάση ζωής. Ο Πλάτωνας  μας αποκαλύπτει σχετικά: «H  σοφία  δεν μπορεί να διατυπωθεί με το λόγο, όπως άλλες γνώσεις, αλλά, μέσα από μακρόχρονη κοινή αναζήτηση της ουσίας του πράγματος και την αδιάκοπη απασχόληση με το πρόβλημα, ξαφνικά, σαν το φως που ανάβει από μια σπίθα, γεννιέται στην ψυχή, και υστέρα τρέφεται μόνη της.»

Σην Πολιτεία  αναφέρει  πως η αληθινή (φιλο) σοφία είναι η περιαγωγή της ψυχής από μια νυχτερινή ημέρα σε μια αληθινή, δηλαδή είναι επάνοδος στο αληθινό ον.  Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο αληθινός (φιλό) σοφος λοιπόν, από άποψη αρχής, είναι αυτός που έχει ως αποστολή να μεταστρέφει την ψυχή, μηδέ εξαιρουμένης και της δικής του, από την ημερήσια νύχτα της στον αληθινό της

Ο Ερμής ως ψυχοπομπός στην Αμφίπολη. Ο «Μεγάλος Μάγος» και ιεροφάντης των μυστηρίων...

Χλέτσος Βασίλης

 

Ερμής ο αγγελιοφόρος των Θεών, ο ψυχοπομπός των ανθρώπινων ψυχών, ο προστάτης των τεχνών, των γραμμάτων, των εμπόρων , των  'πανούργων' αλλά και των Φιλοσόφων.

Το όνομά του ετυμολογείται από το είρω (αναγγέλλω), ερέας και (κατά πλεονασμό του μ) Ερμέας, Ερμής με συναίρεση, ή  από το έρυμα, δηλαδή το λόγο.

Ο Αγγελιοφόρος των Θεών  ο οποίος  πρώτος ξεπέρασε το όριο που χώριζε τους ανθρώπους με τους θεούς. Έφερε τον λόγο στους  ανθρώπους,  καθιστώντας τους εν δυνάμει Θεούς,  δίνοντας τους την δυνατότητα   με την διεύρυνση της πεπερασμένης τους  διάνοιας, να ' συλλάβουν'  τα μυστήρια του σύμπαντος .

Κατ’  αυτό τον τρόπο  ο Ερμής  ταυτίζεται με τον  Λόγο   το Θεϊκό  πνεύμα. Ο  αιώνιος σύντροφος του Ήλιου της Σοφίας, ο 'Μεγάλος Μάγος' και ιεροφάντης,

Η επανόρθωση της ψυχής κατά τον Πυθαγόρα.

 

Θεωρώντας ότι το πρώτο πράγμα που επιμελούνται οι άνθρωποι είναι αυτό που προσλαμβάνουν με τις αισθήσεις-όταν δηλαδή κάποιος βλέπει ωραία σχήματα και μορφές, και ακούει ωραίους ρυθμούς και μελωδίες-καθόρισε ως πρώτη μορφή εκπαίδευσης την μουσική. Και αυτό διότι με κάποιες μελωδίες και ρυθμούς θεράπευε τις συμπεριφορές και τα ανθρώπινα πάθη, επανέφερε στην αρχική της κατάσταση την αρμονία των ψυχικών δυνάμεων και επινοούσε καταστολές και θεραπείες για τα σωματικά και τα ψυχικά νοσήματα. Και, μα τον Δία, εκείνο που περισσότερο από όλα είναι άξιο λόγου είναι ότι συνέθετε για τους γνωστούς του τις λεγόμενες «παρασκευές» και «επαφές», και εφάρμοζε δαιμονικά σκεφτόμενος, συνδυασμούς κάποιων διατονικών, χρωματικών και εναρμονίων κλιμάκων, δια των οποίων με ευκολία μετέστρεφε στα αντίθετα τα πάθη της ψυχής που είχαν δημιουργηθεί πρόσφατα και είχαν γεννηθεί χωρίς καμιά λογική, και τα καθοδηγούσε, μεταστρέφοντας λύπες και οργές, παράλογους οίκτους και φθόνους και φόβους, κάθε είδους επιθυμίες και δυνατά πάθη, ορέξεις και μαλθακότητες, και νωθρότητες και βιαιότητες, το καθένα από τα πάθη αυτά σε αρετή, με τις αρμόζουσες μελωδίες, σαν να ήταν κάποιοι σωτήριοι συνδιασμοί φαρμάκων.

Και όταν το βράδυ οι συνομιλητές του πήγαιναν γιά ύπνο, τους απάλλασσε από τις

Ο "νόμος του επτά", και η Μυστική Σημασία του Σαββάτου

 

Υπήρχε μια εποχή που το Σάββατο ή η Κυριακή –ανάλογα την κουλτούρα και τη θρησκεία– ήταν ιερή μέρα. Οι άνθρωποι δεν δούλευαν και τη μέρα αυτή την αφιέρωναν στα θρησκευτικά τους καθήκοντα, στην οικογένεια και στην ξεκούρασή τους.

Σταδιακά η παράδοση αυτή ατόνησε. Με την πάροδο των χρόνων οι κοινωνίες, ιδίως στη Δύση, μοντερνίστηκαν, εκκοσμικεύτηκαν και τελικά σχεδόν τίποτε δεν επιβίωσε από τις αξίες εκείνες, παρά μόνο η ξεκούραση, κι αυτή μπασταρδεμένη με ψώνια και άλλες υποχρεώσεις που δεν προλάβαμε την εργάσιμη εβδομάδα.

Μόνο που και η αναιμική αυτή μορφή σχόλης, συνοδευμένη συχνά και με κάποια μορφή διασκέδασης, δέχεται χρόνο με το χρόνο ολοένα και ισχυρότερα πλήγματα.

Σήμερα, οι περισσότερες επιχειρήσεις στο λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο κινούνται στον αστερισμό της εβδομάδας των επτά ημερών. Πολλά καταστήματα στην Ευρώπη είναι ανοικτά και Σάββατα και Κυριακές, ενώ η οικονομική κρίση που χτύπησε και τη δική μας πόρτα, έχει αναγκάσει πολλούς Έλληνες εργαζόμενους να δουλεύουν έξι και επτά μέρες την εβδομάδα, προκειμένου να τα φέρουν βόλτα.

Όμως ακόμη και ο Θεός, την έβδομη μέρα της δημιουργίας πήρε ρεπό… Ίσως όχι το ρεπό που έχουμε εμείς στο νου μας, αλλά σίγουρα κάποια μορφή παύσης στη δραστηριότητά Του. Γιατί άραγε; Τι στ’ αλήθεια θέλει να μας πει η γνωστή αυτή βιβλική φράση;

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΤΑ

Σήμερα γνωρίζουμε ότι υπάρχουν νόμοι που διέπουν το σύμπαν. Ορισμένους από αυτούς η σύγχρονη επιστήμη τους έχει ανακαλύψει, άλλους όχι. Όσο η επιστήμη προχωράει, τόσο καταλαβαίνει ότι στο σύμπαν δεν βασιλεύει η τυχαιότητα αλλά η τάξη, μια τάξη τόσο αρμονική που είναι ασύλληπτη για τη δική μας περιορισμένη κατανόηση.Υπάρχει μια νομοτέλεια στην οποία τα πάντα υπακούν μέσα από κοσμικούς νόμους. Ένας από αυτούς είναι ο «νόμος του επτά».

Μύθοι, Φιλοσοφία, Μεταφυσική και Επιστήμη

«Που γεννήθηκε, λοιπόν, ο μύθος και γιατί, άραγε, και πως; Η πρώτη γυναίκα το ‘μαθε, αρχή - αρχή του χρόνου. Ποιος το ‘πε στην γυναίκα; Το παιδί που είχε μες στην κοιλιά της. Ποιος το ‘πε στο παιδί ; Η σιωπή του Θεού. Ποιος το ‘πε στην σιωπή» ;

Η μικρή αυτή εισαγωγή,  υποδεικνύει πως οι μύθοι είναι τόσο παλιοί, όσο  και η ίδια η Ανθρωπότητα. Αφορά την  απόπειρα της  ανθρωπότητας κατά την νηπιακή της ηλικία, να  ερμηνεύσει τον κόσμο και τις φυσικές δυνάμεις  από τις οποίες εξαρτιόταν η επιβίωση της.  Ο μύθος λειτουργεί ως μία πρωτόγονη φιλοσοφία στην πιο ακατέργαστη μορφή του, σε μία εποχή που η ανθρωπότητα αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως μία ολότητα. Είναι η  προφορική μετάδοση της συλλογικής μνήμης, της  εμπειρίας και της γνώσης σε μία εποχή  που ακόμα οι ανθρώπινες κοινότητες δεν έχουν αναπτύξει την φιλοσοφία και τις επιστήμες. 

Η μετάδοση της γνώσης είναι εξαιρετικά σημαντική για την συνέχεια της κοινότητας. Έτσι  για να είναι θελκτική και κατανοητή από τα νεαρότερα μέλη της κοινότητας,  δημιουργείται ο  μύθος καθώς η δύναμη των εικόνων είναι ισχυρότερη του λόγου.  Η μετάδοση της γνώσης αρχικά γινόταν με τη μίμηση. Η μιμητική αναπαράσταση ήταν ζωντανό παράδειγμα.  Ο άνθρωπος έπαιρνε το ξύλο ή την πέτρα και έδειχνε στους άλλους πώς να την επεξεργαστούν. Το παράδειγμα ήταν ζωντανό και άμεσα κατανοητό.  Το ίδιο γινόταν και στο κυνήγι. Χρειάστηκε όμως να διατυπωθούν όλα αυτά σε λογικές κατηγορίες, σε λογικές έννοιες και να εκφραστούν ως τέτοιες. Δεν μπορεί να υπάρξει λογική χωρίς την έκφρασή της. Αυτή η αναπαράσταση της συγκεκριμένης πράξης με το μύθο, με λογικές εικόνες, θα αλλάξει ριζικά τη συμπεριφορά και τη ζωή του ανθρώπου. Από την απλή αναπαράσταση – μίμηση, όπου ο νέος πρακτικά  έβλεπε, περνάει στην αναπαράσταση με λόγια (με μύθο). Κάπου εδώ αρχίζει η μυθική έκφραση.

Δεν είναι φυσικά τυχαίο ο πως η λέξη «μύθος» σχετίζεται γλωσσικά με τη ρίζα *μν – απ’ όπου οι λέξεις μύω, μυώ, μύστης, μυστήριο κ.ά. Υποθέτουμε ότι με τους γνωστικούς μύθους, δηλαδή με μύθους που περιέχουν στοιχεία γνώσης για το κυνήγι, τη βλάστηση, τους καρπούς, οι γηραιότεροι  μύστες μυούν τους νέους στα μυστικά της φύσης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι μύθοι συνδέονται  με  μαγικές τελετές και τελετουργίες,

Ο μύθος του Προμηθέα (αποσυμβολισμός)

«Η φυγή δεν είναι νίκη, το όνειρο είναι τεμπελιά,και μόνο το έργο μπορεί

να χορτάσει τη ψυχή  και να σώσει τον κόσμο!»

Ν. Καζαντζάκης

Οι αρχαιοελληνικοί μύθοι όντας φυσιοκρατικοί μαρτυρούν και αποκαλύπτουν στους σκεπτόμενους ανθρώπους, δηλαδή, στους αναζητητές - ερευνητές της αλήθειας, τους Νόμους που διέπουν το Σύμπαντα και κατ’ αναλογία τον ανθρώπινο Κόσμο.

Υποκρύπτουν με προσωποποιημένο και ανθρωπομορφικό τρόπο, τα δρώμενα της φύσεως και του ανθρώπου, ο οποίος κατερχόμενος στο βάθος της συνειδήσεώς του, παρατηρώντας τα, δύναται να τα φωτίσει.

Ο Φιλόσοφος ως παρατηρητής, μελετά της αιώνιες αλήθειες που εκμαιεύονται και από την έρευνα των μύθων, συνειδητοποιώντας τους κοσμικούς νόμους.

Ο μύθος του Προμηθέως, μαρτυρά το Νόμο του αντιπεπονθότος (κάρμα), τον αναπόδραστο αυτό νόμο της ζώσας ψυχής, της πάσχουσας ζωής, στην επιθυμία της ψηλαφώντας μέσα στην πλάνη των αισθήσεων για περισσότερο φως!

Το δράμα του μύθου συντελείται στις έσχατες περιοχές της Γης, σε απάτητες ερημιές, στον Καύκασο, με τους απρόσιτους γκρεμούς, σε φαράγγια χειμωνοδαρμένα.

Ο Ολύμπιος Τιτάνας Προμηθέας, Θεός ο ίδιος εν ονόματι των θεών, κατατρεγμένος σαν ένας στυγερός κακούργος, πάσχει από το επώδυνο μαρτύριό του, αλυσοδεμένος με ασύντριφτα δεσμά, καρφιά ατσαλένια πάνω στον παντέρημο βράχο, όπου, ούτε όψη, ούτε φωνή ανθρώπου φτάνει, φρουρός αζήλευτος, ολόρθιος,

ΜΑΝΙΧΑΙΣΜΟΣ..ΓΝΩΣΤΙΚΟΙ

 

Aπό όλα τα γνωστικά συστήματα, μόνο ο Μανιχαϊσμός κατάφερε να γίνει θρησκεία και να εξαπλωθεί σε πολλές περιοχές, από τις επαρχίες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έως την δυτική Κίνα. Κατάφερε μάλιστα να γίνει η επίσημη θρησκεία του κράτους των Ουιγούρων (κινέζικο Τουρκεστάν) μέχρι την κατάλυσή στου το 1335 μ.Χ. από τους Μογγόλους. Επιβίωσε, δηλαδή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από κάθε άλλο γνωστικό σύστημα.

Πηγές

Και στην περίπτωση του Μανιχαϊσμού κύριες πηγές πληροφόρησης, μέχρι τις αρχές του Κ’ αι. ήταν τα αντιαιρετικά έργα των εκκλησιαστικών συγγραφέων. Η παλαιότερη σωζόμενη πηγή εξ αυτών είναι οι Πράξεις Αρχελάου, κείμενο που γράφτηκε πρωτότυπα στα ελληνικά, αλλά σώζεται μόνο σε λατινική μετάφραση. Πρόκειται για διάλογο μεταξύ του Αρχέλαου, επισκόπου Κασχάρων της Μεσοποταμίας, με τον Μάνη, μέσα από τον οποίο γίνεται συστηματική αναίρεση της μανιχαϊκής διδασκαλίας. Σύμφωνα με πληροφορία του Μεγάλου Φωτίου το έργο αποδίδεται στον Ηγεμόνιο. Ιδιαίτερης αξίας είναι τα ιστορικά στοιχεία που προσφέρει για το παρελθόν του Μάνη και την πηγή της έμπνευσής του. Εκτενέστερη μνεία στο θέμα της αξίας της πηγής θα γίνει, όταν παρουσιαστούν τα στοιχεία της ζωής του Μάνη.

Από τους αντιαιρετικούς συγγραφείς, για τον Μανιχαϊσμό εκτενή αναφορά κάνει ο Επιφάνιος στο Πανάριον ο Τίτος επίσκοπος Βόστρων, ο Σεραπίων σταΚατά , Μανιχαίων ενώ σύντομες αναφορές έχουμε στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου Καισαρείας και του Σωκράτη.

Στην συριακή γλώσσα πηγή πληροφόρησης αποτελεί το αντιαιρετικό έργο του οσίου Εφραίμ του Σύρου, Κατά Μάνητος, Μαρκίωνος, Βαρδεσάνους σε πέντε βιβλία. Επίσης το έργο του νεστοριανού Θεόδωρου Μπαρ-Κονάι.

Στην λατινική γλώσσα σημαντικότερα είναι τα αντιμανιχαϊκά έργα του αγίου Αυγουστίνου. Αυτά είναι

- η παράγραφος 46 του De haeresibus με γενικές πληροφορίες για την αίρεση και την διδασκαλία των Μανιχαίων

- De moribus Manichaeorum, όπου ασχολείται συγκεκριμένα με την ηθική διδασκαλία τους, αναιρώντας την.

- Contra Faustum Manichaeum libri triginta tres

- Contra Felicem Manichaeum libri duo

- Contra Secuntinum Manichaeum liber unus

- De duabus animabus contra Manichaeos liber unus

- Contra Epistolam Manichaei quam vacant funtamenti.

Τα έργα του Ιερού Αυγουστίνου έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, διότι ο ίδιος υπήρξε μέλος της σέκτας τους την περίοδο της νεότητάς του, πριν γίνει μέλος της Εκκλησίας. Παλαιότερα, υπήρχε μία τάση απαξίωσης των έργων αυτών, διότι θεωρούνταν μεροληπτικά, εξαιτίας του πολεμικού ύφους τους. Η ανακάλυψη κατά την διάρκεια του προηγούμενου αιώνα, αποσπασμάτων από έργα του ίδιου του Μάνη και των οπαδών του απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο την ακρίβεια και την ορθότητα των πληροφοριών του. Έτσι, δικαιώθηκε πανηγυρικά ο Ιερός Αυγουστίνος από τις κατηγορίες που του επέρριπταν οι ορθολογιστές ακαδημαϊκοί και φάνηκε ότι στο θέμα αυτό ήταν σωστά τα όσα έγραψε. O Albert Henrichs γράφει για το θέμα:

«Ο άγιος Αυγουστίνος παραθέτει παρόμοιους μανιχαϊκούς μύθους, αλλά οι λόγιοι έτειναν να πιστέψουν ότι τους επινόησε ο ίδιος με σκοπό να γελοιοποιήσει την πίστη, στην οποία κάποτε άνηκε ο ίδιος. Ο Μανιχαϊκός Κώδικας της Κολωνίας αποδεικνύει ότι είναι γνήσια μανιχαϊκοί».

Από τις εξωχριστιανικές πηγές σημαντικότερες είναι η αραβική Χρονογραφία των αρχαίων εθνών (Āthār al-bāqiya ‘an qurūn al-khāliya), του Αλ Μπιρουνί(973-1048 μ.Χ.) και το Φιχίρστ-αλ-Ουλούμ του Ιμπν αν-Αδίν (988 μ.Χ). Ο Abu Rayhân al-Biruni ισχυρίζονταν ότι είχε στην διάθεση του το κείμενο της Βίβλου των Μυστηρίων του Μάνη, την οποία ανακάλυψε σε βιβλιοθήκη της Χωρεσμίας.

Το 1969 εμφανίστηκε στο πανεπιστήμιο της Κολωνίας ένας ελληνικός χειρόγραφος κώδικας, από το πουθενά. Οι φήμες, βέβαια έλεγαν ότι εμπορεύτηκε στο Κάιρο, αλλά πέρα τούτο καμιά άλλη πληροφορία δεν έγινε ποτέ διαθέσιμη. Όπως παραδέχτηκε και ο Albrecht Heinrichs, ο πρώτος μελετητής του κώδικα, τίποτα δεν είναι γνωστό για την προέλευσή του.