του Δ. Π. Σεμελά 1
Κυρίες και κύριοι,
Δεν θα κουραστώ ποτέ να επαναλαμβάνω ως πιστή ηχώ το αθάνατο αξίωμα του Σωκράτους,
«Άνθρωπε, γνώθι σαυτόν»2.
Η Αυτογνωσία, προϋπόθεση της έρευνας των μυστηρίων της Δημιουργίας
Και, πραγματικά, ποιο θα μπορούσε να είναι το τελικό αποτέλεσμα των προσπαθειών κάθε ανθρώπου που επιζητά την γνώση των υπερβατικών και ανωτέρων μυστηρίων, εάν προηγουμένως δεν είχε γνωρίσει τους νόμους οι οποίοι δρουν εντός του και επηρεάζουν τα πεπρωμένα του;
Γι αυτό και, όλοι εσείς που λαχταράτε ανώτερες γνώσεις, γράψτε με μεγάλα γράμματα το αθάνατο τούτο αξίωμα, για να το έχετε πάντοτε προ οφθαλμών. Πιστέψτε με, το αποτέλεσμα θα είναι ευτυχές και η πράξη αυτή θα επιδράσει [πολύ ευνοϊκά] στην πορεία σας ως Ανθρώπων και ως Μυημένων.
Μετά την συμβουλή αυτή, την οποίαν θεωρώ πολύτιμη για όλους, ας περάσουμε στο θέμα το οποίο μας συγκέντρωσε απόψε και το οποίο συνοψίζεται σε διάφορες θεωρήσεις που αφορούν το εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόβλημα της 'Μετενσαρκώσεως' 3.
Η Μετενσάρκωση
Αυτές είναι οι θεωρήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε για την λύση του προβλήματος [που θα μας απασχολήσει σήμερα].
Η Ζωή, αυτή η συνεχής και αέναη κίνηση, που αναδεύει την ύλη εντός του δημιουργημένου Σύμπαντος, που την διαπλάθει μέσα σε αόρατα καλούπια, που την αφανίζει για να της δώσει νέες μορφές, που την καταστρέφει για να την αναστήσει με νέες όψεις. η Ζωή αυτή, κατά την εκπλήρωση του αιώνιου σκοπού της, επενεργεί άραγε κατά τον ίδιο τρόπο επάνω στις μορφές μιας λεπτότερης ουσίας; επιφέρει άραγε τις ίδιες μεταμορφώσεις εκεί, όπως και εδώ κάτω;
Συνοπτικά, ο Νόμος της Ζωής και του Θανάτου είναι άραγε ένας Νόμος που δρα επί όλων των πεδίων του Όντος κατά τον ίδιο τρόπο που δρα και επί των πεδίων του μη-Όντος;
Ιδού, κυρίες και κύριοι, τα ερωτήματα τα οποία θέτω. Και είναι καιρός, νομίζω, να τα απαντήσω.
Ο Άνθρωπος ως βάση έρευνας
Λόγω της φύσεως του θέματος που θα πραγματευθώ σήμερα, θα κρατήσω τον ορίζοντα των ερευνών [μου] στον Άνθρωπο και την φύση του, και σας λέγω ότι το ανθρώπινο ον [κατάγεται] από δύο αρχές:
- την αρχή Ον, κοινώς4 καλούμενη «Πνεύμα», και
- την αρχή μη-Ον, κοινώς καλούμενη «Ύλη».
Η Κοσμογονία
.PNG)
Αρχικά, το Ον και το μη-Ον, εντελώς χωρισμένα, αγνοούσαν το ένα το άλλο, διότι το μεν πρώτο, έχοντας το πλεονέκτημα να γνωρίζει, βρισκόταν σε ανάπαυση, στερούμενο το μη-Ον. το δε δεύτερο, έχοντας τις ιδιότητες της Τάξεως 5, βρισκόταν καταδικασμένο, μακριά από το Ον, στην χαώδη αταξία.
Είναι άραγε από προμελέτη, σφάλμα ή διαφθορά; Είναι άραγε κάποια ύψιστη σύλληψη, κάποια θέληση πρωταρχική ή [κάποια] επιθυμία, που έκαναν ώστε το Ον, οδηγούμενο,
κατευθυνόμενο ή ωθούμενο από την ανώτερη κατάσταση της συνείδησης του, να προβληθεί στους κόλπους του μη-Όντος;
Η σύγκρουση, λέγουν οι μύθοι, υπήρξε τρομερή, και το μη-Ον εξαναγκάσθηκε να βγει από το Μηδέν δια της συσπειρώσεως των ατόμων (atomes) του. Και, από την κατάσταση της απόλυτης αταξίας [που βρισκόταν], αναγκάσθηκε να εκδηλώσει την τάξη σε κάποιες από τις εμφανίσεις του (δημιουργία της Ύλης).
Από την σύγκρουση των δυο εκείνων εναντίων αρχών (του Όντος πλέον ως Πνεύματος και της του μη-Όντος πλέον ως Ύλης) γεννήθηκε μία τρίτη αρχή, συντηρητής των μορφών που αποκτήθηκαν δια της πάλης. Η τρίτη αυτή αρχή, καλείται κοινώς «Ψυχή».
Η σύσταση του ανθρώπου αντανακλά την σύσταση του Σύμπαντος
α. Οι τρεις Αρχές
Ο Άνθρωπος, λοιπόν, το μόριο αυτό του Σύμπαντος, συνίσταται επί της Γης, όπως και αλλού, από τις τρεις αυτές αρχές, οι οποίες είναι:
- το ενεργητικό και γεννητορικό ον, (δηλ. το πνεύμα του)
- το παθητικό ή γόνιμο ον, (δηλ. η ψυχή του) και
- το μη-ον, (δηλ. το σώμα του), αρχή ουδέτερη.
β. Οι τέσσερις Καταστάσεις
Οι τρεις αυτές αρχές εκδηλώνουν, μέσα στον Άνθρωπο, τέσσερις καταστάσεις:
- το Εγώ, το οποίον βρίσκεται πέραν του ενεργητικού όντος, (η συνειδητή κατάσταση).
- το Mens6, που βρίσκεται κάτωθεν του ενεργητικού όντος και πέραν του παθητικού όντος,
(η νοητική κατάσταση).
- το Sens7, το οποίο βρίσκεται κάτωθεν του παθητικού όντος και πέραν του μη-όντος,
(η αισθητηριακή ή συναισθηματική κατάσταση) και
- την αιθερική ή νευρική κατάσταση, (για να μεταχειρισθούμε μια κοινή έκφραση της κοσμικής θεωρίας), η οποία είναι κάτωθεν του μη-όντος.
Εν συντομία, ο Άνθρωπος συνίσταται από επτά εξωτερικότητες, από τις οποίες οι 3 είναι αρχές Όντος και οι 4 είναι καταστάσεις Όντος.
Θα μακρηγορούσα, εάν εισερχόμουν στις λεπτομέρειες της Θεωρίας της Κοσμογονίας και της Ανδρογονίας. Σταματώ εδώ, για να επανέλθω στα γεγονότα αυτά σε προσεχείς ομιλίες μου, ώστε να μην απομακρυνθώ από το θέμα της παρούσας.
Η μετά θάνατον πορεία του Ανθρώπου
α. Η απόσυρση του 'εγώ' από το σώμα
Θα ήταν φυσικό να θεωρήσουμε ότι ο νεκρός, κατά την ανωτέρω θεωρία, μας δίνει την αντίληψη ενός αποχωρισμού του όντος από του μη-όντος. Η αντίληψη αυτή έχει καταστεί ένα είδος παράδοσης στον κοσμικό (εξωτερικό) κόσμο των Θρησκειών. «Η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα», «το πνεύμα εγκαταλείπει την ύλη», των πνευματιστών... Αυτές είναι εκφράσεις που περικλείουν ένα μεγάλο παράδοξο, διότι πώς είναι δυνατόν να λάβει χώρα μέσα στο δημιουργημένο Σύμπαν μια τέτοια αποσύνθεση χωρίς να διακυβεύεται η κατάσταση του Είναι και η Πρώτη Αιτία;
Το αδρανές πτώμα το οποίο κείται προ των οφθαλμών μας, φαινομενικά στερούμενο κινήσεων, κατέχει εντός του όση ζωή και ένα φυτό, περισσότερη δε ζωή από ένα ορυκτό.
Το φαινόμενο, λοιπόν, του θανάτου δεν είναι το αποτέλεσμα ενός αποχωρισμού των δύο αρχών που συνιστούν το Σύμπαν, αλλά η αποχώρηση μιας 'επιζωής' 8, που κατοικούσε μέσα σε μια μορφή ζωής.
Δεν υπάρχει λόγος να σας αναφέρω τις άκαρπες προσπάθειες τις οποίες κατέβαλαν οι αλχημιστές, οι χημικοί και οι φυσικοί για να 'σκοτώσουν' την ύλη.
Ο Θάνατος, λοιπόν, μπορεί να παρομοιαστεί με [αυτό που συμβαίνει σε] κάποια θαλάσσια φυτά (όπως το κοράλλι), που ανήκουν σε δύο βασίλεια, το ορυκτό βασίλειο και το φυτικό βασίλειο, και τα οποία, χάρις στον μικροοργανισμό ο οποίος ζει εντός τους, γονιμοποιούνται και αυξάνονται.
Μόλις δε ο μικροοργανισμός τα εγκαταλείψει, αυτά καθίστανται στείρα και αμετάβλητα μέχρις ότου το ανθρώπινο χέρι τα σπάσει για να τα κρεμάσει στους γυναικείους λαιμούς ή μέχρις ότου η ζωή, η αιώνια αυτή κίνηση, τα αγγίξει για να τα αποσυνθέσει και να τους προσδώσει νέα μορφή.
Έτσι, ο θάνατος, στον Άνθρωπο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόσυρση του καθαυτό Ανθρώπου9 από το ορατό του περικάλυμμα, προς άγνωστα πεπρωμένα.
β. Η διάλυση της αιθερικής (ή, νευρικής) καταστάσεως
Ο αποσαρκωμένος Άνθρωπος δεν είναι ακόμα μορφή αμετάβλητη και αιώνια, [διότι] ενώ ευρίσκεται εκτός του υλικού περικαλύμματος, υπόκειται σε νέα αποσύνθεση, η οποία, την φορά αυτή, μπορεί να είναι ολέθρια για την κατάσταση του εγώ11 του όντος του.
Κατά συνέπεια, οι διάφορες εμφανίσεις ανθρώπων που έχουν πεθάνει, οι οποίες επί αιώνες τρομοκρατούσαν τους ζωντανούς, οι διαμεσιτικές εμφανίσεις, οι οπτασίες των εκστατικών, οι απότομοι και άνευ λόγου εμφανίσεις, δεν αποτελούν δι' όλου απόδειξη της αθανασίας του ανθρώπου μετά την αποσάρκωσή του, διότι, όπως η παρουσία ενός ανθρώπου ανάμεσά μας, επί πολλά έτη, δεν αποτελεί απόδειξη της αθανασίας του, έτσι και η εμφάνιση ενός αποσαρκωμένου στους ζωντανούς δεν μπορεί να είναι απόδειξη της αθανασίας του.
Ο αποσαρκωμένος άνθρωπος ζει [με την αιθερική του κατάσταση] στην «φυσικοποιημένη Φύση» (Αιθερικό πεδίο) για κάποιο χρονικό διάστημα περισσότερο ή λιγώτερο μακρύ, ανάλογα με την φθαρτότητα της αρχής του 'μη-όντος' του (δηλ. του σώματός του – μέχρις ότου αυτό διαλυθεί) και των δύο συγγενικών της καταστάσεων, δηλ. της αιθερικής ή νευρικής και της αισθητηριακής12.
Τα όντα αυτά (οι αποσαρκωμένοι άνθρωποι) καθώς κολυμπάνε μέσα στην αιθερική μάζα της «φυσικοποιημένης Φύσεως» (Αιθερικό πεδίο), τρέφουν την υπόστασή τους δι' αφομοιώσεως (ή απορροφήσεως)13.
γ. Οι μεταμορφώσεις του Sens (της αισθητηριακής κατάστασης, της καθαυτό ψυχής)
Εκεί είναι η περιοχή των μεταμορφώσεων, τρομερή για όσους εισδύουν μέσα σ' αυτήν φέροντας εντός τους την φθαρτότητα. Νόμοι αμείλικτοι έλκουν τα όντα και δια της αισθητηριακής τους φύσεως14 τα διαλέγουν.
Εκεί, οι αποσαρκωμένοι και απαιθερωμένοι υφίστανται το αποτέλεσμα της μεταμορφώσεως15 υπό την έννοια ότι, εάν συνίστανται από στοιχεία φθαρτά, αποκαθαίρονται. νέα δε και αγνά στοιχεία έρχονται να αντικαταστήσουν αυτά που έχουν φθαρεί.
Και ο Άνθρωπος, έχοντας καταστεί καινούργιος και χωρίς να μοιάζει σε τίποτε με την παρελθούσα εικόνα του16, προβαλλόμενος από αυτούς τους Νόμους μέσα στους υλικούς κόσμους, επενδύεται ένα νέο περίβλημα και αναλαμβάνει εκ νέου την δραστηριότητά του, με τις λύπες της και τους πόνους της, και ξαναρχίζει την ξέφρενη πορεία του προς αναζήτηση της ευτυχίας.
Μη νομίζετε, κυρίες και κύριοι, ότι αυτά τα οποία μόλις σας είπα, είναι μία «ιστοριούλα» για να κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου. Πρόκειται περί πραγματικότητας που βασίζεται πάνω σε νόμους άγνωστους στον περισσότερο κόσμο, αλλά πολύ γνωστούς σε λίγους εκλεκτούς, οι οποίοι συχνάζουν στις γήινες περιοχές από των απωτάτων χρόνων17.
δ. Οι μεταμορφώσεις του Mens (της νοητικής κατάστασης)
Τα γεγονότα τα οποία ανέφερα εμπίπτουν στην δεύτερη κατηγορία των συμπαντικών νόμων, των αποκαλουμένων «Αισθητηριακών Νόμων». Η πρώτη κατηγορία είναι η των «Συνειδητών Νόμων», η δε τρίτη, η των Μηχανικών ή, επί το προσφυέστερο, των καλουμένων «Νόμων Αρμονίας».
Η παρουσίαση των Νόμων αυτών θα μας παρέσυρε πολύ μακριά, ασφαλώς. Όμως, θα επανέλθουμε.
Επί του παρόντος, ας συνοψίσουμε την παρουσίασή μας, από την οποία προκύπτει ότι ο άνθρωπος πεθαίνει δια του πρώτου θανάτου (του σωματικού), αποσαρκωνόμενος. Σε αυτήν την κατάσταση ζωής διατηρεί, όπως και προηγουμένως, την προσωπικότητα του (εγώ). Στην συνέχεια, πεθαίνει για δεύτερη φορά, απαιθερωνόμενος.
Εισερχόμενος, μετά την απαιθέρωση, στο τρίτο στάδιο της απομάκρυνσής του από τον κόσμο, ο άνθρωπος υφίσταται νέα κάθαρση προκείμενου να καταστεί συμβατός και βιώσιμος με τις ποιότητες, τις δονήσεις και τις απαιτήσεις καθαρότητας του ανωτέρου Αστρικού πεδίου (φυσιώσα Φύση) στο οποίο εισέρχεται18.
ε. Ο οριστικός θάνατος
Στο τρίτο αυτό στάδιο, εκείνος που φέρει εντός του την μιαρότητα της ψυχής (μίση και πάθη), χάνει την προσωπικότητα του εγώ του και καθίσταται αποπρόσωποιημένος19, ως συνέπεια των μεταμορφώσεων τις οποίες υφίσταται δια της καθάρσεως της αισθητηριακής και της νοητικής του καταστάσεως20.
Η επιλογή της Αθανασίας
Αδελφοί μου και αδελφές μου επί της Γης,
μην απελπίζεστε ακούγοντας τα λόγια μου αυτά, διότι ό,τι μόλις σας είπα δεν αγγίζει παρά μόνο μίαν όψη του θανάτου. Υπάρχει και μία άλλη [όψη], προς την οποία θα μπορούσαν να στραφούν οι ελπίδες μας για τηνΑθανασία.
Καθώς, ο άνθρωπος, περιερχόταν από την συνειδητότητα στην μη-συνειδητότητα, περνώντας από τα στάδια τα οποία μόλις σας ανέφερα, έφθανε, στο τέλος μακρών περιόδων κύκλων, στον βαθμό εκείνης της τελειότητας η οποία έκανε τις καταστάσεις του όντος του, εξαγνισμένες πλέον, να φθάσουν στον βαθμό της αφθαρσίας, έτσι ώστε, διερχόμενος από τα διάφορα στάδια, ο άνθρωπος να διατηρούσε την συνείδηση του εγώ και της προσωπικότητάς του.
Τέτοια ήταν η πρώτη αγωνία της ανθρώπινης ζωής πάνω στην φτωχή μας Γη, μέχρις ότου οι θείοι Απεσταλμένοι ήλθαν για να τραβήξουν τον άνθρωπο από την οδό της πλάνης και να τον κατευθύνουν στην οδό που οδηγεί στην Αθανασία.
Πολλές γενεές ανασύρθηκαν από το μηδέν και την αποπροσωποποίηση21. Κατά δε τους ενδιαμέσους σταθμούς των διαφόρων τούτων αναστάσεων22, (οι οποίες γίνονται) λόγω του ηθικού Νόμου της Ζωής και του Θανάτου, ο άνθρωπος [πολλές φορές] παρεξέκλινε από την οδό την οποίαν του χάραξαν οι Θείοι Απεσταλμένοι.
Ο Θεός, ο ενσαρκωθείς Λόγος, ήρθε με την σειρά Του για να μαστιγώσει δια του δημιουργικού Του λόγου την διαφθορά, και με μια περίλαμπρη χειρονομία θριάμβου, αγάπης και αυταπάρνησης, ανέβηκε τον Γολγοθά, (για να υποδείξει) την συμβολική Οδό της Σωτηρίας.
Οι άνθρωποι Τον ακολούθησαν23.
- Τον ακολουθούν, όμως, πάντοτε;
(Προφανώς, όχι! Αλλά) αυτός είναι και ο λόγος της αταξίας της σύγχρονης ανθρωπότητας.
Περί της υλιστικής επιστήμης
Η φυλή των αθανάτων εξαφανίζεται από την Γη, και από τα μέσα του περασμένου αιώνα (19ου) η επιφάνεια της Γης μας καλύπτεται από δυστυχείς θνητούς.
Άνθρωποι της επιστήμης, άνθρωποι της ύλης, οι προσπάθειές σας είναι άχρηστες, διότι η σύγχυση σας περιμένει στο τέρμα της υπάρξεώς σας!
Δεν θα βρείτε σε μόνη την Επιστήμη εκείνο που θα έχετε ανάγκη, προκειμένου τα έργα σας να ζήσουν: την Αθανασία!
Τα έργα σας, που φαινομενικά είναι ένας θρίαμβος της νοημοσύνης, αλλά κηλιδώνουν με την υλική τους λάμψη την απλή και αγνή ηθική, είναι έργα φθαρτά και καταστρεπτικά. Οι εμπνεύσεις σας, σας έρχονται από τα βάθη της σκοτεινής Γης, τα δε αποτελέσματά τους εκεί ξαναγυρίζουν.
Ιδού, κυρίες και κύριοι, ο αφορισμός τον οποίο μπορούμε να εξακοντίσουμε προς εκείνους που αρνούνται την Αθανασία και τιμούν την υλιστική επιστήμη, την ικανή να εξορίσει την Ηθική.
Η Οδός της Αθανασίας
Η ανάγκη του κειμένου μου επέβαλε κάποια ασάφεια εκφράσεως, γι' αυτό και σπεύδω να γίνω σαφέστερος, παρουσιάζοντάς σας την φύση της οδού που μπορεί να εξασφαλίσει την αφθαρσία στις συστατικές καταστάσεις του ανθρώπου και κατά συνέπεια την αθανασία του εγώ του και της προσωπικότητάς του.
Βεβαίως, δεν είμαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο πλέον άξιος για να σας μιλήσω γι' αυτήν την οδό, ούτε θα είμαι και ο τελευταίος. Εν πάση, όμως, περιπτώσει, είμαι βέβαιος ότι είμαι ο λιγώτερο ενδεδειγμένος.
Η Οδός της Αθανασίας είναι η Οδός της Αγάπης, και όταν ο Θεάνθρωπος κραύγαζε στις άκρες των δρόμων και στα όρια των ερήμων: «Άνθρωποι, να είστε αδελφοί και ν' αγαπάτε αλλήλους, όπως κι εγώ σας αγάπησα, διότι σ' αυτό έγκειται η Σωτηρία και [έτσι] θα μετάσχετε όλοι στην βασιλεία των Ουρανών», εννοούσε τα εξής:
«Άνθρωποι, εξαγνίστε όλες τις καταστάσεις του όντος σας, που ταράζονται από ξένα προς την φύση σας στοιχεία, τα οποία δημιουργούν εντός σας το μίσος και την διαστροφή, τα οποία εξασθενούν την δεκτικότητά [των καταστάσεων σας] στην επίδραση των Συνειδητών και Αισθητηριακών Νόμων.
Προσηλωθείτε, δια της Αγάπης και όλων των χαρακτηριστικών της, στο να δημιουργήσετε εντός σας τις αρετές του Καλού, της Καλωσύνης και της Ελεημοσύνης, έτσι ώστε, την στιγμή της διέλευσής σας μέσα από τα διαδοχικά στάδια της ζωής, μέσα από την «φυσικοποιημένη» και την «φυσιώσα Φύση», να μην εκμηδενισθείτε από τους «Φύλακες του Κατωφλίου», που αναφέρονται στις αρχαίες παραδόσεις.
(Αυτή είναι, επίσης, και η συμβολική σημασία του Δικαστηρίου του Όσιρι στους Αιγυπτίους και της χριστιανικής Κολάσεως24).
«Πρώτη σας φροντίδα, κατά την γήινη ύπαρξή σας, ας είναι η εξασφάλιση της αθανασίας του Εγώ σας και της προσωπικότητάς σας, δια της εξυγιάνσεως των καταστάσεών σας, μέσω μιας ζωής αγνών ηθών και δημιουργώντας μέσα σας τις ακατάλυτες αρετές της Αγάπης. Φθάνοντας δε [έτσι] στο τέρμα της υλικής σας υπάρξεως, θα μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τον θάνατο με γαλήνη και χα-ρά, διότι τότε ο θάνατος θα σημαίνει για σας μεν 'Ανάσταση', για δε τα πεπρωμένα σας 'Αθανασία'».
Η μετενσάρκωση των αθανάτων
Αφού, λοιπόν, καθορίσαμε τα αποτελέσματα των νόμων της Ζωής και του Θανάτου καθώς και τις μετενσαρκώσεις που προκύπτουν από την ατέλεια της φύσεώς μας, ας περάσουμε σε μια άλλη θεώρηση των μετενσαρκώσεων, θέτοντας στους εαυτούς μας την ακόλουθη ερώτηση:
- Κάθε άνθρωπος, ο οποίος έφτασε στην αθανασία του εγώ του και της προσωπικότητάς του, μετενσαρκώνεται; Και, σε αυτή την περίπτωση,
- Ποιες θα ήσαν οι συνθήκες και οι λόγοι της μετενσαρκώσεώς του;
Στην πρώτη ερώτηση θα απαντήσω καταφατικά.
Στην δε δεύτερη, θα απαντήσω ως εξής:
Ο άνθρωπος, έχοντας φτάσει στον βαθμό καθαρότητας των καταστάσεών του (αισθητηριακής και νοητικής) που του επιτρέπει την αθανασία του εγώ του και της προσωπικότητάς του, μετενσαρκώνεται κάτω από την επιρροή των Συνειδητών Νόμων, για να τελειοποιήσει την νοητική του κατάσταση. Διότι το εγώ μας, ως εκπόρευση ενός Εγώ πολλαπλασίως ανώτερου αό αυτό, τείνει, λόγω της καταγωγής του, να προσομοιάσει προς την νοητική εικόνα του γεννήτορά του και να πλησιάσει προς Αυτόν, χωρίς να συγχωνευθεί εντός Του.
Η τελειοποίηση της νοητικής καταστάσεως
Ο άνθρωπος, ο οποίος δια της Αγάπης έφτασε στην αφθαρσία της καταστάσεως του Sens του, θα μετενσαρκωθεί για να αποκτήσει την τελειότητα της νοητικής του καταστάσεως (Mens) δια της Σοφίας.
Αυτές οι μετενσαρκώσεις που ενεργούνται από τους Συνειδητούς Νόμους, δεν υποκύπτουν στις ταραχές και τις αταξίες της υλικής ζωής, τα δε ανθρώπινα όντα τα οποία διέρχονται τούτο το στάδιο της εξελίξεώς τους, παρά τις ταλαιπωρίες στις οποίες ο αντίπαλος αρέσκεται να τα υποβάλει, προχωρούν στην οδό της ανόδου με γαλήνη, βεβαιότητα και περιφρόνηση για τους συκοφάντες.
Η προηγουμένη φύση των μετενσαρκώσεων (με σκοπό την τελειοποίηση της αισθητηριακής - συναισθηματικής καταστάσεως) είναι ατομική και όχι ομαδική, ενώ η φύση των μετενσαρκώσεων που έχουν σκοπό την τελειοποίηση της νοητικής καταστάσεως, αν και παραμένει πάντοτε ατομική, εν τούτοις, έχει τον συλλογικό χαρακτήρα της φυλής.
Πραγματικά, τα όντα, τα οποία έφθασαν σε έναν καθορισμένο βαθμό νοητικότητας ή τελειότητας της νοητικής τους καταστάσεως, μετά τον υλικό τους θάνατο ή την αποσάρκωσή τους, ανέρχονται σε μία περιοχή υπεράνω της «φυσιώσα Φύσεως», η οποία, κατά την Εωνική Δοξασία, αποκαλείται «το Ουράνιο Σώμα», αιωνία κατοικία των Γεννητόρων, σε αντίθεση προς το «Κοσμικό Σώμα», κατώτερο ή ανώτερο, όνομα με το οποίο, η ιδία Δοξασία, χαρακτηρίζει τις περιοχές της «φυσιώσας» και «φυσικοποιημένης Φύσεως», που αναφέρθηκαν σ' αυτή την ομιλία. Φθάνοντας στο Ουράνιο Σώμα, περιμένουν εκεί την έλευση της φυλής τους και την ύψωσή της προς περιοχές του δημιουργημένου Σύμπαντος περισσότερο τακτοποιημένες και εναρμονισμένες.
Διάφορες άλλες θεωρίες περί Μετενσάρκωσης
Η θεωρία αύτη, αναφερόμενη ιδιαιτέρως στις μεταναστεύσεις του ανθρώπου εντός του ηλιακού μας συστήματος, απορρίπτεται διότι σφάλλει από την βάση της.
Το ηλιακό μας σύστημα, όπως άλλωστε και όλα τα άλλα, είναι ένα ακέραιο σύνολο, όλα δε τα μέρη που το αποτελούν, ακόμα και τα πλέον ελάχιστα, έχουν μεταξύ τους μια σχέση και μια συγγένεια πολύ καθορισμένες.
Η Ορφική και Πυθαγόρειος Αστροσοφία και η Χαλδαιο-Αιγυπτιακή Αστρολογία μας έμαθαν την ισχυρή δράση των πλανητών τόσο μεταξύ τους όσο και επί των δημιουργημένων όντων, τα οποία ζουν πάνω τους. Από τις ίδιες αυτές επιστήμες γνωρίζουμε τις ανεξίτηλες υπογραφές των αστέρων, τόσο τις ψυχικές όσο και τις υλικές, τις οποίες φέρουν τα όντα κατά την υλική τους ύπαρξη. Επομένως, εκείνος ο οποίος φέρει την σφραγίδα του Κρόνου, του Δία ή του Άρη, πραγματοποιεί τα αποτελέσματά τους χωρίς να είναι υποχρεωμένος να υποβληθεί στην διαπλανητική αυτή μετανάστευση.
Εξ άλλου, εάν επί του πλανήτη μας, ο οποίος δεν είναι και ο λιγότερο σημαντικός, ερχόντουσαν να μετενσαρκωθούν αυτόχθονες από κατώτερους του δικού μας πλανήτες, θα είχαμε, λόγω του νόμου της αναμνήσεως, μίαν βαθύτερη υλική αντίληψη της καταστάσεως και των πραγμάτων τα οποία βρίσκονται στους πλανήτες αυτούς.
Η απόδειξη είναι ότι η επιστήμη της Αστρονομίας, ως τις μέρες μας, ούτε στιγμή δεν δέχθηκε, αντίθετα προς όλες τις άλλες επιστήμες, μια υπόθεση, αλλά μόνον δήθεν βεβαιότητες, που προερχόντουσαν από φαινομενικά αποτελέσματα των υπολογισμών.
Όσον αφορά στην Θεωρία περί Μετενσαρκώσεως του ανθρώπου σε περιοχές του δημιουργημένου Σύμπαντος απομακρυσμένες και ανώτερες, αυτή θα ήταν παραδεκτή αν εθεωρείτο ως ομαδική και αν υπηρετούσε την Οδό προς την Επανενσωμάτωση25.
Ο μετενσαρκώσεις υπό την επίδραση
Τέτοιες είναι, κυρίες και κύριοι, οι γενικές θεωρήσεις που αφορούν την μετενσάρκωση του ανθρώπου. Αλλά δεν τέλειωσα ακόμη.
Συμπληρωματικές όψεις της Μετενσάρκωσης
Έχω να πραγματευθώ και δευτερεύουσες θεωρήσεις, που είναι πιο ελκυστικές και που εξευγενίζουν την φύση του ανθρώπου, η οποία τείνει προς μία κατάσταση τελειότητας].
Ο αρχέγονος26 άνθρωπος, έχοντας υποστεί τριάντα κύκλους μετενσαρκώσεως [συμπεριλαμβανομένων των διπλών θανάτων], έφθανε στην κατάσταση της αφθαρσίας και εισέδυε σε ένα Σώμα ανώτερο από το Κοσμικό Σώμα, δηλαδή σε ένα επίπεδο ανώτερο του Αστρικού επιπέδου των αποκρυφιστών, πάνω από την φυσικοποιημένη και φυσιώσα Φύση, και το εγώ του, καθιστάμενο κατά κάποιον τρόπο αθάνατο, συνέχιζε την εξέλιξή του μέσα σε συνθήκες, που απέκλειαν τις ανάγκες, πηγές των πόνων μας μέσα στην ύλη.
Η εξέλιξη των όντων αυτών κατορθωνόταν αφ' ενός μεν με τα αποτελέσματα της δραστηριότητας των όντων που ζούσαν στα κατώτερα επίπεδα, αφ' ετέρου δε με την δραστηριότητα των όντων τα οποία ζούσαν στο ανώτερο από το δικό τους επίπεδο.
Οι δοξασίες και οι πρακτικές των αρχαίων Αιγυπτίων περί των νεκρών
Στην Αίγυπτο, η μετενσάρκωση ήταν γνωστή με πολλή ακρίβεια στην τάξη του ιερατείου, το οποίο αποτελούσε ταυτόχρονα τον πυρήνα των Σοφών και των Μυημένων της εποχής εκείνης.
Ο θρύλος των εβδομήντα δύο μεταμορφώσεων του Όσιρι, η «ομηρική» μάχη μεταξύ του Ώρου και του Σετ, για την σωτηρία και την ανάσταση του πατέρα του , είναι τεκμήρια πειστικά για τις γνώσεις τις οποίες κατείχαν οι Αιγύπτιοι περί της μετενσαρκώσεως.
Η αλήθεια όμως αυτή αποκρυπτόταν επιμελώς από τους βέβηλους, η δε κατώτερη τάξη του κλήρου την αντιλαμβανόταν πολύ εσφαλμένα.
Κατά την Δ' Αιγυπτιακή δυναστεία, δηλαδή 6,000 έτη π.Χ., μία κακή ερμηνεία της δοξασίας της μετενσαρκώσεως και ο φρικτός φόβος του διπλού θανάτου, οδήγησαν τους Αιγυπτίους στην ταρίχευση των νεκρών τους για να αποφύγουν τον φοβερό αυτό θάνατο.
Η εωσφορική αυτή σύλληψη, που εφαρμόσθηκε από ανθρώπους ισχυρούς σε Σοφία, όπως ήταν οι Αιγύπτιοι Σοφοί, κατάφερε ένα τρομερό πλήγμα εναντίον των Αισθητηριακών Νόμων που δρούσαν επί της Γης μας. Τα αποτελέσματα του πλήγματος αυτού γίνονται αισθητά πάνω στην σύγχρονη ανθρωπότητα.
Επιτρέψτε μου να σταθώ στο ζήτημα αυτό, διότι θεωρώ ότι τα πεπρωμένα της φυλής μας, της λευκής φυλής, είναι πολύ συνδεδεμένα με αυτό.
Όταν στους Σοφούς της Αιγύπτου έγινε η αποκάλυψη περί του δευτέρου θανάτου, η αγάπη προς τους προγόνους, ήδη βαθύτατα ριζωμένη στην αιγυπτιακή ψυχή, πληγώθηκε βαθειά. Πώς ήταν δυνατόν, ο σεβάσμιος εκείνος γέροντας, ο πλήρης σοφίας, καλωσύνης και αγάπης, ο πλήρης συμπόνιας για τους εξαθλιωμένους και τους δυστυχείς, να πεθάνει, να διαλυθεί και να εξαφανισθεί για πάντα; Και ο ευλαβής απόγονος του νεκρού διαλογιζόταν με οδύνη μπροστά στο αναπότρεπτο τούτο γεγονότος.
Ο Πτά-Σοκάρις, ο Αιγύπτιος Εωσφόρος, χρησιμοποιώντας μια υπέρτερη δύναμη επί του Ανούβη, του θεού των νεκρών, αποκάλυψε στους ανθρώπους, μέσω αυτού του τελευταίου, το μέσο που αποτελούσε την σωτηρία των νεκρών τους από τον δεύτερο θάνατο και ιδού ποιο ήταν αυτό: Κάθε νεκρός, του οποίου το υλικό σκήνωμα διατηρούσε ακέραιη την μορφή του, είχε την ικανότητα να ζει και να αποφεύγει τον δεύτερο θάνατο μετά από κάποιον τελετουργικό τύπο, που συνέδεε ξανά τον πεθαμένο με το υλικό του σώμα!
Ο Άνουβις, όχι μόνο αποκάλυψε την εωσφορική αυτή αλήθεια στους Αιγυπτίους, αλλά, ακόμα, τους έδωσε και τα υλικά μέσα για να διατηρήσουν αιώνια τα πτώματα των νεκρών τους με την μουμιοποίηση.
Πρώτη λοιπόν φροντίδα των Αιγυπτίων ήταν να παραδώσουν το σώμα των αγαπημένων τους που χάθηκαν στους ταριχευτές για να το προφυλάξουν από κάθε καταστροφή. Ταυτόχρονα, όσοι από αυτούς ήταν πλούσιοι, παράγγελλαν σημαντικό αριθμό ομοιωμάτων του αποθανόντος στους γλύπτες της Νεκροπόλεως. Τα αγάλματα αυτά τοποθετούνταν μέσα σε έναν θολωτό τάφο, τον οποίον οι σημερινοί Άραβες που ενεργούν τις ανασκαφές αποκαλούν «Σερντάμπ», και ο οποίος βρισκόταν κοντά στον τάφο της μούμιας. Κι αυτό για την χειρότερη περίπτωση, ώστε αν η πραγματική μούμια, για τον ένα ή τον άλλο λόγο καταστρεφόταν, η ψυχή του νεκρού να μπορούσε να καταλάβει ένα από αυτά τα αγάλματα για να συνεχίσει την ύπαρξή της.
Το καθεστώς της μουμιοποίησης επεκράτησε για 6,500 χρόνια, γι' αυτό και το αιγυπτιακό έδαφος είναι γεμάτο από αναρίθμητα αγάλματα, πάνω στα οποία ήταν σκλαβωμένα χιλιάδες όντα, καταδικασμένα να ζουν μια ύπαρξη ακόμα πιο οδυνηρή από εκείνη του δευτέρου θανάτου.
Η συνέπειες της ταρίχευσης και η καύση των μουμιών στον 19ο αιώνα.
Στις αρχές του περασμένου αιώνα (19ου), καθώς η αρχαιολογική επιστήμη έστρεψε τις προσπάθειές της προς την Αίγυπτο, εξερεύνησε το έδαφός της και έφερε στο φως εκατοντάδες χιλιάδων μουμιών, οι οποίες και κάηκαν για να αποφευχθούν επιδημίες και για να απολυμανθεί η χώρα.
Το γεγονός αυτό, φαινομενικά ασήμαντο, προκάλεσε αναστάτωση στο κατώτερο Κοσμικό Σώμα (Αιθερικό πεδίο – φυσικοποιημένη Φύση), το ονομαζόμενο και «Αστρικό πεδίο» από τους νεώτερους αποκρυφιστές.
Όσοι Μυημένοι είχαν την δυνατότητα να εισδύουν στο πεδίο αυτό, βρέθηκαν μπροστά σε τρομακτικά θεάματα. Οι Αισθητηριακοί Νόμοι, καθώς ανέκτησαν την υπεροχή τους, άρπαξαν τα όντα αυτά που είχαν καταδικαστεί από τους απογόνους τους σε μια επίπλαστη αθανασία, για να τα κάνουν να υποστούν την κανονική μοίρα της μετενσαρκώσεως μετά τον νέο θάνατο. Έτσι, κατά το τελευταίο τρίτο του περασμένου αιώνα (19ου), μια καταστρεπτική πνοή έπνευσε πάνω στην λευκή φυλή. Η επιστήμη ετέθη κάτω από την αιγίδα του υλισμού, τα δε μνημεία της χριστιανικής ηθικής άρχισαν να ανατρέπονται ένα προς ένα, αργά αλλά σταθερά. Το γεγονός αυτό οφείλεται στην ομαδική μετενσάρκωση της Αιγυπτιακής φυλής στον κόσμο του βορείου και δυτικού πολιτισμού, [έκτοτε] δε το πρωτόγονο βέβηλο πνεύμα, επενδεδυμένο με την επιστήμη, καταδιώκει με μανία την πνευματικότητα.
Αφού μακρηγόρησα στην περίπτωση αυτή της μετενσαρκώσεως των Αιγυπτίων, επανέρχομαι στις δευτερεύουσες θεωρήσεις περί της μετενσαρκώσεως.
Και πάλι οι αθάνατοι
Οι Συνειδητοί Νόμοι, γνωστοί με το εξωτερικό όνομα της 'Θείας Προνοίας', τέθηκαν σε δραστηριότητα για να μετριάσουν τα ολέθρια αποτελέσματα της ενσαρκώσεως κατώτερων υλικών όντων και, την στιγμή κατά την οποία το μίσος, η εκδίκηση, η φιλοδοξία, η αλαζονεία και ο δεσποτισμός μαίνονται πάνω στην Γη και καταξεσκίζουν τα σπλάχνα της ανθρωπότητας27, Όντα που διαμένουν στο Ουράνιο Σώμα, την αιώνια κατοικία των Γεννητόρων, που έχουν αποπερατώσει την εξέλιξή τους, όντα ανθρώπινα, τέλεια στην ουσία τους, στάλθηκαν πάνω στη Γη, ταπεινά και αφανή, για να φέρουν την τάξη και την γαλήνη με την ανώτερη τους επιρροή, για να κάνουν να αναβιώσει η Αγάπη και τα ευγενή της χαρακτηριστικά και, τέλος, για να τραβήξουν έξω από τον επίφοβο κύκλο εκείνους από τους αδελφούς τους οι οποίοι ανατείνουν προς την οδό της Αλήθειας.
Τα Όντα αυτά, ενσαρκωμένα ξανά, περιπλανώμενα μέσα στο πλήθος μιας φυλής η οποία τους είναι ξένη και μέσα σε μια κατάσταση πολύ κατώτερη από την δική τους, έλαβαν κατά την εδώ κάθοδό τους, ένα σημάδι μυστικό και αναλλοίωτο, χαραγμένο στην ψυχή τους.
Το σημάδι τούτο είναι ένα αίσθημα έλξεως, φιλίας και συμπάθειας προς τους άλλους εντεταλμένους της Θείας Προνοίας, οι οποίοι βρίσκονται επί της Γης. Και καθώς περιπλανώνται μέσα στο πλήθος, καλούνται28 μεταξύ τους, πλησιάζουν ο ένας τον άλλο και συναθροίζονται, ωθούμενοι από το μυστικό τούτο κίνητρο, το οποίο είναι το σημάδι της μετενσαρκώσεώς τους, και εκπληρώνουν την εντολή τους με Καλωσύνη, Αγάπη και Ελεημοσύνη. Καταθέτοντας δε το πλέον ευρύ πνεύμα αυταπαρνήσεως και θυσίας, περιμένουν την στιγμή της οριστικής τους Επανενσωμάτωσης.
«Η Σωτηρία του πλησίον μας.»
Αυτός είναι, κυρίες και κύριοι, ο ευγενής λόγος των δευτερευόντων αιτίων της Μετενσαρκώσεως.
Υποσημειώσεις:
1. Η «Μετενσάρκωση» δόθηκε ως δημόσια ομιλία από τον Δημήτριο Π. Σεμελά, για πρώτη φορά, στην αίθουσα της γεωγραφικής Εταιρείας, στο Παρίσι, την 15η Δεκεμβρίου 1920. Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΩΝ σε δύο συνέχειες (τεύχος 3ο, 1 Ιαν 1921, και τεύχος 4ο, 15 Ιαν. 1921), ενώ απετέλεσε και αυτοτελές ανάτυπο, έκδοση της «Εωνικής Βιβλιοθήκης». Η παρούσα αναθεωρημένη μεταφραση, από το γαλλικά, είναι του 2013.
2. Οι ιστορικοί αποδίδουν το ρητό στον Χείλωνα τον Λακεδαιμόνιο. Μέσω του Πλάτωνος ο Σωκράτης φέρεται ως το υπόδειγμα του ανθρώπου που εφαρμόζει το ρητό αυτό.
3. Κατά την γνώμη μας, θα ήταν ορθότερο, η λέξη "Reincarnation" να μεταφράζεται "Επανενσάρκωση", τόσο κυριολεκτικά όσο και εννοιολογικά. Διατηρούμε όμως εδώ τον συνήθη όρο "Μετενσάρκωση" διότι το θέμα είναι πολύ γνωστό με αυτόν τον όρο.
4. Το 'κοινώς' εδώ σημαίνει ότι λόγω της έλλειψης της σχετικής φιλοσοφικής γνώσεως, η κοινή γνώμη συγχέει το ΟΝ με το Πνεύμα και το μη-Ον με την Ύλη. Αυτά σχετίζονται αλλά δεν ταυτίζονται, γι αυτό και – για λόγους απλότητας - χρησιμοποιούνται ως συνώνυμα.
5. Το μη-Ον, στην πρωταρχική του κατάσταση (materia prima, κατέχει εν δυνάμει τρία χαρακτηριστικά: την Μορφή, την Τάξη και την Αρμονία. Tα χαρακτηριστικά αυτά δεν μπορεί να τα εκδηλώσει παρά μόνο κατόπιν της επενέργειας του Όντος εντός της.
6. Mens = ο νους, η νόηση, η νοητική κατάσταση του ανθρώπου, ο αναλυτικός τρόπος αντίληψης και έκφρασης του ανθρώπου.
7. Sens = το «αίσθος», η παθοτική ή αισθητηριακή (sensorielle) κατάσταση του ανθρώπου, ο συνθετικός τρόπος αντίληψης και έκφρασης του ανθρώπου.
8. Επιζωή = μια (μικρότερη) μορφή ζωής που ζει πάνω ή μέσα σε μια άλλη (μεγαλύτερη) μορφή ζωής.
9. Ο καθαυτό Άνθρωπος είναι η ενεργητική αρχή, ο άνθρωπος-πνεύμα, η συνειδητή ατομικότητα, το ανθρώπινο εγώ.
10. Το σώμα (πτώμα) εξακολουθεί να επηρεάζει την διαδικασία της απομάκρυνσης της ατομικής συνειδήσεως (εγώ) από το υλικό επίπεδο.
11. εγώ (με μικρό 'ε') = Η κατάσταση συνείδησεως της ανθρώπινης ατομικότητάς.
12. Sensoriel = Αισθητηριακή. Σχετίζεται με το Sens, που αναφέρθηκε προηγουμένως. Στην νευροφυσιολογία, το αισθητηριακό νεύρο μεσολαβεί μεταξύ του αισθητηρίου οργάνου και του εγκεφαλικού ή νευρικού κέντρου. Παίζει, επομένως, τον ρόλο της ψυχής, η οποία μεσολαβεί μεταξύ σώματος και πνεύματος.
13. Τα αιθερικά 'σώματα' των αποσαρκωμένων τρέφονται δι απορροφήσεως των ρευστών που τους προσφέρονται από τους ζωντανούς, είτε οικειοθελώς (συχνή ανάμνηση, συναισθηματικοί δεσμοί, λατρείες και τελετές, μνημόσυνα, κλπ.) είτε με βία ή σαγήνη (βαμπιρισμός).
14. Ο Νόμος των Συγγενειών
15. Με τον όρο «μεταμόρφωση», εδώ, εννοείται η διάλυση και αυτού ακόμα του ατομικού πνεύματος. Είναι προφανές ότι τα φθαρτά στοιχεία που αποκαθαίρονται είναι ακόμα και τα πνευματικά στοιχεία και οι πνευματικές αρετές οι οποίες συνιστούν την συνειδητή ατομικότητα, δηλ. η φαντασία, η θέληση και η ισχύς.
16. Η έννοια της εικόνας, εδώ, δεν αναφέρεται μόνο στην ψυχή, αλλά και στην προσωπικότητα του εγώ (ατομικό πνεύμα) το οποίο το ανώτερο και ομαδικό Εγώ είχε επιλέξει να επενδυθεί στην προηγουμένη του απόπειρα προσωποποιήσεως (ενσάρκωση).
17. Εννοεί τα Όντα της πνευματικής Ιεραρχίας, τους Θείους Απεσταλμένους που ενσαρκώνονται στην Γη, από αρχαιοτάτων χρόνων και σε διάφορες χρονικές περιόδους, για να προωθήσουν την εξέλιξη της ανθρωπότητας.
18. Η παράγραφος αυτή έχει προστεθεί εδώ προκειμένου να συμπληρώσει ένα νοηματικό κενό της ομιλίας (πιθανώς να μην έχει καταγραφεί στις σημειώσεις που κρατήθηκαν κατά την ομιλίας).
19. ΣτΜ. 'Αποπροσωποποιημένος' και όχι 'Απρόσωπος', δηλ χωρίς πρόσωπο, χωρίς προσωπικότητα. Εδώ, εννοεί ότι το Εγώ μπορεί να χάσει ακόμα και το τριπλό πνευματικό του επένδυμα (προσωπικότητα του Εγώ).
20. Η νοητική κατάσταση (Mens) είναι η πλησιέστερη στο ατομικό πνεύμα, η δε διάλυσή της προαναγγέλλει την ο-ριστική διάλυση της ατομικότητας (ο λεγόμενος και 'δεύτερος θάνατος')
21. Το "απρόσωπο" (impersonnel) χρησιμοποιείται στην παρούσα ομιλία με δύο αντιδιαμετρικές σημασίες: Η πρώτη, ως απώλεια της προσωπικότητας και διάλυση της ατομικότητας, λόγω του 'δευτέρου θανάτου'. Στην περίπτωση αυτή το μεταφράζουμε 'αποπροσωποποιημένο' (δηλ είχε πρόσωπο /προσωπικότητα και την έχασε). Η δεύτερη, ως συνειδητή ατομικότητα, η οποία, καταργώντας τον εγωισμό, διευρύνεται για να εισδύσει στην συλλογική και οικουμενική συνείδηση. Εδώ, όρος αυτός αναφέρεται στην διαδικασία με την οποία ένα α-τομικό πνεύμα (κοσμικό άτομο) δημιουργείται δια της συνθέσεως μιας φαντασίας, μιας θελήσεως και μιας ισχύος οι οποίες, επιλέγονται και ανασύρονται από την αποπροσωποποιημένη μάζα του παγκοσμίου Ανθρωπίνου Πνεύματος.
22. Ως 'ανάσταση' εννοεί εδώ την μετάβαση από τον θάνατο (αποπροσωποποιημένη μάζα του ανθρωπίνου πνεύματος) στην ζωή (ατομικοποίηση - προσωποποίηση - ενσάρκωση).
23. Μάλλον εννοεί την διάδοση της Χριστικής Παραδόσεως μέσω της χριστιανικής θρησκείας και εκκλησίας, καθώς και των μυητικών Ταγμάτων Ροδοσταυρικής καταγωγής, ανατολής και δύσεως.
24. Κόλαση = Τιμωρία. Τιμωρός είναι ο φύλακας της Τιμής (Τιμή +εωρός, δηλ. αυτός που επιβλέπει, φρουρεί την τιμή, όπως 'θυρωρός' = αυτός που επιβλέπει, φυλάει την θύρα).
25. Reintegration = Επαν-ολοκλήρωση, επανένταξη (κοινώς, "Επάνοδος"), επανακεραίωση. Επιστροφή των ατομικών και συλλογικών συνειδήσεων (εγώ) στην ακέραιη Μονάδα.
26. Εννοεί εδώ τους κοσμογονικά 'πρωτοπλάστους', τους αρχέτυπους ανθρώπους, στην κατάστασή τους ως πνεύματα, προτού καταλήξουν να ενσαρκώνονται στην Γη και αλλού.
27. Η ομιλία γίνεται το 1920, λίγο μετά την λήξη του Α' 28. Εννοεί ότι καλούν ο ένας τον άλλον μυστικά, μύχια, για να συναντηθούν.
28. Εννοεί ότι καλούν ο ένας τον άλλον μυστικά, μύχια, για να συναντηθούν.
[1]Τα αιθερικά ‘σώματα’ των αποσαρκωμένων τρέφονται δι απορροφήσεως των ρευστών που τους προσφέρονται από τους ζωντανούς, είτε οικειοθελώς (συχνή ανάμνηση, συναισθηματικοί δεσμοί, λατρείες και τελετές, μνημόσυνα, κλπ.) είτε με βία ή σαγήνη (βαμπιρισμός).
[1]Ο Νόμος των Συγγενειών
[1]Με τον όρο «μεταμόρφωση», εδώ, εννοείται η διάλυση και αυτού ακόμα του ατομικού πνεύματος. Είναι προφανές ότι τα φθαρτά στοιχεία που αποκαθαίρονται είναι ακόμα και τα πνευματικά στοιχεία και οι πνευματικές αρετές οι οποίες συνιστούν την συνειδητή ατομικότητα, δηλ. η φαντασία, η θέληση και η ισχύς.
[1]Η έννοια της εικόνας, εδώ, δεν αναφέρεται μόνο στην ψυχή, αλλά και στην προσωπικότητα του εγώ (ατομικό πνεύμα) το οποίο το ανώτερο και ομαδικό Εγώ είχε επιλέξει να επενδυθεί στην προηγουμένη του απόπειρα προσωποποιήσεως (ενσάρκωση).
[1]Εννοεί τα Όντα της πνευματικής Ιεραρχίας, τους Θείους Απεσταλμένους που ενσαρκώνονται στην Γη, από αρχαιοτάτων χρόνων και σε διάφορες χρονικές περιόδους, για να προωθήσουν την εξέλιξη της ανθρωπότητας.Normal 0 false false false EL X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4
