Όταν γνωρίζεις ότι το βάθος της καρδιάς του κάθε ανθρώπου είναι τόσο ευγενικό, όσο και δειλό, τόσο θείο όσο διαβολικό και τόσο μοναχικό όσο ο καθένας μας, και επιζητάς να γνωρίσεις, να συγχωρέσεις και να αγαπήσεις τον κάθε του όμοιο.
Όταν γνωρίζεις να συμπάσχεις με τον άνθρωπο στη θλίψη του, ακόμα και στις αμαρτίες του γνωρίζοντας ότι κάθε άνθρωπος αγωνίζεται σκληρά ενάντια σε κάθε τι που τον εκτρέπει από την αρμονία.
Όταν μαθαίνεις πώς να κάνεις φίλους και να τους κρατάς, και πάνω από όλα όταν μάθεις πως μπορείς να έχεις φίλο τον ίδιο σου τον εαυτό, για πάντα.
Όταν μπορείς και αγαπάς τα λουλούδια, και μπορείς να κυνηγάς τα πουλιά χωρίς κανένα όπλο, να ριγήσεις από ένα παλιό και ξεχασμένο παιγνίδι όταν ακούσεις το γέλιο ενός μικρού παιδιού.
Όταν μπορείς να παραμένεις χαρούμενος και περήφανος μέσα στην κάθε αθλιότητα που μπορεί να σου φέρει η ζωή.
Όταν τα δέντρα με τις κορώνες των αστεριών επάνω τους κι η λάμψη του ήλιου πάνω στα ρέοντα νερά σε κάνουν να ριγείς το ίδιο με την σκέψη μιας μεγάλης αγάπης και ενός μακρινού θανάτου.
Όταν καμία φωνή κινδύνου δεν φτάνει στα αυτιά σου μάταια, και κανένα χέρι που γυρεύει βοήθεια δεν φεύγει χωρίς απόκριση.
Όταν βρίσκεις καλό σε κάθε πίστη που βοηθάει τον άνθρωπο να είναι κοντά στην Θεότητα και μπορεί να διακρίνει μεγάλα νοήματα μέσα στην ζωή του , όποια κι αν είναι η πίστη του.
Όταν γνωρίζεις πώς να προσεύχεσαι, πώς να αγαπάς, πώς να ελπίζεις.
Όταν πιστεύεις στον εαυτό σου, και πιστεύεις στον διπλανό σου, κι οι δύο μαζί έχετε πίστη στον Θεό : στα χέρια σου ένα σπαθί για το κακό, και στην καρδιά σου μια δοξολογία για τη ζωή, χωρίς ικμάδα φόβου του θανάτου.
Όταν γίνεις τέτοιος άνθρωπος βρήκες το πραγματικό μυστικό του Τεκτονισμού, και θα είσαι συ που θα προσπαθείς να το μοιράσεις στον κόσμο όλο.
Χ.Κ
