(άρθρο που δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό «ΕΩΝ»,
τον Φεβρουάριο του 1921)
Όταν οι πρωτόγονοι άνθρωποι εγκατέλειψαν τις σπηλιές, γεννήθηκε ένας πρώτος πολιτισμός και η γραφή ήρθε να συμπληρώσει τις ανάγκες μεταξύ των ανθρώπων. Σχηματίσθηκαν τότε ομάδες, μέσα στις οποίες εμφανίστηκαν άνθρωποι, συνήθως οι γεροντότεροι, οι οποίοι επιβάλλονταν πάνω στα μέλη της ομάδας, προφητεύοντας και προκαλώντας εκδηλώσεις που χαρακτηρίστηκαν ως θεϊκές ή υπερφυσικές.
Ύστερα οι ομάδες εξαφανίστηκαν και γεννήθηκαν οι «τάξεις», ως συνέπεια της συγχώνευσης πολλών από τις φυλές αυτές. Βρισκόμαστε έτσι μπροστά [στο φαινόμενο] της πραγματοποίησης της συλλογικότητας (κοινωνίας ή κολεκτίβας). Μέσα στις «κάστες» αυτές υπήρχαν και άνθρωποι προνομιούχοι, άνθρωποι ισχυροί και δυνατοί, οι οποίοι επωφελούντο από την δύναμή τους, για να καταπιέζουν τους άλλους. Αλλά βλέπουμε, επίσης, να εμφανίζονται και άνθρωποι ανώτεροι, οι οποίοι να ασκούν μίαν επιρροή, όχι μόνο πάνω στους φτωχούς και τους πονεμένους, αλλά και πάνω σ' αυτούς τους «Μεγάλους» και σ' αυτούς τους Τυράννους.
Μετά τις «Κάστες», εμφανίζονται οι Φυλές, και ο ηθικός ρόλος που θα μπορούσε να εκπληρωθεί από εκείνους που εξαφανίστηκαν μαζί με τις ομάδες, δεν μπόρεσε να διατηρηθεί ο ίδιος, [μέσα στα πλαίσια της] φυλής.
Ο Παπισμός επεχείρησε να επικρατήσει πάνω στις φυλές και εκείνοι που θέλησαν να επικρατήσουν εκδηλώνοντας γνώσεις, αισθάνθηκαν αδύναμοι μέσα στην κοινωνία και υποχρεώθηκαν να σχηματίσουν μια ειδική «Κάστα», αυτήν της Ιερωσύνης, για να έχουν την δέουσα εξουσία, για να καθοδηγούν τους ανθρώπους προς το καλό.
...
Από αρχαιοτάτων χρόνων, η ιερωσύνη ήταν εμπιστευμένη σε μια ομάδα ανθρώπων που ονομαζόταν "Μεμυημένοι".
Οι Σχολές αυτές υπόσχονταν στους μαθητές τους διάφορες δυνάμεις. Οι Σοφοί που έβγαιναν από αυτές τις Σχολές:
1. Μπορούσαν να «διαβάζουν» στα άστρα τα πεπρωμένα των ανθρώπων.
2. Μπορούσαν να «διαβάζουν» τις σκέψεις των ανθρώπων και να γνωρίζουν ό,τι κρυφό υπήρχε μέσα στο ανθρώπινο ον.
3. Μπορούσαν να συνομιλούν με το Αόρατο.
Σοφός που γινόταν "Κυρίαρχος" μπορούσε να ρυθμίζει τα στοιχεία και τις κατώτερες δυνάμεις της Φύσεως. Ισχυρίζονται μάλιστα ότι, ορισμένοι από αυτούς, μπορούσαν να κατευνάζουν τις θύελλες. Λέγεται, επίσης, ότι εθεάθη ένας Σοφός, με την ράβδο του να αλλάζει την ροή του Νείλου. Στην εποχή μας, όλα αυτά μας φαίνονται πολύ περίεργα,κι όμως η ιστορία μαρτυρεί για την αυθεντικότητά τους.
Οι Εβραίοι έφυγαν από την Αίγυπτο, ποθώντας να κατακτήσουν την γη που τους υποσχέθηκε ο Θεός. Ο θρύλος της διαβάσεως της Ερυθράς Θαλάσσης, είναι πασίγνωστος και δεν υπάρχει ανάγκη να τον αναφέρω ξανά εδώ.
Οι Εβραίοι έφθασαν στην Αραβία και την Μεσοποταμία. Βλέπουμε, επί κεφαλής τους, τον Μωϋσή, ο οποίος κάνει θαύματα με την ράβδο του, όπως και ο αδελφός του Ααρών. Π.χ. λέγεται ότι ο Μωϋσής, όταν χτύπησε με την ράβδο του ένα βράχο, έκανε να αναβλύσει από μέσα του νερό. Το γεγονός αυτό μπορεί να χαρακτηρισθεί ως θαύμα στην αντίληψη και σύμφωνα με τις γνώσεις των ανθρώπων. Εάν ο Μωϋσής έκανε και μπροστά μας τέτοια πράγματα, παρά τον φαινομενικά προχωρημένο πολιτισμό μας, δεν θα μπορούσαμε να τα εξηγήσουμε και, όπως οι τότε Εβραίοι, θα τα δεχόμασταν ως θαύμα.
Ο Μωϋσής οδήγησε τον λαό του στην Μεσοποταμία και, σαράντα επτά έτη μετά την έξοδο από την Αίγυπτο, ιδρύθηκε στην Ιουδαία το πρώτο βασίλειο. Εκεί βλέπουμε ν' αναφαίνεται μια Σχολή, για την οποία έχουμε αποδείξεις. Εκατόν επτά έτη μετά την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο, ο αρχηγός και βασιλιάς τους Σολομών διατυπώνει κάποιες αρχές που φανερώνουν τις ρίζες της Σχολής αυτής. Μετέρχεται την υψηλή Μαγεία, που επιτρέπει την κυριαρχία επί των στοιχειακών δυνάμεων και η οποία ήταν ίδια και στον Μωϋσή. Επανευρίσκουμε, συνεπώς, στην Σχολή αυτή, τον «δάκτυλον» του Μωϋσή. Δίνονται και εδώ οι ίδιες υποσχέσεις που δινόντουσαν στους μαθητές των Σχολών της Αιγύπτου, όπου ο Μωϋσής μυήθηκε. Η συγγένεια αυτή καθίσταται και η βάση της εβραϊκής μυήσεως.
Για μια περίοδο 4 έως 6 χιλιάδων ετών, κατά την οποία διάφορες Μυητικές Σχολές, οι οποίες, διαθέτοντας την δική τους παράδοση, δημιουργούνται γύρω από την λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου, η ανθρώπινη διανόηση εξελίσσεται. Παρατηρούμε δε μία τάση της διανόησης αυτής προς μεγαλύτερες και πλέον υψηλές θεωρήσεις, όπου η υποδούλωση και η ανθρώπινος σοφία, παρήγαγαν ένα γεγονός αξιοσημείωτο που έμεινε στα Χρονικά της ιστορίας.
Και από εκείνη την στιγμή, η μύηση, η οποία απέβλεπε [μέχρι τότε] στην κυριαρχία των δυνάμεων της Φύσεως, αλλάζει όψη, διότι η ανταμοιβή δεν είναι πλέον επί της γης αυτής αλλά στα ανώτερα δώματα, στην ανώτερη συνείδηση.
Η Εποχή του Χριστού παρήλθε. Ο θάνατός του και η Ανάστασή του επίσης παρήλθαν. Η ανθρωπότητα πήρε έναν διαφορετικό δρόμο προς την πρόοδο. Είδαμε σκλάβους να αρνούνται να αναγνωρίσουν βασιλιάδες ως «Μεγάλους». Ιδέες φιλοσοφικές είδαν το φως της ημέρας, και τούτο υπήρξε μια σπουδαία ώθηση προς την δικαιοσύνη για τον περιορισμό του εξαναγκασμού. Αυτή η Μυητική Εποχή γέμισε πολύ σοβαρά και τεράστια χάσματα που ατίμαζαν τον ανθρώπινο πολιτισμό. Καθώς, όμως, παρήλθε η Εποχή αυτή, η ανθρωπότητα ξαναγύρισε στον ύπνο της! Επήλθε λοιπόν η λήθη;
Διάφορες Εταιρείες και μεγάλες Σχολές αναφαίνονται για να αντιτεθούν στην νέα εποχή ή για να αντλήσουν βασικά οφέλη από αυτή την εποχή, την χριστιανική εποχή. Η Σχολή των Εσσαίων, της Αλεξανδρείας, των Πυθαγορείων και άλλες ιδρύονται και ως υπόσχεση προς τους μυημένους τους, «αναστυλώνουν» τις αρχαίες παραδόσεις. Μία από αυτές τις Σχολές συνδύασε την αρχαία Παράδοση με την χριστιανική. Η Σχολή αυτή ονομάστηκε «Ρόδον+Σταυρός» με έδρα στην Ανατολή, στην Αττική, στην Έφεσο και, στην συνέχεια, στο Βυζάντιο.
Οι ΡοδόΣταυροι δίδασκαν τον άνθρωπο, που έφθανε σε έναν ορισμένο σταθμό (βαθμό) της μυήσεώς του, ότι κάθε άνθρωπος όφειλε, αφ' ενός να προσπαθήσει να ελευθερώσει και να βγάλει από τον λήθαργο κάποιες ατομικές ικανότητες και, αφ' ετέρου, όταν η δραστηριότητά του αυτή εκδηλωθεί, να δράσει ευεργετικά πάνω στην κοινωνία, για να επιφέρει γαλήνη μέσα στην τρικυμία και να αποκαταστήσει την ειρήνη γύρω του. Γινόταν, έτσι, προστάτης, χωρίς να είναι επικυρίαρχος.
Κάθε μεμυημένος, έλεγαν οι ΡοδόΣταυροι, ο οποίος θέλει να έχει ανώτερες δυνάμεις, πρέπει να αρχίσει να εξαπλώνει την ευημερία και να σκορπίζει την ευτυχία γύρω του. Στη συνέχεια, όταν ο μεμυημένος περνούσε από ορισμένους βαθμούς [μυήσεως], όφειλε να μπορεί να εξωτερικεύει το άτομό του, επιτρέποντας στην συνειδητή του αρχή ν' απομακρύνεται από το σώμα του και να πηγαίνει σε μακρινές αποστάσεις για να κάνει το καλό εις τους ομοίους του.
Στον τρίτο βαθμό των ΡοδοΣταύρων, ο Διδάσκαλος έλεγε στον μαθητή ότι εκείνος που εξωτερικευόταν και έκανε την εξάσκησή του με καλή θέληση και αγάπη, εκείνος μπορούσε να εκτιναχθεί πέραν του Υλικού Επιπέδου, μπορεί και να έρθει σε επαφή με ανώτερα όντα, τα οποία ζουν πέρα από αυτό το Επίπεδο.
Μετά την πτώση της Αυτοκρατορίας [του Βυζαντίου], η Σχολή αυτή άλλαξε κέντρο. Το κέντρο, τότε, μετατέθηκε προς τον Βορρά, προς την Αυστρο-Ουγγαρία. Ανερχόμενο από τα Νοτιο-Ανατολικά προς τα Βορειο-Δυτικά, έφθασε στην Γαλλία και στην Αγγλία. Κάτω, ακριβώς, από την «σκιά» της, έδρασαν όλοι οι ισχυροί άνδρες [της εποχής], που έφεραν την ευημερία στους ομοίους τους.
Φτάνουμε στην Μεσαιωνική Εποχή, όπου βλέπουμε να εμφανίζεται από 'δώ κι από 'κει, το όνομα των ΡοδοΣταύρων στην Αυστρία, την Ουγγαρία, την Γερμανία, την Δανία, στα νότια της Νορβηγίας και, τελικά στην Γαλλία.
Αναρωτιέμαι αν [όλες αυτές] οι σέχτες (αιρέσεις) είναι αληθινοί ΡοδόΣταυροι. Πολύ δύσκολο πρόβλημα για να λυθεί. Διότι εάν παραδεχθούμε ότι οι ΡοδόΣταυροι αυτοί είναι αληθινοί, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι και η διδασκαλία τους επίσης είναι τέτοια και ότι ακόμα και οι αρχηγοί τους, που είναι κρυφοί, είναι, επίσης, οι αληθινοί.
Αντίθετα, αν οι ΡοδόΣταυροι αυτοί δεν είναι αληθινοί, τότε είναι σφετεριστές, από τους οποίους οφείλουμε να προφυλαχθούμε. Πιστεύω ότι δεν ήσαν μεν αληθινοί ΡοδόΣταυροι, όμως, ήσαν άνθρωποι ειλικρινείς.
Από της πτώσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι Μεμυημένοι, λόγω της επιδρομής των Βαρβάρων, αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε τόπους φιλόξενους και ήταν τότε που οι αληθινοί ΡοδόΣταυροι εγκαταστάθηκαν στην Γερμανία, [ενώ] άλλοι ήρθαν στην Γαλλία.
Αλλά, μην υποθέσετε ότι οι Διδάσκαλοι αυτοί σκόπευαν να ιδρύσουν κέντρα, διότι κάτι τέτοιο τους ήταν αδύνατον. Δεν ήταν όμως αδύνατον να περιστοιχίζονται από κάποιον πυρήνα ανθρώπων που υπήρξαν οι πιστοί μαθητές των Διδασκάλων αυτών.
Μετά τον θάνατο των Διδασκάλων, οι μαθητές μετέδωσαν την μύησή τους, και δημιουργήθηκε μια κίνηση η οποία έλαβε το όνομα των ΡοδοΣταύρων. Η ρίζα, κατά βάθος, είναι γνήσια ΡοδοΣταυρική, αλλά η όλη μύηση δεν είναι. Αν και η διδασκαλία ήταν του Ρόδου+Σταυρού, οι διάφορες «κλείδες» δεν μπορούσαν να μεταδοθούν πλήρως. Συνεπώς, οφείλουμε να θεωρήσουμε ότι όλα τα πονήματα περί των ΡοδοΣταύρων πρέπει να μελετώνται προσεκτικά, ώστε να κρατήσουμε τις αλήθειες τους και να αποφύγουμε τις πλάνες.
Ας ασχοληθούμε τώρα με τους ζωντανούς και ας έλθουμε στην σύγχρονη εποχή. Έχουμε, στην παρούσα φάση, διάφορες πνευματικές μυητικές κινήσεις.
Κατ' αρχαιότητα, έχουμε τον πνευματικό Ελευθερο-Τεκτονισμό, τον Μαρτινισμό, τον Βιλλερμοζισμό, ελεύθερες ομάδες έρευνας, μαγνητιστικές εταιρίες κ.τ.λ.
Σταματώ εκεί, διότι δεν επιθυμώ καθόλου να μιλήσω για το Τάγμα του Κρίνου και του Αετού, το οποίο δεν έχει καμμία σχέση με όλες αυτές τις κινήσεις.
Ο Μαρτινεσισμός, ο Βιλλερμοζισμός, δίνουν μία μύηση ΡοδοΣταυρική, Εβραϊκο-Χριστιανική, την μέθοδο που άλλοτε εφαρμόζετο από τους ΡοδοΣταύρους, αλλά με νέα μορφή.
Ας δούμε τώρα και τον Πνευματισμό. Η κίνηση αυτή γεννήθηκε στην Αμερική μετά από κάποιο επεισόδιο το οποίο και αναφέρω. Ζούσε, στην χώρα εκείνη, μία οικογένεια αποτελούμενη από τον πατέρα, την μητέρα και την κόρη. Κάποια μέρα, μετά το γεύμα, η κόρη κάθισε σε ένα κάθισμα απέναντι από τον πατέρα της. Μεταξύ τους υπήρχε ένα μικρό τραπεζάκι, το οποίο ξαφνικά άρχισε να αναπηδά. Οι άνθρωποι κατελήφθησαν από φόβο, ο δε πατέρας παρατήρησε ότι μόλις σηκωνόταν, το τραπεζάκι σταματούσε απότομα. Όταν καθόταν πάλι, το τραπεζάκι αναπηδούσε πάλι. Όταν πιστοποίησε το φαινόμενο, κάλεσε αρκετούς επιστήμονες, μπροστά στους οποίους επανέλαβε το πείραμα.
[Το γεγονός] γράφτηκε στις εφημερίδες, και η πρώτη ιδέα της πνευματιστικής τραπέζης γεννήθηκε. Όλοι αναγνώρισαν το πράγμα και το πείραμα σχολιάσθηκε ευρύτατα. Διάφοροι άλλοι, κατόπιν, ανεζήτησαν τα αίτια και, τέλος, με το παιγνίδι της ξύλινης τραπέζης κατασκευασμένης με ξύλινα καρφιά, τα οποία, σχημάτιζαν μία ζωική μαγνητική άλυσσο, κατόρθωσαν να παραγάγουν κάποια φαινόμενα.
Δεν επεισέρχομαι στις λεπτομέρειες του Πνευματισμού. Θέλω, απλώς, να πω ότι ο πνευματισμός δεν είναι άλλο παρά η πλέον απτή εκδήλωση των πνευματικών οντοτήτων οι οποίες, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, προσπαθούν να εκδηλωθούν στους ανθρώπους. Βεβαίως, δεν εννοώ την πνευματιστική τράπεζα μόνον αλλά [και] άλλους τρόπους που χρησιμοποιούνται στις πνευματιστικές σχολές.
Προφανώς, είναι λογικό να παραδέχεται κανείς τις εκδηλώσεις στις οποίες παρίσταται. Πρέπει όμως αυτές να διαπιστώνονται και να μην είναι κανείς ευκολόπιστος. Εκείνο το οποίο με κρατά επιφυλακτικό στις εκδηλώσεις αυτές, είναι ότι τα φαινόμενα αυτά δύνανται, με την βοήθεια κάποιων προσώπων, να αναπαραχθούν, και υπάρχουν πολλοί τυχοδιώκτες οι οποίοι προσπάθησαν να καταστρέψουν τον δρόμο που διανοίχτηκε και να φέρουν την σύγχυση.
Έτσι, περί των ανωτέρων [υπερβατικών] φαινομένων, δύναται κάποιος να πιστέψει μία φορά [αφού πρώτα] αμφιβάλει εννέα. Να αμφιβάλει όχι μόνον για τα πρόσωπα αλλά [και] για τα δευτερεύοντα αίτια τα δυνάμενα να παραγάγουν τα [αυτά] αποτελέσματα.
Φρονώ ότι για τους ανθρώπους οι οποίοι απεφάσισαν ή έχουν κλίση να εμβαθύνουν στην αλήθεια, να αποκτήσουν δυνάμεις για να γίνουν προστάτες της μεγάλης μάζας των ανθρώπων, ο δρόμος αυτός του πειραματισμού δεν είναι ο κατάλληλος. Εννέα (9) φορές στις δέκα (10), τα φαινόμενα είναι λανθασμένα.
Αφού μιλήσαμε, με εξαιρετική συντομία, περί των αρχαίων παραδόσεων, θα αναφέρω, ως κατακλείδα, τους διαφόρους δεσμούς των αρχαίων παραδόσεων προς την παράδοση του Τάγματος του Κρίνου και του Αετού.
Ας εξετάσουμε την θεωρία του Δώρου, του Γεννήτορος.
Η θεωρία αυτή, επιθυμεί να καταστήσει το άτομο ισχυρό. Κύριο των νόμων της Δημιουργίας και δυνάμενο να αποφύγει τα κακοποιά αποτελέσματα των νόμων τούτων.
Ο Ιππότης του ΚρινΑετού, θεωρείται ως άνθρωπος δυνάμενος να ευεργετεί τους ομοίους του, διότι δύναται να θέσει «εκ ποδών» τις διάφορες δυνάμεις οι οποίες θίγουν τους ασθενείς και αρρώστους.
Και εάν εξετάσουμε την θεωρία της Δώρας, της Σεβασμίας μας Μητέρας, ποίο είναι το ενωτικό σημείο με το παρελθόν;
Βλέπουμε ότι την λέξη «Αγάπη» την πρόφεραν στο βάθος των υπογείων των Πυραμίδων, στις πεδιάδες της Ιουδαίας, στην Ελλάδα. Αλλά η Αγάπη της Σεβασμίας μας Μητέρας έχει διαφορετικό χαρακτήρα, έχει εντελώς ιδιαίτερη αξία για το άτομο, διότι η αγάπη αυτή δεν είναι πλέον η αναμονή κάποιας αμοιβής αλλά η απόλυτος άρνηση, η θυσία χωρίς προσδοκία καμμίας αμοιβής.
Η θεωρία της Δώρας δεν σταματά εκεί. Και άλλη τάση υφίσταται, η τάση της ενώσεως του φυσικού με το αόρατο πεδίο. Ο εκλεκτός της Δώρας, που έφθασε σε ορισμένο στάδιο μυήσεως, αφού εκπλήρωσε τα καθήκοντα του ευεργέτη προς την ανθρωπότητα, δύναται να λάβει την χάρη [για] να ορμήσει από τον Κύκλο Κόσμο, προς τον Κύκλο Ουρανό.
[Αλλά] το να θελήσει να διεισδύσει [και] στον Κύκλο του Έωνα, αυτό θα ήταν θρασύ!
