Οι λόγοι των αποστάσεων έπαιξαν σημαντικό ρόλο και καθοριστικό στην νοητή ευθεία σύνδεση των Αρχαίων Ελληνικών Ιερών ή Ιερών Τόπων. Αυτά τα Ιερά ή Τόποι σχηματίζουν γιγαντιαία τρίγωνα στη γη της Ελλάδας, των οποίων οι πλευρές έχουν λόγους που προκύπτουν από αριθμητικές γεωμετρικές ή αρμονικές αναλογίες κι από λόγους κανονικών γεωμετρικών σχημάτων στα οποία ανήκουν. Ένας σαφής και βαθυστόχαστος προβληματισμός διαιωνίζεται ανάμεσα στους ερευνητές. Είναι απλές παραστάσεις ή σκόπιμες παρουσιάσεις των Παγκοσμίων Νόμων της Δημιουργίας; Μεταξύ των λόγων των αποστάσεων είναι οι λόγοι 3:2, 4:3, 1:1 κι άλλα. Ακόμα, βρίσκεται ο αριθμός π που ισούται με 3,14159 και κυρίως ο λόγος του μεγαλύτερου τμήματος της χρυσής τομής προς το μικρότερο δηλαδή, ο Χρυσούς Αριθμός, το Φ (1,618034), γνωστός από τα πολύ αρχαία χρόνια. Το ενδέκατο θεώρημα του Ευκλείδη είναι το λεγόμενο πρόβλημα της Χρυσής Τομής, δηλαδή, η διαίρεση ενός δεδομένου ευθυγράμμου τμήματος σε δύο τμήματα τέτοια, ώστε το ορθογώνιο το έχον πλευρές την δοθείσα και το ένα μέρος αυτής να ισούται προς το τετράγωνο του άλλου μέρους. Είναι το πρόβλημα του χωρισμού ευθύγραμμου τμήματος σε μέσο και άκρο λόγο. Η διαίρεση ενός ευθύγραμμου τμήματος σε μέσο και άκρο λόγο θεωρούνταν η πιο τέλεια αισθητικά, από την αρχαιότητα. Για τον ίδιο λόγο ονομάστηκε και "Θεία Αναλογία". Ο Χρυσούς Αριθμός Φ είναι μέγεθος ή αριθμός εν δυνάμει και κατά τον Πλάτωνα βρίσκεται στον υπερουράνιο τόπο. Οι Αρχαίοι χρησιμοποιούσαν κατά τις μετρήσεις τον αριθμό αυτό. Στους θεωρητικούς αριθμούς χρησιμοποιούσαν την τιμή Φ=1,62, την οποίαν θεωρούσαν “Ουράνια Τιμή” ή αριθμό “εν τοις νοητοίς” και προέρχεται από το λόγο 81:50=1,62.
Η επίδρασή της Χρυσής Τομής, σαν στοιχείο αισθητικό περίπλεξε για πολλούς αιώνες τους ερευνητές. Τη σχέση 1/1,618034 τη ξαναβρίσκουμε σε διάφορα πεντάγωνα, κύκλους, δεκάγωνα και ιδιαίτερα στο “Χρυσό Ορθογώνιο”, που οι πλευρές του είναι αμοιβαία ανάλογες με 1 και 1,681034 και όπως λέγουν, αποτελεί για το μάτι την ποιο αρμονική γεωμετρική μορφή. Έτσι, στο πέρασμα των αιώνων, οι ειδικοί βρήκαν παραδείγματα εφαρμογής της σχέσης αυτής, σχεδόν παντού, στην ελληνική αρχιτεκτονική, καθώς και στα αριστουργήματα της Τέχνης. Σήμερα η αισθητική αξία της αμφισβητείται, η Χρυσή Τομή, όμως εμφανίζεται σε έργα τέχνης τόσο συχνά, ώστε να αποκλείεται η συμπτωματικότητα. Ένα τέτοιο έργο τέχνης αποτελεί ο Παρθενών των Αθηνών, εφ’ όσον προστεθεί το κατεστραμμένο αέτωμά του και προσαρμόζεται ακριβώς στο Χρυσό Ορθογώνιο. Ακόμα, ο Λεονάρντο Ντα Βίτσι, στα διάφορα έργα του, δείχνεται να υιοθετεί μια τέτοια θεωρεία καθότι γοητευμένος από τα μαθηματικά και φαίνεται να απολάμβανε αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε “Γεωμετρική Αναψυχή”. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι υποστήριζε ότι ο ομφαλός είναι το σημείο της χρυσής τομής του ανθρώπινου σώματος, το χωρίζει δηλ. σε μέσο και άκρο λόγο.
Κλασικό παράδειγμα της Χρυσής Τομής είναι οι αριθμοί του Φιμπονάτσι, που εκτός από την περίεργη σχέση τους με τη βοτανική, συνδέονται μυστηριωδώς με την τέχνη και την αρχιτεκτονική. Η σχέση που υπάρχει μεταξύ δύο διαδοχικών αριθμών πέρα από 3, της σειράς του Φιμπονάτσι είναι περίπου 1/1,618034.
Ο Χρυσος Αριθμός Φ αποτελεί ρίζα της γενικής εξίσωσης:
Ο λόγος π=3,14159 είναι ο λόγος της περιφέρειας προς τη διάμετρο κύκλου. Ο κύβος του π ισούται με τον αριθμό 31, σπουδαίο αριθμό κατά την αρχαιότητα και όχι μόνον. Αξιοσημείωτο είναι ότι στον αριθμό 31 ανήκει η αριθμητική αξία δύο γραμμάτων, Α=1 και Λ=30. Αυτά τα δύο γράμματα, είτε σαν αρχική συλλαβή είτε σαν τελική, δείχνουν προσωπικότητες ή μορφές που καθορίζουν την πνευματική και κοσμική εξέλιξη των λαών και ίσως όλου του πλανήτη μας. Ο κύκλος με ακτίνα π έχει εμβαδόν π3 δηλαδή το κύβο του π και ισούται με 31,006198, του οποίου το διπλάσιο συν 100, ισούται με μεγάλη προσέγγιση, με την αντίστοιχη τιμή με του εκατονταπλάσιου Φ, δηλαδή 1,62.
http://www.astro.gr/
