“Πες μου σοφή Σφίγγα, πού να πάω να πάω να ξεκουράσω τα κουρασμένα πόδια μου, που τόσο πολύ περπάτησαν στους σκονισμένους δρόμους της ζωής;”
Κι η Σφίγγα απάντησε: “Βρες την απάντηση σε Εκείνον, του οποίου είμαι το μοναδικό παιδί, σε Εκείνον που μ’ έφερε σε τούτο τον κόσμο για να υποφέρω τα ατελείωτα βάσανά μου. Είμαι ο ίδιος ο Άνθρωπος και η Γη είναι η μάνα μου. Ρώτησε αυτήν”.
Προχώρησα λίγο ακόμη κι έφτασα στη Μεγάλη Πυραμίδα. Και μπήκα στο σκοτεινό πέρασμα και σύρθηκα στους υπόγειους θαλάμους κι έφτασα στην ίδια την υπόγεια κρύπτη. Και ψιθύρισα τα λόγια του χαιρετισμού, όπως περιγράφονται στον έβδομο στίχο του εξηκοστού τετάρτου κεφαλαίου, του πιο αρχαίου βιβλίου σε όλη την Αίγυπτο.
“Χαίρε, Κύριε του Ουρανού που βρίσκεται στο Κέντρο της Γης!”
Ο Μεγάλος Ένας, ο Κύριος του Θείου Οίκου, με οδήγησε σε Εκείνη, την Αφέντρα του Μυστικού Ναού, που δεν είναι άλλη από τη Ζωντανή Ψυχή της Γης Μας.
Επανέλαβα μπρος Της: “Πες μου, Αφέντρα του Ναού του Μυστικού, που να πάω να ξεκουράσω τα πονεμένα πόδια, που τόσο πολύ περπάτησαν στους σκονισμένους δρόμους της ζωής;”
Κοίταξε βαθιά στα μάτια μου, ώρα πολλή, πριν δώσει την απάντηση.
“Εφτά δρόμοι ανοίγονται εμπρός σου, Ερευνητή. Εφτά σκαλοπάτια περιμένουν να τα ανέβει εκείνος που θα μπει στο μυστικό μου χώρο. Εφτά μαθήματα να μάθει εκείνους από τους ανθρώπους που θα δει ακάλυπτο το πρόσωπό μου. Δε θα βρεις την ανάπαυση στο κορμί και τη γαλήνη στην ψυχή προτού διαβείς τους εφτά δρόμους, προτού ανέβεις τα εφτά σκαλοπάτια, προτού μάθεις καλά τα εφτά μαθήματα”.
Άκουγα τη γλυκιά φωνή της, που μέσα της αντηχούσαν μύριοι αιώνες που επαναλαμβάνονταν στο Μεγάλο Προθάλαμο του Ναού. “Ποιοι είναι τούτοι οι εφτά τρόποι, Θεία Μητέρα;”
Μου απάντησε: “Ο δρόμος που οδηγεί στους Μύριους Οίκους, το μονοπάτι που οδηγεί στην Έρημο, ο σπαρμένος με κόκκινα τριαντάφυλλα δρόμος, η Άνοδος στα Ψηλά Βουνά, η Κάθοδος στις Σκοτεινές Σπηλιές, το μονοπάτι της Ατελείωτης Αναζήτησης κι ο δρόμος της Απόλυτης Ηρεμίας”.
Ρώτησα: “Ποια είναι εκείνα τα εφτά σκαλοπάτια:”
Μου απάντησε: “Το πρώτο είναι τα Δάκρυα, το δεύτερο η Προσευχή, το τρίτο η Εργασία, το τέταρτο η Ανάπαυση, το πέμπτο ο Θάνατος, το έκτο η Ζωή και το έβδομο το Έλεος”.
“Και ποια είναι τα εφτά μαθήματα που οφείλει ο άνθρωπος να γνωρίζει, Μητέρα;”
Κι Εκείνη απάντησε: “Η Ευχαρίστηση είναι το πρώτο και το ευκολότερο, ο Πόνος είναι το επόμενο, Μίσος είναι το τρίτο, η Αλήθεια είναι το τέταρτο, το πέμπτο είναι η Αγάπη, η Κατανόηση το έκτο κι η Ειρήνη το τελευταίο που πρέπει να μάθεις”.
Κι απόρησα με όλα τούτα. Έφυγε η Αφέντρα του Μυστικού Ναού και είδα πίσω της ένα αστέρι χρυσό και μες στο αστέρι ένα στέμμα ακτινωτό με δύο μισοφέγγαρα ασημένια. Κάτω από το στέμμα ήταν ένας σταυρός λευκός και γύρω του εφτά κόκκινα ρόδα....
