Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ - ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΤΗ (ή ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΤΑΦΙΚΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ)

 

Είμαι στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσω την εργασία  της πολύ καλής φίλης και χρήστη του ιστολογίου virgi, η οποία χρησιμοποιώντας τις γνώσεις της σαν σχεδιάστριακαι βασιζόμενη στα τεχνικά δεδομένα που έχουν ήδη δημοσιευθεί,  έκανε μια πρώτη προσπάθεια αποτύπωσης της δομής του τύμβου.
Με ευχάριστη έκπληξη παρατήρησα ότι αυτή η τεχνική προσέγγιση, που έγινε τελείως ανεξάρτητα από την υπόθεση που παρουσιάζει το παρόν ιστολόγιο, αβίαστα οδήγησε σε μια κάτοψη  που υλοποιεί σε απίστευτο βαθμό αυτό που έχει υποτεθεί νοητικά και με βάση τον ορθό λόγο.
Είμαι σίγουρος ότι και ανασκαφικά  η πραγματική δομή του τύμβου που θα προκύψει  θα επιβεβαιώνει τόσο την νοητική όσο και την σχεδιαστική προσέγγιση.

Η παρακάτω εργασία έγινε με αφορμή τα προηγούμενα σχεδιαγράμματα που έλαβαν χώρα σε αυτό το Blog (http://empedotimos.blogspot.gr/) από τον Ζήνωνα και από μένα,καθώς και όσα γράφτηκανεδώ και αλλού στο διαδίκτυο.

Θέλω να τονίσω ότι δεν πρόκειται για «υπόθεση συνομωσίας» αλλά για απλή αποτύπωση.

Πάτησα λοιπόν πάνω στις σκιές και τα σχεδιαγράμματα των απεικονίσεων που βγήκαν στην δημοσιότητα των κυρίων Πολυμενάκου και Παπαθεοδώρου. Βεβαίως για τονδεύτερο δεν είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι αυτά που δημοσιεύθηκαν ισχύουν, αλλά αν ισχύουν;  … ποιος ξέρει…

Αυτό που έκανα λοιπόν είναι :

Πήρα την φωτογραφία του Ζήνωνα (Α1) :

Και τη φωτογραφία από την μελέτη Πολυμενάκου (Α2) :

Συγκλονιστική αναφορά σε ποίημα του 2ου αιώνα π. Χ για το μυστικό της Αμφίπολης!

 

 

Τι ανέφερε ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος

Μία απίστευτη αναφορά κάνει ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος, ποιητής του 2ου αιώνα π. Χ, δηλαδή μόλις 200 χρόνια μετά την κατασκευή του τύμβου της Αμφίπολης, για το λιοντάρι του τύμβου.

Σε ποίημα του το οποίο υπάρχει και στην εισαγωγή του βιβλίου του αρχαιολόγου Όσκαρ Μπρόνεερ με θέμα "The Lion Monument of Amphipolis" που γράφτηκε το 1941, o αρχαίος ποιητής αναρωτιέται:

"Ειπέ Λέον, φθιμένοιο τίνος τάφον αμφιβέβηκας , βουφάγε; Τις τασ άξιος ην αρετάς;"

Μετάφραση: "Πες, λέοντα, ποιανού τον τάφο φυλάς , εσύ που τρως τα βουβάλια; Ποιος ήταν άξιος των αρετών σου;"

Η συγκεκριμένη αναφορά που χρονικά είναι πολύ κοντά στην πηγή και έχει καλύτερη πληροφόρηση από εμάς κατά... 2.200 χρόνια, φέρνει στο φως μία πάρα πολύ σημαντική πληροφορία, που δένει με όσα σενάρια έχουμε γράψει κατά καιρούς στα parapolitika.gr , όπως η συγκεκριμένη ανάρτηση:

"To κομμάτι που λείπει από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, μπορεί να λύνει το μυστήριο της Αμφίπολης"

Τι δείχνει η αναφορά αυτή;

1)Ότι ακόμα και τον 2ο αιώνα , δεν γνώριζαν τι υπάρχει μέσα στον τύμβο και το περιεχόμενο ήταν μυστικό.

2)Ότι οι πηγές είχαν χαθεί από τότε και όχι στα μετέπειτα χρόνια που κάηκε η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Άρα κάποιος ήθελε να εξαφανίσει τις συγκεκριμένες αναφορές στον τύμβο και αυτές δεν χάθηκαν απλά στην μεγάλη καταστροφή της Αλεξάνδρειας.

3)Έχει δίκιο η Περιστέρη και ο Λεφαντζής που λένε ότι ο Λέων της Αμφίπολης ήταν στην κορυφή του τύμβου

4)Το μνημείο δεν ήταν επισκέψιμο στο εσωτερικό του, αλλά φύλαγε κάποιο μυστικό, επιβεβαιώνοντας την Περιστέρη που λέει πως οι επιχωματώσεις δεν έχουν προέλθει από φυσικά αίτια (πχ βροχές κτλ) αλλά ήταν από την κατασκευή του για να μην συληθεί το μνημείο.

Ποιός ήταν ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος:

Ο Αντίπατρος ήταν Έλληνας συγγραφέας και ποιητής του 2ου αιώνα π.Χ.. Είναι γνωστός για τον κατάλογο που συνέταξε για τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Μάλιστα λέγεται ότι τα επισκέφτηκε όλα για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι αν άξιζε να συμπεριληφθούν στον κατάλογό του. Από σωζόμενα γραπτά που υπάρχουν φαίνεται να μαγεύτηκε από την μεγαλοπρέπεια του Ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο όπου και το παρομοίασε με τον Όλυμπο.Πιθανολογείται ότι ο ίδιος μαζί με τον μαθηματικό και αρχιτέκτονα Φίλωνα τον Βυζαντινό (γεννημένο το 280 π.Χ. περίπου) ήταν παρατηρητές των επτά θαυμάτων.

www.parapolitika.gr

Η θεωρία του Χάους

 

Στο άρθρο παρουσιάζεται η θεωρία του Χάους εκλαϊκευμένη και στοιχεία της επίδρασής της στην καθημερινή μας πράξη. Δίνεται ιδιαίτερη σημασία στην επίδραση των θεωριών του χάους στην καλλιτεχνική έκφραση γιατί είναι σχεδόν πάντα ο φανερός πρόσκοπος των εξελικτικών βημάτων κάθε κοινωνίας. Τέλος εκτίθονται σκέψεις για το ποια μπορεί να είναι η μεταμορφωτική και εξελικτική επίδραση των θεωριών του Χάους στην συνείδηση.

Χάος

Εισαγωγή

Και λοιπόν πρώτα από όλα το Χάος γεννήθηκε και μετά
η πλατύστερνη Γαία, η αιώνια και ασφαλής έδρα των πάντων
και ο σκοτεινός Τάρταρος
σε μια τρύπα στα έγκατα της απλωμένης γης
και ο Έρως, ο πιο όμορφος ανάμεσα στους Αθάνατους Θεούς
που τα μέλη παραλύει σε Θεούς και σε ανθρώπους
που υποτάσσει τα στήθη, το μυαλό και τη σύνεση. 1

… μας λέει ο Ησίοδος στην Θεογονία: ”Πριν από κάθε άλλο ήταν το Χάος.”
Μα τι ήτανε το χάος κατά τον Ησίοδο; Ήταν ο Χώρος: ένας χώρος που περιείχε εν σπέρματι όλα όσα θα αποτελέσουν το Σύμπαν…Επομένως το Χάος είναι η αρχή όλων των πραγμάτων, γέννησε το έρεβος και την νύχτα χωρίς καμία βοήθεια. Το χάος είναι λοιπόν η κύρια και δημιουργός αρχή. 2
Βεβαίως και δεν είναι τυχαία η επιλογή της λέξης χάος για την φυσική θεωρία που περιγράφει φαινόμενα πολύ ευαίσθητα στην επίδραση ασήμαντων αρχικών συνθηκών.
Στον αιώνα που πέρασε έγιναν τρεις μεγάλες επιστημονικές επαναστάσεις: η θεωρία της σχετικότητας που διεύρυνε την αντίληψή μας για τον χωρόχρονο, η κβαντική μηχανική που εμβάθυνε στην αρχή της αιτιότητας θεμελιώνοντάς την για τον μικρόκοσμο και η θεωρία του Χάους που ανιχνεύει τα όρια του αιτιατού και του τυχαίου.
Στην επιστήμη το χάος χρησιμοποιείται για να περιγράψει την συμπεριφορά συστημάτων με εξαιρετικά ευαίσθητη εξάρτηση από τις αρχικές τους συνθήκες. Η ανεξέλεγκτη, απειροελάχιστη μεταβολή στις αρχικές συνθήκες εκδηλώνεται ως χάος-αταξία, αδυναμία πρόβλεψης σε μια κατά τα άλλα αναμενόμενη τακτική και σταθερή φυσική διαδικασία.
Τα σύστημα αυτά, οδηγούνται από έναν "ελκυστή", σε μία κατάσταση που παρουσιάζει μεν μια σταθερότητα στην συμπεριφορά της όμως η πρόβλεψη της είναι αδύνατον να εκφραστεί με αιώνιους νόμους ή ντερμινιστικά.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι μια τυχαία μορφή που δημιουργείται κατά την ροή ενός ποταμού: η μικρή δύνη μετά από μια πέτρα. Η πέτρα είναι ο ελκυστής, η ροή που έρχεται καθορίζει τις αρχικές συνθήκες, όμως για την δύνη, δεν μπορεί να προβλεφθεί η ακριβής της μορφή. Είναι εκεί, όμως το σχήμα αλλάζει διαρκώς, μερικές φορές μοιάζει να χάνεται, άλλοτε να γίνεται κανονικό, όμως δεν μπορεί να προβλεφθεί ντετερμινιστικά ανά πάσα στιγμή. Την υποτυπώδη αυτή γεωμετρική μορφή οι μαθηματικοί του χάους ονομάζουν παράξενο ελκυστή.
Τα παραδείγματα είναι πολλά: Ο καπνός του τσιγάρου που στροβιλίζεται ανεβαίνοντας. Η ροή του νερού που τρέχει από μια βρύση. Το σχήμα των κυμάτων σε μια ακτή. Ο τρόπος που το μελάνι που διαχέεται σε ένα ποτήρι νερού. Η τυχαία μεταβολή κάποιας ιδιότητας, π.χ. κλίση τροχιάς, εκκεντρότητας τροχιάς ενός πλανήτη.
Στη βιολογία, στην κοινωνιολογία, στην οικονομία και στην ιατρική υπάρχουν παρόμοιες εκδηλώσεις χαοτικής συμπεριφοράς.

Ρόδακας το αρχαίο Ελληνικό σύμβολο

 

Ο ρόδακας  (ρόδαξ, ρόδον, τριαντάφυλλο), είναι ένα διαχρονικό κόσμημα, σύμβολο και φυλαχτό. Ο ρόδακας στους αρχαίους πολιτισμούς ήταν ηλιακό σύμβολο.

Η χρήση του άρχισε από την Μυκηναϊκή εποχή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το σχήμα και ο αριθμός των φύλλων του και ο συμβολισμός τους συναρτώνται με τις δοξασίες των αρχαίων θρησκειών των Ελλήνων, με την χριστιανική μας πίστη αλλά και με τη μουσουλμανική πίστη στα Βαλκάνια.

Έτσι, μπορούμε να διακρίνουμε κυρίως δύο ρόδακες, τον «αρχαιο-ελληνικό ρόδακα» και τον «ελληνο-χριστιανικό ρόδακα».

Ο «αρχαιο-ελληνικός ρόδακας».

Ο αρχαιο-ελληνικός ρόδακας ήταν αρχικά στολίδι στα διαδήματα των βασιλισσών των Μυκηναίων. Στην κλασσική περίοδο, οι ρόδακες κοσμούσαν τις οροφές των ιερών της Αφροδίτης, των Ασκληπιείων, τις τοιχογραφίες σπιτιών αρχόντων και ήταν διάδημα της Άρτεμης και της Αφροδίτης. Ρόδακας  ήταν και η βάση του «Ήλιου της Βεργίνας» των Μακεδόνων Βασιλέων.

Ο αρχαίος-ελληνικός ρόδακας είχε σχήμα μικρού ρόδου (τριαντάφυλλου), με ανοιγμένα και στρογγυλά στις άκρες τα φύλλα του, περιβάλλονταν από κύκλο και ήταν χαραγμένος πάνω σε πέτρα ή μάρμαρο ή από χρυσό. Τα φύλλα του στην αρχή ήταν τέσσερα και στη συνέχεια επτά, δώδεκα και δέκα έξι στην Μακεδονική περίοδο.

Ρόδακας από τον τάφο της Αμφίπολης

Ρόδακες από την Βεργίνα

Ερωτήσεις σε μία 'ξαδέλφη' των Σφιγγών της Αμφίπολης....

 

“Πες μου σοφή Σφίγγα, πού να πάω να πάω να ξεκουράσω τα κουρασμένα πόδια μου, που τόσο πολύ περπάτησαν στους σκονισμένους δρόμους της ζωής;”

Κι η Σφίγγα απάντησε: “Βρες την απάντηση σε Εκείνον, του οποίου είμαι το μοναδικό παιδί, σε Εκείνον που μ’ έφερε σε τούτο τον κόσμο για να υποφέρω τα ατελείωτα βάσανά μου. Είμαι ο ίδιος ο Άνθρωπος και η Γη είναι η μάνα μου. Ρώτησε αυτήν”.

Προχώρησα λίγο ακόμη κι έφτασα στη Μεγάλη Πυραμίδα. Και μπήκα στο σκοτεινό πέρασμα και σύρθηκα στους υπόγειους θαλάμους κι έφτασα στην ίδια την υπόγεια κρύπτη. Και ψιθύρισα τα λόγια του χαιρετισμού, όπως περιγράφονται στον έβδομο στίχο του εξηκοστού τετάρτου κεφαλαίου, του πιο αρχαίου βιβλίου σε όλη την Αίγυπτο.

“Χαίρε, Κύριε του Ουρανού που βρίσκεται στο Κέντρο της Γης!”

Ο Μεγάλος Ένας, ο Κύριος του Θείου Οίκου, με οδήγησε σε Εκείνη, την Αφέντρα του Μυστικού Ναού, που δεν είναι άλλη από τη Ζωντανή Ψυχή της Γης Μας.

Επανέλαβα μπρος Της: “Πες μου, Αφέντρα του Ναού του Μυστικού, που να πάω να ξεκουράσω τα πονεμένα πόδια, που τόσο πολύ περπάτησαν στους σκονισμένους δρόμους της ζωής;”

Κοίταξε βαθιά στα μάτια μου, ώρα πολλή, πριν δώσει την απάντηση.

“Εφτά δρόμοι ανοίγονται εμπρός σου, Ερευνητή. Εφτά σκαλοπάτια περιμένουν να τα ανέβει εκείνος που θα μπει στο μυστικό μου χώρο. Εφτά μαθήματα να μάθει εκείνους από τους ανθρώπους που θα δει ακάλυπτο το πρόσωπό μου. Δε θα βρεις την ανάπαυση στο κορμί και τη γαλήνη στην ψυχή προτού διαβείς τους εφτά δρόμους, προτού ανέβεις τα εφτά σκαλοπάτια, προτού μάθεις καλά τα εφτά μαθήματα”.

Άκουγα τη γλυκιά φωνή της, που μέσα της αντηχούσαν μύριοι αιώνες που επαναλαμβάνονταν στο Μεγάλο Προθάλαμο του Ναού. “Ποιοι είναι τούτοι οι εφτά τρόποι, Θεία Μητέρα;”

Μου απάντησε: “Ο δρόμος που οδηγεί στους Μύριους Οίκους, το μονοπάτι που οδηγεί στην Έρημο, ο σπαρμένος με κόκκινα τριαντάφυλλα δρόμος, η Άνοδος στα Ψηλά Βουνά, η Κάθοδος στις Σκοτεινές Σπηλιές, το μονοπάτι της Ατελείωτης Αναζήτησης κι ο δρόμος της Απόλυτης Ηρεμίας”.

Ρώτησα: “Ποια είναι εκείνα τα εφτά σκαλοπάτια:”

Μου απάντησε: “Το πρώτο είναι τα Δάκρυα, το δεύτερο η Προσευχή, το τρίτο η Εργασία, το τέταρτο η Ανάπαυση, το πέμπτο ο Θάνατος, το έκτο η Ζωή και το έβδομο το Έλεος”.

“Και ποια είναι τα εφτά μαθήματα που οφείλει ο άνθρωπος να γνωρίζει, Μητέρα;”

Κι Εκείνη απάντησε: “Η Ευχαρίστηση είναι το πρώτο και το ευκολότερο, ο Πόνος είναι το επόμενο, Μίσος είναι το τρίτο, η Αλήθεια είναι το τέταρτο, το πέμπτο είναι η Αγάπη, η Κατανόηση το έκτο κι η Ειρήνη το τελευταίο που πρέπει να μάθεις”.

Κι απόρησα με όλα τούτα. Έφυγε η Αφέντρα του Μυστικού Ναού και είδα πίσω της ένα αστέρι χρυσό και μες στο αστέρι ένα στέμμα ακτινωτό με δύο μισοφέγγαρα ασημένια. Κάτω από το στέμμα ήταν ένας σταυρός λευκός και γύρω του εφτά κόκκινα ρόδα....

Chletsos Vassilis

 

Η συμβολική του Σταυρού στη Ρ+ παράδοση

Αντί εισαγωγής

Ο σταυρός είναι η ένωση μιας κάθετης και μιας οριζόντιας γραμμής ή η ένωση του ενεργού ( | ) με το παθητικό ή δεκτικό ( - ). Όταν αυτές οι δυο δυνάμεις συνδυάζονται δημιουργείται μια τρίτη δύναμη, ιδέα ή οντότητα. Ενώ ο κατ' αρχήν συμβολισμός είναι σαφής, ο σταυρός πρέπει να ερευνηθεί πληρέστερα με την ψυχολογική και πνευματική έννοιά του. Ο αιγυπτιακός Ankh ή Crux Ansatta (που στο επάνω μέρος του σχηματίζει θηλιά) λέγεται ότι αποτελεί παράδειγμα του αρχικού σεξουαλικού (δηλ. δημιουργικού) συμβολισμού ως σύμβολο του ανδρογύνου (rebus)· ωστόσο, στις περισσότερες από τις μεταγενέστερες χρήσεις του αποτελεί, στην πλήρη του σημασία, ένα σύμβολο ζωτικής δύναμης και θείας ισχύος.

Ο Jung θεωρεί ότι ο σταυρός έχει τις ρίζες του στην ανακάλυψη της φωτιάς από την ανθρωπότητα και, συνεπώς, είναι ένα σύμβολο φωτιάς η οποία προέρχεται από το τρίψιμο δυο ξύλινων ραβδιών για το άναμμά της προσφέροντας ζεστασιά, προστασία αλλά και το μέσον για να κατασκευαστούν εργαλεία. Είναι αξιοσημείωτο ότι λέξεις που σημαίνουν cross, όπως krois, krouz, kreuz, crux, cruz, croaz, παρουσιάζουν ετυμολογικές ομοιότητες με λέξεις που σημαίνουν πυρ στην αγγλική (fire). Οι ρίζες ak, ur, os, σημαίνουν όλες κοσμικό φως ή φωτιά.

Οι αρχικοί σταυροί σημειώνονταν απλά ως Τ ή Χ. Μετέπειτα παραλλαγές προσέθεσαν το βραχίονα στην κορυφή. Ο ισοσκελής σταυρός (+) χρησιμοποιήθηκε για να αντιπροσωπεύσει τις τέσσερις κύριες κατευθύνσεις ή τα στοιχεία και τα χρώματα του ανθρώπινου γένους, τους τέσσερις Ουρανούς του Ζωροάστρη, καθώς και τη μεταγενέστερη παραλλαγή του στην ιουδαϊκή Καβαλά. Όταν κυκλώνεται γίνεται οι τέσσερις εποχές, στάδια ζωής, και όλοι οι συσχετισμοί με τη ζωή, το θάνατο και την αναγέννηση. Η Μπλαβάτσκυ (Βlavatsky) γράφει ότι ο σταυρός εχρησιμοποιείτο στα μυστήρια της Αιγύπτου, της Ελλάδος, της Βαβυλώνας και της Ινδίας, τόσο ως τελετουργικό, όσο και ως κοσμικό (φαλλικό) σύμβολο. Τούτο μαρτυρεί και ο Τερτυλλιανός όταν συγκρίνει την ρωμαϊκή Αθηνά (Minerva) ως σύμβολο σοφίας με το σταυρό ως σύμβολο πνεύματος.

Ο Σταυρός και το Ρόδο
Ο ρόδινος σταυρός, κάνει την εμφάνισή του περίπου τον 1ο αιώνα μ.Χ. στους πρωτο-Χριστιανούς, αναπαριστώντας ένα ρόδο στην μέση του σταυρού ή έναν σταυρό στην μέση ενός ρόδου, συμβολίζοντας το αίμα (ρόδο) του Χριστού (σταυρός). Κατά μια έννοια (ιδιαίτερα δημοφιλής τα τελευταία χρόνια), ο ροδόσταυρος συμβολίζει την ένωση της Θείας θηλυκής Αρχής-Μαρίας Μαγδαληνής (ρόδο) με την Θεία αρσενική Αρχή - Ιησού (σταυρός). Πολύ αργότερα, γίνεται έμβλημα των Ροδόσταυρων, των Μαρτινιστών και του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής (Galden Dawn), με νέα στοιχεία συμβολισμού να συμπληρώνονται, δημιουργώντας ένα πολύπλοκο και πολυσήμαντο μυστικιστικό σύμβολο.

Ο κλασσικός ρόδινος σταυρός, ως σύνολο, συμβολίζει τον θρίαμβο του Πνεύματος έναντι της ύλης. Αναλυτικότερα, ο σταυρός ερμηνεύεται ως ο υλικός κόσμος και ο κύκλος

Ανθρωπος, ψυχή και μετάνθρωπος

 

«Ως βιοχημικοί, ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερα για το φοβερά πολύπλοκο της ζωής, όπου είναι φανερό ότι η πιθανότητα, να έχει προέλθει από κάποιο τυχαίο γεγονός είναι τόσο ελάχιστη που μπορεί να αγνοηθεί εντελώς. Η ζωή αποκλείεται να προήλθε τυχαία»
Sir FRED HOYLE

 

 

Άνθρωπος και ψυχή.

Η ύπαρξη του ανθρώπου, συγκρινόμενη με τα πλανητικά χρονικά μεγέθη, είναι απειροελάχιστη, παρόλα αυτά τα επιτεύγματα του ανθρώπου στα λίγα χιλιάδες χρόνια της ύπαρξης του, είναι αξιοθαύμαστα, συμπερασματικά λοιπόν ο άνθρωπος από «νοητικής», πλευράς , αποτελεί την κορωνίδα της δημιουργίας σε πλανητικό επίπεδο, καθώς είναι το μόνο πλάσμα με τέτοιες γνωστικές ικανότητες που του επιτρέπουν να παράγει βελτιώσεις και μεταβολές τόσο πάνω στη φύση, όσο και στον εαυτό του.

Το ερώτημα που απασχόλησε, και απασχολεί λοιπόν τον άνθρωπο είναι, εάν είμαστε ένα φυσικό εξελικτικό πείραμα ελεύθερης επιλογής, με ένα υλικό σώμα που αποτελεί προϊόν διάφορων αυτοσχεδιασμών, με όργανα που άλλαξαν πολλές φορές τη λειτουργία τους, ή η νοητική υπεροχή του ανθρώπινου είδους σε σχέση με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, είναι αποτέλεσμα θεϊκής επιλογής.
Στο «sefer ha zohar» (Σεφέρ χαζοχάρ) ή Βιβλίο της Λαμπρότητας που αποτελεί ίσως το πιο σημαντικό και εκτενές κείμενο της εβραϊκής Καμπάλα, τίθεται το ερώτημα:
«Τι είναι ο άνθρωπος; Είναι απλώς δέρμα, σάρκα, οστά και φλέβες; Όχι! Αυτό που συνιστά τον αληθινό άνθρωπο, είναι η ψυχή και εκείνα που αποκαλούνται δέρμα και σάρκα, οστά και φλέβες είναι απλά ένα πέπλο, ένα εξωτερικό κάλυμμα και όχι καθαυτός ο Άνθρωπος. Η αποκάλυψη του ανθρώπου σημαίνει την απέκδυση του από όλα αυτά τα ενδύματα. Ωστόσο, τα οστά, οι τένοντες και τα διάφορα συστατικά του σώματος σχηματίστηκαν σύμφωνα με τα μυστικά της θεϊκής σοφίας, και σύμφωνα με την ουράνια εικόνα. Το δέρμα απεικονίζει τους ουρανούς που είναι άπειροι σε έκταση και καλύπτουν ως ένδυμα όλα τα πράγματα. Τα οστά και οι φλέβες συμβολίζουν τον θεϊκό φορέα, τις εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου. Όμως αυτά δεν είναι παρά τα εξωτερικά ενδύματα, επειδή στα εσωτερικά μέρη υπάρχει το μυστήριο του Ουράνιου Ανθρώπου».

Όπως στο zohar , έτσι και σε όλους τους αρχαίους μύθους και της θρησκείες ο άνθρωπος, θεϊκό τέκνο, συμμετέχει του θείου, δια μέσω της «θέωσης», της υπέρβασης δηλαδή της θνητής και καθορισμένης του φύσης, αλλά και ταυτόχρονα, δια μέσω της πίστης σε μια «άλλη ζωή μετά θάνατον ζωή », εξασφαλίζει την αθανασία. Τελεολογικά ο άνθρωπος, είτε με την μορφή του ήρωα, είτε στην μετά θάνατον ζωή, ενέχει το ενδεχόμενο

Τα γράμματα Ύψιλον και Έψιλον, και η σχέση τους με τα Ελευσίνια μυστήρια

 

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και Αριστοτέλη τα γράμματα χωρίζονται σε τρείς κατηγορίες:   

Α) Ήχοι και εικόνες που οφείλονται στο φυσικό ανθρώπινο περιβάλλον, γεωγραφικός και φυσικός χώρος ( κλίμα - χλωρίδα - πανίδα).
Β) Ήχοι και εικόνες που προεκλήθησαν από τις δραστηριότητες (έργα) του ανθρώπου (εργαλεία-όπλα- εκμετάλλευση φυσικών πηγών κ.α.).
Γ) Ήχοι και εικόνες που οφείλονται στις υποστάσεις τους.

Επ’ ευκαιρίας της  πρό ημερών Φθινοπωρινής Ισημερίας η οποία συνέπεφτε στην αρχαιότητα  με τις σεπτές και άρρητες τελετουργίες ων Ελευσινίων μυστηρίων,  όπως επίσης και  των πρόσφατων πρώτων βροχών, στο παρόν άρθρο θα κάνω (όπως υποσχέθηκα), μία απόπειρα ερμηνείας των γραμμάτων Ύψιλον και Έψιλον.
Το γράμμα Ύψιλον συνδέεται τόσο με τα Υγρά και την βροχή, όσο και με την λέξη   που αναφωνούσαν οι μύστες στα Ελευσίνια : “ΥΕ -  ΚΥΕ”. Το ΥΕ (βρέξε) απευθυνόταν στο Δία, ενώ το ΚΥΕ (κυοφόρησε) στη Δήμητρα...

Το γράμμα Ύψιλον είναι το 20^ο  γράμμα του Ελληνικού αλφαβήτου  και το 22^ο  του αρχαίου Ελληνικού (το οποίο είχε 28 γράμματα  ένα για κάθε σεληνιακό μήνα).    Τα τέσσερα γράμματα τα οποία  δεν έχουν συμπεριληφθεί  στο νέο αλφάβητο των 24 γραμμάτων είναι, το Στίγμα (ς) το Δίγαμμα (F) – και τα

ΙΗΣΟΥΣ…Περί Του μεγίστου των Μυστών ο Λόγος.

 

Ήδη από την πρώτη περιοδεία με θέμα την Πίστη ο Σοφώτατος προβαίνει σε αντιδιαστολή μεταξύ Ιησού και Χριστανισμού, λέγων ότι ο Τεκτονισμός καθιέρωσε των 18ο βαθμό «εις δοξασμόν του Ιησού», ο οποίος υπήρξε ο μέγιστος υπέρμαχος της ηθικής αληθείας, όπως οι Ρ+ υπήρξαν οι υπέρμαχοι της φυσικής επιστήμης.  Ουδείς τολμηρότερος Αυτού υπεστήριξε την ιδεώδη ηθική, ουδείς επολέμησε μετά μεγαλυτέρας δυνάμεως την υποκρισία και την τυραννία. Η διδασκαλία του εβασίζετο επί της αμέσου γνώσεως του Θεού.

Άλλωστε, και ο Τεκτονισμός κηρύσσει τη μελέτη της Φύσεως, ως το μέσο πάσης προόδου, συμπεριλαμβανομένων στη Φύση και των ηθικών νόμων, των οποίων έδρα είναι η συνείδησή μας. «Ο Τεκτονισμός, μη ακολουθών ουδεμία θρησκεία, πιστός στην αρχή της ελευθερίας και της εργασίας ηδυνήθη να οικειοποιηθεί πάσα αποκαλυπτόμενη αλήθεια, διατήρησε το αληθές πνεύμα αυτής, αποβάλλοντας τα κακά στοιχεία, πρόθυμος να εγκαταλείψει και αυτήν ακόμα, προκειμένου να οικειοποιηθεί άλλες τελειότερες αλήθειες».

Γι’ αυτό και στον βαθμό αυτό ο Τεκτονισμός διδάσκει τη συνεχή αναζήτηση της τελειότερης αλήθειας. Δεν είναι δογματικός. Την αλήθεια ζητεί επίμονα και αδιάκοπα. Αποδοκιμάζει τη φαυλότητα, την υποκρισία και εξαίρει τον Ιησού, διότι επολέμησε την υποκρισία και την τυραννία. Κατέστη έτσι «μέγιστος υπέρμαχος της ηθικής αληθείας». Έδειξε την μέθοδο, η οποία δεν είναι άλλη από την «άμεσο σπουδή της φύσεως», αποτελεί δε την «ηθική αρχή του Ιησού». Άλλωστε, «[α]πό των χρόνων του Ιησού, η συνείδησις εποίησεν εν εαυτή μέγα έργον αποκαλύψεως…».

Από αυτό το πνευματικό μεγαλείο αντλούμε τις θείες ιδέες που μας οδηγούν στην έρευνα της Φύσεως και διαβλέπουμε εντός της Φύσεως πως προήλθε η δημιουργία μας και πως προωρίσθημεν να ζούμε. Ερευνώντες την Φύσιν ευρίσκουμε τον νόμον της αγάπης, ο οποίος πρέπει να λειτουργεί μεταξύ των ανθρώπων διά να είναι ευτυχείς.

Ο νόμος της αγάπης τον οποίον ο Ιησούς υπαγόρευσε να λατρεύουμε και να τιμούμε, είναι η συνδέουσα το άπειρον δύναμις, η συγκρατούσα αυτό εν αρμονία, η προσδιορίζουσα «την σφαίραν της ενεργείας κάθε του απείρου μορφής». Αυτή η αγάπη οφείλει να συνδέει -κατά τον Ιησού- το ανθρώπινο γένος, αυτή να υπαγορεύει τους κοινωνικούς νόμους, αυτή «…να δίδει την κατεύθυνση στις ενέργειές του».

Πράγματι, ο Ιησούς –κατά το τυπικό- αναφέρεται ως ο ταπεινότερος όλων, ως ο μάλλον πεφωτισμένος ο οποίος γνωρίζει την προέλευση της επιστήμης. Έτσι, ο Ιησούς, πεφωτισμένος παρά της ενδοτέρας γνώσεως, γνωρίζει την πηγή της γνώσεως αυτής, δύναται δε να συγκρίνει την επιστήμη των ανθρώπων προς την επιστήμη των Μυστηρίων και καθίσταται ταπεινόφρων και μάλιστα ο ταπεινότερος όλων. Η ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τον πεφωτισμένο μύστη, διότι έχει αποβάλει κάθε μορφής εγωισμού και είναι έμπλεος αγάπης. «Ιδού ο ευρεθείς Λόγος: η ελευθερία της Επιστήμης. Μέχρι τίνος σημείου θα μας οδηγήσει αυτή; Ουδείς δύναται να το γνωρίζει».

Αυτό δίδαξε και ο Ιησούς διότι κατόρθωσε να φτάσει στο αποκορύφωμα της μάθησης και της γνώσης. Και κανένας δεν θα μπορούσε να φτάσει στο αποκορύφωμα της μάθησης και της γνώσης αν δεν γινόταν ο ίδιος διδάσκαλος και ιερέας του εαυτού του. Ο Ιησούς θα επιζήσει στους αιώνες διότι είναι μία ζώσα ιδέα –για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του Σπ. Νάγου, η οποία διηνεκώς μεταλαμπαδεύει φως γνώσεως  στον ανθρώπινο νου, είναι μια ζώσα ιδέα την οποία όσο κάποιος περισσότερο την εξετάζει τόσο αντλεί ηθικές δυνάμεις και ανέρχεται σε επίπεδα στα οποία βασιλεύει η αγάπη και η ειρήνη της συνειδήσεως.

Στον 4ο βαθμό διδαχθήκαμε ότι έκαστος εξ ημών ως Μυστικός Διδάσκαλος οφείλει να ζωογονήσει τον εν εαυτώ ευρισκόμενο Χιράμ και να καταστεί μύστης. Στον 18ο βαθμό ζητούμενο είναι η εναρμόνιση του Ρ+ προς το σύνολο τω ενεργειών της Φύσεως και η μεταμόρφωσή του σε Ιησού. Ερευνώντες τη Φύση δεν ευρίσκουμε παρά το Νόμο της Αγάπης, ο οποίος πρέπει να λειτουργεί μεταξύ των ανθρώπων και δη των τεκτόνων, προκειμένου αυτοί να είναι ευτυχείς.

Δυστυχώς όμως εμείς οι νεώτεροι τέκτονες, παρά το ότι δεχθήκαμε τα νάματα της τεκτονικής διδασκαλίας, κανένα από τα αγνά αυτά ιδεώδη δεν θελήσαμε να κατανοήσουμε. Έτσι, κρατούμε κλειστά τα μάτια στο κορύφωμα της μεγάλης Ψυχής του Ιησού, στο πραγματικό Φως μιας Ψυχής που διδάσκει την ανοχή και την εγκαρτέρηση. Και όμως, σε αυτόν που θα μελετήσει το βάθος των εννοιών αυτών αποκαλύπτεται μία κατάσταση πραγματικά θεία που χρησιμεύει ως γνώμονας νέας ηθικής, που θα έχει ως βάση τη θυσία. Έργο μας είναι να μεταμορφώσουμε την εν ημίν αμάθεια και υποκρισία σε ρόδινο σταυρό ως άλλη φιλοσοφική λίθο, ήτοι σε «Μέγα Έργο». Έτσι, ο μύστης καθίσταται όχι πλέον Χιράμ, αλλά Ιησούς, μετατρέπων συμβολικά τα αγενή μέταλλα σε ευγενή, ήτοι τον μόλυβδο της Ψυχής του σε χρυσό.

Η σύνθεση του Ρόδου επί του Σταυρού, αποτελεί παλαιό μυσταγωγικό σύμβολο το οποίο σημαίνει την αγάπη η οποία γεννάται εκ της αυτοθυσίας, δηλαδή της θυσίας του τέλειου ανθρώπου. Είναι ο ίδιος ο συμβολισμός του πελεκάνος, ο οποίος τρέφει διά των ιδίων αυτού σπλάχνων τα νεογνά του. Ο επί του σταυρού θυσιάζεται –εν προκειμένω- υπέρ του συνόλου της ανθρωπότητας, εκτελών το υπέρτατο καθήκον του ανθρώπου. Του ανθρώπου που διαπνέεται από ανιδιοτελή αγάπη προς την ανθρωπότητα και προσφέρει τον εαυτό του ως θυσία υπέρ των άλλων. Ό,τι δηλαδή έπραξε ο Ιησούς, του οποίου η ψυχή πραγματοποίησε εξελικτική πορεία προς την Απολύτρωση. Το πνεύμα του εγκατέλειψε τα εξωτερικά και τα επουσιώδη για να συγκεντρωθεί στο εσωτερικό και το ουσιώδες. Αποσπάσθηκε από τα αισθητά και τα φθαρτά προκειμένου να αποκαλύψει τα υπεραισθητά και τα άφθαρτα. Απαρνήθηκε τα μερικά και τα πρόσκαιρα για να συλλάβει τα καθολικά και τα αιώνια. Εγκατέλειψε το περιορισμένο και το σχετικό, χάριν του Απείρου και του Απολύτου. Για τον λόγο αυτό το Ρόδο επί του Σταυρού αποτελεί την ωραιότερη έκφραση της απρόσωπης καθολικής Αγάπης.

Η ατραπός που ακολούθησε ο Ιησούς ήταν αυτή της πλήρους αυτοθυσίας. Αυτοθυσία η οποία έχει άμεση σημασία για κάθε άνθρωπο της εποχής μας που αναζητά ανάσταση, που αναζητά εξαγνισμό. Ο Ιησούς εκδήλωσε το πνεύμα-ψυχή του και συνετέλεσε στην αποκάλυψη της πανταχού παρούσας  παγκόσμιας συνείδησής του. Υπήρξε δε ο μέγιστος υπέρμαχος της ηθικής αληθείας. Άλλωστε, κατά τους λόγους του τυπικού «ουδείς τολμηρότερος αυτού υπεστήριξε την ιδεώδη ηθική». Ποια είναι αυτή; «Η βασιζομένη επί του αισθήματος». Διά τούτο και η «πλήρης αισθημάτων διδασκαλία του Ιησού βασίζεται επί της αμέσου γνώσεως του Θεού, θεωρουμένου ως προνοίας και επί της αθανασίας της ψυχής». «Η ύψιστη γνώση είναι ότι δεν γνωρίζουμε τίποτε» αναφέρει ο Χριστιανός Ροδόσταυρος στους «Αλχυμικούς του Γάμους», ακολουθώντας την ατραπό προς τη λύτρωση που ακολούθησε και ο Ιησούς. Άλλωστε το βαθύτερο νόημα του συγκεκριμένου κειμένου αναφέρεται στη μυσταγωγία της γήινης πορείας του Ιησού, ήτοι στην ένωση της ψυχής και του πνεύματος και την άνοδο προς το Φως.

Για τον λόγο αυτό το έργο των Ρ+ έχει άμεση σημασία για κάθε άνθρωπο της εποχής μας που αναζητά ανάταση και εξαγνισμό. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι τα θέματα αυτά μας αφορούν όλους, αφορούν την άμεση προσπάθεια να καταστήσουμε ως τέκτονες«τον βίον ευτυχήν». Ο άνθρωπος, το αληθινό ανθρώπινο Είναι αποτελεί ένα Μικρόκοσμο. Προς τούτο και η αποκατάσταση Εκείνου που κατά την μακρότατη πορεία του ανθρώπου εβεβηλώθη μέχρι του κατωτάτου σημείου της προσήλωσης στην ύλη πρέπει να επιτευχθεί διά του έργου των Ρ+. Έτσι, η πτώση του ανθρωπίνου διά του παραδείγματος του Ιησού θα μετατραπεί σε άνοδο. Ένας νέος ουρανός και μια νέα γη θα αποκαλυφθούν. Ουδείς γνωρίζει με ποιον τρόπο θα αποκαλυφθεί η εξέλιξη και ποια θα είναι η ατραπός προς το Τέλος. Με βεβαιότητα όμως μπορεί να λεχθεί ότι όποιος άκουσε διά της μυήσεως τη Φωνή Του και συνετάχθη με όλη την καρδία του στο Σχέδιο της Αγάπης θα κερδίσει πραγματικά την ψυχή του και θα τύχει βοηθείας προς το Φως.

Το έργο του Ιησού με την ανθρωπότητα που προχώρησε –σύμφωνα με τη γλώσσα της Γενέσεως- μέχρι την έβδομη ημέρα δεν έχει ολοκληρωθεί. Η ανθρωπότητά μας ευρίσκεται ακόμα εν τω γίγνεσθαι. Και η πραγματική έβδομη ημέρα δι’ ημάς τους Ρ+ αρχίζει μόνον όταν ο άνθρωπος αρχίσει την οικοδόμηση της ψυχής του. Διότι περί αυτού τελικώς πρόκειται. Η πορεία της ύπαρξής μας στον υλικό κόσμο είναι δευτερεύον ζήτημα, υπό το πρίσμα της αληθούς μυήσεως και υπό το Φως της Αγάπης Του. Η αρετή, η αξία της ψυχής και ελπίδα έχουν σημασία. Όποιος εξ ημών διαθέτει ψυχικές αξίες είναι ο«κερδίζων την ψυχήν», είναι αυτός που «εκέρδισε το παν». Ο οικοδομών την ψυχή του ως τέκτων, «οικοδομεί την αιωνιότητα» και αυτή δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί με καμία λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια του υλικού κόσμου.

Σπεύσατε αδελφοί μου να αναγνωρίσετε την αδελφότητα της ζωής την οποία δεικνύει ο ζωντανός σταυρός με το ρόδο. Ο Ιησούς είναι η ζώσα ιδέα, το ζων σύμβολο που πρέπει να ανθίσει στις καρδιές μας. Υπάρχει κάτι άλλο λαμπρότερο από τη δυνατότητα εισόδου στον «κήπο των ρόδων» στον οποίο εκδηλώνεται η ζωή του Ιησού; Εκεί νικάται ο θάνατος! Η ζωή γίνεται Φως και ο τάφος του υλικού κόσμου κλείεται οριστικά. Ο Ιησούς δι’ ημάς είναι το σύμβολο, αλλά και το οροθέσιο της νέας αρχής! Είναι η ανατολή της πνευματικής και ψυχικής μας μύησης στο «νέο Νόμο» που συνέχει όλους μας και μάς οδηγεί στη μία και μοναδική οδό: της Αγάπης, της υπερνίκησης των παθών και την Αυτοκυριαρχία. Είθε διά του παραδείγματος του Θείου Ιησού να επιτύχετε τούτο όλοι σας αδελφοί μου Πρίγκηπες Ρ+ Ιππόται του Αετού και του Πελεκάνος.

Αναρτήθηκε από fos18th

Οι Ροδόσταυροι και η κρίση

 

Έλαχε στις γενιές μας να ζήσουμε σε εποχή εξαιρετικών κοινωνικών και κοσμικών εντάσεων. Έχουμε βρεθεί μπροστά στο κατώφλι μεγάλων αλλαγών – στο σημείο του κύκλου που για την ανθρωπότητα και την εξέλιξη, μία εποχή τελειώνει και αρχίζει μια άλλη. Ακούμε καθαρά τον επιθανάτιο ρόγχο. Την κατάπτωση των βεβαιοτήτων, την αμφισβήτηση των αξιών, την διάλυση των συστημάτων που οδηγούν στην πάσης φύσεως πείνα και στην πάσης φύσεως εξαθλίωση. Παράλληλα όμως νιώθουμε και την δίψα για μια καινούργια ζωή, για έναν καινούργιο κόσμο, όπως δειλά πλην εμφανώς έχει αρχίσει να εκφράζεται.

Ο πλανήτης μας, ζωντανή οντότητα, πατέρας και μητέρα όλων μας – όλων των πλασμάτων που τον κατοικούν και τον συνθέτουν, δίνει επίσης τον ρυθμό των μεταβολών: Τα νερά του, τα ηφαίστειά του, η ατμόσφαιρά του, ο δονούμενος πυρήνας του, ο σφυγμός του έχουν προ πολλού διεγερθεί προσπαθώντας μέσα από επιτόκιους σπασμούς, να εκβάλλουν το κυοφορούμενο.

Παντού πυρετός. Κοινό σύμπτωμα και στην αρρώστια αλλά και στην δημιουργία! Κάποιοι θα μιλήσουν για τέλος – κάποιοι για αρχή. Εμείς όμως οι Ροδόσταυροι ξέρουμε η οφείλουμε να ξέρουμε! Γιατί σπουδάζουμε στα εργαστήριά μας να διαβάζουμε τον κόσμο σαν ανοιχτό βιβλίο! Πρόκειται λοιπόν για τις φάσεις της αιώνιας κίνησης των σφαιρών, την σπειροειδή εξέλιξη της Δημιουργίας, την νομοτέλεια της αέναης κυκλικής πορείας όπως αυτή συμβολίζεται με τον ουροβόρο Όφι. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο!..

Όταν μυηθήκαμε Ροδόσταυροι, διδαχθήκαμε ότι αναζητούμε τον απολεσθέντα Λόγο, μέσα σε ένα κόσμο συγχυσμένο, φυγόκεντρο και αλληλοσπαρασσόμενο. Μαζί με τα ψυχικά και νοητικά εφόδια (Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα, Ορθολογισμός) μας παραδόθηκε και μία ράβδος για να μας θυμίζει το χρέος της αιώνιας οδοιπορίας μας. Οδοιπορίας πρωτίστως σε αυτόν τον επίγειο Κόσμο, για να τον βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε. Αλλοίμονο εάν περιορισθούμε στις κλειστές συνάξεις μας και φιλοσοφούμε αποκομμένοι από τον κόσμο. Αλλοίμονο εάν οι συζητήσεις μας δεν γίνονται ταυτοχρόνως καύσιμο και σχέδιο για την προς Εμμαούς Πορεία μας. Η πόλη Εμμαούς πεθαίνει και μας χρειάζεται. Τι θα κάνουμε;

ΟΙ ΠΥΛΩΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΟΥ

 

 

Ο άνθρωπος είναι διττός: θνητός κατά την τωρινή του εκδήλωση και ταυτόχρονα αθάνατος, σύμφωνα με τον πυρήνα του, τον σπινθήρα του πνεύματος. Μέσω της μεταμόρφωσης σχηματίζεται από τις δυνάμεις του σπινθήρα του πνεύματος ο αθάνατος άνθρωπος.

Η διδασκαλία του Ροδόσταυρου βασίζεται στη Σοφία της Συμπαντικής Διδασκαλίας, η οποία αποκαλύφθηκε και αποκαλύπτεται στους ανθρώπους που την αναζητούν. Τα γραπτά των κλασικών Ροδόσταυρων είναι μια έκφραση αυτής της διδασκαλίας. Σ’ αυτά η αρχαία γνώση των μυστηρίων συνετέθη με τα μυστήρια του Χριστιανισμού σε μια σύνθεση την οποία μπορούμε να ονομάσουμε εσωτερικό Χριστιανισμό.

Ο Jan van Rijckenborgh (1896-1968) και η Catharose de Petri (1902-1990), οι πνευματικοί οδηγοί του Lectorium Rosicrucianum, επανεξέδωσαν τα κλασικά γραπτά των Ροδόσταυρων και τα εξήγησαν με τρόπο κατανοητό για τους μαθητές μιας σύγχρονης Πνευματικής Σχολής.

 

Γνωστικισμός και Ερμητική Σοφία

Η σημερινή διδασκαλία των Ροδόσταυρων στο Lectorium Rosicrucianum είναι μέρος της Γνωστικής-Ερμητικής παράδοσης. Από την άποψη της πρακτικής εφαρμογής είναι προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις του εξατομικευμένου σύγχρονου ανθρώπου.

Η Γνώση –η γνώση του Θεού– δίνεται στον άνθρωπο ως δύναμη φωτός που οδηγεί στην εσωτερική κατανόηση των σχέσεων μεταξύ Θεού, ανθρώπου και κόσμου. Πολλές πτυχές αυτής της γνώσης εκφράζονται στα γραπτά του Ερμή του Τρισμέγιστου, γραπτά που επίσης ερμηνεύτηκαν και επανεκδόθηκαν από τον Jan van Rijckenborgh και την Catharose de Petri υπό τον τίτλο «Η Πρωταρχική Αιγυπτιακή Γνώση».

Στο πλαίσιο αυτό, η παρούσα διδασκαλία των Ροδόσταυρων στο Lectorium Rosicrucianum βασίζεται σε τρεις θεμελιώδεις αρχές.

 

Ο Άνθρωπος, ένας Μικρόκοσμος

Οι Εσωτερικοί μας πλανήτες… Εσωτερικά

 

΄΄ Όταν Αγαπάς δεν σκέφτεσαι .

Όταν σκέφτεσαι μοιάζει να μην Αγαπάς .

Όταν Σκεφτείς αφού έχεις Αγαπήσει , καταλαβαίνεις γιατί αγαπούσες .

Όταν Αγαπάς αφού έχεις προηγουμένως σκεφθεί , αγαπάς καλύτερα .

Να ποια είναι η πορεία της προόδου των Ψυχών ΄΄

Elipha Levi .

Από Επιστημονικής – Αστρονομικής πλευράς εσωτερικοί πλανήτες ονομάζονται οι πλανήτες του Ηλιακού μας συστήματος που η τροχιά τους βρίσκεται μεταξύ Ηλίου και Γης .

Οι Εσωτερικοί πλανήτες της Γης που έχουμε την χαρά να μας φιλοξενεί είναι ο Ερμής και η Αφροδίτη οι οποίοι μετά τη Σελήνη, που είναι φυσικός δορυφόρος της και τον Ήλιο ο οποίος είναι το κεντρικό αστέρι του Ηλιακού μας συστήματος, είναι τα πιο γρήγορα σε τροχιά ουράνια σώματα με τον Ερμή να ολοκληρώνει μια πλήρη περιστροφή γύρο από τον Ήλιο σε 88 μέρες ενώ η Αφροδίτη σε 225 ημέρες περίπου . Επίσης οι δύο αυτοί πλανήτες είναι στενά συνδεδεμένοι με τον Ήλιο καθώς δεν απομακρύνονται ποτέ από κοντά του. Η μέγιστή απόσταση που μπορεί να έχει ο Ερμής από τον Ήλιο είναι 28^ο μοίρες γι’ αυτό και η μόνη δυνατή όψη που μπορούν να σχηματίσουν ο Ήλιος με τον Ερμή είναι αυτή της Συνόδου ενώ η Αφροδίτη μπορεί να απομακρυνθεί λίγο παραπάνω όχι όμως πάνω από 47^ο μοίρες ενώ εκτός από σύνοδο μπορεί να σχηματίσει με τον Ήλιο και

Ο Μάγος Γιατρός

 

Ο μάγος – γιατρός είναι ουσιαστικά ένας ψυχολόγος που διεισδύει στα μύχια του εσωτερικού κόσμου των ανθρώπων, ανακαλύπτοντας έτσι τις αιτίες των ασθενειών. Και κινώντας από εκεί τους κατάλληλους «μοχλούς» μπορεί να δρα αποτελεσματικά παρέχοντας μεθόδους θεραπευτικές που εξασφαλίζουν την εσωτερική ισορροπία και την εναρμόνιση με τη φύση.

Πάνω στο εξελικτικό μονοπάτι ο άνθρωπος μοχθούσε και μοχθεί αέναα να γνωρίσει τον εαυτό του, καθώς και να συλλάβει και να εκφράσει τον εξελικτικό του ρόλο μέσα στον κόσμο. Και ανέκαθεν ο στίβος μέσα στον οποίο ανδρωνόταν συνειδησιακά, ήταν οι ανθρώπινες κοινωνίες.

Θεραπευτικός τροχός Ινδιάνων

Ζώντας ως κύτταρο μια τέτοιας κοινωνίας, μικρής ή μεγάλης, ο άνθρωπος αποκτά τη δυνατότητα δόμησης μιας ευρύτερης συνείδησης εστιασμένης στη συλλογικότητα, που τον απελευθερώνει από τα στενά ατομικά του όρια, αλλά ταυτόχρονα αναλαμβάνει και την ευθύνη του δικού του δημιουργικού ρόλου μέσα στην κοινωνία.
Είναι γεγονός ότι από τη χαραυγή της ύπαρξή τους οι ανθρώπινες κοινωνίες στηρίχτηκαν πάνω σε κεντρικούς αρχετυπικούς ρόλους, τους οποίους εξέφραζαν άτομα τα οποία είχαν επιλεχθεί και εκπαιδευθεί κατάλληλα. Τα πλέον χαρισματικά πρόσωπα αναλάμβαναν τους ρόλους του ηγήτορα, του πολεμιστή, του ιερέα, του θεραπευτή, του μάγου και είχαν την ευθύνη της καθοδήγησης των υπολοίπων αλλά και την παροχή προστασίας σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο.
Ένας από τους σημαντικότερους ρόλους ήταν εκείνος των μάγων –γιατρών οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι με το έργο της θεραπείας, χρησιμοποιώντας παράλληλα τις γνώσεις τους τόσο για τις δυνάμεις της φύσης, όπως που εκείνες αποκόμιζαν, ταξιδεύοντας μέσα σε κόσμους εσωτερικούς. Αν και η δυτική κουλτούρα μας προδιαθέτει αρνητικά απέναντι σε τέτοιου είδους προσεγγίσεις και πρακτικές, σύγχρονοι επιστήμονες που ερευνούν δίχως προκαταλήψεις ανακαλύπτουν σε αυτά τα πεδία, πολύτιμες αρχαίες γνώσεις που μπορούν να επιστρατευτούν και από την σύγχρονη ιατρική.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της θεραπευτικής που αναπτύχθηκε, διαχρονικά, από τους μάγους – γιατρούς είναι η θεώρηση του ανθρώπινου οργανισμού με «ολιστικό» τρόπο. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως μία πολυδιάστατη ενότητα της οποίας οι όψεις αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και η ασθένεια εξετάζεται σε κάθε επίπεδο ύπαρξής (πνευματικό, νοητικό, συναισθηματικό και σωματικό). Για τον μάγο – γιατρό ο άνθρωπος

Ερμητική παράδοση

 

Ο μύθος αναφέρει ότι η σοφία της παράδοσης περιέχεται σε 42 βιβλία, που αφορούν στην εσωτερική διδασκαλία του Ερμή, θεού της σοφίας και τα οποία αποδίδονται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, μια μυθική σύνθεση του Αιγύπτιου θεού Θοθ και του Έλληνα θεού Ερμή.

Ο ερμητισμός[1] [2] είναι θρησκευτική και φιλοσοφική παράδοση βασισμένη κύρια σε κείμενα που αποδίδονται στον Ερμής τον Τρισμέγιστο[3]. Τούτη η παράδοση επηρέασε τη δυτική εσωτερική παράδοση και θεωρήθηκε μεγάλης σημασίας κατά την Αναγέννηση και τη Μεταρρύθμιση[4]. Η ερμητική παράδοση διεκδικεί την καταγωγή της από μία prisca theologia, δοξασία που εισάγει την ιδέα μιας μοναδικής, αληθινής θεολογίας παρούσας σε όλες τις θρησκείες δοσμένη από τον Θεό στον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της αρχαιότητας[5] Σε αυτή τη μορφή μυστικιστικής παράδοσης, στην οποία βασίστηκε, μαζί με την Καββάλα, η ανάπτυξη της δυτικής αποκρυφιστικής παράδοσης, ο μύθος αναφέρει ότι η σοφία της παράδοσης περιέχεται σε 42 βιβλία, που αφορούν στην εσωτερική διδασκαλία του Ερμή, θεού της σοφίας και τα οποία αποδίδονται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, μια μυθική σύνθεση του Αιγύπτιου θεού Θοθ και του Έλληνα θεού Ερμή.

Πολλοί χριστιανοί συγγραφείς, ανάμεσά τους ο Ραλφ Γουάλντο Έμερσον, ο Λακτάντιος, ο Θωμάς Ακινάτης, ο Αυγουστίνος, ο Τζιορντάνο Μπρούνο, ο Μαρσίλιο Φιτσίνο, ο Τομάσσο Καμπανέλλα και ο Τζιοβάνι Πίκο ντέλα Μιραντόλα θεώρησαν ότι ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ήταν σοφός προφήτης που προέβλεψε τον ερχομό του χριστιανισμού[6]. Όταν η ερμητική παράδοση έπαψε να είναι αποδεκτή από τη χριστιανική εκκλησία, το ρεύμα στράφηκε υπόγεια με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν διάφορες ερμητικές κοινότητες. Κατά την Αναγέννηση η ερμητική φιλοσοφία έγινε πολύ πιο κατανοητή στους Ευρωπαίους κυρίως χάριν στο έργο συγγραφέων όπως ο Πίκο Ντε Λα Μιραντόλα, που προσπάθησε να εναρμονίσει την καββαλιστική παράδοση με τον χριστιανικό μυστικισμό. Η ερμητική μαγεία γνώρισε μια μεγάλη αναβίωση κατά τον 19ο αιώνα στη Δυτική Ευρώπη, όπου εφαρμοζόταν είτε από μεμονωμένα άτομα όπως ο Ελιφάς Λεβί, ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, ή ο Άρθουρ Μέιχεν, είτε από ομάδες όπως το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής[7].

Ένα μεγάλο μέρος της σημασίας του Ερμητισμού προκύπτει από τη σύνδεσή του με την ανάπτυξη της επιστήμης κατά την περίοδο 1300 – 1600. Η έμφαση που έδωσε στην ιδέα της επιρροής ή ελέγχου της φύσης οδήγησε πολλούς επιστήμονες να αναζητήσουν στη μαγεία και τις συναφείς τέχνες (αλχημεία και αστρολογία), πειράματα σχετικά με τους νόμους της φύσης. Κατά συνέπεια, ήταν οι πρακτικές πτυχές των ερμητικών κειμένων που προσέλκυσαν την προσοχή των επιστημόνων[8]. Ο Ισαάκ Νεύτων έδωσε μεγάλη προσοχή στην ιδέα μιας ανόθευτης, καθαρής, αρχαίας δοξασίας, την οποία μελέτησε επισταμένα για να κατανοήσει τον φυσικό κόσμου. Πολλά από τα χειρόγραφα του Νεύτωνα -τα περισσότερα από τα οποία είναι ακόμη αδημοσίευτα- περιγράφουν λεπτομερειακά τις μελέτες του στα ερμητικά κείμενα, έργα που λέγεται ότι μεταδόθηκαν

ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΙ

 

Δεν είναι μία, δεν είναι δύο, δεν είναι δέκα …είναι 40 γυναίκες Μαθηματικοί στην Αρχαία Ελλάδα.!!!!!!! Εκτός από την Υπατία όλες  οι άλλες παραδόθηκαν στη λήθη της Ιστορίας .

Χρειάστηκε να περάσουν 31 αιώνες για να έρθουν και πάλι στο φως και να διεκδικήσουν μια θέση στον επιστημονικό κόσμο, χάρη στην έρευνα που πραγματοποίησε ο μαθηματικός και συγγραφέας Ευάγγελος Σπανδάγος.
Η «σκυταλοδρομία» για την ανακάλυψη των άγνωστων αρχαίων Ελληνίδων μαθηματικών ξεκίνησε για τον βραβευμένο τόσο από τον Παγκόσμιο Όμιλο για την μελέτη των αρχαίων πολιτισμών όσο και από την Ακαδημία Αθηνών μαθηματικό, όταν ένας μαθητής του τον ρώτησε «εκτός από την Υπατία, που αναφέρεται στο σχολικό βιβλίο της Γεωμετρίας, δεν υπήρχαν κι άλλες γυναίκες μαθηματικοί στην αρχαιότητα;». «Γύρισα σπίτι, άρχισα να ψάχνω βιβλία, να ρωτάω φίλους και γνωστούς, αλλά ουδείς γνώριζε κάτι», εξηγεί ο κ. Σπαγδάνος την αφορμή της περιπέτειας του στον κόσμο των γυναικών μαθηματικών. Μια ερευνητική περιπέτεια τεσσάρων ετών μαζί με την επίσης μαθηματικό, κόρη του Ρούλα που είχε ως αποτέλεσμα να εντοπίσει συνολικά 40 γυναίκες μαθηματικούς από τον 10ο αι. π.Χ. έως τον 5ο αι. μ.Χ.

Ποιο ήταν το προφίλ τους; Προέρχονται από διάφορες γωνιές του ελληνικού κόσμου. Οι περισσότερες είχαν σπουδάσει πέραν της βασικής εκπαίδευσης. Εκείνες που ανήκαν

Στα Ελευσίνια μυστήρια κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία γινόταν η εισαγωγή των αμύητων.

Ο παλαιότερος Ελληνικός συμβολισμός του έτους δίνεται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια και αφορά τη μυθολογία του θεού-Ήλιου.

Κατά τον μύθο, στη νήσο Θρινακία ή Τρινακρία (αρχαία ονομασία της Σικελίας) ο θεός Ήλιος είχε 7 αγέλες βοών και 7 ποίμνια, που αποτελούνταν αντίστοιχα από 50 ζώα, τα οποία δεν αυξάνονταν ούτε ελαττώνονταν ποτέ (Ομ. Οδυσ. Μ’, 127). Η περιγραφή αυτή συμβόλιζε το έτος το οποίο —κατά τους αρχαϊκούς χρόνους— πίστευαν ότι αποτελείτο από 50 εβδομάδες, που κάθε μία είχε 7 μέρες και 7 νύχτες.
Όπως όλοι οι αρχαίοι λαοί, έτσι και οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν αρχικά πρωτογενές σεληνιακό ημερολόγιο 354 ημερών.
Ο θρύλος, όμως, αναφέρει ότι οι Αρκάδες καυχιόνταν αφ’ ενός μεν ότι η ιερή πόλις τους Λυκόσουρα κτίστηκε πριν από τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, αφ’ ετέρου δε ότι οι ίδιοι προηγούντο και αυτής της δημιουργίας της Σελήνης.
Για τον λόγο αυτόν, οι Αρκάδες ονομάστηκαν από τον Αριστοτέλη Προσέληνοι και από τους Λατίνους συγγραφείς Proselines.
Ο θρύλος αυτός, βέβαια, κατά πάσα πιθανότητα στηρίζεται στο γεγονός ότι πιθανώς πρώτοι οι Αρκάδες απ’ όλους τους Έλληνες δημιούργησαν ημερολόγιο που βασιζόταν στον συνοδικό σεληνιακό μήνα.
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κατά τόπους διάφορα ημερολόγια, όπως το αττικό (αθηναϊκό), των Λακεδαιμονίων, των Βοιωτών, των Δελφών, της Δήλου, της Κρήτης, των Μακεδόνων, των Κυπρίων κ.ά.
Κατά το αρχαίο αττικό ή αθηναϊκό ημερολόγιο Φθινοπωρινή ισημερία έχουμε την 23η Σεπτεμβρίου.
Κατά την ημερομηνία αυτήν ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Ζυγού και έτσι εισερχόμαστε αστρονομικά στην εποχή του φθινοπώρου. Φθινοπωρινή ισημερία έχουμε την 23η Σεπτεμβρίου που συμβολίζει την εμφάνιση της ανθρώπινης ψυχής που αντιπροσωπεύει την εκδήλωση της λογικής νοήσεως. Στα άλλα επίπεδα έχουμε την πρώτη εμφάνιση των όντων κάθε επιπέδου.
Στα Ελευσίνια μυστήρια κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία γινόταν η εισαγωγή των αμύητων.
Κατά την εισαγωγή ελάμβανε χώρα μεγάλη τελετή για την εμφάνιση στο Είναι της Κόρης της Πρωτογόνης. Έλεγαν ότι η Κόρη η Πρωτογόνη είναι κόρη του Ουρανού και της Γης, δηλαδή αποτέλεσμα της επιμιξίας των δυνάμεων του Ουρανού και της Γης.
Με την τελετή αυτήν οι Μύστες της Ελευσίνας απέδιδαν ευγνωμοσύνη προς την θεία Φύση η οποία έφερε στο Είναι το ψυχικό Είναι κάθε οντότητας.
Η περίοδος από την Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι την Χειμερινή Τροπή του Ηλίου συμβολίζει την περίοδο κατά την οποία η ψυχή ανθρώπου θα περάσει το πρώτο στάδιο εξελίξεώς της που είναι η καλλιέργεια των σπερμάτων των προς γονιμοποίηση Ιδεών.
Κατά την διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους, υπάρχουν 4 ιδιαιτέρως καθοριστικές ημέρες, που αποτελούν τα πολικά ζεύγη δύο αξόνων:
Ο πρώτος άξονας του Σταυρού...., εμφανίζεται από την θέση της γης επάνω στην τροχιά της, κατά τις ημέρες των δύο Ισημεριών και αντίστοιχα ο δεύτερος άξονας, εμφανίζεται κατά τις ημέρες των δύο Ηλιοστασίων.

Αναρτήθηκε από epsilon omas

Φθινοπωρινή Ισημερία και Αρχαίες Ελληνικές Μυστηριακές τελετές

 

Φθινοπωρινή ισημερία έχουμε την 22α Σεπτεμβρίου, γιατί κατά την ημερομηνία αυτή ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Ζυγού (στις 23:45 μ.μ. φέτος) κι έτσι εισερχόμαστε αστρονομικά στην εποχή του φθινοπώρου.

Βέβαια η πραγματική ισομερία των ωρών της Ανατολής και της Δύσεως φέτος είναι στις 26 Σεπτεμβρίου (Ανατολή Ηλίου 7:16 π.μ. - Δύση 19:17 μ.μ.) αλλά  αστρονομικά την τοποθετούμε στις 22 Σεπτεμβρίου.

Η Φθινοπωρινή Ισημερία του Ηλίου συμβολίζει την εμφάνιση της ανθρώπινης ψυχής που αντιπροσωπεύει την εκδήλωση της Λογικής Νοήσεως (3ο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της φύσεως).

Στ' άλλα επίπεδα έχουμε την πρώτη εμφάνιση των όντων κάθε επιπέδου.

Οι Ορφικοί κατά τη Φθινοπωρινή Ισημερία εκδήλωναν την λατρεία τους προς τη Φύση γιατί έφερνε στο «Είναι» τους τα Όντα. Πρωτίστως όμως ο εορτασμός στρεφόταν στο γεγονός της εμφάνισης της ανθρώπινης ψυχής. Την ψυχή αυτήν την ονόμαζαν Κόρη Πρωτογόνη, σπούδαζαν τις εκδηλώσεις της από τις οποίες

Η "μυστική αντίληψη" της θεότητας

 

«Οι μύστες της κάθε θρησκευτικής παράδοσης ανέκαθεν προειδοποιούν ενάντια στην κάθε προσπάθεια ορισμού της θεότητας. Η μυστική αντίληψη της θεότητας ξεκινούσε από την καλλιέργεια της φαντασίας και γρήγορα εξελισσόταν σε κάποια άρρητη εμπειρία. Είχε να κάνει με ένα εσωτερικό ταξίδι και όχι με κάποιο εξωτερικό ‘εκεί επάνω’ ή ‘εκεί έξω’. Αυτή η εσωτερική έρευνα κατέληγε σε μία μεταμορφωμένη εξυψωμένη ανθρωπότητα.

Έδινε έτσι την ευκαιρία στον μύστη να δραπετεύσει από τα ανθρώπινα όρια χωρίς να παραβιάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Την ίδια στιγμή, αυτή η θαυμάσια, μυστική εμπειρία της Θεότητας δεν καταντούσε τους ανθρώπους αδύναμα και εξαρτώμενα νήπια, έρμαια κάποιου επιτακτικού εξωτερικού Θεού. Αντίθετα, καλούσε την ανθρώπινη ζωή πέρα από κάθε σύνορο μέχρι που η ίδια αυτή ζωή να εκφρασθεί ως η αποκάλυψη της θεότητας που ξεπροβάλλει μέσα από τα βάθη της ζωής.

Η μυστική παράδοση θεωρεί ότι όλη η κτίση είναι τελικά ικανή να αποκαλύψει την θεότητα μέσα από τα βάθη της ύπαρξης της. Οπότε για τον μύστη, ο Θεός του ενός ανθρώπου δεν είναι ποτέ ίδιος με τον Θεό του άλλου. Στην μυστική παράδοση κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι η εμπειρία του ή η κοσμοθεωρία του είναι αντικειμενική. Ο κάθε άνθρωπος καλείται να ταξιδεύσει μέσα στο μυστήριο της θεότητας μέσα από την πορεία της αναδυόμενης προσωπικότητας του. Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν θεωρείται ικανός, να αποτελέσει μία Θεοφάνια, ένα σημείο της θεϊκής παρουσίας, αλλά κανένα πρόσωπο, θεσμός ή τρόπος ζωής δεν μπορεί να αλλοιώσει αυτήν την αποκάλυψη».

J. S. Spong

Αναρτήθηκε από ΧΛΕΤΣΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Από το βιβλίο του, Mυστικισμός και Θείο στην Ελλάδα & στο Αρχαίο Κόσμο

Η Φθινοπωρινή Ισημερία και τα Ελευσίνια Μυστήρια

 

Τα ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ αποτελούν αναμφισβήτητα ένα από τους πιο ιερούς και σεβαστούς θεσμούς, ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.

Σύμφωνα με την Μυθολογία μας, ιδρυτής των Ελευσινίων Μυστηρίων πιστεύεται ότι ήταν ο Εύμολπος ή ο Μουσαίος ο οποίος ήταν γιος του Ορφέα, υπάρχουν όμως και πλήθος άλλων εκδοχών, έτσι ώστε σήμερα να είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, ως προς τον λόγο της εμφάνισή τους, τον τρόπο της διεξαγωγής τους αλλά το ακριβές περιεχόμενο των διδασκαλιών και των μυήσεών τους.

Αυτό όμως που γνωρίζουμε σήμερα, με βεβαιότητα, είναι ότι υπήρχαν τα ΜΙΚΡΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ, τα οποία αποτελούσαν την βασική προετοιμασία για την διεξαγωγή των ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ που ήταν βεβαίως και τα σημαντικότερα, τα οποία διαρκούσαν 9 Ημέρες, ξεκινώντας από την δέκατη Πέμπτη ημέρα του μήνα Βοηδρομιώνα.

Ωστόσο επειδή δεν υπάρχει πλήρης αντιστοιχία μεταξύ του αρχαίου ημερολογίου και του σημερινού, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ακριβή ημερομηνία, της διεξαγωγής τους και για τον λόγο αυτόν, έχουν κατά καιρούς προταθεί πολλές και διάφορες εκδοχές.

Σήμερα θα επιχειρήσουμε μία νέα προσέγγιση του υπολογισμού της ακριβούς ημερομηνίας της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, βάσει κάποιων ιδιαίτερων αστρονομικών χαρακτηριστικών, τα οποία ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουν λάβει υπόψη τους οι σύγχρονοι ερευνητές.

Γνωρίζουμε ότι οι αρχαίες μυστηριακές τελετές, ήταν πάντοτε άμεσα συνδεδεμένες με κάποια συγκεκριμένα αστρονομικά φαινόμενα.

Μέσα στον μήνα Σεπτέμβριο λοιπόν, τον μήνα της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, συμβαίνει ένα αστρονομικό γεγονός κορυφαίας σημασίας, το οποίο δεν θα μπορούσε σε καμμία περίπτωση να περάσει απαρατήρητο από το, επίσης κορυφαίο, αυτό θρησκευτικό γεγονός.

Πρόκειται βεβαίως για την ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ η οποία πραγματοποιείται στις 23/9.

Από την στιγμή που γνωρίζουμε ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια διαρκούσαν 9 ημέρες, είναι πολύ λογικό να υποθέσει κανείς ότι η Φθινοπωρινή Ισημερία θα έπρεπε να συμπίπτει με την ημέρα της ΛΗΞΗΣ τους!

Στην περίπτωση αυτή είναι φυσικά πολύ εύκολο να υπολογίσουμε την ημέρα της έναρξής τους, η οποία θα έπρεπε να ήταν στις 14/9.

Οι Μεγάλες Ηλιακές Γιορτές του Έτους .

 

Όπως ο κύκλος της Σελήνης ολοκληρώνετε σε οχτώ φάσεις κάνοντας μια πλήρη περιστροφή γύρο από την Γή ( αφού είναι δορυφόρος της ) σε 29 περίπου μέρες  έτσι και η Γη περιστρεφόμενη γύρο από τον Ήλιο ( φαινόμενη κίνηση του Ηλίου ) σε διάστημα 365 ημερών δημιουργεί οχτώ, αντίστοιχες θα λέγαμε , φάσεις εκ των οποίων οι πιο γνωστές είναι οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια .

Από την Αρχαιότητα οι άνθρωποι μελετώντας τα Ουράνια Σώματα έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις τροπές του Ηλίου μιας και η αλληλεπίδραση ανάμεσα στο Σκοτάδι και το Φως ήταν ζήτημα μείζονος σημασίας γι αυτύς. Έτσι αποφάσισαν να συμμετέχουν ενεργά και συνειδητά στην φυσική ροή του Χρόνου ώστε να εναρμονιστούν με αυτόν, τόσο σε φυσικό επίπεδο όσο και σε εσωτερικό,  αναζητώντας μέσω της φύσης προσωπική επαφή με την Ανώτερη δύναμη που συνδέει όλο το Σύμπαν. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι Παγανιστικές Λατρείες , οι Θρησκείες και τα Τυπικά τους .

Όσοι ασχολούμαστε με την Αστρολογία ή με τον Εσωτερισμό κρατάμε ακόμα και σήμερα κάποιες από αυτές τις λατρείες , όχι φυσικά όπως γινόντουσαν στην Αρχαιότητα παρ όλα αυτά με όσο μπορούμε πιο αξιοπρεπή τρόπο απέναντι στη Φύση και τα Μυστήρια της .

Οι κυριότερες γιορτές λοιπόν που έχουμε κρατήσει είναι αυτές των Ισημεριών όπου η μέρα και η νύχτα έχουν ίση διάρκεια και των Ηλιοστασίων όπου κατά το μεν Χειμερινό έχουμε την μεγαλύτερη Νύχτα του Έτους και κατά το Θερινό τη Μεγαλύτερη Ημέρα του . Αστρολογικά μιλώντας , γιορτάζουμε την είσοδο του Ηλίου στα Ζώδια του Παρορμητικού ή Θεμελιώδη Σταυρού .

Περάν από αυτές τις τέσσερις μεγάλες Ηλιακές Εορτές όμως οι Αρχαίοι γιόρταζαν άλλες τέσσερις που αν και ήταν σταθερές κάποιες φορές γιορταζόντουσαν κατά την πρώτη πανσέληνο πριν την συγκεκριμένη ημερομηνία . Μαζί με τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια οι υπόλοιπες τέσσερις Ηλιακές γιορτές οι οποίες γιορτάζονται κατά βάση από τους

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ

 

Ένα κυριακάτικο πρωινό του Μαρτίου, πριν από δεκαεννέα χρόνια, καθώς ο δρ. James Austin περίμενε το τραίνο για το Λονδίνο, αποσπάστηκε για λίγο η προσοχή του από τα φορτηγά που περνούσαν πάνω από τον Τάμεση. Ο νευρολόγος-γιατρός ξόδευε την έκτακτη άδεια του στην Αγγλία. Δεν πρόσεξε τίποτα το παράξενο στον βρώμικο υπόγειο σταθμό, τα σκοτεινά και ακάθαρτα κτήρια, τον χλωμό και γκρίζο ουρανό... Σκέφτηκε, αφηρημένος, το αναχωρητήριο των Ζεν Βουδιστών που επρόκειτο να επισκεφτεί. Και τότε καθώς ένοιωσε λυπημένος, έζησε μια αίσθηση φώτισης, διαφορετική από οτιδήποτε άλλο μέχρι τότε.

Η αίσθηση της ιδιαίτερης ύπαρξης, του διαχωρισμού από τον φυσικό κόσμο γύρω του, εξατμίστηκε όπως η πρωινή ομίχλη στο φως της ημέρας. Είδε τα πράγματα "όπως πραγματικά είναι". Η αίσθηση του "εγώ", του "δικού μου" εξαφανίστηκε. "Ο χρόνος δεν ήταν το παρόν", είπε αργότερα. "Είχα μια αίσθηση αιωνιότητας. Παλιές μου λαχτάρες και απέχθειες, ο φόβος του θανάτου και η τάση του εγωκεντρισμού χάθηκαν. Είχα την ευλογία της κατανόησης της έσχατης φύσης των πραγμάτων".

  Μυστικιστική εμπειρία είναι μια πνευματική στιγμή,  μια στιγμή θρησκευτικής κατάνυξης, αν προτιμάτε, αλλά ο Austin πιστεύει κάτι άλλο. Αντί να ερμηνεύσει αυτή τη στιγμή ευλογίας ως απόδειξη μιας πραγματικότητας πέρα από την αντίληψη των αισθήσεων -ούτε βέβαια  ως απόδειξη της ύπαρξης του Θεού-, ο Austin μίλησε για  "απόδειξη της ύπαρξης του εγκεφάλου"! Δεν είναι καθόλου ανόητος. Ως νευρολόγος, αποδέχτηκε ότι όλα όσα είδε, άκουσε, ένοιωσε και φαντάστηκε  διοχετεύτηκαν μέσω του εγκεφάλου του ή δημιουργήθηκαν από αυτόν. Η στιγμή του Austin στον υπόγειο όμως, τον ενέπνευσε να εξετάσει τις νευρολογικές ρίζες της πνευματικής και μυστικιστικής εμπειρίας.

   Για να ερμηνεύσει αυτή τη στιγμή, όπου ο φόβος και ο εγωισμός έχουν διαλυθεί, υπέθεσε πως μερικά εγκεφαλικά κυκλώματα διακόπηκαν. Ποια, όμως; Εργαζόμενοι με την αμυγδαλή του εγκεφάλου στην οποία παρακολουθείται το περιβάλλον των συνειρμών και των εγγραφών φόβου, περιμένουμε να υπάρχουν εκεί αποτυπώματα. Στα κυκλώματα των πλευρικών λοβών, οι οποίοι ελέγχουν τον προσανατολισμό μας στο χώρο και σημειώνουν την διάκριση ανάμεσα στον εαυτό μας και τον κόσμο, περιμένουμε να βρούμε χαμηλή δραστηριότητα. Στα κυκλώματα των μετωπικών και κροταφικών λοβών, τα οποία ελέγχουν τον χρόνο και ορίζουν την αυτογνωσία, περιμένουμε μια απεμπλοκή. Όταν συμβαίνει αυτό, κατέληξε ο Austin, "τότε πιστεύουμε για τον εαυτό μας πως οι ανώτερες λειτουργίες της ατομικότητας φαίνεται να παραιτούνται συνολικά, να διαλύονται, ή να διαγράφονται από τη συνείδηση". Όταν προσπάθησε να εκλαϊκεύσει τις θεωρίες του το 1998 σε ένα βιβλίο 844 σελίδων, "Το Ζεν και ο Εγκέφαλος", αυτό δεν δημοσιεύτηκε από κάποια εκκεντρική ομάδα του New Age αλλά από τις εκδόσεις του ΜΙΤ!

   Μετά από αυτό, όλο και περισσότεροι επιστήμονες ενστερνίστηκαν την "νευροθεολογία", την μελέτη της νευροβιολογίας της θρησκείας και της πνευματικότητας. Τον τελευταίο χρόνο, η Ένωση Αμερικανών Ψυχολόγων, δημοσιεύοντας το "Varieties of Anomalous Experience", συνέραψαν αινίγματα για εμπειρίες σχεδόν θανάτου με άλλες μυστικιστικού τύπου εμπειρίες. Σε ένα πρόγραμμα του νέου Κέντρου Μελετών της Επιστήμης και της Θρησκείας του Πανεπιστημίου Columbia, εξετάστηκε η αντανάκλαση των πνευματιστικών εμπειριών σε ασυνήθιστα περιοδικά φαινόμενα στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Το Δεκέμβριο, η ειδική Εφημερίδα Μελέτης των Συναισθήσεων, ήταν αφιερωμένη στην αρχή πως οι θρησκευτικές εμπειρίες μπορούν να προέρχονται από "χριστιανικά οράματα" μέχρι "σαμανικές καταστάσεις συνείδησης". Τον Μάιο, το βιβλίο "Religion in Mind", συζητώντας θέματα όπως το πώς θρησκευτικές