Οι Άθλοι του Ηρακλή, Αποσυμβολισμός

Απόψε, κάτω από το φως των αρχαίων ελληνικών μύθων, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τη βαθύτερη διάσταση και τις εσωτερικές προεκτάσεις της μυθολογίας. Θα επιχειρήσουμε, λοιπόν, μια συνοπτική μελέτη, εξετάζοντας ορισμένους από τους εξέχοντες μύθους και πρόσωπα.

Πριν προχωρήσουμε σε οποιουδήποτε είδους εξειδικευμένη θεώρηση..., ας δούμε ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου και η συμμετοχή του στη μυθοπλαστική διαδικασία. Η μυθολογία είναι ανθρωποκεντρική. Πλάστηκε από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο και αποτελεί ουσιαστικά το θησαυροφυλάκιο της φυλετικής του μνήμης. Είναι η αποτύπωση της κοσμικής του καταγωγής και των δυνάμεων που κινούν το εξελικτικό του πεπρωμένο. Είναι σχεδόν η μοναδική αλυσίδα συσχετισμών που έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει την έρευνά μας πίσω στα βάθη των αιώνων, εκεί που η ιστορική επιστήμη χάνει τα χνάρια της λογικής απόδειξης.

Σύμφωνα με τον Καρλ Γιουνγκ και τον Τζόζεφ Κάμπελ ο συμβολισμός στη μυθολογία δεν έχει καμία σχέση με λογικές διαδικασίες. Το σύμβολο είναι πανάρχαιο και γεννιέται σε εποχές που ο άνθρωπος δεν έχει αναπτύξει ακόμη τη λογική. Δεν κατασκευάζεται, αλλά παράγεται αυτόματα από την ίδια την ψυχή. Είναι προϊόν ανάμνησης της μακραίωνης εξέλιξης, μια αναπαράσταση του παγκόσμιου αρχέτυπου. Με άλλους όρους, το σύμβολο αποτελεί προϊόν μιας ιδιαίτερης σύνθεσης, ή μάλλον αφαίρεσης και απόσπασης από τη μορφική λεπτομέρεια. Ανιχνεύοντας το σύμβολο προς τα πίσω μπορεί να φτάσει κανείς στην αιτία του υπαρξιακού γίγνεσθαι. Έτσι η μυθολογία γίνεται μια μυστική πύλη. Μέσα από την πύλη αυτή διαχύνονται στην ανθρώπινη συνείδηση οι ανεξάντλητες και ανακυκλούμενες ενέργειες του σύμπαντος. Η αλήθεια ενός τέτοιου ισχυρισμού αγγίζει τα όρια της ψυχολογικής επιστήμης και βρίσκει τη δικαίωσή της στα καθημερινά όνειρα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η ανάδυση ενός φανταστικού ονειρικού εαυτού που εμπλέκεται σε κάθε είδους φανταστικές περιπέτειες, δεν είναι τίποτε άλλο από μια ανάμνηση του ηρωικού στοιχείου της μυθολογίας.

Τριγύρω μας και μέσα μας ηχεί πάντα ένα κάλεσμα. Άλλες φορές μοιάζει με τον ψίθυρο των δέντρων, καθώς ανταποκρίνονται στον άνεμο και άλλες με βροντή. Αυτός που ανταποκρίνεται είναι ο άνθρωπος-ήρωας, ο αναζητητής. Αμφισβητεί την κατεστημένη λεπτομέρεια της μορφικής όψης της ζωής και εισχωρεί στα ανεξερεύνητα βάθη της κοσμικής του καταγωγής. Έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τη , δηλαδή την πνευματική του υπόσταση και μεταφέρει την ευλογία της και το σπέρμα της αλλαγής στον κόσμο των ανθρώπων. Είναι παγκόσμιος, είναι ο «ήρωας με τα χίλια πρόσωπα». Ανταποκρίνεται στο κάλεσμα και προχωρεί για να δρασκελίσει το κατώφλι της περιπέτειας. Δηλαδή, ανακαλύπτει δυνάμεις ξεχασμένες στα βάθη του φυλετικού ασυνείδητου, που ξαναζωντανεύουν και είναι διαθέσιμες για την πνευματική μεταμόρφωση. Αποσύρει την προσοχή του από την υλική ζωή και στρέφεται σε ένα διαφορετικό κόσμο. Μια από τις δοκιμασίες του είναι η κυριαρχία πάνω στο θάνατο. Κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο και αναμετριέται με το φύλακα στο Κατώφλι. Εκεί έχει τη βοήθεια της θεότητας-ψυχής που τον κάλεσε στην περιπέτεια. Νικά το φύλακα ή συμφιλιώνεται μαζί του. Έτσι περνάει σε ένα διαφορετικό επίπεδο ύπαρξης, γεμάτο εμπόδια και δοκιμασίες. Ένας κόσμος άγνωστος, γεμάτος παράξενες δυνάμεις, που άλλοτε τον βοηθούν και άλλοτε τον απειλούν. Τότε φτάνει στο ναδίρ του μυθολογικού κύκλου. Επιτελεί το μεγάλο κατόρθωμα και κερδίζει την αποθέωση. Ο

Τεκτονική έμπνευση και έκφραση

Αγαπητοί Σεβ:. , Αδδ:. και Αδδ:. μου,

Από τα έως τώρα πρώτα μου Τεκτονικά-Βήματα:. , θα προσπαθήσω να αναπτύξω το παραπάνω θέμα.

Έμπνευση, η ετυμολογία από το λεξικό έχει όπως παρακάτω .. < ελληνιστική κοινή ἔμπνευσις < αρχαία ελληνική ἐμπνέω < ἐν + πνέω . .. ιδέα, για την πραγματοποίηση κάποιου στόχου ή τη δημιουργία έργου τέχνης, που εμφανίζεται ξαφνικά και χωρίς να το επιδιώκουμε συνειδητά, ως συνέπεια των αναγνωσμάτων ή των αισθητηριακών προσλήψεών μας.¨

Εν και πνέω, εν σημαίνει το μέσα ή το μέσον , ενώ πνέω, συνώνυμο του φυσώ, όταν αναφέρετε στον άνεμο αναφέρετε στην κίνηση ενός ρεύματος ατμοσφαιρικού αέρα που γίνεται αισθητή από τον άνθρωπο. Συγγενής λέξεις μεταξύ άλλων Πνεύμα:. .

Ο μυημένος Αδδ:. Τέκτον μέσο των αισθητηριακών προσλήψεών του, έτσι όπως στην πρώτη περιοδεία κατά την μύηση του, όπου μετά την επαφή του με την Μάνα Γή, την θηλυκή παρθένο δύναμη έρχεται με δυσκολίες και κόπο ξαφνικά και χωρίς να το επιδιώκει να αισθανθεί τον άνεμο, την Πνοή:. , το Πνεύμα:. και να νιώσει μια μοναδική στιγμή αγαλλίασης, ανακούφισης, ευτυχίας ως αποζημίωση των κόπων του. Κατόπιν και ως συνέπεια των αναγνωσμάτων του έρχεται μέσο της Πνοής:. να αναζητήσει απεγνωσμένα έκφραση. Η Βίβλος, μας διδάσκει οτι “εν αρχή είναι ο λόγος…” και ο Λόγος:. για εμάς τους Τέκτονες:. είναι τριαδικός, είναι η πεμπτουσία, είναι η Αγάπη. Αυτή η κορύφωση συναισθήματος σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, ψάχνει επείγοντος να βρει έκφραση έτσι ώστε να βρουν την Ροή τους οι ρευστές Φλόγες του και να αποτυπωθούν εις αέναων πάνω στη Μάνα Γή.

Ο μυημένος, η ετυμολογία του ρήματος μύω έχει όπως παρακάτω μύω (Α) (μτβ.) κλείνω («ὕπνος ἔμυσε κόρας», Ανθ. Παλ. 2. (αμτβ.), (για ανθρώπους και ζώα) κλείνω τα μάτια ή τα χείλια («μύω τε καὶ δέδορκα», Σοφ. 3. (για τα μάτια, το στόμα ή άλλο συστελλόμενο άνοιγμα) είμαι κλειστός, κλείνω, κλείνομαι 4. (για φυτά) ξηραίνομαι, μαραίνομαι («ἀστάχυσι μεμυμόσι ἐξ αὐχμοῡ», Φιλ.)5. μτφ. α) εξασθενώ, φθίνω («τῷ λιμῷ μεμυκότες», Ιώσ.)β) προσπαθώ να περιορίσω τη σκέψη μου, να μη σκέπτομαι τίποτε («μύσαντες τῷ λογισμῷ», Πλούτ.)γ) (για πόνο, θύελλα κ.λπ.) ησυχάζω, καταπραΰνομαι 6. κλείνω τα μάτια μου από πόνο ή φόβο. Έτσι μπορούμε να πούμε

ΣΥΜΒΟΛΑ ΚΑΙ ΑΡΧΕΤΥΠΑ και ΣΤΟΝ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟ

Καλησπέρα σας σας καλωσορίζω στο μαγικό κόσμο των συμβόλων.

Σκοπός του αποψινού μου πίνακα είναι να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον προκειμένου να κατανοήσετε τον πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο Τεκτονισμός στη ζωή μας, λόγω του ότι εκφράζει την ουσία της διδασκαλία του μεθοδικά, μέσω αλληγοριών και συμβόλων, προκειμένου να γίνει πλέον κατανοητή και αποτελεσματική για την βελτίωση του πνεύματος και της ζωής μας. Με αυτή τη μέθοδο η οποία επικαλείται και Βασιλική Τέχνη, διδάσκει τον άνθρωπο πώς να κυβερνά τον εαυτόν του.

Έτσι λοιπόν προσεγγίζοντας τον θεμελιώδη ρόλο των συμβόλων στην εσωτερική εξέλιξη του ανθρώπου και τους τρόπους με τους οποίους αυτά αφυπνίζουν τη συνείδηση, ερχόμαστε συνέχεια σε επαφή με έναν ολόκληρο κόσμο λέξεων, όρων και εικόνων, που επιδρούν άλλοτε επιφανειακά και άλλοτε πιο βαθιά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας.

Επιδρούν στη σκέψη και πολλές φορές στην εξελικτική πορεία μας, τόσο σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο όσο και σε σχέση με τον εαυτό μας. Κι όμως, σπάνια συνειδητοποιούμε την επιρροή και τις αδιόρατες αλλά πραγματικές μεταβολές που ασκούν επάνω μας. Ένας ονειρικός κόσμος από μάγους, γίγαντες, μαγεμένες βασιλοπούλες, ιπτάμενα χαλιά, μυθικά βουνά και δάση, τέρατα, πλάσματα με παράξενες ιδιότητες, στοιχειακά και νάνοι, ζώα άγρια και ήμερα που μιλούν και κινούνται σαν άνθρωποι, θαυμαστές χώρες και βασίλεια πέρασαν μέσα από τη φαντασία μας και χαράχθηκαν στο υποσυνείδητό μας.

Και όλα αυτά, με τη συνεχή τους επανάληψη, αφήνουν τα ίχνη τους στον εσωτερικό μας κόσμο, άλλοτε συνειδητά, άλλοτε ασυνείδητα, ανάλογα με τις ανάγκες κάθε ατόμου. Στη σύγχρονη εποχή ο συμβολισμός εξακολουθεί να κρατά μια εξέχουσα θέση στην καρδιά και το νου των ανθρώπων. Εκδηλώνεται μέσα από τη λαϊκή τέχνη όλων των λαών, η οποία είναι μία ανεξάντλητη πηγή συμβόλων. Εκδηλώνεται σε κάθε μορφή έκφρασης και δημιουργίας. Ένα μεγάλο μέρος του είναι συνυφασμένο με την εξέλιξη της ομαδικής ψυχής, το εγρηγορός, αυτό το οποίο γρηγορεί και επιτηρεί άγρυπνα – ένας φρουρός, ένας βοηθός), είναι ένας ενεργειακός ψυχικός οργανισμός, που συνδέει τα μέλη μιας οποιασδήποτε ομάδας ή κοινότητος. Είναι η «ομαδική ψυχή».

Πολλοί μελετητές, όμως, υποστηρίζουν ότι αργά ή γρήγορα η ανάγκη για εξερεύνηση νέων και ακατάληπτων μέχρι σήμερα ιδεών θα ξανανοίξει πλατιά αυτό το κανάλι της επικοινωνίας με το θησαυροφυλάκιο της εσωτερικής ύπαρξης. Πραγματικά, επειδή πάρα πολλά πράγματα βρίσκονται πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντίληψης, οδηγούμαστε στη συχνή χρήση συμβολικών όρων για να παρουσιάσουμε έννοιες που δεν μπορούμε ούτε να προσδιορίσουμε, ούτε να καταλάβουμε απόλυτα. Επομένως, το σύμβολο είναι ένας όρος, όνομα ή εικόνα που, και όταν ακόμη μας είναι προσιτό στην καθημερινή ζωή, έχει πολύ περισσότερες σημασίες που προστίθενται στο συμβατικό και φανερό νόημά του. Έτσι, πολλές φορές το σύμβολο σημαίνει κάτι αόριστο, άγνωστο ή απόκρυφο για μας.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί και να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι, το σύμβολο απεικονίζει κάτι ανώτερο και πιο αφηρημένο και ότι οδηγεί τη συνείδηση σε μία ανοδική και υπερβατική εξελικτική πορεία. Όμως, σε καμιά περίπτωση μια πρωταρχική ιδέα δε συμβολίζει ένα οποιοδήποτε αντικείμενο. Η σχέση ανάμεσα στο κατώτερο και στο ανώτερο είναι πάντα μονοσήμαντη στο πεδίο της συμβολικής και φιλοσοφικής σκέψης.

Για παράδειγμα, γνωρίζουμε από τη μυθολογία ότι ο αετός είναι ένα από τα σύμβολα του Δία, του πατέρα των θεών και των ανθρώπων. Θα ήταν παράλογο και άτοπο, όμως, να ισχυριστεί κανείς ότι ο Δίας είναι ένα σύμβολο του αετού. Ακολουθώντας αυτό το μίτο της σκέψης οδηγούμαστε στη θεωρία του Λαντ Ριτ, ο οποίος επιμένει ότι «συμβολισμός είναι η επιστήμη των σχέσεων που συνδέουν το δημιουργημένο κόσμο με το δημιουργό, τον υλικό κόσμο με τον υπερφυσικό: Είναι η επιστήμη της αρμονίας που υπάρχει ανάμεσα στα επιμέρους τμήματα του σύμπαντος και στη δημιουργική αρχή που τα έφερε σε συνοχή. Αυτό σημαίνει ότι ένα φυσικό και

To Φως τής Αγάπης …(στέγαση)

Ο Νίκος Καζαντζάκης μας λέει: “Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ”. Προϋποθέτει κατά συνέπεια ένα πολύ δύσκολο αγώνα, έναν ανηφορικό δρόμο, επώδυνο πολλές φορές ενάντια στο Εγώ του κάθε ανθρώπου.

Η Αγάπη Θεωρείται ως απαραίτητο συστατικό για την σωματική, ψυχική και πνευματική μας ευεξία. Έχει ευεργετικές ιδιότητες σε όλα τα επίπεδα. Είναι ο θεμέλιος λίθος που δρα θεραπευτικά  ενάντια στην θλίψη που βιώνει ο κάθε άνθρωπος, λειτουργεί δε σαν αντίβαρο, όταν ο κάθε άνθρωπος παλεύει έχοντας να αντιμετωπίσει τις δικές του προκλήσεις και αντιξοότητες που εμφανίζονται στην ζωή του και να δώσει λύσεις στα προβλήματα που τον ταλανίζουν.

Ένας από τους πλέον σημαντικούς πυλώνες του Τεκτονισμού θεωρείτε ότι είναι η αγάπη, η οποία ως Βασική επιδίωξη, την οφείλει προς όλους τους ανθρώπους, μέσα στο πνεύμα της παγκοσμίου αδελφότητας και δικαιοσύνης,

. Δανείζομαι αποσπασματικά μερικές φράσεις περί αγάπης από τυπικά του 1ου βαθμού

· Το Φως τής Αγάπης, το οποίον ενώνει και συντονίζει πάσαν την πλάσιν.

· Είθε η Αγάπη να βασιλεύει μεταξύ τών ανθρώπων.

· Είθε αύται να θερμάνουν την καρδίαν υμών εν τη προς τον πλησίον Αγάπη .

· Είθε εις το μέλλον  η Αγάπη  να πρωτοστατεί παντός λόγου και παντός έργου υμών.

· Υπόσχομαι ωσαύτως προς τους αδελφούς μου Αγάπην και αρωγήν εις τας ανάγκας αυτών.

«Η Τεκτονική, ανιδιοτελής Αγάπη, είναι η κατάσταση που ξεπερνάει κάθε νόηση ή συναίσθημα. Ουσιαστικά δεν έχει κανένα ορατό αντίκτυπο σε μας, παρά μόνο μια εσωτερική αρμονία και γαλήνη που προέρχεται από το βίωμα της Τεκτονικής διδασκαλίας, την ερμηνεία των συμβόλων, των αλληγοριών και των μύθων και η οποία εξαπλώνεται μέσα μας σε όλα τα επίπεδα.

Η ενέργεια της Τεκτονικής Αγάπης είναι η πιο δυνατή, δημιουργική και θεραπευτική δύναμη που υπάρχει στο σύμπαν. Μας μαθαίνει να αγαπάμε χωρίς καμία στόχευση τους συνανθρώπους μας με όλη μας την καρδιά, με όλη μας την ψυχή και με όλο μας το πνεύμα. Να αγαπάμε τους άλλους όπως τον εαυτό μας. Και φυσικά να αγαπάμε τον εαυτό μας γιατί μόνο έτσι μπορούμε πραγματικά να αγαπήσουμε και τους άλλους.

Αυτό το γεγονός είναι που μπορεί να μας φέρει περισσότερη χαρά και ευτυχία από οτιδήποτε άλλο. Η ανιδιοτελής χωρίς όρια Αγάπη υπερνικά τα πάντα και εξαφανίζει τη δυσαρμονία, το φόβο και την ατέλεια. Αυτή μας βοηθάει να μη μένουμε προσκολλημένοι με εμμονή σε κατώτερα συναισθήματα που μας φθείρουν και μας γεμίζει ολοκληρωτικά.

Όταν βιώσουμε την αγάπη μέσα μας μπορούμε να αγαπήσουμε όλο τον κόσμο, χωρίς διακρίσεις και προσωπικές επιλογές που πηγάζουν από την ανάγκη έκφρασης της καθορισμένης ατομικότητας και του Εγώ. Το συναίσθημα που μας κατακλύζει με αυτές τις συνθήκες, μας κάνει να καταλαβαίνουμε τη διαφορά μεταξύ της ανθρώπινης αγάπης που έχουμε για τα προσφιλή μας πρόσωπα και της συμπαντικής Τεκτονικής Αγάπης που ενώνει και συντονίζει ολόκληρη την πλάση».

Είπον

Τεκτονικά Δρώμενα

Το Μυστρί του Διδασκάλου.

Στα τελετουργικά των αρχαίων και Αποδεδεγμένων Τεκτόνων εμφανίζονται μια σειρά από εργαλεία, συμβολικά βέβαια, τα οποία αποδίδονται στον Τέκτονα διδάσκαλο. Μπορούμε να αναφέρουμε μερικά εξ αυτών όπως είναι το μυστρί, το νήμα στην απλή μορφή του και με την τροχαλία περιτύλιξης.

Το μολυβδοκόντυλο, που μπορεί να θεωρηθεί ως το κατ' εξοχή εργαλείο του Διδασκάλου, ως όργανο του γραπτού λόγου.

Το σύμπλεγμα Γνώμονα και του Διαβήτη με διαφορετικές σχετικές θέσεις των σκελών του δεύτερου ως προς τον πρώτο.

Ο "κανόνας" που ως νομική έννοια, εννοεί την κατευθυντήρια γραμμή αρχής δικαίου και υπονοεί την προσήλωση στη γραμμή του καθήκοντος.

Ας αναλύσουμε όμως σήμερα περισσότερο το “Μυστρί” .

Ετυμολογικά το Μυστρί, Ελληνιστί "μυστρίον" που πλάστηκε από το θέμα του αρχ. "μυστίλη " μάζα ψωμιού σε σχήμα κουταλιού, με το οποίο έτρογαν τον ζωμό"
Κυριολεκτικά κατά την εκπαίδευση και την άσκηση στη χρήση των εργαλείων του, ο μάστορας διέρχεται μια σταδιακή πορεία από εργαλείο σε εργαλείο και από διεργασία σε διεργασία που αυτά συνεπάγονται, μέχρι να κατακτήσει την τέχνη. Σύμφωνα με τις ανάλογες Οικοδομικές Παραδόσεις, το πιο δύσκολο εργαλείο είναι το μυστρί και το αποκορύφωμα της μαστορικής τέχνης είναι η χρήση του. Το μυστρί χειρίζεται το κονίαμα, το τσιμέντο, κατά ποικίλους τρόπους, με αποτέλεσμα να επιτυγχάνεται, με την βοήθεια και άλλων εργαλείων, το ορθό συνεκτικό χτίσιμο.
'Ετσι, ο τέλειος μάστορας, είναι ο δια του "μύστρου" επιδέξιος χειριστής του τσιμέντου της Αγάπης. Ο τέλειος μάστορας είναι ανδρόγυνος, είναι εκείνος που κατάφερε να αποδίδει το προϊόν της εργασίας του ως αποτέλεσμα της συνέργειας της αγάπης και της σοφίας του, της καρδιάς του και του μυαλού του. Στο τραγούδι " Του Γιοφυριού της 'Αρτας" λέει σε ένα σημείο

"ένας πιχάει με το μυστρί, κι άλλος με τον ασβέστη, παίρνει κι ο πρωτομάστορας και ρήχνει μέγα λίθο...".
Το μυστρί είναι εργαλείο ανδρόγυνο, έχει και την αιχμηρότητα του αρσενικού και την απαλότητα του θηλυκού, είναι η διαυγής καρδιά. Αν θέλουμε λοιπόν τα "κτίσματά" μας στη ζωή να στεριώσουν, ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε με το "μυστρί" μας το τσιμέντο της αγάπης μας.

Ο Albert G. Mackey το απόδωσε ως εργαλείο για την τοιχοποιία, το οποίο υιοθετήθηκε αργότερα από τους Ελευθεροτέκτονες, ως το ιδιότυπο εργαλείο εργασίας του βαθμού του Τέκτονος Διδασκάλου.

Το Μυστρί κατά την δόμηση της τοιχοποιίας επενεργεί στα συνδετικά υλικά, όπως το τσιμέντο, και έτσι επιτυγχάνεται η σύνδεση των επί μέρους μερών του κτηρίου σε μια κοινή μάζα.

Συμβολικά δε υιοθετούμε στη συνείδησή μας τη χρήση του με τα συνδετικά στοιχεία της αγάπης, της αρωγής, της αλήθειας, της καλοσύνης, της δικαιοσύνης που μπορεί να ενώσει όλα τα μέλη της Τεκτονικής οικογένειας σε όλο τον κόσμο, υπό την σκέπη του φυσικού Νόμου, του πνευματικού και του ηθικού κόσμου, που διέπει το σύμπαν και ρυθμίζει τας ψυχάς και τας διανοίας ημών.

Το Μυστρί είναι ένα σημαντικό σύμβολο και υιοθετήθηκε σε πολλά εργαστήρια του κόσμου, αρχής γενομένης στις Αγγλικές στοές κατά την διάρκεια των εργασιών τους.

Στη συνέχεια παράλληλα με την Αγγλία εξαπλώθηκε στο εξωτερικό, και πιθανόν γιαυτό οι αμερικανικές Στοές εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν ως το μοναδικό Εργαλείο Εργασίας του Διδ:. Τέκτονος.

Σε ένα από τα πρώτα τεκτονικά βιβλία του Πρέστον, στην Αγγλία το 1792, παρουσιάζεται φωτογραφία Σεβ:. Διδ:. και στην επεξήγηση το Μυστρί αναφέρεται ως ένα από τα σύμβολα που παρουσιάζονται στο Σεβ:. Διδ:. κατά την εγκατάστασή του.

Στην συνέχεια όταν το τελετουργικό ανανεώθηκε το 1813, το μυστρί φαίνεται να μην μνημονεύεται στην Τεκτονική Τέχνη, όπου θεωρήθηκε ξεπερασμένο .

Ωστόσο, στη Σκωτία το μυστρί χρησιμοποιήθηκε ως κόσμημα του Δοκιμαστή, θέλοντας να δηλώσουν με αυτόν τον τρόπο ότι : Το μυστρί διδάσκει ότι τίποτα δεν μπορεί να ενωθεί χωρίς το κατάλληλο εργαλείο για το συνδετικό υλικό ενώ η τελειότητα του κτιρίου εξαρτάται άμεσα και από την κατάλληλη ποιότητα του υλικού.

Έτσι λοιπόν η φιλανθρωπία, ο δεσμός της τελειότητας και της κοινωνικής ένωσης, πρέπει να ενώσουν τους Τέκτονες, όπως ενώνουν οι ακτίνες ενός κύκλου, που εκτείνονται από το κέντρο του, το κάθε σημείο της περιφέρειας. Κατ΄ αυτήν την ένια η αρχή της παγκόσμιας καλοσύνης μπορεί να διαχυθεί σε κάθε μέλος της κοινωνίας.

Όπως απλώνει το τσιμέντο ο μάστορας με το μυστρί για να μετατρέψει το κτήριο σε μια άθραυστη και στιβαρή μάζα, έτσι και ο αδ. Διδ το χρησιμοποιεί εμβληματικά για το ευγενικό και ένδοξο σκοπό της εξάπλωσης του τσιμέντου της αδελφικής αγάπης. Αυτό το τσιμέντο που ενώνει τα μέλη της αδελφότητος σε μια ιερή παγκόσμια κοινότητα και κοινωνία Αδελφών, μεταξύ των οποίων καμία φιλονικία και διαμάχη δεν χωράει μεταξύ τους.

Στις Σκανδιναβικές χώρες, οι τέκτονες στις στοές τους φορούσαν το μυστρί ως κόσμημα. Οι μαθητές και οι εταίροι φορούσαν ένα ασημένιο μυστρί ενώ οι Διδδ:. το χρυσό.

Αυτές οι χώρες χρησιμοποιούν δύο ομάδες εργαλείων εργασίας, και τα δύο σύνολα εξηγούνται στον πρώτο βαθμό. Η πρώτη ομάδα αποτελείται από το γνώμονα των 90 μοιρών, το αλφάδι, τον κανόνα την στάθμη.Το δεύτερο σετ αποτελείται από το μυστρί, το σφυρί και τον διαβήτη.

Το μυστρί είναι πολύ γνωστό στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ενώ στην Γαλλία, υπάρχει ένα έθιμο όπου ο υποψήφιος Εταίρος πρέπει να πραγματοποιήσει πέντε αναζητήσεις γύρω από τον Ναό, δηλ. συμβολικά πέντε ταξίδια, όπου σε κάθε ταξίδι φέρει ένα διαφορετικό εργαλείο, το σφυρί και το καλέμι, το γνώμονα και τον διαβήτη, τον χάρακα, και στο πέμπτο και το τελευταίο ταξίδι, το μυστρί

Στις στοές των διάφορων αμερικανικών πολιτειών, αλλά και στις καναδικές Στοές, περιλαμβάνουν στο τυπικό τους, το Μυστρί ως το μοναδικό εργαλείο που χρησιμοποιείται στο τρίτο βαθμό.

Στην Εγκυκλοπαίδεια του ο Mackey αναφέρει ότι:

Αυτό το εργαλείο θεωρείται το κατάλληλο Εργαλείο Εργασίας ενός Τέκτονα Διδ., διότι στον Τεκτονισμό , ο μαθητής ασχολείται με την προετοιμασία του ακατέργαστου λίθου, χρησιμοποιώντας την σφύρα και την σμίλη, προσπαθώντας να δώσει το σωστό σχήμα, ο εταίρος συνεχίζει για την τελειοποίηση με τη βοήθεια του γνώμονα, του κανόνα και της την στάθμης αλλά ο Δάσκαλος μόνος του πλέον, έχοντας εξετάσει την ορθότητα και τελειότητα του σχήματος και προκειμένου να αποδείξει ότι είναι άξιος εμπιστοσύνης , τοποθετεί τον λίθο στην κατάλληλη θέση, απλώνοντας, με το μυστρί, το τσιμέντο που τον σταθεροποιεί ώστε να είναι ακλόνητος.

Ο Robert Macoy, στο βιβλίο του "Το Τεκτονικό Τελετουργικό", μας πληροφορεί ότι το μυστρί είναι ένα εργαλείο το οποίο χρησιμοποίησαν κτιστάδες για να απλώσουν το τσιμέντο που ενώνει τα μέρη του κτιρίου σε μία κοινή μάζα, αλλά εμείς, ως Ελεύθεροι και Αποδεδεγμένοι Τέκτονες, διδάσκουμε τη χρήση του για την εφαρμογή του ευγενή και ένδοξου σκοπό της εξάπλωσης του τσιμέντου της αδελφικής αγάπης και της στοργής.

Αυτό το τσιμέντο που μας ενώνει σε μια ιερή ενότητα ή μια κοινωνία φίλων και αδελφών, μεταξύ των οποίων δεν πρέπει να υπάρχει ποτέ διαμάχη και διχόνοια, αλλά η άμιλλα του στο να εργαζόμεθα για τον κοινό σκοπό.

Αυτό το καθήκον, όπως το μνημονεύει ο Macoy, παρέμεινε διαχρονικά αναλλοίωτο μέχρι σήμερα για όλους του Ελευθροτέκτονες. Το μυστρί εξακολουθεί να είναι ένα αξιοσέβαστο τεκτονικό Εργαλείο σε ολόκληρο τον κόσμο έστω και αν δεν το χρησιμοποιούμε καμιά φορά για εμάς τους ιδίους, πλην όμως έτσι και αλλιώς μας δίνει ένα δυνατό ηθικοπλαστικό συμβολισμό:

Το μυστρί συμβολίζει την αγάπη ανάμεσα στους αδελφούς και το χτίσιμο του ναού της ανθρωπότητας, του Ναού της ψυχής μας.

Είπον

Τεκτονικά Δρώμενα

«ΙΣΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΜΜΕΝΗ»

ΤΟ ΠΕΠΛΟ

Πυκνά πέπλα παρεμποδίζουν την πρόοδό στην Μυητική Οδό της Εξέλιξης. Ορθώνονται εμπρός από κάθε αναζητητή και οδοιπόρο. Ενίοτε προστατεύουν, άλλοτε συσκοτίζουν, ενώ σε κάθε περίπτωση λειτουργούν ως παραπετάσματα που παρεμποδίζουν ένα μεγάλο εξελικτικό πέρασμα.

Ωστόσο, στα αρχικά στάδια της εξέλιξης λειτουργούν προστατευτικά, καθώς προφυλάσσουν τον αμύητο από την λαμπρότητα ενός εκτυφλωτικού Φωτός που δεν είναι έτοιμος να αντικρύσει, και τον περιορίζουν αναγκαία σε δομημένα πλαίσια ζωής, εμπειρίας και μάθησης.

Τα Πέπλα μπορεί να μην είναι άμεσα ορατά, ωστόσο όλοι μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε ως τα εμπόδια που ορθώνονται εμπρός μας κατά την εξελικτική μας διαδρομή και την προσπάθεια βελτίωσης του εαυτού.

Συνήθως πρόκειται για κρυσταλλώσεις που μορφοποιούνται κυριολεκτικά σε Πέπλους από τις ίδιες τις πεποιθήσεις μας, τις άκαμπτες ιδέες μας και τις χονδροειδείς επιθυμίες και έξεις μας.

Κάποια πλανητικά συμβάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας συνέβαλλαν ανθρωπότητας συνέβαλλαν καθοριστικά στον σχηματισμό των Πέπλων. Υπήρξαν όμως και κάποια Μυητικά Περάσματα σημαντικών Μυστών που επέφεραν Μυστικές Διόδους ανάμεσα στα Πέπλα, οι οποίες επέτρεψαν και επιτρέπουν να περάσει το Φως, ωφελώντας έτσι το σύνολο της Ανθρώπινης Οικουμένης.

Αυτό που καλύπτεται από το πέπλο, είναι η τελειότητα. Η αφαίρεση του πέπλου που καλύπτει μια θεά δεν είναι δυνατή, διότι αυτή ακριβώς η κάλυψη, η αδιαφάνεια που την περιβάλει, ανήκει και αυτή στην ουσία της άφατης θεϊκότητάς της.Μόνον η Μυσταγωγία αφυπνίζει τα απροσδιόριστα όρια της ψυχής και πιθανά να οδηγήσει, μέσα από διαρκή εξάσκηση, στις κορυφές του πνεύματος.Η Ίσιδα», ως η Ουσία –Αλήθεια, η Άγνωστη Απόλυτη πραγματικότητα, αποκρύπτεται από μία σειρά Πέπλων τα οποία έχουν διαφορετικές σημασίες, ρόλους και αίτια

Επτά πέπλα την κάλυπταν, όσα και τα Σκαλοπάτια της μύησης στα μυστήρια του Μίθρα, τα μυστήρια της γνώσης.

Αυτός που θα ανασήκωνε για λίγο την άκρη του χιτώνα της, θα έβλεπε αυτό, που η ανθρώπινη διάνοια αδυνατεί να εννοήσει…

Λένε πως ο θρυλικός Ερμής ο Τρισμέγιστος σήκωσε την άκρη του χιτώνα της Ίσιδος και αντί για να καεί όπως πιστεύονταν, έγινε ο μέγας της Προφήτης και σοφός και γνώστης και μυσταγωγός της και αποκαλυπτής των ακατάλυπτων μυστηρίων, που βρίσκονται πίσω από τον χιτώνα της.

« ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΥΣ ΤΕΚΤΟΝΕΣ.»

Σκοπός αυτού του πίνακα χάραξης είναι η προσπάθεια εντοπισμού της προέλευσης των αλληγοριών και των συμβόλων των τεκτόνων - κτιστών του μεσαίωνα και πως αυτά ενσωματώθηκαν στην σύγχρονη τεκτονική πρακτική αλλά και στην διερεύνηση του λόγου που οι σύγχρονοι τέκτονες χρησιμοποιούν το Λίθο ως σύμβολο της ψυχής που αναζητά την κατεργασία.

Λίθος λοιπόν. Λίθος ονομάζεται η πέτρα που χρησιμοποιείται ως υλικό οικοδομικών εργασιών και για πολλές χιλιετίες αποτέλεσε το υλικό με το οποίο ο άνθρωπος ταύτισε τ  ο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της παρουσίας του στη Γη.

Η εποχή του λίθου ή απλά λίθινη εποχή ορίζεται η περίοδος πριν από την εποχή του χαλκού, κατά τη διάρκεια της οποίας ο άνθρωπος χρησιμοποίησε λίθινα εργαλεία και τεχνουργήματα και εκτείνεται σε μια μεγάλη περίοδο που ξεκίνησε πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια και τελείωσε μεταξύ του 8700 π.Χ. και 2000 π.Χ. με την εμφάνιση της μεταλλοτεχνίας. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου η εξέλιξη και η επιβίωση του ανθρώπου βασίζεται αποκλειστικά στην κατεργασία και στην χρήση της πέτρας. Ζει σε σπηλιές, και δημιουργεί εργαλεία, όπλα, είδη καθημερινής χρήσης αλλά και θρησκευτικά ή λατρευτικά τεχνουργήματα από πέτρα. Βέβαια ανάλογα με την γεωγραφική περιοχή και την ποικιλία των πετρωμάτων υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις αλλά σε γενικές γραμμές η πορεία είναι κοινή.

Στην αρχή ο πρωτόγονος άνθρωπος μένει εκστατικός μπροστά στην αντοχή της πέτρας. Άφθαρτη και σκληρή, αντιστέκεται στα φυσικά φαινόμενα και τους νόμους της αλλαγής σε αντίθεση με τα έμβια πράγματα, που υπόκεινται στους νόμους της φθοράς, τη αποσύνθεση και τελικά το θάνατο. Έτσι όταν θέλει να αποδώσει μορφή σε κάτι που είναι άφθαρτο και ανεπηρέαστο από τον χρόνο, όπως οι θεοί, χρησιμοποιεί πέτρα.

Λατρεύει την Πέτρα γιατί είναι κομμάτι του ουρανού. Και όχι άδικα. Κατά πολλούς επιστήμονες η ζωή στην Γη ενδέχεται να ξεκίνησε όταν ένα τέτοιο μικρό κομμάτι ουρανού έπεσε στο νεαρό τότε πλανήτη μεταφέροντας την πρώτη ύλη για την δημιουργία ζωντανών οργανισμών. Μετεωρίτες αποτελούν θεϊκά δώρα και έχουν ανάλογη αντιμετώπιση (π.χ ο μετεωρίτης Kaaba στη Μέκκα που αποτελεί το ιερότερο μέρος των μουσουλμάνων). Αλλά αν ανατρέξουμε στην μυθολογία κάθε λαού οι πέτρα είναι παρούσα σε κομβικά σημεία.

Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΘΟΛΟΣ

Τεκτονικός πίνακας

Όπως γνωρίζουμε όλοι μας πάρα πολύ καλά ο Ναός στον οποίο εισερχόμαστε για να τελέσουμε τις εργασίες μας είναι γεμάτος σύμβολα που μας προσκαλούν να τα διερευνήσουμε να τα ανακαλύψουμε και μέσω αυτών να οδηγηθούμε σε φωτεινά μονοπάτια. Ευρισκόμενοι εντός του Ναού εάν κοιτάξουμε ψηλά ακριβώς πάνω από τον τάπητα χαράξεως παρατηρούμε τον ουράνιο θόλο και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι βρίσκεται ακριβώς σε εκείνο το σημείο του Ναού. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο Ναός μας συμβολίζει τον άνθρωπο. Ξαπλωμένος λοιπόν ο άνθρωπος ανάσκελα με το κεφάλι προς την Ανατολή ο τάπητας χαράξεως αντιστοιχεί στο ηλιακό μας πλέγμα η πηγή της ζωής μας Ο ουράνιος θόλος πάνω από αυτόν και κατ επέκταση πάνω από όλο τον ναό, δηλαδή το σώμα μας, συμβολίζει την άμεση επιρροή των άστρων και της κοσμικής ενέργειας πάνω μας.

Ας κάνουμε μία αναφορά όμως στα στοιχεία που είναι χαραγμένα στον ουράνιο θόλο. Υπάρχουν οι 4 πλανήτες, η Αφροδίτη με πράσινο χρώμα, ο Άρης με κόκκινο, ο Δίας με χρυσό και ο Κρόνος με μαύρο. Κατά μήκος της εκλειπτικής βλέπουμε μέρος του αστερισμού του Νότιου Ιχθύος, του Ταύρου , του Λέοντα ,της Παρθένου και του Σκορπιού. Νοτιοδυτικά βλέπουμε τον Ωρίωνα και βόρειο δυτικά την Μεγάλη Άρκτο και τον Βοώτη.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την προσπάθεια ερμηνείας-εξήγησης, γιατί είναι αυτοί οι πλανήτες, αυτοί οι αστερισμοί, και γιατί είναι στα σημεία που προαναφέραμε. Ο Κρόνος όπως είπαμε είναι στη δύση δηλαδή στην είσοδο του Ναού. Το χρώμα που τον χαρακτηρίζει είναι μαύρο και συμβολίζει θα λέγαμε το σκοτάδι, την αμάθεια και την άγνοια που μας διακατέχουν πριν εισέλθουμε στον Ναό και κατ επέκταση στον εσωτερικό μας κόσμο, ακριβώς όπως στον σκοτεινό θάλαμο που κάλλιστα μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με μήτρα. Επίσης κατά μία πολύ συνηθισμένη αρχή ο Κρόνος παριστάνει τον Χρόνο την περίσκεψη και την πείρα. Ο Κρόνος ενώνεται με την Ρέα, την Γη, την πρωταρχική ύλη δηλαδή και από την ένωση αυτή γεννιούνται οι αρχαίοι θεοί και ο Δίας.

Ο ευνουχισμός τόσο του Κρόνου όσο και του πατέρα του Ουρανού αναφέρεται στην αρχή μιας νέας κοσμογονικής περιόδου. Ένας μύθος που τον συναντάμε στις μυθολογίες πολλών λαών. Είναι λοιπόν ο Κρόνος το σύμβολο του σωματικού θανάτου ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο παράγοντας για την μεταμόρφωση και εξέλιξη του ανθρώπου Πριν προχωρήσουμε όμως ας σταθούμε σε κάτι . Στην είσοδο του ναού όπως βλέπουμε είναι οι στήλες B και J. Δεξιά όπως εισερχόμαστε είναι το ζώδιο του Καρκίνου ενώ αριστερά το ζώδιο των Ιχθύων. Ο Καρκίνος αποτελεί και μία εκ των δύο πυλών του ζωδιακού κύκλου. Η κάθε πύλη συμβολίζει τον θάνατο. Αλλά όταν αναφερόμαστε στον θάνατο εννοούμε την μετάβαση από την μία στοιχειώδη κατάσταση σε μια άλλη. Αυτή όμως η πύλη είναι και γένεση. Όταν μυούμαστε λοιπόν θανατώνεται μία

Το Αρχετυπικό Πρωτυπο της κλειδός

Ο ψυχολόγος και ερευνητής Καρλ Γιουνγκ, ύστερα από μακρά παρατήρηση και έρευνα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μέσα από την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας στους αιώνες, καθιέρωσε τον όρο αρχέτυπο στη σύγχρονη δυτική κοινωνία, για να ονομάσει εκείνες τις σπερματικές ιδέες που υπάρχουν μέσα στο θείο Νου και οι οποίες στην αρχέτυπη φύση τους δεν είναι άμεσα αισθητές από την ανθρώπινη συνείδηση, αλλά μόνο σαν πρότυπα σχέσης που η ανθρωπότητα ντύνει με κατάλληλες εικόνες.

Η σημασία των αρχέτυπων γίνεται μόνο μερικά αντιληπτή, η βαθύτερη έννοιά τους μένει ένα μυστικό που υπάρχει πολύ πριν από τον ίδιο τον άνθρωπο και το οποίο εκτείνεται πολύ πέρα από αυτόν. Ακόμη και ο κατεξοχήν υλιστής Φρόιντ αναγνώριζε την αξία τους ονομάζοντάς τα «αρχαία κατάλοιπα». Τις ψυχικές αυτές μορφές δεν μπορεί να τις εξηγήσει καμία εμπειρία της ζωής του ατόμου.

Φαίνεται να είναι έμφυτες, αρχέγονες και αποτελούν κληρονομιά του ανθρώπινου πνεύματος. Στην πραγματικότητα, είναι το κατακάθισμα των εμπειριών της ανθρωπότητας που επαναλαμβάνεται διαρκώς επί αιώνες. Καθώς αυτές οι συλλήψεις, που αποτελούν τη βάση των κυριότερων ανθρώπινων πίστεων, είναι αδύνατο να αποκαλυφθούν από τη συνείδηση σε όλο το βάθος, αναδύονται σε αυτήν μόνο με έμμεση ή συμβολική μορφή. Στο σύνολό τους αποτελούν το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας, το οποίο εκδηλώνεται στο συνειδητό κόσμο με τη μορφή συμβολικών σκέψεων, πράξεων ή εικόνων που παρουσιάζονται σε όλους σχεδόν τους χώρους της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Ένα αρχετυπικό εργαλείο είναι και το κλειδί. Εργαλείο που χρησιμοποιείται για να κλειδώνει ή να ξεκλειδώνει πόρτες και πύλες. Μεταφορικά το κλειδί συνδέθηκε και με

ΤΑ 4 ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ

Αλληγορίες και συμβολισμούς για τα 4 στοιχεία συναντάμε σε πάρα πολλούς πολιτισμούς σε ολόκληρη τη γη. Οι πρώτοι ερευνητές που συγκέντρωσαν και κατέγραψαν τους μύθους των λαών αυτών, δεν κατάφεραν να υποψιαστούν το βαθύτερο νόημά τους. Αντίθετα ειπώθηκε ότι επρόκειτο για απλοϊκές δοξασίες των λαών που σηματοδοτούσαν την παιδική φάση της ανθρωπότητας. Έτσι κανείς εκτός από τους Εσωτεριστές δεν τους μελέτησε όπως έπρεπε.  

Ο Εσωτερισμός διδάσκει ότι συνολικά υπάρχουν 7 είδη ενέργειας, η μία πιο λεπτή από την άλλη και η χονδροειδέστερη μορφή (αυτή που δονεί σε χαμηλότερη συχνότητα) είναι η φυσική ύλη. Τα 4 πρώτα είδη ενέργειας (επίπεδα δόνησης) που είναι και τα μόνα που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος είναι η Νοητική , η Ψυχική, η Ενεργειακή; και η Αντικειμενική. Το 5ο επίπεδο ενέργειας το αιθερικό, μόλις τώρα αρχίζει να γίνεται αντιληπτό ενώ τα δύο ανώτερα ξεφεύγουν αρκετά από την ανθρώπινη αντίληψη στην παρούσα φάση.

Τα 4 λοιπόν είδη ενέργειας που αντιλαμβανόμαστε, ήταν γνωστά στους αρχαίους πολιτισμούς και συμβολίστηκαν με τα 4 γνωστά στοιχεία:;;; Κάθε πολιτισμός και εποχή έδωσε ιδιαίτερη σημασία σε ένα η περισσότερα από αυτά, αναγάγοντάς το σε κυρίαρχο στοιχείο.

ΓΗ

Το στοιχείο γη θεωρήθηκε από όλους τους πολιτισμούς η μήτρα της ζωής. Η «Μητέρα-Γη» Ταυτόχρονα αφού γεννάει όλες τις μορφές, είναι κάτι το απέραντα ζωντανό το ον «Γαία» όπως ονομαζόταν. Σαν θεότητα στην ελληνική θρησκεία θεωρείται ανώτερη από τις υπόλοιπες θηλυκές θεότητες. Ο Αισχύλος στις «Ευμενίδες», πρώτα επικαλείται την γη και μετά την Θέμιδα.

Αργότερα η γη αντικαθίσταται από την Δήμητρα. Όπως ομολογεί ο Ευριπίδης στις «Βάκχες» μιλώντας για τη Δήμητρα: "Είναι η γη και κάλεσέ την με όποιο θέλεις όνομα".

Όπως είναι φυσικό, η Γη είχε μεγαλύτερη αίγλη στις αγροτικές θρησκείες και πολιτισμούς όπως οι Σουμέριοι στην αυγή του πολιτισμού τους. Μερικοί λαοί όπως οι Περουβιανοί πιστεύουν ότι κατάγονται από τα βουνά και τις πέτρες. Ο Όμηρος την δοξάζει λέγοντας ότι είναι αυτή που δίνει

Μυστηριακή σημασία του αριθμού 7 επτά.

Στην γκρίζα αυγή ενός πρωινού , και πριν ακόμη ο ήλιος ανατείλει πάνω από το όρος Όλιτζε της Ιερουσαλήμ , την στιγμή που οι τοίχοι του ναού άρχισαν να λούζονται πλέον με το ισχυρό κόκκινο φως, αντικαθιστώντας το μαβί του λυκαυγούς, οι επιλεγμένοι από τον Βασιλιά Ευσεβείς αρχιτέκτονες, συγκεντρώνονται στον Ναό με ευλάβεια και την δέουσα σοβαρότητα.

Στον Ναό το φως από το επτάκηρο που ευρίσκετε στην Ανατολή αντανακλούσε επάνω στο χρυσό δάπεδο και στον μπρούτζινο νιπτήρα του νερού ενώ φώτιζε αμυδρά τις θλιβερές σκούρες κουρτίνες του.

Εν μέσω προσευχών και παραινέσεων ,υπό την ιερά ψαλμωδία των Λευιτών, οι επτά επιλεγμένοι, ενώθηκαν κάτω από το μαύρο πέπλο, σε έναν ιερό δεσμό, προεξέχοντος του καθήκοντος για μυστικότητα, περισυλλογή, εχεμύθεια και σιγή, προϋποθέσεις που πληρούν την τελειοποίηση της ψυχής.

Καταυτόν τον τρόπο απαλλάχθηκαν από την άγνοια, τις προκαταλήψεις, την δεισιδαιμονίας, τον φανατισμό, την πλάνη, την πνευματική δουλεία, αποκαλύπτοντας σε αυτούς την δυνατότητα ερμηνείας των συμβόλων φανερώνοντας την αλήθεια.

Και τότε η σοφία του μεγαλοπρεπή κέδρου τους αποκαλύφθηκε προσδίδοντας τους την ιδιότητα των δικαίων, των θεραπόντων της ψυχής, της κάθαρσης, της προστασίας, της εντιμότητας, καθώς
και του ελαιόδεντρου, που συμβόλιζε την εν χάριτι εκλογή, την φώτιση με το έλεος του θεού, την αιώνια ζωής που ριζώνει μέσω της πίστεως, του σύμβολου της φιλίας, της αρετής

Οι πόρτες οι βαριές άνοιξαν και ήταν βαθειά σκαλισμένες και υπενδεδυμένες με χρυσό , και τότε οι επτά αντίκρισαν έκθαμβοι τα μπλε πέπλα, τα μωβ, τα βαθυκόκκινα, το απαστράπτον λευκό των λινών, και αποκαλύφθηκαν σε αυτούς τα μυστήρια του ιερού αυτού χώρου.

Κανείς, εκτός των Ιερέων των Λευιτών δεν είχε εισέλθει στα Άγια των Αγίων από τότε που η Ιερή Κιβωτός είχε φυλαχθεί εκεί. Μα τώρα, οι Επτά Μυστικοί διδάσκαλοι, εξάγνισαν το σώμα τους και πέρασαν το χρυσό κατώφλι, στεκόμενοι σιωπηλά με ευλάβεια , τυφλωμένοι από το φως που τους έλουζε, ενώ από όλες τις πλευρές οι τοίχοι έλαμπαν με χρυσό και πολύτιμους λίθους

Αυτός ο βαθμός, ο του μυστικού διδ., προέκυψε από τον βασιλιά Σολομώντα, αμέσως μετά τη δολοφονία του Χιράμ, του αρχιτέκτονα του Ναού και την εποχή που ο ναός είχε κατασκευαστεί μερικώς.

Ο βασιλιάς του Ισραήλ επέλεξε επτά από τους πιο άξιους, και έμπειρους αρχιτέκτονες και διδασκάλους του είδους, και τους ανέθεσε το καθήκον να διαφυλάσσουν και να κηδεμονεύσουν τα άγια των αγίων και των μυστικών που φυλάσσονται με μεγάλη αυστηρότητα, ώστε να απαγορεύεται κάποιος να έχει πρόσβαση εις αυτά, αλλά και να πλησιάσει ακόμη και τον χώρο. Ένα χώρο που στεγάζονταν τα ιερά κειμήλια και ιερά έπιπλα.

ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ Τεκτονικό τεμάχιο

ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ

Τεκτονικό τεμάχιο

Ο χώρος που συνερχόμαστε ονομάζεται «Ναός» και «Ιερό της σκέψεως», προσδίδοντας και θεμελιώνοντας την αξία της ιερότητας της εργασίας και της αγιοσύνης της πνευματικής ανύψωσης.

Ιερότητα γιατί μέσα από την οποιαδήποτε μορφή εργασίας βελτιώνεται η προσωπικότητα του ατόμου-εργάτη, και επιτυγχάνεται η μετουσίωση των εντολών του Θεσμού( «λάξευση του ακατέργαστου λίθου» υπό την σκέπη του Μ.Α.Τ.Σ.), αναζητώντας το αιώνιο Φως.

Το Φως το οποίον περιέχει το παν,(τα πάντα δηλ. ευρίσκονται εντός αυτού) το Φώς προς το οποίον το πάν τείνει(τα πάντα δηλ. ευρίσκονται εκτός αυτού και τείνουν προς αυτό), όπως λέγει το τυπικό μας, σε δύο παραγράφους, οι οποίες αποτελούν μια φαινομενική αντίφαση, μια αινιγματική διατύπωση και αυτό για να συγκαλύψει μια μυστική γνώση .Δηλ. η λέξις «παν» χρησιμοποιείται με την έννοια του αρχετύπου των πάντων στη μια περίπτωση («…το φως το περιέχον το παν…») και του παραγώγου εκ του αρχετύπου στην άλλη («…προς το οποίον το παν τείνει»).

Η εξελικτική δε τάση των πάντων προς την υπέρτατη τελειότητα των αρχετύπων τους, που περιέχονται στο Φως, υποδηλούται ακριβώς από το Τυπικόν με την φράση, ότι το παν τείνει προς το Φως. Ας σημειωθεί, ότι από την άποψη , ότι το Φως περιέχει τα αρχέτυπα των πάντων, εμφανίζεται το Φως ως ο κόσμος των ιδεών του Πλάτωνα.

Αγιοσύνη γιατί η πνευματική ανύψωση (γνώση, σκέψη, αντίληψη (κατ’ αντιστοιχία του τρισυπόστατου του σύμπαντος) οδηγεί στην Ιερά Αν:., την ψυχική κάθαρση, το Φως.

Το Φως το οποίο μέσω της Αγάπης,(η οποία αποτελεί την κυρίαρχη ιδιότητα του Φωτός) με την βαθύτερη φιλοσοφική της έννοια, ως συνεκτικής και δημιουργικής δύναμης, συνεχώς και αδιάκοπα συντονίζει και ενώνει ολόκληρη την Πλάση.

Το Φως το οποίο βρίσκουμε στη φύση, στα φαινόμενα, στο βάθος της Παγκοσμίου συνείδησης, έκφανση της οποίας είναι η ανθρώπινη συνείδηση.

Το μεγαλειώδες Φως το οποίο αφυπνίζει βαθμιαίως τις διάνοιες όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπινων όντων, διαρκώς και αενάως, έτσι ώστε οι αφυπνισμένες διάνοιες ν ’αναζητούν το Φως και όχι απλώς να τείνουν προς αυτό.

Η κατανόηση του συμβολικού αυτού Φωτός και η ανεύρεσή του, εν μέρει είναι εφικτή διότι οι ανθρώπινοι οφθαλμοί(οι περιορισμένες δηλ. δυνατότητες του επίγειου έμβιου όντος και όχι της ψυχής ) δεν αντέχουν στην λάμψη του.

H δε ωφέλεια από την αναζήτηση του φωτός είναι η ορθή αυτογνωσία, η αυτοπραγμάτωση που σχεδόν όλοι αναζητούμε, και η γνώση του κόσμου έτσι ώστε να μπορέσει να τροχιοδρομήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του και την κοινωνία στην αλάνθαστη ευθεία πορεία προς την Σοφία και ….την αιώνια Αλήθεια.

Ο δρόμος αυτός ιερότητος-αγιοσύνης από τις δύο στήλες Β:. και J:.(όπου δεσπόζουν με την παρουσία τους ο αλάξευστος και ο λαξευμένος λίθος ήτοι πρόοδος-βελτίωση του ανθρώπου με την ηλικιακή δράση ως την Αγία Αν:.(όπου υπερσκελίζοντας τα τέσσερα σκαλοπάτια- τα αδάμαστα στοιχεία της φύσης(πυρ, ύδωρ, αέρα, γη ) –αντικρίζουμε , το αιώνιο Φως, την Αλήθεια, αποτελεί για μας τους Τέκτονας την Ιερά οδό.

Δηλαδή, ο Τέκτων ως εργάτης της σκέψεως ανώριμος αρχίζει την λάξευση του λίθου(προ- σωπικότητα )μεταξύ των φυσικών φαινομένων,(Α΄-Β΄επόπτης-λογική και συναίσθημα, επίγνωση και επεξεργασία),μέσα από μια ιερά διαδικασία (ιερός τάπητας) πορευόμενος σταθερά κατ’ ευθείαν επί του μωσαϊκού δαπέδου (σύγκλειση των ισοτίμων και ισάξιων θετικών και αρνητικών εμπειριών της ζωής)για να μπορέσει ν’ αντικρύσει το Φως (σοφά πράττειν- αποτέλεσμα)

Η πορεία προς το Φως, λοιπόν, προς την γνώση, αποτελεί μια επίπονη αλλά ιερά διαδρομή, γιατί επίπονη και ιερά είναι η συλλογή των εμπειριών άρα και της γνώσης, αφού εξαρτάται από τη φύση της εργασίας, (υλικό στοιχείο- λίθος –Τιτάνες) την αποδοτικότητά της(θείο στοιχείο- λάξευση- Διόνυσος)αλλά και την αποτελεσματικότητά της ( οι τρείς στήλες- Κάλλος, Ισχύς, Σοφία).

Στην ουσία σημαίνοντα ρόλο στην πορεία αυτή διαδραματίζουν η ορθή –ιερά παρατήρηση (Β΄ επόπτης)ως και η ορθή αντίληψη (Α΄ επόπτης) καθισμένοι και οι δύο σε τριγωνικού τύπου έδρες κατ’ αντιστοιχία του ιερού τριγώνου, του θείου, με σύμβολό του το κερί της αντιστοίχου έδρας.

Η πορεία μας προς το Φως είναι Ιερά πορεία, γιατί το Θείο ακολουθεί τον εργάτη της σκέψεως σε