Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΘΟΛΟΣ

Τεκτονικός πίνακας

Όπως γνωρίζουμε όλοι μας πάρα πολύ καλά ο Ναός στον οποίο εισερχόμαστε για να τελέσουμε τις εργασίες μας είναι γεμάτος σύμβολα που μας προσκαλούν να τα διερευνήσουμε να τα ανακαλύψουμε και μέσω αυτών να οδηγηθούμε σε φωτεινά μονοπάτια. Ευρισκόμενοι εντός του Ναού εάν κοιτάξουμε ψηλά ακριβώς πάνω από τον τάπητα χαράξεως παρατηρούμε τον ουράνιο θόλο και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι βρίσκεται ακριβώς σε εκείνο το σημείο του Ναού. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο Ναός μας συμβολίζει τον άνθρωπο. Ξαπλωμένος λοιπόν ο άνθρωπος ανάσκελα με το κεφάλι προς την Ανατολή ο τάπητας χαράξεως αντιστοιχεί στο ηλιακό μας πλέγμα η πηγή της ζωής μας Ο ουράνιος θόλος πάνω από αυτόν και κατ επέκταση πάνω από όλο τον ναό, δηλαδή το σώμα μας, συμβολίζει την άμεση επιρροή των άστρων και της κοσμικής ενέργειας πάνω μας.

Ας κάνουμε μία αναφορά όμως στα στοιχεία που είναι χαραγμένα στον ουράνιο θόλο. Υπάρχουν οι 4 πλανήτες, η Αφροδίτη με πράσινο χρώμα, ο Άρης με κόκκινο, ο Δίας με χρυσό και ο Κρόνος με μαύρο. Κατά μήκος της εκλειπτικής βλέπουμε μέρος του αστερισμού του Νότιου Ιχθύος, του Ταύρου , του Λέοντα ,της Παρθένου και του Σκορπιού. Νοτιοδυτικά βλέπουμε τον Ωρίωνα και βόρειο δυτικά την Μεγάλη Άρκτο και τον Βοώτη.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την προσπάθεια ερμηνείας-εξήγησης, γιατί είναι αυτοί οι πλανήτες, αυτοί οι αστερισμοί, και γιατί είναι στα σημεία που προαναφέραμε. Ο Κρόνος όπως είπαμε είναι στη δύση δηλαδή στην είσοδο του Ναού. Το χρώμα που τον χαρακτηρίζει είναι μαύρο και συμβολίζει θα λέγαμε το σκοτάδι, την αμάθεια και την άγνοια που μας διακατέχουν πριν εισέλθουμε στον Ναό και κατ επέκταση στον εσωτερικό μας κόσμο, ακριβώς όπως στον σκοτεινό θάλαμο που κάλλιστα μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με μήτρα. Επίσης κατά μία πολύ συνηθισμένη αρχή ο Κρόνος παριστάνει τον Χρόνο την περίσκεψη και την πείρα. Ο Κρόνος ενώνεται με την Ρέα, την Γη, την πρωταρχική ύλη δηλαδή και από την ένωση αυτή γεννιούνται οι αρχαίοι θεοί και ο Δίας.

Ο ευνουχισμός τόσο του Κρόνου όσο και του πατέρα του Ουρανού αναφέρεται στην αρχή μιας νέας κοσμογονικής περιόδου. Ένας μύθος που τον συναντάμε στις μυθολογίες πολλών λαών. Είναι λοιπόν ο Κρόνος το σύμβολο του σωματικού θανάτου ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο παράγοντας για την μεταμόρφωση και εξέλιξη του ανθρώπου Πριν προχωρήσουμε όμως ας σταθούμε σε κάτι . Στην είσοδο του ναού όπως βλέπουμε είναι οι στήλες B και J. Δεξιά όπως εισερχόμαστε είναι το ζώδιο του Καρκίνου ενώ αριστερά το ζώδιο των Ιχθύων. Ο Καρκίνος αποτελεί και μία εκ των δύο πυλών του ζωδιακού κύκλου. Η κάθε πύλη συμβολίζει τον θάνατο. Αλλά όταν αναφερόμαστε στον θάνατο εννοούμε την μετάβαση από την μία στοιχειώδη κατάσταση σε μια άλλη. Αυτή όμως η πύλη είναι και γένεση. Όταν μυούμαστε λοιπόν θανατώνεται μία

πρότερη κατάσταση μας και μεταβαίνουμε σε μία διαφορετική. Οι Ιχθείς αντίστοιχα από την άλλη πλευρά συμβολίζουν τις πρωταρχικές μας γνώσεις που μας συντροφεύουν, την έμπνευση, τη διαίσθηση και τις αγνές και αγαθές προθέσεις που πρέπει να έχει κάποιος για να εισέλθει από τον αμύητο κόσμο. Συνεχίζοντας με τα στοιχεία του ουράνιου θόλου παρατηρούμε την Αφροδίτη τον Άρη και τον Δία. Αυτοί οι τρεις πλανήτες στο εσωτερικό πλέον του ναού έρχονται σε μία συσχέτιση με τους δύο επόπτες και τον Σεβάσμιο Διδάσκαλο. Ο Άρης εκφραστής της δύναμης και της ισχύος αντιστοιχεί στον Α’ Επόπτη, η Αφροδίτη θεά του κάλους αντιστοιχεί στον Β’ Επόπτη και ο Δίας εκφραστής της σοφίας αντιστοιχεί στον Σεβάσμιο Διδάσκαλο. Επίσης οι τρεις αυτοί πλανήτες έχουν άμεση συσχέτιση και με τις τρεις στήλες που πλαισιώνουν τον τάπητα χάραξης. Η στήλη της δύναμης απεικονίζεται με τον δωρικό ρυθμό, η στήλη της σοφίας με τον ιωνικό και η στήλη του κάλους με τον κορινθιακό.

Όπως η πορεία της εκλειπτικής στον θόλο έτσι κι εμείς κινούμαστε δεξιόστροφα στο εσωτερικό του ναού. Μιμούμαστε με αυτόν τον τρόπο την κίνηση των πλανητών γύρω από τον ήλιο τον ιερό τάπητα το κέντρο όλων των πραγμάτων. Επίσης συμβολίζει και μία παρόμοια εξελικτική πορεία από την στιγμή της εισόδου μας στον ναό μέχρι την έξοδο μας . Συναντάμε πρώτα την στήλη της ισχύος μετά της σοφίας και μετά του κάλους. Αυτό συμβολίζει ότι οι πρωτογενής μας αισθήσεις και δυνάμεις κινητοποιούν και διαμορφώνουν το πνεύμα και την νόηση με σκοπό να σμιλεύσουμε και να ομορφύνουμε τον εαυτό μας για να μπορέσουμε τελικά να θαυμάσουμε το κάλος που βρίσκεται πίσω από τη Δημιουργία.

Ας συνεχίσουμε όμως την ερμηνεία των πλανητών. Ο Άρης με χρώμα κόκκινο συμβολίζει τις ενστικτώδης ανάγκες του ανθρώπου. Είναι η αρχή της οποιασδήποτε κίνησης στο διάστημα ή στην ψυχή των ατόμων της φύσης. Είναι η αρχή διείσδυσης, διαίρεσης, διαχώρισης, διάλυσης και εν τέλει μεταμόρφωσης και δύναμης. Όλοι οι παραπάνω χαρακτηρισμοί είναι δυνατόν, ανάλογα με την εξέλιξη ή με τα μέσα που χρησιμοποιεί κάθε άνθρωπος, να έχουν ευεργετικές συνέπειες αλλά είναι όμως δυνατόν να γίνουν και αίτια δοκιμασιών και ταλαιπωριών. Ο άνθρωπος λοιπόν είναι αυτός που διαλέγει την ατραπό.

Η Αφροδίτη με το πράσινο χρώμα συμβολίζει την καρδιά και το συναίσθημα. Ο συμβολισμός της Αφροδίτης κρύβει μεγάλες αλήθειες, τις οποίες θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε μόνο όταν αντιληφθούμε την αλήθεια περί Έρωτα, Λυτρωτή και Εωσφόρου όπως τα κατονομάζει ο Κωστής Παλαμάς στο έργο του «Τα μάτια της Ψυχής μου» όπου σε πολλά σημεία του, κάνει αποκαλυπτικές νύξεις για την σχέση μεταξύ Αφροδίτης και Λυτρωτή, την αναλογία των δύο αυτών συμβόλων και τη φύση της συμβολικής θεάς. Επίσης η θυσία είναι άμεσο αποτέλεσμα του θείου νόμου που ακούει στο όνομα Έρωτας άρα σοφά ο ποιητής τα συσχετίζει όλα αυτά και τα παρουσιάζει σαν μία αδιάσπαστη ενότητα γύρω από την οποία περιστρέφεται το Σύμπαν. Χαρακτηριστικά αναφέρει αυτός ο μεγάλος ποιητής «Του κόσμου που ονειρεύεται και κλαίει και αγκαλιάζει είσαστε οι δύο πόλοι. Είστε η διπρόσωπη Ζωή που λάμπει και αναγαλιάζει την οικουμένη όλη». Επίσης σύμφωνα με όσα μας λέει η εσωτερική επιστήμη ο πλανήτης Αφροδίτη προηγείται κατά μία περίοδο εξέλιξης (5^η η Αφροδίτη, 4^η η Γη) από αυτή της Γης και ο μέσος όρος της «Ανθρωπότητας» της Αφροδίτης βρίσκεται κοντά στο επίπεδο του Μύστη. Μύστες από την Αφροδίτη λένε πως βοήθησαν κατά το αρχικό στάδιο την Γήινη εξέλιξη

Τελευταίο από τους πλανήτες αφήσαμε τον Ζευ. Ο Ζευς συμβολίζει τον Δημιουργό καθώς επίσης και τον Αιθέρα το «Μονογενές Πυρ» από το οποίο αποτελείται ο Ήλιος. Συμβολίζει επίσης την μέλλουσα μεταβολή στο πεδίο της ύλης, την ενσωμάτωση η ενσάρκωση, σαν εμψυχώνουσα αρχή και γενικά την εξέλιξη της ζωής, σε αντίθεση με τον Κρόνο που παριστάνει τον θάνατο. Κατά μια ερμηνεία ο Ζευς προέρχεται από την Σελήνη συμμετέχοντας στην πλαστικότητα και υγρότητά της. Εδώ όμως η διαμορφωτική αρχή της Σελήνης ενώνεται με τον Σταυρό, δηλαδή τον στοιχειακό κόσμο, γα να του δώσει σώμα, μάζα και συνεκτικότητα, για να διευκολύνει την υλική δημιουργία. Αυτό συμβαίνει γιατί μια καθαρά σεληνιακή ουσία δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει τον φυσικό κόσμο με την πλήρη σημασία της λέξης. Γι αυτό και γίνεται αυτή η συνεργασία και δημιουργείται ο υλικός κόσμος και γι αυτό η αρσενική φύση ή ο αρσενικός χαρακτήρας του Ζευ

Όπως προαναφέρθηκε στον ουράνιο θόλο απεικονίζονται και συγκεκριμένοι αστερισμοί. Ανάμεσά τους ο Ταύρος ο Λέων ο Σκορπιός και ο νότιος Ιχθύς όπου μέσω αυτού έχουμε και την έμμεση παρουσία του Υδροχόου. Αυτά τα τέσσερα σημεία σχηματίζουν τον σταθερό σταυρό του ζωδιακού κύκλου. Αυτά εκφράζονται και από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης τη γη , τον αέρα, το νερό και την φωτιά, ακριβώς όπως τα συναντάμε και κατά τη διάρκεια της μυήσεώς μας. Ο ταύρος, ο σκορπιός, ο υδροχόος και ο λέων δεν είναι άλλα από τα τέσσερα σημεία που όλα μαζί τα συναντάμε συνδυασμένα στη μορφή της Σφίγγας στην αρχαία Αίγυπτο και μάλιστα λέγεται πως οι Αιγύπτιοι Μύστες «ΣΥΝΗΡΧΟΝΤΟ ΥΠΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΟΣ»

Ας μελετήσουμε όμως λίγο πιο αναλυτικά τους παραπάνω αστερισμούς καθώς και τους υπόλοιπους που βρίσκονται στον ουράνιο θόλο και ας δούμε τα μυστικά που κρύβουν.

ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΚΤΟΣ. Είναι ένας από τους αρχαιότερους γνωστούς αστερισμούς. Αναφέρεται στον Όμηρο που τον ονομάζει Άμαξα και Ελίκη. Στους Ρωμαίους έφερε το όνομα Άροτρο και οι επτά αστέρες που τον αποτελούσαν ονομάζονταν Βόες. Από την ονομασία αυτή ο γειτονικός με την Μεγάλη Άρκτο αστερισμός ονομάστηκε Βοώτης. Η Μεγάλη Άρκτος κατά τους εσωτεριστές είναι ο αθάνατος διώκτης των ουρανών που κυνηγάει συνεχώς την Μικρή Άρκτο δηλαδή τον άνθρωπο στην φυσική του ενσάρκωση. Στην Μικρή Άρκτο έχουμε την ιστορία του Ζηλωτή δηλαδή της τωρινής μας μοίρας. Στην Μεγάλη Άρκτο απεικονίζεται το μέλλον μας και μια ένδοξη τελειοποίηση που ξεπερνάει την τωρινή μας κατανόηση.

ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ. Είναι ο λαμπρότερος αστέρας του Βοώτη τον αστερισμό που οδηγεί τους επτά Βόες της Μεγάλης Άρκτου. Γι αυτό και ως το φωτεινότερο αστέρι του οδηγού της Άρκτου, ονομάσθηκε Αρκτούρος. Συμβολικά αναπαριστά αυτόν που απελευθερώνει την ανθρωπότητα από την υποδούλωση της στην μορφή.

ΒΑΣΙΛΙΣΚΟΣ. Ένας από τους τέσσερις βασιλικούς αστέρες του ουρανού, είναι εξαιρετικά λαμπρός και βρίσκεται στον Λέοντα. Ονομάζεται κυβερνήτης η νομοδότης , έχοντας στην έννοια του την αντίληψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι ο νόμος μέσα του γιατί έχει εκείνο που τον κάνει Βασιλιά η Κυβερνήτη του εαυτού του.

ΣΤΑΧΥΣ. Ένας από τους τρεις κύριους αστέρες του αστερισμού της Παρθένου. Είναι ο Στάχυς του σίτου. Ο Χριστός γεννήθηκε στην Βηθλεέμ που σημαίνει ο οίκος του άρτου και σημαίνει τον σπόρο που γεννιέται από το στάχυ το σύμβολο της πνευματικής τροφής.

ΑΝΤΑΡΗΣ. Επίσης ένας από τους τέσσερις βασιλικούς αστέρες. Έχει ερυθρό χρώμα και είναι ο ερυθρότερος όλων των αστέρων και βρίσκεται στον Σκορπιό. Συμβολίζει το ερυθρό εκείνο της επιθυμίας, που βρίσκεται κάτω από κάθε εκδήλωση της Θείας Ζωής.

ΥΑΔΕΣ. Κατά την ελληνική μυθολογία ήταν κόρες τους Άτλαντα και με τις αδερφές τους τις Πλειάδες ονομάζονταν Ατλαντίδες. Στις Υάδες απέδιδαν τα φαινόμενα της βροχής και της θύελλας, μάλιστα αναφέρονται συχνά και σαν άστρα της βροχής. Επειδή οι αγροτικές δραστηριότητες άρχιζαν πάντα την περίοδο των βροχοπτώσεων, οι Υάδες οριοθετούσαν αυτήν την δραστηριότητα.

ΠΛΕΙΑΔΕΣ. Αναπτύσσονται στη ράχη του αστερισμού του Ταύρου σαν να σχηματίζουν σμήνος πουλιών. Ανάμεσά τους βρίσκεται ο αστέρας Αλκυόνη, ο κεντρικός ήλιος του σύμπαντος. Για τους αρχαίους έλληνες ήταν οι ευνοϊκοί αστέρες για τα μακρινά θαλάσσια ταξίδια, όριζαν δε, με την ηλιακή τους ανατολή τον Μάιο, σαν τον κατάλληλο μήνα γα την έναρξη των θαλάσσιων ασχολιών. Κατά τους εσωτεριστές οι Πλειάδες είναι το σύμβολο της ψυχής, γύρω από την οποία στρέφεται ο τροχός της ζωής. Η χαμένη Πλειάδα, μόνο 6 είναι ορατές από τις 7, είναι σύμβολο συσκότισης του πνεύματος, κατά το χρόνο που η ψυχή διαμέσου της επιθυμίας, προσλαμβάνει σώμα.

ΩΡΙΩΝΑΣ. Η παρουσία του ουράνιου κυνηγού, του Ωρίωνα, κοντά στις Ατλαντίδες, συμβολίζει κατά την παράδοση, μια από της τέσσερις πρωταρχικές φυσικές δραστηριότητες του ανθρώπου, το κυνήγι θηραμάτων. Οι άλλες τρεις ήταν η ποιμενική που συμβολίζεται από τον Βοώτη, η αγροτική από τις Υάδες και η αλιευτική από τις Πλειάδες. Οι αντιστοιχίες αυτές κατά πολλούς ερευνητές υποσημειώνουν την ανάγκη της επιστροφής του ανθρώπου από την σημερινή κατάσταση αντιπαράθεσής του με την φύση σε μια κατάσταση αρμονικής συμβίωσης με αυτήν. Κατά τους εσωτεριστές ο Ωρίωνας συμβολίζει το πνεύμα και δηλώνει το ξέσπασμα του Φωτός.

ΑΛΝΤΕΜΠΑΡΑΝ η αλλιώς ΛΑΜΠΑΔΙΑΣ. Είναι ο φωτεινότερος του αστερισμού του Ταύρου αποτελώντας μάλιστα το ΔΕΞΙ ΤΟΥ ΜΑΤΙ. Η ονομασία που έχει επικρατήσει είναι αραβική και σημαίνει «ακόλουθος» ονομασία που απ ότι φαίνεται δόθηκε γιατί ακολουθεί τις Πλειάδες ενώ η ελληνική του είναι όπως είπαμε Λαμπαδίας. Ο φωτεινότερος λοιπόν αστέρας αυτός του Ταύρου μαζί με τον φωτεινότερο αστέρα του Σκορπιού που αναφερθήκαμε πριν δηλαδή ο Αντάρης ήταν δύο από τους τέσσερις βασιλικούς αστέρες των Περσών. Ο Αλντεμπαράν ήταν στην ανατολή και ο Αντάρης στην δύση και μάλιστα τους αποκαλούσαν φύλακες της ανατολής και της δύσης. Πίσω από αυτήν την αντιστοιχία υπάρχει πλούσια μυθολογία που αναφέρεται στον ζωροαστρισμό την αρχαία θρησκεία των Περσών. Προσωπικά πάντα αναρωτιόμουνα γιατί την Ανάσταση το κερί που κρατάμε το ονομάζουμε λαμπάδα και αν αυτό έχει κάποια σχέση με τον Λαμπαδία.

Ένα τελευταίο στοιχείο που θα θελα να αναφερθώ καθώς έχει έντονη την παρουσία του στον ουράνιο θόλο είναι η γαλακτική οδός. Αυτή η λευκή γραμμή είναι ουσιαστικά η προβολή δισεκατομμυρίων αστέρων του ίδιου μας του γαλαξία. Είναι ίσως το μοναδικό στοιχείο που συμβολίζει άμεσα το σύμπαν μέσα στον ναό μας . Ακριβώς έτσι μας θυμίζει την σχέση μικρόκοσμου και μακρόκοσμου. Αν συλλογιστούμε ότι ο μέσος άνθρωπος αποτελείται από περίπου τρία τρισεκατομμύρια κύτταρα και το καθένα από αυτά εμπεριέχει όλο μας τον εαυτό, αλλά και όλα μαζί δημιουργούν τον εαυτό μας, έτσι λοιπόν κι εμείς αποτελούμε αναπόσπαστο μέρος ενός συνόλου, όπως ακριβώς αυτά τα αστέρια αποτελούν αυτή τη λευκή γραμμή.

Είπον.

Bill Souk