ΤΟ ΠΕΠΛΟ
Πυκνά πέπλα παρεμποδίζουν την πρόοδό στην Μυητική Οδό της Εξέλιξης. Ορθώνονται εμπρός από κάθε αναζητητή και οδοιπόρο. Ενίοτε προστατεύουν, άλλοτε συσκοτίζουν, ενώ σε κάθε περίπτωση λειτουργούν ως παραπετάσματα που παρεμποδίζουν ένα μεγάλο εξελικτικό πέρασμα.
Ωστόσο, στα αρχικά στάδια της εξέλιξης λειτουργούν προστατευτικά, καθώς προφυλάσσουν τον αμύητο από την λαμπρότητα ενός εκτυφλωτικού Φωτός που δεν είναι έτοιμος να αντικρύσει, και τον περιορίζουν αναγκαία σε δομημένα πλαίσια ζωής, εμπειρίας και μάθησης.
Τα Πέπλα μπορεί να μην είναι άμεσα ορατά, ωστόσο όλοι μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε ως τα εμπόδια που ορθώνονται εμπρός μας κατά την εξελικτική μας διαδρομή και την προσπάθεια βελτίωσης του εαυτού.
Συνήθως πρόκειται για κρυσταλλώσεις που μορφοποιούνται κυριολεκτικά σε Πέπλους από τις ίδιες τις πεποιθήσεις μας, τις άκαμπτες ιδέες μας και τις χονδροειδείς επιθυμίες και έξεις μας.
Κάποια πλανητικά συμβάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας συνέβαλλαν ανθρωπότητας συνέβαλλαν καθοριστικά στον σχηματισμό των Πέπλων. Υπήρξαν όμως και κάποια Μυητικά Περάσματα σημαντικών Μυστών που επέφεραν Μυστικές Διόδους ανάμεσα στα Πέπλα, οι οποίες επέτρεψαν και επιτρέπουν να περάσει το Φως, ωφελώντας έτσι το σύνολο της Ανθρώπινης Οικουμένης.
Αυτό που καλύπτεται από το πέπλο, είναι η τελειότητα. Η αφαίρεση του πέπλου που καλύπτει μια θεά δεν είναι δυνατή, διότι αυτή ακριβώς η κάλυψη, η αδιαφάνεια που την περιβάλει, ανήκει και αυτή στην ουσία της άφατης θεϊκότητάς της.Μόνον η Μυσταγωγία αφυπνίζει τα απροσδιόριστα όρια της ψυχής και πιθανά να οδηγήσει, μέσα από διαρκή εξάσκηση, στις κορυφές του πνεύματος.Η Ίσιδα», ως η Ουσία –Αλήθεια, η Άγνωστη Απόλυτη πραγματικότητα, αποκρύπτεται από μία σειρά Πέπλων τα οποία έχουν διαφορετικές σημασίες, ρόλους και αίτια
Επτά πέπλα την κάλυπταν, όσα και τα Σκαλοπάτια της μύησης στα μυστήρια του Μίθρα, τα μυστήρια της γνώσης.
Αυτός που θα ανασήκωνε για λίγο την άκρη του χιτώνα της, θα έβλεπε αυτό, που η ανθρώπινη διάνοια αδυνατεί να εννοήσει…
Λένε πως ο θρυλικός Ερμής ο Τρισμέγιστος σήκωσε την άκρη του χιτώνα της Ίσιδος και αντί για να καεί όπως πιστεύονταν, έγινε ο μέγας της Προφήτης και σοφός και γνώστης και μυσταγωγός της και αποκαλυπτής των ακατάλυπτων μυστηρίων, που βρίσκονται πίσω από τον χιτώνα της.
Τι είναι λοιπόν αυτά που είδε τα απαγορευμένα και μη λεγόμενα; Τα κρύφια και άρρητα του Φερεκύδη; Είναι η ενιαία υπόσταση των κόσμων και των όντων που κάθε διαχωρισμός τους είναι τουλάχιστον βλασφημία.
Ποιος είναι εκείνος που θα τολμούσε να σηκώσει αυτό το τρομερά θεϊκό πέπλο χωρίς πρώτα να αναπτύξει εντός του αρετές όπως η Χρηστοήθεια, η Μεγαλοψυχία και η Ορθή Διάκριση.
Αλίμονο στους βέβηλους και στις βέβηλες που τόλμησαν ακόμη και να αγγίξουν το πέπλο της Ίσιδας
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΙΣΙΣ … ΠΟΛΥΩΝΥΜΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΑ
Μυριώνυμος η θεά, δέκα χιλιάδες προσωνύμια.
Προσδιορίζουν ιδιότητες, δυνατότητες, χαρακτηριστικά, τα οποία ως πέπλα καλύπτουν και ομολογούν συγχρόνως, το άρρητο όνομα της Αλήθειας του Ενός.
«Θεά μεγίστη, άρχουσα ουρανού, βασιλεύουσα πόλου, αστέρων υπερτάτη, καλλιφεγής θεά, στοιχείον άφθαρτον, σύστημα του παντός, παμφεγγής αρμονία του όλου». Λατρευτική επίκληση προς την Ίσιδα, όπως καταγράφεται σε Μαγικό πάπυρο των Παρισίων.
Το ιδεόγραμμα του ονόματός της είναι ένας θρόνος και συνήθως απεικονίζεται ως φέρουσα στην κεφαλή της έναν θρόνο. Στα Αιγυπτιακά η θεά Ίσετ ή Ίσε σημαίνει «βασίλισσα του θρόνου», που ίσως να μεταφράστηκε στα Ελληνικά ως Ίσις.
Ο Πλούταρχος αναφέρει πως το όνομα Ίσις προέρχεται από το ρήμα «ίημι» - που σημαίνει θέτω σε κίνηση, δηλαδή προχωρώ με Γνώση και Επιστήμη και αυτή η κίνηση εμπεριέχει ψυχή και φρόνηση. Επίσης γράφει πως κατά τον Πλάτωνα το όνομα Ίσις δηλώνει την ουσία και προέρχεται από παράφραση του «Ισίαν» λέξη με την οποία οι παλαιότεροι αποκαλούσαν την νόηση και την φρόνηση.
Η «πολυωνυμία» της θεάς, ονοματοποιεί την πολλαπλότητα της θεϊκής διάστασής της. Θεά που επίσης χαρακτηρίζεται ως «παν το γεγονός» και με πολλαπλές ιδιότητες, αναφέρεται η Φύσης, εις τον ομώνυμον Ορφικόν Ύμνον και αποκαλείται με το «…Πάντα σοι εισί τα πάντα…».
Ο Απουλήιος στις Μεταμορφώσεις του γράφει γι αυτήν:
« Οι Φρύγες στην Πεσσινούντα με λένε Μητέρα των Θεών, οι Αθηναίοι με φωνάζουν Κεκροπία Άρτεμη, οι νησιώτες της Κύπρου Παφία Αφροδίτη, για τους τοξότες της Κρήτης είμαι η Δίκτυννα, για τους τρίγλωσσους Σικελούς είμαι η Περσεφόνη και για τούς Ελευσίνιους είμαι η αρχαία Μητέρα του Σταριού. Μερικοί με ξέρουν ως Ήρα, άλλοι ως Μπελλόνα των μαχών, άλλη ως Εκάτη… αλλά οι Αιγύπτιοι και οι Αιθίοπες, που ξέρουν καλά την αρχαία γνώση… με φωνάζουν με το αληθινό μου όνομα, δηλαδή Βασίλισσα Ίσιδα».
Στην ευεργετική, τροφοδοτική, δημιουργική μορφή της είναι Μεγάλη Μητέρα ως Ίσις, Άθωρ, Κυβέλη, Ιστάρ, Λακσμί, Παρβάτι, Τάρα, Γκουάν-γιν, Δήμητρα, Σοφία, Μαρία και απεικονίζεται συνήθως ντυμένη με τον ήλιο και τη σελήνη στα πόδια της.
Στη σκοτεινή και σχετική με το θάνατο μορφή, είναι η Αστάρτη, η Κάλι, η Ντούργκα, η Λίλιθ, η Εκάτη, η Κίρκη, η μαύρη παρθένος ή έχει φιδίσια μαλλιά ή κάποια άλλη τρομακτική εμφάνιση.
Καλείται Επήκοος, που σημαίνει ότι είναι Αυτή που εισακούει και ανταποκρίνεται στις ικεσίες, ως Σώτειρα, που διαθέτει τη δύναμη να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των πιστών της.
Η Ίσις ως Αθηνά συμβολίζει τη Σοφία για τον άνθρωπο, τη Γνώση για τον επιστήμονα, για τον Τέκτονα «το Αιώνιον Φως , το περιέχον το παν, προς το οποίον το παν τείνει...». Συμβολίζει, την υπέρτατη αλήθεια που κατακτάται μέσα από την γνώση και την επιστήμη και που η αναζήτηση της οποίας είναι έργο «οσιότερο από κάθε αγνότητα και υπηρεσία στον ναό». Εκπροσωπεί την ενέργεια της σύνθεσης και της δημιουργίας, τη διαδικασία της «λάξευσης» του «ακατέργαστου λίθου» μας.
Ο μύθος της Ίσιδος αποτελεί μία συμβολική αναπαράσταση, του κύκλου της φύσης και της ζωής. Η Ίσις ως Περσεφόνη, συμβολίζει την Άνοιξη και τη Ζωή. Είναι εκείνη η μυστηριώδης δύναμη, που κάνει έναν σπόρο να φυτρώσει, κι ένα ζωντανό ον να γεννηθεί. Αντίστοιχα το ζεύγος τους: ο Όσιρης και ο Άδης είναι η άλλη όψη της Φύσης: η φθορά και ο θάνατος.
Η Ίσις ως άλλη Δήμητρα έγινε τροφός του παιδιού της βασίλισσας της Φοινίκης και επιχείρησε να κάψει τα θνητά μέρη του σώματός του και να τον καταστήσει αθάνατο. Είναι εμφανής η σχέση μεταξύ των Ισιακών και Ελευσίνιων Μυστηρίων.
Η Ίσις, σε μια Ελλάδα που έχει κατασπαραχθεί από πολέμους και διχόνοια, που ο πληθυσμός της διά των αποικισμών και της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου έχει διασπαρεί σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο, μεταφέροντας τις αρχές και όλα τα στοιχεία του Ελληνικού πολιτισμού, επαναφέρει μια χαμένη αθωότητα.
Παράλληλα, άφθαρτη καθώς είναι από την ελληνική θεολογική παράδοση, «στολίζεται» με τις ιδιότητες και τις δικαιοδοσίες των περισσοτέρων Ελληνίδων θεαινών. Το αταβιστικό πρότυπο της θεάς – μητέρας επανέρχεται δριμύτερο. Μένει να δημιουργηθεί ένα λατρευτικό τυπικό, προσφιλές στον κόσμο από άλλες λατρείες, που θα την κάνει ακόμη πιο οικεία στους Έλληνες.
Η επιλογή που έγινε ήταν αναμενόμενη. Είναι προφανής η συγγένεια μορφών, όπως ο Άδωνις, ο Όσιρις, ο Διόνυσος, ο Ορφέας. Βίοι παράλληλοι, και θάνατοι και αναστάσεις. Ενίοτε και δικαιοδοσίες.
Έτσι η Ίσις, ούτως ή άλλως θεά – προστάτις των μυστηρίων, αποκτά ένα λατρευτικό τυπικό πολύ κοντά στο διονυσιακό. Τα στοιχεία ήταν κοινά, ακόμη και σε λεπτομέρειες: Ο θάνατος και η ανάσταση Οσίριδος και Διονύσου, η λατρεία του φαλλού, η απεικόνιση της Ίσιδος με κεφάλι αγελάδας και του Διόνυσου με κεφάλι ταύρου, η σχέση Ίσιδος – Διονύσου με τη γονιμότητα και την ανάπλαση της φύση κλπ.
Η απεικόνιση της Ίσιδος με κεφάλι αγελάδας είναι μια πράξη συμβολικού αποκεφαλισμού. Είναι μια πράξη «επανάστασης κατά της μητέρας», η οποία προσφέρει την άνευ όρων αγάπη, την αγάπη χωρίς διακρίσεις και προϋποθέσεις, την μη συνειδητή αγάπη.
Για να μπορέσει κανείς να θυσιάσει τον εγωισμό του, χωρίς να χάσει το εγώ του κι έτσι να ανακαλύψει και να αποδεχτεί τον πραγματικό εαυτό του, θα πρέπει να ασκηθεί, στο να είναι έτοιμος για χωρισμό και αποδημία, αλλά και έτοιμος να πενθήσει μια απώλεια.
Όλη αυτή η παιδεία θα τον καταστήσει άνθρωπο δοτικό, διότι πρωτίστως, θα τον μάθει να αφήνει τα πράγματα να γίνονται, να αφήνεται ο ίδιος στις καταστάσεις, χωρίς να γίνεται έρμαιο της κάθε κατάστασης, αλλά με εγρήγορση.
Αυτήν την εγρήγορση ο ηθικός και μηδέποτε εκλιπών θα μπορέσει να την επιτύχει, όταν μπορέσει και «αποκεφαλίσει τη μητέρα» δηλαδή να φτάσει στην ετοιμότητα να αποκολληθεί από τα πράγματα του κόσμου και να καταθέσει την αλαζονική ματαιοδοξία του.
Η θυσία του εγώ, που βαίνει παράλληλα με τον φόνο της μητέρας και την απώλεια του σωματικού φαλλού, οδηγεί στο δρόμο του μεταξύ και την περιοχή του TRANS, που είναι η περιοχή της ψυχής, όπου εισερχόμενος κανείς με εγρήγορση και πίστη δέχεται τη χάρη της κατανόησης της αγάπης.
Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος αποκαθιστά και πάλι την ισορροπία και τη δικαιοσύνη στο κοσμικό γίγνεσθαι, θέτοντας κεφαλή ζώου στην θέση του αποκοπέντος κεφαλιού της. Η μορφή της Ίσιδος που είναι στην ουσία το προσωπείο της φύσης, καταστρέφεται και η τερατώδης –τρομερή της πλευρά τίθεται αποδυναμωμένη στη θέση του φυσικού προσωπείου και γίνεται οριακά αποδεκτή.
Η Θεά Μητέρα, η Μεγάλη Θεά, δεν είναι άλλη από την Ψυχή του Κόσμου, στις διάφορες εκφράσεις της και από αυτήν εκπορεύονται οι ατομικές Ψυχές.
Είναι η Anima Mundi, η Παγκόσμια Ψυχή του Πλάτωνα, ο φορέας του Φωτός, το δοχείο των μορφών, το Θείο Πνεύμα των Αιγυπτίων, το Άγιο Πνεύμα των Χριστιανών, το Ακάσα των Ινδουιστών, η Μήτρα του Σύμπαντος.
Είναι το θηλυκό Αρχέτυπο, η πηγή κάθε ζωής. Είναι η Βασίλισσα του Ουρανού, αυτή που κρατάει τα κλειδιά της γονιμότητας, των πυλών της γέννησης και του θανάτου.
Μία δύναμη διασκορπισμένη σε όλη τη δημιουργία.
Η Ίσις έχει σχέση με την ύλη και τις εναλλασσόμενες μορφές της, που ανακυκλώνεται και διαδέχεται τα πάντα, το φως, το σκοτάδι, η ημέρα τη νύχτα η φωτιά το νερό, η ζωή το θάνατο, η αρχή το τέλος, γι’ αυτό και οι στολές της είναι ποικίλες και πολύχρωμες.
Κυβερνήτης των τριών Κόσμων είναι η ίδια αρχή σε τρία επίπεδα: στο Πνευματικό, Ουράνιο επίπεδο είναι η Ουράνια Αφροδίτη, στον Αστρικό Κόσμο είναι η Σελήνη ή η Περσεφόνη και στο Φυσικό κόσμο είναι η Δημήτηρ (Γή-Μήτηρ).
Ο Πλανήτης Αφροδίτη είναι ο πιο απόκρυφος, ο πιο δυνατός, ο πιο Μυστηριώδης από όλους τους πλανήτες. Η Αφροδίτη είναι εκείνη της οποίας είναι πιο έκδηλη η επίδρασή της επί της Γής και η σχέση της με τη Γή. Ο Πυθαγόρας την ονόμαζε «Άλλο Ήλιο».
Μελετητές της συγκριτικής θρησκειολογίας υποστηρίζουν ότι τους αιώνες, κατά τους οποίους διαμορφωνόταν ο Χριστιανισμός, η νέα θρησκεία υιοθέτησε και μεταμόρφωσε χαρακτηριστικά θρησκευτικών παραδόσεων που προηγήθηκαν.
Όμως η απόδοση τιμών στο πρόσωπο της Μαρίας της Καινής Διαθήκης, της μητέρας του Ιησού Χριστού, αποτελεί μεταγενέστερη δογματική εξέλιξη που περιέλαβε στοιχεία προηγούμενων θηλυκών θεοτήτων.
Ως «μητέρα του Θεού» και «Θεοτόκος» ενσωμάτωσε στοιχεία θηλυκών θεοτήτων που επί χιλιετίες πιστευόταν ότι συντηρούσαν τους επαναλαμβανόμενους εποχικούς κύκλους θανάτου και αναγέννησης.
Ήδη πριν από τον 6ο αιώνα, αποδόθηκαν στη Μαρία χαρακτηριστικά όπως η αειπαρθενία, η οποία ήδη ίσχυε για την Αθηνά, την Άρτεμη, την Ίσιδα, και θα λάβει την θέση της «βασίλισσας του ουρανού» και της «μεσολαβήτριας» υπέρ της ανθρωπότητας, όπως συνέβαινε με την ευρέως διαδεδομένη λατρεία της Ίσιδος.
Η Ίσις αφού είχε άμεση αντίληψη του πόνου και της δυστυχίας, μπορούσε αυτή καλύτερα από κάθε άλλη θεότητα να συμπαρασταθεί στους πάσχοντες ανθρώπους. Έκανε και αυτή θαύματα, καθώς ειδικευόταν, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, στη θεραπεία ποικίλων νοσημάτων, ακόμη και μέσω της εξομολόγησης, της ομολογίας δηλαδή αμαρτιών. Εξουσίαζε και το ανθρώπινο πεπρωμένο, καθώς είχε τη δυνατότητα να προλαβαίνει τον επικείμενο θάνατο και να χαρίζει το δώρο της ζωής παρατείνοντας τη διάρκεια της.
Όσοι θεραπεύονταν από τη θεά είχαν την υποχρέωση να γνωστοποιούν δημόσια τη θεραπεία τους και τις ικανότητες της θεάς και να απαγγέλουν ένα εγκώμιο, μια «αρεταλογία» της.
Οι «αρεταλογίες» της Ίσιδας είναι ύμνοι στους οποίους απαριθμούνται οι προσφορές της στο ανθρώπινο γένος. Έτσι από αυτούς γνωρίζουμε ότι η Ίσις ήταν αυτή που δίδαξε την καλλιέργεια των καρπών της γης βάζοντας τις βάσεις του πολιτισμένου βίου ή ότι αυτή επέβαλε τον σεβασμό στον θεό και στον όρκο, την αγάπη των γονιών για τα παιδιά και τη φροντίδα των παιδιών για τους γονείς, ενώ εισήγαγε και τον θεσμό του γάμου.
Οι ισιακές «αρεταλογίες» μοιάζουν κάπως με τον ευχαριστήριο ύμνο προς την Παναγία, τον γνωστό ως Ακάθιστο Ύμνο, μόνο που εδώ ο υμνωδός είναι αυτός που υμνεί και δοξάζει τις «αρετές» της Θεοτόκου, ενώ στις «αρεταλογίες» η ίδια η Ίσις είναι αυτή που απαγγέλλει με αυταρέσκεια τις ευεργεσίες της.
Να σημειωθεί ότι οι τελευταίες έρευνες σχετικά με την ανάγνωση του δίσκου της Φαιστού και της Γραμμικής Γραφής Α αποκαλύπτουν ότι κατά πάσα πιθανότητα στο δίσκο αναγράφεται μία προσευχή σε μία μέλλουσα μητέρα θεά, σε μία εγκυμονούσα θεά.
Ο ΕΝΘΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ
Η Φύσις για την αρχαϊκή συνείδηση, είναι ένα άμεσο δεδομένο, μία περιρέουσα ιεροφάνεια και ένας από τους σημαντικότερους νόμους της φύσεως είναι η συνεχής αλλαγή. Η αναζήτηση της αλήθειας απαιτεί την αποδοχή της διαδικασίας της μεταβλητότητος.
«Οφείλουμε να σεβόμαστε την αιδημοσύνη με την οποία η Φύση κρύβεται πίσω από αινίγματα και προκλητικές αβεβαιότητες».
«Η φύση απεχθάνεται τη σαφή και απερίφραστη αυτοαποκάλυψη... Επιθυμεί τα μυστικά της να τα χειρίζεται ο μύθος. Κατά συνέπεια, τα ίδια τα μυστήρια κρύβονται στις υπόγειες διόδους της συμβολικής έκφρασης, έτσι ώστε ούτε καν στους μυημένους να είναι δυνατό να παρουσιαστεί γυμνή η φύση τέτοιων πραγματικοτήτων, αλλά μόνο επίλεκτοι να μπορούν να γνωρίζουν το πραγματικό μυστικό, με τη βοήθεια της ερμηνείας που παρέχει η σοφία, ενώ οι υπόλοιποι μπορεί να είναι ικανοποιημένοι με το να τιμούν το μυστήριο, το οποίο προασπίζουν αυτές οι συμβολικές εκφράσεις από την κοινοτοπία».
Η αποκάλυψη ευρίσκεται εντός μας, εκεί όπου περικλείονται όλα τα στοιχεία και οι δυνάμεις της Φύσεως, εκεί όπου υπάρχει η δυνατότητα για την εσωτερική μας αλήθεια. Κατ΄αυτήν την έννοια, η απεικόνιση της πεπλοφόρου Ίσιδος, θα μπορούσε να είναι το Φώς της Γνώσεως, κεκαλυμμένο από τα ομιχλώδη πέπλα της άγνοιας.
ΦΥΣΙΣ - ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ
Ανάλογα με την προσωπική μας καλλιέργεια, αλλά και με την ιστορική και πολιτισμική ανάπτυξη των κοινωνιών που ευρισκόμεθα, θα ερμηνεύσουμε τον Μικρόκοσμο και τον Μακρόκοσμο, μέσα από την Μαγεία, την Θεολογία, την Μεταφυσική, τον Αγνωστικισμό, τον Υλισμό, την Αιτιοκρατία, την Επιστήμη.
Και ο απόηχος της ρήσης του Ηράκλειτου, ηχεί εκκωφαντικά ενάντια, στην έπαρση και την αλαζονεία κάποιων δογματικών βεβαιοτήτων: Λέγει:
«Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί». Δηλαδή: «Η φύσις αγαπά να κρύβεται».
Ο κεντρικός αλληγορικός πυρήνας του μύθου είναι η αέναη κυκλικότητα των εποχών και η ετήσια αναγέννηση της Φύσης και της βλάστησης, με ανάλογες προβολές ακόμη και σε κοσμικά φαινόμενα όπως ο κύκλος των σεληνιακών φάσεων ή βιολογικά φαινόμενα όπως η γυναικεία περίοδος εμμήνων ή η γέννηση, η ανάπτυξη και ο μαρασμός των ανθρώπων.
Η θεά Ίσις συμβολίζει την Φύση και τις δυνάμεις της, τα Μυστήρια και την θεϊκή της Δύναμη. Οι Μύστες που την δημιούργησαν, ως σύμβολο, γνώριζαν την δύναμη των μυστηρίων της. Αν η Ίσις υπήρξε και αποτελεί ακόμη σημαντικό σύμβολο για τον πνευματικό άνθρωπο είναι επειδή η Φύση που συμβολίζει δεν είναι μακριά από τον άνθρωπο, αφού κι εκείνος αποτελεί μέρος της Φύσης.
Η Ίσις αποκαλυμμένη ως Φύσις, έχει ως σκοπό, τόσο στις Αιγυπτιακές μυήσεις, όσο και τις Ελληνικές να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ένωσή του, πρώτα μέσα του, με τον ανώτερο θείο εαυτό του, ώστε να έλξει έπειτα μέσα του το Θείο Πνεύμα και την Κοσμική Ψυχή.
Η φύση, η παγκόσμια Μητέρα, κυρία όλων των στοιχείων, αρχέγονο παιδί του χρόνου, κυρίαρχος όλων των πνευματικών πραγμάτων, βασίλισσα των νεκρών και των αθανάτων, η μόνη εκδήλωση όλων των Θεών και Θεαινών που υπάρχουν, της οποίας το πνεύμα κυβερνά τα αστραφτερά ύψη του Ουρανού, το σύνολο των θαλάσσιων αυρών, τη θρηνητική σιωπή του κάτω κόσμου.
Η Ίσις αποκαλυμμένη είναι λοιπόν η ουσία του ανθρώπου που έχει φέρει μέσα του την αγνότητα της Ψυχής του και έχει εξ ίσου ενώσει μέσα του τις αρσενικές και τις θηλυκές αρετές.
Οι επτά ακτίνες της Ίσιδος συμβολίζουν τα επτά χρώματα του ουρανίου τόξου, τα οποία περιέβαλαν την αύρα της, αντίστοιχα με τις αρετές της: δύναμη, αγνότητα, σοφία, αγάπη, αρμονία, δικαιοσύνη- σταθερότητα, πνεύματος θυσία.
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
Ο Πλούταρχος στο «περί Ίσιδος και Οσίριδος» αναφέρει, πως το μέρος του κόσμου που γεννιέται και φθείρεται, περιέχεται στην σφαίρα της Σελήνης και εκεί είναι που κινούνται και μεταβάλλονται τα πάντα, λόγω των τεσσάρων στοιχείων, Πυρός, Γαίας, Ύδατος και Αέρος.
Και τα ενδύματα της Ίσιδος είναι πολύχρωμα, διότι η δύναμή της περιστρέφεται περί την ύλην, επειδή αυτή πάντα μεταβάλλεται και δέχεται, φως, σκοτάδι, ημέρα, νύχτα, πυρ, ύδωρ, ζωή θάνατο, αρχήν και τελευτήν.
Επίσης γράφει πως η δύναμη που αφορά στην περιφορά του Ηλίου, ονομάζεται Ώρος και οι Έλληνες την αποκαλούν Απόλλων. Και την δύναμη που αφορά στην Σεληνιακή περιφορά την λένε Διόνυσο ή Όσιρι.
Κατά τον μύθο, η Ίσις πριν ακόμη υπάρξει, έφερε εντός της τον Όσιρι. Και τον 'Ωρο θα τον συλλάβει ως παρθένα. Όλα αυτά δεν γίνονται άμεσα και εύκολα κατανοητά. Φυσικά μόνο οι ιερείς και όσοι ήσαν μυημένοι στα μυστήρια κατείχαν αυτή την γνώση. Για τους αμυήτους, τα σύμβολα και οι μύθοι των θεών ήσαν ακατανόητα.
Η αλήθεια βρίσκεται μέσα στην εμπειρία του Θείου και όποιος άνθρωπος δεν έχει την εμπειρία της αποκάλυψης μέσω της τελετουργίας, δεν μπορεί να κατανοήσει το Θεό, μένοντας έτσι δέσμιος της Ύλης και ανήμπορος να λυτρωθεί από την μοίρα του.
Προϋπόθεση των μυστηρίων είναι αυτά να θεωρούνται μυστικά και απόκρυφα και ταυτόχρονα να γεννούν την επιθυμία της αποκάλυψης. Η αποκάλυψη των μυστηρίων σε αμυήτους είναι καταστροφική, αφού συνιστά τον θάνατο της επιθυμίας για την αποκάλυψη. Έχοντας επίγνωση αυτής της αμφισημίας, επιδιώκουμε να μεταμορφώσουμε τον εσωτερικό μας εαυτό, μέσα από βιωματικές μυήσεις και τελετουργικές μυσταγωγίες.
Πάντως μέσα στα βάθη των αιώνων που κύλησαν, η αρχέγονη αντίληψη της Φύσεως ως Μεγάλης Μητέρας, δεν χάθηκε. Αλλάζοντας ονόματα και μορφές, διατηρείται εντός μας και θα αναδύεται συνεχώς, από τα μύχια του συλλογικού ασυνειδήτου.
Το «Κυμβάλειον» συνοψίζει την «Ερμητική Επιστήμη» σε επτά κανόνες-κλειδιά, μέσω των οποίων θα μπορέσει κάποιος να αποσυμβολίσει, αλλά και να βιώσει τα μυστήρια και τους νόμους που διέπουν τον νοητό και αόρατο κόσμο των Ιδεών.
Εκείνος που θα γνωρίσει, μέσω της κατανόησης τις 7 αρχές της Αλήθειας θα αποκτήσει το μαγικό κλειδί, στο άγγιγμα του οποίου, όλες οι Πύλες του Ναού θα ανοίγουν διάπλατα…Αρκεί η γνώση των Αρχών: της Νοητικότητας, της Αναλογίας ‘η Ανταπόκρισης, της Δόνησης, της Πολικότητας, του Ρυθμού, της Αιτίας και του Αποτελέσματος και της Γέννησης.
Επτά πέπλα πρέπει να διαρρηχθούν για να «δεις» την Ίσιδα,.... κι όμως κανείς θνητός δεν μπόρεσε να δει το πρόσωπό της! Όπως ο Άγγελος ρώτησε «Τι άξιος να παραλάβει το Βιβλίο;» και παρουσιάστηκε το εσφαγμένο Αρνίον στην αίθουσα του θρόνου να παραλάβει το Επτασφράγιστο Βιβλίο.... ίσως με την κατανόηση των επτά συμπαντικών νόμων του «κυμβαλείου» να καταστούμε κάποια στιγμή όντα ικανά να διαρρήξουμε τα πέπλα της Ίσιδος και σε «μια αστραπή» να δούμε το πρόσωπό της.
Το «πέπλο» της όμως «κανείς θνητός ακόμη δεν το τράβηξε» στην αναζήτησή του για το Αιώνιο Φως … έτσι «δεν ευρίσκομεν αυτό ποτέ πλήρως, διότι οι ανθρώπινοι οφθαλμοί δεν θα ηδύνατο να αντέξουν εις την λάμψιν του». Όμως δυνάμεθα να δούμε «τας ακτίνας αυτού».
Ένα κοινό μοτίβο διατρέχει τη μυθική φυσιογνωμία και τον τύπο σωτηρίας που υπόσχονταν τα μυστήρια της Ίσιδας και της Κυβέλης: δίπλα σε μια μεγάλη θεά ένας αρσενικός πάρεδρος, που βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση αλλά συνδέεται μαζί της ως συγγενής ή εραστής, υποφέρει σωματικά και τελικά πεθαίνει.
Η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ
Από τους μυημένους στα αρχαία Μυστήρια, Ορφικά, Αιγυπτιακά, Πυθαγόρεια, Κρητομινωικά, Ελευσίνια κ.λ.π. αυτό που κυρίως απαιτείτο, ήταν η παραδοχή της τριπλής φύσεως του ανθρώπου. Αυτή η παραδοχή ήταν που καθιέρωσε: την άσκηση του σώματος, την αγωγή της ψυχής και την ανάταση του πνεύματος. Αυτή ήταν η διαρκής «εκπαίδευση», που θα τους οδηγούσε στην ηθική καλλιέργεια, στον διανοητικό εκλεκτικισμό και στο ψυχικό σθένος.
Η ιερή τριαδικότητα του Ενός, συμβολίζεται με το ισόπλευρο τρίγωνο και υποδηλώνει την ολοκλήρωση.
Ανέκαθεν η δύναμη και η γνώση των ανθρώπων τείνει στην κατάκτηση, την κατανόηση και την επίδραση επί τριών πεδίων.
Η κυριαρχία επί του φυσικού λεγόταν Μαγεία, η κυριαρχία επί του Ψυχικού ψυχουργία και η κυριαρχία επί του Νοητικού Θεουργία.
Η Ίσις και ο μικρός Ώρος αποτέλεσαν το πρότυπο της εικονογραφικής παράστασης της Θεοτόκου με τον Ιησού Χριστό ως Θείο Βρέφος και φυσικά Όσιρις, Ίσιδα και Ώρος δημιούργησαν την πρώτη Αγία Τριάδα της αιγυπτιακής και ίσως της παγκόσμιας θρησκείας.
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να λατρεύει μία μητρική φιγούρα. Η μητρότητα σημαίνει θυσία και πόνο, από την πρώτη κιόλας στιγμή της σύλληψης.
Αυτόν τον ξεχωριστό δεσμό αναζητάει και ο άνθρωπος μέσα από την λατρεία της Ίσιδος και της Παναγίας μεταγενέστερα. Κάποιον να τον αγαπάει ανιδιοτελώς.
Είναι προφανές λοιπόν ότι στην ανθρώπινη ψυχή υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργηθεί η λατρεία μία θεάς μητέρας, πονεμένης, συντρόφου, αρωγού, μίας μορφής που βρίσκεται πάντα κοντά στον άνθρωπο και τον συντρέχει, μιας θεάς σαν την Ίσιδα.
Demi Papadi
