ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ
Τεκτονικό τεμάχιο
Ιερότητα γιατί μέσα από την οποιαδήποτε μορφή εργασίας βελτιώνεται η προσωπικότητα του ατόμου-εργάτη, και επιτυγχάνεται η μετουσίωση των εντολών του Θεσμού( «λάξευση του ακατέργαστου λίθου» υπό την σκέπη του Μ.Α.Τ.Σ.), αναζητώντας το αιώνιο Φως.
Το Φως το οποίον περιέχει το παν,(τα πάντα δηλ. ευρίσκονται εντός αυτού) το Φώς προς το οποίον το πάν τείνει(τα πάντα δηλ. ευρίσκονται εκτός αυτού και τείνουν προς αυτό), όπως λέγει το τυπικό μας, σε δύο παραγράφους, οι οποίες αποτελούν μια φαινομενική αντίφαση, μια αινιγματική διατύπωση και αυτό για να συγκαλύψει μια μυστική γνώση .Δηλ. η λέξις «παν» χρησιμοποιείται με την έννοια του αρχετύπου των πάντων στη μια περίπτωση («…το φως το περιέχον το παν…») και του παραγώγου εκ του αρχετύπου στην άλλη («…προς το οποίον το παν τείνει»).
Η εξελικτική δε τάση των πάντων προς την υπέρτατη τελειότητα των αρχετύπων τους, που περιέχονται στο Φως, υποδηλούται ακριβώς από το Τυπικόν με την φράση, ότι το παν τείνει προς το Φως. Ας σημειωθεί, ότι από την άποψη , ότι το Φως περιέχει τα αρχέτυπα των πάντων, εμφανίζεται το Φως ως ο κόσμος των ιδεών του Πλάτωνα.
Αγιοσύνη γιατί η πνευματική ανύψωση (γνώση, σκέψη, αντίληψη (κατ’ αντιστοιχία του τρισυπόστατου του σύμπαντος) οδηγεί στην Ιερά Αν:., την ψυχική κάθαρση, το Φως.
Το Φως το οποίο μέσω της Αγάπης,(η οποία αποτελεί την κυρίαρχη ιδιότητα του Φωτός) με την βαθύτερη φιλοσοφική της έννοια, ως συνεκτικής και δημιουργικής δύναμης, συνεχώς και αδιάκοπα συντονίζει και ενώνει ολόκληρη την Πλάση.
Το Φως το οποίο βρίσκουμε στη φύση, στα φαινόμενα, στο βάθος της Παγκοσμίου συνείδησης, έκφανση της οποίας είναι η ανθρώπινη συνείδηση.
Το μεγαλειώδες Φως το οποίο αφυπνίζει βαθμιαίως τις διάνοιες όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπινων όντων, διαρκώς και αενάως, έτσι ώστε οι αφυπνισμένες διάνοιες ν ’αναζητούν το Φως και όχι απλώς να τείνουν προς αυτό.
Η κατανόηση του συμβολικού αυτού Φωτός και η ανεύρεσή του, εν μέρει είναι εφικτή διότι οι ανθρώπινοι οφθαλμοί(οι περιορισμένες δηλ. δυνατότητες του επίγειου έμβιου όντος και όχι της ψυχής ) δεν αντέχουν στην λάμψη του.
H δε ωφέλεια από την αναζήτηση του φωτός είναι η ορθή αυτογνωσία, η αυτοπραγμάτωση που σχεδόν όλοι αναζητούμε, και η γνώση του κόσμου έτσι ώστε να μπορέσει να τροχιοδρομήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του και την κοινωνία στην αλάνθαστη ευθεία πορεία προς την Σοφία και ….την αιώνια Αλήθεια.
Ο δρόμος αυτός ιερότητος-αγιοσύνης από τις δύο στήλες Β:. και J:.(όπου δεσπόζουν με την παρουσία τους ο αλάξευστος και ο λαξευμένος λίθος ήτοι πρόοδος-βελτίωση του ανθρώπου με την ηλικιακή δράση ως την Αγία Αν:.(όπου υπερσκελίζοντας τα τέσσερα σκαλοπάτια- τα αδάμαστα στοιχεία της φύσης(πυρ, ύδωρ, αέρα, γη ) –αντικρίζουμε , το αιώνιο Φως, την Αλήθεια, αποτελεί για μας τους Τέκτονας την Ιερά οδό.
Η πορεία προς το Φως, λοιπόν, προς την γνώση, αποτελεί μια επίπονη αλλά ιερά διαδρομή, γιατί επίπονη και ιερά είναι η συλλογή των εμπειριών άρα και της γνώσης, αφού εξαρτάται από τη φύση της εργασίας, (υλικό στοιχείο- λίθος –Τιτάνες) την αποδοτικότητά της(θείο στοιχείο- λάξευση- Διόνυσος)αλλά και την αποτελεσματικότητά της ( οι τρείς στήλες- Κάλλος, Ισχύς, Σοφία).
Στην ουσία σημαίνοντα ρόλο στην πορεία αυτή διαδραματίζουν η ορθή –ιερά παρατήρηση (Β΄ επόπτης)ως και η ορθή αντίληψη (Α΄ επόπτης) καθισμένοι και οι δύο σε τριγωνικού τύπου έδρες κατ’ αντιστοιχία του ιερού τριγώνου, του θείου, με σύμβολό του το κερί της αντιστοίχου έδρας.
Η πορεία μας προς το Φως είναι Ιερά πορεία, γιατί το Θείο ακολουθεί τον εργάτη της σκέψεως σε
κάθε του βήμα. Από την αναγνώριση της αθανασίας της θείας ψυχής και του υπερτάτου Μ:.Α:.Τ:.Σ:.(εφόδιο)ως την «τρισυπόστατη» λάξευση του λίθου, με το ρυθμικό τριπλό σφυρηλάτημα, μέσα από πειθαρχία(όρθιοι και εν τάξει-υλικό στοιχείο), προσωπική δράση (σημείο- κίνηση-πνευματικό στοιχείο),συλλογική προσέγγιση(επιφώνηση εξωτερί- κευση-ψυχική ενέργεια- Ηθικό στοιχείο) και εξοικονόμηση του αποτελέσματος(ενατένιση
του Αιωνίου Φωτός και διδασκαλία στην Αν:., Λόγος.
Στην Αρχαία Ελλάδα Ιερά οδός ονομαζόταν η λεωφόρος από τα Δίπυλα των Αθηνών στην Ελευσίνα διαδρομή που ακολουθούσαν οι πομπές για ν’ αποδώσουν τις τιμές στην Θεά Δήμητρα. Στην ουσία μια μυητική διαδρομή από τον Ιερό χώρο της Παλλάδος Αθηνάς (θεά της σοφίας) εις το ιερό χώρο της Δήμητρας( γη+ μητέρα, μητριαρχική θεότητα, θεά της γής, της γονιμότητας,) συμβολίζοντας την μετουσίωση της γνώσης (Αθηνά) στην ορθή πράξη (σπορά, γη, παραγωγή –Δήμητρα) και την ιερότητα αυτής της διαδικασίας. Διαδικασίας που υποδηλώνει την ευλογία της έμπνευσης (σοφίας)στην αγιότητα του αποτελέσματος (γη-τροφή –ευημερία) αλλά και την Ιερά Διαδρομή από το Φώς προς …..την Θέωση.
Ο Τεκτονισμός πιστεύει ότι η Θέωση του Ανθρώπου θα γίνει ύστερα από την απελευθέρωση από τα πάθη του. Η μετάβαση από το υποκειμενικό στο αντικειμενικό γίνεται μέσα από την συνειδητοποίηση του Εγώ και του Εσύ, την ύπαρξη και την συνύπαρξη που συγκροτούν τον εγκόσμιο χώρο. Στη συνάντηση ανθρώπου- συνανθρώπου, ο άνθρωπος τιθασεύει τα πάθη και ελευθερώνεται δηλ. εξανθρωπίζεται. Αυτή η διαρκής διαδικασία απελευθέρωσης θα μας οδηγήσει στο άδυτο του εαυτού μας και στην αναγνώριση της παρουσίας του Θεού εντός μας.
Ο Τέκτων θέλει να προσπελάσει στο «εκείθεν» για ν’ ανακαλύψει την ομοίωσή του με το Θεό μέσω μιάς επίπονης και επίμονης κατεργασίας του ακατέργαστου λίθου της φύσεώς του έτσι ώστε να μετατραπεί σε τέλειο κύβο, ο οποίος εμπεριέχει ένα άλλο μυστικό, γιατί το ανάπτυγμά του μας δίδει την μορφή του …Σταυρού,με όλους τους συμβολισμούς του,(άνθρωπος όρθιος με τα χέρια σε έκταση, σύμβολο της ένωσης του Ουρανού με τη Γη, τελειοποίηση του ανθρώπου μέσω της « θυσίας» του δια τον συνάνθρωπο, δηλ. της προσφοράς και υπηρεσίας ,της θανάτωσης των παθών του ανθρώπου για ν’ αναστηθεί στο αγνό Φως ,κ.τ.λ.)
“Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δύο τούτα ρέματα παλεύουν:
Α) Η τάση προς την σύνθεση, προς την ζωή, προς την αθανασία ,Β)Η τάση προς την αποσύνθεση, προς την ύλη προς το θάνατο.
Και τα δύο τούτα ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Και τα δύο τούτα ρέματα είναι Άγια “Νικ. Καζαντζάκης.
Η Στοά, το ιερό της φύσης και της νόησης, συμβολίζει και το ανθρώπινο σώμα και δεν είναι τυχαίο ότι το ιερό οστούν τριγωνικού σχήματος αποτελεί την απόληξη , το πέρας μιας άλλης «ιεράς οδού». Είναι η κατάληξη του νωτιαίου σωλήνα ο οποίος αποτελείται από 33 σπονδύλους μέσα από τον οποίο ο νωτιαίος μυελός αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ της θέωσης «ιεράς αντίληψης» εγκεφάλου, Κ.Ν.Σ., Ανατολής, και μετουσίωσης «ιεράς εκτέλεσης» των εκτελεστικών οργάνων (εσωτερικά όργανα και μέλη), Στήλες.
Η περιοχή δε του ιερού οστού νευρούται από το ηλιακό πλέγμα του ανθρώπου που είναι το νευρικό πλέγμα της κυοφορίας, της αναπαραγωγής ,της εξέλιξης.
Αν μάλιστα δεχθούμε, ότι το οστούν αυτό αποτελεί «κατάλοιπο» της Δαρβινικής προέλευσης του ανθρώπου, η οδός αυτή συμβολίζει την πορεία της εξέλιξης από την ενστικτώδη αναζήτηση(Άνθρωπος του Νεάτερταλ) στην σοφή διαβίωση (Άνθρωπος sapiens) με δικαίωμα δηλαδή ελεύθερης κρίσης και επιλογής.
Ας θυμηθούμε εδώ μια φράση των Σούφι: «Φώτιση είναι να φτάσεις στην κορυφή του βουνού και μετά να συνεχίσεις ν’ ανεβαίνεις». Θα έπρεπε να είσαι ικανός να είσαι μυημένος για να δεις αυτό που δεν βλέπουν όλοι για να συνεχίσεις πιο πέρα από την κορυφή. Θα’ πρεπε να είσαι Τέκνο του Φωτός, για να ακολουθήσεις τον δρόμο που δεν φαίνεται σε κανένα φύλλο πορείας, που δεν τον έχουν οι χάρτες, ένα δρόμο που δεν είναι αναγκαίος ούτε υποχρεωτικός …..την Ιερά οδό , την οδό προς το Φως και από κει προς την Σοφία, που μόνο οι μυστικιστές, οι εργάτες του πνεύματος οι προικισμένοι με ενόραση και διορατικότητα μπορούν να δούν αλλά και ποτέ δεν θ’ αγγίξουν όσο κοντά κι αν βρεθούν..
Οι Τέκτονες εργάζονται για την ανοδική πορεία όχι μόνο των ιδίων αλλά της ανθρωπότητας Γνωρίζουν ότι ο ύψιστος σκοπός του Ανθρώπου είναι η «ανθρωποποίηση» η πραγματοποίηση της ουσίας του, η τελείωση της προσωπικότητας του.
«Να γίνεις αυτός ο οποίος είσαι» έλεγαν οι Ορφικοί. Να γίνεις περισσότερο αυθεντικός, αυτόνομος, ηθικός. Να γίνεις τέλειος στο μέτρο του δυνατού. Να πραγματοποιήσεις μέσα σου κάθε καλόν και θείον.
Η επιδίωξη της τελειότητας του εαυτού μας δεν σημαίνει λατρεία του εγώ, αλλά η αυτοτελείωσή μας εξυπηρετεί την μετά των άλλων συμβίωση.
Και στο σημείο αυτό ας θυμηθούμε τους εμπνευσμένους στίχους του μεγάλου Αδ:. Γκαίτε «Διατί θ’ αναζητούσα με τόση νοσταλγία τον δρόμο, εάν δεν έπρεπε να τον δείξω στους αδελφούς μου;»
Ο Τέκτων ο οποίος θα αισθανθεί κατά το μέτρο του δυνατού, το Φως της αιωνίου πηγής, αυξάνει και προάγει το αγαθό μέσα στην ψυχή του, τότε αυξάνει και προάγει αυτό και μέσα στον κόσμο. Μπορεί με τις προσπάθειές του να υπερασπίζεται τα αναγκαία ιδεώδη που υπάρχουν στον Τεκτ:. ώστε να επέλθει η εσωτερική μας μετουσίωση, βασισμένη σε μια προσπάθεια συνένωσης του ανθρωπίνου γένους σ’ ένα παγκόσμιο σύνολο, μια αδελφότητα Τότε και μόνο τότε, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε την θέση του «Θεόπνευστου» κατά Πλάτωνα.
Τότε ίσως μπορούμε να κάνουμε πραγματικότητα την ευχή που έκανε ο μεγάλος μας ποιητής Αγγ. Σικελιανός στο ποίημά του «Ιερά οδός» που έγινε και η αιτία αυτού του πίνακά μου. Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας μερικούς στίχους του:
‘’Ήμουν περπατητής μοναχικός στο δρόμο
που ξεκινά από την Αθήνα κ’ έχει
σημάδι του ιερό την Ελευσίνα.
Τι ήταν για μένα αυτός ο δρόμος πάντα σα δρόμος Ψυχής.
Μα παραπέρα, σα να χάθη ο κόσμος
κ’ έμειν’ η φύση μόνη, ώρα κι ώρα μίαν ησυχία βασίλεψε.
κ’ η πέτρα π’αντίκρισα θρονί μου φάνη μοιραμένο μου ήταν
απ’ τους αιώνες.
Και κάθησα……………….
Μα να’ στην ησυχία αυτή, προβάλανε τρείς ίσκιοι
Ένας Ατσίγγανος αγνάντια ερχόταν,
Και πίσωθε του ακλούθααν, μ’ αλυσίδες, συρμένες, δυό αργοβάδιστες αρκούδες.
Και να’ ως σε λίγο ζύγωσαν μπροστά μου
και μ’είδε ο Γύφτος, πριν καλά προφθάσω
να τον κοιτάξω, τράβηξε απ’ τον ώμο
το ντέφι και, χτυπώντας το με το’ να χέρι, με τα’ άλλον έσυρε με βία
τις αλυσίδες. Κ’ οι δυό αρκούδες τότε στα δυό τους σκώθηκαν, βαριά.
Η μία(ήτανε η μάνα, φανερά), η μεγάλη,
ανασηκώθη ξάφνου τρανή, σαν προαιώνιο να’ ταν
ξόανο Μεγάλης Θεάς, της αιώνιας Μάνας,
αυτής της ίδιας που ιερά θλιμμένη,
με τον καιρό ως πήρε ανθρώπινη όψη,
για τον καημό της κόρης της λεγόταν Δήμητρα εδώ, για τον καημό του γιού της πιο πέρα ήταν Αλκμήνη ή Παναγιά΄
Και το μικρό στο πλάγι της αρκούδι,
σα μεγάλο παιχνίδι, σαν ανίδεο μικρό παιδί,
ανασηκώθηκε κ’ εκείνο υπάκοο, μη μαντεύοντας ακόμα
του πόνου του το μάκρος, και την πίκρα της σκλαβιάς,
που καθρέφτιζεν η μάνα στα δυό πυρά της που το κοίτααν μάτια!
Αλλ’ως από τον κάματον εκείνη οκνούσε να χορέψει,
ο Γύφτος,μ’ ένα ‘πιδέξιο τράβηγμα της αλυσίδας
στου μικρού το ρουθούνι, ματωμένο ακόμα απ’ το χαλκά
που λίγες μέρες φαινόταν πως του τρύπησεν,
αιφνίδια την έκαμε, μουγκρίζοντας με πόνο,
να ορθώνεται ψηλά, προς το παιδί της γυρνώντας το κεφάλι,
και να ορχιέται ζωηρά.
Κι εγώ, ως κοίταζα, τραβούσα έξω απ’ τον χρόνο, μακριά απ’ τον χρόνο, ………….
Μα μπροστά μου, ορθωμένη από τη βία
του χαλκά και της άμοιρης στοργής της,
δεν έβλεπα άλλο απ’ την τρανήν αρκούδα
με τις γαλάζιες χάντρες στο κεφάλι,
μαρτυρικό τεράστιο σύμβολο όλου του κόσμου,
τωρινού και περασμένου, μαρτυρικό τεράστιο σύμβολο όλου
του πόνου του πανάρχαιου, οπ’ ακόμα δεν του πληρώθη
απ’ τους θνητούς αιώνες ο φόρος της ψυχής.
Και σκυμμένο το κεφάλι μου κράτησα ολοένα,
καθώς στο ντέφι μέσα έριχνα, σκλάβος κι εγώ
του κόσμου, μια δραχμή.
Μα ως , τέλος, ο Ατσίγγανος, ξεμάκρυνε,
και χάθηκε στο μούχρωμα, η καρδιά μου με σήκωσε να ξαναπάρω πάλι
το δρόμον όπου τέλειωνε στα’ ρείπια του ιερού της Ψυχής,
στην Ελευσίνα. Κι η καρδιά μου, ως εβάδιζα, βογγούσε:
«Θα’ρτει τάχα ποτέ, θε να’ ρτει η ώρα
που η ψυχή της αρκούδας και του Γύφτου,
κι η ψυχή μου, που Μυημένη τηνέ κράζω,
θα γιορτάσουν μαζί;
Κι ως προχωρούσα, ένα μούρμουρο απλώθη απάνωθέ μου,ένα μούρμουρο
κ’έμοιαζ’ έλεε: «Θα’ρτει…»
Πώς όμως θάρθει; Χρειάζεται τη συμφιλίωση του ανθρώπου με τη γή, την ένωση του με τη Φύση, την αδέλφωσή του με τους άλλους ανθρώπους, την εναρμόνιση σώματος και ψυχής, ιστορίας και πνεύματος, με λίγες λέξεις: Αδδ:. και Αδδ:. μου ν’ ακολουθήσουμε σταθερά την Ιερά Οδό, με τα βλέμματά μας στραμμένα προς το Φως.
Είπον
BΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1) Το κρυμμένο νόημα του Τεκτονισμού Γ.Λ.Γουίλμχερστ
2) Ασκητική Salvatores Dei Ν.Καζαντάκη.
3) Το Φως και η Ωφέλειά του αδ:. Ελευθ. Αγγελάκου Πυθαγόρας 1981 τ.20
4) Αρχαία Μυστήρια και Ελ/τεκτονισμός G.M.Hiram (ΔΙΜΕΛΗ Oρφική Θεογονία σ.62
5) Παλαμάς-Καβάφης-Σικελιανός Ε.Π.Παπανούτσου ( Ίκαρος σ.266) 6)Συμβολή στην εσωτ.γνώση της Τεκτ:. Μυσταγωγίας Ερευν.Ομάδα Στ:. «Μέγας Αλέξανδρος»
SOFIA
